Αγαπητοί μου φίλοι-ες,
Σήμερα θα βάλω ένα ερώτημα και θα προσπαθήσω να δώσω από μόνος μου μιαν απάντηση. ΓΙΑΤΙ ΣΤΑ BLOGS κυριαρχεί η ανωνυμία; Δεν πρέπει αυτό να μας προβληματίζει; Γιατί ο καθένας που γράφει σε αυτά δεν βάζει την υπογραφή του;
Παρά το σύνολο, γράφει και δρα ανώνυμα.
Βέβαια κανείς στο Ιντερνέτ δεν μπορεί να κρυφτεί.
Απλά αφου εδώ δεν έχουμε τίποτα το κακό να παρουσιάσουμε, ας βάλουμε και την υπογραφή μας.
ΕΤΣΙ ΚΑΝΩ ΕΓΩ. ΤΟ ΝΑ ΚΡΥΒΕΣΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ.
Γιατί διαπίστωσα πως στην διαφορά που προέκυψε με την ιδιοκτήτρια ενός άλλου BLOG με μένα, δυο τρείς, στην κυριολεξία ΔΥΟ ΤΡΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΥΚΟΣ, κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία τους είπαν διάφορα.
Αν έβαζαν την υπογραφή τους θα ήταν πιο σωστοί.
Έτσι ανώνυμα ο καθένας μπορεί να παρεκτρέπεται.
Όχι πως θα γινότανε και τίποτα αν έβριζε κάποιος υπογράφοντας, αλλά οπωσδήποτε θα αποτελούσε τροχοπέδη για τον καθένα, ότι γνωρίζουν οι αναγνώστες το όνομά του, και θα σκεφτότανε κάθε λέξη.
ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ, όπως έγραψα πριν λίγες μέρες.
Εγώ έχοντας την ευθύνη των όσων γράφω,
υπογράφω καθε φορά. Και αισθάνομαι έτσι καλύτερα.
Γεια σας
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ.
Υ.Γ. Βέβαια πάλι θα μου επιτεθούν οι Γνωστοί-άγνωστοι ΤΡΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΥΚΟΣ. Γιατί όμως;
2 σχόλια - Στείλε Σχόλιοαγαπητοί μου,
τρεις και ο κούκος είστε που με πυροβολείτε. Οι χιλιάδες μέλη του site παρακολουθούν σιωπηλά ή και αδιάφορα τα γενόμενα. Και η κοπέλλα πιστεύω πως έχει δώσει τέλος σε αυτό. Απλά εσείς παρουσιάζεστε βασιλικότεροι του βασιλέα.
Δώσατε έκταση σε κάτι που δεν άξιζε αυτή την προβολή. Αν είναι κάτι καλό, κάτι που σας ικανοποιεί , αφήστε το να τραβήξει το δρόμο του.
Εμένα δεν μου δημιουργείτε κανένα πρόβλημα.
Το μόνο που με απασχολεί είναι ότι είμαι αναγκασμένος να απαντώ.
ΤΟ ΘΕΜΑ , το είπα και στην κοπέλα αυτό, το θεωρώ λήξαν. Αν θέλετε συνέχεια πέστε τα μεταξύ σας.
Γ εια σας
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ
1 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Αγαπητοί φίλοι, αγαπητές φίλες,
στον χώρο που όλοι μας φιλοξενούμαστε, μπορούμε να εκφραζόμαστε ελεύθερα, με μια διαφορά όμως. Να έχουμε μια σοβαρότητα στις εκφράσεις μας, για ότι εμπίπτει στην αντίληψή μας, για ότι θέλουμε να διηγηθούμε ή να ασκήσουμε κριτική.
Σίγουρα σε όλους μας συμβαίνουν χιλιάδες πράγματα καλά ή κακά στην ζωή μας. Αν θέλουμε να τα διηγηθούμε εδώ θα πρέπει να έχουμε και τον σωστό τρόπο έκφρασης.
ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΣΑΣ ΦΑΙΝΕΤΕ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΕΧΟΥΝ ΒΑΡΟΣ.
Και στα BLOGS δεν έχουν θέση περιστατικά και ιστορίες που δεν προσφέρουν ή και δεν διδάσκουν. Σόκιν αστεία και ιστορίες, είναι για την παρέα μας. Επιπόλαιες νεανικές συμπεριφορές, πάλι δεν έχουν θέση δημοσιότητας.
Δεν θίγετε ο αναγνώστης από κάτι μη κόσμιο, αλλά ο συντάκτης του θέματος.
Έτσι εγώ όταν σήμερα εξέφρασα ένα σχόλιο σε κάποιο θέμα, δεν το έκανα ούτε από πουριτανισμό, ούτε για λόγους ηθικολογίας.
Το έκανα εντελώς αυθόρμητα και νομίζω πως προσέφερα υπηρεσία καλής συμπεριφοράς στην συντάκτρια του θέματος. ΤΩΡΑ ΑΝ ΑΥΤΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ, δεν κάνει καλά.
Το νεαρό της ηλικίας της, της επιτρέπει καποιες επιπόλαιες συμπεριφορές. Γιατί κατά βάθος έχει προτερήματα και καλά στοιχεία στον χαρακτήρα της. Και το ομολογώ αυτό δημόσια.
Φτάνει και αυτή να αναγνωρίζει και στους άλλους κάποια δικαιώματα. Όπως παράδειγμα της κριτικής και της επίκρισης.
ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ πολλές φορές μας γονατίζει. Και τότε ψάχνουμε για δικαιολογίες.
Άντε γεια.. και αύριο μέρα είναι
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ
Υ.Γ. ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΑΣ και γιατί όχι την επίκρισής σας.
4 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
ΔΙΗΓΗΜΑ του ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΥ
Εκείνο το πρωινό της πρώτης Αυγούστου του 1953 το περίμενα από πολλές μέρες πριν. Τόσο που μετρούσα τις μέρες με μεγάλη αγωνία, σαν τον φαντάρο που πρόκειται να απολυθεί από τον στρατό.
Μία αγωνία ανάμεικτη με χαρά και χίλια δύο άλλα συναισθήματα με είχαν καταλάβει. Θα πήγαινα στην κατασκήνωση. Μα αυτό όμως που με είχε κάνει τόσο πολύ να αγωνιώ ήταν που για πρώτη φορά θα έβλεπα από κοντά ολοζώντανη τη θάλασσα, που μόνο από τις ζωγραφιές του βιβλίου της Δευτέρας τάξης του σχολείου είχα δει.
Με τη φαντασία μου την έκανα πολύ γαλάζια, πότε γαληνεμένη και πότε τρικυμισμένη και αφάνταστα αλμυρή. Το είχα ακούσει εξάλλου που το έλεγε η μάνα μου σε ένα τραγούδι που το τραγουδούσε συχνά, με την αγγελική της φωνή να μου χαϊδεύει τα αυτιά. Και μου έμεινε.
Και δεν έμενε παρά να το διαπιστώσω. Με το που θα έμπαινα στη θάλασσα όταν θα μας πήγαιναν οι Δάσκαλοι για μπάνιο, θα έβαζα μια γουλιά στο στόμα μου και θα καταλάβαινα…
Έτσι το πρωινό με βρήκε χωρίς να έχω κλείσει μάτι όλη τη νύχτα. Απλά έκλεινα τα μάτια μου και σκεπτόμουν. Σκεφτόμουνα το βαθύ της γαλάζιο χρώμα, τη δροσερή της αύρα, τα καράβια που θα την διέσχιζαν και που ήθελα να μπω μέσα σε ένα από αυτά και να ταξιδέψω. Τα πλατσουρίσματα και άλλα παιχνίδια όταν θα μας πήγαιναν για μπάνιο και χίλια άλλα δυο.
Η μάνα μου αποβραδίς μου είχε ετοιμάσει τα μπογαλάκια μου και μου τα έβαλε μέσα σε ένα σάκο. Σηκώθηκα στις επτά από το κρεβάτι μου, ντύθηκα και φόρεσα το αγαπημένο μου καπέλο με τις πράσινες και άσπρες ρίγες, που είχε τα χρώματα της αγαπημένης μου ομάδας, που με έκανε να κλαίω είτε νικούσε είτε έχανε. Τα χρώματα του Παναθηναϊκού.
Με το καπέλο στο κεφάλι καμάρωνα, είχα πάντα και ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο του αντικατόπτριζε την παιδική μου αγνή ψυχή. Γιατί ήμουν καλοσυνάτο, ήσυχο και χαρούμενο παιδί.
Στις οκτώ παρά τέταρτο αφού με φίλησαν και με αποχαιρέτησαν η μάνα μου και τα αδέρφια μου και μου έδωσαν τις ευχές τους να περάσω καλά στην κατασκήνωση, με πήρε ο πατέρας μου από το χέρι και με κατέβασε στην πλατεία, όπου περίμενε ένα παλιό μεγάλο φορτηγό. Εκείνα τα χρόνια ήταν ελάχιστα τα λεωφορεία και τα χρησιμοποιούσαν μόνο για τις υπεραστικές συγκοινωνίες.
Καμιά πενηνταριά παιδιά στοιβαχτήκαμε στην πλατφόρμα του και ένας αγαπημένος ηρωικός δάσκαλος που θα μας συνόδευε, ανέλαβε σαν επικεφαλής την ευθύνη του ταξιδιού. Λίγο πριν ξεκινήσουμε μας είπε:
-Παιδιά θέλω να είστε υπάκουοι, να κρατά ο ένας τον άλλον και τα μεγαλύτερα παιδιά να προσέχουν τα μικρότερα, μη μας τύχει τίποτα κακό και τραυματιστεί κάποιο παιδί. Θα είναι μεγάλη δυστυχία για μένα να συμβεί αυτό.
Στο δρόμο θα τραγουδάμε, θα λέμε αστεία και αν με ακούτε, το απόγευμα θα φροντίσω να σας πάω για μπάνιο στη θάλασσα.
-Ναι, κύριε φωνάξαμε όλοι μαζί. Θα είμαστε ήσυχοι; Ναι, επαναλάβαμε.
Ήταν φτωχός ο κόσμος τότε και δεν υπήρχαν πολυτέλειες . Εγώ πρώτη φορά έκανα τέτοιο ταξίδι. Φύγαμε.
Σε δύο ώρες και ένα τέταρτο φτάσαμε κοντά στον προορισμό μας. Από ψηλά, από μια στροφή του δρόμου αντίκρισα για πρώτη φορά τη θάλασσα. Άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου βλέποντας μέσα από τα κενά που άφηναν μεταξύ τους οι πλαϊνοί μου.
Η θάλασσα μου φάνηκε σαν μια μεγάλη λεκάνη γεμάτη με νερό με γαλάζιο χρώμα, που το διέκοπταν άσπρες γραμμές από τα κύματα που πρέπει να ήταν πολύ μικρά. Η αύρα, το δροσερό αεράκι, έμπαινε κατ’ ευθείαν μέσα στα στήθια μου, φέρνοντάς μου το άρωμα της θάλασσας και δίνοντάς μου μια φοβερή ευεξία.
Σε λίγο το αυτοκίνητο πήρε τον ολόισο δρόμο που οδηγούσε στην κατασκήνωση. Πλάι ήταν τα χωράφια με σπαρτά καταπράσινα, μάλλον σιτάρια ήταν. Το αυτοκίνητο ανέπτυξε ταχύτητα. Τότε ο αέρας μου πήρε το αγαπημένο μου καπέλο και αυτό αφού έκανε μερικές ακανόνιστες κινήσεις στον αέρα, πήγε και προσγειώθηκε στο παρακείμενο καταπράσινο χωράφι. Άρχισα να κλαίω γοερά και να φωνάζω.
-Το καπέλο μου, το καπέλο μου.
Έντρομος ο δάσκαλος προσπάθησε να με πιάσει και ο οδηγός ακούγοντας τις φωνές, σταμάτησε το αυτοκίνητο. Εγώ ξέφυγα από τα χέρια του δασκάλου και με ένα σάλτο, σαν αίλουρος, πήδηξα από το τεράστιο ψηλό φορτηγό και διατρέχοντας με μεγάλη ταχύτητα το πλατωμα του δρόμου, μπήκα στο χωράφι. Από κοντά με κυνηγούσε κι ο δάσκαλος.
Αλλά ευκίνητος όπως ήμουν του ξέφυγα και άρχισα να ψάχνω κλαίγοντας συνέχεια για το καπέλο μου. Μπορεί να βρει κανείς ένα πράσινο καπέλο μέσα σε ένα καταπράσινο χωράφι; Όχι βέβαια. Ο δάσκαλος έφτασε κοντά μου.
-Γιάννο, πάμε να φύγουμε, σε παρακαλώ!
-Θέλω το καπέλο μου, του φώναξα κλαίγοντας.
-Πάει αυτό Γιάννο μου. Θα σου πάρω άλλο εγώ, μου είπε για να με καλμάρει.
Το καπέλο αυτό το είχα αγοράσει στο χωριό, με το τάλιρο που μου έδωσε ο πατέρας μου επειδή είχα πάρει άριστα στο απολυτήριο της Δευτέρας τάξης. Μου στοίχισε τρεισήμισι δραχμές. Με πήρε ο δάσκαλος στην αγκαλιά του και με φίλησε με αγάπη.
-Σώπα λεβέντη μου, μου είπε. Θα πάρουμε άλλο.
Χωρίς να φταίει ο ταλαίπωρος, βρήκε τον μπελά του.
Ησύχασα με όσα μου είπε ο δάσκαλος. Μόλις φτάσαμε στην κατασκήνωση, είπα στο δάσκαλο.
-Θέλω το καπέλο μου, θέλω το καπέλο μου. Ήταν αδύνατον να μην έχω το καπέλο μου. Εκείνος γύρισε και μου είπε συγκινημένος.
-Γιάννο μου θα πάω να σου το αγοράσω.
-Θέλω να έρθω κι εγώ μαζί σου. Θέλω να πάρω ένα ίδιο.
Λες και έφταιξε ο άνθρωπος που ο αέρας μου πήρε το καπέλο.
-Εντάξει, να τακτοποιηθούμε και μετά θα πάμε να το πάρουμε μαζί.
Πράγματι ύστερα από μία ώρα πήγαμε στο κοντινό χωριό με τα πόδια, ένα χιλιόμετρο πιο εκεί από την κατασκήνωση. Ψάξαμε στα λιγοστά μαγαζιά και σε κάποιο από αυτά, το βρήκαμε. Ήταν ακριβώς το ίδιο και ησύχασα.
Θέλησε ο δάσκαλός μου να το πληρώσει, αλλά εγώ δεν το δέχθηκα. Είχα δέκα δραχμές που μου έδωσε ο πατέρας μου όταν έφυγα, για να αγοράζω καμιά καραμελίτσα, στην διάρκεια των διακοπών.
-Όχι θα το πληρώσω εγώ, είπα στο δάσκαλο. Έχω λεφτά του είπα, σαν να είχα κανένα εκατομμύριο.
Ήμουν περήφανος και δίκαιος από τότε. Ο φτωχός μου, αγαπημένος δάσκαλος, γύρισε και μου είπε.
-Ας το, Γιάννο μου να το πληρώσω εγώ.
-Όχι, κύριε, επέμεινα εγώ.
Ήξερα πως το χρήμα τότε ήταν δύσκολο, πιο πολύ απ’ ότι σήμερα και ότι είχε μεγάλη αξία. Το έβλεπα αυτό στο σπίτι μου. Έτσι δεν δέχθηκα να το πληρώσει ο δάσκαλος.
Μετά από όλη αυτή την ιστορία γύρισα μαζί με το δάσκαλο στην κατασκήνωση γεμάτος χαρά. Ήταν ένα γεγονός που μου έμεινε σαν μια γλυκόπικρη ανάμνηση και μου θυμίζει τα χρόνια της ανέχειας, που όμως ήταν τόσο όμορφα, έτσι που να τα θυμάμαι με νοσταλγία.
Τα επόμενα χρόνια, σαν με συναντούσε ο δάσκαλος, με πείραζε, ενθυμούμενος το περιστατικό.
–Το καπέλο μου, το καπέλο μου, έκανε μισογελώντας και προσποιούμενος πως κλαίει.
Και εγώ γελούσα. Γελούσα με την καρδιά μου. Με εκείνο το πλατύ χαμόγελο, που το είχε αποτυπώσει εκατοντάδες φορές στις ασπρόμαυρες ερασιτεχνικές φωτογραφίες του ο αγαπημένος μου πατέρας. Που τόσο μ’ αγαπούσε!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ
- Στείλε Σχόλιο
Φίλοι, φίλες,
βλέποντας την επισκεψιμότητα του BLOG μου πριν από λίγο με το Θέμα της απληστίας του ΟΠΑΠ, να μη δίνει ούτε ΕΥΡΟΥΔΑΚΙ στον παίκτη , σκέφτηκα:
ΜΗΠΩΣ ΟΛΟΙ ΟΙ "ΑΔΥΝΑΤΟΙ", αυτοί που δεν έχουν τα μέσα, αυτοί που είναι απλοί άνθρωποι, οι μεροκαματιάρηδες, οι μορφωμένοι άνθρωποι με τα πολλά , πλην όμως άχρηστα πτυχία -για το κατεστημένο βέβαια-, μήπως αυτοί που ούτε το μυρμήγκι δεν θέλουν να πατήσουν, μήπως... μήπως... ένα εκατομμύριο μήπως.. πρέπει να κυβερνήσουν αυτό τον τόπο; Και να τα αλλάξουν όλα;
Να βρούν και να εφαρμόσουν το μέτρο σε όλα;
ΝΟΜΙΜΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΒΕΒΑΙΑ.
ΓΙΑ ΣΚΕΦΘΕΙΤΕ πόσες χιλιάδες χιλιάδων είναι η μερίδα αυτή των Ελλήνων, πόσους βουλευτές μπορούν να στείλουν στη Βουλή ενωμένοι, και πόσα καινούρια μπορούν να φέρουν σε αυτό τον τόπο;
ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ, ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΑΤΗΤΩΝ, (άλλο και τούτο, δεν πρόλαβαν να καούν τα γύρω βουνά και χιλιάδες καταπατητές έχουν κιόλας ιδιοκτησία), ακόμα των διάφορων σατραπίσκων, των πάσης φύσεως παρανομούντων και λοιπών.
Μπορεί λοιπόν αυτή η σκέψη να έχει ΜΕΛΟΝ.
Ένα κόμμα με τον τίτλο "ΚΟΜΜΑ ΤΩΝ ΑΔΥΝΑΤΩΝ" ή "ΚΟΜΜΑ της ΔΙΚΑΙΩΣΥΝΗΣ" μπορεί να περάσει σαν οδοστρωτήρας στον απογοητευμένο ΛΑΟ και να τον παρασύρει στα ΑΝΩΤΕΡΑ , ΣΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ, ΣΤΑ ΑΓΝΑ, ΣΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ.
ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΠΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Ας το τολμήσουν κάποιοι.
Αυτά φίλοι μου για σήμερα
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ
- Στείλε Σχόλιο
Φίλοι, φίλες
ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΤΑ ΒΑΛΩ με τον ΟΠΑΠ, που διαχειρίζεται πολλά τυχερά παιχνίδια και στην κυριολεξία "Μαδάει" τον Έλληνα.
Τα παιχνίδια που κανείς μπορεί να εμπιστεύεται, εφόσον κυνηγάει την τύχη, είναι, ΤΟ ΤΖΟΚΕΡ, ΤΟ ΛΟΤΤΟ, ΤΟ ΠΡΟΤΟ, επειδή οι κληρώσεις τους γίνονται φανερά και σχετικά ΤΙΜΙΟ είναι το ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ, αν και φέρει και ο ΟΠΑΠ την ευθύνη του για διάφορα στημένα παιχνίδια, αφού βάζει ευάλωτα παιχνίδια, όπως παράδειγμα το σημερινό ΧΙ της ΚΙΕΒΟ με απόδωση 1,60 που αργότερα το κατέβασε και άλλο που εύλογα ρωτώ αφού ήξερε πως θα έρθει ΧΙ γιατί το έβαλε;
Και ακόμα στα σχετικά ανήκει και το ΠΡΟΠΟ. Αρκεί να μπαίνουν σε αυτό καθαρά παιχνίδια.
ΣΕ ΟΛΑ ΟΜΩΣ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ πρέπει ο ΟΠΑΠ να δώσει στον παίκτη περισσότερο κέρδος, αν θέλει να λέει πως ενδιαφέρεται γι' αυτόν. Όλοι εξάλλου ενδιαφέρονται για τους πελάτες τους. Ο ΟΠΑΠ όχι;
ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΑ. Το διάβασα προημερών. Δεν θυμάμαι το νούμερο. Είνια όμως μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ΕΥΡΩ.
ΑΣ δημιουργήσει έναν οργανισμό και αυτός φιλανθρωπίας με το 1-2% των κερδών του, για αυτούς που έχουν ανάγκη περίθαλψης και στερούνται ακόμα και τα εντελώς στοιχειώδη.
Να γυρίσει κάποια χρήματα με αυτό τον τρόπο, στον πάσχοντα ΛΑΟ.
ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙΤΑΙ να υπάρχουν παίκτες που παίζουν πολλά και μόνο ψίχουλα να εισπράτουν ή και καθόλου. Και να μην λέμε πως είναι άτυχοι και γι' αυτό δεν κερδίζουν.
Στο ίδιο μήκος κύματος και το Προπογκόλ, που χρειάζεται και γι' αυτό να βρίσκει ο ΟΠΑΠ τίμια παιχνίδια και να μη βάζει τα λεγόμενα σικέ. ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ, ας τα σταματήσει όλα. ΔΕΝ ΘΑ ΚΛΑΨΟΥΜΕ αν τον Χάσουμε τον ΟΠΑΠ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ. ΑΦΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΕΙΝΑΙ
ΕΚΕΙΝΟ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΙΝΟ ΠΟΥ ΟΙ ΚΛΗΡΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΜΟΥΛΩΧΤΑ.
Αλήθεια είδατε ποτέ έστω και μια κλήρωση του ΚΙΝΟ να γίνεται μπροστά στα μάτια σας; γιατί δεν γίνονται κάποιες στιγμές ζωντανά ή έστω, μπροστά στον ΚΟΣΜΟ κάποιες κληρώσεις;
Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.
ΠΑΝΤΩΣ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ Ο ΟΠΑΠ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ!
ΘΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ.
Που είναι τα 100 εκατομμύρια στήλες που είχε το Τζοκερ;
Γίνανε 3-4 εκατομμύρια.
ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΑΠ;
ΣΤΟ τέλος από όλα τα παιχνίδια θα εισπράττει ο ΟΠΑΠ ψίχουλα.
ΚΑΙ ΔΕΝ ΦΟΒΑΣΑΙ ΟΠΑΠ ΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ μόλις σταματήσεις να έχεις το μονοπώλειο των παιχνιδιών;
ΈΧΕΙΣ κυριολεκτικά πάρει τα ΒΡΑΚΙΑ από πολλούς Έλληνες και έχεις κλείσει και πολλά σπίτια. ΔΕΝ ΛΥΠΑΣΑΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΆ; Λες χίλιες δυο παραπλανητικές υποσχέσεις στις διαφημίσεις σου, για να κάνεις τον Έλληνα να παίζει περισσότερο, και να τον αφίσεις εντελώς άφραγκο.
ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΑ ΑΥΤΟΠΡΟΒΑΛΕΣΑΙ ΠΩΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙΣ ΠΟΛΛΑ στο Λαό.
Παράδειγμα στον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, λες τώρα τελευταία. Ούτε γι΄αυτόν είδα κάτι. Και βέβαια δεν ξέρω τι εννοείς εσυ ΟΠΑΠ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ. Να κάνεις μια συναυλία;
ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ εννοώ, να βοηθήσεις χιλιάδες ταλέντα που χάνονται, που είναι σπουδαίοι Ζωγράφοι, Μουσικοσυνθέτες, Μουσικοί, Ποιητές, Λογοτέχνες, εφευρέτες και χίλια άλλα δυο που έχουν πολλά ταλαντούχα άτομα αυτού του Λαού, που χάνονται και μαζί τους πολλά και πολύτιμα για ΤΟ ΕΘΝΟΣ.
ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΙΚΤΗ ΤΙ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙΣ; ΑΕΡΑ ΚΟΠΑΝΙΣΤΟ και πολύ δυστυχία.
ΚΑΝΕ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΤΙ ΠΙΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ. ΔΩΣΕ ΚΑΙ ΣΤΟΝ παίκτη κανένα ΕΥΡΟΥΔΑΚΙ. Όχι όλα για σένα.
ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ ΟΠΑΠ. ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΠΕΜΒΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ. Και να ζητήσει να τον ενημερώσεις για τον τρόπο που λειτουργείς. Πως διαχειρίζεσαι τα παιχνίδια. ΔΥΣΤΥΧΩΣ εγώ δεν είμαι Εισαγγελέας. Αν ήμουν θα ζητούσα να μάθω.
Γεια σας
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ
Υ.Γ Από όλους που αναφέρω να βοηθήσεις ΟΠΑΠ ( στον Πολιτιστικό τομέα) αυτοδίκαια βγάζω έξω τον εαυτό μου. Για να μην περάσει σε κανενός το μυαλό, πως τα γράφω γιατί κόπτομαι και για τον εαυτό μου.
2 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Αγαπητοί μου φίλοι-φίλες,
αν μπορείτε να γράψετε καλό στίχο, δεν έχετε παρά να μου τον στείλετε.
ΜΕ ΜΙΑ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ. ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΤΩΧΥΡΩΣΕΤΕ.
Η Κατωχύρωση γίνεται με επιστολή που την στέλνετε στον εαυτό σας, αλλά με βουλοκέρι σφραγισμένη και πάνω εκεί την σφραγίδα του ταχυδρομείου.
Όταν τη λάβετε την κρατάτε στο αρχείο σας χωρίς βέβαια να την ανοίξετε.
Όταν μελωποιηθούν 15-20 τραγούδια ή και περισσότερα, θα βρούμε έναν τρόπο να επιλέξουμε τα καλύτερα όλοι οι συμμετέχοντες. Π.χ να συγκεντρωθούμε σε ένα κεντράκι ή μια καφετέρια, εκεί να τα ακούσουμε και να επιλέξουμε, με απόλυτα Δημοκρατικές διαδικασίες.
Μετά πως θα κυκλοφορήσουν;
Μέσα από το site είναι μια λύση.
Όπως γίνεται και σε άλλα ξένα sites, που από ότι ξέρω κάποιοι καλλιτέχνες έκαναν ή κάνουν καριέρα.
Όσοι πιστοί-πιστές προσέλθετε
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ
Υ.Γ Η παρούσα ανακοίνωση είναι επανάληψη προηγούμενης και γίνεται για να ενημερωθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι για το θέμα που αναφέρω.
- Στείλε Σχόλιο
Αγαπητοί μου φίλοι-φίλες,
αν μπορείτε να γράψετε καλό στίχο, δεν έχετε παρά να μου τον στείλετε.
ΜΕ ΜΙΑ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ. ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΤΩΧΥΡΩΣΕΤΕ.
Η Κατωχύρωση γίνεται με επιστολή που την στέλνετε στον εαυτό σας, αλλά με βουλοκέρι σφραγισμένη και πάνω εκεί την σφραγίδα του ταχυδρομείου.
Όταν τη λάβετε την κρατάτε στο αρχείο σας χωρίς βέβαια να την ανοίξετε.
Όταν μελωποιηθούν 15-20 τραγούδια ή και περισσότερα, θα βρούμε έναν τρόπο να επιλέξουμε τα καλύτερα όλοι οι συμμετέχοντες. Π.χ να συγκεντρωθούμε σε ένα κεντράκι ή μια καφετέρια, εκεί να τα ακούσουμε και να επιλέξουμε, με απόλυτα Δημοκρατικές διαδικασίες.
Μετά πως θα κυκλοφορήσουν;
Μέσα από το site είναι μια λύση.
Όπως γίνεται και σε άλλα ξένα sites, που από ότι ξέρω κάποιοι καλλιτέχνες έκαναν ή κάνουν καριέρα.
Όσοι πιστοί-πιστές προσέλθετε
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ
1 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
κύριοι,
-κοιτάξτε που δεν μ' αφήνετε να σας αποκαλέσω αγαπητοί μου- , όχι πως σας μισώ, αλλά δεν γίνεται να αποκαλέσεις κάποιους αγαπητούς, από την στιγμή που κάνουν το πάν για να σου πάρουν , εν ψυχρώ και το τελευταίο cent,και όταν μαθαίνω πως τα Ελληνικά προϊόντα είναι πιο φθηνά στην Ευρώπη από εδώ. Δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν αδέλφια Έλληνες να "μαδάνε" τα άλλα τα ταλαίπωρα αδέλφια τους, που δεν είχαν τη ... τύχη; να είναι στην θέση τους. Και το λέω τύχη γιατί δεν ξέρω πως αποκτήθηκαν τα πλούτη σας.
Δώστε σας παρακαλώ σημασία στο "τύχη;" με ερωματικό.
ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΕΡΟΣ ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΟΣ. Ξέρω.. πολύ καλά, ότι η μόνη φορά που καταλαβαίνετε την ανάσα του θανάτου, είναι μόνο αν με διαβάζετε.
Τι σας ζήτησα κύριοι; αυτά που σας ζητά ο Πρωθυπουργός της χώρας, οι Υπουργοί του , οι διάφορες οργανώσεις και λοιπά, που βλέπουν όπως πάμε δεν θα αργήσουμε να βλέπουμε τους πεινασμένους στους δρόμους γυρίζοντας στα χρόνια της "ΚΑΤΟΧΗΣ", πράγμα βέβαια που το απεύχομαι.
Βέβαια όσο βλέπω εγώ Τις Κυριακές πολλοί να δίνουν 15-20 ή και 30 Ευρώ για να αγοράζουν τον τύπο, είμαι λίγο αισιόδοξος.
ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΙΟΙ είναι αυτοί που δίνουν τόσα λεπτά για εφημερίδες και περιοδικά; ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ αυτοί που παίρνουν δυο μισθούς. Δεν θέλω να πω και για άλλους, αλλά πάντως δεν παίρνει ούτε ο μικροσυνταξιούχος , ούτε ο φτωχός Φοιτητής, ούτε ο εργαζόμενος των 700 ευρώ.
Κύριοι ΠΛΟΥΣΙΟΙ, κάνετε κάτι όσο είναι καιρός, ας βγάλετε λιγότερα κέρδη, ας ανακουφίσετε όσο μπορείτε τον αδελφό σας Έλληνα, ας ΛΥΓΙΣΕΤΕ στις παρακλήσεις του Πρωθυπουργού της Ελλάδας, ας ακούσετε και τις δικές μου εκτιμήσεις ας...ας... χίλια ΑΣ. Και μην ξεχνάτε λεβέντες μου, που όλοι σας νομίζετε πως είστε οι ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΕΓΚΕΦΑΛΟΙ, να αρχίσετε να δίνετε κανένα φράγγο για να δημιουργηθεί και το ΤΑΜΕΙΟ για τους πάσχοντας αδυνάτους , που πεθαίνουν αβοήθητοι, ανάμεσα σε αυτούς και μικρά παιδιά.
Ακολουθείστε το παράδειγμα κάποιων από σας που ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ.. και νομίζω όλοι τους ξέρετε. Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ ΠΑΣΧΕΙ ΑΠΟ ΝΕΟΥΣ ΕΘΝΙΚΟΥΣ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ.
Ένα λαϊκό τραγούδι λέει και αντικατροπτίζει την αλήθεια για όλους μας:
"Η ζωή, η ζωή εδώ τελειώνει, σβύνει το καντήλι μου κ' η ψυχή, κ' η ψυχή σαν χελιδόνι φεύγει απ' τα χείλη μου"
Σας στενοχώρησα; ΣΥΓΝΩΜΗ! όμως...
Δυστυχώς αυτό συμβαίνει κάποια στιγμή σε όλους μας. ΤΙ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ! μας πληρώνει όλους με το ίδιο νόμισμα.
γεια σας και από βάθους καρδιάς Να είστε καλά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ
Υ. Γ. Δεν έχω τίποτα με κανένα σας. ΑΠΛΑ ΕΚΦΡΑΖΩ ΤΟ ΜΕΣΟ ΕΛΛΗΝΑ και τον πιο κάτω από αυτόν, και αυτούς τους δύστυχους που μαζεύουν τρόφιμα από τα σκουπίδια και που έχουν ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους ΕΝΑ ΠΕΛΩΡΙΟ ΓΙΑΤΙ. ΓΙΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ. Και δείτε τι ωραίος τίτλος! "ΚΟΜΜΑ ΤΩΝ ΑΔΥΝΑΤΩΝ"... αστειεύομαι, αλλά κανείς δεν μπορεί να ξέρει.
- Στείλε Σχόλιο
Αγαπητοί μου αναγνώστες,
ξεκινώ την αποψινή επικοινωνία μαζί σας με την αρχαία ρήση του τίτλου του σημειώματός μου, γιατί πράγματι όσο μεγαλώνω μαθαίνω πολλά πράγματα. Μαθαίνω παράδειγμα πως δυο ποιήματα για εμάς τους πατεράδες που χθες έβαλα στο BLOG μου, γίνονται αιτία κάποια κυρίως νέα παιδιά, θύματα της διαπάλης των γονέων, που κοινοποιώντας τις διαφορές τους στα παιδιά τους, τους κάνουν πολύ μεγάλο κακό.
Επίσης οι γονείς που προσπαθούν να πάρουν με το μέρος τους, με διάφορους τρόπους ή χρησιμοποιώντας την οικονομική τους θέση, ή την δυνατότητα του λόγου τους, ή χρησιμοποιώντας ψευτιές και χίλιες δυο άλλες μεθόδους, ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΥΝ εναντίον των παιδιών τους.
Εγώ δεν έχω παρά να συστήσω σε όλους τους γονείς -ταπεινά βέβαια- να είναι μπροστά στα παιδιά τους ήρεμοι ή και δυνατόν αγαπημένοι.
Μου έχει τύχη μια περίπτωση ενός ανθρώπου που έχει κάνει τρεις γάμους.
Τις μεγάλες γιορτές και όποτε άλλοτε μπορούσε, συγκέντρωνε όλες τις γυναίκες του, μαζί και τα παιδιά του, ακόμα και τα εγγόνια τους αλλά και τους συντρόφους τους, νομίζω είχαν παντρευτεί πάλι οι δυο πρώτες, και σαν μια οικογένεια γιόρταζαν μαζί.
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΛΗΘΕΣ ΓΕΓΟΝΟΣ.
Αλλά και τον υπόλοιπο χρόνο οι σχέσεις μεταξύ τους ήταν άψογες. ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
γεια σας
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ
Υ.Γ Μικρή μου κοπέλα που έγινες η αιτία αυτού του άρθρου, ΑΓΑΠΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ. Έτσι θα δείξεις ανωτερότητα και πιστεύω θα κερδίσεις την αγάπη του. Ας το πάρεις ανθρώπινα...
- Στείλε Σχόλιο
Φίλοι μου,
γνωρίζοντας πόσο αδικημένος είναι ο πατέρας από τους ποιητές όλων των εποχών, όταν μου ζητήθηκε να γράψω κάποια ποιήματα, έγραψα τα παρακάτω, τα οποία έχουν δημοσιευτεί σε site του εξωτερικού.
Υ.Γ. Έγιναν για έναν πατέρα στην Αυστραλία που περνούσε τότε δύσκολες ώρες από σοβαρό κλονισμό της υγείας του.Δεν έμαθα τι απέγινε ή μάλον δε επεδίωξα να μάθω. Δεν ήθελα να στενοχωρηθώ. Πάντως εγώ εκπλήρωσα την επιθυμία των αγαπημένων του παιδιών και του τα χάρισα.
ΤΑ ΕΚΑΝΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΤΕ και σήμερα τα αφιερώνω στους ΠΑΤΕΡΑΔΕΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
ΜΕ ΑΓΑΠΗ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ
Το χαμόγελο του Μπαμπά.
Κολώνα του σπιτιού!
Σε φώναζε η μαμά.
Και ‘συ,
πίνοντας τον καφέ σου
στο τραπεζάκι της κουζίνας,
την άκουγες με ικανοποίηση.
Τις κρύες νύχτες του χειμώνα,
μου ‘λεγες παραμύθια ..
Αλήθεια.. που τους έβρισκες
τόσους βασιλιάδες;
Και με το τέλος, μου φώναζες..
«Πρίγκιπά μου!»
και μ’ έστελνες να κοιμηθώ.
Θυμάμαι όλες σου τις μεταμορφώσεις,
απ’ του χρόνου την σμίλη.
Νεαρός, με σγουρά μαλλιά,
με το γαρύφαλλο στο πέτο
και το μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο.
Μετά, τριανταπεντάρης,
σαρανταπεντάρης…
Και τώρα… μια τεράστια φαλάκρα,
Και λίγο γκρίζο στους κροτάφους.
Όμως σου ‘μεινε το καλύτερο.
Το χαμόγελό σου.
Στον πατέρα μου.
Έψαχνα ένα βιβλίο,
στην σκονισμένη βιβλιοθήκη.
Κι’ ανάμεσα στους τόμους,
βρήκα αγαπημένε μου πατέρα,
μια ζωγραφιά.
«Μαρία, Λάμπης»,
έγραφες..
με ‘κείνο το χαρακτηριστικό
τρεμούλιασμα στις λέξεις.
Και δυο βέλη,
να τρέχουν να καρφωθούν στον στόχο,
στην καρδιά σου,
ζωγραφισμένη πάνω-πάνω στη γωνιά.
Από τότε σ’ αγάπησα πιο πολύ,
από τότε,
αποφάσισα να μη σε ξεχάσω,
ποτέ πατέρα!
2 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Αγαπητοί μου φίλοι,
σήμερα με ένα φίλο σταματήσαμε σε κάποιο Σούπερμάρκετ για να πάρει ένα-δυο απαραίτητα πραγματάκια για το σπίτι του. Σε δυο λεπτά γύρισε με άδεια χέρια.
-Δεν έχει τίποτα μου είπε.
Κατάλαβα δεν φθάνει που τα σήκωσαν παραμονές της απεργίας των Φορτηγών οι τρομοκρατημένοι καταναλωτές, ήρθε και η απεργία και μας τελείωσε.
Εγώ φίλοι μου δεν στήθηκα πουθενά, ούτε να πάρω βενζίνα, ούτε να πάρω τρόφιμα. Δεν έδωσα με τον τρόπο μου το δικαίωμα σε κανέναν να τρίβει τα χέρια του γιατί μου πούλησε όσο , όσο την βενζίνα, ούτε στήθηκα με τις ώρες στα ταμεία των σουπερμάρκετ.
Έχω μερικά είδη στο σπίτι όπως ο καθένας οικογενειάρχης και δυο τρία κιλά ρύζι και αλευράκι.
Έτσι θα περάσουμε μερικές μέρες μέχρι να συνέλθουν οι τιμωροί του Ελληνικού Λαού. Κι' άμα μείνω νηστικός.. Ε! 40 μέρες μπορώ να ζήσω και με νεράκι.
Αυτοί που προμηθεύτηκαν με πανικό Βενζίνα και τρόφιμα, ας ζήσουν μερικές μέρες παραπάνω.
Πάντως αν έκαναν όλοι οι Έλληνες σαν και μένα, σε μερικές ώρες θα τέλειωνε η απεργία.
Αυτά...
Και αύριο μέρα είναι.
Μόνο μια μικρή απορία έχω.
Δεν υπάρχει Εισαγγελέας για αυτούς που αισχροκερδίζουν;
Μόνο για τους ταλαίπωρους υπάρχει;
Τελικά σε αυτή την χώρα ο καθένας κυβερνά ή παρεμβαίνει με τον τρόπο του στην διακυβέρνηση. Ας τα βλέπει αυτά η Κυβέρνηση για να προβληματισθεί, αν ΚΥΒΕΡΝΑ δηλαδή.
Εγώ αν ήμουν Υπουργός Δικαιωσύνης θα διέτασσα τον Εισαγγελέα να επέβει, αφού αυτός δεν το κάνει μόνος του.
Γεια σας
Γιάννης Ανδρεόπουλος
- Στείλε ΣχόλιοΑγαπητοί μου αναγνώστες,
σήμερα, αύριο και την ΚΥΡΙΑΚΗ στις 8 μ.μ μπορείτε να παρακολουθήσετε σπουδαίες μουσικές εκδηλώσεις που οργανώθηκαν από το Μουσικό Γυμνάσιο-Λύκειο ΙΛΙΟΥ.
Από τις πρόβες που παρακολούθησα διαπίστωσα πως είναι υψηλού επιπέδου μουσικές εκδηλώσεις και θα έχουν μεγάλη επιτυχία. Θα παρακολουθήσετε πολλά εκκολαπτόμενα ταλέντα, που αν έχουν την απαραίτητη βοήθεια θα ανέβουν τα σκαλοπάτια της τέχνης και μερικά από αυτά μπορεί να ξεχωρίσουν.
Η είσοδος είναι ελεύθερη και σας βεβαιώνω πως θα χαρείτε πολύ παρακολουθώντας τες.
Πάντα με αγάπη
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ
- Στείλε Σχόλιο
Κύριοι πλούσιοι
(θέλω να σας πω, Αγαπητοί μου πλούσιοι αλλά δεν μου πάει, εξάλλου δεν σας γνωρίζω...),
δεν τα βάζω μαζί σας παρά για ένα μόνο λόγο, γιατί όλοι σας σχεδόν δεν κάνετε αυτό που έκαναν οι μεγάλοι μας ΕΘΝΙΚΟΙ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ, χάρισαν τεράστιες περιουσίες στην Ελλάδα και πολλά ιδρύματα για τους έχοντες ανάγκη. Και μάλιστα φανερά.
Τι σας ζητώ;
Να δώσετε το 1% των κερδών σας που εφέτος έχουν αύξηση 34,1%, (αυτό ισχύει για την πρώτη κατηγορία πλουσίων, ακολουθούν και οι επόμενοι με ανάλογα κέρδη), για το Ίδρυμα των Αδυνάτων που πρέπει να συστήσετε.
Έτσι μόνο θα δικαιολογήσετε την ανθρώπινη ευαισθησία σας.
Και βέβαια πρέπει να δώσετε και μια απάντηση στον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ, για το πως καταφέρατε να έχετε τεράστια κέρδη, όταν ο υπόλοιπος Λαός περνά δύσκολες ώρες.
ΚΑΙ ΜΗ ΞΕΧΝΑΤΕ πως η γη που χρειάζεται στον καθένα μας όταν εγκαταλείπουμε τον μάταιο τούτο κόσμο, πάνω-κάτω έχει τις ίδιες διαστάσεις.
Μην κάθεστε λοιπόν άπρακτοι.
Επιστρέψτε στους αναξιοπαθούντες έστω το 1% των κερδών σας.
ΝΟΜΙΖΩ ΕΤΣΙ ΘΑ ΑΙΣΘΑΝΘΕΣΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.
Πάντα με καλή διάθεση και με μηδενική ζήλεια...
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ
1 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Πόσο μόνος είμαι!
Κανείς δεν ακούει την κραυγή μου,
την καρδιά μου που τρέχει σαν τραίνο.
Πόσο μόνος είμαι!
Εγώ που μοίρασα την αγάπη μου δίκαια,
που έγραψα για όλους ένα καλό λόγο,
που ανίχνευσα την άνοιξη στις καρδιές τους.
Σκληροί, ανελέητοι, αδιάφοροι,
μου καρφώνουν όλοι τους ανεξαίρετα,
τους ήλους, στα ρημαγμένα χέρια μου...
Αγαπητοί μου φίλοι,
εσείς που με διαβάζετε συχνά και εσείς που θα προστεθείτε σε αυτό το BLOG,
αναλογισθήκατε πόσο τελικά έξυπνοι είναι οι Έλληνες; Με 135 μέρες περίπου μαθήματα στα σχολεία τους, μαθαίνουν τόσα πολλά που η κάθε οικογένεια πιστεύει πως έχει και έναν Αϊνστάϊν. Ούτε λίγο ούτε πολύ, είμαστε ένας Λαός φαινόμενο.
Έτσι νομίζουμε και νομίζουν και όλοι οι υπεύθυνοι.
Οι Κινέζοι παράδειγμα έχουν μια αργία. Την Εθνική τους εορτή. Έτσι έχω διαβάσει. Έπρεπε να είναι 200 χρόνια μπροστά! Ε! δεν είναι λοιπόν.
Όμως, όχι και έτσι; Να δουλεύουμε σαν σκύλοι; Αλήθεια δουλεύουν οι σκύλοι και υπάρχει αυτή η έκφραση; Όχι. Να η απορία.
Τέλος πάντων, κάτι πρέπει να γίνει με τις αργίες.
Πρέπει να μειωθούν κατά πολύ, αν θέλουμε πρόοδο στα δύσκολα χρόνια που έρχονται.
Ελπίζω να μη με λιθοβολήσουν οι εκπαιδευτικοί κοι οι μαθητές!
Αυτά τα ολίγα. Τα ξαναλέμε.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ
1 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
'Έλα να φθάσουμε τον ήλιο,
ν' ανεβούμε στις στέγες των σπιτιών,
να πούμε το τραγούδι μας στην κορφή του κυπαρισσιού,
να κλάψουμε για την πονεμένη μας πατρίδα.
Έλα να μετρήσουμε μαζί τα βήματα ως την απέναντι όχθη,
να σβήσουμε τις πορφυρένιες λέξεις στο χώμα,
να κλείσουμε τα δακρυσμένα μάτια μας και να ονειρευτούμε.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ
2 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΣκοπός του BLOG μου είναι η προώθηση και προαγωγή της ΜΟΥΣΙΚΗΣ, οποιασδήποτε μορφής τέχνης (των λεγόμενων ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ) και του λόγου, (ΠΟΙΗΣΗ, ΣΤΙΧΟΣ, ΔΙΗΓΗΜΑ, ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ), σχετική αρθρογραφία και προσωπικές απόψεις, κρίσεις και εκτιμήσεις.
Γάτες να αφυπνιστούμε ολοι ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ www.musicheaven.gr/html/story.php?id=1523 ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΔΙΗΓΗΜΑ Η ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ