Φορτώνουν λύπες και χαρές
οι μνήμες μας και πάνε
Μες τα μπουντρούμια του μυαλού
εκεί να μαρτυράνε

Για έρωτες που έσβησαν
γι' αγάπες προδομένες
στιγμές που δεν τις νιώσαμε
και πήγανε χαμένες

Ξανοίχτηκα στο πέλαγο
στην απλωσιά του κόσμου
Μα βρήκα άδειες αγκαλιές
σκοτείνιασε το φως μου

Οι λύπες μου βαθιά νερά
ποτάμια αγριεμένα
Μικρές χαρές που τρύγησα
τις φύλαξα για σένα

Το θαύμα που δε ζήσαμε
να ζήσω περιμένω
Μα εσύ πετάς στα σύννεφα
και μ' έχεις ξεχασμένο

Πότε σε παίρνει ο άνεμος
πότε η καταιγίδα
Κι άλλοτε γίνεσαι χρυσή
του ήλιου ηλιαχτίδα ..

Δημιουργός:  Αναστάσιος. Π. ( Ακρίτας )

Διευκρίνιση : H δημοσίευση των στίχων δε συνεπάγεται παραχώρηση των πνευματικών δικαιωμάτων.