Είναι τόσο μοχθηρή ώρες ώρες η αντίδραση των ανθρώπων.

Στέλνω μηνύματα σε τύπισσα που είτε υπάρχω είτε όχι το ίδιο της κάνει.

Ματαίωση ναι.Κι η λέξη μου θύμισε τον πρόσφατο διάλογο με τον sven.

Μακάρι η απόκτηση και η διατήρηση των αγαθών να ήταν στο χέρι μας.

Δεν είναι.

Κάπου αλλού λεχω γράψει πως τα ωραία σ αυτή τη ζωή δεν έχουν πηδάλιο χειρισμού.Η ευτυχία δεν έχει γκάζι να την πολλαπλασιάσεις όταν τη νοιώσεις και ο δρόμος προς την κατάκτησή της είναι μακριά από τροχιές οχημάτων που έχουν τιμόνι ή πηδάλιο.

Όχι δεν θα πηδήξω την όμορφη άγνωστη.Ματαίωση.

Την ίδια στιγμή στο youtube παρακολουθώ ένα clip που παριστάνει ένα ντουετο 2 νέων τραργουδιστών.

Με τι χαμόγελο κοιτά τον τραγουδιστή η παρτενέρ του!!

Φαντάζει γάργαρο νερό για τα δικά μου αισθητήρια που επιχειρώ να πιώ από σφραγισμένο και ίσως άδειο για μένα μπουκάλι.

Ένα χαμόγελο μια πιθανή συνουσία ματαιώθηκαν και ο κόσμος θεωρεί πως δεν είναι λόγος τουτος για στενοχώρια.

Αν ήταν ένα μεγάλο και τεκμηριωμένα έντονο συναίσθημα τοτε ναι.Θα ημουν δικαιολογημενος.

Όμως όχι.

Καμμια δικαιολογια τωρα...

Ένα τείχος μόνο υψωμενο μπροστα μου με απομακρυνει για αλλη μια φορά από τα ταπεινά μου θέλω...