Ένα υπέροχο νοσταλγικό τραγούδι που αραδιάζει όμορφες εικόνες που ευωδιάζουν από παλιά Θεσσαλονίκη, σαν νεόκοπη Άνοιξη που βιάζεται να δείξει την ατέλειωτη ομορφιά της. Εικόνες που καθώς ξεδιπλώνονται σε λιγώνουν από συναισθήματα χαρμολύπης και νοσταλγίας για εποχές δύσκολες, αλλά συνάμα όμορφες, που πέρασαν ανεπιστρεπτί, μα που το αυθεντικό άρωμά τους, ευτυχώς, δεν χάθηκε ακόμα...

Περπατώ πάνω στα κάστρα, μέσα στο βαθύ σκοτάδι. Αγγίζω τα τείχη που άλλοτε προστάτευαν και άλλοτε φυλάκιζαν αυτήν την πολύπαθη πόλη. Ακουμπώ πάνω τους το αυτί μου και νομίζω πως ακούω ποδοβολητά αλόγων πάνω σε καλντερίμι, παλιά ρεμπέτικα, καντάδες, καλέσματα πραματευτάδων που διαλαλούν την πραμάτεια τους, γέλια παιδιών που περιφρονούν το χρόνο, ψίθυρους και κοφτές ανάσες ερωτευμένων ζευγαριών, πυροβολισμούς και μετά μια βαθιά σιωπή…

Συνέρχομαι και νιώθω την υγρασία των δακρύων στα μάγουλά μου που θέλησαν να συναντήσουν τον βουβό λυγμό που ξεπόρτισε από τα τρεμάμενα χείλη. Θεέ μου, πόση ομορφιά υπάρχει γύρω μας μα δεν τη βλέπουμε. Πόσο πολύτιμο φαντάζει κάθε δευτερόλεπτο όταν δεν είσαι σίγουρος πόσα ακόμα θα ακολουθήσουν…

Περπατώ πάνω στα κάστρα, μέσα στο βαθύ σκοτάδι. Η πόλη εδώ πάνω, αν και κοιμάται, νιώθεις πως ανασαίνει. Δεν φοβάμαι το βαθύ σκοτάδι, έχω παρέα τις πολύτιμές μου μνήμες, τα αρώματα από τα γιασεμιά, το δενδρολίβανο, τον βασιλικό και τις βιολέτες. Τυχερός όποιος μπορεί να ζήσει πολλές ακόμα τέτοιες Άνοιξες….