Αυτής της ζωής ρημάδια απομονωμένοι απόμακροι και ξένοι κάθε χαράς. Άκομψοι άσχημοι απότομοι στραβοχυμένοι.

Αθεράπευτα ασθενικοί στημένοι στο περιθώριο της σελίδας με τη μεγάλη λαχτάρα να περάσεις κάποτε στο προσκήνιο να μπεις στις γραμμές του τετραδίου, να έρθει και η δική σου σειρά. Μόνο που ποτέ δεν έρχεται γιατί σου λείπει αυτό το απάνθρωπο του ανθρώπου.

Και ο καιρός περνά. Ξεφεύγεις στη μοναξιά σου γίνεσαι απόμακρος δυσκολεύεσαι στην επικοινωνία περισσότερο, την αποφεύγεις τώρα πια. Είσαι ξένος με ότι συμβαίνει μειώνετε το ενδιαφέρον για τα πράγματα γύρω μας εγκλωβίζεσαι στο παίξιμο του κομπολογιού σου.

Κάπου υπάρχουν οι φωτοτυπίες μας χάρτινα ομοιώματα παραδομένα στη φλόγα του χρόνου στέλνουν στον απέναντι τοίχο φανερά την φιγούρα μας.

Κουρασμένα τα ρούχα μας δεμένα πάνω μας ξεθωριασμένα μόνο τα μάτια τρυπάν απέναντι δίνουν το στίγμα της ζωής που πρέπει να τη ζήσει να την πορευτεί ο χρόνος έτσι κι αλλιώς  αφήνοντας πίσω την έλλειψη την απουσία τη σαθρή ανυπαρξία αποτελέσματος, στόματα που ανοιγοκλείνουν χωρίς φωνή. Απουσία ενδιαφέροντος για δράση. Αφήνω στον κόσμο σας μόνο ότι μου περίσσευε.  

Σκόνη στα ρούχα πάνω, σκόνη στις αρθρώσεις δυσκαμψία στη γλώσσα σκόνη στο τραπέζι στα έπιπλα σκόνη στο δρόμο στη μνήμη στις μηχανές στα φώτα στους αργαλειούς  τους τόρνους . Έστρωσαν μπροστά στα στασίδια του κόσμου έναν διαρκές ασαφές πλέγμα οξειδωμένων σχέσεων που τραβούν πίσω στο σκοτάδι το φως.