Μεταξύ των Ινδιάνων δεν υπάρχουν γραπτοί νόμοι. Τα έθιμα που παραδόθηκαν από γενιά σε γενιά είναι οι μόνοι νόμοι να τους καθοδηγούν .Ο καθένας ίσως να ενεργούσε διαφορετικά απ’ ό,τι θεωρείται σωστό αν αποφάσιζε, όμως τέτοιες πράξεις θα επέσυραν τη μορφή του Έθνους.Αυτός ο φόβος της μορφής του Έθνους ενεργούσε σαν παντοδύναμος δεσμός που έδενε τα πάντα με ένα κοινωνικό, έντιμο συμβόλαιο. 

George Copway (Kah-ge-ga-gah-bowh) 1818-1863

Αρχηγός των Ojibwa  

Ένα από τα προβλήματα που παρατηρήθηκαν στην μελέτη των Ινδιάνων ήταν η έλλειψη γραπτών πληροφοριών Μύθοι , παραδόσεις , τελετουργίες και γνώσεις περνούσαν μέσο του προφορικού λόγου από γενιά σε γενιά.Έτσι όλα τα στοιχεία που διαθέτουμε είναι αυτή η προφορική παράδοση που τα τελευταία χρόνια έχουν αποτυπωθεί σε πολλά βιβλία από δυτικούς ερευνητές αλλά και από τους ίδιους τους Ινδιάνους.

Με την ονομασία Ινδιάνοι συνηθίζεται να αποκαλούνται οι ιθαγενείς πληθυσμοί της Αμερικής.  

Η ονομασία προέρχεται από την πεποίθηση του Χριστόφορου Κολόμβου ότι έφτασε στην Ινδία, ενώ στην πραγματικότητα είχε φτάσει στην Αμερική και ότι οι κάτοικοι που συνάντησε ήταν Ινδοί. 

Η Αμερικάνικη ήπειρος μετά από πολλά ταξίδια εξερευνητών ( Χριστόφορος Κολόμβος 1942 , Τζιοβάνι Καμότα 1497-98) αποτέλεσε τον Νέο Κόσμο , μελλοντική πηγή πλούτου για τους Ευρωπαίους αποίκους της σε βάρος των Ιθαγενών κατοίκων της.  

Η Ιστορία των Ινδιάνων γίνεται φανερή από εκείνη την εποχή και έπειτα  αν και δεν είναι καλά γνωστή επειδή δόθηκαν διάφορες ερμηνείες και έγιναν πολλές παραποιήσεις.Ο πληθυσμός τους εκείνη την εποχή υπολογίζεται ότι ήταν γύρω στα 12 εκατομμύρια, χωρισμένος σε περισσότερες από 300 φυλές εκ των οποίων κάποιες διατηρούσαν σχέσεις μεταξύ τους , αλλά δεν είχαν ενιαία θρησκεία ούτε κάποια συγκροτημένη πολιτική εξουσία.Παρόλα αυτά υπήρχε μια στενή συγγένεια μεταξύ τους σε σχέση με την εικόνα του κόσμου που είχαν σχηματίσει και με τη θέση του ανθρώπου που ζει και αναπτύσσεται ανάμεσα σε δυο μεγάλες δυνάμεις, τη γη και τον ουρανό, την Μητέρα και τον Πατέρα.  

Πιο συγκεκριμένα την εποχή των ανακαλύψεων οι ινδιάνικες φυλές ήταν κατά βάση κυνηγητικές κοινωνίες για τις οποίες ο χώρος και η ελεύθερη έκταση ήταν θέμα ζωής και θανάτου.

Τα θηράματα χρειάζονται μεγάλες εκτάσεις για να τραφούν, ενώ τα γεωργικά προϊόντα έχουν πολύ μεγαλύτερη κατά μάζα απόδοση σε πολύ μικρότερο χώρο.

Οι κυνηγοί είναι υποχρεωμένοι να μετακινούνται συνεχώς για να αποφύγουν την υπερθήρευση και κατά συνέπεια την πείνα, ενώ αντίθετα οι γεωργοί είναι υποχρεωμένοι να εγκατασταθούν μόνιμα κάπου, όπου βρουν γόνιμη γη με μεγάλες αποδόσεις.

Όταν λοιπόν οι γεωργοί γίνονται πολλοί, η σύγκρουσή τους με τους τροφοσυλλέκτες κυνηγούς είναι αναπόφευκτη. Αυτό ακριβώς έγινε και στο έδαφος της Αμερικής. Για τους λευκούς αποίκους, που προέρχονταν από αδικημένα κατά κανόνα κοινωνικά στρώματα της Ευρώπης χωρίς ιδιοκτησία, η ύπαρξη ανεκμετάλλευτων εκτάσεων αποτελούσε παραλογισμό, τον οποίο ήταν ανίκανοι να καταλάβουν. Αντίθετα, για τους Ινδιάνους ήταν ανόητο να κλείνει κανείς σε όρια τη γη και να προσπαθεί να αποσπάσει όσο το δυνατό περισσότερα από το έδαφος, αφού με το κυνήγι μπορούσε να εξασφαλιστεί ό, τι χρειαζόταν

.Όσο η κοινωνία των λευκών έμενε σε καθαρό γεωργικό στάδιο, οι συγκρούσεις υπήρχαν, αλλά δεν είχαν το δραματικό χαρακτήρα που πήραν κατά τον 19ο αι., κυρίως μετά τον εμφύλιο πόλεμο που ενίσχυσε τις βιομηχανικές δομές και έκανε αναγκαία την ανάπτυξη των συγκοινωνιακών μέσων. Ο σιδηρόδρομος και ο τηλέγραφος μείωσαν απειλητικά τους κυνηγότοπους και οι πόλεις που ξεφύτρωσαν στις πρώην ερημιές απωθούσαν τους ιθαγενείς στην άγονη περιφέρεια.

Και οι δύο πλευρές κατηγορήθηκαν κατά καιρούς για αγριότητα και έλλειψη κατανόησης, η απλή όμως αλήθεια είναι ότι, όταν συγκρούονται δύο ομάδες με διαφορετικό επίπεδο οικολογικής προσαρμογής στο περιβάλλον, δεν υπάρχει ζήτημα συνεργασίας. Μία από τις δύο πρέπει να εξαφανιστεί, διαφορετικά οι απαιτήσεις της άλλης δεν θα εξασφαλιστούν ποτέ. Επρόκειτο για δύο εντελώς διαφορετικούς τρόπους ζωής και αντίληψης του Κόσμου, οπότε δεν θα μπορούσαν να συνυπάρχουν για πολύ καιρό.

 Διαπιστώνουμε λοιπόν "ότι η ιστορία των ινδιάνικων λαών είναι η ιστορία της παρακμής και της εξαφάνισης μιας φυλής, μιας θρησκευτικής αντίληψης και μιας άποψης της φύσης, του ανθρώπου και του σύμπαντος. Εξαιτίας της σύγκρουσης, μερικές φυλές "εκπολιτίστηκαν" γρήγορα κι άλλες έγιναν πολεμικές, προσπαθώντας να διατηρήσουν τα χαρακτηριστικά τους, μέχρι την τελειωτική εξαφάνισής τους.

Έτσι, γεννήθηκαν μεγάλοι πολεμικοί αρχηγοί όπως το Τρελό Άλογο, το Κόκκινο Σύννεφο, ο Καθισμένος Ταύρος, ο Ποντιάκ, ο Τεκουμές, ο Τζερόνιμο και προφήτες όπως ο Πόπε και ο Τενσακαβατάρα, που πραγματοποίησαν ή ενέπνευσαν θαρραλέες πράξεις.

Αλλά όλα αυτά ήταν χαμένα. Η μεγαλύτερη δύναμη των κατακτητών και η συνεχής παραβίαση των συνθηκών τους, τους οδήγησαν στη νίκη.

Παρόλα αυτά ο ινδιάνικος λαός έχει ακόμα μία ελπίδα. Ένας θρύλος λέει ότι, όταν οι λευκοί άνθρωποι θα έχουν μολύνει τα ποτάμια και θα έχουν καταστρέψει τα δάση και όταν θα έχουν σχεδόν τελειώσει με τη ζωή πάνω στη γη, την τελευταία στιγμή, θα εμφανιστεί μια φυλή ανθρώπων, οι λεγόμενοι Πολεμιστές του Ουράνιου Τόξου, που θα σώσουν τον κόσμο από την καταστροφή.

Πηγές : www.wikipedia.gr

            www.nea-acropoli.gr

Βιβλιογραφία : Ινδιάνικη Σοφία

Εκδόσεις Οδός Πάνος ,

 με μεταφράσεις της Ειρήνη Βρης