Λυπούνται τα όνειρα 
που σβήνουν με το δάκρυ
Σαν τη βροχή ενώ
ρουφιέται από τη στάκτη 

Τι αποκαρδίωση και
τι μεγάλο κρίμα,- καθώς 
τα όνειρα εκείνα που έγιναν
στη μάχη θρύμμα 
Κλαδάκια λες που επάνω τους
μαράθηκε ο ανθός
να πέφτουν μυστικά, 
κι' αθόρυβα - στο μνήμα

Ενώ θα κλείνουν 
τα φτερά τους πληγωμένα,
τη μέρα που τη λύτρωση
τους θα ζητούν 
Φτωχά μου όνειρα 
ανθάκια μου θλιμμένα 
μεθύσαμε τρυγώντας 
τον θάνατο θα πουν..

 Αναστάσιος. Π. ( Ακρίτας )

Βάφω με λευκό το μαύρο
κοραλλί μι' ανατολή
κόκκινο γυρεύω να' βρω 
στο δικό σου το φιλί

Θαλασσί βάφω το νήμα 
μα εσύ δε φαίνεσαι 
σαν γαλάζιο είσαι κύμα
αχ! γι αυτό δεν δένεσαι

Βάφω κίτρινο μι' αχτίδα 
ασημί έναν καημό
πάνε μέρες που δεν σ' είδα
θεέ μου πως σε πεθυμώ

Μαύρη βάφω τη λεπίδα
έλα πάρε με αγκαλιά
κρύβει ο έρωτας ελπίδα 
στης αγάπης την φωλιά........

Δημιουργός:  Αναστάσιος. Π. ( Ακρίτας )

Διευκρινίζεται ότι η δημοσίευση των στίχων δε συνεπάγεται παραχώρηση 

των πνευματικών δικαιωμάτων .

Αναζητώ Συνθέτη για συνεργασία....  Αν ενδιαφέρεσαι επικοινώνησε μαζι μου....