ελληνική μουσική
    530 online   ·  210.840 μέλη
    XeniaRodo
    16.08.2004, 12:12
    Έδω ο ίδιος ο Zαμπέτας αφηγείται πώς έγραψε το τραγούδι "σταλιά σταλιά"
    Διαβάστε το, έχει ενδιαφέρον.

    -το αποσπασμα ειναι από τη σελίδα : http://www.greekbooks.gr/Pop_up/zambetas/tragoudia.htm
    όπου μπορείτε να διαβάσετε κι άλλες παρόμοιες ιστορίες.


    ΣΤΑΛΙΑ ΣΤΑΛΙΑ

    Είναι μια Τρίτη, είμαι ξεσκισμένος όλη τη σεζόν, είμαι αυτή τη μέρα στην ξεκούραση και έχω κάτι εισιτήρια Φρη-ουάν, οπότε καβαλάω ένα αεροπλάνο για το Λονδίνο. Μου έχει δώσει τότε κάτι στίχους ο Διονύσης ο Τζεφρώνης, αυτοί οι στίχοι λένε:
    Αγόρι μου, στολίδι μου, σαν γέρνεις και με αγγίζεις πιό πέρα και από τα πέλαγα του κόσμου μ' αρμενίζεις.
    Σταλιά-Σταλιά κι αχόρταγα Τα πίνω τα φιλιά σου, Κουρνιάζω σαν αδύνατο πουλί στην αγκαλιά σου."

    Προσπαθούσα στο σπίτι να το φτιάξω, τίποτα, δεν μπορούσα. Αλλα το παιζα, το ΄παιζα συνέχεια. Και λέω να πάω να αλλάξω αέρα, να ηρεμήσω, να ξεχαστω, και φεύγω και πάω στο Λονδίνο. Παίρνω και το μπουζούκι μαζί, και κατεβαίνω στο Λονδίνο.
    Κατέβηκα από το αεροπλάνο, μπήκα σε ένα ταξί, να με πάει στο ξενοδοχείο. Είχα δικό μου ξενοδοχείο που έμενα, έμενα στο Γουεστλαντ χοτέλ, στην Μπέηζγουότερ 154. Μια εποχή έμενε εκεί κι η Βουγιουκλάκη και η μάνα της, τις είχα συναντήσει, είχαν έρθει για εξετάσεις, εν πάση περιπτώσει.
    Στο δρόμο όπως πηγαίναμε με το ταξί για το χοτέλ, κάτι είχε αυτό και έκανε ένα θόρυβο, ντουπι-νταπα, ντουπι-νταπ, ντουπι-νταπα, ντούπι-νταπ. Ακούγοντας αυτούς τους ήχους, εγώ τρελαίνομαι και βγάζω το μπουζούκι από τη θήκη και αρχίζω να συνοδεύω το θόρυβο που έκανε τ' αμάξι. Αυτό ήταν. Αμάν, βάζω τις φωνές και τα γέλια, το βρήκα το μοτίβο. Αυτό είναι το τραγούδι, πέτυχα την εισαγωγή, τελείωσε το τραγούδι. Εγώ άμα πετύχω την εισαγωγή, πάει τελείωσε και το τραγούδι. Εμένα, περισσότερο με συγκινεί να φτιάξω την εισαγωγή παρά το τραγούδι.
    Βάζω λοιπόν τις φωνές στο ταξί, τι σου συμβαίνει, μου λέει ο Ταξιτζής. Νάθινγκ, νάθινγκ, τραγουδάω, του λέω. Τι έπαθες, ξαναφωνάζει. Τι να του πω, τι να καταλάβει και να νιώσει ο Εγγλέζος. Γκόου, γκόου, του λέω. Αυτό ήταν. Αφού βρήκα αυτά τα ακόρντα το υπόλοιπό τραγούδι ήρθε μόνο του, ουρανοκατέβατο. Πηγαίνουμε πιό κάτω και μου λέει δεν πάει άλλο, χάλασε τ' αυτοκίνητο. Είχε πάθει ζημιά και του είχε χαλάσει το μασπιέ. Σταματάμε και με βάζει σε άλλο ταξί και φθάνω επιτέλους στο ξενοδοχείο μου. Πάω στο χοτέλι και με το που κάθομαι, στήνω και μαγνητόφωνο και γράφω την εισαγωγή και μετά σιγά σιγά κάθομαι και γράφω και το άλλο. Πάντα κουβάλαγα μαζί μου το μπουζούκι και το μαγνητοφωνάκι.
    Στο Λονδίνο το έφτιαξα το "Σταλιά-Σταλιά". Εκεί στο Λονδίνο γεννήθηκε το 1967.



    Ίσως να ξέρετε κι εσεις κάτι ανάλογο ή να θέλετε να μας πείτε πώς εσείς έχετε γράψει κάποιο δικό σας τραγούδι...

    Orfeus
    18.08.2004, 21:16
    Το τραγούδι της Γοργόνας.

    Ήμουνα στην Κοπεγχάγη. (Πηγαίνω συχνά εκεί). Ήταν όμως η πρώτη φορά και ήθελα πάρα πολύ να δω τη Γοργόνα. Ήμουνα σχεδόν …ερωτευμένος μαζί της. Διάβαζα ότι έντυπο έπεφτε στα χέρια μου που αναφερόταν στην Μικρή Γοργόνα. Αγόραζα κάρτες με μανία. Έπαιρνα το ποδήλατο και βολτάριζα μέσα στην πόλη και το μυαλό μου ήταν συνέχεια στη Γοργόνα. Ήθελα να της γράψω και ένα τραγούδι.
    Οι φίλοι μου που με φιλοξενούσαν, μου είπαν ποια μέρα θα πάμε να τη δούμε και ήμουν όλο αγωνία. Έβαλα καινούργιο φιλμ στη μηχανή και επιτέλους έφτασε η πολυπόθητη ημέρα. Ήμουν όλο χαρά.

    Η Γοργόνα κάθεται σε έναν βράχο και κοιτάζει το πέλαγος. Περιμένει τον καλό της που δεν ξαναγύρισε από τη θάλασσα. Το πρόσωπό της έχει μια θλίψη που δεν λέγεται. Ο πατέρας της, την είδε σαν Γοργόνα, γιατί ήταν πάνω στο βράχο μέρα και νύχτα. Πέθανε από τον καημό της.

    Βρίσκεται σε μια άκρη του λιμανιού και είναι σε κάποια απόσταση από την ακτή. Για να πας κοντά της, πρέπει να κάνεις τον ακροβάτη περπατώντας πάνω στις πέτρες που είναι διάσπαρτες μέσα στη θάλασσα και μάλιστα γλιστράνε πολύ. Να πέσεις τώρα μέσα στο νερό με 15 βαθμούς υπό το μηδέν…..μπρρρρρρ!!!! Ήταν χειμώνας βλέπετε…
    “Δεν με νοιάζει. Θα πάω κοντά της. Θα ανεβώ στο βράχο, θα την αγκαλιάσω και θα με βγάλετε φωτογραφία.” Έτσι είπα στους φίλους μου και …το ΄κανα. Την έφτασα, την αγκάλιασα, ποζάρισα και …τίποτα!!! Η μηχανή είχε μπλοκάρει. Η απογοήτευσή μου ήταν άλλο πράγμα…

    Το βράδυ πήρα το ποδήλατο και βγήκα. Δεν ήξερα πού πάω. Σιγά – σιγά, άρχισα να φτιάχνω στιχάκια, αλλά προσπαθώντας να φτιάξω τα επόμενα, ξεχνούσα τα προηγούμενα. Γύρισα στο σπίτι, πήρα μπλοκάκι, στυλό και ξαναβγήκα.
    “Πού πας;” Με ρώτησε η Janet. “Στη Γοργόνα.” Της απάντησα.
    Πήγα πάλι κοντά της μέσα στη νύχτα. Ήμασταν μόνοι. Εκείνη κι’ εγώ. Κάθισα απέναντί της και άρχισα να γράφω…..

    “Mermaid”

    Πάνω στο ποδήλατο,
    γυρίζω μεσ’ τους δρόμους
    Και να σε διώξω δεν μπορώ,
    απ’ του μυαλού μου τους διαδρόμους.

    Μαζί σου πόσο ήθελα
    να βγω φωτογραφία,
    Μπλοκάρισε η κάμερα
    Κι’ έμεινα στου λουτρού τα κρύα.

    Τρεις χιλιάδες τα χιλιόμετρα, για να ‘ρθω να σε δω
    Και εσύ σιωπηλή κοιτάζεις τον ωκεανό.
    Στην δική σου την ελπίδα, είμαι ναυαγός,
    Στο θλιμμένο βλέμμα σου, γελωτοποιός.

    Μια φωτογραφία σου
    Ασπρόμαυρη κοιτάζω
    Και τη βιογραφία σου
    Συνέχεια διαβάζω.

    Βρίσκεις τον καλό καιρό
    Και βγαίνεις στο μπαλκόνι.
    Αφήνεις το βραχάκι σου,
    Μα πάλι είσαι μόνη.

    Τρεις χιλιάδες τα χιλιόμετρα, για να ‘ρθω να σε δω
    Και εσύ σιωπηλή κοιτάζεις τον ωκεανό.
    Στην δική σου την ελπίδα, είμαι ναυαγός,
    Στο θλιμμένο βλέμμα σου, γελωτοποιός.

    Στο μπλοκάκι, έγραψα την ημερομηνία: 5/12/1986 Κοπεγχάγη

    Σημείωση: Το τραγούδι δεν έχει δισκογραφηθεί. Το έχω παρουσιάσει όμως “ζωντανά”, σε μία συνέντευξη σε ραδιοφωνικό σταθμό στα Γιάννενα.
    revekka
    19.08.2004, 00:49
    μακάρι να είχαν όλα τα στιχάκια μια δυνατή στιγμή, μια ιστορία πίσω τους orfeus! :)
    πριν 2 χρόνια ήμουν στην τελευταία συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη στη Θεσσαλονίκη, και όπως μας είπαν οι μουσικοί, είθισται στην τελευταία συναυλία της σαιζόν να "ρεζιλεύουν τον τραγουδοποιό" ... !!! γι αυτό και ο Αλκίνοος τραγούδησε ένα κομμάτι που δεν εχει ηχογραφηθεί "γιατι θα [τον] πέρναν απο πίσω" ... και έχει τίτλο "η αιφνίδια πτώση της στύσης". τους στίχους δεν τους θυμάμαι ακριβώς, μιλούσε για κάποιες φορές που όλα πάνε καλά, μέχρι που ανοίγει το στόμα της και βγάινουν μαργαριτάρια του τύπου "ο αγαπημένος μου ποιητής είναι ο Καζαντζάκης" .... οπότε δεν είναι πια όλα καλά και πάει η ... στύση!!!
    και οφείλω να πω οτι συμπάσχω όσο δεν φαντάζεστε!!!
    Sideline
    19.08.2004, 01:32
    Συγνώμη αλλά το τελευταίο ποστ δεν το κατάλαβα...μήπως μπορείς να το ξαναγράψεις κάπως διαφορετικά;

    Ποιά ανοίγει το στόμα της;Πως συμπάσχεις ακριβώς;Εχεις προβλήματα στύσης; Ε μα δεν γίνεται, αφού είσαι γένους θυληκού. Μας σύγχισες νομίζω..

    Love is like Oxygen;you get too much you get too high;not enough and you're gonna die.

    [ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: Sideline on 19-08-2004 01:36 ]
    revekka
    19.08.2004, 01:52
    έχεις ένα δίκιο sideline, υπάρχει μια άλφα ασάφεια...η ιστορία είναι ότι βγαίνει ραντεβού με κάποια και όλα πάνε καλά μέχρι που αρχίζει να μιλάει αυτή η κάποια και ... ξενέρωμα! τωρα πως συμπάσχω βγάλε ένα συμπέρασμα εσύ
    Sideline
    19.08.2004, 02:08
    Τώρα είσαι απολύτως κατανοητή :)
    XeniaRodo
    19.08.2004, 11:02
    Πολύ όμορφη η ιστορία σου Orfeus...
    Eγώ δεν τα πάω καλά με το γράψιμο-ούτε μουσικής, ούτε στίχων-.
    ειμαι ατάλαντη
    yiannisyiannis
    19.08.2004, 12:36
    Θα σας διηγηθώ μια πραγματική ρομαντική ιστορία, τιμής ένεκεν στον αδικοχαμένο Σμυρνιό δημιουργό Βαγγέλη Παπάζογλου.

    Η γυναίκα του Παπάζογλου η Αγγελική ήταν τυφλή.
    (Τι ηρωισμός για έναν άντρα να αγαπήσει και να παντρευτεί μια τυφλή γυναίκα!).

    Οι δυό τους έμεναν σε μια παράγκα, όπως οι περισσότεροι πρόσφυγες. Κάποιο βράδυ έβρεχε ραγδαία. Ο Βαγγέλης βρισκόταν στο κέντρο όπου έπαιζε και η Αγγελική ήταν μόνη στο σπίτι. Η οροφή της παράγκας έμπαζε από παντού και η Αγγελική μη μπορώντας να κάνει κάτι, τρομαγμένη και βρεγμένη από την κορφή ως τα νύχια, έκλαιγε απεγνωσμένα. Κάποια στιγμή αργά το βράδυ επιστρέφει ο Βαγγέλης από το μαγαζί που έπαιζε. Παίρνει στην αγκαλιά του την Αγγελική και αρχίζει να την παρηγορεί. Παρατηρεί ότι μια γωνιά του κρεβατιού τους ήταν στεγνή. Παίρνει αγκαλιά την Αγγελική και την πηγαίνει να καθίσουν εκεί. Έπειτα από λίγο η βροχή δυνάμωσε ακόμη περισσότερο. Όλο το σπίτι και το κρεβάτι φυσικά είχαν γίνει λίμνη. Τότε ο Βαγγέλης ανοίγει μια ομπρέλα, παίρνει την Αγγελική στην αγκαλιά του και την κρατάει έτσι μέχρι το πρωί που κόπασε η βροχή.

    Η Αγγελική που έγραφε στίχους και τραγουδούσε, εμπνεόμενη από αυτό το περιστατικό, έγραψε τα παρακάτω στιχάκια, στα οποία έβαλε μουσική ο Βαγγέλης Παπάζογλου. Το αποτέλεσμα είναι ένα από τα κλασσικότερα και ομορφότερα Ελληνικά τραγούδια όλων των εποχών, που ακούγεται ακόμη, παρότι έχει συμπληρώσει πάνω από 70 χρόνια ζωής.

    "Βάλε με στην αγκαλιά σου για να κοιμηθώ κοντά σου
    Βάλε με, φως μου, βάλε με και πριν να φέξει βγάλε με"
    Haroulinda
    19.08.2004, 12:52
    Αμάν βρε yiannisyiannis τί τρυφερή ιστορία!

    Πολύ γλυκές οι στιγμές που περίγραψες!

    Ευχαριστούμε!


    Orfeus να σαι καλά πολύ απλό και γλυκό το ποίημα που έγραψες!!!

    Revekka? αν συμπάσχω λέει????

    Orfeus
    19.08.2004, 16:59
    Quote:

    Το μέλος Haroulinda στις 19-08-2004 στις 12:52 έγραψε:

    Orfeus να σαι καλά πολύ απλό και γλυκό το ποίημα που έγραψες!!!




    Μα εγώ, μόνο ....γλυκά γράφω!!!
    Haroulinda
    19.08.2004, 17:07
    Νεραντζάκι κάνεις?
    Orfeus
    19.08.2004, 17:13
    Φυσικά!!! Είναι το αγαπημένο μου!!!
    Haroulinda
    19.08.2004, 17:25
    Ψέματα λές!!! Αφού εσύ μόνο γλυκά γράφεις!!!
    Orfeus
    19.08.2004, 17:29
    Αλήθεια λέω!!! Είναι το αγαπημένο μου πικρό ...γλυκό!!! Το λατρεύω!!!

    Πάω να φάω μισό βάζο τώρα...
    Hastaroth
    19.08.2004, 23:32
    Είχατε δέν είχατε,πάλι στο φαϊ την φέρατε την συζήτηση (έστω και με τα γλυκά...)

    Γιά να επανέλθουμε στο θέμα μας,μιά δική μου εμπειρία:

    Να’χα δυό δόντια σουβλερά
    Καθώς άκουγα κάτι παλιές κασέττες,βρήκα ένα ιταλικό τραγούδι δεκαετίας ’50-60 με τίτλο Dracula Cha Cha (υποθέτω πως είναι μια παρωδία της ιστορίας τού γνωστού κόμη Δράκουλα).Λίγες μέρες αργότερα,καθώς ήμουν ξαπλωμένος,μού ήρθε στο μυαλό ολόκληρο το τραγούδι,σε ρυθμό μεταξύ bossa nova και samba,το οποίο έχει τους εξής στίχους:

    Νά'ταν τά χέρια μου ακόντια
    τά δάχτυλά μου κεραυνοί
    Νά'χα στά πόδια μου δυό ρόπαλα
    νά σάς ξεκάνω στή στιγμή

    Νά'χα δυό δόντια σουβλερά
    νά σάς τρυπήσω τά πλευρά
    όλο τό αίμα σας να πιώ
    νά ξεδιψάσω,νά σωθώ

    Νά'χα στό βλέμμα δηλητήριο
    να'χα στή σκέψη μου χολή
    να σάς χαρίσω ένα μαρτύριο
    να σάς ρουφήξω τή ζωή

    Το τραγούδι αυτό υπάρχει σε demo,αλλά λόγω έλλειψης κατάλληλου τραγουδιστή,το τραγούδησα εγώ με την (αγριο-γαϊδουρο)-φωνή μου και έτσι δεν έχει τύχει να το παρουσιάσω πουθενά ακόμη…
    revekka
    19.08.2004, 23:50
    καλα, πολύ που άρεσαν οι στίχοι! αλλα bossa nova, samba τωρα ... δεν βάζεις και καμια ηλεκτρική κιθάρα, κανα μπάσο ψυχεδελικό να κάνουμε ατμόσφαιρα ...

    it is not the ordinary things in life that threaten to close an open mind

    [ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: revekka on 20-08-2004 03:59 ]
    CHE
    20.08.2004, 09:54
    Συνήθως οι στίχοι που γράφω είναι μελαγχολικοί και μιλάνε για χωρισμούς, προδομένες αγάπες, ναρκωτικά, παλιοκοινωνία και τέτοια.
    Μια μέρα, λοιπόν, ένας φίλος μου μπουζουξής στην Αμερική, μου λέει:
    - Βρε συ, δεν γράφεις και κάτι πιο εύθυμο;
    - Ναι, του λέω εγώ. Θα γράψω το... ‘‘Γελαστός κατεβαίνω στον τάφο’’!!! αστειευόμενος βέβαια.
    - Καλά. Γράψτο εσύ κι εγώ θα βάλω τη μουσική.
    Εκείνη τη στιγμή, απαντώντας του και χωρίς να κάνω καμία απολύτως προετοιμασία ή άλλη σκέψη μου ήρθαν αμέσως οι παρακάτω στίχοι:

    Γελαστός κατεβαίνω στον τάφο
    δεν με νοιάζει το τέλος που θάχω
    στο Σικάγο, στις Βρυξέλλες, στην Πάφο
    φτάνει να δώσω καθαρή τη ψυχή

    Γελαστός κατεβαίνω στον τάφο
    και τα σκούρα μου μ’ άσπρο τα βάφω
    και θυσίες θα κάνω στον Βάκχο
    που φεύγω απ’ τη μαύρη ζωή

    Γελαστός κατεβαίνω στον τάφο
    με τον Μάρκο τραγούδια θα γράφω
    και το κέφι σε όλους θ’ ανάβω
    στους ρεμπέτες που θάβρω εκεί
    ------------------------------------
    Περιττό να σας πω ότι έμεινε άφωνος από την άμεση ανταπόκριση!
    Βέβαια στις περισσότερες περιπτώσεις τους στίχους μου τους παιδεύω πολύ καιρό αλλά έτυχε στη συγκεκριμένη περίπτωση να έρθει η έμπνευση αμέσως, έστω και για πλάκα.
    ¶λλωστε και ο Νίκος Παπάζογλου είπε ότι τον ‘‘Αύγουστο’’ τον έγραψε μέσα σε 20 λεπτά!!!
    XeniaRodo
    21.08.2004, 09:58
    Πολύ καλό CHE!!

    μουσική βάλατε τελικά? μπορεί να γίνει επιτυχία νομίζω
    Hastaroth
    22.08.2004, 00:19
    Quote:

    Το μέλος revekka στις 19-08-2004 στις 23:50 έγραψε:

    καλα, πολύ που άρεσαν οι στίχοι! αλλα bossa nova, samba τωρα ... δεν βάζεις και καμια ηλεκτρική κιθάρα, κανα μπάσο ψυχεδελικό να κάνουμε ατμόσφαιρα ...

    it is not the ordinary things in life that threaten to close an open mind[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: revekka on 20-08-2004 03:59 ]







    Μά εκεί βρίσκεται η πρωτοτυπία τού τραγουδιού:οτι είναι ένα ανάλαφρο κομμάτι με τρομαχτικό στίχο
    Hastaroth
    22.08.2004, 00:22
    Quote:

    Το μέλος CHE στις 20-08-2004 στις 09:54 έγραψε:

    Συνήθως οι στίχοι που γράφω είναι μελαγχολικοί και μιλάνε για χωρισμούς, προδομένες αγάπες, ναρκωτικά, παλιοκοινωνία και τέτοια.
    Μια μέρα, λοιπόν, ένας φίλος μου μπουζουξής στην Αμερική, μου λέει:
    - Βρε συ, δεν γράφεις και κάτι πιο εύθυμο;
    - Ναι, του λέω εγώ. Θα γράψω το... ‘‘Γελαστός κατεβαίνω στον τάφο’’!!! αστειευόμενος βέβαια.
    - Καλά. Γράψτο εσύ κι εγώ θα βάλω τη μουσική.
    Εκείνη τη στιγμή, απαντώντας του και χωρίς να κάνω καμία απολύτως προετοιμασία ή άλλη σκέψη μου ήρθαν αμέσως οι παρακάτω στίχοι:

    Γελαστός κατεβαίνω στον τάφο
    δεν με νοιάζει το τέλος που θάχω
    στο Σικάγο, στις Βρυξέλλες, στην Πάφο
    φτάνει να δώσω καθαρή τη ψυχή

    Γελαστός κατεβαίνω στον τάφο
    και τα σκούρα μου μ’ άσπρο τα βάφω
    και θυσίες θα κάνω στον Βάκχο
    που φεύγω απ’ τη μαύρη ζωή

    Γελαστός κατεβαίνω στον τάφο
    με τον Μάρκο τραγούδια θα γράφω
    και το κέφι σε όλους θ’ ανάβω
    στους ρεμπέτες που θάβρω εκεί
    ------------------------------------
    Περιττό να σας πω ότι έμεινε άφωνος από την άμεση ανταπόκριση!
    Βέβαια στις περισσότερες περιπτώσεις τους στίχους μου τους παιδεύω πολύ καιρό αλλά έτυχε στη συγκεκριμένη περίπτωση να έρθει η έμπνευση αμέσως, έστω και για πλάκα.
    ¶λλωστε και ο Νίκος Παπάζογλου είπε ότι τον ‘‘Αύγουστο’’ τον έγραψε μέσα σε 20 λεπτά!!!




    Πολύ ωραίο και πρωτότυπο!

    Νά τού βάλω καμμιά χορευτική μουσική;