Ένας άνθρωπος όταν βρίσκεται βουτηγμένος σε ένα πρόβλημα όλα τα βλέπει υπερβολικά. Τότε υπάρχουν διάφορες αντιδράσεις στις οποίες προβαίνει. Εσύ ίσως είσαι από αυτούς που έχουν τη νηφαλιότητα και την ωριμότητα να δουν λίγο πιο σφαιρικά τα πράγματα και να ρίξεις στο μηχάνημα έναν δίσκο της Τσανακλίδου και να ακούσεις η Φωφώ, ή τη Μαλάμω και τον ¶δωνη της Πρωτοψάλτη και αυτόματα να σου ανέβει το κέφι. Κάποιοι άλλοι δεν έχουν κέφι να ακούσουν τίποτα και τους βασανίζει κάθε νότα που θα ταξιδέψει στο χώρο, έτσι δεν είναι;
Κάποιοι άλλοι αναζητούν παρηγοριά από κάποιον που τους νιώθει, που υπερβάλει μαζί τους, που δεν έχει καμιά όρεξη να ακούσει κεφάτα τραγουδάκια. Διαφωνείς; Δεν έχεις υπερβάλει ποτέ στη ζωή σου;
Όσον αφορά τον συσχετισμό ποίησης και τραγουδοποιήας, έχω να πω ότι όντως δεν είναι το ίδιο πράγμα, απέχουν κάπως. Όμως δεν μπορείς να αρνηθείς ότι το ένα κινείται συναρτήσει του άλλου. Ο ποιητής, όπως και ο μουσικός (όπως και ο ζωγράφος) δημιουργεί πρώτα για τον αυτό του και αρκετά ύστερα για το κοινό. Θα πεις είναι και οι πωλήσεις. Όταν ο καλλιτέχνης δημιουργεί όπως προείπα, το αποτέλεσμα είναι έντεχνο. Όταν γίνεται το αντίθετο, δηλ ο καλλιτέχνης δημιουργεί πρώτα για το κοινό, μετά για την τσέπη του και μετά για τον εγωισμό του τότε δεν είναι καλλιτέχνης αλλά έμπορος, τουλάχιστον στην εποχή μας. Αν όμως στο έντεχνο τραγούδι γίνουν και πωλήσεις, ακόμα καλύτερα. Όλοι ευτυχισμένοι! Δεν μπορείς όμως να δεσμεύσεις έναν καλλιτέχνη με τα δεσμά του κοινού του, πόσο μάλλον όταν το κοινό τον έχει επιλέξει γι' αυτό που είναι. Εδώ τον καημένο τον Αγγελάκα του πετάξανε μπουκάλια στον Λυκαβηττό επειδή κόντεψε να αποκλίνει από το κοινό του λόγω της εταιρίας. Δεν τους δικαιολογώ όσους συμμετείχαν, εγώ δεν θα το έκανα ποτέ. Όμως για φαντάσου... να σε απογοητεύσει η μεγάλη σου παρηγοριά
υπό την παραπάνω έννοια...
Αυτοί, αυτό ξέρουν να κάνουν και το κάνουν καλά χρόνια τώρα. Δεν είναι ούτε εξαίρετοι μουσικοί, ούτε ποιητές.
Τώρα σχετικά με την Πολυδούρη, την θεωρώ ιδιάιτερα σκληρή και απαισιόδοξη ποιήτρια. Δεν καταπιάνομαι από δύο μεμονομένους στίχους της. Το γενικότερο ύφος της είναι τέτοιο. Παραθέτω ένα ακόμα χαρακτηριστικό της τετράστιχο:
"Και τώρα, κλείστε ερμητικά τις θύρες. Τελειώσαν
όλα. Να φύγουν κι οι στερνοί, να μείνω μοναχή μου.
Όλα δικά μου ήταν εδώ μέσα κι όλα μου λείψαν
κι έμεινε τόσο απίστευτα μοναχική η ψυχή μου."
Εν πάσει περιπτώσει αν πιστεύεις ότι δεν έχεις τίποτα κοινό με το κοινό τους δεν μπορώ να σε πείσω για το αντίθετο. Κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει. Ο καθένας ξέρει μέσα του γιατί ακούει αυτά που ακούει. Μην στερείς το διακαίωμα σε κάποιους να συμπάσχουν με τον τρόπο που τους ταιριάζει, γιατί δεν είναι όλοι Αίολος και anezina...
¶σπρο πάτο μάτια μου
...;Τι βλάκας);
