Για το άρθρο μου αυτό αγαπητοί μου φίλοι, πήρα αφορμή από την σημερινή μου επίσκεψη στο ΙΚΑ Καλογρέζας και στην συνέχεια στο ΙΚΑ Ν. Ιωνίας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ταλαιπωρούμαι (έχασα 4 ώρες χωρίς αποτέλεσμα) για να μου γράψει κάποιος χειρουργός φάρμακα, όπως εξάλλου και εσείς αλλά και το σύνολο των ασφαλισμένων.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΛΟΙΠΟΝ:
Στην Καλογρέζα όπου πήγα χωρίς να κανονίσω ραντεβού, αφού αυτό είχε κλειστεί για τις 2 Μαϊου, μου είπαν "δεν θα ξανάρθει η γιατρός", "και το ραντεβού της 2 Μαϊου;" "Δεν ισχύει, να το αλλάξετε".
Άλλο ένα μήνα για να μου γράψουν φάρμακα. Στην ψύχρα σου απαντούν οι υπάλληλοι, λες και έτσι πρέπει να γίνεται.
Αφού σκέφτηκα... ότι, μέχρι να γίνει το ραντεβού κάποιου από μας, μπορεί να πεθάνει και μετά να παρακαλάει τον Άγιο Πέτρο να τον αφήσει να γυρίσει στη ζωή και να το πραγματοποιήσει. Λίγο μακάβριο, αλλά ωραία θα ήταν να γινόταν, έτσι για να μη το χαρίσει ο... μακαρίτης. Προφανώς αστειεύομαι.
Στη συνέχεια πήγα στην Ν.Ιωνία όπου έπεσα σε έναν φοβιτσιάρη, πολυλογά γιατρό που εκτελούσε χρέη ελεγκτή και τα είχε χαμένα γιατί πέσανε όλοι επάνω του, αφού ο κανονικός έλλειπε.
Του ζήτησα να μου δώσει ένα χαρτάκι εισόδου για τον Χειρουργό. Τίποτα, λες και του ζήτησα κάποια Ευρώ, ή και την ψυχή του. Αν και να πω την αλήθεια δεν το ήθελα και με την καρδιά μου να πάω σε αυτόν τον γιατρό που εκείνη την ώρα δεχόταν "σιτεμένους" ασθενείς, γιατί πριν τρεις μήνες που είχα ξαναπάει, όσο έγραφε την συνταγή μου δεν γύρισε να με κοιτάξει ούτε για ένα δευτερόλεπτο στα μάτια. Λες και απαξιούσε να το κάνει αυτό.Έκανε φαίνεται αγγαρεία ο κύριος.
Τι να τον κάνω εγώ έναν τέτοιο "κρύο" γιατρό;
Δυστυχώς φίλοι μου το σύστημα περίθαλψης σε αυτό το μεγάλο Ασφαλιστικό Ταμείο νοσεί. Ραντεβού για να σε δουν χρειάζεται ένας μήνας και βάλε, μέσα-μέσα κάποιος σου δείχνει ενδιαφέρον, οι περισσότεροι σε "γράφουν" όπως λέει και ο Λαός, μια ώρα πριν πας στο ραντεβού κάποιες φορές - και είναι πολλές- στο ακυρώνουν και για να το πραγματοποιήσεις συνήθως θέλεις άλλο ένα μήνα.
Και πολλά άλλα ...
Δεν μπορώ να καταλάβω, ο Διοικητής του ΙΚΑ, ο Υπουργός , δεν μπορεί να αλλάξει αυτή την εξευτελιστική συμπεριφορά προς τους ασφαλισμένους; Να τους τονίσουν των γιατρών πόσο ανάγκη έχει ο άρρωστος από θαλπωρή, ενδιαφέρον, ανθρωπιά και ιατρική φροντίδα;
Να έχει ο ασφαλισμένος τον γιατρό οποιαδήποτε στιγμή;
Υπάρχει βέβαια ο κατ' οίκον γιατρός. Αλλά τι, να φωνάξω στο σπίτι γιατρό για να μου γράψει φάρμακα; Θα με βρίσει και με το δίκιο του ο άνθρωπος. Εξάλλου πολλοί εκ των ασθενών από ότι έχω υπολογίσει πάνε στο ΙΚΑ μόνο για φάρμακα.
Θα μπορούσα να γράψω ένα βιβλίο ολόκληρο για το ΒΑΣΑΝΟ που λέγεται ΙΚΑ, όπως και εσείς άλλωστε. Ευτυχώς που υπάρχουν και τα BLOGS και μπορεί κάποιος υπεύθυνος να μας διαβάσει και να κάνει κάτι.
Όμως δεν το πολυελπίζω και τόσο, γιατί κανείς δεν σκέπτεται τον Λαό, ίσως και να μη μπορεί να κάνει κάτι γι΄αυτόν. Το Κράτος πρέπει να δουλεύει σαν καλοκουσρδισμένο ρολόι για να γίνει κάτι καλό. Αλλά δυστυχώς σαν χαλασμένο ρολόι δουλεύει. Κάτι πρέπει να γίνει.
ΓΕΙΑ ΣΑΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ
Αγαπητοί αναγνώστες.
Πάνω στην μουσική, έχω μιαν ειδίκευση, που ενισχύεται σε πολύ μεγάλο βαθμό, από την τεράστια πείρα που απέκτησα, διδάσκοντας μουσική στη σχολή μου, αλλά και σε ιδιαίτερα μαθήματα, επί πολλά χρόνια.
Έτσι έχω υποχρέωση, συνοπτικά, να εκθέσω τις απόψεις μου, που θα βοηθήσουν τους νέους γονείς, να λάβουν μια καθοριστική απόφαση για το μέλλον των παιδιών τους, την εκμάθηση μουσικής σε αυτά. ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΤΕΧΝΗ, την μητέρα όλων των τεχνών, κατά την άποψή μου. Και εξηγούμαι:
Ένα παιδί που μαθαίνει μουσική, αποκτά καλύτερο ψυχικό κόσμο. Ηρεμία χαρακτήρα. Η εξυπνάδα του αναπτύσσεται σε μεγάλο βαθμό και επομένως γίνεται και καλύτερο στα γράμματα.
Αν όλοι μαθαίναμε μουσική, θα είχαμε πιο πολλούς έξυπνους ανθρώπους, θα είχαμε μια ιδανική κοινωνία, του μέτρου, του δικαίου και με λιγότερα προβλήματα και φυσικά με πολύ λιγότερες αξιόποινες πράξεις.
Το παιδί που μαθαίνει μουσική, έχει καλοσύνη, αλτρουϊσμό, ενδιαφέρον για τους συνανθρώπους του, και όλα αυτά το συνοδεύουν για όλη του την ζωή. Και βέβαια έχει ηγετική θέση, στην παρέα, στο σχολείο, σε κάθε κοινωνική εκδήλωση, γιατί όλοι το αγαπούν, όλοι το θέλουν κοντά τους.
Μιλούν οι νότες γι’ αυτό, και κανείς δεν τον αντιπαρέρχεται.
Εγώ δεν γνώρισα στη ζωή μου, σχεδόν ποτέ, μουσικό σκληρό, που να μην έχει το γέλιο μόνιμα στο πρόσωπό του, ή μια ηρεμία που εστιάζεται στα μάτια του, να μην έχει προοδεύσει, με όποιο επάγγελμα καταπιάστηκε, που να έχει δυσκολίες στα γράμματα.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι σπουδαστές της Μουσικής, είναι πρώτοι στο σχολείο. Τουλάχιστον αυτό εγώ διαπίστωσα στην πολύχρονη διδασκαλική μου πορεία. Είναι επίσης μετρημένοι στην ζωή τους, σκεπτόμενοι και προοδευτικοί άνθρωποι, γιατί η μουσική είναι μέτρο και ρυθμός και κατά ένα περίεργο τρόπο αυτά τα δυο στοιχεία, εγκαθίστανται μόνιμα στο υποσυνείδητο του παιδιού και το συνοδεύουν στη μετέπειτα ζωή του. Επίσης έχει μια σιγουριά στη ζωή, γιατί αν αποτύχει σε κάποιον άλλον τομέα, έχει αποκτήσει , ενώ είναι παιδί και ένα επάγγελμα, το επάγγελμα του δασκάλου, του εκτελεστή Μουσικής και να χρησιμοποιήσει τις μουσικές του γνώσεις, σε δεκάδες άλλες περιπτώσεις. Δεν είναι τυχαίο που στις πρώην ανατολικές χώρες, σχεδόν όλα τα παιδιά, μάθαιναν μουσική. Κάτι ξέρανε και αυτοί. Αλλά και στην αρχαιότητα, οι πρόγονοί μας, είχαν την μουσική σαν βασική ενασχόληση. Και αυτοί επίσης, ήξεραν τι έκαναν.
ΜΕ ΠΟΙΟ ΟΡΓΑΝΟ ΟΜΩΣ ΠΡΕΠΕΙ να ασχοληθεί ένα μικρό παιδί;
Στην ηλικία από 3-6 ετών, με όλα τα πληκτροφόρα. Κυρίως το ΠΙΑΝΟ, γιατί το πιάνο έχει πλατιά πλήκτρα, με το ακούμπημα βγάζει ωραίο ήχο και το παιδί θεωρεί πως αυτό που παίζει είναι από την δική του προσπάθεια και έτσι ενθαρρύνεται. Το πιάνο δεν είναι όργανο της απογοήτευσης, όπως συμβαίνει κυρίως με τα έγχορδα όργανα, όπου ο μαθητής προσπαθεί υπερβολικά για να επιτύχει κάτι ακουστικά ευχάριστο. Ακόμα, επειδή θέλει κάποια δύναμη για να χτυπηθεί το πλήκτρο, γυμνάζει πολύ καλά τα δάχτυλα και έχουμε πιο γρήγορα και καλά αποτελέσματα. Και βέβαια πολύ σύντομα το παιδί μπορεί να παίξει μια μικρή μελωδία, πολύ σημαντικό αυτό, γιατί το παιδί έτσι αποκτά αισιοδοξία, για να προχωρήσει την σπουδή της μουσικής.
Εξάλλου το ΠΙΑΝΟ, είναι ο αναμφισβήτητος βασιλιάς των μουσικών οργάνων, λόγω έκτασης, ήχου και πολυφωνίας.
Για τα παιδιά από 3-6 ετών, η εκμάθηση γίνεται σαν παιχνίδι, γιατί εδώ και δεκαπέντε περίπου χρόνια, χρησιμοποιείται μια μέθοδος, «ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ ΠΙΑΝΟΥ-ΑΡΜΟΝΙΟΥ(και λοιπών οργάνων με πλήκτρα για ΠΑΙΔΙΑ από 3 ετών!!! της ΑΣΠΑΣΙΑΣ ΘΕΟΧΑΡΑΤΟΥ-ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΥ», με καταπληκτικά αποτελέσματα.
Το σύστημα αυτό έχει μια διεθνή πρωτοτυπία, τις εικονονότες και έχει καθιερωθεί σαν μοναδικό βοήθημα για τις πολύ μικρές ηλικίες. Επίσης ενισχύει υπερβολικά την αισιοδοξία για την εκμάθηση της μουσικής στα παιδιά, αφού πολύ γρήγορα παίζουν απλές αλλά και γνωστές μελωδίες. Και αυτό το επιτυγχάνουν έχοντας την εντύπωση πως λαβαίνουν μέρος σε ένα παιχνίδι.
Για την ενίσχυση των όσων γράφω σχετικά με την μουσική, παραθέτω παρακάτω, μερικές συνοπτικές δημοσιεύσεις , απανθίσματα απόψεων, μελετών και πειραμάτων διαφόρων ειδικών, προσπαθώντας να μην κάνω κατάχρηση του χώρου του site. Περιγράφουν με τον καλύτερο τρόπο, την ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΣΠΟΥΔΗΣ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ, στις μικρές ηλικίες:
1. ΘΑΥΜΑ, λένε Αμερικανοί ερευνητές. “Η διδασκαλία της ΜΟΥΣΙΚΗΣ στην ηλικία των 3 ετών, βελτιώνει σε μέγιστο βαθμό την αντίληψη των παιδιών”.
2. ΑΛΛΟΙ ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ: “Η ασχολία των μικρών παιδιών με την ΜΟΥΣΙΚΗ, βελτιώνει περιοχές του εγκεφάλου, που δεν χρησιμοποιούνται μόνο για την ΜΟΥΣΙΚΗ αλλά και σε άλλες λειτουργίες, σε πολύ υψηλό βαθμό”.
3. “ Όποιος αρχίσει να μαθαίνει ένα ΜΟΥΣΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ σε πολύ μικρή ηλικία, αποκτά μια δεξιότητα, που δεν μπορεί να αποκτήσει σε καμιά άλλη ηλικία” λέει η ΜΟΥΣΙΚΟΨΥΧΟΛΟΓΟΣ Γκούτρου Σβάρτσερ.
4. “Η κλίμακα της ΜΟΥΣΙΚΗΣ Θα έπρεπε να διδάσκεται από νωρίς στα Σχολεία. Οι τόνοι, η Αρμονία και το Τραγούδι, εξασκούν τα μέγιστα τους παιδικούς εγκεφάλους” λέει η ίδια.
5. “Η Κλασική ΜΟΥΣΙΚΗ ενισχύει σημαντικά την ΛΟΓΙΚΗ ΣΚΕΨΗ”, λέει ο Γκόρντον Σω. ‘Όταν ανοίγονται παράθυρα στο Χρόνο, διαμορφώνονται οι Λεωφόροι των πληροφοριών. Αυτά κλείνουν, αν δεν τα εκμεταλλευτούμε στις μικρές ηλικίες, γεμίζοντάς τα με γνώσεις. Η ΜΟΥΣΙΚΗ βοηθά σημαντικά σ’ αυτό”.
6. “Αν τα νευρικά κύτταρα δεν συνδεθούν την κατάλληλη χρονική στιγμή, το κενό δεν αναπληρώνεται ποτέ” λέει ο ερευνητής του εγκεφάλου Βολφ Ζίνκερ. Και η ΜΟΥΣΙΚΗ σ’ αυτήν την περίπτωση είναι αυτό που χρειάζεται ο εγκέφαλος.
7. Τέλος στο Περιοδικό ΤΕΜΠΟ αναφέρεται: “Η διδασκαλία της ΜΟΥΣΙΚΗΣ στα μικρά παιδιά αποτελεί ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΝΙΚΗΤΕΣ” στη Ζωή εννοείται.
Εγώ συμπληρώνω εδώ κάτι που διάβασα παλιά σε κάποια εφημερίδα: " Οι έγκυμονούσες γυναίκες, αν κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης τους, εφαρμόζουν πάνω στην κοιλιά τους ένα μεγάφωνο από το οποίο να ακούγεται σιγανά κλασσική μουσική, ιδιαίτερα Μότσαρτ, γεννούν πιο ήρεμα μωρά. "
Αν λοιπόν οι γονείς αλλά και οι δάσκαλοι Μουσικής κατανοήσουν τα παραπάνω, αλλά και άλλα πολύ περισσότερα, που προκύπτουν από διάφορες μελέτες και πειράματα αξιόλογων επιστημόνων, ΘΑ ΣΥΛΛΑΒΟΥΝ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΗ ΗΛΙΚΙΑ.
Γι αυτό σας συμβουλεύουμε, να ΕΓΓΡΑΨΕΤΕ ΣΗΜΕΡΑ τα παιδιά σας, σε μια σχολή μουσικής, η να πάρετε ένα δάσκαλο στο σπίτι. ΚΕΡΔΙΖΟΥΝ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ, ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ.
ΓΙΑΝΝΗΣ Σ. ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ
Καθηγητής Μουσικής, Μουσουργός, Λογοτέχνης
composermousic@yahoo.gr
Αγαπητοί φίλοι, που αυξάνεστε και πληθύνεστε πολύ γρήγορα και έτσι μου δίνετε κουράγιο να γράφω..
ΣΗΜΕΡΑ ΣΚΕΦΤΗΚΑ...
Όλοι μας κατηγορούμε το Κράτος, όταν βλέπουμε αυτά που καθημερινά συμβαίνουν.
Ποιο Κράτος; αυτό είναι ιδέα, είναι η ψυχή μας, πολύ περισσότερο που το λέμε ΕΛΛΑΔΑ.
Δεν φταίει λοιπόν το Κράτος.
Φταίνε αυτοί που το υπηρετούν, αυτοί που το κυβερνούν, παρά τις καλές προθέσεις τους, που είναι στο τιμόνι. Και βέβαια δεν εξαρτάται η διακυβέρνηση από ένα άτομο. Εξαρτάται από το σύνολο όσων ευρίσκονται στις διάφορες θέσεις. Αν δεν θέλουν οι παρακατιανοί, ότι και να κάνουν οι πάνω από αυτούς, δεν πρόκειται να επιτύχουν. Γι' αυτό και είναι συλλογική η ευθύνη της καλής λειτουργίας του Κράτους. Φταίμε όμως και όλοι εμείς που συνεχώς συγχωρούμε, φταίμε εμείς που δεν αμυνόμεθα σωστά.
Γιατί έχει νόμους το Κράτος μας, έχει Δικαστήρια.
Αν όλοι μας, τον καθένα που μας ζημιώνει, τον οδηγούμε στο Δικαστήριο, τότε όλοι οι υπόλοιποι θα γίνουν πιο σωστοί και θα εκτελούν το καθήκον τους.
Πόσες φορές η συμπεριφορά κάποιου υπευθύνου μας μειώνει ή και μας ζημειώνει;
Πολλές φορές. Ας τον οδηγήσουμε στο δικαστήριο. Να τιμωρηθεί και να μην το ξανακάνει, αλλά και να παραδειγματιστούν και οι άλλοι, που καθήκον τους είναι να υπηρετούν τον πολίτη.
Οφείλω βέβαια να πω πως τα τελευταία χρόνια οι υπάλληλοι συμπεριφέρονται καλύτερα από ότι στο παρελθόν. Και φαίνεται πως η μόρφωση παίζει κάποιο ρόλο σ' αυτό.
Να έπιαναν τις θέσεις και οι καλύτεροι, θα ήταν το πιο ιδανικό. Και σε αυτό το σημείο θάθελα να τονίσω τον ρόλο των πολιτικών, των συγγενών, των φίλων, των γνωριμιών. Το μέσον που λέει και πάλι ο Λαός.
Ξέρει ο Λαός όταν λέει: " Έχεις μαχαίρι; Τρως πεπόνι".
Δεν έχεις μαχαίρι; τρως αέρα κοπανιστό, λέω εγώ.
Γιάννης Ανδρεόπουλος
Υ.Γ Από εδώ θα προσπαθώ να στηλιτεύω τα κακώς κείμενα. Όσον αφορά για τα υπόλοιπα που αναφέρονται στον τίτλο του BLOG, να οργανωθώ λίγο και θα προχωρήσω (Εννοώ την Μουσική, τις τέχνες και τον λόγο).
- Στείλε ΣχόλιοΑγαπητοί κύριοι πλούσιοι,
εσείς που έχετε ξεφύγει από τα φυσιολογικά όρια του "έχω", διαβάστε με προσοχή τις παρακάτω γραμμές:
Σίγουρα θα διαβάζετε εφημερίδες, σίγουρα θα βλέπετε τηλεόραση, σίγουρα θα ξέρετε ότι ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων ζει στην απόλυτη φτώχια και στερείται τα πάντα. Ένα άλλο μεγάλο ποσοστό ζει με πολλές ελλείψεις και κάπου 100.000, τόσο σας υπολογίζω, περνάτε την ζωή σας μέσα στην χλιδή, την άνεση, τις διασκεδάσεις, τις δεξιώσεις, τις σπουδαίες γνωριμίες σας, και πολλά άλλα.
Μήπως πρέπει να γυρίσετε τα μάτια σας προς τον πάσχοντα Λαό;
Σκέφτηκα πως μπορείτε να δημιουργήσετε ένα λογαριασμό και να καταθέτετε εκεί κάποια σοβαρά ποσά από τα κέρδη σας -που αφαιρούνται εξάλλου από την Εφορεία- και να συνδράμετε με κάποια ειδικά κριτήρια βέβαια -αυτούς που έχουν ανάγκη για τροφή, γιατρό, εγχειρίσεις , για μετάβαση στο εξωτερικό και για πολλά άλλα.
Μην τα περιμένετε όλα από το Κράτος, που ενδιαφέρεται πολύ για σας εξάλλου.
Έτσι σαν καλλοί άνθρωποι -που πιστεύω ότι είστε- θα νιώσετε την ικανοποίηση ότι επιτελείτε το καθήκον σας.
Και όλα να γίνονται φανερά, δηλαδή να αναφαίρεται μέσω κάποιου δελτίου τύπου πόσα χρήματα και από ποιον κατατέθηκαν.
Έτσι θα βγάλετε από πάνω σας και την ρετσινιά "πως μόνο το χρήμα έχετε Θεό , όπως λέει ο Λαός και που εγώ βέβαια δεν το πιστεύω, γιατί πολλοί από εσάς δίνετε χωρίς να το διατυμπανίζετε.
Επίσης πρέπει κάποια στιγμή, τον τίτλο του ΕΘΝΙΚΟΥ ΕΥΕΡΓΕΤΗ να τον αποκτήσουν πολλοί περσσότεροι από σας.
Να μην μετρούνται αυτοί επί των ημερών μας στα δάκτυλα του ενός χεριού.
Δεν σας τα λέω καλά;
Διορθώστε με σας παρακαλώ.
Πάντως λέω αυτά που θα έκανα εγώ αν ήμουν πλούσιος!
Ευκαιρία να κάνετε την αρχή τις Άγιες μέρες που έρχονται.
Αυτά και συγνώμην αν σας στενοχωρώ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ
composermousic@yahoo.gr
3 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Αγαπητοί αναγνώστες,
άνθρωποι της καρδιάς, της ευαισθησίας και των υψηλών συναισθημάτων, σας ευχαριστώ που σκέπτεστε όπως και εγώ για το εξαίσιο ον του Θεού, την γάτα. Με τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι γάτες, σε λίγα χρόνια θα γίνουν σπάνιο είδος.Και τότε θα προσπαθούμε να τις διασώσουμε.
Ένα μόνο μας μένει για να μη συμβεί αυτό. ΝΑ ΑΦΥΠΝΙΣΤΟΥΜΕ ΟΛΟΙ και να κάνουμε ότι είναι δυνατόν για αυτές. Μα θα μου πείτε.. Εδώ χιλιάδες άνθρωποι και ιδιαίτερα παιδιά πεθαίνουν από τις αρρώστιες και την πείνα κάθε μέρα.
Τις γάτες θα κοιτάξουμε;
ΦΥΣΙΚΑ ΠΡΩΤΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Αλλά και τα ζώα και η φύση πρέπει να διασωθούν. Δεν θα επεκταθώ άλλο. Όμως θα σας πω πως τα δυο γατάκια από τα τρία που βρήκαμε στο δρόμο εγκατελειμμένα, πέθαναν, παρά τις προσπάθειές μας και έχουμε οικογενειακώς στενοχωρηθεί πολύ.
Ας τα έχει στην συνείδησή του αυτός που τα πήρε από την αγκαλιά της μάνας τους και τα άφησε στο δρόμο.
Με αγάπη
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ
- Στείλε ΣχόλιοΑγαπητοί φίλοι των σελίδων μου,
αφορμή για να γράψω τις σκέψεις μου αυτές, μου έδωσε για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες, το ότι βρήκα εγκατελειμμένα να κλαίνε γοερά τρία νεογέννητα-ολίγων ωρών- γατάκια που κάποιος κύριος ή κάποια καθώς πρέπει κυρία άφησε στην άκρη του ημικεντρικού δρόμου στο Ν. Ηράκλειο με απίστευτη σκληρότητα, στερώντας τους την μητρική τους φροντίδα αλλά και από την μητέρα γάτα τα παιδιά της, κάνοντάς την να τα αναζητά, με τις θλιβερές επικλήσεις της.
Μάλιστα μέσα στο χαρτοκιβώτιο-τάφο, που τα απίθωσε είχε αφίσει και γάλα φρέσκο. Λες και θα μπορούσαν τα γατάκια να αυτοσερβιριστούν. Τέτοια εξυπνάδα έχουν αυτά τα παλιανθρωπάκια λοιπόν.
Τα πήραμε στο σπίτι μου και τα φροντίζουμε δίνοντάς τους γάλα με το μπιμπερό.
Έχουμε άλλες τρεις γάτες, τον έναν (γάτος αυτός) τον μαζεψε βαρειά τραυματισμένο ο γυιος μου πριν λίγες μέρες και τον φροντίσαμε ιατρικά και με ότι άλλο χρειάζεται, και τώρα μας δίνει χαρά όπως και οι άλλες δυο.
Αυτή την χαρά που ποτέ δεν θα νοιώσουν όλοι αυτοί που εγκαταλείπουν τα ζώα στους δρόμους. Κατά τα άλλα δεν ξεχνούν μερικοί από αυτούς κάθε Κυριακή να πηγαίνουν υποκριτικά στην εκκλησία και να προσεύχονται στον Θεό.
Όμως Εκείνος ποτέ δεν θα τους συγχωρήσει. Γιατί στη ουσία διαπράττουν φόνο.
Φίλοι μου,
πάρτε μια γάτα στο σπίτι σας. Θα σας κάνει ευτυχισμένους, ιδαίτερα τα παιδιά σας που θα τη βλέπουν να μεγαλώνει, να παίζουν μαζί της και να μαθαίνουν από αυτήν πολλά. Τόσα που θα αποτελέσουν την βάση για μια ζωή, σωστή, βασισμένη σε υψηλές αξίες.
Αύριο πάλι.
Γεια σας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ
Σήμερα ξύπνησα νωρίς,-τι ξύπνησα δηλαδή, αφού λαγοκοιμόμουνα όλη τη νύχτα μπας και δεν ακούσω το τηλέφωνο να με ξυπνά-. Αν και για ασφάλεια έβαλα δύο ξυπνητήρια, μια ρώσικη «γκραν-κάσα» που άμα χτύπαγε σε άφηνε στον «τόπο» και ένα που έπαιζε τη «μελωδία της ευτυχίας» και με ξύπναγε γλυκά.
Όμως για καλού-κακού πήρα και τον ΟΤΕ αποβραδίς για να με ξυπνήσει η τηλεφωνήτρια. Κι’ έτσι έξι και τέταρτο, όπως είχα ζητήσει η γλυκιά φωνή της τηλεφωνήτριας ακούστηκε στο ακουστικό που το άρπαξα με αστραπιαία ταχύτητα μήπως και ξυπνήσει το μωρό και ποιος αντέχει τη γκρίνια του.
-Καλημέρα σας κύριε. Σας παίρνω για να σας ξυπνήσω.. Είναι έξη και τέταρτο ακριβώς. Τόνισε ιδιαίτερα το έξη και τέταρτο ακριβώς για να καταλάβω πόσο τυπική ήταν.
-Σας ευχαριστώ καλή μου.. Καλημέρα. Έμεινα με το καλημέρα. Ταυτόχρονα, σχεδόν σε δέκατα του δευτερολέπτου, η ρώσικη γκραν-κάσα άρχισε να χτυπά δαιμονισμένα και σε σεκόντο αταίριαστο και το μελωδικό.
Σαν σαΐτα πήδηξα να τα σταματήσω, μα παραπάτησα και τα έριξα κάτω. Η γκραν-κάσα σιώπησε διαλύθηκε, ήταν η τελευταία της φορά που κουδούνισε. Το μελωδικό εξακολουθούσε να παίζει τη μελωδία...και γλίτωσε. Σαν να μην έφταναν αυτά, το μωρό άρχισε να τσιρίζει γοερά.
-Αει-παράτα μας και συ μωρέ μπέμπη. Βαλτός είσαι;
-Έ μη, μη μαλώνεις το παιδί τσίριξε η γυναίκα μου. Αυτό σου φταίει;
Δεν έδωσα συνέχεια. Άλλα σκεπτόμουνα εγώ. Άρχισα να ετοιμάζομαι, σφυρίζοντας κάποιο σκοπό.
-Ανέστη πάψε ! θέλω να κοιμηθώ. Κούνα λίγο τον μπόμπιρα μήπως και τη γλιτώσω και κοιμηθώ λίγο ακόμη. Αχ πόσο κουρασμένη είμαι..
-Αχ εγώ να δεις πως είμαι. Το δείχνω καθόλου. Έτσι σε θέλω, χαρούμενα να ξυπνάς.. Αλλά τι λέω εγώ; είναι ο χαρακτήρας μου. Μια ζωή έξω φτώχεια και καλή καρδιά. Τρόπος του λέγειν δηλαδή, γιατί εγώ δεν ήμουνα φτωχός, ταλαίπωρος ήμουν.
Εν πάση περιπτώσει.. Στις εννέα η ώρα έπρεπε να πάω στο στούντιο. Θα βάζαμε τη φωνή στα τραγούδια μου. Θα έκανα τον πρώτο μου δίσκο με μεγάλη Εταιρία.
-Αχ αυτός ο δίσκος. Μου 'φαγε δυο ζευγάρια σόλες μέχρι που να δεχθεί ο κύριος Τραμπάκος να μπω στο στούντιο.
Αυτός ο περίεργος τύπος ήταν ένας κατά βάθος καλός άνθρωπος, αλλά ανεξέλεγκτος, και είχε και δόσεις μαζοχισμού στη συμπεριφορά του.
Τον έβλεπα βαμμένο με καραμπογιά, με τους κροτάφους «ξαφνικά» άσπρους, με άσπρο έως ελαφρώς ροζ πρόσωπο, με γαμψή μύτη. Ήταν «να μη σου πονεί». Πολλές φορές που τον επισκέφτηκα παλιότερα στο γραφείο του στον ήσυχο μικρό δρόμο της πόλης, ήθελα να τον πνίξω, γιατί ήταν «είπα-ξείπα»,ώσπου τον παράτησα.
Κ’ ήρθε μόνος του και με βρήκε, όταν συμπτωματικά με άκουσε στο στούντιο να ηχογραφώ κάποια τραγούδια μου -μια από εκείνες τις προσωπικές παραγωγές που έκανα όταν το πάθος μου να κάνω δίσκο, ξεχείλιζε.
Πήρα τη ρεβάνς προσωρινά, γιατί τον έκανα να με παρακαλάει για να συνεργασθώ μαζί του, και επειδή δεν τον πολυπίστευα, όσο νάναι το τράβηξα πολύ το πράγμα.
Και ενέδωσα στο τέλος, όταν μου είπε πως αυτή τη φορά θα με πάρει στην εταιρία του και μου υποσχέθηκε πως θα με καθιερώσει. Και εδώ που τα λέμε τι νομίζετε πως είναι η καθιέρωση; Έγραφα τραγούδια, τραγουδούσα, άμα ήθελε ο «Μεγάλος» με επέβαλε.
Ξύπνησα νωρίς για νάμαι στα σίγουρα, στην ώρα μου στο στούντιο. Η αγωνία μου μεγάλη. Έπαιζα τα πάντα μαζί του. Ή κέρδιζα ή έχανα. Έτσι είναι αυτή η τέχνη.. Μια επιτυχία και πας στα ύψη, κυνηγάνε όλοι τη σκόνη σου.
Μια αποτυχία και πας στον τάφο.
Ο Τραμπάκος πάλι «μ’ έριξε» και κει που ήταν να τα τραγουδήσω μόνος μου αφού με άλλαξε με το Γλυφτάκο που ήταν φίρμα, μέσα σε λίγες μέρες εκείνος με παράτησε γιατί απ’ ότι κατάλαβα έτσι τον διέταξε η αόρατη συμμορία, γιατί άλλη εξήγηση δεν μπόρεσα να δώσω. Γιατί και τότε παντού κυβερνούσαν οι «αόρατοι»..Τον αντικατέστησε με ένα χειρότερο υποκείμενο, τον Σκοτόπουλο, που μπήκε στην υπόθεση με ειδική αποστολή, την εξόντωσή μου.
Έτσι στις οκτώ πήρα το Σκοτόπουλο με ένα ταξί ,να μη κουρασθεί ο άνθρωπος, και φύγαμε για το στούντιο.
Λίγο πριν φθάσουμε ο Σκοτόπουλος κατέβηκε από το ταξί λέγοντάς μου:
-Πάω σε μια δουλίτσα.. και γω θα φθάσω πιο γρήγορα από σας στο στούντιο. Τον πίστεψα.
-Εντάξει Στέλιο του είπα αδιάφορα.
Ο ταξιτζής γύρισε και μου είπε, -γιατί έστησε αυτί και κατάλαβε που πηγαίναμε και τι θα κάναμε.
-Δεν είναι καλός άνθρωπος αυτός μου είπε με ύφος ανθρώπου που ξέρει πολλά. Πρόσεχε! είσαι πολύ νέος για να γνωρίζεις τους ανθρώπους.
Το πέρασα απαρατήρητο. Εμένα αλλού ήταν ο νους μου. Στην ηχογράφηση. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει κι’ αυτός ο διάολος ο Σκοτόπουλος τι δουλειά τάχατες να είχε; Μήπως είχε δίκιο ο ταξιτζής; Αρχισα να κάνω διάφορες υποθέσεις.
-Φθάσαμε κύριε είπε κοφτά ο ταξιτζής και μ’ επανέφερε στην πραγματικότητα.
-Α, ευχαριστώ. Πλήρωσα.. Γεια σας, και με πηδήματα κατέβηκα τη σκάλα που οδηγούσε στο στούντιο. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει.
Κι’ όταν είδα τον Τραμπάκο να περιμένει κοκκίνισα που πήγε αυτός πρώτος στο στούντιο.
-Γεια σας του είπα. Εγώ ήρθα στην ώρα μου. Ο Σκοτόπουλος είπε πως θάρθει σε λίγο. Τον άφησα λίγο πιο κάτω ,στην πλατεία. Θα πήγαινε σε κάποια δουλειά και θάταν εδώ στην ώρα του. Έτσι μου είπε. Δεν μίλησε, μόνο κούνησε λίγο το κεφάλι του. Ήταν εκεί και ο διευθυντής παραγωγής-ένας αμφιβόλου ανδρισμού άνθρωπος-αμίλητος και βλοσυρός. Δεν έδειχνε καθόλου ανήσυχος.
Και ο ηχολήπτης βεντέτα της εποχής, σαν «κάργια»περίμενε πίσω από το πλατώ. Ο Τραμπάκος μούδωσε τον καλύτερο.. καταλάβαινα πως πίστευε σε μένα.. αφού ήρθε και προσωπικά για να παρακολουθήσει την ηχογράφηση. Αυτό δεν ήταν λίγο. Όλοι επεδίωκαν να τον έχουν ηχολήπτη. Και ΄γω τον γνώριζα από παλιότερα. Είχε κάτι στο παρουσιαστικό του που με απωθούσε. Ήταν η θεόστραβη μύτη του; τα μυστήρια πονηρά μάτια του; το αγέλαστο πρόσωπό του; Η αλήθεια είναι ότι δεν τον «πήγαινα».Ίσως και αυτός να το καταλάβαινε και δεν ήταν καθόλου διαχυτικός μαζί μου. Σχεδόν τυπικά τον καλημέρισα, αν και τον ρώτησα τι κάνει.
Αυτός βαρύς κι’ ασήκωτος μούπε ένα.. Καλά. Πέρασε μια ώρα και ο Σκοτόπουλος πουθενά να φανεί. Άρχισα να αγωνιώ, έκανα πάνω-κάτω βόλτες στο διάδρομο.. Σκεπτόμουνα.. τόχει η μοίρα μου;
Τόσο άτυχος; Γιατί αργεί ο άτιμος; έλεγα από μέσα μου!
Ανέστη πες στο γαϊδούρι το Σκοτόπουλο μόλις έρθει να με πάρει τηλέφωνο στην εταιρία. Το κτήνος μ’ έστησε. Θα τον κανονίσω εγώ, είπε φεύγοντας ο Τραμπάκος.
Κι’ έφυγε νευριασμένος. Σαν πρόκες είχαν πεταχτεί τα μαλλιά του, από το θυμό του και κοκκίνισαν απότομα τα αυτιά του. Φοβήθηκα μη μείνει από εγκεφαλικό.
-Εντάξει κύριε Τραμπάκο θα του το πω. Φοβάμαι μήπως τούτυχε τίποτα κακό του ανθρώπου, γιατί μούπε πως θάταν πιο γρήγορα από μένα εδώ. Τον άφησα πριν μια ώρα εδώ πιο κάτω στην πλατεία. Τι να πώ..
Όταν ο Τραμπάκος βγήκε, αστραπή μπήκε ο Σκοτόπουλος, με ύφος ύπουλο, σαν κάπου να ήταν κρυμμένος.
-Έλα! Πάμε, είπε στον ηχολήπτη.
-Έϊ, Στέλιο, ο Τραμπάκος είπε να τον πάρεις τηλέφωνο. Ήταν πολύ θυμωμένος που σε περίμενε τόση ώρα ,του είπα.
-Χέστον μωρέ κι’ αυτόν. Έλα Νατζιάρη.. Πάμε να τελειώνουμε, είπε στον ηχολήπτη.
Ακολουθούσε από κοντά ο κύριος παραγωγός. Η συμμορία των τριών σε πλήρη ανάπτυξη.
Έπιασα το ακουστικά και τα έβαλα στ’ αυτιά μου. Το ίδιο έκανε και ο Σκοτόπουλος. Πρέπει να είχα εκατό σφυγμούς και η καρδιά μου έκανε σαν ταμπούρλο. Μούρθε και κατούρημα. Η αγωνία στο φόρτε της.
Ο Νατζιάρης έσκυψε αγέλαστος και ψυχρός προς την κονσόλα. Είχε τοποθετήσει το τέιπ και κάτι ρύθμιζε υποτίθεται, πατώντας τα κουμπιά και τους λεβγέδες. Ήξερε καλά τι έκανε, αλλά είχα την ελπίδα πως θα είναι μαζί μου δίκαιος.
-Ελάτε, πάμε ν’ ακούσετε μια φορά το πλέϊ-μπάκ, τσίριξε με την περίεργη φωνή του ο Νατζιάρης. Μερικά δευτερόλεπτα που για μένα φάνηκαν αιώνες, και ξαφνικά..
Ώ ξαφνικά τι άκουσα θεέ μου. Η μουσική μου ενάμιση τόνο πιο κάτω από εκεί που την έγραψα, αργή και βαριά.. Μόνο σε μένα θύμιζε κάτι από αυτό το ολοζώντανο και γρήγορο κομμάτι, που είχα ηχογραφήσει πριν λίγες μέρες.
-Έλα ρε Στράτο φώναξα σχεδόν παρακαλετά στον Νατζιάρη βγάζοντας τα ακουστικά.
-Κόψε την πλάκα και βάλε κανονικά τη μουσική μου.
-Δεν κατάλαβα.. είπε αποφασιστικά ο Νατζιάρης, για να μην μπορέσω να αντιδράσω.
-Αυτή είναι η μουσική σου. Αυτό έγραψες. Κατάλαβες;
-Όχι, όχι. Κάποιο λάθος κάνεις, και μήπως.. δεν ακούς τι μας
δίνεις ν’ ακούμε εμείς;
-Μα τι λες, εμένα θα μου μάθεις τη δουλειά μου; Αυτό έγραψες.
Τόνισε δυνατά και αργά τις δύο τελευταίες λέξεις. Κατάλαβα πως έχανα το παιχνίδι. Ωστόσο ξαναβρήκα το θάρρος μου και σχεδόν αδύναμα, παραδομένος στη μοίρα μου, του είπα.
-Δεν μπορεί κάτι συνέβη. Άλλη μουσική έχω εγώ στα χέρια μου. Το τελευταίο το είπα σχεδόν ψελλίζοντας. Έτσι που πέρασε απαρατήρητο.
-Ξαναδοκίμασε πάλι κύριε Νατζιάρη. Είπα το «κύριε Νατζιάρη» γιατί άθελά μου, από ένστικτο άρχισα να παίρνω αποστάσεις από τον κύριο ηχολήπτη, που φαινόταν πως ήταν ο αρχηγός της «συμμορίας»..και πριν καλά-καλά τελειώσω την πρότασή μου, ο Νατζιάρης ξερά-κοφτά μου είπε.
-Αυτό είναι, αυτό είναι. Τελεία και παύλα.
Α, τα πράγματα ήταν σοβαρά. Τι έπρεπε να κάνω;
-Καλά αφού το λες εσύ, είπα κοροϊδευτικά, έτσι θα είναι. Διέκοψε την ηχογράφηση. Δεν συνεχίζουμε.
Ο κύριος παραγωγός, ο Γκαράγιας μου φώναξε αφρίζοντας.
-Θα σε κανονίσω εγώ τώρα.
Ήμουν μόνος με τρεις αντιπάλους. Με τρεις αποφασισμένους
«εκτελεστές».Κρύος ιδρώτας έλουσε το κορμί μου.
Τόση ώρα ο Σκοτόπουλος είχε βγάλει τ’ ακουστικά και άκουγε με ζωγραφισμένη την ενοχή στο πρόσωπό του τον διάλογο μη αρθρώνοντας λέξη.
Ήταν η πρώτη του δουλειά, και όμως δεν τον ενδιέφερε να πάει καλά. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί τέτοια στάση. Αστραπιαίες σκέψεις διάφορες περνούσαν από το μυαλό μου. Φρόντισε ο Γκαράγιας να με επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Είχε πιάσει το ακουστικό και ουρλιάζοντας σχεδόν έλεγε στον Τραμπάκο.
-Κύριε Τραμπάκο. Τι είναι αυτός που μας έφερες εδώ; Αυτός δεν ξέρει τίποτα από μουσική. Μας κατέστρεψε οικονομικά. Αφησε απότομα το ακουστικό και γύρισε προς το μέρος μου.
-Είπε ο Τραμπάκος να πας επάνω στην Εταιρία. Τώρα αμέσως μου είπε σχεδόν επιτακτικά.
-Έχω ράμματα για τη γούνα σας. Του φώναξα εκτός εαυτού. Θα τα πούμε σύντομα παληοκαθίκια. Και κάνοντας δυό-τρία βήματα πήγα προς το μέρος του Γκαράγια με σφιγμένες τις γροθιές. Μου ερχόταν να τους σκοτώσω όλους, ιδιαίτερα αυτόν για αυτά που είπε από το τηλέφωνο στον Τραμπάκο.
Με συγκράτησε ο Σκοτόπουλος πιάνοντάς με από τη μέση. Τόση ώρα ήταν η πρώτη κίνηση που έκανε.
-Έλα. Ηρέμησε θα τα βρείτε, μου είπε με προσποιητή ενοχή.
-Τι να τα βρούμε μωρέ απατεώνες. Συμμορία είστε. Θα σας τιμωρήσει ο Θεός, αλλά και γω δεν θα καθίσω έτσι.. είπα κλείνοντας την πόρτα πίσω μου με δύναμη.
Με ταχύτητα αστραπής έφυγα από το στούντιο, και σε δυο λεπτά πήγα στην Εταιρία.
Πήγα κατευθείαν στο γραφείο του Τραμπάκου. Είδα την ίδια γνώριμη φιγούρα. Σχεδόν σαν παραποιημένος πίνακας ζωγραφικής έμοιαζε ο Τραμπάκος. Ήταν πάλι σκυμμένος σε κάποια χαρτιά. Έβηξα δυνατά, σχεδόν ασυναίσθητα για να τονίσω την παρουσία μου. Γύρισε ξαφνιασμένος προς το μέρος μου.
-Φύγε από δω, μου φώναξε ουρλιάζοντας. Με κατέστρεψες..
-Σκάσε του λέω.. και τον βουτάω από το λαιμό. Σκάσε. Θα μ’ ακούσεις πρώτα και μετά πες ότι θες.
-Ηρέμησε, θα με πνίξεις, φώναξε φοβισμένα.
Γιατί πάνω στα νεύρα μου ούτε και γω ξέρω τι μπορούσα να κάνω. Μ’ έπνιγε το δίκιο ,ήμουν έξω φρενών.
-Εντάξει! πες μου ότι θέλεις.. μου είπε σε ήπιο τόνο.
-Ακου, το πλέϊ-μπακ, εγώ το έχω στο σπίτι μου και είναι το πραγματικό.
Δεν μπορώ να καταλάβω, ο ηλίθιος ο Νατζιάρης δεν θυμάται που μου τόδωσε για να κάνω πρόβες με το άλλο φιδάκι το Σκοτόπουλο που μου τον επέβαλες; Τόσο γελοίους συνεργάτες έχεις; Απατεώνες έχεις. Δεν σου αρέσουν οι καλοί άνθρωποι εσένα. Εγώ είμαι ο καλός άνθρωπος, αλλά εσύ δεν χαμπαριάζεις. Μ’ ακούς εγώ είμαι ο καλός, του είπα αρχίζοντας πάλι να νευριάζω.
-Καλά, καλά.. Περίμενε! είπες ότι έχεις το πλέϊ-μπάκ; ε.. λοιπόν θα πας στον Τζιμάρα τον μπουζουξή, και ότι μου πει εκείνος, ισχύει.. και θα τα πούμε πάλι, μου είπε ήρεμα.
Φαίνεται πως άρχισε να ημερεύει. Και εγώ καταλάβαινα πως μπορεί να βρω το δίκιο μου.
Σχημάτισε τον αριθμό του Τζιμάρα στο καντράν του τηλεφώνου.
-Στέλιο.. καλημέρα. Σε ξύπνησα ε. Ακου σε παρακαλώ. Θα σου στείλω τον Ανέστη Ντερέκο. Θα σου φέρει το πλέϊ-μπακ των τραγουδιών του. Ακουσέ τα με προσοχή και θέλω τη γνώμη σου.. Πότε να έρθει. Αύριο ε, στις δώδεκα. Εντάξει.. γειά -χαρά. Και γυρίζοντας σε μένα..
-Πήγαινε αύριο στις δώδεκα στο Τζιμάρα.. και τα λέμε. Μου έγραψε σε ένα χαρτάκι τη διεύθυνση.
-Αντε πήγαινε τώρα ,μου είπε παρηγορητικά. Σαν να καταλάβαινε πόσο με αδίκησε.
Έφυγα. Βάδιζα στο δρόμο σκεπτικός. Μάλιστα πιο κάτω έπεσα πάνω σε μια κολόνα και χτύπησα λιγάκι. Πήγα στο σπίτι με τα πόδια. Έπαιρνα λεωφορείο για να πάω, αλλά αυτή τη φορά ούτε κατάλαβα πως έφτασα με τα πόδια. Θα βάδιζα πάνω από δύο ώρες.
Σκεπτόμουνα συνέχεια όλα που μου συνέβησαν και δεν έβρισκα απάντηση στα ερωτήματα που με βασάνιζαν. Κατέληξα σε ένα πράγμα: Κάποιοι «αόρατοι» συνήλθαν σε σύσκεψη και αποφάσισαν την «εκτέλεσή» μου.
Δέχτηκα τη μοίρα μου. Φθάνοντας στο σπίτι μου, πριν χτυπήσω το κουδούνι, πήρα μια βαθιά ανάσα. Μου άνοιξε η γυναίκα μου.
-Άνθρωπέ μου, πως είσαι έτσι;
-Πως είμαι της είπα, χωρίς όρεξη.
-Τα χάλια σου έχεις. Μήπως είσαι άρρωστος;
-Όχι, αλλά όπου νάναι θα αρρωστήσω, με όσα μου συνέβησαν σήμερα.
Και της είπα όσα τραγικά και απίστευτα μου συνέβησαν.
Στενοχωρήθηκε και αυτή. Είχαμε μαζί επενδύσει πάνω σε αυτή τη προσπάθεια, κάναμε όνειρα για κάτι καλύτερο. Τόσοι κόποι, τόσοι αγώνες φαίνονταν να πηγαίνουν χαμένοι.
Έπεσα πτώμα να κοιμηθώ, γιατί αύριο η μέρα θα ήταν πάλι κρίσιμη. Το τελευταίο χαρτί θα το έπαιζα αύριο. Βέβαια ότι και να συνέβαινε εγώ δεν θα τα παρατούσα. Είναι ο χαρακτήρας μου έτσι.
Θυμάμαι πως η επόμενη μέρα ήταν Τρίτη. Πήρα ένα ταξί και πήγα στον Τζιμάρα κάπου σε μια συνοικία της πόλης αντίθετα από εκεί που έμενα.
Πλήρωσα το ταξί τετρακόσιες δραχμές. Μούρθε ταμπλάς. Σχεδόν δυο μεροκάματα.
Χτύπησα το κουδούνι ακριβώς στις δώδεκα. Μάλιστα περίμενα αρκετή ώρα Απ’ έξω από το σπίτι του, μέχρι να πάει δώδεκα.
Μου άνοιξε βαρύς και ασήκωτος ο Τζιμάρας.
-Ο Ανέστης είσαι;
-Ναι του είπα. Με έστειλε ο Τραμπάκος να ακούσης το..
-Ξέρω, ξέρω μου είπε κόβοντας τη φράση μου στη μέση. Πέρασε μέσα
-Ευχαριστώ
-Ένα λεπτό να πάρω το μπουζούκι μου.
Έβαλε τη κασέτα στο μαγνητόφωνο, και πάτησε το πλέϊ. Αρχισε να παίζεται το πρώτο μου τραγούδι. Ο Τζιμάρας δεν είχε την παραμικρή δυσκολία να το παίζει ψάχνοντάς το στο όργανο.
-Πω-πω Θε μου ταλέντο πούχει αυτός ο μουσικός, είπα από μέσα μου, ξέροντας πως δεν ήξερε καθόλου νότες. Με έβγαλε από τη σκέψη μου ο Τζιμάρας.
-Που ήσουν ρε φίλε μου τόσο καιρό; Αδερφέ μου πολύ ωραίο
τραγούδι. Απορώ γι’ αυτά που σου κάνανε. Δεν το καταλαβαίνω.. Ακουσε και το επόμενο.
-Εσύ έχεις μεγάλο ταλέντο φίλε μου, μου είπε με μάγκικο ύφος. Εγώ δεν μίλησα, τι να πώ;
Σήκωσε το ακουστικό και πήρε στο τηλέφωνο τον Τραμπάκο.
-Κύριε Τραμπάκο.. Περίφημος ο νεαρός. Τα τραγούδια του τέλεια. Μεγάλο ταλέντο.. Ναι μεγάλο ταλέντο.
Τον άκουγα και άρχιζα να αισιοδοξώ.
-Ναι ναι, όπως σου το λέω είναι, συνέχισε.
-Α, εντάξει θα στον στείλω από εκεί ..Πρόσεξέ τον.. Είναι
σπουδαίος.. Ξέρω τι σου λέω εγώ, ξέρω.. Αντε γειά..
-Μου είπε ο Τραμπάκος να πας από εκεί τώρα.
Έφυγα αφού τον ευχαρίστησα για τη συμπεριφορά του και την εκτίμησή του.
Ασθμαίνοντας και με αγωνία ανέβηκα τις σκάλες της εταιρίας του Τραμπάκου. Τον βρήκα πάλι σκυμμένος να ψάχνει τα χαρτιά του.
-Ήρθα κύριε Τραμπάκο, του φώναξα χαρούμενα. Σας ακούω.
-Ναι. Είναι αλήθεια πως δικαιώθηκες.. Όμως εγώ δεν θέλω καμιά συνεργασία μαζί σου, γιατί είσαι γρουσούζης.
Έπεσα από τα σύννεφα με την απάντηση που μούδωσε. Πήγα να ψελλίσω κάτι, μα αστραπιαία αποφάσισα να μην πω τίποτα. Έκανα ένα βήμα μπροστά, όρθωσα το ανάστημά μου, και τον χαιρέτησα.
-Γεια σας κύριε Τραμπάκο. Θα σας θυμάμαι με αγάπη. Γεια σας.
Αυτό ήταν. Κατέβηκα αργά-αργά τις σκάλες του παλιού αρχοντικού και πήρα το δρόμο για να πάω για το σπίτι μου.
Έχασα έναν αγώνα ακόμη, από πρόστυχους αντιπάλους, μα η ψυχή μου είχε πλημμυρίσει από χαρά, αισιοδοξία.. Λες και δεν είχε συμβεί τίποτα.
Τα τραγούδια μου στέκονται ακόμα στα ράφια της εταιρίας, και σιωπηλά κρατούν το μυστικό τους, την μεγάλη αδικία και τόσα άλλα.
Τώρα. Τι γίνανε οι πρωταγωνιστές; Ο Τραμπάκος πέθανε.. Δεν ξέρω πόσο ελαφρύς ήταν τη στιγμή που έφευγε η ψυχή του. Από μένα όμως ο Θεός να τον συγχωρέσει.
Οι άλλοι δεν ξέρω τι γίνανε. Κάμποσα χρόνια όμως είναι σίγουρο πως κάνανε τις λαδιές τους, ανεβάζοντας ή κατεβάζοντας κάποιους καλλιτέχνες. Μετά δεν ξέρω..
Τους φαντάζομαι σε κάποια συνωμοτική τους συνάντηση -αν ζουν-να διηγούνται αυτά που μου κάνανε και να γελάνε. Τόσο πωρωμένοι ήταν.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ
composermousic@yahoo.gr
- Στείλε ΣχόλιοΣκοπός του BLOG μου είναι η προώθηση και προαγωγή της ΜΟΥΣΙΚΗΣ, οποιασδήποτε μορφής τέχνης (των λεγόμενων ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ) και του λόγου, (ΠΟΙΗΣΗ, ΣΤΙΧΟΣ, ΔΙΗΓΗΜΑ, ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ), σχετική αρθρογραφία και προσωπικές απόψεις, κρίσεις και εκτιμήσεις.
Γάτες να αφυπνιστούμε ολοι ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ www.musicheaven.gr/html/story.php?id=1523 ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΔΙΗΓΗΜΑ Η ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ