Μερόνυχτα εσώκλειστος
στης κιβωτού τ' αμπάρι
περιπλανιέμαι εξόριστος 
στης μνήμης το νταμάρι 

Μες τα σοκάκια του μυαλού
τρέχω μα δε σε φτάνω
μαζι κινήσαμε γι' αλλού 
μα πέφτω και σε χάνω

Λέν' πως της μοίρας η ζαριά 
στου έρωτα το ζάρι
αν φέρει ντόρτια η ριξιά 
δε στέριωνε ζευγάρι 

Σιγά σιγά πετρώσανε
τα δάκρυα στα μάτια
καρδιά μου σε προδώσανε
και μου 'γινες κομμάτια

Αρμυρίκια και κοχύλια
έστρωνα για να διαβείς 
και κρεμούσα σα καντήλια
χίλια αστέρια μη χαθείς

Λέν' πως της μοίρας η ζαριά 

Δημιουργός: Ακριτας, Αναστάσιος. Π.

Διευκρινίζεται ότι η δημοσίευση των στίχων δε συνεπάγεται παραχώρηση των πνευματικών δικαιωμάτων .

Αναζητώ ερασιτέχνη Τραγουδοποιό για τη δημιουργία έντεχνων τραγουδιων....

Αν ενδιαφέρεσαι επικοινώνησε μαζι μου.... 

Χανόσουν με την ξαστεριά 
κρυβόσουν στα σκοτάδια
στης νύχτας την ανηφοριά
με κένταγες σημάδια

Με δένουν μαύρα νήματα
στης μοίρας σου το ακόνι
κρυφά μου υφαίνεις κρίματα 
στου πόνου το στημόνι

Σ' αντάμωνα τις Κυριακές 
μες του μυαλού τ' ανώγια
χίλιες φορώντας μου σιωπές 
με σέρναν στα υπόγεια 

Με γκρέμιζες στις ρεματιές 
στην κόλαση του Άδη
μέσα μου άναβαν φωτιές
μ' ένα γλυκό σου χάδι

Στου Έρωτα το αγλάισμα 
όλα στα συχωρνούσα 
εκτίω ισόβια δεσμά
μακριά σου εγώ δε ζούσα

Σ' αντάμωνα τις Κυριακές 
μες του μυαλού τ' ανώγια
χίλιες φορώντας μου πληγές 
με σέρναν στα υπόγεια