Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι, επειδή στην αφανή συμμορία της κόπηκε η προβολή μέσα από το blog μου των υβριστικών και μειωτικών θέσεών της, μια και απενεργοποίησα τα σχόλια, βρήκαν μέσα από τα δικά τους blogs τον τρόπο να συνεχίσουν να υποτιμούν το έργο μου, με πολύ αήθη τρόπο αλλά και το άτομό μου με τρόπο προσβλητικό. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τόσο μίσος, ιδιαίτερα από δυο-τρεις από αυτούς. Σήμερα θέτω στην κρίση σας ολόκληρη την ποιητική μου συλλογή, που κυκλοφόρησε το 2003 και ήταν υποψήφια για βράβευση από την Ακαδημία Αθηνών. Δυστυχώς την χρονιά εκείνη οι υπεύθυνοι δεν βράβευσαν κανέναν από τους 23 υποψηφίους και έτσι δεν είχα την ευκαιρία να προβληθεί αυτή μου η ποιητικη συλλογή. Έχω όμως πολύ καλές κριτικές απο αξιόλογους λογοτέχνες που άμα με προκαλέσουν, θα τις δημοσιεύσω. Έτσι εγώ είμαι ικανοποιημένος από αυτή μου την προσπάθεια. Θα σας παρακαλούσα δε να γράψετε στο google Γιάννης Ανδρεόπουλος και θα βρείτε κάποιες πληροφορίες για μένα και την απήχηση που έχουν τα έργα μου. Βέβαια αυτοί που γράφουν κάτι για μένα ή δημοσιεύουν την ποίησήμου και κάποια διηγήματα, είναι άνθρωποι άδολοι που δεν σκέπτονται να με εξολοθρεύσουν όπως μερικοί εδώ.Σημειώστε πως δεν έχω καμιά ιδαίτερη υποστήριξη από αυτούς που πατρονάρουν την λογοτεχνία μας και πως μόνος προσπαθώ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΜΕ ΛΟΙΠΟΝ. Σας ευχαριστώ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ
και για το blog, adreo.
Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ
ΥΠΑΡΧΩ
Τα τραίνα της σιωπής πέρασαν.
Ξεχάστηκα αγναντεύοντας την ανατολή.
Μια σφήκα που με τσίμπησε στο χέρι,
μου 'δωσε να καταλάβω πως υπάρχω.
Κεντρί πόνου, κεντρί αισιοδοξίας.
Πόνος και χαρά ανάμικτα..
Υπάρχω… Ζήτω!
ΠΟΣΟ ΜΟΝΟΣ ΕΙΜΑΙ!
Πόσο μόνος είμαι!
Κανείς δεν ακούει την κραυγή μου,
την καρδιά μου που τρέχει σαν τραίνο.
Πόσο μόνος είμαι!
Εγώ που μοίρασα τη αγάπη μου δίκαια,
που έγραψα για όλους ένα καλό λόγο,
που ανίχνευσα την άνοιξη στις καρδιές τους.
Σκληροί, ανελέητοι, αδιάφοροι,
μου καρφώνουν όλοι τους ανεξαίρετα,
τους ήλους, στα ρημαγμένα χέρια μου...
ΓΑΛΑΖΙΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ
Γαλάζια αισιοδοξία.
Ο ουρανός καθρεπτίζεται
στην ατέλειωτη έλλειψη των ματιών σου.
Χάνονται μέσα τους τα σημεία των καιρών,
σαν πιθανή απόδοση των κόπων σου.
Περιμετρική, αδιόρατη ζωγραφιά,
σπαθίζει περιστασιακά
στις ανταύγειες των ακαθόριστων χρωμάτων.
Ένας ολόκληρος κόσμος λυγίζει στο βάρος
των ολόλευκων πύργων.
ΛΕΞΕΙΣ ΜΕ ΝΟΗΜΑ
Ησυχία.. Αίσθηση ανυπαρξίας.
Το χάνομαι σε όλους τους χρόνους.
Μυστήριο.
Ανάμικτη περιέργεια
και αναλυτικές δομές στο ανύπαρκτο αποτέλεσμα.
Ταλάντωση.
Αμφίβολη σταθερότητα
στην συχνότητα των κύκλων.
Αμηχανία.
Αμφισβήτηση της ύπαρξης των γερασμένων επιθυμιών.
Τελική κατεύθυνση το σημείο επαφής.
ΤΑ ΣΥΡΤΑΡΙΑ
Τα συρτάρια γεμάτα με πίκρες του καλοκαιριού
και αρώματα των χαμένων επιθυμιών.
Ο καθρέπτης στυγνός εγκληματίας,
στέκει με την ψυχρότητα ιατροδικαστή,
για να θυμίζει τα απροσδόκητα σημεία των καιρών σου.
Αδύναμη η φλόγα του καντηλιού,
αποδίδει όλη της την δύναμη,
στην αμφίβολη τελευταία αναλαμπή της.
ΠΡΟΘΑΝΑΤΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗ
Τραγωδία.
Μάτωσε ο ήλιος σήμερα.
Βάφτηκαν ροζ τα δέντρα της γης μου.
Ξεσκέπαστος βάλθηκα
να κοιτάζω με ορθάνοιχτα μάτια,
τους ανύπαρκτους φόβους μου.
Άφησα το κορμί μου,
στην ανάρμοστη φροντίδα των εχθρών μου,
με ένα χαμόγελο σβησμένο,
ανικανοποίητο
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
Δεν είναι πήλινα τα πόδια μου.
Δεν κρατώ την βακτηρία για να στέκω όρθιος.
Αντιστέκομαι στην ψεύτικη αίσθηση της ύπαρξής μου
με χέρια και με δόντια.
Κρατώ την ανυποψίαστη επέλαση των δεινών μου.
ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΨΕΜΑΤΑ
Δεν είναι ανήλιαγα τα σοκάκια της καρδιάς σου.
Απλά είναι γεμάτα σκιερές ρουτίνες.
Δεν είναι ασημένια τα μαλλιά σου.
Απλά πήρανε χρώμα από τις άνοιξες που πέρασαν.
Δεν είναι μαραμένη η ματιά σου.
Απλά απόκτησε το θάμπωμα από την αέναη εκτυφλωτική λάμψη της.
Είναι όλα ψέματα,
γιατί η αλήθεια είναι ότι υπάρχεις...
ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
Δεν περίμενα να χάσω το παιχνίδι..έγινε, και τέλος;
ΟχιΘα πατήσω στη πρώτη πατημασιά το πέλμα,
και θα στεριώσω αντίθετα στoν άνεμο,
θ' αρχίσω να τραγουδώ ολόιδια τα τραγούδια που ξέρω,
και θα περιμένω με γυμνά τα στήθια την αμείλικτη πραγματικότητα.
Θα την κρατήσω με δόντια και με χέρια,
και θ' αφήσω την κραυγή μου,
παίρνοντάς την μαζί μου,
στο ατέλειωτο ταξίδι της αιωνιότητας.
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ
Θα σε περιμένω να με δεις ξαπλωμένο στο χώμα,
μ' απλωμένα τα στήθια στον ήλιο,
και τα μαλλιά ν' ανεμίζουν στο πέλαο της δυστυχίας μου.
Τότε θα μετρήσουμε τα συν και τα πλην
της ανθρώπινης ματαιοπονίας μας.
Θα' ναι το τελευταίο ραντεβού πριν από το θάνατο
ΤΑ ΩΧ ΚΑΙ ΑΧ!
Δεν έχουμε ελπίδα,
έχει ακουμπήσει το κεφάλι μας στο χώμα.
Δεν υπάρχουν αράδες να διαβάσουμε,
έχουν μείνει κάτι ωχ και αχ.
Σε τελευταία ανάλυση,
γίναμε φυτά χωρίς χρώμα,
χωρίς δροσιά,
καπνισμένα δέντρα χωρίς κλωνάρια και ικμάδα.
Είμαστε ξαπλωμένοι ανάσκελα
και κοιτάμε τον ουρανό… με ορθάνοιχτα μάτια.
ΠΛΕΟΝΕΞΙΑ
Μόνο ΄γω ξέρω πόσο μ' αδικήσατε.
Μόνο 'γω ξέρω πως δεν ξέρετε πρόσθεση,
μόνο αφαίρεση ξέρετε...
Αποτέλεσμα ! "πεπλατυσμένα οπίσθια",
εξέχουσα στρογγυλή σαν αερόστατο κοιλιά,
μασέλες τετράγωνες με δόντια σαν τσαπιά.
Τεράστια τρωκτικά,
τρώτε τη δόξα μέχρι που να σκάσετε.
Δεν αφήσατε για μένα ούτε μία μπουκιά,
όμως,γεμίζω εγώ την καρδιά μου μ' αγάπη,
την ματιά με ομορφιές,
το στόμα μ' ένα τραγούδι μελωδικό,
το μυαλό με σκέψεις "ανθρώπινες",
που γράφω στο βιβλίο που θα πάρω μαζί μου.
ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ
Με ξύπνησαν κάτι θόρυβοι πρωινοί
των παλαιών ανιχνεύσεων.
Κατευθύνθηκα στην κακοτράχαλη ακτή,
και μάζευα μαργαρίτες
μες στην καυτή βροχή των αναμνήσεων.
Όμως, περιμένω από αύριο,
ήλιος μεγάλος να 'βγει,
φωτεινός,
να με πνίξει στο φως του,
να με νανουρίσει κάτω απ΄ τον ίσκιο
του δροσερού μου δένδρου,
και μία αετονύχισσα κοπελιά
να μου βάλει το γαρύφαλλο στο πέτο,
να με πνίξει με τ' άρωμα του κορμιού της,
να τα 'χω συντροφιά στο χαρούμενο ταξίδι μου.
Η ΛΕΥΚΑ
Η λεύκα στον κήπο μου
σπαθίζει τ' ουρανού τα ντέρτια.
Έτοιμα τα δάκρυα της νύχτας
να κυλήσουν στις ξαφνικές αναπολήσεις.
Τους χτύπους της καρδιάς σου
προσπαθώ ν' ανιχνεύσω,
μέσα απ' το γαλάζιο του ματιού σου.
Τους ψάχνω, μα τίποτα!.
Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ
Μετράω τις ώρες που στενόχωρα περνούν,
ακουμπισμένος στο πελαγίσιο μπαλκόνι,
σφυρίζοντας το μονότονο τραγούδι μου,
βγάζοντας μια, μια
τις νότες από το πηγάδι των αναμνήσεων.
Στο βάθος ένας ήλιος κόκκινος σαν αίμα,
στέκει σκεπτικός,
κουρασμένος απ' το αιώνιο ταξίδι του.
Δυο συννεφάκια που αχνά αρχίζουν να μαυρίζουν
του συμπαραστέκονται.
Βουβή κι η δική μου ματιά, Ακίνητη,..
προκλητικά καρφωμένη στον ορίζοντα.
Σε λίγο θ' αρχίσει η συμφωνία των Αγγέλων σε Ντο ελάσσονα.
Η ΜΟΙΡΑΣΙΑ
Χίλια αρώματα
μες το κουτάκι που μου χάρισες.
Χίλιες αγωνίες μέσα στα χέρια μου.
Τις νότες μου τις μοιράζω
στους ανθρώπους που περιμένουν στους δρόμους.
Τα νυχτερινά μου όνειρα
τα χαρίζω στ' αδέλφια μου,
που μ' ανησυχούν με τις έγνοιες τους.
Τα λόγια μου τ' αφήνω
στις νυχτερινές περιηγήσεις μου,
στα σιγανά ποτάμια,
που τρέχουν στις φλέβες μου.
Το βλέμμα μου το στυλώνω στον κόκκινο ήλιο,
που μοιράζει τις ελπίδες μου.
ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΤΑΞΙΔΙ
Θα σε πάρω στο ταξίδι μου
κρατώντας μια αχιβάδα μες στη χούφτα μου.
Θα σου ανοίξω τα φτερά μου να πιαστείς
και ν' ακουμπήσεις τη νύχτα,
στον στοργικό ουρανό,
ή θα σε βάλω πάνω στο πλοίο της γραμμής
να φύγεις για δω γύρω,
και να περιμένεις τη λήξη της γιορτής,
που θ' αντηχήσουν τα σήμαντρα,
θα σπάσουν οι κιθάρες,
και τα βεγγαλικά θα ζωγραφίσουν,
τα πτερόεντα έπη της ζωής μας.
Η θα συνεχίσω εγώ μόνος ν' ακολουθώ τη γραμμή,
που χάραξα χθες το απόγευμαστο σημειωματάριό μου.
ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ
Περιμένω δυο λόγια σου,
κι' ας μην έχουν νόημα
Θα τους δώσω εγώ τη σημασία που τους πρέπει.
Μήπως όταν κρατώ τις αστραπές στα χέρια μου,
ξέρω τι γεννιέται;
Μήπως όταν κοιτάζω τα ποτάμια των ματιών σου ξεδιψάω;
Μήπως όταν περνάω το γιοφύρι του άλλου κόσμου
τιθασεύω την περιέργεια;
'Όχι! τα τραγούδια με γλυκαίνουν,
οι στάλες της βροχής με ξαποσταίνουν,
οι φλέβες των χεριών μου,
μ' οδηγούν στις λεωφόρους της ανεξερεύνητης πόλης,
κει που το υπάρχω,
δεν υπάρχει..
κει που τα όνειρα πεθαίνουν μόλις αρχίζουν.
Όμως, κάτι θα γίνει..
δυο λόγια περιμένω,
κ' ας μην έχουν νόημα,
θα τους δώσω εγώ
τη σημασία που τους πρέπει.
ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ
Φτωχές οι λέξεις των ανθρώπων.
Φτωχά τα σοκάκια των χωριών μας.
Αδύνατοι σαν μίσχοι λουλουδιών οι άνθρωποι,
πορεύονται με τα χέρια σφιχτά,
με τα μάτια χαμηλωμένα,
τις ανυποψίαστες νύχτες.
Δακρύζουν οι κληματαριές στο πέρασμα των πουλιών,
αλλάζουν σχήματα οι πέτρες και τα λιθάρια,
από αμηχανία.
Ξεφορτώνονται τα υποζύγια
το φτωχό τους περιεχόμενο.
Μόνο οι μεγάλες πολιτείες τραγουδούν
τα μακρόσυρτα τραγούδια τους.
Μόνο το νωχελικό ποτάμι σέρνει τους καημούς μας.
Τρέχει-τρέχει και δεν φτάνει..
ΡΙΖΩΜΕΝΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ
Αντιλογία..
Πόλεμος.. σφαίρες που τρυπάνε τα πλευρά μου.
Ασύστολες κατηγορίες κατευθείαν στον εγκέφαλο.
Δυνατές αποχρώσεις μπερδεμένων εντυπώσεων,
δυναμικών λύσεων.
Ξεφεύγουν οι νύχτες μέσα απότα δάκτυλά μου..
Ξεφεύγουν τα λόγια μέσα από τους φράχτες των σπιτιών.
Δεν φεύγουν οι ελπίδες από μέσα μου,
με συντροφεύουν, ως το τέλος..
ΓΡΑΦΩ
Γράφω για τ' αυγό του Κολόμβου,
για τις πενιχρές αποδόσεις των θαυμάτων,
για τα ρητορικά σχήματα,
για τους ανέμους που δεν φύσηξαν ποτέ.
Γράφω για τα δεκαοχτώ μου χρόνια,
που δεν χάθηκαν στις ψεύτικες υποσχέσεις,
των διάφορων τσαρλατάνων,
που με πέρασαν γενεές δεκατέσσερις,
και που όμως τους άντεξα.
Γράφω για τους απογόνους μου,
που με πικραίνουν προκαταβολικά,
στη σκέψη πως κάποιους θα πιστέψουν.
Γράφω για τα σαπρόφυτα και τους χοντροφτιαγμένους,
που τα θέλουν όλα δικά τους.
Ακόμα και τα δικά μας πιθάρια.
ΚΟΜΦΟΥΖΙΟ
Ξεκίνησε η μέρα δίχως ήλιο..
δίχως μυρωδιές.
Στ' απέναντι μπαλκόνια τα παράθυρα κλειστά.
Και ‘ γω να ψάχνω μ' αγωνία,
για ένα λουλούδι ανθισμένο,
για μια πρασινάδα...
Μα πουθενά.. ούτε ένα χελιδόνι,
ούτε ένας ήχος...
Όλα νεκρά.
Κλίνω τα μάτια,
κι' ονειρεύομαι τις αδύναμες σχισμές των βράχων,
τις φριχτές παραμορφώσεις του ορίζοντα.
Ανοίγω μια οπή βαθιά στο σύμπαν,
και τρέχω στα ανήλιαγα δρομάκια.
Επικοινωνώ με το υπερπέραν,
το με τόσες βέβηλες πράξεις των ανθρώπων βεβαρημένο.
Θα δοκιμάσω να εκπορθήσω τα δύσκολα κάστρα του παραδείσου..
ΤΑ ΦΩΤΕΙΝΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ
Ο ίσκιος σου πλανιέται πάνω από τη θάλασσα.
Σμίγουν οι φωτεινές λέξεις των ανθρώπων,
στα κρησφύγετα των ανέμων.
Ακουμπούν οι ξεχασμένες υποσχέσεις
τους ζωντανούς σατραπίσκους.
Χωρίς επιστροφή οι ανοιχτοί δρόμοι,
χωρίς νικημένους οι αγώνες..
Περιπλέκονται ακατάπαυστα τα λιμοκτονούντα πλήθη,
μπρος στα πόδια του ταλαίπωρου ηγέτη.
Αλαλάζουν οι νύμφες αισιόδοξα,
ζώντας στο δικό τους κόσμο.
Ξεκουράζονται οι λαβωμένοι αετοί,
πάνω στους ώμους των μικρών παιδιών,
που τραγουδάνε τα αίσχη των ανοιχτών οφθαλμών,
των σφραγισμένων πόλεων,
των ασύστολων εκπλήξεων.
Ξεφεύγουν μέσα από τ' ανόητα σχήματα,
τα φωτεινά χέρια,
που σφιχτά κρατούν την ελπίδα.
ΟΝΕΙΡΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Δώσε μου ένα λουλούδι
να το κρατήσω ανάμεσα από τη σχισμή των δακτύλων μου.
Να διδάξω τους άδικους
τα ισοσκελισμένα σχήματα.
Να πω στα παιδιά τα τραγούδια που θέλουν ν' ακούσουν,
κι' άμα αρχίσει η βροχή,
να μπω στο πρώτο ποταμάκι που θα βρω μπροστά μου,
και να ταξιδέψω στην ανεμοδαρμένη θάλασσα..
Να μετρήσω τα καράβια,
να τα ζωγραφίσω σαν νά ' ναι δικά μου,
και να φωνάξω τις θλιμμένες ελπίδες μου,
να τις βάλω στη χούφτα μου να τις κοιμίσω.
Μέχρι να ξαστερώσει,
μέχρι νά ΄βγει ο ήλιος,
όπου θ’ αρχίσω το τραγούδι μου,
όπου θα γελάσω δυνατά,
να με ακούσουν οι πεινασμένοι του κόσμου
και να χορτάσουν οι ευτυχισμένοι και να κλάψουν.
Και τα πουλιά να σχηματίσουν μία ομπρέλα από πάνω μου.
Και οι ψυχές να λυτρωθούνε.
ΤΟ ΔΕΝΔΡΟ
'Ένα δέντρο μεγαλώνει στη χούφτα μου
και μοσχομυρίζει σαν ανοιξιάτικη νύχτα.
Μετρώ τα φυλλαράκια του,
τα βρίσκω ζυγά..
Μετρώ τα κλαδιά του,
τα βρίσκω μονά..
Στην κορφή θρονιασμένη η καρδιά μου,
μ' ανεξίτηλο κόκκινο βαμμένη.
ΕΛΑ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΤΟΥΜΕ!
'Έλα να φθάσουμε τον ήλιο,
ν' ανεβούμε στις στέγες των σπιτιών,
να πούμε το τραγούδι μας
στην κορφή του κυπαρισσιού,
να κλάψουμε για την πονεμένη μας πατρίδα.
΄Έλα να μετρήσουμε μαζί
τα βήματα ως την απέναντι όχθη,
να σβήσουμε τις πορφυρένιες λέξεις στο χώμα,
να κλείσουμε τα δακρυσμένα μάτια μας
και να ονειρευτούμε.
Αφιερωμένο στην ΚΥΠΡΟ και στις ΧΑΜΕΝΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ.
ΣΤΗ ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΠΤΑ
Επτά μαχαίρια,
επτά καρδιές,
δυο χέρια με κρατάνε
και που με πάνε, δεν ξέρω.
Επτά οι νύχτες,
επτά κ' οι ήλιοι,
επτά παιδιά που κλαίνε,
επτά γελάνε, γιατί; δεν ξέρω.
Επτά οι νύχτες,
επτά οι ήλιοι,
επτά τα όνειρα επτά κι οι φίλοι
Επτά κ' οι ώρες,
επτά οι χαρές.
Στα όνειρα σε ψάχνω και δεν σε βρίσκω.
Σε χάνω!
ΟΙ ΚΥΚΛΟΙ
'Έριξα ένα πετραδάκι στα βρώμικα νερά του λάκκου,
και βάλθηκα να μετρώ τη συχνότητα των κύκλων.
Κύκλοι ζωής είπα..
Λιμοί σεισμοί καταποντισμοί,
στη συχνότητα των κύκλων..
Μόνο που κι' αυτοί σπάζουν και σβήνουν,
σαν να μην υπήρχαν..
Να μια σχέση που δεν ελέγχεται
ΕΙΜΑΙ
Ένας παράξενος ταξιδιώτης
στων αστεριών την τροχιά είμαι.
Ένας αδύνατος μίσχος λουλουδιού,
που η αμηχανία των ανέμων σκλαβώνει.
Ένα μικρό λιθάρι στην ασήμαντη νύχτα.
Μια μικρή κλωστή που κρέμεται
η πολυμήχανη αράχνη.
Είμαι μια σταγόνα μες στην ξαφνική νεροποντή.
Είμαι το αχ στον πόνο, το χα στο γέλιο.
Είμαι ότι ξαφνικό κι' αβέβαιο την δωδεκάτη ώρα,
που λουφάζουν τα πάντα,
που κοιμούνται τα νήπια,
που ξεχνιούνται οι ελπίδες,
στο λήθαργο της αβέβαιης νύχτας..
Η ΑΙΣΙΟΔΟΞΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΟΥ
Άπλωσα στον ήλιο τη θάλασσα.
Κατέβασα μια αγκαλιά αστέρια για χάρη σου.
Ζήτησα από την άνοιξη
να μου τραγουδήσει τις ξεχασμένες μελωδίες της νιότης μου,
κι' ανέβηκα στην κορφή του κυπαρισσιού,
να πιάσω τον άνεμο.
Δεν ζήτησα τίποτ' άλλο,
Παρά, μακριά να κοιτώ,
τις αστραπές στο βάθος του ορίζοντα,
και τις νυχτερίδες να κόβουν κύκλους
σαν κυνηγημένες ψυχές.
Τίναξα από τα χέρια μου και τα μαλλιά
τις στάλες της νυχτερινής δροσιάς,
κι' ανάσανα την ελπίδα στην άκρη των δακτύλων.
ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ ΑΝΤΟΧΗΣ
Ξαφνικό μπουρίνι.
Ξαφνική λαίλαπα στη σκελετωμένη ψυχή μου.
Ρυθμικά παλαμάκια σε ασίκικο σχήμα..
Ένα, δύο τρία..επτά, οκτώ, εννιά..
Ιεροτελεστία ολόκληρη,
να κάνω το πρώτο βήμα.
Μετέωρο το δεξί μου πόδι.
Έχει απλώσει πανιά η καρδιά μου,
μουρμουρίζει η φωνή μου τον ύμνο των γενναίων
Ανακατεμένες οι σκέψεις της στιγμής,
με τις αντιφάσεις, με τις πράξεις..
Στιγμές απαράλλακτα, ίδιες,
καθημερινές.
Προπόνηση αντοχής
στα κραυγαλέα παραπτώματα
ΑΝΑΜΟΝΗ
Άσε με για λίγο να σκεφθώ
τις πικραμένες μου λέξεις.
Να πάρω από την αρχή στα χέρια μου
τα μεστωμένα στάχυα,
να μετρήσω τους κόκκους...
Άσε με να βάλω στην τσέπη μου,
τα κιτρινισμένα χαρτάκια.
Ν` απλώσω πάνω στο τραπέζι
τις μοναχικές μου νύχτες,
να παίξω με τα φτερωτά μου όνειρα.
Κι άμα περισσέψει χρόνος,
να σου ταιριάξω και κείνο το τραγουδάκι
που μου παρήγγειλες.
Άσε με να μαζέψω στο τασάκι τη
στάχτη των τσιγάρων μου,
να τη βάλω στην κλεψύδρα
πού΄χω στήσει εμπρός μου και να κάθομαι,
να τη βλέπω να τρέχει.
Άσε με σου λέω,
ξέρω εγώ τι σου ζητάω.
ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑ
Δεν περίμενα να βγει το όραμα,
να τραγουδήσουν οι μέλισσες πάνω στα λουλούδια,
να λουφάξει το πρωινό μες τον κόρφο μου
και να αναλυθεί σε λυγμούς ο ήλιος.
Δεν περίμενα η άνοιξη να τελειώσει τόσο απότομα..
και τα χελιδόνια να πέσουν σε χειμερία νάρκη.
Δεν περίμενα ο αστυνόμος,
με τις χειροπέδες στα χέρια,
να ψάχνει για τον χαμένο όμηρο,
σαν ευκίνητο λιοντάρι σε ανοιχτό κλουβί.
Δεν περίμενα να πέσει καταχνιά στα μάτια,
πυκνή μα γλυκιά σαν ξεχασμένη αναμονή.
Περίμενα να φανούν τα πορφυρά γράμματα,
με τα αίσχη των ανθρώπων.
Η ΣΚΙΑ
Ξέχασε με και μην πεις ούτε μια λέξη
πως τάχα πέρασα απ' τη ζωή σου
Ξέχασε με και σώπαινε στη θλίψη.
Ούτε λεπτό δεν θα λείψω.
Μυστικά θα 'ρχομαι κοντά σου,
μες τη νύχτα, αθόρυβα,
σαν ίσκιος στην σκιά σου.
ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ
Και τώρα, με συγχωρείτε.
Θα φύγω, Θα φύγω με το κεφάλι ψηλά,
και με τ' αστέρια στο μέτωπο.
Θα αφήσω όμως να πλανιέται το γιατί!
Χωρίς απάντηση,
Βουρκωμένα μάτια,
πελιδνά χείλη.
Όμως, με συγχωρείτε,
πρέπει να φύγω.
ΑΝΑΜΝΗΣΗ
Σε κοίταζα, σαν άνοιξη,
κ' ήσουν λουλούδι μ' ανοιχτά τα πέταλα,
παιδάκι στη γωνιά του δρόμου,
που μέτραγες τις στάλες της βροχής.
Τραγούδι δεν βγήκε απ' τα χείλη μου,
ακούω το χτύπο της καμπάνας
και την ευχή της μάνας,
στη λήξη της γιορτής.
ΑΕΝΑΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ
Αγκάθι στη καρδιά.
Εγώ το ξέρω!
Χρωματιστές ανταύγειες που στάζουν αίμα
στων ματιών μου την άκρη.
Υποψία αιθρίας στην περισπωμένη των χειλιών μου.
Αταίριαστη παρουσία σε λάθος συχνότητα.
Όμως, θα πλανιέμαι στην αιωνιότητα,
αφήνοντας τα στίγματα των στεναγμών,
τις απραγματοποίητες αποθυμιές,
τις νότες μου,
στο έλεος των ατέλειωτων ανέμων.
Η ΑΙΣΙΟΔΟΞΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ
Τα φώτα της πόλης τρεμοσβήνουν μακριά.
Ο αγέρας φουσκώνει τα στήθια μου,
δίνοντας ζωή στη χαμένη ύπαρξή μου.
Ανάβει και σβήνει το φωτάκι της νύχτας,
σαν stop αυτοκινήτου.
Σαν ριπές αυτομάτου οι σκέψεις
κατακλύζουν το νου.
Κινηματογράφος της εποχής του είκοσι,
μερικές σκηνές του δύο χιλιάδες.
Η ΧΑΡΗ
Μη με ζαλίζεται με τις φάλτσες φωνές σας.
Λουφάξτε στην άκρη των βράχων,
κι ακούστε πόσο όμορφα αγκομαχάει η θάλασσα.
Πληρώστε μου πέντε τάλαρα
για τη χάρη που σας κάνω,
και κοιτάξτε μαζί μου
τ’ αστέρια που τρεμοσβήνουν.
Κι ακουμπήστε με τα δάκτυλά σας
την γραμμή που αφήνει πίσω του ο κομήτης.
Έτσι θα' ναι καλύτερα!
ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΜΑΚΑΡΙΟΤΗΤΑ
Ξέρετε να μου πείτε τίποτα
για τιs φευγάτες μέρες του καλοκαιριού;
Μπορείτε να μου φέρετε τον ήλιο
στη σκιά των πλατανιών;
Μπορείτε να μου τραγουδήσετε
του τριζονιού το μονότονο τραγούδι;
Αν όχι, τότε τι φίλοι είστε;
Αφήστε με να μετρώ το χρόνο,
με το δεξί μου πόδι,
ως τ' άλλο καλοκαίρι...
ΜΑΚΑΡΙΕΣ ΑΦΡΟΔΙΤΕΣ
Κοίταζα τις μικρές Αφροδίτες
που λούζονταν στη θάλασσα...
μακάρια ευτυχισμένες στον πανάρχαιο πηλό τους.
Στολισμένες με τις πούλιες
της αιώνιας αδιαφορίας τους,
ακουμπώντας στη θάλασσα
τις μύριες αποθυμιές τους,
κοίταζαν ανέμελα τον ορίζοντα.
ΝΟΕΡΑ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ
Ανασαίνοντας την αύρα του εσπερινού,
ακουμπισμένος στο πελαγίσιο μπαλκόνι,
σκορπίζω τις μύριες αποθυμιές μου
κει που τελειώνει η θάλασσα...
και σου στέλνω νοερά χαιρετίσματα.
ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ
Πελαγοδρομώ στις ελλείψεις των τύπων των ήλων.
Αμφιβάλλω για την απόφαση στο παραπέντε.
Δημιουργώ τεθλασμένες γραμμές,
ξεκινώντας από τα σημεία επαφής.
Αναγιγνώσκω με στόμφο
τις αναγνώσιμες γραμμές,
των πεπραγμένων μου...
ΧΑΙΡΩ ΠΟΛΥ
Χαίρω πολύ κύριε,
που σε γνώρισα..
Τα λόγια σου μ' ανέβασαν το ηθικό.
Σου ζητώ άλλη μια φορά,
να σφυρίξεις το σκοπό που θέλησες να σου μάθω.
Εγώ θα προσπαθήσω να σε ακολουθήσω.
Ναι! είναι γνώριμα για μένα,
τα μονοπάτια
ΝΑ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕΙΣ
Να μου χαρίσεις τ' όνομά σου,
και θα σου δώσω ένα σταυρό,
να τον κρεμάσεις στο λαιμό σου,
να το θυμάσαι, σ' αγαπώ.
Μ' ένα χαμόγελο στα χείλια,
σαν σε ζωγραφιά,
θ' απλώσω εγώ τα χέρια,
σε μια αγκαλιά.
Να μου χαρίσεις την καρδιά σου,
και γω για λίγο να χαθώ,
μέσα στη λάγνα τη ματιά σου.
Δεν θα ρωτάς, δεν θα ρωτώ.
Η ΣΥΝΑΞΗ
Στην ξέρα που μπαίνει στη θάλασσα,
κάτω απ' το βουνό των καημών μου,
τραγουδώ με το χέρι στη καρδιά,..
τραγούδια που 'ρχονται απ’ τα παλιά,
κάνοντας την σύναξη των ανθρώπων μου.
Μες στη μέση στη θάλασσα ένα καίκι,
κι από απάνω η ομπρέλα του ήλιου να ρίχνει
άπλετο το φως,
να θαμπώνουν τα μάτια,
να γίνεται η καρδιά μου,
χίλια κομμάτια κάνοντας την σύναξη των ανθρώπων μου.
ΔΡΟΣΟΣΤΑΛΙΑ ΜΟΥ
Δροσοσταλιά μου,
ένα τόσο δα σταλάκι στο πρόσωπό μου,
στην κάψα του καλοκαιριού.
Δροσοσταλιά μου,
ένα τόσο δα ανθάκι στο όνειρό μου,
στο λακκάκι του δεξιού αυτιού.
ΕΝΩΠΙΟΣ.. ΕΝΩΠΙΩ
Ενώπιος ενωπίω φυσώντας τον καπνό των ονείρων μου
σε αβέβαιες κατευθύνσεις.
Ενώπιος ενωπίω ζυγιάζοντας την εξουθένωση των κόπων μου,
στη ζυγαριά της αλήθειας.
Ενώπιος ενωπίω προσμένοντας το τέλος της άνοιξης,
που κατά λάθος άνοιξε τα φτερά της.
Ενώπιος ενωπίω συμμαζεύοντας τα σύνεργα του ατέλειωτου ονείρου μου.
Ενώπιος ενωπίω αναμασώντας τα πεπραγμένα.
ΤΕΛΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
Σε θεωρώ αναρμόδιο κύριε…
Να μπαίνεις στην ψυχή μου
και ν΄ αλλάζεις την σειρά των συναισθημάτων μου;
Να μου τσαλακώνεις τις ελπίδες μου,
που τις έχω προφυλαγμένες στο ατσάλινο κουτάκι;
Δεν μπορείς!
Είμαι ένα κάρβουνο αναμμένο,
μια καταρρακτώδης βροχή,
οι τελείες και τα κόμματα στο λόγο,
οι φάλτσες νότες στο τραγούδι μου,
η νύχτα που δεν τελειώνει.
Σου απλώνω το χέρι.
Είναι η τελευταία σου ευκαιρία.
Μετά απ΄ αυτό δεν υπάρχουν άλλα λάθη.
Υπάρχει μόνο το τίποτα!
ΑΝΑΜΝΗΣΗ
Στύλωσα τα μάτια στο απέραντο..
Θυμήθηκα πως σ΄ έβαζα στους ώμους,
μωρό χοντρομπαλάτο..
και με πέντε, έξη σακούλες στ΄ αδύνατά μου χέρια
–κάνω τον σταυρό μου, πως μπορούσα τότε;
Ήταν η δύναμη της νιότης.
- και με τα πόδια πηγαίναμε στη Σαλαμίνα,
στο σπίτι που έκανα με χέρια και με δόντια.
Χρόνια που περάσανε!
Πικρά, μα αγαπημένα.
Τώρα σε βλέπω μπρος μου,
ολόκληρη γυναίκα,
στάχυ καρπερό,
μα αγριωπό… που με παιδεύει από αγάπη..
-έτσι φαίνεται- και η ζωή μου τραβάει την ανηφόρα…
ΨΥΧΙΚΗ ΕΥΦΟΡΙΑ
Πλέω στα πελάγη ευτυχίας της απραξίας μου.
Ανιχνεύω το σφυγμό μου
κι' αναλογίζομαι τις συνέπειες της λανθασμένης μου ύπαρξης.
Ξέρω από πρόσθεση κι' αφαίρεση,
όμως κάπου σκοντάφτω.
Σκοντάφτω στις εξοχές των πεπραγμένων μου.
- Στείλε Σχόλιο
ΥΒΡΙΣΤΕΣ, ΚΑΙ ΠΆΣΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΟΊ, ΝΤΑΗΔΕΣ, είρωνες, που δεν αντέχετε στον διάλογο και την Δημοκρατική συμπεριφορά , ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΣΤΕΡΕΙΣΤΕ ΚΑΛΗΣ ΑΝΑΤΡΟΦΗΣ (καμιά 10ριά είστε όλοι κι’ όλοι) μόνο θα διαβάζετε πλέον τι γράφει ο adreo..
Λυπάμαι γι' αυτό, αλλά σιγά, σιγά όλοι θα σας κλείνουν την πρόσβαση στα blog τους.
Φίλες μου και φίλοι μου,
εσείς που είστε η μεγάλη πλειοψηφία που με διαβάζετε και διαβάζετε μέχρι τώρα τους διάφορους υβριστές και υβρίστριες, που πιστεύω πως είναι άνθρωποι με προβλήματα, που αρέσκονται να βωμολοχούν μόνιμα στις σελίδες του blog μου, να απειλούν ακόμα (αυτό έγινε από μια 18χρονη φοιτήτρια) και την ζωή μου, δημιουργώντας μόνιμα προβλήματα και σε μένα αλλά και σε σας πιστεύω, και πολλοί από σας δεν θέλετε να τους διαβάζετε, αυτοί λοιπόν δημιουργούν μια πολύ άσχημη εικόνα και σε σας αλλά και σε κάποιους περιστασιακούς επισκέπτες και αυτό πρέπει να σταματήσει.
ΑΥΤΟΙ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΤΕΤΟΙΟ ΧΩΡΟ στο blog μου, γιατί έχω αποδεσμεύσει τα σχολια.
Και αυτό γιατί με τον τρόπο τους αμαυρώνουν την αξιοπρέπειά μου και την επί πολλά χρόνια πεντακάθαρη πορεία μου στην ζωή. Εγώ ποτέ στην ζωή δεν εισέπραξα τέτοιες συμπεριφορές. Αντιλαμβάνεστε πως για να γράφω έτσι ποσο πικραμένος είμαι, γιατί δεν πρέπει άνθρωποι πολύ νεότεροι από εμένα, να μου έχουν φερθεί πάρα πολύ άσχημα. Στην θέση μου θα είναι ο οποιοσδήποτε τολμήσει να πάει αντίθετα με τις κλίκες που βασανίζουν το site.
Δεν θα πω τίποτε άλλο που να αφορά τον εαυτό μου, παρά μόνο πως σε όλη μου την ζωή πολέμησα με θεμιτά πάντα μέσα για να επιτύχω, ό,τι τέλος πάντων πέτυχα..
Ευκαιρία λοιπόν τα άτομα αυτά να βρουν άλλους για να περιπαίξουν να υβρίσουν, να υποτιμήσουν, αφού τόσο πολύ θεωρούν έξυπνότερους τους εαυτούς τους. Μέχρι και εκείνοι τους κλείσουν.
Σε μερικές κυρίες συνιστώ να τιμούν επάξια την γυναικεία τους υπόσταση, στην διεύθυνση δε του site δε λέω να διαγράφει όποιο, όποια βωμολοχεί, υβρίζει, απειλεί, διακωμωδεί, ειρωνεύεται, υποτιμά άλλο μέλος του site και να κόψει τον αέρα από κάποιους που έχουν κάνει ομαδούλες και το παίζουν αρχηγοί και να τους επαναφέρει στην τάξη ΜΕ ΜΙΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ του site, που θα συντάξει η ίδια , αναφερόμενη στους κανόνες που διέπουν τα site, που είναι πολύ γνωστοί, ώστε το site να λειτουργεί σωστά και να ανπτύσει προς το καλύτερο τις δραστηριότητές του.
Είναι ανάγκη αυτοί που μονοπωλούν την υποτειθέμενη εξυπνάδα τους, που έχουν δημιουργήσει στην πλάτη του site κλίκες, να επανέλθουν στην τάξη και την σωστή συμπεριφορά.
Εγώ αν κάθομαι εντός του site, κάθομαι γιατί δεν παραδίδω εύκολα τα όπλα . Όμως όλα έχουν τα όριά τους και μπορεί να οδηγηθώ στην έξοδο.
Οι ήσυχοι αναγνώστες πρέπει να βγουν από το καβούκι τους και να μην παραμένουν αδιάφοροι θεατές, και να στηλιτεύουν αυτούς που παρεκτρέπονται.
Έτσι θα το σκέπτονται πολύ οι παρανομούντες, να προχωρούν σε άλλες κακές συμπεριφορές.
Αυτά έχω να σας πω, γιατί φοβάμαι πως σας κούρασα.
Καλημέρα
adreo
φίλες , φίλοι,
που ελπίζω πως σκέπτεστε καλά στην μεγάλη πλειοψηφία σας, πόσες φορές δεν είπατε "τι κοτσάνες γράφει αυτός, αυτή τώρα;" .Όσο και αν δεν θέλετε να το ομολογήσετε δημόσια με παρεμβάσεις σας, φοβούμενοι-ες την κατακραυγή κάποιων εδώ μέσα, αυτή είναι η αλήθεια. ΕΓΩ ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΩ, πως λίγες φορές αισθάνθηκα καλά διαβάζοντας κάποιες δημοσιεύσεις στα διάφορα blogs, συνήθως παρασυρμένος από τον παραπλανητικό τίτλο τους στην πρώτη σελίδα του Site και την ιδιαίτερη πολλές φορές προβολή τους.
Πόσες φορές αυτοί που πατάνε το κουμπάκι και μου λένε "αξίζει να διαβάσετε" ή "τα πιο Δημοφιλή σήμερα" , με παρασέρνουν να διαβάζω αρλούμπες, ασυνταξίες, κομπασμούς ή και δυο ξέμπαρκες λέξεις κάποιες φορές;
και ένα σωρό αρνητικά, ώστε να με αναγκάζουν σήμερα , μετά από μεγάλη σκέψη ομολογώ, μη αντέχοντας στις επικρίσεις που μπορεί να εμφανιστούν, να γράψω αυτό το κείμενο.
ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΟΡΑ ΟΜΩΣ, ΤΟ ΔΗΛΩΝΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΩ ΣΤΟΝ ΚΟΠΟ ΝΑ ΑΠΑΝΤΩ στις επικρίσεις τους, στις βωμολοχίες, στις υποτιμήσεις, στις κατηγορίες, αφήνοντάς τους και αφήνοντάς με στην κρίση της πληθώρας των μελών του site, που έχουν την άποψή τους, αλλά δεν μπαίνουν σε διαδικασίες που δεν οδηγούν πουθενά. Ή δεν θέλουν να δημοσιοποιήσουν τις απόψεις τους.
ΕΧΕΤΕ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ και κανόνες λειτουργίας του site; Γράψτε σχετικά. Να γίνει ένας εποικοδομητικός διάλογος.
Αυτά που διαπιστώνω και σήμερα μάλιστα, είναι , ό,τι θέλει ο καθένας γράφει, μη υπολογίζοντας αν προσφέρει κάτι ενδιαφέρον στους αναγνώστες του, και πολλές φορές γράφονται κείμενα μακρόσυρτα-ατέλειωτα, που όμως λένε τίποτα.
Θα ήθελα σε καθένα από αυτούς, αυτές, να γράφω στο blog τους, αλλά θα ανοίξω πολλά μέτωπα έξω που χρειάζεται και πολύς χρόνος, που εκ των πραγμάτων δεν υπάρχει, και για να απαντώ θα πρέπει να προσλάβω και βοηθούς.
ΒΕΒΑΙΑ ΔΕΝ ΛΕΙΠΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ -ΕΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ, ΣΩΣΤΑ, και αναφέρονται σε θέματα που όλους μας ενδιαφέρουν. Και τους βγάζω το καπέλο.
Όλα έχουν μιαν αρχή: Είναι η αρχή "Γράφω για τον εαυτό μου, προβάλλω τον εαυτό μου" . Όμως κύριοι και κυρίες όλοι μας κρινόμεθα, συνήθως σιωπηλά, και οι αναγνώστες μας ξέρουν ποιους πρέπει να διαβάζουν και αν αποκομίζουν κάτι .
ΜΑΛΙΣΤΑ ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΟΙ ΙΘΥΝΟΝΤΕΣ ΤΟΥ site να καταργήσουν τις αντιδημοκρατικές διαδικασίες που διέπουν το site και να αφήσουν οι όποιο ικανοί και ικανές να αναδειχθούν , χωρίς προσωπικές εκτιμήσεις, χωρίς μίση και αντιδικίες και πολλά άλλα χωρίς.
ΟΙ ΠΟΛΛΩΝ ΚΑΡΑΤΙΩΝ κυρίες και κύριοι των blogs δεν διαθέτουν πολλες φορές το ανάλογο βάρος και καμιά ξεχωριστή θέση δεν τους ανήκει.
Αυτά είχα να σας πω , πιστέυοντας πως πράττω σωστά και πως κανένας δεν πρέπει εδώ μέσα να μονοπωλεί τις δικές του ικανότητες ή και δυνατότητες.
Γεια σας
adreo
Υ.Γ Γράφω γνώμες, απόψεις. Τίποτα δεν υπονοώ. Και δεν έχω καμιά σκέψη αυτοπροβολής. Δεν είναι για μένα αυτή.
3 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Κλείσε τα μάτια
και ονειρέψου τον άνεμο,
κλείσε τα μάτια,
πιάσε λιμάνι απάνεμο.
Τ' ουρανού τα αστέρια,
τα ’χεις μες τα χέρια,
τα χλωμά φεγγάρια
πόσες νύχτες θα μετράς;
Κλείσε τα μάτια,
γίνε ένα κυκλάμινο,
μέσα στα χέρια
της ζωής σου η κάμινο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ 4 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Φίλοι, φίλες,
πάνε τώρα καμιά 25ριά; μέρες που οι εξυπνάκηδες και οι εξυπνάκησες, οι ανάγωγοι και οι ανάγωγες, σταμάτησαν να μου «μπαίνουν».
Λέτε και σήκωσαν το άσπρο πανί της «παράδοσης».
Γιατί τα καημένα τα παιδιά σταμάτησαν;
Γιατί είδαν πως δεν μπορούν να γίνουν μια σοβαρή δύναμη αντίθεσης σε αυτά που τους σέρνει μόνιμα ο adreo.
Αφού έμειναν στον αριθμό περίπου των δακτύλων του χεριού μας.
Προσπάθησαν να μου βουλώσουν το στόμα, με ύβρεις, αθλιότητες που δεν είναι χαρακτηριστικά ευγένειας ανθρώπων και κάπου κάθονται στην γωνία και τρίβουν τα χέρια τους που τόσο καιρό ο adreo "ηρέμησε" και έτσι δεν μπόρεσαν να επιδοθούν στα σπορ που προτιμούν. Και μη νομίζετε πως δεν βλέπω τα διάφορα στραβά, άδικα και λοιπά που συμβαίνουν στο site. Απλά φωνή βοώσα εν τη ερήμω είμαι, για να θυμηθώ και την καθαρεύουσα.
Αλλά πιστεύω με το σημερινό μου σημείωμα πάλι θα πάρουν τα πολυβόλα τους,... οι μόνιμοι αντίπαλοι και.. αλίμονό μου! Θα με κάνουν κόσκινο, που λέει και ο Λαός.
Διαβάζοντας λοιπόν τις διάφορες δημοσιεύσεις μου στο blog μου διάβασα εκτός των άλλων και το παρακάτω σχόλοιο γνωστού διαφωνουντα αναγνώστη μου, το οποίο μου έκατσε λίγο στο στομάχι.
" Τα τραγούδια σου τα έχεις ακούσει; Εννοώντας πως δεν αξίζουν. Το μυθιστόρημά σου το διάβασες; μήπως ξέρεις ποιος είναι ο πρωταγωνιστής;" μου έγραψε ο ανάγωγος αυτός αλλά και αναιδής (υπαρχηγός;) της οικτράς μειοψηφίας.
Ε, είναι δυνατόν να γράφω τραγούδια και να μην τα ακούω; Τι γελοία ερώτηση είναι αυτή. Ή να μη διαβάζω τα λογοτεχνικά μου δημιουργήματα;
Βέβαια ο ταλαίπωρος στόχευε στην ποιότητα της μουσικής μου και στο να με πικάρει, αλλά αυτή (η ποιότητα) δεν βγαίνει από το τι γνώμη που έχει αυτός φυσικά!
Ναι στο διήγημα με τίτλο "Η ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ" που είναι και βραβευμένο, (και όχι μυθιστόρημα όπως το ανέφερε ο κύριος αυτός), είμαι εγώ ο πρωταγωνιστής. Γι΄αυτό είναι και διήγημα. Και αφορά (αξίζει να το διαβάσετε για να μαθαίνετε οι νεότεροι και να προσέχετε τους ανθρώπους γενικά) μια πραγματική προσωπική ιστορία.
Την ιστορία του πόσο εύκολο είναι να σε βγάλουν από την μέση, αυτοί που έχουν κάποια θέση στην "ιεραρχία της εταιρείας, αλλά και λόγο, που καταφέρνουν δηλαδή ως "ειδικοί" να καπακώνουν τον ιδιοκτήτη" , το πόσο δύσκολο είναι να μπεις ανάμεσά τους, ακόμα και αν το θέλει πολύ ο ιδιοκτήτης της εταιρείας που σε κυνήγησε για να σε πάρει στην εταιρεία του.
ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΝΑ Ο ΠΕΘΑΜΕΝΟΣ από πολλά χρόνια ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΥ ΓΝΩΣΤΗΣ ΦΩΝΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ, μου έκανε πρέσινγκ για να με κάνει συνεργάτη του, μα τα τραγούδια που τότε έκανα, ποτέ δεν κυκλοφόρησαν, γιατί έτσι αποφάσισε η κλίκα που αναφέρεται στο διήγημα και που μάλλον είχε και άλλους πίσω της.
ΣΙΓΟΥΡΑ τα πρόσωπα του διηγήματος είναι όλα υπαρκτά , αλλά και γνωστά έως και διάσημα, μα είναι αδύνατον να τα αναφέρω με τα πραγματικά τους ονόματα, γιατί θα εμπλακώ σε δικαστικούς αγώνες.
Μα εμένα η ιστορία μου στην τέχνη που υπηρετώ, έχει, εκτός των πολλών άλλων σελίδων της, και ΜΙΑ ΚΑΤΑΜΑΥΡΗ, την κλοπή της μουσικής μου που ο μακαρίτης «υποτιθέμενος συνθέτης της» έμεινε στην ιστορία με αυτήν κυρίως, που και αυτού το όνομα δυστυχώς δεν μπορώ να το πω, και που κάθε φορά την ακούω ή ακούω να εκθειάζουν τον συνθέτη αυτό οι διάφοροι που αναφέρονται σε αυτόν και το ταλέντο του, παθαίνω ένα μικρό σοκ, αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια.
Και δεν σας κρύβω πως κάποιες στιγμές μέχρι που έχω κλάψει, γιατί είναι πολύ σκληρό να λένε κάτι δικό σου πως είναι κάποιου άλλου.
ΟΜΩΣ κύριε αντίπαλε (εδώ εννοώ), είρωνα και προσβλητικέ, υποθέτω έχεις κάποια στοιχειώδη εξυπνάδα.... Βάλε ΤΑ ΔΥΝΑΤΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΨΑΞΕ ΣΕ ΒΑΘΟΣ ΧΡΟΝΟΥ τον ΤΥΠΟ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ που διαπράχτηκε το «έγκλημα» ΚΑΙ ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ.
ΚΑΙ ΕΝΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ. ΑΝ ΓΡΑΨΩ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΣΥΝΕΒΗΣΑΝ ΣΤΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΠΟΛΥΚΥΜΑΝΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ, θα χρειαστώ τουλάχιστον χίλιες σελίδες. Το μόνο που έχω να πω είναι πως όλοι μας πρέπει να σεβόμαστε τον καθένα, γιατί ο καθένας ίσως να μην είναι ο καθένας.
Αυτά μου ήρθαν, πρωί Κυριακής, γιατί νευρίασα λίγο διαβάζοντας τι μου έγραψε κάποιος "αναγνώστης μου", αλλά και γιατί κάποιες πίκρες δεν γλυκαίνουν με τίποτα, όσα χρόνια και αν περάσουν.
"Φίλε" αναγνώστη, εσύ που μου έδωσες την αιτία να ξεσπάσω ελαφρά βέβαια, γιατί χρειάζεται ολόκληρο βιβλίο για να βγουν όλα από μέσα μου , μάθε κάτι πολύ απλό.
Τα κουνούπια να τα υπολογίζεις, γιατί είναι πολύ ενοχλητικά, παρά το μηδαμινό τους μέγεθος.
Καλή Κυριακή, φίλες μου και φίλες, με καλές πράξεις, με αγάπη, ομόνοια και χίλια άλλα καλά που πρέπει να κυριαρχούν στην ζωή μας.
γεια σας
adreo
Υ.Γ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ ΙΣΩΣ ΕΠΕΚΤΑΘΩ μια και σκέπτομαι να κάνω μια στήλη που θα επιγράφεται: "ΟΣΑ ΘΥΜΑΜΑΙ" και να ξέρετε θυμάμαι πάρα πολλά.
33 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Φίλοι, φίλες,
στην εποχή μας όλοι μας έχουμε επιδοθεί στην προσπάθεια να αποκτήσουμε χρήματα, όσο το δυνατόν πιο πολλά.
Και εγώ που σας γράφω θα ήθελα να έχω αρκετά χρήματα.
Όμως αξίζει να σκεπτόμαστε με αυτό τον τρόπο; Να παραβλέπουμε άλλες πιο ανθρώπινες ενασχολήσεις; Γιατί στην εποχή του άκρατου πλουτισμού οι άνθρωποι να ενδιαφέρονται τόσο πολύ για τον πλούτο; Αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπου;
Εγώ σκέφτομαι κάπως πιο διαφορετικά, πιο ήπια, για το χρήμα.
Ναι θέλω να έχω άνεση στην ζωή μου. Να μην κυνηγώ την δεκάρα. Αν όμως η ζωή, η τύχη, οι χειρισμοί μου, μου απέδιδαν εκατομμύρια, θα είχα πιστεύω στην σκέψη μου και κάποιους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μου.
Και γιατί θα ήμουν έτσι; Γιατί έτσι με δίδαξαν οι γονείς μου, η θρησκεία μου, οι δάσκαλοί μου. Και αυτό νομίζω πως πρέπει να γίνεται για κάθε παιδί, από τότε που καταλαβαίνει μέχρι να μεγαλώσει. Και να πω την αλήθεια γίνεται σε πολλές οικογένειες, αλλά υπάρχει και το κλίμα της εποχής που επηρρεάζει την ανατροφή του κάθε ατόμου.
Λένε πως οι πλούσιοι δεν δίδουν εύκολα τα χρήματά τους.
Εγώ προσωπικά διαφωνώ με αυτή την άποψη, αφού πάρα πολλοί συμπατριώτες μας έχουν αναδειχθεί σε ΕΘΝΙΚΟΥΣ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ, και δώρισαν τον πλούτο τους στο κοινωνικό σύνολο και στο Έθνος και βέβαια έμειναν για πάντα στην Ιστορία αλλά και στην μνήμη των Ελλήνων.
Μιλάμε για πολύ πλούσιους ανθρώπους και δεν είναι εύκολο τα χρήματα που έχουν ή είχαν, να αποκτηθούν σε τέτοιο βαθμό από πολλούς ανθρώπους.
Όμως αν κάποιος έχει τα απαραίτητα , περνά καλά και του μένουν αρκετά χρήματα, δεν θα έπρεπε να βοηθά έστω και έναν φτωχό άνθρωπο. Όλοι μας βλέπουμε παντού την πλήρη φτώχεια, να κυκλοφορεί στους δρόμους, στην γειτονιά μας, και αν μπορούμε κάτι πρέπει να κάνουμε.
Βέβαια μέσω κάποιων Δήμων, εκκλησιαστικών Ενοριών και οργανώσεων, λίγο-πολύ συμμετέχουμε στα έξοδα που κάνουν για την σίτιση εκατοντάδων συνανθρώπων μας.
Εγώ μιλώ για το τι πρέπει να κάνει ένας πολύ πλούσιος. Όταν ξέρει μάλιστα πως η ζωή είναι πολύ μικρή, και πως σε όλους μας φτάνει ένα πολύ μικρό κομμάτι γης για την τελευταία μας κατοικία.
Και ίσως κάποιοι να κάνουν κάτι για τους συνανθρώπους μας. Χωρίς να το διατυμπανίζουν.
Γιατί δεν πρέπει να γίνεται επιδεικτικά η φιλανθρωπία, γιατί η θρησκεία μας αλλά και η ανθρωπιά μας, δεν επιτρέπει να γίνεται φανερά η οποιαδήποτε βοήθεια στον συνάνθρωπό μας.
Όμως ΟΙ ΠΟΛΥ ΠΛΟΥΣΙΟΙ συμπολίτες μας, επωνύμως πλέον ως φιλανθρωπικός σύλλογος, ιδιαίτερα αυτές τις δύσκολες ώρες, θα πρέπει να κάνουν μια προσπάθεια να μαζέψουν χρήματα για τους περισσότερο αναξιοπαθούντες, να δίνουν κάποιο βοήθημα, ακόμα και τρόφιμα και να μην περιμένουνε αυτό να γίνεται από το Κράτος, που αυτό τον καιρό είναι σε πιο δύσκολη θέση.
Θα αρχίσουν κάποιοι να λένε, πως τα χρήματα ο καθένας μπορεί να τα κλέβει από το Ελληνικό Κράτος και εμείς να λυπούμαστε που το Κράτος μας βρίσκεται σε δύσκολη θέση;
Όχι βέβαια, αλλά αν όλοι μας σκεπτόμαστε έτσι το μαγαζί θα το διαλύσουμε.
Και πριν το διαλύσουμε, ας σκεφτούμε πιο σοβαρά, γιατί έρχονται πολύ δύσκολες ώρες για τις επόμενες γενιές.
Νομίζω πως χρειάζεται ένας καινούριος τρόπος σκέψης από όλους μας.
Να μπουν οι βάσεις για την μεγάλη αλλαγή, να γίνει εκπαίδευση στους νέους ανθρώπους από την οικογένεια, το σχολείο την Εκκλησία, με έμφαση στις υψηλές αξίες που πρέπει να διέπουν την ζωή των ανθρώπων.
Να γίνει αλλαγή, όχι τόσο πολιτικών προσώπων που εμείς εξάλλου τα επιλέγουμε και που και αυτά κάποια στιγμή θα γίνουν καλύτερα, αφού μέσα από τον Λαό θα βγαίνουν, αλλά να υπάρξει αλλαγή στις δικές μας αρχές, που να έχουν σαν βάση το δίκαιο, το κοινό συμφέρον, να ενεργούμε σαν μια οικογένεια, σαν μια ψυχή , σαν ένας Λαός.
Έχω την ελπίδα επειδή δεν μπορούμε να πάμε παρακάτω, αφού έχουμε πιάσει πάτο, ΠΩΣ ΚΑΤΙ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ, κάτι καινούριο θα ανατείλει, διαφορετικά χανόμαστε.
Αυτές οι σκέψεις μου ήρθαν και τις αποτύπωσα σε αυτό το σημείωμα.
γεια σας
adreo
- Στείλε Σχόλιο
Φίλοι, φίλες,
Προχθές είδα σε μια εκπομπή της ΕΤ3 ένα ρεπορτάζ αφιερωμένο στην Αγρινιώτισα Ελένη Καμμένου που από το 1980 ζει και παρέχει αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες της σε κατοίκους της Ιορδανίας, φτωχούς συνήθως, μεταξύ των οποίων και οι Βεδουίνες γυναίκες τις οποίες ξεγεννά με ένα μοναδικό τρόπο.
Η Ελένη Καμμένου, είναι από ότι κατάλαβα μια πρακτική Μαία, που έχει θέσει τον εαυτόν της στην υπηρεσία των λαών της Ιορδανίας και του Ιράκ. Έχει ξεγεννήσει επιτυχώς περίπου 3000 γυναίκες.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΥΤΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ που βραβεύτηκε στην Μητέρα Πατρίδα από διάφορους φορείς, εγκατέλειψε την Ελλάδα ακολουθώντας τον γιατρό σύζυγό της που σπούδασε στην Πατρίδα μας, εγκαταλλείποντας τους γονείς της και μη δίνοντας σημεία ζωής για πολλά χρόνια, πράξη για την οποία κλαίγοντας μπροστά στην κάμερα ζήτησε συγνώμη από την γηραιά μητέρα της, που βέβαια της την έδωσε και αυτή δημόσια αισθανόμενη περήφανη για την κόρη που γέννησε και ξεχνώντας την αρνητική συμπεριφορά της , αυτήν δηλαδή της φυγής της στην Ιορδανία.
Περήφανος αισθάνομαι και εγώ , όπως και όλοι βέβαια οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, όμως πολύ περισσότερο εγώ γιατί έχει την καταγωγή της από τον τόπο και της δικής μου καταγωγής, την περιοχή Αγρινίου.
Αισθάνθηκα λοιπόν την ανάγκη να γράψω λίγα λόγια για την Ελένη Καμμένου, από υποχρέωση, γιατί τιμά τόσο πολύ την Πατρίδα μας, χωρίς μάλιστα να αποκομίζει οποιοδήποτε οικονομικό όφελος.
Έχω ακόμα να γράψω και για μια γιαγιά 106 χρονών, που για πολλά, πολλά χρόνια ζει στο τελευταίο σπίτι του Έβρου, προσφέροντας τις υπηρεσίες της στην Πατρίδα και τα στρατευμένα παιδιά μας. Αλλά με την περίπτωσή της θα ασχοληθώ προσεχώς.
Χρόνια Πολλά
adreo
- Στείλε Σχόλιο
Θα κλείσω τα μάτια
και μετά θα πιάσω το σύννεφο,
που σε κλείνει στην αγκαλιά του,
να σ' αφήσει
στη δική μου αγκαλιά
και μετά θα κλάψω από χαρά.
Ίδια θα ναι τα δάκρυά μου
με τις στάλες της βροχής.
Θα κλείσω τα μάτια,
και μετά θα κυνηγήσω τον άνεμο,
που σου ανακατεύει τα μαλλιά σου,
θα γίνω ένα με τα φιλιά σου,
τα αχ της πονεμένης σου καρδιάς.
Και μετά θα ανοίξω τα μάτια...
και θα τραγουδήσω. 6 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΣκοπός του BLOG μου είναι η προώθηση και προαγωγή της ΜΟΥΣΙΚΗΣ, οποιασδήποτε μορφής τέχνης (των λεγόμενων ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ) και του λόγου, (ΠΟΙΗΣΗ, ΣΤΙΧΟΣ, ΔΙΗΓΗΜΑ, ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ), σχετική αρθρογραφία και προσωπικές απόψεις, κρίσεις και εκτιμήσεις.
Γάτες να αφυπνιστούμε ολοι ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ www.musicheaven.gr/html/story.php?id=1523 ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΔΙΗΓΗΜΑ Η ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ