Πόση ντροπή, πόση προσπάθεια και πόση κατασπατάληση ενέργειας για να αποκρύψουμε τις όποιες αδυναμίες ή ευάλωτες πλευρές μας. Η όποια τυχόν αποκάλυψή τους είναι, για τους περισσότερους, ταυτόσημη με ένα οδυνηρό ξεγύμνωμα ψυχής, έκθεσής της στις όποιες κακόβουλες προθέσεις του οποιουδήποτε και μιας αίσθησης προσωπικής απαξίωσης, μειονεξίας ή οίκτου από την πλευρά των άλλων.

Αυτό που χαρακτηρίζει όλους τους σύγχρονους, αλλά και παλαιούς, ήρωες, θεούς και ημίθεούς μας είναι το άτρωτο της ύπαρξής τους. Παρόλ΄αυτά, όμως, οι περισσότεροι από αυτούς -αν όχι όλοι- έχουν και τα τρωτά και ευάλωτα σημεία τους. Πόσο βαρετές και χωρίς ενδιαφέρον θα ήταν οι ιστορίες και οι όποιοι μύθοι γύρω από τη ζωή και τα απίθανα κατορθώματά τους χωρίς αυτά. Πόσο ενδιαφέρον θα είχε, για παράδειγμα, ο μύθος του Αχιλλέα, εάν δεν υπήρχε το μυστικό ευάλωτό του σημείο;

Μετά από ένα σημείο και ύστερα, κάθε προσπάθεια να είμαστε άτρωτοι είναι εντελώς μάταια. Οι πιθανές απειλές που μας περιβάλλουν είναι πλέον τόσο πολλές και τρομακτικές που η όποια προσπάθεια αποφυγής τους δεν έχει νόημα. Οι ασπίδες, οι πανοπλίες και τα κάστρα των προγόνων μας δεν αρκούν πλέον για να μας προστατέψουν από τα τρομακτικά όπλα μαζικής καταστροφής του «πολιτισμένου» ανθρώπου. Οι όποιες μεμονωμένες πράξεις βίας και αντεκδίκησης σε διάφορες  «υποανάπτυκτες» χώρες ή και στη δική μας προκαλούν οργή και αποτροπιασμό. Όταν, όμως, αυτές γίνονται από F 16, θανατώνοντας εκατοντάδες αμάχων, αποτελούν απλά μια είδηση μεταξύ άλλων, το ενδιαφέρον της οποίας δεν συγκρίνεται με αυτό του Survivor….

Τα τελευταία χρόνια, η συνειδητοποίηση του μάταιου να προσπαθούμε να είμαστε άτρωτοι, οδηγεί σταδιακά -ιδιαίτερα αυτούς που έχουν υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη- σε μια προσπάθεια να έρθουν κοντύτερα ψυχικά με άλλους. Αυτό δεν αντιπροσωπεύει απλά την πιο βασική ανθρώπινη ανάγκη, αλλά αποτελεί και ένδειξη πραγματικού πολιτισμού. Η επισήμανση και αποδοχή των ευάλωτων πλευρών μας, καθώς και το μοίρασμά τους με άτομα του άμεσού μας περιβάλλοντος που εμπιστευόμαστε, μετατρέπει σταδιακά την ευαλωτότητα σε δυνατότητα και ψυχική δύναμη.

Όλοι μας έχουμε ευάλωτα σημεία. Η αντιμετώπισή τους ως κάτι που χρειάζεται να γιάνει και να μετατραπεί σε μια θετική πτυχή της προσωπικότητάς μας ανοίγει το δρόμο προς μια αμοιβαία εμπιστοσύνη και πρωτόγνωρη αίσθηση εγγύτητας με τους άλλους. Σημαίνει πως αυτοί που έχουμε στο άμεσο περιβάλλον μας δεν πρόκειται να μας βλάψουν και είναι δίπλα και όχι απέναντί μας. Εξοικειωνόμαστε στην ιδέα και εμπειρία πως μπορούμε να εμπιστευόμαστε τους αγαπημένους μας, πως μπορούν να μας βοηθήσουν να ξαναβρούμε το κουράγιο μας να συνεχίσουμε να ζούμε και να ελπίζουμε, και, αν χρειαστεί, να αφεθούμε στα χέρια τους, όπως ένα παιδί στην αγκαλιά ενός αγαπημένου προσώπου…

Η συνειδητοποίηση πως όλοι μας είμαστε ευάλωτοι απέναντι στην προσβολή, στην απαξίωση, στην αδιαφορία των άλλων, στην εγκατάλειψη και στην απουσία ή στην απόσυρση της αγάπης από το άτομο ή τα άτομα που αγαπάμε ή συναναστρεφόμαστε, δηλαδή απέναντι στον μικρότερο ή μεγαλύτερο συναισθηματικό «θάνατο», οδηγεί στη συνειδητοποίηση πως όλοι κάτω από την ίδια στέγη στεγάζουμε τη συναισθηματική γύμνια ή ευαλωτότητά μας. Η εγγύτητα προς τα άτομα του άμεσου κυρίως περιβάλλοντός μας  δημιουργεί την αίσθηση πως ο κόσμος γίνεται μικρότερος, πιο προβλέψιμος και άρα λιγότερο «επικίνδυνος»…