Ζω σημαίνει επικοινωνώ!
05 Ιανουαρίου 2017, 16:10
Συγνώμη: το προνόμιο των δυνατών...
Kristalo (06.01.2017)
Καλημερουδια Σαββα και Χρονια πολλα!!!! Ευχομαι τέτοια μερα οι σκεψεις μας να ειναι παντα φωτισμένες δίκαιες και φωτεινές για να νικουν τον εγωισμό μας, την απληστία μας, τον φθόνο, της ζήλια μας και τόσα πάθη που μόνος γεννησιουργός είναι το μυαλό μας!!!
Νομίζω πως έγραψες άλλο ένα κειμενο για την δύναμη του ανθρώπου να συγχωρεί...Προσπάθησα να το βρω μα δεν μπόρεσα. Αυτα τα δύο είναι αλληλένδετα νομίζω. Οταν συμβούν συνηδειτά και από τις δυο μεριες, δηλαδη να ζητήσει καποιος συγνωμη και ο άλλος να συγχωρέσει τότε αυτό αποτελει ίαση σε μια αρρωστημενη σχέση. Οταν διαβάσει κανεις σε αντιπαράθεση αυτά τα δυο κείμενα και έχει βιώσει κατι τέτοιο, τότε καταλαβαίνει πως διάφορα πραγματα που συμβαίνουν στην ψυχή μας και στο μυαλό μας είναι τόσο ανθρώπινα, τόσο φυσικά και χρειάζονται δύναμη να ξεπεραστουν.sven (06.01.2017)
Γεια σου, Αναστασία, από το όμορφο Σουφλί!
Χρόνια καλά και δημιουργικά, με υγεία…
Με αφορμή το σχόλιό σου, να συμπληρώσω/διευκρινίσω ορισμένα πράγματα ακόμα. Το να συγχωρήσουμε ΔΕΝ σημαίνει πως αποδεχόμαστε αυτό που δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτό, να συνεχίσουμε να ζούμε τον εξευτελισμό, τη βία, την απαξίωση, την προσβολή ή την προδοσία. Επίσης, η συγχώρεση του Άλλου ΔΕΝ σημαίνει και ΔΕΝ είναι ταυτόσημη με μία εξάρτησή μας από Αυτόν, διαβατήριο για συνέχιση μιας μεταχείρισής μας κατά πως το δοκούν ή υποχώρησής μας. Με άλλα λόγια, συγχώρεση ΔΕΝ σημαίνει αδυναμία…
Η συγχώρεση θα πρέπει να είναι μια ενεργητική μας ΕΠΙΛΟΓΗ, μια συνειδητή ΑΠΟΦΑΣΗ, μεταξύ πολλών άλλων. ΔΕΝ σημαίνει λήθη των όσων έχουν συμβεί. Αντίθετα, μια δυνατότητα να μιλήσουμε ισότιμα και ψύχραιμα με τον Άλλον για αυτό που έχει συμβεί και μας έχει πληγώσει, και να διδαχθούμε, αν είναι δυνατόν, και οι δύο από αυτό…
Μια τέτοιου είδους συγχώρεση, προϋποθέτει προσωπική ωριμότητα και ψυχική δύναμη που οδηγεί, τελικά, στην ψυχική λύτρωση και όχι, αν δεν συμβεί, στον ψυχικό μας δηλητηριασμό…
Kristalo (06.01.2017)
Ολα αυτα τα έγραφες μέσα στο προηγουμενο κείμενο γι αυτο και το έψαχνα...το ένα συμπληρώνει το άλλο. Οταν εισαι έτοιμος πια να συγχωρέσεις τότε σημαίνει πως έχεις θέσει σε νέες βάσεις αυτά που πριν δεν ανεχόσουν. Πάντα συνηδητοποιημένα πια με το πως θες να ζήσεις την υπόλοιπη ζωη σου. Νομίζω πως έγραψες ξανά όλα αυτα που εγω εννοούσα με το όμορφο λεξιλόγιο σου! :)))))sven (06.01.2017)
Αναστασία,
σ΄ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια:)))
Το κείμενο στο οποίο αναφέρεσαι θα πρέπει να είναι από την ιστοσελίδα μου και όχι από ανάρτησή μου εδώ στο ΜΗ.
Θα εννοείς, προφανώς, αυτό: http://www.i-psyxologos.gr/sigxoresi/STEFANOS604 (06.01.2017)
Sven είχα την εντύπωση ότι ήσουν μουσικός αλλά βλέπω (για πρώτη φορά) από το σχόλιο σου ότι είσαι Κλινικός ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής.
Μεγάλη μας τιμή να έχουμε διάλογο με τέτοια προσωπικότητα.
Όλα σου τα κείμενα και σχόλια είναι τέλεια.
Σε κάποιο άλλο ποστάρισμα σε ονόμασα γιατρό χωρίς να το ξέρω απ’ τα κείμενα σου.
Σ’ ευχαριστούμε .
Ήδη ξεκίνησα να διαβάζω την ιστοσελίδα σου (http://www.i-psyxologos.gr/sigxoresi/) .
Orfeus (06.01.2017)
Γιατρέ μου…
Πρόσφατα διαφώνησα πολύ έντονα με τον εκδότη μου. Μου έστειλε 23 σχέδια εξωφύλλου για να διαλέξω ένα για το νέο μου μυθιστόρημα, αλλά δεν μου άρεσε κανένα. Του έστειλα και εγώ τις δικές μου προτάσεις τις οποίες απέρριψε λέγοντάς μου “αυτά δεν πουλάνε“. Αυτά συνέβησαν περίπου 15 μέρες πριν από την προγραμματισμένη παρουσίαση του βιβλίου και ενώ οι μέρες κυλούσαν, δεν μπορούσαμε να καταλήξουμε πουθενά. Μου έστελνε απαράδεκτα σχέδια απορρίπτοντας τα δικά μου (βάσει συμβολαίου έχει την τελευταία λέξη). Το άφησες τελευταία στιγμή –του είπα- και δεν έχουμε τον χρόνο να “ψαχτούμε” για να καταλήξουμε από κοινού κάπου. Έχασα την ψυχραιμία μου και του είπα ότι τα σχέδιά που στέλνει είναι κιτς, ακαλαίσθητα, απαράδεκτα, άθλια και τα στόλισα με ένα σωρό άλλα κοσμητικά επίθετα. Μου απάντησε ότι τον προσβάλλω και κάθισα και το σκέφθηκα το πράγμα. Δεν έχει νόημα –είπα στον εαυτό μου- αυτό που κάνω. Αφού βάσει συμβολαίου έχει αυτός την τελευταία λέξη, προς τι να χαλιέμαι; Εδώ που φτάσαμε, ακόμα και το τελευταίο δευτερόλεπτο μετράει. Το βιβλίο πρέπει να μπει στο τυπογραφείο ταχύτατα. Άρα;
Άρα “συμφώνησα” αναγκαστικά σε ένα από τα εξώφυλλα και του ζήτησα συγγνώμη για όσα του έγραψα. Να με συγχωρείς –του είπα- για τους χαρακτηρισμούς, αλλά αφορούσαν στα σχέδια που μου έστελνες και όχι στο πρόσωπό σου.
Η συγγνώμη μου βέβαια, δεν ήταν “για να τελειώνουμε”. Την εννοούσα κυριολεκτικά και την εφήρμοσα και στην πράξη, διότι τέσσερις μέρες μετά, ανέλαβα ο ίδιος και έφερα εις πέρας την παρουσίαση όλων των νέων βιβλίων του εκδοτικού και των συγγραφέων τους επειδή ο εκδότης ήταν άρρωστος. Μιας παρουσίασης που άρχισε στις 12 το μεσημέρι και τελείωσε στις 9 το βράδυ. Εννέα ολόκληρες ώρες.
Και θέλω γιατρέ μου να δούμε αυτό το περί χρόνου, διότι εάν ο χρόνος δεν πίεζε, δεν θα φτάναμε στη διαφωνία, όπως όντως δεν έχουμε φτάσει πέντε χρόνια τώρα. Κάθε φορά το ψάχνουμε το πράγμα (ο χρόνος το επιτρέπει) και στείλε αυτός-στείλε εγώ, φτάνουμε σε ένα εξώφυλλο κοινώς αποδεκτό. Τη συγγνώμη τη ζήτησα όχι επειδή πίεζε ο χρόνος, αλλά επειδή υπήρξα πραγματικά απαράδεκτος με τους χαρακτηρισμούς που τόλμησα να γράψω. Η συγγνώμη μου ήταν ειλικρινέστατη και ειπώθηκε πρωτίστως προς τον εαυτό μου. Αφού ντρεπόμουν να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Να φανταστείς ότι το σκέφτομαι και ντρέπομαι ακόμα. Η δε ανάληψη και διεκπεραίωση της όλης εκδήλωσης από μέρους μου ήταν ειλικρινέστατη και έγινε με όλη μου την καλή διάθεση για να βοηθήσω τον εκδοτικό σε μια δύσκολη κατάσταση, κάτι που άλλωστε κάνω κάθε φορά που χρειάζεται κάτι τέτοιο σ αυτά τα πέντε χρόνια που συνεργάζομαι μαζί του.
Δεν ξεχνάω όμως το περιστατικό. Πολύ απλά, θα προσέξω και θα φροντίσω να μη συμβεί το ίδιο και στο επόμενο βιβλίο μου και έτσι θα διορθώσω αυτό το “περί χρόνου”.
Αυτά γιατρέ μου. Τώρα είμαι όλος αυτιά για να ακούσω τι θα μου πεις. Αν και θα έπρεπε να γράψω “είμαι όλος μάτια για να δω τι θα μου γράψεις”.
Υ.Γ. Ξεκινάω την περιοδεία με το νέο μου βιβλίο από την Καλαμάτα στις 14 του μήνα. Στα σχέδια υπάρχει το Ναύπλιο, η Πάτρα, η Ναύπακτος, η Αμφιλοχία, η Πρέβεζα, τα Γιάννενα, η Λάρισα, ο Βόλος και η Θεσσαλονίκη. Ίδωμεν...
STEFANOS604 (06.01.2017)
Γιώργο ποιος είναι ο τίτλος;
Καλή επιτυχίαOrfeus (06.01.2017)
Στέφανε, ο τίτλος είναι "Κ.". Orfeus (06.01.2017)
Να το ψάξεις/παραγγείλεις μετά τις 14 του μήνα. Σ' ευχαριστώ! STEFANOS604 (07.01.2017)
Σε τι κατηγορία είναι και μια μικρή περίληψη είναι εύκολο ή θα το δούμες στις 14;Orfeus (07.01.2017)
Σου στέλνω Π.Μ. για να μην συνεχίσουμε να είμαστε off topic στην ανάρτηση του Σάββα. :)
sven (07.01.2017)
Γιώργο,
τη συγνώμη, όταν είναι αυθεντική, τη ΝΙΩΘΟΥΜΕ και την οσφριζόμαστε από μακριά. Είμαι βέβαιος πως και ο εκδότης σου αυτό έκανε καθώς, από αυτά που περιγράφεις, φαίνεται πως την εννοούσες πραγματικά και σου στοίχισε που υπερέβαλες στις αντιδράσεις σου απέναντί του, άσχετα αν είχες τους λόγους σου...
Ο χρόνος δεν ήταν τίποτα άλλο από την αφορμή και τον σπινθήρα που πυροδότησε την ένταση στη συνεργασία σας. Η έκβαση, όμως, της έντασης αυτής ήταν ακριβώς αυτό που περιγράφω στο σχόλιό μου προς την Αναστασία, πως, δηλαδή, "Η συγχώρεση θα πρέπει να είναι μια ενεργητική μας ΕΠΙΛΟΓΗ, μια συνειδητή ΑΠΟΦΑΣΗ, μεταξύ πολλών άλλων. ΔΕΝ σημαίνει λήθη των όσων έχουν συμβεί. Αντίθετα, μια δυνατότητα να μιλήσουμε ισότιμα και ψύχραιμα με τον Άλλον για αυτό που έχει συμβεί και μας έχει πληγώσει, και να διδαχθούμε, αν είναι δυνατόν, και οι δύο από αυτό…"...
Και αυτό προϋποθέτει την ωριμότητα και των δύο. Δεν αρκεί να ζητήσει ο ένας συγνώμη. Θα πρέπει και ο άλλος να είναι σε θέση να τη δεχθεί και να την εκτιμήσει δημιουργικά...
Καλό ξημέρωμα!!!Orfeus (07.01.2017)
"Δεν αρκεί να ζητήσει ο ένας συγνώμη. Θα πρέπει και ο άλλος να είναι σε θέση να τη δεχθεί και να την εκτιμήσει δημιουργικά..."
Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Είναι αυτό που οδηγεί τη συγγνώμη προς την ολοκλήρωση (δεν βρίσκω άλλη λέξη). Διαφορετικά, κάτι λείπει. Τουλάχιστον η μία πλευρά είναι συνεπής -αν μπορούμε να το πούμε αυτό- προς τον εαυτό της.
Καλό ξημέρωμα... Hastaroth (09.01.2017)
Ιατρέ μου,απ’την Σουηδικώς πολική Αθήνα,ιδού και η δική μου γνώμη:
Οι γονείς μου,για παράδειγμα (που εν τούτοις με υπεραγαπούσαν διότι ήμουν και ο πρωτότοκος,αλλά δεν μού άρεσαν-και εξακολουθούν να μην μού αρέσουν-οι φακές) με κάποιες λανθασμένες υποδείξεις τους με έπεισαν ν’ακολουθήσω στην ζωή μου έναν εσφαλμένο δρόμο,που τις συνέπειες αυτής της επιλογής ακόμη υφίσταμαι.Παρά ταύτα,ήταν οι γονείς μου,πίστευαν ότι ενεργούσαν με καλή πρόθεση και ήθελαν το καλό μου.Απλώς,δεν ήξεραν (νά λοιπόν σε τί χρησιμεύουν οι σχολές γονέων….).Οπότε δεν τους κατηγόρησα ποτέ και επομένως δεν θα είχε νόημα να τους συγχωρήσω (εντάξει,τους «εμέμφθην» από μέσα μου,αλλά ουδέποτε τους το είπα,οπότε πάλι από μέσα μου,τους συγχώρησα.Θα τους το πώ όταν τους συναντήσω σε κάποια επόμενη διάσταση και μορφή,διότι έχω την αίσθηση ότι κάπως έτσι θα γίνη).
Αντιθέτως,κάποια άλλα άτομα,»εξωοικογενειακά» (πώς λέμε «εξωσχολικά»..) του άλλου φύλου που έπαιξαν με τα αισθήματά μου προς αυτά και μού προκάλεσαν μεγάλη ψυχολογική φθορά,δεν τα συγχώρησα και ουδέποτε πρόκειται να τα συγχωρήσω,ακόμη κι’αν έρθουν «στα τέσσερα» την ώρα που θα μεταπηδώ σε άλλους κόσμους να μού ζητήσουν συγγνώμη.Να πάνε να πνιγούν,κατά προτίμησιν σε μια κουταλιά νερό.
Κι’ενώ στην πρώτη περίπτωση,η συγγνώμη μου (θα) ήταν ένδειξη ψυχικής δύναμης,στην δεύτερη το να συγχωρήσω αυτά τα άτομα θα το θεωρούσα ένδειξη αδυναμίας εκ μέρους μου,αφού θα σήμαινε ότι επικροτώ την συμπεριφορά τους πρός εμένα.
Βλέπουμε λοιπόν ότι εξαρτάται και από το ποιός «αιτείται» την συγγνώμη μας,δεν αρκεί-και δεν πρέπει-να συγχωρούμε τους πάντες.Διότι κάποιες φορές,συμβαίνει η συγγνώμη μας προς κάποιον να εκλαμβάνεται ως αδυναμία μας και ως «συγχωροχάρτι» ώστε αυτός ο κάποιος να συνεχίση να μας πληγώνη……Orfeus (09.01.2017)
Αλμπέρτο:
Στον γιατρό μεν απευθύνεσαι, αλλά θέλω να σου γράψω κι εγώ δυο πραγματάκια.
Κατ' αρχήν θέλω να σου επισημάνω, ότι το να συγχωρήσουμε κάποιον για κάτι που έκανε, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι επικροτούμε και την πράξη του. Εάν αυτός το εκλάβει έτσι, είναι δικό του θέμα και εμάς δεν μας αφορά. Θέλω να πω ότι τουλάχιστον εμείς, είμαστε συνεπείς με τον εαυτό μας.
Και τι θα πει "δεν πρέπει να συγχωρούμε τους πάντες"; Αυτή είναι η "μαγκιά" και η "δύναμη" όπως υπονοεί εξ άλλου και ο τίτλος που έχει το post του Σάββα.
Εξ άλλου πρέπει να ξέρεις ότι κανένας δεν μπορεί "να συνεχίσει να μας πληγώνει" εάν εμείς δεν του το επιτρέψουμε. sven (09.01.2017)
Αλβέρτο,
ο Γιώργος, με το σχόλιό του, απαντά σε μεγάλο βαθμό στα θέματα που βάζεις. Η ικανότητά μας να συγχωρούμε διαφέρει, έως και πάρα πολύ, από άτομο σε άτομο και ο καθένας πράττει σύμφωνα με τις προϋποθέσεις, αρχές και αξίες που έχει. Είναι αλήθεια πως δεν είναι ούτε εύκολο, αλλά και ούτε και εφικτό να μπορούμε να συγχωρούμε τα πάντα. Εξίσου αλήθεια είναι, όμως, πως αν δεν καταφέρουμε ή δεν θέλουμε να συγχωρήσουμε κάποιον που μας έκανε -όπως εμείς, τουλάχιστον, το βιώσαμε- μεγάλο κακό, παραμένουμε όμηροι πολύ έντονων και επώδυνων αισθημάτων μίσους, οργής, αδικίας και εκδικητικότητας που δηλητηριάζουν, περισσότερο απ΄όσο πιστεύουμε, την ψυχή μας…
Αντίθετα, όταν αυθεντικά το καταφέρουμε, τα οδυνηρά αυτά αισθήματα αντικαθίστανται με αυτά της λύτρωσης, της απελευθέρωσης και της αυτοεκτίμησης που απογειώνουν…
Αν δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε το άτομο που μας πλήγωσε, ίσως μπορέσουμε, τουλάχιστον, να συμφιλιωθούμε με αυτά που έχουν συμβεί. Αυτό ίσως αποτελέσει ένα αποφασιστικό βήμα προς μια μελλοντική λυτρωτική συγχώρεση. Εάν δεν συμβεί αυτό, τότε αποκτούμε άθελά μας, ως συνοδοιπόρους ζωής, τη δυσπιστία και την καχυποψία που δεν θα μας αφήσουν να δημιουργήσουμε καμιά ουσιαστική σχέση εμπιστοσύνης και ασφάλειας με κάποιον άλλον/άλλη στο μέλλον…
Hastaroth (10.01.2017)
Αγαπητοί μου (ή «ηγαπητοί μου»,που έλεγε και ένας παλαιός βουλευτής του 19ου αιώνος),
Το «δεν συγχωρώ» σημαίνει-για μένα-«δεν ξεχνώ ότι μού προξένησες κακό» και επομένως «δεν πρόκειται να συμφιλιωθώ μαζί σου».
Αυτό όμως δεν σημαίνει «θα σε κυνηγάω σ’όλη μου την ζωή,μέχρι να σε βρώ και να σού την μπουμπουνίσω».Σημαίνει απλώς «σε αγνοώ,σε έχω σβήσει από τα αρχεία του εγκεφάλου μου και δεν σού επιτρέπω πλέον να απασχολής την σκέψη μου.Είναι σαν να μην έχης υπάρξει ποτέ».
Για μένα,το «είμαι συνεπής με τον εαυτό μου»,σημαίνει «φροντίζω ώστε να μην υπάρχουν στο κοινωνικό μου περιβάλλον άτομα που έδρασαν ή δρούν τοξικώς απέναντί μου».
Ετσι,αν κάποιο άτομο με πλήγωσε στο παρελθόν,θεωρείται ότι έδρασε τοξικώς απέναντί μου και η ανάμνηση αυτής της δράσης του είναι εσαεί βλαπτική.Απομακρύνω λοιπόν το άτομο αυτό και τα γεγονότα που συνδέονται μ’αυτό από τον εγκέφαλό μου,όπως απομακρύνουμε κάθε βλαπτική ουσία από το περιβάλλον μας.
Συνεπώς,το να συγχωρήσω κάποιο άτομο σημαίνει να το επαναφέρω στο κοινωνικό μου περιβάλλον παρ’όλο που έδρασε τοξικώς απέναντί μου.Και όπως δεν επαναφέρουμε π.χ. ένα μπουκάλι με δηλητήριο μέσα στο περιβάλλον μας,έτσι δεν επαναφέρω κι’εγώ ένα «τοξικό» άτομο μέσα στο δικό μου περιβάλλον.
Ούτε όμως το να μην συμφιλιωθώ με κάτι «τοξικό» που μού έχει συμβεί θα με εμποδίση να επιχειρήσω να δημιουργήσω ουσιαστική σχέση εμπιστοσύνης και ασφάλειας με κάποιον άλλον/άλλη στο μέλλον.
Είναι σαν να λέω ότι π.χ επειδή δοκίμασα να φάω πράσα και με πείραξαν,δεν θα ξαναφάω γενικώς στο μέλλον…
Orfeus (10.01.2017)
Σ' έπιασα στα πράσα!!! Είσαι πεισματάρικο παιδί!!!STEFANOS604 (10.01.2017)
Η συγχώρηση πιστεύω είναι πιο εύκολη αν ο άλλος μας έχει πειράξει με προσβλητικά λόγια σε σχέση με άλλον με τοξικά συνοδευόμενα με πράξεις.
Επειδή δε το άρθρο του γιατρού είναι άριστο αλλά γενικό και χωρίς να φωτογραφίζει κάποιον και επειδή εγώ είμαι τεχνικός και μ’ αρέσει πάντα το πρακτικό όφελος μιας συζήτησης θα ήθελα να θέσω τα εξής πρακτικά ερωτήματα στον Sven (σαν ειδικό γιατρό όμως και όχι σαν μουσικό μέλος της ιστοσελίδας) και στον Orfeus (σαν διακεκριμένο συγγραφέα) σύμφωνα όμως με το πρόσφατο παράδειγμα του ‘’πολυπρόσωπου’’ ήδη banned persona.
• Μπορεί να θεωρηθεί συγχωρητέος σαν άνθρωπος που αντιμετωπίζει κάποιο ψυχικό πρόβλημα διαρκές ή μη, οπότε: ‘’άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τί ποιούσι’’ ? Χωρίς φυσικά να επικροτούμε την ‘’πράξη’’ του (ή μάλλον τα επαναλαμβανόμενα ‘’προσβλητικά λόγια’’ του πιο σωστά) και χωρίς να νοιαζόμαστε πως θα το εκλάβει το ‘’άφες….’’ μας?
• Μήπως το πολύ καλό άρθρο του Orfeus: “Είσαι κομπλεξικός αγόρι μου!’’ που όμως τον φωτογραφίζει θα έπρεπε να διαγραφεί και να ξαναγραφεί εμπλουτισμένο μεν αλλά χωρίς να τον φωτογραφίζει ? ή έστω να γραφτεί ένα σχόλιο απ’ τον Orfeus ότι τον συγχωρεί και να ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι σχολιαστές , όμως να τονιστεί ότι δεν μπορεί "να συνεχίσει να μας πληγώνει" αφού είναι ήδη banned persona στο ΜΗ?
• Μήπως γιατρέ , αν και δεν το πιστεύω, αν του συμπεριφερόμασταν λεκτικά με διαφορετικό τρόπο , πριν διαγραφεί, θα μπορούσε αυτός να ζητήσει πρώτος συγνώμη?
• Γιατρέ θα μπορούσε ίσως να θεωρηθεί ‘’καλή πράξη συγχώρεσης’’ από τους προσβεβλημένους και στο μέλλον να ‘’θεραπευτεί’’ ή να του συστήσετε κάτι αφού σαν sven σας απέρριψε αλλά σαν γιατρό πιθανόν να σας συμβουλευτεί , αφού είμαι πεπεισμένος ότι το συγκεκριμένο άρθρο θα συνεχίσει να το παρακολουθεί συχνά για να ‘’ενημερώνεται’’?
• Εννοώ ότι μήπως το άρθρο και τα πολύ αιχμηρά σχόλια από ψυχικά υγιείς , του επιδείνωσαν την κατάσταση και έγραψε το άρθρο ‘’ η δίκη της χρονιάς’’ που προσπάθησε με νύχια και με δόντια να μας πιέσει (και το κατάφερε μέσω αδυναμίας της ιστοσελίδας - το ονόμασε ‘’θεία δίκη’’ που το κατάφερε) να το διαβάσουμε και που παραμένει ακόμα στα ΠΜ μας λόγω μη δυνατότητας διαγραφής του?
• Μήπως είμαι αφελής που ‘’ζητάω’’ τα ανωτέρω?
Ευχαριστώ
Orfeus (10.01.2017)
Στέφανε, μου άρεσε πολύ το σχόλιό σου στο οποίο ο γιατρός είναι φυσικά ο καθ’ ύλην αρμόδιος να απαντήσει, αλλά επειδή με ανέφερες (σ’ ευχαριστώ για το “διακεκριμένος”), θέλω να γράψω τα εξής:
Κατ’ αρχήν θέλω να σου πω ότι δεν τίθεται θέμα διαγραφής του post μου, διότι πολύ απλά δεν με απασχολεί να κάνω κάτι τέτοιο. Καλό είναι να υπάρχει για να μας θυμίζει το περιστατικό.
Άλλωστε, το συγκεκριμένο άτομο to έχω “διαγράψει” από τη μνήμη μου. Αυτό εννοώ σε προηγούμενό μου σχόλιο προς τον Αλμπέρτο, που του γράφω ότι “δεν μπορεί κανείς να συνεχίσει να μας πληγώνει εάν εμείς δεν του το επιτρέψουμε”. Θέλω δηλαδή να πω, πως δεν μπορεί να μας βλάψει κάποιος που ναι μεν μας έβλαψε στο παρελθόν, αλλά του τραβήξαμε μία “διαγραφή” που είναι όλη δικιά του. Δεν διαγράψαμε όμως τα πεπραγμένα, γιατί αυτά πρέπει να τα θυμόμαστε για να μπορούμε να φυλαχτούμε στο μέλλον από παρόμοια περιστατικά. Ξέρω τώρα πως θα διαβάσει αυτά που γράφω και ξέρω πως θα γίνω στόχος του, αλλά δεν με ενδιαφέρει. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η γνώμη και η άποψη μερικών ανθρώπων από δω μέσα που έχω γνωρίσει αλλά και που έχω “γνωρίσει” και που με αυτούς γουστάρω να έχω επικοινωνία. Με τον συγκεκριμένο έχω σηκώσει “ασπίδες άμυνας“ και δεν μπορεί να μου κάνει τίποτα.
Πέραν αυτών, αν πούμε τώρα και ότι το κείμενο του γιατρού είναι τοποθετημένο σε υγιή βάση (που είναι δηλαδή), τότε το συγκεκριμένο άτομο δεν υπάρχει πουθενά μέσα στο κείμενο αυτό, επειδή είναι ένα άτομο προβληματικό, επειδή είναι ένα άτομο ψυχικά άρρωστο, που θα πει ότι δεν είναι υγιές και είναι –αν θες- η εξαίρεση που υπογραμμίζει τον κανόνα.
Για όλους αυτούς τους λόγους δεν τίθεται –για μένα- θέμα συγχώρεσης, διότι ουσιαστικά μέσα μου τον έχω συγχωρέσει αφού “ου γαρ οίδε τι εποίει”. Αν και το να αγνοείς κάποιον ισοδυναμεί με συγχώρεση.
Δεν ξέρω αν έγινα κατανοητός...
sven (10.01.2017)
Αλβέρτο,
η συγχώρεση ΔΕΝ είναι αυτοσκοπός και, ως εκ τούτου, ΔΕΝ θα πρέπει να επιδιώκεται και να συμβαίνει σε κάθε κατάσταση όπου κάποιος μας πληγώνει. Όσο υπερβολικό και άκαμπτο είναι να ΜΗΝ ζητά κάποιος ποτέ συγνώμη ή ποτέ να ΜΗ συγχωρεί, τόσο άκαμπτο, υπερβολικό και υποβόλιμο είναι να ζητά ΠΑΝΤΑ συγνώμη από τον οποιονδήποτε «ενοχλείται» εξαιτίας του. Αν συμβαίνει αυτό το τελευταίο, τότε το κάνουμε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για δικούς μας λόγους που δεν είναι άλλοι από την χαμηλή αυτοεκτίμηση ή/και τις ατιθάσευτες ενοχές μας…
Η συγχώρεση είναι μια ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ που, συνηθέστατα και για να είναι αυθεντική, θέλει το χρόνο της για να ολοκληρωθεί…
Μία ακόμα σημαντική παράμετρος είναι πως η συγχώρεση αφορά ΠΡΟΣΩΠΑ, ενώ η συμφιλίωση, ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ. Στη συμφιλίωση, δηλαδή, μπορεί να μην συγχωρούμε τον άλλον για ό,τι μας έχει κάνει, συμφιλιωνόμαστε, όμως, με την κατάσταση στην οποία έχουμε εκτεθεί (προδοσία, απιστία, αναπηρία κ.τ.λ.) για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας χωρίς το ασήκωτο φορτίο της αδυναμίας αποδοχής…
Για παράδειγμα, ας υποθέσουμε πως κάποιος, που οδηγά μεθυσμένος, παραβιάζει το κόκκινο, πέφτει επάνω μας και μας στέλνει για μήνες στην εντατική ή δια βίου στην αναπηρική καρέκλα. Πιθανότατα να μην μπορέσουμε ή να μη θέλουμε να τον/την συγχωρήσουμε, και αυτό είναι κατανοητό και ανθρώπινο. ΑΝ, όμως, δεν καταφέρουμε να συμφιλιωθούμε με την κατάστασή μας -δηλαδή, την αναπηρία μας-, μι ζωή θα βασανιζόμαστε αφόρητα από τα δυσβάσταχτα αισθήματα οργής, αδικίας, μίσους, αντεκδίκησης, αίσθησης πως είμαστε θύματα κ.ά. που θα ακινητοποιήσουν κάθε διάθεσή μας να συνεχίσουμε να ζούμε ουσιαστικά…
Η εξομοίωση μιας ανθρώπινης σχέσης -που είναι τόσο πολυσύνθετη- με μια τροφή που δεν μας αρέσει (δες, πράσα!) είναι ατυχής. Το να αποκλείσουμε μια τροφή που μας πειράζει από τη διατροφή μας δεν μας στοιχίζει ψυχικά σχεδόν τίποτα. Το να στερηθούμε, όμως, ένα σημαντικό άτομο στη ζωή μας που μαζί του ζήσαμε πολύ όμορφες στιγμές, άσχετα αν μας πλήγωσε, στοιχίζει όσο δεν φανταζόμαστε. Οι λογικές «εξισώσεις» του τύπου: «Πετώ ό,τι με ενοχλεί, όσο πολύτιμο και αν μου είναι, κι ησυχάζω», μόνο ψευδαίσθηση απαλλαγής και λύτρωσης αποτελούν. Είναι καθαρά αμυντικοί ελιγμοί. Όσο και αν νομίζουμε πως έχουμε απαλλαγεί, τα βιώματα που μας σημάδεψαν, με τα συνακόλουθά τους συναισθήματα, συνεχίζουν, σε υποσυνείδητο επίπεδο, να μας υπονομεύουν ψυχικά. Τα παραδείγματα άπειρα. Σχέσεις μπορεί να κάνουμε, το ερώτημα είναι, όμως, πόσο εμπιστευόμαστε τον άλλον/άλλην, πόσο ασφαλείς νιώθουμε, τι είδους όνειρα μπορούμε να κάνουμε κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις…
Καλό απόγευμα!!!
sven (10.01.2017)
Στέφανέ μου,
ο Ορφέας (Γιώργος) κάλυψε, σε μεγάλο βαθμό, τα όσα είχα να απαντήσω στα σημαντικά μεν, ρητορικά δε, ερωτήματά σου καθώς δεν είναι δυνατόν να απαντηθούν με βεβαιότητα και αξιοπιστία, ερήμην αυτού στον οποίο αφορούν…
Το ποστάκι μου αυτό σκιαγραφεί απλά ένα γενικό πλαίσιο και μόνο ως μικρό ερέθισμα για τη σκέψη μπορεί να θεωρηθεί, από τη στιγμή που για το θέμα έχουν γραφεί χιλιάδες χιλιάδων σελίδες χωρίς να το έχουν εξαντλήσει. Για περισσότερες λεπτομέρειες για το θέμα αυτό έχω παραπέμψει, σε παραπάνω σχόλιό μου, στην ιστοσελίδα μου.
Όσον αφορά, τώρα, στο συγκεκριμένο άτομο και στην όποια «αναστάτωση» προκάλεσε, για μένα ΔΕΝ τίθεται θέμα συγχώρεσης, όχι γιατί θα μου ήταν δύσκολο, κάθε άλλο, αλλά γιατί ΔΕΝ αισθάνομαι θιγμένος, πληγωμένος, προδομένος ή κάτι ανάλογο, τέλος πάντων, από τη στιγμή που δεν πρόκειται για κάποιο σημαντικό άτομο της ζωής μου. Ήταν απλά ένας άγνωστος και ό,τι έκανε απλά με άγγιξαν στιγμιαία και επιδερμικά και χάθηκαν σαν να μην έχουν συμβεί ποτέ. Οπότε, για μένα, δεν υπάρχει ούτε αντικείμενο ούτε υποκείμενο συγχώρεσης…
Στέφανε μου, μόνο αφελής δεν είσαι. Απλά, είσαι υπερβολικά καλοπροαίρετο άτομο και με ασυνήθιστη γενναιοδωρία ψυχής, δηλαδή σπάνιο είδος υπό… εξαφάνιση…
Ο οποιοσδήποτε θεωρεί πως μπορώ να του προσφέρω το οτιδήποτε, μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου ανεπιφύλακτα…
Καλό απόγευμα!!!
Orfeus (10.01.2017)
"Όσον αφορά, τώρα, στο συγκεκριμένο άτομο και στην όποια «αναστάτωση» προκάλεσε, για μένα ΔΕΝ τίθεται θέμα συγχώρεσης, όχι γιατί θα μου ήταν δύσκολο, κάθε άλλο, αλλά γιατί ΔΕΝ αισθάνομαι θιγμένος, πληγωμένος, προδομένος ή κάτι ανάλογο, τέλος πάντων, από τη στιγμή που δεν πρόκειται για κάποιο σημαντικό άτομο της ζωής μου. Ήταν απλά ένας άγνωστος και ό,τι έκανε απλά με άγγιξαν στιγμιαία και επιδερμικά και χάθηκαν σαν να μην έχουν συμβεί ποτέ. Οπότε, για μένα, δεν υπάρχει ούτε αντικείμενο ούτε υποκείμενο συγχώρεσης..."
Ναι γιατρέ μου! Αυτό είναι. Το έθεσες όπως ακριβώς είναι! STEFANOS604 (10.01.2017)
• Ευχαριστώ για την απάντηση και τα καλά λόγια ..(ίσως συγκαταλέγομαι στην κατηγορία που ονομάζεις: ‘’ …..υπάρχουν άτομα που μπορούν να συγχωρέσουν…’’ ειδικά στην περίπτωση αυτή αυτό που έχω υποστεί είναι λεκτική προσβολή και άρα σύμφωνα με τα λεγόμενα σου είναι στην ουσία συμφιλίωση με τα όσα έχουν συμβεί)
• Εύχομαι το συγκεκριμένο άτομο που σίγουρα θα έχει ήδη διαβάσει τα σχόλια του Orfeus και τα δικά σου, να επικοινωνήσει όχι εδώ με άλλο ΙΡ και όνομα (αφού δεν δύναται με τα πολλά υφιστάμενα banned) με τον sven αλλά με τον ειδικό γιατρό αφού πρώτα μελετήσει το σχετικό άρθρο του εδώ: http://www.i-psyxologos.gr/sigxoresi/ και θα βγει κερδισμένος.
• Θα ήθελα επίσης ένα σχολιασμό γι αυτό που διατύπωσα στο προηγούμενο ποστ για το αν δηλαδή το άρθρο του Orfeus του ‘’έδωσε τη χαριστική βολή’’…
• Καθώς επίσης και ένα μικρό σχολιασμό της ρήσης του Orfeus: ‘’ ..το να αγνοείς κάποιον ισοδυναμεί με συγχώρεση’’. Αν τώρα που γράφω είδα να το ερμηνεύει αυτό ο Orfeus στο μόλις αναρτηθέν σχόλιο του
Και πάλι ευχαριστώ
sven (11.01.2017)
Στέφανε,
όσον αφορά στο ερώτημα που έθεσες και που ξέχασα να απαντήσω νωρίτερα, δεν νομίζω πως το ποστ του Ορφέα έπαιξε ρόλο "χαριστικής βολής". Τα πράγματα είχαν ήδη "ξεφύγει" πολύ νωρίτερα και θα οδηγούνταν, αργά ή γρήγορα, με μαθηματική ακρίβεια, σε παρόμοια έκβαση...
Ο οποιοσδήποτε "τρώγεται με τα ρούχα του" και ζητά να βρει αφορμή, τη βρίσκει και, στην ανάγκη, την εφευρίσκει...
Καλή σου μέρα!!!STEFANOS604 (11.01.2017)
Γιατρέ στο αρχικό σου άρθρο θα ταίριαζε η φωτογραφία;
https://app.box.com/representation/file_version_129796817317/image_2048_jpg/1.jpg?shared_name=u4xln6u0brf3ap491osqt9qladpc6xh3
sven (12.01.2017)
Στέφανε,
-:))))))))))Hastaroth (24.01.2017)
Ιατρέ μου,ξέχασα να απαντήσω στο σχόλιό σου που απαντούσες στο δικό μου πρώτο σχόλιο.Γεράματα γάρ (και πολλά τρεχάματα επίσης..)
Λοιπόν,ακριβώς επειδή η συγχώρεση αφορά ΠΡΟΣΩΠΑ και η συμφιλίωση ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ,αυτά τα δυό είναι τελείως διαφορετικά πράγματα.
Δέν θα συγχωρούσα ποτέ έναν οδηγό που θα με χτύπαγε με το όχημά του,όντας ο ίδιος τύφλα στην σούρα,αλλά το αποτέλεσμα αυτής τής πράξης του-δηλαδή η καθήλωσή μου σε μιά αναπηρική καρέκλα-θα ήταν μιά πραγματικότητα που θα έπρεπε να διαχειριστώ.Και αυτή η διαχείριση θα ήταν ανεξάρτητη από την αιτία που την προκάλεσε,δηλαδή τον μεθυσμένο οδηγό.Είτε μένεις ανάπηρος επειδή σε χτύπησε αυτοκίνητο,είτε μένεις ανάπηρος επειδή έπεσες απ'το φτερό ενός αεροπλάνου,η πραγματικότητα είναι μία:ΕΧΕΙΣ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΗΡΟΣ.Ο τρόπος διαχείρισής της είναι ο ίδιος και στίς δυό περιπτώσεις:προσπαθείς να "αντισταθμίσης" την αναπηρία σου ώστε να επαναφέρης την καθημερινότητά σου σε ένα ικανοποιητικό ποσοστό ανάκτησής της.
Σε ό,τι αφορά την "στέρηση" ενός πρώην πολύτιμου προσώπου που μάς πλήγωσε,η οπτική μου είναι ότι απ'την στιγμή που μάς πλήγωσε,ακύρωσε ό,τι όμορφο μάς είχε προσφέρει ώς τότε διότι αποδεικνύεται ότι ήταν ανειλικρινές και η "προσφορά" του ήταν κίβδηλη-γιά να μήν πώ υστερόβουλη.Δέν έπραξε ό,τι έπραξε από ανιδιοτέλεια,αγάπη κλπ,αλλά κάπου απέβλεπε.Οπότε ένα τέτοιο άτομο δέν αξίζει πλέον περισσότερο απ'τα πράσα που σιχαινόμαστε,έχει πάψει πλέον να είναι πολύτιμο γιά εμάς.Τουλάχιστον γιά μένα.STEFANOS604 (24.01.2017)
Γιατί το πράσο που είναι εξαιρετική πηγή βιταμινών, φτηνό, ελληνικό προϊόν.....?? Όχι μόνο δεν το σιχαίνομαι αλλά είναι εβδομαδιαία τροφή. Εξ άλλου δεν είναι ούτε γλοιώδες, ούτε στυφό, ξινό, αλμυρό, γλυκό...Εδώ οφείλεις μια συγνώμη ή να χρησιμοποιήσεις τη λέξη σιχαίνομαι στον ενικό και όχι στον πληθυντικό... sven (25.01.2017)
Αλβέρτο,
όταν μας πληγώνει κάποιος, δεν σημαίνει απαραίτητα πως "...ακύρωσε ό,τι όμορφο μας είχε προσφέρει ως τότε διότι αποδεικνύεται ότι ήταν ανειλικρινές και η προσφορά του κίβδηλη...".
Αυτό εξαρτάται από πολλές παραμέτρους όπως ποιος μας πλήγωσε, ποια περίοδο της ζωής ή/και της σχέσης μας, πόσο ευαίσθητοι είμαστε απέναντι σε ματαιώσεις, προηγούμενες εμπειρίες μας από στενές σχέσεις κ.ά. Μπορεί το ίδιο πράγμα, που εμένα με διαλύει, κάνοντάς με να μη θέλω να δω τον άλλον ούτε καν ζωγραφιστό, εσένα να σε πληγώσει μεν αλλά να μπορείς να τον/την συγχωρέσεις, δίνοντας σε αυτόν και στη σχέση σας μια νέα ευκαιρία...
Υπάρχουν, για παράδειγμα, άντρες και γυναίκες που μια απιστία του/της συντρόφου τους, ακόμα και της μιας βραδιάς, μπορεί να αποτελέσει αιτία φόνου, και για άλλους/άλλες κατάσταση που να μπορούν να συγχωρέσουν/αντέξουν/αποδεχθούν/κατανοήσουν, ακόμα και να αξιοποιήσουν ώστε να γίνει η σχέση τους ακόμα καλύτερη απ΄ότι ήταν προηγούμενα, στη συνέχεια...
ΥΓ. Συμφωνώ με το Στέφανο για τα περί...πράσου. Δοκίμασέ το, κομμένο σε μικρές λεπτές φετούλες, όταν μαγειρεύεις φακές, μαζί ή αντί κρεμμυδιού. Μούρλια!
Αλήθεια, γιατί λέμε "Σε/τον/την έπιασα στα...πράσα;"!!!
Καλή βδομάδα!!!Hastaroth (25.01.2017)
Λοιπόν:
1.Μιλάω κυρίως για σχέσεις αισθηματικές ή φιλικές και όχι για σχέσεις συγγενικές-στις οποίες η επιλογή των ατόμων έχει γίνει από άλλους,διότι δεν διαλέγουμε εμείς τους γονείς,τ’αδέλφια μας ή τους θείους μας κλπ,οπότε δεν μας βαρύνει η ευθύνη της επιλογής τους.
2.Στίς σχέσεις λοιπόν αυτές,τις φιλικές και αισθηματικές,που δεν μας επιβάλλονται αλλά τις διαλέγουμε ελευθέρως εμείς οι ίδιοι,οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί και να «αξιολογούμε» την άλλη πλευρά πρίν της δώσουμε το προνόμιο να αποτελέση «σχέση» μας.
Αν,λοιπόν,μετά την «αξιολόγηση» αυτή,στην οποία οφείλουμε να λαμβάνουμε υπ’όψιν μας όλα τα υπάρχοντα δεδομένα,αποφασίσουμε ότι το έτερον άτομο αξίζει τον κόπο να το τιμήσουμε με την φιλική ή αισθηματική σχέση μας και επομένως δεσμευόμαστε να του συμπεριφερθούμε με την δέουσα ειλικρίνεια,λογικώς περιμένουμε ν’ανταποκριθή κι’αυτό με τον ίδιο τρόπο.
Αν δεν ανταποκριθή,δεν σημαίνει ότι μας παραπλάνησε για να κερδίση την εμπιστοσύνη μας και μετά να προβή στην πράξη που θα μας πληγώση;
Οπότε με ποια λογική εμείς θα συγχωρήσουμε ένα τέτοιο άτομο;Θα μας πούνε και μαλάκες (που λέει κι’ο Μηλιώκας) αν το κάνουμε….
Με αυτόν τον τρόπο σκέψης λειτουργώ εγώ και συνεπώς,ακόμη και μια «απιστία της μιάς βραδυάς»,ή ένα ψεματάκι του είδους «υπέγραψα με το όνομά σου στην πιστωτική μου κάρτα για να πάρω αυτό το επιχειρηματικό δανειάκι για την εταιρία»,είναι πράξεις που με πληγώνουν (και θα έπρεπε να είναι για τον καθένα από εμάς,αν θέλη να μην τον πούνε και μαλάκα-που λέει και ο Μηλιώκας…).
Γιατί επειδή εμείς διαλέγουμε τον/την σύντροφό μας ή τους φίλους μας,εμείς έχουμε και την ευθύνη να κρίνουμε αν αυτός/αυτή είναι ο σωστός/σωστή σύντροφος ή αυτοί είναι οι σωστοί φίλοι μας.
Τέλος,μην ξεχνάμε ότι «who is merciful to the cruel is cruel to the merciful», λέγουν οι Αγγλομαθείς-και δεν είναι απαραίτητο ο άλλος να είναι cruel,μπορεί να είναι απλώς απατεωνίσκος…..
ΥΓ.Τα πράσα όντως δεν μού αρέσουν,η πρασόπιττα όμως μού αρέσει.Αυτό εξηγείται ευκόλως με την θεωρία των επικαλυπτομένων γεύσεων.
ΥΓ.Δέν μαγειρεύω,γενικώς.Δύο μόνον φορές το επεχείρησα-την μία όταν,σε πίκνικ στην Σουηδία,έβρασα αυγά (έγιναν κατάλληλα για θεμελίωση σπιτιού και τα πετάξαμε..) και την δεύτερη όταν,μετά τον θάνατο της μητέρας μου,τηγάνισα (προτηγανισμένες) πατάτες (ωραίες ήταν αλλά μετά έπρεπε να πλύνω το τηγάνι….).
ΥΓ.Δέν ξέρω γιατί λέμε «σ’έπιασα στα πράσα».Το πιθανώτερο είναι πως κάποιος είχε εισβάλει σ’ένα χωράφι όπου καλλιεργούσαν πράσα με σκοπό να τα κλέψη και τον έπιασαν…
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.
Επιστροφή στο blog
Συγνώμη: το προνόμιο των δυνατών...
Όλοι μας κάνουμε ορισμένες φορές λάθη ή λέμε πράγματα που μπορεί να πληγώσουν κάποιον. Το να ζητήσουμε συγνώμη είναι μία από τις δυνατότητες που διαθέτουμε για να αποκαταστήσουμε το λάθος που έχουμε κάνει. Δεν είναι, όμως, πάντα εύκολο. Αρκετοί βιώνουν τη συγνώμη που τυχόν ζητήσουν ως προσωπική ήττα ή ταπείνωση. Είναι, όμως, ακριβώς το αντίθετο. Αποτελεί δείγμα προσωπικής ψυχικής δύναμης και θάρρους ανάληψης της ευθύνης που μας αναλογεί και του ενδεχόμενου να μη γίνει η συγνώμη μας αποδεκτή…
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ζητήσει κάποιος συγνώμη. Κάποιες φορές, και όταν δεν θεωρούμε πως έχουμε προσωπική ευθύνη, δεν χρειάζεται να ζητήσουμε συγνώμη, αρκεί και μόνο το να δείξουμε πως έχουμε καταλάβει πως πληγώσαμε τον άλλον, λέγοντας απλά πως δεν ήταν πρόθεσή μας να κάνουμε κάτι τέτοιο. Οτιδήποτε ανάλογο θα ήταν αρκετό, αρκεί να είναι αυθεντικό και όχι κάτι που λέγεται μόνο και μόνο για να «ξεμπερδεύουμε»…
Όταν κάποιος ζητά συγνώμη, δεν το κάνει πάντα για τον άλλον αλλά για τον ίδιο του τον εαυτό, επειδή αυτό αποτελεί μέσο απαλλαγής από τυχόν ενοχές που νιώθει. Η αυθεντική συγνώμη προϋποθέτει συνειδητοποίηση πως έχουμε πληγώσει κάποιον χωρίς να το αξίζει ή παραπάνω από αυτό που θα του άξιζε…
Όταν μιλάμε για συγνώμη, ο νους πηγαίνει, σχεδόν αποκλειστικά, στη συγνώμη που ζητά κάποιος από έναν άλλον για κάτι που του έχει κάνει. Πόσοι από εμάς, όμως, αναρωτηθήκαμε ποτέ μήπως θα έπρεπε να ζητήσουμε συγνώμη και από τον ίδιο μας τον εαυτό, για όλα αυτά στα οποία τον έχουμε εκθέσει;
Μήπως θα έπρεπε να του ζητήσουμε συγνώμη που επιτρέψαμε ή επιτρέπουμε σε άλλους να χειρίζονται τις σκέψεις, και τα συναισθήματά μας; Να ορίζουν το ποιοι είμαστε και ποιες είναι οι ανάγκες μας; Για τις απύθμενες προσδοκίες και απαιτήσεις που οι ίδιοι του θέσαμε, εξουθενώνοντάς τον; Μήπως, ακόμα, και για όλες τις φορές είπαμε «ναι», ενώ θα θέλαμε να βροντοφωνάξουμε «όχι»; Μήπως, στο τέλος, και για το γεγονός πως δεν αντιληφθήκαμε πως του αξίζει να αγαπηθεί για αυτό που είναι;
Το να μπορούμε να ζητούμε συγνώμη, όταν πληγώνουμε, θελημένα ή άθελά μας κάποιον, αποτελεί συγκολλητική ουσία για σχέσεις που, διαφορετικά, ίσως διαλύονταν για πάντα. Για ένα πράγμα, όμως, δεν χρειάζεται να ζητούμε συγνώμη, και αυτό δεν είναι άλλο από το δικαίωμά μας να νιώθουμε και να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, όποια και αν είναι αυτά, ιδιαίτερα όταν δεν το κάνουμε με σκοπό να πληγώσουμε κάποιον. Αν ζητούμε συγνώμη για κάτι τέτοιο, είναι σαν να ζητούμε συγνώμη για την ίδια την αλήθεια, αποδυναμώνοντας, ταυτόχρονα, τον ίδιο μας τον εαυτό, μη αναγνωρίζοντάς του το δικαίωμα να νιώθει τα όσα νιώθει…
31 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοKristalo (06.01.2017)
Καλημερουδια Σαββα και Χρονια πολλα!!!! Ευχομαι τέτοια μερα οι σκεψεις μας να ειναι παντα φωτισμένες δίκαιες και φωτεινές για να νικουν τον εγωισμό μας, την απληστία μας, τον φθόνο, της ζήλια μας και τόσα πάθη που μόνος γεννησιουργός είναι το μυαλό μας!!!
Νομίζω πως έγραψες άλλο ένα κειμενο για την δύναμη του ανθρώπου να συγχωρεί...Προσπάθησα να το βρω μα δεν μπόρεσα. Αυτα τα δύο είναι αλληλένδετα νομίζω. Οταν συμβούν συνηδειτά και από τις δυο μεριες, δηλαδη να ζητήσει καποιος συγνωμη και ο άλλος να συγχωρέσει τότε αυτό αποτελει ίαση σε μια αρρωστημενη σχέση. Οταν διαβάσει κανεις σε αντιπαράθεση αυτά τα δυο κείμενα και έχει βιώσει κατι τέτοιο, τότε καταλαβαίνει πως διάφορα πραγματα που συμβαίνουν στην ψυχή μας και στο μυαλό μας είναι τόσο ανθρώπινα, τόσο φυσικά και χρειάζονται δύναμη να ξεπεραστουν.sven (06.01.2017)
Γεια σου, Αναστασία, από το όμορφο Σουφλί!
Χρόνια καλά και δημιουργικά, με υγεία…
Με αφορμή το σχόλιό σου, να συμπληρώσω/διευκρινίσω ορισμένα πράγματα ακόμα. Το να συγχωρήσουμε ΔΕΝ σημαίνει πως αποδεχόμαστε αυτό που δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτό, να συνεχίσουμε να ζούμε τον εξευτελισμό, τη βία, την απαξίωση, την προσβολή ή την προδοσία. Επίσης, η συγχώρεση του Άλλου ΔΕΝ σημαίνει και ΔΕΝ είναι ταυτόσημη με μία εξάρτησή μας από Αυτόν, διαβατήριο για συνέχιση μιας μεταχείρισής μας κατά πως το δοκούν ή υποχώρησής μας. Με άλλα λόγια, συγχώρεση ΔΕΝ σημαίνει αδυναμία…
Η συγχώρεση θα πρέπει να είναι μια ενεργητική μας ΕΠΙΛΟΓΗ, μια συνειδητή ΑΠΟΦΑΣΗ, μεταξύ πολλών άλλων. ΔΕΝ σημαίνει λήθη των όσων έχουν συμβεί. Αντίθετα, μια δυνατότητα να μιλήσουμε ισότιμα και ψύχραιμα με τον Άλλον για αυτό που έχει συμβεί και μας έχει πληγώσει, και να διδαχθούμε, αν είναι δυνατόν, και οι δύο από αυτό…
Μια τέτοιου είδους συγχώρεση, προϋποθέτει προσωπική ωριμότητα και ψυχική δύναμη που οδηγεί, τελικά, στην ψυχική λύτρωση και όχι, αν δεν συμβεί, στον ψυχικό μας δηλητηριασμό…
Kristalo (06.01.2017)
Ολα αυτα τα έγραφες μέσα στο προηγουμενο κείμενο γι αυτο και το έψαχνα...το ένα συμπληρώνει το άλλο. Οταν εισαι έτοιμος πια να συγχωρέσεις τότε σημαίνει πως έχεις θέσει σε νέες βάσεις αυτά που πριν δεν ανεχόσουν. Πάντα συνηδητοποιημένα πια με το πως θες να ζήσεις την υπόλοιπη ζωη σου. Νομίζω πως έγραψες ξανά όλα αυτα που εγω εννοούσα με το όμορφο λεξιλόγιο σου! :)))))sven (06.01.2017)
Αναστασία,
σ΄ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια:)))
Το κείμενο στο οποίο αναφέρεσαι θα πρέπει να είναι από την ιστοσελίδα μου και όχι από ανάρτησή μου εδώ στο ΜΗ.
Θα εννοείς, προφανώς, αυτό: http://www.i-psyxologos.gr/sigxoresi/STEFANOS604 (06.01.2017)
Sven είχα την εντύπωση ότι ήσουν μουσικός αλλά βλέπω (για πρώτη φορά) από το σχόλιο σου ότι είσαι Κλινικός ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής.
Μεγάλη μας τιμή να έχουμε διάλογο με τέτοια προσωπικότητα.
Όλα σου τα κείμενα και σχόλια είναι τέλεια.
Σε κάποιο άλλο ποστάρισμα σε ονόμασα γιατρό χωρίς να το ξέρω απ’ τα κείμενα σου.
Σ’ ευχαριστούμε .
Ήδη ξεκίνησα να διαβάζω την ιστοσελίδα σου (http://www.i-psyxologos.gr/sigxoresi/) .
Orfeus (06.01.2017)
Γιατρέ μου…
Πρόσφατα διαφώνησα πολύ έντονα με τον εκδότη μου. Μου έστειλε 23 σχέδια εξωφύλλου για να διαλέξω ένα για το νέο μου μυθιστόρημα, αλλά δεν μου άρεσε κανένα. Του έστειλα και εγώ τις δικές μου προτάσεις τις οποίες απέρριψε λέγοντάς μου “αυτά δεν πουλάνε“. Αυτά συνέβησαν περίπου 15 μέρες πριν από την προγραμματισμένη παρουσίαση του βιβλίου και ενώ οι μέρες κυλούσαν, δεν μπορούσαμε να καταλήξουμε πουθενά. Μου έστελνε απαράδεκτα σχέδια απορρίπτοντας τα δικά μου (βάσει συμβολαίου έχει την τελευταία λέξη). Το άφησες τελευταία στιγμή –του είπα- και δεν έχουμε τον χρόνο να “ψαχτούμε” για να καταλήξουμε από κοινού κάπου. Έχασα την ψυχραιμία μου και του είπα ότι τα σχέδιά που στέλνει είναι κιτς, ακαλαίσθητα, απαράδεκτα, άθλια και τα στόλισα με ένα σωρό άλλα κοσμητικά επίθετα. Μου απάντησε ότι τον προσβάλλω και κάθισα και το σκέφθηκα το πράγμα. Δεν έχει νόημα –είπα στον εαυτό μου- αυτό που κάνω. Αφού βάσει συμβολαίου έχει αυτός την τελευταία λέξη, προς τι να χαλιέμαι; Εδώ που φτάσαμε, ακόμα και το τελευταίο δευτερόλεπτο μετράει. Το βιβλίο πρέπει να μπει στο τυπογραφείο ταχύτατα. Άρα;
Άρα “συμφώνησα” αναγκαστικά σε ένα από τα εξώφυλλα και του ζήτησα συγγνώμη για όσα του έγραψα. Να με συγχωρείς –του είπα- για τους χαρακτηρισμούς, αλλά αφορούσαν στα σχέδια που μου έστελνες και όχι στο πρόσωπό σου.
Η συγγνώμη μου βέβαια, δεν ήταν “για να τελειώνουμε”. Την εννοούσα κυριολεκτικά και την εφήρμοσα και στην πράξη, διότι τέσσερις μέρες μετά, ανέλαβα ο ίδιος και έφερα εις πέρας την παρουσίαση όλων των νέων βιβλίων του εκδοτικού και των συγγραφέων τους επειδή ο εκδότης ήταν άρρωστος. Μιας παρουσίασης που άρχισε στις 12 το μεσημέρι και τελείωσε στις 9 το βράδυ. Εννέα ολόκληρες ώρες.
Και θέλω γιατρέ μου να δούμε αυτό το περί χρόνου, διότι εάν ο χρόνος δεν πίεζε, δεν θα φτάναμε στη διαφωνία, όπως όντως δεν έχουμε φτάσει πέντε χρόνια τώρα. Κάθε φορά το ψάχνουμε το πράγμα (ο χρόνος το επιτρέπει) και στείλε αυτός-στείλε εγώ, φτάνουμε σε ένα εξώφυλλο κοινώς αποδεκτό. Τη συγγνώμη τη ζήτησα όχι επειδή πίεζε ο χρόνος, αλλά επειδή υπήρξα πραγματικά απαράδεκτος με τους χαρακτηρισμούς που τόλμησα να γράψω. Η συγγνώμη μου ήταν ειλικρινέστατη και ειπώθηκε πρωτίστως προς τον εαυτό μου. Αφού ντρεπόμουν να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Να φανταστείς ότι το σκέφτομαι και ντρέπομαι ακόμα. Η δε ανάληψη και διεκπεραίωση της όλης εκδήλωσης από μέρους μου ήταν ειλικρινέστατη και έγινε με όλη μου την καλή διάθεση για να βοηθήσω τον εκδοτικό σε μια δύσκολη κατάσταση, κάτι που άλλωστε κάνω κάθε φορά που χρειάζεται κάτι τέτοιο σ αυτά τα πέντε χρόνια που συνεργάζομαι μαζί του.
Δεν ξεχνάω όμως το περιστατικό. Πολύ απλά, θα προσέξω και θα φροντίσω να μη συμβεί το ίδιο και στο επόμενο βιβλίο μου και έτσι θα διορθώσω αυτό το “περί χρόνου”.
Αυτά γιατρέ μου. Τώρα είμαι όλος αυτιά για να ακούσω τι θα μου πεις. Αν και θα έπρεπε να γράψω “είμαι όλος μάτια για να δω τι θα μου γράψεις”.
Υ.Γ. Ξεκινάω την περιοδεία με το νέο μου βιβλίο από την Καλαμάτα στις 14 του μήνα. Στα σχέδια υπάρχει το Ναύπλιο, η Πάτρα, η Ναύπακτος, η Αμφιλοχία, η Πρέβεζα, τα Γιάννενα, η Λάρισα, ο Βόλος και η Θεσσαλονίκη. Ίδωμεν...
STEFANOS604 (06.01.2017)
Γιώργο ποιος είναι ο τίτλος;
Καλή επιτυχίαOrfeus (06.01.2017)
Στέφανε, ο τίτλος είναι "Κ.". Orfeus (06.01.2017)
Να το ψάξεις/παραγγείλεις μετά τις 14 του μήνα. Σ' ευχαριστώ! STEFANOS604 (07.01.2017)
Σε τι κατηγορία είναι και μια μικρή περίληψη είναι εύκολο ή θα το δούμες στις 14;Orfeus (07.01.2017)
Σου στέλνω Π.Μ. για να μην συνεχίσουμε να είμαστε off topic στην ανάρτηση του Σάββα. :)
sven (07.01.2017)
Γιώργο,
τη συγνώμη, όταν είναι αυθεντική, τη ΝΙΩΘΟΥΜΕ και την οσφριζόμαστε από μακριά. Είμαι βέβαιος πως και ο εκδότης σου αυτό έκανε καθώς, από αυτά που περιγράφεις, φαίνεται πως την εννοούσες πραγματικά και σου στοίχισε που υπερέβαλες στις αντιδράσεις σου απέναντί του, άσχετα αν είχες τους λόγους σου...
Ο χρόνος δεν ήταν τίποτα άλλο από την αφορμή και τον σπινθήρα που πυροδότησε την ένταση στη συνεργασία σας. Η έκβαση, όμως, της έντασης αυτής ήταν ακριβώς αυτό που περιγράφω στο σχόλιό μου προς την Αναστασία, πως, δηλαδή, "Η συγχώρεση θα πρέπει να είναι μια ενεργητική μας ΕΠΙΛΟΓΗ, μια συνειδητή ΑΠΟΦΑΣΗ, μεταξύ πολλών άλλων. ΔΕΝ σημαίνει λήθη των όσων έχουν συμβεί. Αντίθετα, μια δυνατότητα να μιλήσουμε ισότιμα και ψύχραιμα με τον Άλλον για αυτό που έχει συμβεί και μας έχει πληγώσει, και να διδαχθούμε, αν είναι δυνατόν, και οι δύο από αυτό…"...
Και αυτό προϋποθέτει την ωριμότητα και των δύο. Δεν αρκεί να ζητήσει ο ένας συγνώμη. Θα πρέπει και ο άλλος να είναι σε θέση να τη δεχθεί και να την εκτιμήσει δημιουργικά...
Καλό ξημέρωμα!!!Orfeus (07.01.2017)
"Δεν αρκεί να ζητήσει ο ένας συγνώμη. Θα πρέπει και ο άλλος να είναι σε θέση να τη δεχθεί και να την εκτιμήσει δημιουργικά..."
Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Είναι αυτό που οδηγεί τη συγγνώμη προς την ολοκλήρωση (δεν βρίσκω άλλη λέξη). Διαφορετικά, κάτι λείπει. Τουλάχιστον η μία πλευρά είναι συνεπής -αν μπορούμε να το πούμε αυτό- προς τον εαυτό της.
Καλό ξημέρωμα... Hastaroth (09.01.2017)
Ιατρέ μου,απ’την Σουηδικώς πολική Αθήνα,ιδού και η δική μου γνώμη:
Οι γονείς μου,για παράδειγμα (που εν τούτοις με υπεραγαπούσαν διότι ήμουν και ο πρωτότοκος,αλλά δεν μού άρεσαν-και εξακολουθούν να μην μού αρέσουν-οι φακές) με κάποιες λανθασμένες υποδείξεις τους με έπεισαν ν’ακολουθήσω στην ζωή μου έναν εσφαλμένο δρόμο,που τις συνέπειες αυτής της επιλογής ακόμη υφίσταμαι.Παρά ταύτα,ήταν οι γονείς μου,πίστευαν ότι ενεργούσαν με καλή πρόθεση και ήθελαν το καλό μου.Απλώς,δεν ήξεραν (νά λοιπόν σε τί χρησιμεύουν οι σχολές γονέων….).Οπότε δεν τους κατηγόρησα ποτέ και επομένως δεν θα είχε νόημα να τους συγχωρήσω (εντάξει,τους «εμέμφθην» από μέσα μου,αλλά ουδέποτε τους το είπα,οπότε πάλι από μέσα μου,τους συγχώρησα.Θα τους το πώ όταν τους συναντήσω σε κάποια επόμενη διάσταση και μορφή,διότι έχω την αίσθηση ότι κάπως έτσι θα γίνη).
Αντιθέτως,κάποια άλλα άτομα,»εξωοικογενειακά» (πώς λέμε «εξωσχολικά»..) του άλλου φύλου που έπαιξαν με τα αισθήματά μου προς αυτά και μού προκάλεσαν μεγάλη ψυχολογική φθορά,δεν τα συγχώρησα και ουδέποτε πρόκειται να τα συγχωρήσω,ακόμη κι’αν έρθουν «στα τέσσερα» την ώρα που θα μεταπηδώ σε άλλους κόσμους να μού ζητήσουν συγγνώμη.Να πάνε να πνιγούν,κατά προτίμησιν σε μια κουταλιά νερό.
Κι’ενώ στην πρώτη περίπτωση,η συγγνώμη μου (θα) ήταν ένδειξη ψυχικής δύναμης,στην δεύτερη το να συγχωρήσω αυτά τα άτομα θα το θεωρούσα ένδειξη αδυναμίας εκ μέρους μου,αφού θα σήμαινε ότι επικροτώ την συμπεριφορά τους πρός εμένα.
Βλέπουμε λοιπόν ότι εξαρτάται και από το ποιός «αιτείται» την συγγνώμη μας,δεν αρκεί-και δεν πρέπει-να συγχωρούμε τους πάντες.Διότι κάποιες φορές,συμβαίνει η συγγνώμη μας προς κάποιον να εκλαμβάνεται ως αδυναμία μας και ως «συγχωροχάρτι» ώστε αυτός ο κάποιος να συνεχίση να μας πληγώνη……Orfeus (09.01.2017)
Αλμπέρτο:
Στον γιατρό μεν απευθύνεσαι, αλλά θέλω να σου γράψω κι εγώ δυο πραγματάκια.
Κατ' αρχήν θέλω να σου επισημάνω, ότι το να συγχωρήσουμε κάποιον για κάτι που έκανε, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι επικροτούμε και την πράξη του. Εάν αυτός το εκλάβει έτσι, είναι δικό του θέμα και εμάς δεν μας αφορά. Θέλω να πω ότι τουλάχιστον εμείς, είμαστε συνεπείς με τον εαυτό μας.
Και τι θα πει "δεν πρέπει να συγχωρούμε τους πάντες"; Αυτή είναι η "μαγκιά" και η "δύναμη" όπως υπονοεί εξ άλλου και ο τίτλος που έχει το post του Σάββα.
Εξ άλλου πρέπει να ξέρεις ότι κανένας δεν μπορεί "να συνεχίσει να μας πληγώνει" εάν εμείς δεν του το επιτρέψουμε. sven (09.01.2017)
Αλβέρτο,
ο Γιώργος, με το σχόλιό του, απαντά σε μεγάλο βαθμό στα θέματα που βάζεις. Η ικανότητά μας να συγχωρούμε διαφέρει, έως και πάρα πολύ, από άτομο σε άτομο και ο καθένας πράττει σύμφωνα με τις προϋποθέσεις, αρχές και αξίες που έχει. Είναι αλήθεια πως δεν είναι ούτε εύκολο, αλλά και ούτε και εφικτό να μπορούμε να συγχωρούμε τα πάντα. Εξίσου αλήθεια είναι, όμως, πως αν δεν καταφέρουμε ή δεν θέλουμε να συγχωρήσουμε κάποιον που μας έκανε -όπως εμείς, τουλάχιστον, το βιώσαμε- μεγάλο κακό, παραμένουμε όμηροι πολύ έντονων και επώδυνων αισθημάτων μίσους, οργής, αδικίας και εκδικητικότητας που δηλητηριάζουν, περισσότερο απ΄όσο πιστεύουμε, την ψυχή μας…
Αντίθετα, όταν αυθεντικά το καταφέρουμε, τα οδυνηρά αυτά αισθήματα αντικαθίστανται με αυτά της λύτρωσης, της απελευθέρωσης και της αυτοεκτίμησης που απογειώνουν…
Αν δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε το άτομο που μας πλήγωσε, ίσως μπορέσουμε, τουλάχιστον, να συμφιλιωθούμε με αυτά που έχουν συμβεί. Αυτό ίσως αποτελέσει ένα αποφασιστικό βήμα προς μια μελλοντική λυτρωτική συγχώρεση. Εάν δεν συμβεί αυτό, τότε αποκτούμε άθελά μας, ως συνοδοιπόρους ζωής, τη δυσπιστία και την καχυποψία που δεν θα μας αφήσουν να δημιουργήσουμε καμιά ουσιαστική σχέση εμπιστοσύνης και ασφάλειας με κάποιον άλλον/άλλη στο μέλλον…
Hastaroth (10.01.2017)
Αγαπητοί μου (ή «ηγαπητοί μου»,που έλεγε και ένας παλαιός βουλευτής του 19ου αιώνος),
Το «δεν συγχωρώ» σημαίνει-για μένα-«δεν ξεχνώ ότι μού προξένησες κακό» και επομένως «δεν πρόκειται να συμφιλιωθώ μαζί σου».
Αυτό όμως δεν σημαίνει «θα σε κυνηγάω σ’όλη μου την ζωή,μέχρι να σε βρώ και να σού την μπουμπουνίσω».Σημαίνει απλώς «σε αγνοώ,σε έχω σβήσει από τα αρχεία του εγκεφάλου μου και δεν σού επιτρέπω πλέον να απασχολής την σκέψη μου.Είναι σαν να μην έχης υπάρξει ποτέ».
Για μένα,το «είμαι συνεπής με τον εαυτό μου»,σημαίνει «φροντίζω ώστε να μην υπάρχουν στο κοινωνικό μου περιβάλλον άτομα που έδρασαν ή δρούν τοξικώς απέναντί μου».
Ετσι,αν κάποιο άτομο με πλήγωσε στο παρελθόν,θεωρείται ότι έδρασε τοξικώς απέναντί μου και η ανάμνηση αυτής της δράσης του είναι εσαεί βλαπτική.Απομακρύνω λοιπόν το άτομο αυτό και τα γεγονότα που συνδέονται μ’αυτό από τον εγκέφαλό μου,όπως απομακρύνουμε κάθε βλαπτική ουσία από το περιβάλλον μας.
Συνεπώς,το να συγχωρήσω κάποιο άτομο σημαίνει να το επαναφέρω στο κοινωνικό μου περιβάλλον παρ’όλο που έδρασε τοξικώς απέναντί μου.Και όπως δεν επαναφέρουμε π.χ. ένα μπουκάλι με δηλητήριο μέσα στο περιβάλλον μας,έτσι δεν επαναφέρω κι’εγώ ένα «τοξικό» άτομο μέσα στο δικό μου περιβάλλον.
Ούτε όμως το να μην συμφιλιωθώ με κάτι «τοξικό» που μού έχει συμβεί θα με εμποδίση να επιχειρήσω να δημιουργήσω ουσιαστική σχέση εμπιστοσύνης και ασφάλειας με κάποιον άλλον/άλλη στο μέλλον.
Είναι σαν να λέω ότι π.χ επειδή δοκίμασα να φάω πράσα και με πείραξαν,δεν θα ξαναφάω γενικώς στο μέλλον…
Orfeus (10.01.2017)
Σ' έπιασα στα πράσα!!! Είσαι πεισματάρικο παιδί!!!STEFANOS604 (10.01.2017)
Η συγχώρηση πιστεύω είναι πιο εύκολη αν ο άλλος μας έχει πειράξει με προσβλητικά λόγια σε σχέση με άλλον με τοξικά συνοδευόμενα με πράξεις.
Επειδή δε το άρθρο του γιατρού είναι άριστο αλλά γενικό και χωρίς να φωτογραφίζει κάποιον και επειδή εγώ είμαι τεχνικός και μ’ αρέσει πάντα το πρακτικό όφελος μιας συζήτησης θα ήθελα να θέσω τα εξής πρακτικά ερωτήματα στον Sven (σαν ειδικό γιατρό όμως και όχι σαν μουσικό μέλος της ιστοσελίδας) και στον Orfeus (σαν διακεκριμένο συγγραφέα) σύμφωνα όμως με το πρόσφατο παράδειγμα του ‘’πολυπρόσωπου’’ ήδη banned persona.
• Μπορεί να θεωρηθεί συγχωρητέος σαν άνθρωπος που αντιμετωπίζει κάποιο ψυχικό πρόβλημα διαρκές ή μη, οπότε: ‘’άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τί ποιούσι’’ ? Χωρίς φυσικά να επικροτούμε την ‘’πράξη’’ του (ή μάλλον τα επαναλαμβανόμενα ‘’προσβλητικά λόγια’’ του πιο σωστά) και χωρίς να νοιαζόμαστε πως θα το εκλάβει το ‘’άφες….’’ μας?
• Μήπως το πολύ καλό άρθρο του Orfeus: “Είσαι κομπλεξικός αγόρι μου!’’ που όμως τον φωτογραφίζει θα έπρεπε να διαγραφεί και να ξαναγραφεί εμπλουτισμένο μεν αλλά χωρίς να τον φωτογραφίζει ? ή έστω να γραφτεί ένα σχόλιο απ’ τον Orfeus ότι τον συγχωρεί και να ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι σχολιαστές , όμως να τονιστεί ότι δεν μπορεί "να συνεχίσει να μας πληγώνει" αφού είναι ήδη banned persona στο ΜΗ?
• Μήπως γιατρέ , αν και δεν το πιστεύω, αν του συμπεριφερόμασταν λεκτικά με διαφορετικό τρόπο , πριν διαγραφεί, θα μπορούσε αυτός να ζητήσει πρώτος συγνώμη?
• Γιατρέ θα μπορούσε ίσως να θεωρηθεί ‘’καλή πράξη συγχώρεσης’’ από τους προσβεβλημένους και στο μέλλον να ‘’θεραπευτεί’’ ή να του συστήσετε κάτι αφού σαν sven σας απέρριψε αλλά σαν γιατρό πιθανόν να σας συμβουλευτεί , αφού είμαι πεπεισμένος ότι το συγκεκριμένο άρθρο θα συνεχίσει να το παρακολουθεί συχνά για να ‘’ενημερώνεται’’?
• Εννοώ ότι μήπως το άρθρο και τα πολύ αιχμηρά σχόλια από ψυχικά υγιείς , του επιδείνωσαν την κατάσταση και έγραψε το άρθρο ‘’ η δίκη της χρονιάς’’ που προσπάθησε με νύχια και με δόντια να μας πιέσει (και το κατάφερε μέσω αδυναμίας της ιστοσελίδας - το ονόμασε ‘’θεία δίκη’’ που το κατάφερε) να το διαβάσουμε και που παραμένει ακόμα στα ΠΜ μας λόγω μη δυνατότητας διαγραφής του?
• Μήπως είμαι αφελής που ‘’ζητάω’’ τα ανωτέρω?
Ευχαριστώ
Orfeus (10.01.2017)
Στέφανε, μου άρεσε πολύ το σχόλιό σου στο οποίο ο γιατρός είναι φυσικά ο καθ’ ύλην αρμόδιος να απαντήσει, αλλά επειδή με ανέφερες (σ’ ευχαριστώ για το “διακεκριμένος”), θέλω να γράψω τα εξής:
Κατ’ αρχήν θέλω να σου πω ότι δεν τίθεται θέμα διαγραφής του post μου, διότι πολύ απλά δεν με απασχολεί να κάνω κάτι τέτοιο. Καλό είναι να υπάρχει για να μας θυμίζει το περιστατικό.
Άλλωστε, το συγκεκριμένο άτομο to έχω “διαγράψει” από τη μνήμη μου. Αυτό εννοώ σε προηγούμενό μου σχόλιο προς τον Αλμπέρτο, που του γράφω ότι “δεν μπορεί κανείς να συνεχίσει να μας πληγώνει εάν εμείς δεν του το επιτρέψουμε”. Θέλω δηλαδή να πω, πως δεν μπορεί να μας βλάψει κάποιος που ναι μεν μας έβλαψε στο παρελθόν, αλλά του τραβήξαμε μία “διαγραφή” που είναι όλη δικιά του. Δεν διαγράψαμε όμως τα πεπραγμένα, γιατί αυτά πρέπει να τα θυμόμαστε για να μπορούμε να φυλαχτούμε στο μέλλον από παρόμοια περιστατικά. Ξέρω τώρα πως θα διαβάσει αυτά που γράφω και ξέρω πως θα γίνω στόχος του, αλλά δεν με ενδιαφέρει. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η γνώμη και η άποψη μερικών ανθρώπων από δω μέσα που έχω γνωρίσει αλλά και που έχω “γνωρίσει” και που με αυτούς γουστάρω να έχω επικοινωνία. Με τον συγκεκριμένο έχω σηκώσει “ασπίδες άμυνας“ και δεν μπορεί να μου κάνει τίποτα.
Πέραν αυτών, αν πούμε τώρα και ότι το κείμενο του γιατρού είναι τοποθετημένο σε υγιή βάση (που είναι δηλαδή), τότε το συγκεκριμένο άτομο δεν υπάρχει πουθενά μέσα στο κείμενο αυτό, επειδή είναι ένα άτομο προβληματικό, επειδή είναι ένα άτομο ψυχικά άρρωστο, που θα πει ότι δεν είναι υγιές και είναι –αν θες- η εξαίρεση που υπογραμμίζει τον κανόνα.
Για όλους αυτούς τους λόγους δεν τίθεται –για μένα- θέμα συγχώρεσης, διότι ουσιαστικά μέσα μου τον έχω συγχωρέσει αφού “ου γαρ οίδε τι εποίει”. Αν και το να αγνοείς κάποιον ισοδυναμεί με συγχώρεση.
Δεν ξέρω αν έγινα κατανοητός...
sven (10.01.2017)
Αλβέρτο,
η συγχώρεση ΔΕΝ είναι αυτοσκοπός και, ως εκ τούτου, ΔΕΝ θα πρέπει να επιδιώκεται και να συμβαίνει σε κάθε κατάσταση όπου κάποιος μας πληγώνει. Όσο υπερβολικό και άκαμπτο είναι να ΜΗΝ ζητά κάποιος ποτέ συγνώμη ή ποτέ να ΜΗ συγχωρεί, τόσο άκαμπτο, υπερβολικό και υποβόλιμο είναι να ζητά ΠΑΝΤΑ συγνώμη από τον οποιονδήποτε «ενοχλείται» εξαιτίας του. Αν συμβαίνει αυτό το τελευταίο, τότε το κάνουμε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για δικούς μας λόγους που δεν είναι άλλοι από την χαμηλή αυτοεκτίμηση ή/και τις ατιθάσευτες ενοχές μας…
Η συγχώρεση είναι μια ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ που, συνηθέστατα και για να είναι αυθεντική, θέλει το χρόνο της για να ολοκληρωθεί…
Μία ακόμα σημαντική παράμετρος είναι πως η συγχώρεση αφορά ΠΡΟΣΩΠΑ, ενώ η συμφιλίωση, ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ. Στη συμφιλίωση, δηλαδή, μπορεί να μην συγχωρούμε τον άλλον για ό,τι μας έχει κάνει, συμφιλιωνόμαστε, όμως, με την κατάσταση στην οποία έχουμε εκτεθεί (προδοσία, απιστία, αναπηρία κ.τ.λ.) για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας χωρίς το ασήκωτο φορτίο της αδυναμίας αποδοχής…
Για παράδειγμα, ας υποθέσουμε πως κάποιος, που οδηγά μεθυσμένος, παραβιάζει το κόκκινο, πέφτει επάνω μας και μας στέλνει για μήνες στην εντατική ή δια βίου στην αναπηρική καρέκλα. Πιθανότατα να μην μπορέσουμε ή να μη θέλουμε να τον/την συγχωρήσουμε, και αυτό είναι κατανοητό και ανθρώπινο. ΑΝ, όμως, δεν καταφέρουμε να συμφιλιωθούμε με την κατάστασή μας -δηλαδή, την αναπηρία μας-, μι ζωή θα βασανιζόμαστε αφόρητα από τα δυσβάσταχτα αισθήματα οργής, αδικίας, μίσους, αντεκδίκησης, αίσθησης πως είμαστε θύματα κ.ά. που θα ακινητοποιήσουν κάθε διάθεσή μας να συνεχίσουμε να ζούμε ουσιαστικά…
Η εξομοίωση μιας ανθρώπινης σχέσης -που είναι τόσο πολυσύνθετη- με μια τροφή που δεν μας αρέσει (δες, πράσα!) είναι ατυχής. Το να αποκλείσουμε μια τροφή που μας πειράζει από τη διατροφή μας δεν μας στοιχίζει ψυχικά σχεδόν τίποτα. Το να στερηθούμε, όμως, ένα σημαντικό άτομο στη ζωή μας που μαζί του ζήσαμε πολύ όμορφες στιγμές, άσχετα αν μας πλήγωσε, στοιχίζει όσο δεν φανταζόμαστε. Οι λογικές «εξισώσεις» του τύπου: «Πετώ ό,τι με ενοχλεί, όσο πολύτιμο και αν μου είναι, κι ησυχάζω», μόνο ψευδαίσθηση απαλλαγής και λύτρωσης αποτελούν. Είναι καθαρά αμυντικοί ελιγμοί. Όσο και αν νομίζουμε πως έχουμε απαλλαγεί, τα βιώματα που μας σημάδεψαν, με τα συνακόλουθά τους συναισθήματα, συνεχίζουν, σε υποσυνείδητο επίπεδο, να μας υπονομεύουν ψυχικά. Τα παραδείγματα άπειρα. Σχέσεις μπορεί να κάνουμε, το ερώτημα είναι, όμως, πόσο εμπιστευόμαστε τον άλλον/άλλην, πόσο ασφαλείς νιώθουμε, τι είδους όνειρα μπορούμε να κάνουμε κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις…
Καλό απόγευμα!!!
sven (10.01.2017)
Στέφανέ μου,
ο Ορφέας (Γιώργος) κάλυψε, σε μεγάλο βαθμό, τα όσα είχα να απαντήσω στα σημαντικά μεν, ρητορικά δε, ερωτήματά σου καθώς δεν είναι δυνατόν να απαντηθούν με βεβαιότητα και αξιοπιστία, ερήμην αυτού στον οποίο αφορούν…
Το ποστάκι μου αυτό σκιαγραφεί απλά ένα γενικό πλαίσιο και μόνο ως μικρό ερέθισμα για τη σκέψη μπορεί να θεωρηθεί, από τη στιγμή που για το θέμα έχουν γραφεί χιλιάδες χιλιάδων σελίδες χωρίς να το έχουν εξαντλήσει. Για περισσότερες λεπτομέρειες για το θέμα αυτό έχω παραπέμψει, σε παραπάνω σχόλιό μου, στην ιστοσελίδα μου.
Όσον αφορά, τώρα, στο συγκεκριμένο άτομο και στην όποια «αναστάτωση» προκάλεσε, για μένα ΔΕΝ τίθεται θέμα συγχώρεσης, όχι γιατί θα μου ήταν δύσκολο, κάθε άλλο, αλλά γιατί ΔΕΝ αισθάνομαι θιγμένος, πληγωμένος, προδομένος ή κάτι ανάλογο, τέλος πάντων, από τη στιγμή που δεν πρόκειται για κάποιο σημαντικό άτομο της ζωής μου. Ήταν απλά ένας άγνωστος και ό,τι έκανε απλά με άγγιξαν στιγμιαία και επιδερμικά και χάθηκαν σαν να μην έχουν συμβεί ποτέ. Οπότε, για μένα, δεν υπάρχει ούτε αντικείμενο ούτε υποκείμενο συγχώρεσης…
Στέφανε μου, μόνο αφελής δεν είσαι. Απλά, είσαι υπερβολικά καλοπροαίρετο άτομο και με ασυνήθιστη γενναιοδωρία ψυχής, δηλαδή σπάνιο είδος υπό… εξαφάνιση…
Ο οποιοσδήποτε θεωρεί πως μπορώ να του προσφέρω το οτιδήποτε, μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου ανεπιφύλακτα…
Καλό απόγευμα!!!
Orfeus (10.01.2017)
"Όσον αφορά, τώρα, στο συγκεκριμένο άτομο και στην όποια «αναστάτωση» προκάλεσε, για μένα ΔΕΝ τίθεται θέμα συγχώρεσης, όχι γιατί θα μου ήταν δύσκολο, κάθε άλλο, αλλά γιατί ΔΕΝ αισθάνομαι θιγμένος, πληγωμένος, προδομένος ή κάτι ανάλογο, τέλος πάντων, από τη στιγμή που δεν πρόκειται για κάποιο σημαντικό άτομο της ζωής μου. Ήταν απλά ένας άγνωστος και ό,τι έκανε απλά με άγγιξαν στιγμιαία και επιδερμικά και χάθηκαν σαν να μην έχουν συμβεί ποτέ. Οπότε, για μένα, δεν υπάρχει ούτε αντικείμενο ούτε υποκείμενο συγχώρεσης..."
Ναι γιατρέ μου! Αυτό είναι. Το έθεσες όπως ακριβώς είναι! STEFANOS604 (10.01.2017)
• Ευχαριστώ για την απάντηση και τα καλά λόγια ..(ίσως συγκαταλέγομαι στην κατηγορία που ονομάζεις: ‘’ …..υπάρχουν άτομα που μπορούν να συγχωρέσουν…’’ ειδικά στην περίπτωση αυτή αυτό που έχω υποστεί είναι λεκτική προσβολή και άρα σύμφωνα με τα λεγόμενα σου είναι στην ουσία συμφιλίωση με τα όσα έχουν συμβεί)
• Εύχομαι το συγκεκριμένο άτομο που σίγουρα θα έχει ήδη διαβάσει τα σχόλια του Orfeus και τα δικά σου, να επικοινωνήσει όχι εδώ με άλλο ΙΡ και όνομα (αφού δεν δύναται με τα πολλά υφιστάμενα banned) με τον sven αλλά με τον ειδικό γιατρό αφού πρώτα μελετήσει το σχετικό άρθρο του εδώ: http://www.i-psyxologos.gr/sigxoresi/ και θα βγει κερδισμένος.
• Θα ήθελα επίσης ένα σχολιασμό γι αυτό που διατύπωσα στο προηγούμενο ποστ για το αν δηλαδή το άρθρο του Orfeus του ‘’έδωσε τη χαριστική βολή’’…
• Καθώς επίσης και ένα μικρό σχολιασμό της ρήσης του Orfeus: ‘’ ..το να αγνοείς κάποιον ισοδυναμεί με συγχώρεση’’. Αν τώρα που γράφω είδα να το ερμηνεύει αυτό ο Orfeus στο μόλις αναρτηθέν σχόλιο του
Και πάλι ευχαριστώ
sven (11.01.2017)
Στέφανε,
όσον αφορά στο ερώτημα που έθεσες και που ξέχασα να απαντήσω νωρίτερα, δεν νομίζω πως το ποστ του Ορφέα έπαιξε ρόλο "χαριστικής βολής". Τα πράγματα είχαν ήδη "ξεφύγει" πολύ νωρίτερα και θα οδηγούνταν, αργά ή γρήγορα, με μαθηματική ακρίβεια, σε παρόμοια έκβαση...
Ο οποιοσδήποτε "τρώγεται με τα ρούχα του" και ζητά να βρει αφορμή, τη βρίσκει και, στην ανάγκη, την εφευρίσκει...
Καλή σου μέρα!!!STEFANOS604 (11.01.2017)
Γιατρέ στο αρχικό σου άρθρο θα ταίριαζε η φωτογραφία;
https://app.box.com/representation/file_version_129796817317/image_2048_jpg/1.jpg?shared_name=u4xln6u0brf3ap491osqt9qladpc6xh3
sven (12.01.2017)
Στέφανε,
-:))))))))))Hastaroth (24.01.2017)
Ιατρέ μου,ξέχασα να απαντήσω στο σχόλιό σου που απαντούσες στο δικό μου πρώτο σχόλιο.Γεράματα γάρ (και πολλά τρεχάματα επίσης..)
Λοιπόν,ακριβώς επειδή η συγχώρεση αφορά ΠΡΟΣΩΠΑ και η συμφιλίωση ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ,αυτά τα δυό είναι τελείως διαφορετικά πράγματα.
Δέν θα συγχωρούσα ποτέ έναν οδηγό που θα με χτύπαγε με το όχημά του,όντας ο ίδιος τύφλα στην σούρα,αλλά το αποτέλεσμα αυτής τής πράξης του-δηλαδή η καθήλωσή μου σε μιά αναπηρική καρέκλα-θα ήταν μιά πραγματικότητα που θα έπρεπε να διαχειριστώ.Και αυτή η διαχείριση θα ήταν ανεξάρτητη από την αιτία που την προκάλεσε,δηλαδή τον μεθυσμένο οδηγό.Είτε μένεις ανάπηρος επειδή σε χτύπησε αυτοκίνητο,είτε μένεις ανάπηρος επειδή έπεσες απ'το φτερό ενός αεροπλάνου,η πραγματικότητα είναι μία:ΕΧΕΙΣ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΗΡΟΣ.Ο τρόπος διαχείρισής της είναι ο ίδιος και στίς δυό περιπτώσεις:προσπαθείς να "αντισταθμίσης" την αναπηρία σου ώστε να επαναφέρης την καθημερινότητά σου σε ένα ικανοποιητικό ποσοστό ανάκτησής της.
Σε ό,τι αφορά την "στέρηση" ενός πρώην πολύτιμου προσώπου που μάς πλήγωσε,η οπτική μου είναι ότι απ'την στιγμή που μάς πλήγωσε,ακύρωσε ό,τι όμορφο μάς είχε προσφέρει ώς τότε διότι αποδεικνύεται ότι ήταν ανειλικρινές και η "προσφορά" του ήταν κίβδηλη-γιά να μήν πώ υστερόβουλη.Δέν έπραξε ό,τι έπραξε από ανιδιοτέλεια,αγάπη κλπ,αλλά κάπου απέβλεπε.Οπότε ένα τέτοιο άτομο δέν αξίζει πλέον περισσότερο απ'τα πράσα που σιχαινόμαστε,έχει πάψει πλέον να είναι πολύτιμο γιά εμάς.Τουλάχιστον γιά μένα.STEFANOS604 (24.01.2017)
Γιατί το πράσο που είναι εξαιρετική πηγή βιταμινών, φτηνό, ελληνικό προϊόν.....?? Όχι μόνο δεν το σιχαίνομαι αλλά είναι εβδομαδιαία τροφή. Εξ άλλου δεν είναι ούτε γλοιώδες, ούτε στυφό, ξινό, αλμυρό, γλυκό...Εδώ οφείλεις μια συγνώμη ή να χρησιμοποιήσεις τη λέξη σιχαίνομαι στον ενικό και όχι στον πληθυντικό... sven (25.01.2017)
Αλβέρτο,
όταν μας πληγώνει κάποιος, δεν σημαίνει απαραίτητα πως "...ακύρωσε ό,τι όμορφο μας είχε προσφέρει ως τότε διότι αποδεικνύεται ότι ήταν ανειλικρινές και η προσφορά του κίβδηλη...".
Αυτό εξαρτάται από πολλές παραμέτρους όπως ποιος μας πλήγωσε, ποια περίοδο της ζωής ή/και της σχέσης μας, πόσο ευαίσθητοι είμαστε απέναντι σε ματαιώσεις, προηγούμενες εμπειρίες μας από στενές σχέσεις κ.ά. Μπορεί το ίδιο πράγμα, που εμένα με διαλύει, κάνοντάς με να μη θέλω να δω τον άλλον ούτε καν ζωγραφιστό, εσένα να σε πληγώσει μεν αλλά να μπορείς να τον/την συγχωρέσεις, δίνοντας σε αυτόν και στη σχέση σας μια νέα ευκαιρία...
Υπάρχουν, για παράδειγμα, άντρες και γυναίκες που μια απιστία του/της συντρόφου τους, ακόμα και της μιας βραδιάς, μπορεί να αποτελέσει αιτία φόνου, και για άλλους/άλλες κατάσταση που να μπορούν να συγχωρέσουν/αντέξουν/αποδεχθούν/κατανοήσουν, ακόμα και να αξιοποιήσουν ώστε να γίνει η σχέση τους ακόμα καλύτερη απ΄ότι ήταν προηγούμενα, στη συνέχεια...
ΥΓ. Συμφωνώ με το Στέφανο για τα περί...πράσου. Δοκίμασέ το, κομμένο σε μικρές λεπτές φετούλες, όταν μαγειρεύεις φακές, μαζί ή αντί κρεμμυδιού. Μούρλια!
Αλήθεια, γιατί λέμε "Σε/τον/την έπιασα στα...πράσα;"!!!
Καλή βδομάδα!!!Hastaroth (25.01.2017)
Λοιπόν:
1.Μιλάω κυρίως για σχέσεις αισθηματικές ή φιλικές και όχι για σχέσεις συγγενικές-στις οποίες η επιλογή των ατόμων έχει γίνει από άλλους,διότι δεν διαλέγουμε εμείς τους γονείς,τ’αδέλφια μας ή τους θείους μας κλπ,οπότε δεν μας βαρύνει η ευθύνη της επιλογής τους.
2.Στίς σχέσεις λοιπόν αυτές,τις φιλικές και αισθηματικές,που δεν μας επιβάλλονται αλλά τις διαλέγουμε ελευθέρως εμείς οι ίδιοι,οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί και να «αξιολογούμε» την άλλη πλευρά πρίν της δώσουμε το προνόμιο να αποτελέση «σχέση» μας.
Αν,λοιπόν,μετά την «αξιολόγηση» αυτή,στην οποία οφείλουμε να λαμβάνουμε υπ’όψιν μας όλα τα υπάρχοντα δεδομένα,αποφασίσουμε ότι το έτερον άτομο αξίζει τον κόπο να το τιμήσουμε με την φιλική ή αισθηματική σχέση μας και επομένως δεσμευόμαστε να του συμπεριφερθούμε με την δέουσα ειλικρίνεια,λογικώς περιμένουμε ν’ανταποκριθή κι’αυτό με τον ίδιο τρόπο.
Αν δεν ανταποκριθή,δεν σημαίνει ότι μας παραπλάνησε για να κερδίση την εμπιστοσύνη μας και μετά να προβή στην πράξη που θα μας πληγώση;
Οπότε με ποια λογική εμείς θα συγχωρήσουμε ένα τέτοιο άτομο;Θα μας πούνε και μαλάκες (που λέει κι’ο Μηλιώκας) αν το κάνουμε….
Με αυτόν τον τρόπο σκέψης λειτουργώ εγώ και συνεπώς,ακόμη και μια «απιστία της μιάς βραδυάς»,ή ένα ψεματάκι του είδους «υπέγραψα με το όνομά σου στην πιστωτική μου κάρτα για να πάρω αυτό το επιχειρηματικό δανειάκι για την εταιρία»,είναι πράξεις που με πληγώνουν (και θα έπρεπε να είναι για τον καθένα από εμάς,αν θέλη να μην τον πούνε και μαλάκα-που λέει και ο Μηλιώκας…).
Γιατί επειδή εμείς διαλέγουμε τον/την σύντροφό μας ή τους φίλους μας,εμείς έχουμε και την ευθύνη να κρίνουμε αν αυτός/αυτή είναι ο σωστός/σωστή σύντροφος ή αυτοί είναι οι σωστοί φίλοι μας.
Τέλος,μην ξεχνάμε ότι «who is merciful to the cruel is cruel to the merciful», λέγουν οι Αγγλομαθείς-και δεν είναι απαραίτητο ο άλλος να είναι cruel,μπορεί να είναι απλώς απατεωνίσκος…..
ΥΓ.Τα πράσα όντως δεν μού αρέσουν,η πρασόπιττα όμως μού αρέσει.Αυτό εξηγείται ευκόλως με την θεωρία των επικαλυπτομένων γεύσεων.
ΥΓ.Δέν μαγειρεύω,γενικώς.Δύο μόνον φορές το επεχείρησα-την μία όταν,σε πίκνικ στην Σουηδία,έβρασα αυγά (έγιναν κατάλληλα για θεμελίωση σπιτιού και τα πετάξαμε..) και την δεύτερη όταν,μετά τον θάνατο της μητέρας μου,τηγάνισα (προτηγανισμένες) πατάτες (ωραίες ήταν αλλά μετά έπρεπε να πλύνω το τηγάνι….).
ΥΓ.Δέν ξέρω γιατί λέμε «σ’έπιασα στα πράσα».Το πιθανώτερο είναι πως κάποιος είχε εισβάλει σ’ένα χωράφι όπου καλλιεργούσαν πράσα με σκοπό να τα κλέψη και τον έπιασαν…
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.
Επιστροφή στο blog
Συγγραφέας
sven
από ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΕΥΡΥΤΕΡΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ
Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/sven
Επίσημοι αναγνώστες (39)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blog
Πρόσφατα...
Δημοφιλέστερα...
Αρχείο...
Φιλικά Blogs
Links
sven
από ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΕΥΡΥΤΕΡΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ
Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/sven
Επίσημοι αναγνώστες (39)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blog
- Orfeus
- avgi
- axilleas23
- movflower
- renabill
- mary_omikron
- yokor
- alkyoni
- AlfaWolf
- Peace18
- sillia
- mixalis-kleanthis
- skolakas
- Kristalo
- Oraclas
- Latte
- DemetresOpc
- koukz
- nevitelle
- dimitris1965
- johnpanman
- 8e8e8
- ZARATHUSTRA
- carpediem72
- maron
- Merarxos
- gianna-dep
- zeta490
- toulaaa
- thaleia84
- morfoyla
- STEFANOS604
- lyd9
- EVAGGELIASAKELLARIOU
- BlossomBlue
- alexandros1977
- essendream
- andikostas
- anestis12
Πρόσφατα...
- Σύνδρομο Münchausen by Proxy: όταν ο μύθος της καλής μητέρας καταρρέει…
- «ΚΙΝΗΜΑ-metoo» : δείγμα αφύπνισης απέναντι στην ανδρική βία
- ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ»
- Όταν ο Χάρος έχει πρόσωπο αγγελικό...
- Δυο γιούς είχες μανούλα μου...
- Ενός λεπτού σιγή για τον Αύγουστο που φεύγει…
- Γουρούνι γεννιέσαι;
- Όταν ένα παιδί εγκαταλείπεται…
Δημοφιλέστερα...
- "...κι εσύ την πήδηξες" μου είπε...
- Συγνώμη: το προνόμιο των δυνατών...
- Νοσταλγικές αναδρομές...
- Η συνεχής ανάγκη επιβεβαίωσης και θαυμασμού από τους άλλους...
- Γουρούνι γεννιέσαι;
- "...Για να αγαπήσω τον εαυτό μου", είπε...
- Ν. Παπάζογλου - 4 χρόνια ενός δυσαναπλήρωτου κενού.....
- "Make up" ή "συμφιλιωτικό" σεξ...
Αρχείο...
Φιλικά Blogs
- oraclas
- latte
- thank
- dithen
- pterarhos
- mardhm
- kithara-woman
- tsipouraki
- nevitelle
- inappropriate
- Zarathustra
- Hithtoly
- movflower
Links