Toto Live!!!

Ούτε κι εμένα μου αρέσανε οι Socrates, αλλά το ήξερα από πριν. Σέβομαι την ιστορία τους, τη διαδρομή τους, την αξία τους, αλλά γκρουπ με "ακατέργαστη" φωνή ποτέ δεν άκουγα.

Τα τραγούδια των Socrates τα βρίσκω παντελώς αδιάφορα και, κατά τη γνώμη μου, πάσχουν από έλλειψη σταθερής δομής και μελωδίας που θα βοηθούσε τον κόσμο να τα θυμάται.
Έχω την εντύπωση ότι τα τραγούδια τους είναι περισσότερο μια επίδειξη των ικανοτήτων τους ως οργανοπαίχτες μουσικούς παρά ως δημιουργούς-συνθέτες.
Απολαύσαμε τα εκπληκτικά κιθαριστικά σόλο του Σπάθα που επιβεβαίωσε τη φήμη του ως ο κορυφαίος έλληνας κιθαρίστας αλλά από κει και πέρα το σόλο στα ντραμς ήταν πάρα πολύ καλό αλλά και από ένα σημείο και μετά παρατράβηξε.
Ο δε Τουρκογιώργης είχε μια έφεση στο να κλωτσάει αριστερά και δεξιά (αναρωτιέμαι, έχει δει τον εαυτό του πως κάνει πάνω στη σκηνή?).
Η Παναγιώτου ήταν πολύ ζωηρή, ωραία κίνηση, ωραία φωνή (είτε πρώτη είτε δεύτερη) και η παρουσία της ήταν κάτι σαν τα μπαχαρικά στη μαγειρική.
Σε γενικές γραμμές ακούσαμε μετριότατα τραγούδια από πολύ καλούς μουσικούς.

Και πάμε τώρα στους Toto. Οι Toto είναι μια περίεργη περίπτωση συγκροτήματος. Μιλάμε για μουσικούς από τους κορυφαίους στον κόσμο και από τους πλέον περιζήτητους για ηχογραφήσεις.
Στη συναυλία τους (που οφείλω να πω πως είχε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΟΣΜΟ, που δεν το περίμενα αν αναλογιστεί κανείς ότι την ίδια μέρα γινόταν η συναυλία των Roxy Music, του Iggy Pop κ.α.) οι Toto έκαναν επίδειξη των αναμφισβήτητων ικανοτήτων τους.
Ο πληκτράς έκανε... παπάδες με τα χέρια του αν και, και σ’ αυτή την περίπτωση, πέρασε κανά 15λεπτο που έπαιζε μόνος του και μάλλον παραήταν πολύ. Τουλάχιστον ο κόσμος ενθουσιάστηκε με την τεχνική του. Ο Porcaro έκανε θαύματα με τις άκρες των δακτύλων του στην κιθάρα. Εκπληκτικός κιθαρίστας αλλά και πολύ καλός στα λόγια μιας και αυτός ήταν που μιλούσε με τον κόσμο και εξέφρασε τον θαυμασμό του για τη χώρα μας.

Το ρεπερτόριο των Toto ήταν πάνω-κάτω το αναμενόμενο αν και τελικά δεν ακούσαμε ούτε το ‘‘Georgy Porgy'', ούτε το ‘‘Stranger In Town''.
Όμως, είπανε το ‘‘Endless'' από το δίσκο ‘‘Isolation’’ κι αυτό ήταν μια ευχάριστη έκπληξη δεδομένου ότι δεν το παίζουν συχνά αν και κατά τη γνώμη μου είναι ένα πολύ καλό τραγούδι.
Επίσης, ‘‘υποβίβασαν’’ το Hold The Line αφού το χώσανε κάπου στη μέση του προγράμματος και χωρίς να παρεκκλίνουν από την εκτέλεση του δίσκου, ενώ προσωπικά έχω βιώσει στο παρελθόν την Live εμπειρία του τραγουδιού σε μία 10λεπτη εκτέλεση άκρως απογειωτική! Δυστυχώς δεν επανέλαβαν το ίδιο στην Αθήνα.

Ο τραγουδιστής τους ήταν σε πολύ καλή φόρμα -τον έχω πετύχει στο παρελθόν σε χειρότερη κατάσταση- και αξιόπιστος. Το Africa ειδικά, αν και τραγούδησε μόνο στο ρεφρέν, το είπε τέλεια. Το κουπλέ του Africa το τραγούδησε ο πληκτράς ο οποίος μάλλον τα καταφέρνει καλύτερα στα keyboards απ’ ότι στο μικρόφωνο, αφού η φωνή του ήταν flat. Ευτυχώς που στο ρεφρέν μπήκε ο Bobby και απογείωσε το κοινό. Το τέλος, που οι μουσικοί αποχωρούσαν ένας-ένας υπό τους ήχους του Africa, ήταν πολύ καλό.
Ακούσαμε και το Rosanna, και το "I Want Hold You Back" και όλα τα καλούδια πλην αυτών που ανέφερα παραπάνω.
Περάσαμε καλά, διασκεδάσαμε, συγκινήθηκαμε ακούγοντας ζωντανά τα τραγούδια με τα οποία μεγαλώσαμε. Κατά έναν μαγικό τρόπο αυτά τα κομμάτια δεν μεταφέρουν μόνο ήχους και νότες αλλά και την νοσταλγία μιας ολόκληρης εποχής.
Άλλωστε τότε που είχαν βγει αυτά τα τραγούδια δεν υπήρχε ελεύθερη ραδιοφωνία. Περιμέναμε να έρθουν τα μεσάνυχτα μπας και τ’ ακούσουμε από κανέναν πειρατικό σταθμό στα FM. Τι ξενύχτια κάναμε τότε...

Έβγαλα ένα μικρό βίντεο (3.3MB, 12 δευτερόλεπτα) από το ρεφραίν του Africa. Όποιος το θέλει ας αφήσει το email του !