Σίγουρα κ. Παπανδρέου -που θα μου επιτρέψεις να σε λέω Γιώργο- και εσείς οι άλλοι, τα λεβεντόπαιδα της εξουσίας, που τους περισσότερους δεν σας ήξερε ούτε η μάνα σας, θα λαβαίνετε χιλιάδες γράμματα, επιστολές δηλαδή για να καταλαβαινόμαστε καλύτερα-ούτε ηθοποιοί της εποχής του 60 να ήσαστε-, που αν τις διαβάζατε, θα βλέπατε και θα ζούσατε όσο τα διαβάζατε, το δράμα των πληβείων πλέον Ελλήνων.
Αυτών που μέχρι πριν 2 περίπου χρόνια ζούσανε και κάνανε πλούσιους, χιλιάδες λαθρομετανάστες από ολόκληρο τον κόσμο. Είναι πρωταθλήτρια κόσμου η Ελλάδα στο αγώνισμα "ΣΕ ΠΙΑΣΑΜΕ ΚΟΡΟΪΔΟ ΕΛΛΑΔΑ". Έτσι τα τελευταία 10 χρόνια γύρω στα 600 δις ευρώ, πήγαν σε φίλες και εχθρικές χώρες μέσω των εμβασμάτων των "σκληρά εργαζόμενων λαθρομεταναστών". Έτσι ότι σχεδόν δανειζόταν αυτό το Κράτος, η Ελλάδα, αλλά και παρήγαγε ως εθνικόν προϊόν, έπαιρνε τον δρόμο της ξενιτειάς σε μεγάλο βαθμό. Και ξαφνικά εκεί που ταΐζαμε όλους αυτούς τους Λαούς, η πλούσια Ελλάδα έγινε φτωχή και δεν μπορεί να ζήσει τον Λαό της.
Πως έγιναν όλα αυτά τα σχεδιασμένα πράγματα κ. Γιώργο; και γιατί άφησες όλους αυτούς τους εχθρούς της Ελλάδας, τους ζηλόφθονες ανθρωπίσκους της Ευρώπης, που μας έβαλαν στην Ευρώπη για να τρώνε πάμφθηνα τα αγγούρια μας, τις ντοματίτσες μας και τα υπόλοιπα ζαρζαβατικά μας, πως τους άφησες να μας κάνουν άνω κάτω; Μεγάλη η ευθύνη σου κ. Γιώργο, και πολύ μεγαλύτερη αυτών των φακίρηδων που έβαλες στα υπουργεία, που δυο χρόνια κοντά τώρα πειραματίζονται συνέχεια και όλο αποτυγχάνουν. ΜΑΣ ΧΡΕΩΣΑΤΕ και άλλο, 350 δις έφτασε το χρέος ακούω στην τηλεόραση, παρά την αφαίμαξη του φτωχού ιδίως τμήματος του Ελληνικού λαού. Και τι δεν κόψατε, και τι δεν πήρατε. Μέχρι και φάρμακα απαραίτητα στους ασθενείς τα καταργήσατε και μας βάλατε να τα αγοράζουμε. Είναι σαν να λέτε: Να πεθάνετε όλοι, ηλίθια ανθρωπάκια.
Τζάμπα πλήρωνε τα ασφαλιστικά ταμεία 30-40 χρόνια ο Λαός.
Και κανείς σας δεν κοκκινίζει. Ωρύεστε και απειλείτε τους πάντας και για τα πάντα, όπως τα σκυλιά τις νύχτες, που άμα αρχίσει κάποιο να γαυγίζει, αρχίζουν να γαυγίζουν όλα, κάνοντας μεγάλη φασαρία.
Κόψατε τα φτερά μας από όλους , ιδιαίτερα από τους νέους που τους αναγκάζεις, γυρίζοντας την Ελλάδα στην εποχή του 50-60, να ξενιτευτούν. Φοβάσαι τους τουρκαλάδες και δεν καθιερώνεις την ΑΟΖ που νόμιμα δικαιούται η Ελλάδα και αφήνεις όλα τα όμορα κράτη να κάνουν ότι θέλουν εις βάρος της πατρίδος που λες πως αγαπάς.
Και διάβασε σε παρακαλώ και τις παρακάτω σκέψεις μου, ίσως συγκινηθείς, ίσως σου βγει η γενναιότητα που πρέπει να έχεις στο DNA σου και πετάξεις έξω από την χώρα όλη την αλητεία της εκμετάλλευσης , μέρχελ και λοιπούς συν τους εγκληματίες του ΔΝΤ. Διάβαζε λοιπόν.
Είναι σκέψεις και συναισθήματα όλων σχεδόν των Ελλήνων. Ήταν να το δημοσιεύσω εδώ αυτοτελές , μα είπα να σου τα πω πριν το κάνω αυτό κι΄ένα χεράκι. ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΑΝ και μένα, που έχουν το θάρρος της γνώμης τους μπορείς να διαβάσεις σκέψεις , που μπορεί να σε κάνουν να αλλάξεις τα πάντα. ΑΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ, τότε θα μείνεις στην ιστορία σε μαύρες σελίδες, για να μην πω και άλλα χειρότερα. ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΡΟΝΟΣ κ. Γιώργο. Για τα υποτιθέμενα σαΐνια που έχεις ως βοηθούς, δεν έχω να πω τίποτα, παρά μόνο πως με τις αποτυχημένες ενέργειες που κάνουν, μας βυθίζουν ακόμα πιο πολύ στην καταστροφή.:
"
Φίλοι, φίλες,
δεν ξέρω από ψυχολογική άποψη πως είστε, αλλά εγώ είμαι πολύ πεσμένος. Δεν αντέχω την μαυρίλα που σπέρνει η κυβέρνηση και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά και την εκδικητική μανία των λεγόμενων δημοσιογράφων, που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί με τέτοια λύσσα υπερασπίζονται τις αποτυχίες της κυβέρνησης.
Γιατί δημοσιογράφος σήμερα γίνεται ο οποιοσδήποτε κάτω από ορισμένες συνθήκες, που δεν χρειάζεται να αναλύσω. Βέβαια υπάρχουν και κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις που κάνουν ότι καλύτερο μπορούν και όσο τους επιτρέπουν οι εργοδότες στους, που μετράνε πάρα πολύ και τα συμφέροντά τους. Πολύ μαυρίλα πλακώνει την καρδιά μου, όπως και πάρα πολλών συμπολιτών μας. Ευτυχώς δεν φαίνεται να επηρεάζει η όλη κατάσταση τα σχολιαρόπαιδα, που μάλλον δεν τους περνά από το μυαλό τι τους περιμένει. Μπαίνω στο ζουμί της ... μαυρίλας που με διακατέχει. Ένας φρεσκοεκλεγμένος κυβερνήτης που ο Ελληνικός ΛΑΟΣ πίστεψε στο χαμηλό του προφίλ, στο ότι έλεγε πως υπάρχουν λεπτά, μας έκανε άνω-κάτω. Λέει πως ενεργεί για το καλό μας. Δεν μπορώ να πιστέψω πως γι' αυτό δεν ενεργεί. Όμως μας διέλυσε τα νεύρα και πιστεύω πως τους επόμενους μήνες θα στείλει πολλούς, ιδιαίτερα νέους στο τρελλοκομείο. Ότι κάνει , το κάνει με τέτοια σκληράδα που αυτές τις μέρες θα του συνέστηνα να κατέβει στους δρόμους μόνος του, σαν απλός πολίτης και να κάνει από μόνος του ένα γκάλοπ και αφού εισπράξει τις πάρα πολλές αρνητικές απαντήσεις τους για το υποτιθέμενο έργο του , να καθίσει και να αρχίσει να βάζει και λίγη ζάχαρη στα μέτρα του, μήπως και υπάρξει λίγο χαμόγελο στα χείλη μας, μήπως και αρχίσουμε να αισιοδοξούμε και αυτή η αισιοδοξία αλλάξει το κλίμα.
Να πέσουμε όλοι οι Έλληνες στην προσπάθεια αναγέννησης της πατρίδας, με σύμπνοια και φροντίδα του καθενός μας για τον άλλον. Όχι ο ένας να τρώει και ο διπλανός να πεινάει.
Και δεν ξέρω ο κυβερνήτης, όταν το βραδάκι πέφτοντας για ύπνο, αν ξέρει τι έχει κάνει, αν μπορεί να κάνει ένα όνειρο, ακόμα και για τα δικά του παιδιά. ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ; Που μας παρέδωσε στον ανελέητο έλεγχο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου; Που μας έριξε στα μάτια και στον φθόνο των υποτιθέμενων Ευρωπαίων φίλων μας. Αυτοί που εδώ και πολλά χρόνια, δεν μπορούν να δεχθούν πως ο Ελληνικός Λαός είναι ανάδελφος;
Δεν μπορούν να δεχθούν πως η Ελλάδα είναι το φως του κόσμου. Κάνουν πως δεν γνωρίζουν ότι η γλώσσες τους έχουν κλέψει και κάνουν χρήση χιλιάδων λέξεων δικών μας , για να μπορούν να συνεννοούνται μεταξύ τους, αφού οι γλώσσες τους χωρίς αυτές θα είχαν τεράστια κενά.
Μας έριξε λοιπόν ο κ. Γιώργος στα χέρια των εχθρών μας κατά την γνώμη μου, που καμιά συμπάθεια δεν αισθάνονται για μας, και δεν αισθάνονται τίποτα, καμιά ενοχή, για τα δεινά που επισώρευσαν στην περήφανη χώρα μας, εδώ και πολλά χρόνια. Από αυτούς ξεκίνησε η περιπέτεια της Μικράς Ασίας και του Ελληνισμού της, η μεγάλη γενοκτονία, ο εμφύλιος και ένα σωρό διχασμοί . Ως πότε θα οργώνουν ανεξέλεγκτα την χώρα;
Είναι αυτοί που θεωρούν τους σκοπιανούς σκόπιμα Μακεδόνες, είναι αυτοί που αφήνουν την Τουρκία εδώ και πολλούς αιώνες να μας πετσοκόβει, που τους επιτρέπουν να οργώνουν την θάλασσά μας , το χιλιοαιματοβαμμένο Αιγαίο μας, είναι αυτοί που αφήνουν την μισή Κύπρο μας στα χέρια των βαρβάρων.
Είναι αυτοί που ξέχασαν πως πάντα αγωνιζόμαστε για την ελευθερία και την πατρίδα μας, αλλά και για τις δικές τους πατρίδες. Είναι αυτοί- όχι τόσο οι Λαοί, οι κυβερνήσεις τους- που μας κυνηγούν. Και τελευταία τους μπήκαμε στο μάτι γιατί περνούσαμε καλά, και σχεδιάζουν να μας κάνουν να μην περνάμε καλά. Θέλουν τους Έλληνες να είναι στην πίκρα και στην δυστυχία. ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ. Και ο κυβερνήτης έπεσε στην λούμπα, θέλει να δείξει πως είναι καλός μαζί τους και τα δέχτηκε όλα. Και είναι η αρχή ακόμα.
Και έρχομαι τώρα στον κυβερνήτη μας, ως μέσος Έλληνας πολίτης να του πως τις σκέψεις μου, να προσπαθήσω να τον συμβουλέψω. Δεν δέχομαι εγώ πως αυτό το δικαίωμα το έχουν μόνο οι συμβουλάτορές του. Το έχω και εγώ αν θέλει να εφαρμόζεται το σύνταγμα της χώρας .
Κυβερνήτη πήρες το χρέος στο 108 % περίπου; σε 8 μήνες το ανέβασες στο 114% περίπου; και λες πως ξέρεις τι κάνεις; λες πως πολεμάς για την πατρίδα; Απολύεις και θα απολύσεις χιλιάδες νέους και ηλικιωμένους χωρίς μέλλον και θα τους βάλεις και αυτούς στην λίστα των ανέργων; Χωρίς ψωμί, χωρίς τα στοιχειωδώς απαραίτητα;
Ρώτησες κάποιον επιχειρηματία πως συντηρεί την επιχείρησή του; Είναι τόσο δύσκολο να κάνεις κουμάντο όπως εκείνος; Τι είναι το Κράτος; μια μεγάλη επιχείρηση. Αν ο διευθύνων ξέρει να κάνει τις σωστές κινήσεις την πάει μπροστά, αν όχι την καταστρέφει.
Είναι ανάγκη μήνες τώρα να λες τις σκέψεις σου και τα σχέδιά σου αλλά και τις απειλές σου - Το όπλο είναι πάνω στο τραπέζι είπες- και εκείνοι να εκτοξεύουν τα επιτόκια μαζί με τα πανωτόκια, σε αστρονομικά νούμερα, παραπάνω από τα επιτόκια που έχει το ελληνικό κράτος για τους πολίτες που χρωστούν που είναι 12%;
Νομίζεις κυβερνήτη πως ο ΛΑΟΣ δεν κατάλαβε στο πετσί του τα σκληρότατα μέτρα που σε διέταξαν να λάβεις, γιατί στερείσαι και εσύ και η κυβέρνησή σου απλής λογικής;
ΠΟΥ ΞΕΡΕΙ, πως τα ελλείμματα φεύγουν με ανάπτυξη, με επενδύσεις, με δουλειά για όλους. ΛΕΣ θα πάρεις και θα πάρεις και θα πάρεις, μας ζάλισες, μας απέλπισες, μα έβαλες στον τάφο πριν την ώρα μας... Και από που θα πάρεις; κόβοντας από τις χαμηλές συντάξεις; κόβοντας τα φάρμακα από τους ταλαίπωρους αρρώστους; Αφήνοντας τα σχολεία χωρίς δασκάλους;
Μαζί σου αν παίρνεις από τους υψηλά αμειβόμενους.. Να υπάρχουν υπάλληλοι με 3-4-5 και λοιπά χιλιάδες ευρώ; Να επιτρέπεις και εσύ να δημιουργούνται νέα golden Boys; τους έμαθα και εγώ αυτούς από ότι βλέπεις.. Και να βάζεις στην νηστεία τον υπόλοιπο ΛΑΟ;..
Και έχεις και κάτι πολύ υποκριτικό αγαπητέ κατά τα άλλα κυβερνήτη, δεν μιλάς για το χρέος που παρέδωσε το προηγούμενο Πασοκ στον Καραμανλή, που έλεγε και δεν τον διαψεύσατε ποτέ, πως μόνο για τοκοχρεολύσια ήθελε 65 δις το χρόνο. Άμα δίνεις 65 δις το χρόνο για τόκους, ξέρεις από πόσο κεφάλαιο μπορείς να το βγάλεις; Ασύλληπτο. Και περιμένεις να φέρεις την άνοιξη; Πως; χωρίς να υπάρχει ελπίδα; ¨ένας νηστικός, ένας που χρωστά, ένας που δεν μπορεί να πληρώσει ΔΕΗ, τηλέφωνο και λοιπά, μπορεί να έχει ελπίδα; όχι!!!
Όσο είναι καιρός, φέρε την ελπίδα, όσο είναι καιρός βρες τρόπους να ανοίξουν δουλειές. Δες πόσα μαγαζιά, οικοδομήματα μένουν ξενοίκιαστα.
Δεν σου λένε για τις χιλιάδες επιχειρήσεις που κλείνουν;
Δεν βλέπεις τηλεόραση, που όλοι καταγγέλλουν την πολιτική σου;
Εκεί που σε περίμεναν ως Μεσσία;
Τρέξε με χίλια να προλάβεις τις πολύ άσχημες καταστάσεις που έρχονται. Φώναξε τους πιο δυνατούς οικονομολόγους , όχι άσχετους όπως είναι πολλοί υπουργοί σου, να σε βοηθήσουν, να γλυκάνεις λίγο το Λαό.
Τολμούν οι βουλευτές σου να μιλήσουν στους πολίτες; Τι να πουν; ΞΕΡΩ πως σε στενοχωρώ, αλλά καιρός να μάθεις την αλήθεια. Δεν λένε την αλήθεια οι δημοσκοπήσεις που σου παρουσιάζουν. Είναι δυνατόν το κράτος να παίρνει τόσα πολλά από τον μέσο Έλληνα και εσύ να παίρνεις συγχαρητήρια; ΑΔΥΝΑΤΟΝ.
Εγώ δεν πιστεύω πως έχεις αυτή την στιγμή, παρά ελάχιστους που να σε υποστηρίζουν. Και αυτοί ή είναι βαμμένοι κομματικά, ή έχουν βολευτεί.
Κάπου άκουσα πως η γραμματέας σας παίρνει 10.000 τον μήνα. Απίστευτο ποσό ... και δεν το πιστεύω. Αληθεύει όμως αυτό; και αν αληθεύει τότε με τι μούτρα ζητάς θυσίες από τους μη έχοντας ή τους κάπως έχοντας;
Και μερικές ερωτήσεις
Έβγαλες από το υπουργείο Εθνικής παιδείας την λέξη ΕΘΝΙΚΗΣ, κατήργησες το υπουργείο Βορείου Ελλάδος και Αιγαίου, δήθεν για περικοπές εξόδων. Άλλα σκέπτομαι εγώ.
Τα δις δεν μαζεύονται έτσι;
Όταν στερεύεις την κάνουλα με το νερό, ο άνθρωπος αντέχει λίγες μέρες και μετά πεθαίνει. Εγώ δεν το πιστεύω πως το θέλεις αυτό. Αλλά κάνε κάτι.
Ρώτα τον Ερντογάν μεθαύριο που θα έρθει στην Αθήνα, που εκδίωξε το Δ.Ν.Τ και έλαβε μέτρα που έκαναν την τουρκία 6η οικονομική δύναμη στην Ευρώπη, να σε μάθει -δυστυχώς- τι κάνουν στα δύσκολα οι κυβερνήτες.
Και από αύριο λάβε μέτρα , για την ανακούφιση των ΕΛΛΗΝΩΝ.
Δεν αρμόζει στους Έλληνες η υποτίμηση, ο εξευτελισμός από τους πολύ μικρούς Ευρωπαίους, που και αυτή την στιγμή δανείζονται με 2% και σου δανείζουν με 5; 6%; δεν ξέρω.. Ότι ακούω και ότι μαθαίνω από τους δημοσιογράφους που σε λιβανίζουν.. που δεν ξέρουν ότι θα πεινάσουν και αυτοί σαν πεινάσει ο ΛΑΟΣ. Που όταν διαβάζουν τα νέα, τα λένε με τέτοιο στόμφο, που εγώ νομίζω πως χαίρονται για την δυστυχία που επισωρεύεται επάνω μας.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ:
ΠΡΩΗΝ κυβερνήτη, δεν θα βγεις να πεις τι συνέβη και έφυγες, δίνοντας την κυβέρνηση στο Πασόκ αμαχητί;
Ένα περιοδικό «ΜΥΣΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ» το λένε, έγραψε για κάτι απειλές που είχες..Είναι αλήθεια; Δεν το διέψευσε κανείς. ΤΟ ΕΠΑΝΕΛΑΒΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΑ.. Γιατί δεν μιλάς;
Είναι αλήθεια πως κάτι δεν πάει καλά με την συνεργασία μας με την Ρωσία, που εσύ ξεκίνησες; Και γιατί δεν βγαίνεις να διαμαρτυρηθείς που οι συμφωνίες σου καταργούνται; Ο αγωγός Μπουργκάς -Αλεξανδρούπολη, δεν ακούγεται καθόλου, τα 450 τεθωρακισμένα που είχαμε παραγείλει στην Ρωσία; Έναν φίλο είχαμε.. πάει και αυτός.
ΤΙ να πρωτογράψω; κ. Παπανδρέου, ΕΦΕΡΕΣ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ και σε αυτό βοήθησαν και οι προηγούμενοι με την ατολμία τους, τα εκδικητικά κανάλια και εκδοτικά συγκροτήματα, που καταλαβαίνουν ξαφνικά το λάθος τους και στρέφονται εναντίον σου σιγά-σιγά, και βέβαια που δεν ενημέρωσαν τον ΛΑΟ οι προηγούμενοι και η δική σου φιλοδοξία να κυβερνήσεις, αντί να τους αφήσεις να βγάλουν μόνοι τους το φίδι από την τρύπα. ..
Ο Λαζόπουλος σου σέρνει ήδη πολλά, αφήνει υπονοούμενα πολλά, δήθεν σάτιρα τα λένε αυτά και τα δέχεσαι και εσύ αδιαμαρτύρητα. Όμως από όσα λέει βγαίνει το συμπέρασμα, εξάλλου και εγώ το ίδιο βγάζω, πως ήσουν ανέτοιμος για τον ρόλο που απλόχερα σου έδωσε ο Ελληνικός ΛΑΟΣ. Μήπως δεν μπορείς να βγάλεις το φίδι από την τρύπα;
Και συ τώρα ζεις με σχήματα λόγου, και με διάφορες ενέργειες που δεν τις είχες πει στον ΛΑΟ προεκλογικά. . Όπως προηγούμενα και ο Καραμανλής. Τι να το κάνω εγώ που μου είσαι διαφορετικά συμπαθής;. Τα χιλιάδες παιδιά μας τι θα κάνουν χωρίς δουλειά;
Και το άλλο τρελό που έκανες.. Άμα κάποιος ταλαίπωρος άνεργος έχει ένα σπίτι μεγαλούτσικο, ας πούμε κληρονομιά από την μάνα του, ή από κάποια καλύτερη οικονομική κατάσταση που είχε πριν, τον βάζεις να πληρώνει δυσβάστακτους φόρους. Τα λεπτά που θα τα βρει να τα δώσει; Θα τα κόψει ο δυστυχής από τον τοίχο; Ρεύμα δεν θα έχει γιατί δεν θα μπορεί να το πληρώνει στην ΔΕΗ, και ο εξυπνάκιας ο υπουργός οικονομικών θα τον βάλει να πληρώσει φόρους... Αυτός να μη μπορεί, να το βγάζει το κράτος σε πλειστηριασμό και κάποιος έξυπνος πασοκτζής να παίρνει τζάμπα σπίτι. Κατάλαβες τι κάνουν οι άχρηστοι συνεργάτες σου; Οι κουτοπόνηροι που καιροφυλακτούν να γίνουν τζάμπα νοικοκύρηδες;
Δυστυχώς δεν το πιάνεις το νόημα κύριε Κυβερνήτη και αφήνεις και αλωνίζουν οι υποτιθέμενοι σωτήρες του ΕΘΝΟΥΣ ελεύθεροι. Πάρε βούρδουλα και διώξε τους, πριν είναι αργά.
Και μια καινούρια μαγκιά. Χθες άκουσα στον REAL FM και το εξής τραγικό.. Ότι στον λογαριασμό της ΔΕΗ θα πληρώνουμε χρήματα για τα διαφυγόντα επιδόματα των τεμπέληδων υπαλλήλων των τελωνείων.
Αν αληθεύει αυτό κ. Κυβερνήτη, ε τότε το χάσατε τελείως, έχετε παραφρονήσει ομαδικά στην κυβέρνησή σας. Οι συνεργάτες σου σε ρίχνουν στο καναβάτσο και εσύ δεν παίρνεις χαμπάρι.
Αυτά και θα σας τα ξαναπώ, αν γλυτώσω από κανένα έμφραγμα, που άμα τυχόν το πάθω τα παιδιά μου θα ζητήσουν αποζημίωση για την πιθανή απώλειά μου.
Γιατί δεν είναι κρίμα να με οδηγήσετε, μαζί με χιλιάδες άλλους εν τόπω χλοερώ, επειδή δεν ξέρετε να κυβερνήσετε; Κι' αν σας λένε πως ξέρετε; λάθος σας το λένε οι λιβανιστές. Βγες μόνος στο δρόμο και ρώτα τους πολίτες. Θα εισπράξεις την απογοήτευσή τους.
ΚΡΙΜΑ ΝΑ συνδέσεις την εκλογή σου σαν πρωθυπουργού, με τραγικές καταστάσεις που δυστυχώς είναι αδύνατον να τις προλάβετε, αν δεν ενεργήσετε γρήγορα. ΜΕ αγάπη και συμπάθεια, αλλά και με πολλά γιατί που θέλουν απάντηση. ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΥ ΣΟΥ ΤΑ ΕΓΡΑΨΑ ΕΤΣΙ... ΟΜΩΣ ΞΑΛΑΦΡΩΣΑ και αισθάνομαι καλύτερα. Σήμερα δεν θα πάρω χάπι.
adreo"
Αυτά κ. Γιώργο. Τρέξε γρήγορα. Δεν μπορείς; άσε την υπόθεση σε κάποιον άλλον. Σε ποιον αλήθεια; Μα πιστεύω πως ο Λαός ξέρει.
Υ.Γ. το σχόλιο που παρενέβαλα, ήταν να δημοσιευθεί εδώ και καιρό... και τα γεγονότα προχώρησαν. Όμως γράφει τα μέχρι τότε δεινά και επομένως πάλι επίκαιρο είναι.
9 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Αγαπητοί μου φίλοι και αγαπητές μου φίλες,
ΣΗΜΕΡΑ, ψάχνοντας στο ιντερνέτ για την πορεία της ποιητικής μου συλλογής "Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ", και διάφορα άλλα που με αφορούν, μπήκα σε διάφορα sites και blogs και είδα ότι κάποια από αυτά, αναφέρονται με έναν τρόπο που με κολακεύει πολύ για την συλλογή μου, αφού για συμπλήρωμα των προσωπικών τους απόψεων σε διάφορα θέματα, αυτές τις εμπλουτίζουν με ποιήματα της συλλογής μου. Σε όλους αυτούς, αυτές, δεν μπορώ παρά να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου, γιατί στον σκληρό κόσμο, και όχι μόνο, της λογοτεχνίας, η αναγνώριση δεν είναι μόνο το να αξίζεις, αλλά είναι και αν το εκάστοτε κύκλωμα σε θέλει ή και σε ανέχεται. Υπάρχει φοβερή αντιζηλεία και όλοι σχεδόν θεωρούν τους εαυτούς τους πως είναι ικανοί να χτυπήσουν κάποιο Νόμπελ. Λείπει στον χώρο αυτό η ταπεινότητα και η σωστή εκτίμηση του έργου του καθενός. Υπ' αυτήν την έννοια αισθάνομαι λίαν ικανοποιημένος για τις εξελίξεις που μπορούν να υπάρξουν μέσα από το ιντερνέτ.
ΕΛΠΙΖΩ ΜΕ ΟΣΑ γράφω να μην προκαλέσω την μήνη κάποιων εδώ μέσα, που μόνο με ισχυρά χωνευτικά μπορούν να με χωνέψουν. Αν και θα ήταν πολύ απλό να με αντιμετωπίζουν ανθρώπινα.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΒΕΒΑΙΑ ΕΙΝΑΙ πως έχουν εγκαταλείψει από καιρό τέτοιες πρακτικές στο σύνολό τους και αυτό είναι πρόοδος .
Παράλληλα μπήκα και σε ένα blog , που σας το συνιστώ να το επισκεφθείτε, όπου φιλοξενείται και το σχόλιό μου που ακολουθεί:
"
"ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ είπε...
Ευτυχώς που υπάρχετε και εσείς κ. Κογκαλίδη και.. μερικοί άλλοι, οι έξω από προσωπικά συμφέροντα και με μνημονεύετε, έστω και ιστορικά.
Άνθρωποι που σας αρέσει να γράφετε την αλήθεια που πρέπει να την μαθαίνουν και οι επόμενοι. Έτσι γνωρίζουν οι νεώτεροι, έστω και ονομαστικά, κάποιους που παρ’ ότι άξιζαν, οι μοναχοφάγοι της μουσικής, κρατώντας τις τεράστιες βέργες τους, δεν τους άφησαν να πλησιάσουν ούτε στα 100 μέτρα αυτούς που μονοπωλούσαν τις τύχες της μουσικής παντοκρατορίας τους, σαν να ήταν οι μοναδικοί, αλλά και που πίστευαν πως θα ζήσουν ή θα σταδιοδρομήσουν για 1000 χρόνια.
Όμως εγώ ο Γιάννης Ανδρεόπουλος, που υπολογίζω τις μουσικές μου πάσης φύσεως, από το πιο απλό τραγουδάκι μέχρι τα κλασσικά μου έργα, σε 4.000 περίπου και αν είχα τρόπο θα διεκδικούσα πιθανόν μια θέση στο βιβλίο Γκίνες, που έμεινα όμως στην αφάνεια, παρά τον αγώνα μου, που ελάχιστοι γνωρίζουν, έμεινα θεατής των μουσικών δρώμενων εξ αιτίας αυτών των ανθρώπων, υπηρετώντας όμως την μουσική με κάθε τρόπο, που δεν είναι του παρόντος να αναλυθεί. Ακόμα και γι' αυτόν που μου έκλεψε την μουσική μου μη μπορώντας τότε να τον οδηγήσω στην Δικαιοσύνη, που και αυτό χρειάζεται ανάλυση αλλά δεν γίνεται από εδώ, δεν αισθάνομαι κάτι κακό, μόνο λύπη για λογαριασμό του.
Όμως η ζωή, όλους μας ανταμείβει με τον ίδιο σκληρό τρόπο. Αυτό που μένει είναι η μικρότητα των ανθρώπων, η πλεονεξία και η ματαιότητα. Ναι θα χαθούν ότι έχω γράψει, αλλά δεν φταίω εγώ γι' αυτό. Είναι η πρώτη φορά που ξεσπάω δημόσια με αυτό τον τρόπο και ζητώ συγνώμη αν κάποιους τους στενοχωρώ, ή τους βάζω σε σκέψεις.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ
ο δημιουργός του τραγουδιού "Θάλασσα πλατειά μου" και... καμιά 30ριά ακόμα που είδαν το φως της δημοσιότητας. Τα υπόλοιπα στοιβάζονται, σε συρτάρια, κουτιά, σακούλες.. Αλλά εγώ ακάθεκτα συνεχίζω να γράφω."
9 Ιουλίου 2010 3:39 μ.μ.
http://festival-tragoudiou.blogspot.com/2009/11/1965.html
Το δημοσιεύω γιατί πρέπει να ευγνωμονούμε όποιους μας θυμούνται, αλλά και για να επισκευτείτε το blog και να διαβάσετε κάποια ιστορικά στοιχεία για το Φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης.
ΕΠΙΣΗΣ , για τους νέους αναγνώστε και όσους ενδιαφέρονται να διαβάσουν τα ποιήματά μου, ξαναδημοσιεύω Την ποιητική μου συλλογή...
Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ και άλλα ποιήματα
ΥΠΑΡΧΩ
Τα τραίνα της σιωπής πέρασαν.
Ξεχάστηκα αγναντεύοντας την ανατολή.
Μια σφήκα που με τσίμπησε στό χέρι,
μου 'δωσε να καταλάβω πως υπάρχω.
Κεντρί πόνου, κεντρί αισιοδοξίας.
Πόνος και χαρά ανάμικτα..
Υπάρχω… Ζήτω!
ΠΟΣΟ ΜΟΝΟΣ ΕΙΜΑΙ!
Πόσο μόνος είμαι!
Κανείς δεν ακούει την κραυγή μου,
την καρδιά μου που τρέχει σαν τραίνο.
Πόσο μόνος είμαι!
Εγώ που μοίρασα τη αγάπη μου δίκαια,
που έγραψα για όλους ένα καλό λόγο,
που ανίχνευσα την άνοιξη στις καρδιές τους.
Σκληροί, ανελέητοι, αδιάφοροι,
μου καρφώνουν όλοι τους ανεξαίρετα,
τους ήλους, στα ρημαγμένα χέρια μου...
ΓΑΛΑΖΙΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ
Γαλάζια αισιοδοξία.
Ο ουρανός καθρεπτίζεται
στην ατέλειωτη έλλειψη των ματιών σου.
Χάνονται μέσα τους τα σημεία των καιρών,
σαν πιθανή απόδοση των κόπων σου.
Περιμετρική, αδιόρατη ζωγραφιά,
σπαθίζει περιστασιακά
στις ανταύγειες των ακαθόριστων χρωμάτων.
Ένας ολόκληρος κόσμος λυγίζει στο βάρος των ολόλευκων πύργων.
ΛΕΞΕΙΣ ΜΕ ΝΟΗΜΑ
Ησυχία.. Αίσθηση ανυπαρξίας.
Το χάνομαι σε όλους τους χρόνους.
Μυστήριο.
Ανάμικτη περιέργεια και αναλυτικές δομές
στο ανύπαρκτο αποτέλεσμα.
Ταλάντωση.
Αμφίβολη σταθερότητα στην συχνότητα των κύκλων. Αμηχανία.
Αμφισβήτηση της ύπαρξης των γερασμένων επιθυμιών.
Τελική κατεύθυνση το σημείο επαφής.
ΤΑ ΣΥΡΤΑΡΙΑ
Τα συρτάρια γεμάτα με πίκρες του καλοκαιριού
και αρώματα των χαμένων επιθυμιών.
Ο καθρέπτης στυγνός εγκληματίας,
στέκει με την ψυχρότητα ιατροδικαστή,
για να θυμίζει τα απροσδόκητα σημεία των καιρών σου. Αδύναμη η φλόγα του καντηλιού,
αποδίδει όλη της την δύναμη,
στην αμφίβολη τελευταία αναλαμπή της.
ΠΡΟΘΑΝΑΤΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗ
Τραγωδία.
Μάτωσε ο ήλιος σήμερα.
Βάφτηκαν ροζ τα δέντρα της γης μου.
Ξεσκέπαστος βάλθηκα να κοιτάζω με ορθάνοιχτα μάτια,
τους ανύπαρκτους φόβους μου.
Άφησα το κορμί μου,
στην ανάρμοστη φροντίδα των εχθρών μου,
με ένα χαμόγελο σβησμένο, ανικανοποίητο
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
Δεν είναι πήλινα τα πόδια μου.
Δεν κρατώ την βακτηρία για να στέκω όρθιος.
Αντιστέκομαι στην ψεύτικη αίσθηση της ύπαρξής μου
με χέρια και με δόντια.
Κρατώ την ανυποψίαστη επέλαση των δεινών μου.
ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΨΕΜΑΤΑ
Δεν είναι ανήλιαγα τα σοκάκια της καρδιάς σου.
Απλά είναι γεμάτα σκιερές ρουτίνες.
Δεν είναι ασημένια τα μαλλιά σου.
Απλά πήρανε χρώμα από τις άνοιξες που πέρασαν.
Δεν είναι μαραμένη η ματιά σου.
Απλά απόκτησε το θάμπωμα
από την αέναη εκτυφλωτική λάμψη της.
Είναι όλα ψέματα,
γιατί η αλήθεια είναι ότι υπάρχεις...
ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
Δεν περίμενα να χάσω το παιχνίδι..
έγινε, και τέλος; Οχι
Θα πατήσω στη πρώτη πατημασιά το πέλμα,
και θα στεριώσω αντίθετα στoν άνεμο,
θ' αρχίσω να τραγουδώ ολόιδια τα τραγούδια
που ξέρω,
και θα περιμένω με γυμνά τα στήθια
την αμείλικτη πραγματικότητα.
Θα την κρατήσω με δόντια και με χέρια,
και θ' αφήσω την κραυγή μου,
παίρνοντάς την μαζί μου,
στο ατέλειωτο ταξίδι της αιωνιότητας.
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ
Θα σε περιμένω να με δεις ξαπλωμένο στο χώμα
μ' απλωμένα τα στήθια στον ήλιο,
και τα μαλλιά ν' ανεμίζουν
στο πέλαο της δυστυχίας μου.
Τότε θα μετρήσουμε τα συν και τα πλην
της ανθρώπινης ματαιοπονίας μας.
Θα' ναι το τελευταίο ραντεβού πριν από το θάνατο
ΤΑ ΩΧ ΚΑΙ ΑΧ!
Δεν έχουμε ελπίδα, έχει ακουμπήσει το κεφάλι
μας στο χώμα.
Δεν υπάρχουν αράδες να διαβάσουμε,
έχουν μείνει κάτι ωχ και αχ.
Σε τελευταία ανάλυση,
γίναμε φυτά χωρίς χρώμα,
χωρίς δροσιά,
καπνισμένα δέντρα χωρίς κλωνάρια και ικμάδα.
Είμαστε ξαπλωμένοι ανάσκελα
και κοιτάμε τον ουρανό… με ορθάνοιχτα μάτια.
ΠΛΕΟΝΕΞΙΑ
Μόνο ΄γω ξέρω πόσο μ' αδικήσατε.
Μόνο 'γω ξέρω πως δεν ξέρετε πρόσθεση,
μόνο αφαίρεση ξέρετε...
Αποτέλεσμα !
"πεπλατυσμένα οπίσθια",
εξέχουσα στρογγυλή σαν αερόστατο κοιλιά,
μασέλες τετράγωνες με δόντια σαν τσαπιά.
Τεράστια τρωκτικά, τρώτε τη δόξα
μέχρι που να σκάσετε.
Δεν αφήσατε για μένα ούτε μία μπουκιά,
όμως,
γεμίζω εγώ την καρδιά μου μ' αγάπη,
την ματιά με ομορφιές,
το στόμα μ' ένα τραγούδι μελωδικό,
το μυαλό με σκέψεις "ανθρώπινες",
που γράφω στο βιβλίο
που θα πάρω μαζί μου.
ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ
Με ξύπνησαν κάτι θόρυβοι πρωινοί
των παλαιών ανιχνεύσεων.
Κατευθύνθηκα στην κακοτράχαλη ακτή,
και μάζευα μαργαρίτες
μες στην καυτή βροχή των αναμνήσεων.
Όμως, περιμένω από αύριο,
ήλιος μεγάλος να 'βγει, φωτεινός,
να με πνίξει στο φως του,
να με νανουρίσει κάτω απ΄ τον ίσκιο
του δροσερού μου δένδρου,
και μία αετονύχισσα κοπελιά
να μου βάλει το γαρύφαλλο στο πέτο,
να με πνίξει με τ' άρωμα του κορμιού της,
να τα 'χω συντροφιά στο χαρούμενο ταξίδι μου.
Η ΛΕΥΚΑ
Η λεύκα στον κήπο μου
σπαθίζει τ' ουρανού τα ντέρτια.
'Έτοιμα τα δάκρυα της νύχτας
να κυλήσουν στις ξαφνικές
αναπολήσεις.
Τους χτύπους της καρδιάς σου
προσπαθώ ν' ανιχνεύσω,
μέσα απ' το γαλάζιο του ματιού σου.
Τους ψάχνω, μα τίποτα!.
Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ
Μετράω τις ώρες που στενόχωρα περνούν,
ακουμπισμένος στο πελαγίσιο μπαλκόνι,
σφυρίζοντας το μονότονο τραγούδι μου,
βγάζοντας μια, μια τις νότες
από το πηγάδι των αναμνήσεων.
Στο βάθος ένας ήλιος κόκκινος σαν αίμα,
στέκει σκεπτικός,
κουρασμένος απ' το αιώνιο ταξίδι του.
Δυο συννεφάκια που αχνά αρχίζουν να μαυρίζουν
του συμπαραστέκονται.
Βουβή κι η δική μου ματιά,
Ακίνητη,.. προκλητικά καρφωμένη στον ορίζοντα.
Σε λίγο θ' αρχίσει η συμφωνία
των Αγγέλων σε Ντο ελάσσονα.
Η ΜΟΙΡΑΣΙΑ
Χίλια αρώματα μες το κουτάκι
που μου χάρισες.
Χίλιες αγωνίες μέσα στα χέρια μου.
Τις νότες μου τις μοιράζω
στους ανθρώπους
που περιμένουν στους δρόμους.
Τα νυχτερινά μου όνειρα
τα χαρίζω στ' αδέλφια μου,
που μ' ανησυχούν με τις έγνοιες τους.
Τα λόγια μου τ' αφήνω
στις νυχτερινές περιηγήσεις μου,
στα σιγανά ποτάμια,
που τρέχουν στις φλέβες μου.
Το βλέμμα μου το στυλώνω
στον κόκκινο ήλιο,
που μοιράζει τις ελπίδες μου.
ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΤΑΞΙΔΙ
Θα σε πάρω στο ταξίδι μου
κρατώντας μια αχιβάδα μες στη χούφτα μου.
Θα σου ανοίξω τα φτερά μου να πιαστείς
και ν' ακουμπήσεις τη νύχτα,
στον στοργικό ουρανό,
ή θα σε βάλω πάνω στο πλοίο της γραμμής
να φύγεις για δω γύρω,
και να περιμένεις τη λήξη της γιορτής,
που θ' αντηχήσουν τα σήμαντρα,
θα σπάσουν οι κιθάρες,
και τα βεγγαλικά θα ζωγραφίσουν,
τα πτερόεντα έπη της ζωής μας.
Η θα συνεχίσω εγώ μόνος ν' ακολουθώ
τη γραμμή, που χάραξα χθες το απόγευμα
στο σημειωματάριό μου.
ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ
Περιμένω δυο λόγια σου,
κι' ας μην έχουν νόημα
Θα τους δώσω εγώ τη σημασία
που τους πρέπει.
Μήπως όταν κρατώ τις αστραπές
στα χέρια μου, ξέρω τι γεννιέται;
Μήπως όταν κοιτάζω τα ποτάμια
των ματιών σου ξεδιψάω;
Μήπως όταν περνάω το γιοφύρι
του άλλου κόσμου
τιθασεύω την περιέργεια;
'Όχι! τα τραγούδια με γλυκαίνουν,
οι στάλες της βροχής με ξαποσταίνουν,
οι φλέβες των χεριών μου,
μ' οδηγούν στις λεωφόρους
της ανεξερεύνητης πόλης,
κει που το υπάρχω, δεν υπάρχει..
κει που τα όνειρα πεθαίνουν
μόλις αρχίζουν.
'Όμως, κάτι θα γίνει..
δυο λόγια περιμένω,
κ' ας μην έχουν νόημα,
θα τους δώσω εγώ
τη σημασία που τους πρέπει.
ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ
Φτωχές οι λέξεις των ανθρώπων.
Φτωχά τα σοκάκια των χωριών μας.
Αδύνατοι σαν μίσχοι λουλουδιών
οι άνθρωποι,
πορεύονται με τα χέρια σφιχτά,
με τα μάτια χαμηλωμένα,
τις ανυποψίαστες νύχτες.
Δακρύζουν οι κληματαριές
στο πέρασμα των πουλιών,
αλλάζουν σχήματα οι πέτρες
και τα λιθάρια,
από αμηχανία.
Ξεφορτώνονται τα υποζύγια
το φτωχό τους περιεχόμενο.
Μόνο οι μεγάλες πολιτείες
τραγουδούν τα μακρόσυρτα
τραγούδια τους.
Μόνο το νωχελικό ποτάμι
σέρνει τους καημούς μας.
Τρέχει-τρέχει και δεν φτάνει..
ΡΙΖΩΜΕΝΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ
Αντιλογία.. Πόλεμος..
σφαίρες που τρυπάνε τα πλευρά μου.
Ασύστολες κατηγορίες κατευθείαν
στον εγκέφαλο.
Δυνατές αποχρώσεις μπερδεμένων
εντυπώσεων,
δυναμικών λύσεων.
Ξεφεύγουν οι νύχτες μέσα από
τα δάκτυλά μου..
Ξεφεύγουν τα λόγια μέσα
από τους φράχτες των σπιτιών.
Δεν φεύγουν οι ελπίδες από μέσα μου,
με συντροφεύουν,
ως το τέλος..
ΓΡΑΦΩ
Γράφω για τ' αυγό του Κολόμβου,
για τις πενιχρές αποδόσεις των θαυμάτων,
για τα ρητορικά σχήματα,
για τους ανέμους που δεν φύσηξαν ποτέ.
Γράφω για τα δεκαοχτώ μου χρόνια,
που δεν χάθηκαν στις ψεύτικες υποσχέσεις,
των διάφορων τσαρλατάνων,
που με πέρασαν γενεές δεκατέσσερις,
και που όμως τους άντεξα.
Γράφω για τους απογόνους μου,
που με πικραίνουν προκαταβολικά,
στη σκέψη πως κάποιους θα πιστέψουν.
Γράφω για τα σαπρόφυτα και τους
χοντροφτιαγμένους,
που τα θέλουν όλα δικά τους.
Ακόμα και τα δικά μας πιθάρια.
ΚΟΜΦΟΥΖΙΟ
Ξεκίνησε η μέρα δίχως ήλιο..
δίχως μυρωδιές.
Στ' απέναντι μπαλκόνια
τα παράθυρα κλειστά.
Και ‘ γω να ψάχνω μ' αγωνία,
για ένα λουλούδι ανθισμένο,
για μια πρασινάδα...
Μα πουθενά.. ούτε ένα χελιδόνι,
ούτε ένας ήχος...
Όλα νεκρά.
Κλίνω τα μάτια, κι' ονειρεύομαι
τις αδύναμες σχισμές των βράχων,
τις φριχτές παραμορφώσεις του ορίζοντα.
Ανοίγω μια οπή βαθιά στο σύμπαν,
και τρέχω στα ανήλιαγα δρομάκια.
Επικοινωνώ με το υπερπέραν,
το με τόσες βέβηλες πράξεις
των ανθρώπων βεβαρημένο.
Θα δοκιμάσω να εκπορθήσω
τα δύσκολα κάστρα του παραδείσου..
ΤΑ ΦΩΤΕΙΝΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ
Ο ίσκιος σου πλανιέται πάνω από τη θάλασσα.
Σμίγουν οι φωτεινές λέξεις των ανθρώπων,
στα κρησφύγετα των ανέμων.
Ακουμπούν οι ξεχασμένες υποσχέσεις
τους ζωντανούς σατραπίσκους.
Χωρίς επιστροφή οι ανοιχτοί δρόμοι,
χωρίς νικημένους οι αγώνες..
Περιπλέκονται ακατάπαυστα
τα λιμοκτονούντα πλήθη,
μπρος στα πόδια του ταλαίπωρου ηγέτη.
Αλαλάζουν οι νύμφες αισιόδοξα,
ζώντας στο δικό τους κόσμο.
Ξεκουράζονται οι λαβωμένοι αετοί,
πάνω στους ώμους των μικρών παιδιών,
που τραγουδάνε τα αίσχη των ανοιχτών οφθαλμών,
των σφραγισμένων πόλεων,
των ασύστολων εκπλήξεων.
Ξεφεύγουν μέσα από τ' ανόητα σχήματα,
τα φωτεινά χέρια,
που σφιχτά κρατούν την ελπίδα.
ΟΝΕΙΡΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Δώσε μου ένα λουλούδι να το κρατήσω
ανάμεσα από τη σχισμή των δακτύλων μου.
Να διδάξω τους άδικους
τα ισοσκελισμένα σχήματα.
Να πω στα παιδιά τα τραγούδια
που θέλουν ν' ακούσουν,
κι' άμα αρχίσει η βροχή,
να μπω στο πρώτο ποταμάκι που θα βρω μπροστά μου,
και να ταξιδέψω στην ανεμοδαρμένη θάλασσα..
Να μετρήσω τα καράβια,
να τα ζωγραφίσω σαν νά ' ναι δικά μου,
και να φωνάξω τις θλιμμένες ελπίδες μου,
να τις βάλω στη χούφτα μου να τις κοιμίσω.
Μέχρι να ξαστερώσει,
μέχρι νά ΄βγει ο ήλιος,
όπου θ’ αρχίσω το τραγούδι μου,
όπου θα γελάσω δυνατά,
να με ακούσουν οι πεινασμένοι του κόσμου
και να χορτάσουν,
οι ευτυχισμένοι και να κλάψουν.
Και τα πουλιά να σχηματίσουν μία ομπρέλα
από πάνω μου.
Και οι ψυχές να λυτρωθούνε.
ΤΟ ΔΕΝΔΡΟ
'Ένα δέντρο μεγαλώνει
στη χούφτα μου
και μοσχομυρίζει
σαν ανοιξιάτικη νύχτα.
Μετρώ τα φυλλαράκια του,
τα βρίσκω ζυγά..
Μετρώ τα κλαδιά του,
τα βρίσκω μονά..
Στην κορφή θρονιασμένη
η καρδιά μου,
μ' ανεξίτηλο κόκκινο βαμμένη.
ΕΛΑ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΤΟΥΜΕ!
'Έλα να φθάσουμε τον ήλιο,
ν' ανεβούμε στις στέγες των σπιτιών,
να πούμε το τραγούδι μας στην κορφή
του κυπαρισσιού,
να κλάψουμε για την πονεμένη μας
πατρίδα.
΄Έλα να μετρήσουμε μαζί
τα βήματα ως την απέναντι όχθη,
να σβήσουμε τις πορφυρένιες λέξεις
στο χώμα,
να κλείσουμε τα δακρυσμένα μάτια μας
και να ονειρευτούμε.
Αφιερωμένο στην ΚΥΠΡΟ
και στις ΧΑΜΕΝΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ.
ΣΤΗ ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΠΤΑ
Επτά μαχαίρια, επτά καρδιές,
δυο χέρια με κρατάνε και που με πάνε,
δεν ξέρω.
Επτά οι νύχτες, επτά κ' οι ήλιοι,
επτά παιδιά που κλαίνε,
επτά γελάνε,
γιατί; δεν ξέρω.
Επτά οι νύχτες, επτά οι ήλιοι,
επτά τα όνειρα επτά κι οι φίλοι
Επτά κ' οι ώρες, επτά οι χαρές.
Στα όνειρα σε ψάχνω και δεν σε βρίσκω.
Σε χάνω!
ΟΙ ΚΥΚΛΟΙ
'Έριξα ένα πετραδάκι
στα βρώμικα νερά του λάκκου,
και βάλθηκα να μετρώ
τη συχνότητα των κύκλων.
Κύκλοι ζωής είπα..
Λιμοί σεισμοί καταποντισμοί,
στη συχνότητα των κύκλων..
Μόνο που κι' αυτοί σπάζουν
και σβήνουν, σαν να μην υπήρχαν..
Να μια σχέση που δεν ελέγχεται
ΕΙΜΑΙ
Ένας παράξενος ταξιδιώτης στων
αστεριών την τροχιά είμαι.
Ένας αδύνατος μίσχος λουλουδιού,
που η αμηχανία των ανέμων σκλαβώνει.
Ένα μικρό λιθάρι στην ασήμαντη νύχτα.
Μια μικρή κλωστή που κρέμεται
η πολυμήχανη αράχνη.
Είμαι μια σταγόνα μες στην ξαφνική νεροποντή.
Είμαι το αχ στον πόνο,
το χα στο γέλιο.
Είμαι ότι ξαφνικό κι' αβέβαιο
την δωδεκάτη ώρα,
που λουφάζουν τα πάντα,
που κοιμούνται τα νήπια,
που ξεχνιούνται οι ελπίδες,
στο λήθαργο της αβέβαιης νύχτας..
Η ΑΙΣΙΟΔΟΞΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΟΥ
Άπλωσα στον ήλιο τη θάλασσα.
Κατέβασα μια αγκαλιά αστέρια
για χάρη σου.
Ζήτησα από την άνοιξη να μου τραγουδήσει
τις ξεχασμένες μελωδίες της νιότης μου,
κι' ανέβηκα στην κορφή του κυπαρισσιού,
να πιάσω τον άνεμο.
Δεν ζήτησα τίποτ' άλλο,
Παρά,
μακριά να κοιτώ,
τις αστραπές στο βάθος του ορίζοντα,
και τις νυχτερίδες να κόβουν κύκλους
σαν κυνηγημένες ψυχές.
Τίναξα από τα χέρια μου και τα μαλλιά
τις στάλες της νυχτερινής δροσιάς,
κι' ανάσανα την ελπίδα στην άκρη
των δακτύλων.
ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ ΑΝΤΟΧΗΣ
Ξαφνικό μπουρίνι.
Ξαφνική λαίλαπα
στη σκελετωμένη ψυχή μου.
Ρυθμικά παλαμάκια σε ασίκικο σχήμα..
Ένα, δύο τρία..επτά, οκτώ, εννιά..
Ιεροτελεστία ολόκληρη,
να κάνω το πρώτο βήμα.
Μετέωρο το δεξί μου πόδι.
Έχει απλώσει πανιά η καρδιά μου,
μουρμουρίζει η φωνή μου
τον ύμνο των γενναίων
Ανακατεμένες οι σκέψεις της στιγμής,
με τις αντιφάσεις,
με τις πράξεις..
Στιγμές απαράλακτα, ίδιες, καθημερινές.
Προπόνηση αντοχής στα κραυγαλέα
παραπτώματα
ΑΝΑΜΟΝΗ
Άσε με για λίγο να σκεφθώ
τις πικραμένες μου λέξεις.
Να πάρω από την αρχή στα χέρια μου
τα μεστωμένα στάχυα,
να μετρήσω τους κόκκους...
Άσε με να βάλω στην τσέπη μου,
τα κιτρινισμένα χαρτάκια.
Ν` απλώσω πάνω στο τραπέζι
τις μοναχικές μου νύχτες,
να παίξω με τα φτερωτά μου όνειρα.
Κι άμα περισσέψει χρόνος,
να σου ταιριάξω και κείνο
το τραγουδάκι που μου παρήγγειλες.
Άσε με να μαζέψω στο τασάκι
τη στάχτη των τσιγάρων μου,
να τη βάλω στην κλεψύδρα
πού΄χω στήση εμπτός μου
και να κάθομαι, να τη βλέπω να τρέχει.
Άσε με σου λεω, ξέρω εγώ τι σου ζητάω.
ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑ
Δεν περίμενα να βγει το όραμα,
να τραγουδήσουν οι μέλισσες
πάνω στα λουλούδια,
να λουφάξει το πρωινό
μες τον κόρφο μου
και να αναλυθεί σε λυγμούς ο ήλιος.
Δεν περίμενα η άνοιξη να τελειώσει
τόσο απότομα..
και τα χελιδόνια να πέσουν
σε χειμερία νάρκη.
Δεν περίμενα ο αστυνόμος,
με τις χειροπέδες στα χέρια,
να ψάχνει για τον χαμένο όμηρο,
σαν ευκίνητο λιοντάρι
σε ανοιχτό κλουβί.
Δεν περίμενα να πέσει καταχνιά στα μάτια,
πυκνή μα γλυκιά σαν ξεχασμένη αναμονή.
Περίμενα να φανούν τα πορφυρά γράμματα,
με τα αίσχη των ανθρώπων.
Η ΣΚΙΑ
Ξέχασε με
και μην πεις ούτε μια λέξη
πως τάχα πέρασα απ' τη ζωή σου
Ξέχασε με
και σώπαινε στη θλίψη
Ούτε λεπτό δεν θα λείψω.
Μυστικά θα 'ρχομαι κοντά σου,
μες τη νύχτα,
αθόρυβα,
σαν ίσκιος στην σκιά σου.
ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ
Και τώρα, με συγχωρείτε. Θα φύγω
Θα φύγω με το κεφάλι ψηλά,
και με τ' αστέρια στο μέτωπο
Θα αφήσω όμως να πλανιέται το γιατί!
Χωρίς απάντηση
Βουρκωμένα μάτια,
πελιδνά χείλη.
Όμως, με συγχωρείτε, πρέπει να φύγω.
ΑΝΑΜΝΗΣΗ
Σε κοίταζα, σαν άνοιξη,
κ' ήσουν λουλούδι μ' ανοιχτά τα πέταλα,
παιδάκι στη γωνιά του δρόμου,
που μέτραγες τις στάλες της βροχής.
Τραγούδι δεν βγήκε απ' τα χείλη μου,
ακούω το χτύπο της καμπάνας
και την ευχή της μάνας,
στη λήξη της γιορτής.
ΑΕΝΑΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ
Αγκάθι στη καρδιά.
Εγώ το ξέρω!
Χρωματιστές ανταύγειες που στάζουν αίμα
στων ματιών μου την άκρη.
Υποψία αιθρίας στην περισπωμένη των χειλιών μου.
Αταίριαστη παρουσία σε λάθος συχνότητα
Όμως, θα πλανιέμαι στην αιωνιότητα,
αφήνοντας τα στίγματα των στεναγμών,
τις απραγματοποίητες αποθυμιές,
τις νότες μου,
στο έλεος των ατέλειωτων ανέμων
Η ΑΙΣΙΟΔΟΞΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ
Τα φώτα της πόλης τρεμοσβήνουν μακριά.
Ο αγέρας φουσκώνει τα στήθια μου,
δίνοντας ζωή στη χαμένη ύπαρξή μου.
Ανάβει και σβήνει το φωτάκι της νύχτας,
σαν stop αυτοκινήτου.
Σαν ριπές αυτομάτου οι σκέψεις
κατακλύζουν το νου.
Κινηματογράφος της εποχής του είκοσι,
μερικές σκηνές του δύο χιλιάδες.
Η ΧΑΡΗ
Μη με ζαλίζεται με τις φάλτσες φωνές σας.
Λουφάξτε στην άκρη των βράχων,
κι ακούστε πόσο όμορφα αγκομαχάει
η θάλασσα.
Πληρώστε μου πέντε τάλαρα
για τη χάρη που σας κάνω,
και κοιτάξτε μαζί μου τ’ αστέρια
που τρεμοσβήνουν.
Κι ακουμπήστε με τα δάκτυλα
σας την γραμμή
που αφήνει πίσω του ο κομήτης.
Έτσι θα' ναι καλύτερα!
ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΜΑΚΑΡΙΟΤΗΤΑ
Ξέρετε να μου πείτε τίποτα
για τιs φευγάτες μέρες του καλοκαιριού;
Μπορείτε να μου φέρετε τον ήλιο
στη σκιά των πλατανιών;
Μπορείτε να μου τραγουδήσετε
του τριζονιού το μονότονο τραγούδι;
Αν όχι, τότε τι φίλοι είστε;
Αφήστε με να μετρώ το χρόνο,
με το δεξί μου πόδι,
ως τ' άλλο καλοκαίρι...
ΜΑΚΑΡΙΕΣ ΑΦΡΟΔΙΤΕΣ
Κοίταζα τις μικρές Αφροδίτες
που λούζονταν στη θάλασσα...
μακάρια ευτυχισμένες
στον πανάρχαιο πηλό τους.
Στολισμένες με τις πούλιες
της αιώνιας αδιαφορίας τους,
ακουμπώντας στη θάλασσα
τις μύριες αποθυμιές τους,
κοίταζαν ανέμελα τον ορίζοντα.
ΝΟΕΡΑ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ
Ανασαίνοντας την αύρα του εσπερινού,
ακουμπισμένος στο πελαγίσιο μπαλκόνι
σκορπίζω τις μύριες αποθυμιές μου
κει που τελειώνει η θάλασσα...
και σου στέλνω νοερά χαιρετίσματα.
ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ
Πελαγοδρομώ στις ελλείψεις
των τύπων των ήλων.
Αμφιβάλλω για την απόφαση
στο παραπέντε.
Δημιουργώ τεθλασμένες γραμμές,
ξεκινώντας από τα σημεία επαφής.
Αναγιγνώσκω με στόμφο
τις αναγνώσιμες γραμμές,
των πεπραγμένων μου...
ΧΑΙΡΩ ΠΟΛΥ
Χαίρω πολύ κύριε, που σε γνώρισα..
Τα λόγια σου μ' ανέβασαν
το ηθικό.
Σου ζητώ άλλη μια φορά,
να σφυρίξεις το σκοπό που θέλησες να σου μάθω.
Εγώ θα προσπαθήσω να σε ακολουθήσω.
Ναι! είναι γνώριμα για μένα, τα μονοπάτια
ΝΑ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕΙΣ
Να μου χαρίσεις τ' όνομά σου,
και θα σου δώσω ένα σταυρό,
να τον κρεμάσεις στο λαιμό σου,
να το θυμάσαι, σ' αγαπώ.
Μ' ένα χαμόγελο στα χείλια,
σαν σε ζωγραφιά,
θ' απλώσω εγώ τα χέρια,
σε μια αγκαλιά.
Να μου χαρίσεις την καρδιά σου,
και γω για λίγο να χαθώ,
μέσα στη λάγνα τη ματιά σου.
Δεν θα ρωτάς, δεν θα ρωτώ,
Η ΣΥΝΑΞΗ
Στην ξέρα που μπαίνει στη θάλασσα,
κάτω απ' το βουνό των καημών μου,
τραγουδώ με το χέρι στη καρδιά,..
τραγούδια που 'ρχονται απ’ τα παλιά,
κάνοντας την σύναξη των ανθρώπων μου.
Μες στη μέση στη θάλασσα ένα καίκι,
κι από απάνω η ομπρέλα του ήλιου
να ρίχνει άπλετο το φως,
να θαμπώνουν τα μάτια,
να γίνεται η καρδιά μου,
χίλια κομμάτια
κάνοντας την σύναξη των ανθρώπων μου.
ΔΡΟΣΟΣΤΑΛΙΑ ΜΟΥ
Δροσοσταλιά μου,
ένα τόσο δα σταλάκι
στο προσωπό μου,
στην κάψα του καλοκαιριού.
Δροσοσταλιά μου,
ένα τόσο δα ανθάκι
στο ονειρό μου,
στο λακκάκι του δεξιού αυτιού.
ΕΝΩΠΙΟΣ.. ΕΝΩΠΙΩ
Ενώπιος ενωπίω
φυσώντας τον καπνό των ονείρων μου
σε αβέβαιες κατευθύνσεις.
Ενώπιος ενωπίω
ζυγιάζοντας την εξουθένωση των κόπων μου,
στη ζυγαριά της αλήθειας.
Ενώπιος ενωπίω
προσμένοντας το τέλος της άνοιξης,
που κατά λάθος άνοιξε τα φτερά της.
Ενώπιος ενωπίω
συμμαζεύοντας τα σύνεργα του ατέλειωτου ονείρου μου.
Ενώπιος ενωπίω
αναμασώντας τα πεπραγμένα.
ΤΕΛΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
Σε θεωρώ αναρμόδιο κύριε…
Να μπαίνεις στην ψυχή μου
και ν΄ αλλάζεις την σειρά των συναισθημάτων μου;
Να μου τσαλακώνεις τις ελπίδες μου,
που τις έχω προφυλαγμένες στο ατσάλινο κουτάκι;
Δεν μπορείς!
Είμαι ένα κάρβουνο αναμμένο,
μια καταρρακτώδης βροχή,
οι τελείες και τα κόμματα στο λόγο,
οι φάλτσες νότες στο τραγούδι μου,
η νύχτα που δεν τελειώνει.
Σου απλώνω το χέρι.
Είναι η τελευταία σου ευκαιρία.
Μετά απ΄ αυτό δεν υπάρχουν άλλα λάθη.
Υπάρχει μόνο το τίποτα!
ΑΝΑΜΝΗΣΗ
Στύλωσα τα μάτια στο απέραντο..
Θυμήθηκα πως σ΄ έβαζα στους ώμους,
μωρό χοντρομπαλάτο..
και με πέντε, έξη σακούλες στ΄ αδύνατά μου χέρια
–κάνω τον σταυρό μου, πως μπορούσα τότε;
Ήταν η δύναμη της νιότης.-
και με τα πόδια πηγαίναμε στη Σαλαμίνα,
στο σπίτι που έκανα με χέρια και με δόντια.
Χρόνια που περάσανε!
Πικρά, μα αγαπημένα.
Τώρα σε βλέπω μπρος μου,
ολόκληρη γυναίκα,
στάχυ καρπερό, μα αγριωπό…
που με παιδεύει από αγάπη..
-έτσι φαίνεται-
και η ζωή μου τραβάει την ανηφόρα…
ΨΥΧΙΚΗ ΕΥΦΟΡΙΑ
Πλέω στα πελάγη ευτυχίας
της απραξίας μου.
Ανιχνεύω το σφυγμό μου
κι' αναλογίζομαι τις συνέπειες
της λανθασμένης μου ύπαρξης.
Ξέρω από πρόσθεση κι' αφαίρεση,
όμως κάπου σκοντάφτω.
Σκοντάφτω στις εξοχές των πεπραγμένων μου.
3 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Σκοπός του BLOG μου είναι η προώθηση και προαγωγή της ΜΟΥΣΙΚΗΣ, οποιασδήποτε μορφής τέχνης (των λεγόμενων ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ) και του λόγου, (ΠΟΙΗΣΗ, ΣΤΙΧΟΣ, ΔΙΗΓΗΜΑ, ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ), σχετική αρθρογραφία και προσωπικές απόψεις, κρίσεις και εκτιμήσεις.
Γάτες να αφυπνιστούμε ολοι ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ www.musicheaven.gr/html/story.php?id=1523 ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΔΙΗΓΗΜΑ Η ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ