Αγαπητοί φίλοι,
αγαπητές φίλες, σήμερα δημοσιεύω και θα μοιραστώ μαζί σας ένα Διήγημά μου, θέλοντας να σας ελαφρώσω λίγο από τα επώδεινα, να αφήσω για λίγο τους κυβερνώντες να κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου και να γαυγίζουν και να απειλούν μόνοι τους τον άτυχο Ελληνικό Λαό, γιατί εγώ δεν θα ανοίξω για μια εβδομάδα τηλεόραση. Και θα έλεγα και εσείς το ίδιο να κάνετε.
ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΟ
Ήταν ένα πρωινό του Δεκέμβρη, πολύ κρύο. Ήμουνα μικρό παιδάκι, στην τετάρτη τάξη του Δημοτικού. Όπως πάντα ξυπνούσα στις επτά το πρωί.
Είχα ετοιμάσει τη σάκα μου αποβραδίς, πήγα και πήρα σαν κοροΐδο που ήμουν αφού ο αδερφός μου δεν πήγαινε, το γάλα, το τυρί, το βούτυρο, αλλά και το κορνμπίφ από την Ούντρα και αφού τύλωσα την κοιλιά μου με αυτά, καθόμουν μέχρι να έρθει η ώρα να φύγω για το σχολείο, στο τζάμι του παραθύρου του δωματίου μου και ρέμβαζα στο χιονισμένο τοπίο.
Έτσι από ψηλά όπως ήταν το σπίτι μου, είχα μια θέα απερίγραπτη, πανοραμική. Το χωριό έμοιαζε με μια πανέμορφη καρτ ποστάλ, σαν αυτές που βγάζουν οι διάσημοι φωτογράφοι στα χιονισμένα τοπία .
Μου φαίνονταν, έτσι μικρό παιδάκι όπως ήμουν, πως όλα ήταν ντυμένα στα γιορτινά τους. Τα σπίτια, τα δέντρα, οι γύρω λόφοι, και την ηρεμία του τοπίου την διέκοπταν τα πουλάκια, που άλλα κάθονταν στα κλαράκια των δέντρων και κελαηδούσαν, άλλα έκοβαν κύκλους, αναζητώντας την τροφή τους, που από ότι φαινόταν ήταν πολύ δύσκολο να την βρουν τέτοια μέρα. Μια μουσική πανδαισία και μια κινητικότητα των ιπτάμενων φίλων μας, που μόνο η φύση προσφέρει.
Είχα μια αγωνία που δεν είδα να μου χτυπά το τζάμι μου ο καθημερινός, χειμωνιάτικος φίλος μου. Ένας πανέμορφος Καλογιάννος. Με τα κόκκινα, σταχτιά, πρασινωπά και με πάρα πολλές ακόμη αποχρώσεις πούπουλά του , απαλά σαν βελούδο, την ροζ μυτούλα του, τα πανέμορφα χρωματιστά φτερά του και τα ροδαλά του αδύνατα σαν μίσχος ποδαράκια του. Κυριολεκτικά τον λάτρευα.
Στις οχτώ, άντε οχτώ και πέντε, έπρεπε να φύγω για το σχολείο και ήταν οχτώ παρά τέταρτο… και ακόμα, ο άτιμος… να φανεί. Άργησε ο αθεόφοβος στο σημερινό του ραντεβού. Καθόμουνα σε αναμμένα κάρβουνα και έβαζα χίλια δυο με το μυαλό μου, με πιο έντονη την υποψία μήπως και τον γράπωσε καμιά γάτα και τον έφαγε.
Μου είχε γίνει συνήθεια, δύο χρόνια τώρα και νόμιζα πως ήταν πάντα ο ίδιος Καλογιάννος που με επισκεπτόταν… και μάλλον ο ίδιος ήταν. Πως αλλιώς να το σκεφθώ;
Μόλις χειμώνιαζε ερχότανε και με εύρισκε. Να τον περιμένω κάθε πρωί, πίσω από το τζάμι του παραθύρου του δωματίου μου.
Κάνοντας αυτές τις σκέψεις, ξαφνικά, περίπου στις οχτώ παρά δέκα, τσακ, κατέφθασε, σεινάμενος και κουνάμενος... και τιτιβίζοντας.. και αμέσως μου χτύπησε με την μυτίτσα του το τζάμι. Σαν να μου έλεγε:
-Ε, εδώ είμαι. Δεν σε ξέχασα. Φαινόταν πολύ χαρούμενος και ήταν σε μεγάλα κέφια.
Αμέσως εγώ του άνοιξα… κι αυτός… δήθεν φοβισμένος, πέταξε λίγα μέτρα πιο πέρα, στην μισοανθισμένη αμυγδαλιά, για να με κάνει -ποιος ξέρει- να αγωνιώ;
Μετά, κάνοντας μερικά κόλπα ιπτάμενος και σπαθίζοντας τον αγέρα για λίγο ακόμα, μπήκε μέσα στο δωμάτιο.
Το συνήθιζε κάθε μέρα αυτό, δηλαδή έκανε πως ήθελε να μπει, πετούσε εδώ κι εκεί και μετά εφορμούσε μέσα στο δωμάτιο, όπου και καθότανε πάνω στο γραφείο μου, λες και ήταν δικό του.
Έτσι έκανε και σήμερα. Ένα τόσο δα μικρό πουλάκι να κάνει τόσες ενέργειες; Ούτε άνθρωπος να ήταν.
Τι γραφείο δηλαδή, ένα στρογγυλό τραπέζι σιδερένιο ήταν, από εκείνα που είχαν τα καφενεία παλιά. Κάπου το βρήκε ο πατέρας μου και μου το έφερε και εκεί πάνω διάβαζα, έγραφα, ζωγράφιζα και έκανα διάφορες παιδικές σαχλαμαρίτσες.
Μου άρεσε να ζωγραφίζω βουναλάκια, πουλάκια να πετούν, κλαδιά ανθισμένων δένδρων, σπιτάκια και παιδιά να παίζουν. Και ένα σωρό άλλα. Ώρες ολόκληρες ζωγράφιζα, μέχρι να έρθει η μάνα μου να με ταρακουνήσει και να πιάσω τα βιβλία μου και να αρχίσω να διαβάζω. Αν και δεν διάβαζα και πολύ.
Η δασκάλα μου έλεγε στους γονείς πως είμαι «σπίρτο». Και η αλήθεια είναι πως πολλά τα μάθαινα από την παράδοση.. στο σχολείο.
Πήγα λοιπόν σιγά, σιγά προς το τραπεζάκι και ο Καλογιάννος κάνοντάς μου κόγκσες και τιτιβίσματα, τελικά δέχτηκε να τον βάλω στην παλάμη μου, όπως κάθε μέρα το συνήθιζα και το συνήθιζε και αυτός. Του είχα γίνει ο απαραίτητος φίλος. Στην τσέπη μου είχα λίγα ψίχουλα και με το αριστερό μου χέρι τα έβγαλα, όσα έπιασα με τα δάχτυλά μου, και τα έβαλα πάνω στο τραπέζι.
Αυτός αστραπή, πήδηξε από το χέρι μου και άρχισε να τσιμπά με λαιμαργία, ευχαριστημένος τα ψίχουλα, ρίχνοντάς μου ματιές, σαν να μου έλεγε σε ευχαριστώ Γιάννο μου. Έτσι το καταλάβαινα εγώ τότε.
Μόλις τέλειωσε και πριν προλάβει να την κοπανήσει, τον άδραξα με το χέρι μου και κρατώντας τον απαλά στη χούφτα μου, τον πήγα γοργά, γοργά στην μάνα μου.
-Μαμά, ο φίλος μου ο Καλογιάννος, της είπα πετώντας από χαρά, που τον κρατούσα στα χέρια μου. Ο φίλος μου ο Καλογιάννος, επανέλαβα. Αν δεν με δει κάθε μέρα μαμά δεν γίνεται, θα σκάσει.
-Αν και σήμερα άργησε λίγο ο άτιμος. Που λες να ήτανε μαμά;
-Μπορεί ο χιονιάς να τον έκλεισε στην φωλιά του, είπε η μάνα μου. Μπορεί να ταΐζε τα παιδάκια του. Γιατί και τα πουλάκια έχουν παιδάκια Γιάννο μου.. και ξέρεις ε! και οι δυο γονείς τα ταΐζουν. Τα πουλάκια Γιάννο μου είναι πολύ καλοί γονείς.
-Τι μαμά; έχει παιδάκια; Μα κι αυτός σαν παιδάκι είναι, είναι πολύ μικρός.
-Ε, μικρό πουλάκι είναι, είπε η μάνα μου. Αλλά είδες πόσο καλλικέλαδος είναι; Ούτε μεγάλος καλλιτέχνης να ήτανε. Είδες πως τα κάνει όλα ωραία ο Θεός Γιάννο μου;
-Ναι μαμά. Εγώ μαμά τον αγαπώ πολύ. Άμα μου λείψει πολύ θα στενοχωρηθώ. Μόνο που το σκέφτομαι μου έρχεται να κλάψω.
-Γιάννο μου… μικρό πουλάκι είναι.. από χίλιους κινδύνους μπορεί να χαθεί. Κινδυνεύει από τις γάτες, από τις σφενδόνες των κακών παιδιών, από άλλα αρπακτικά πουλιά, από τον χιονιά και διάφορα άλλα. Στα λέω αυτά για να σε προετοιμάσω Γιάννο μου, γιατί μπορεί να χαθεί απότομα και φοβάμαι μη και στενοχωρηθείς πολύ. Έτσι είναι η ζωή, όλων των ζωντανών Γιάννο μου. Έρχονται και «φεύγουν», είπε η μαμά μου.
-Να τον κρατήσω μέσα στο σπίτι μας μαμά; Να’ ναι πιο εξασφαλισμένος από τους εχθρούς του;
-Όχι γιε μου. Ο Καλογιάννος δεν σκλαβώνεται. Θα πεθάνει γρήγορα. Άστον να πάει στο καλό του. Το κάθε ζωντανό έχει την τύχη του. Μπορεί να είναι τυχερός και να τον έχεις εδώ και του χρόνου, είπε τελειώνοντας η μαμά μου.
-Μαμά, έχω μια απορία όμως. Γιατί με αγαπά τόσο πολύ και στέκεται να τον πιάσω;
-Επειδή ξέρει πως τον αγαπάς πολύ Γιάννο μου, είπε εκείνη. Όμως οι άνθρωποι λένε πως οι καλές οι ψυχές των πεθαμένων ανθρώπων μεταμορφώνονται σε πουλάκια.
-Μπορεί να ναι η ψυχούλα του παππού σου αυτός ο Καλογιάννος. Που σε αγαπούσε τόσο πολύ. Τον θυμάσαι Γιάννο μου τον παππού σου;
-Ναι λίγο μαμά.. τον θυμάμαι που μου έφερνε καραμέλες. Ένας ψηλός γέρος με μουστάκια και άσπρα μαλλιά δεν ήταν;
-Ναι… και πολύ καλός άνθρωπος, είπε η μαμά μου. Πολύς κόσμος έφαγε ψωμί από τα χέρια του. Θεός σχωρέσ’ τον, που τον θυμήθηκα τώρα.
-Θυμάμαι και κάτι άλλο μαμά. Που μου ‘λεγε παραμύθια. Αλλά δεν θυμάμαι να σου τα πω.
-Ήσουν μικρούλης Γιάννο μου, πως να θυμάσαι; Έλα, άφησε τον Καλογιάννο τώρα να φύγει και πήγαινε στο σχολείο σου… Και πρόσεχε μην γλιστρήσεις στο χιόνι… και έχουμε νταβαντούρια.
-Θα προσέχω μαμά. Θα προσέχω, της είπα διστακτικά, σαν να μην ήθελα να φύγω για το σχολείο.
Άνοιξα την πόρτα και τον άφησα ελεύθερο.. Να πετάξει. Αυτός έκανε μερικούς κύκλους και ξαναγύρισε στο χέρι μου. Του καλάρεσε που τον περιποιόμουνα και ίσως καταλάβαινε και πως τον αγαπούσα. Μετά.. ξαναπέταξε κι αυτή τη φορά απομακρύνθηκε, μέσα στα χιονισμένα δέντρα. Κάθισε πάνω σε ένα κλαδάκι και άρχισε το τραγούδι του.
Ειλικρινά δεν ήθελα να πάω σχολείο και να κάθομαι να τον ακούω… τόσο όμορφα κελαηδούσε. Πίστευα πως για μένα έδινε τα ρέστα του, για μένα έδινε αυτό το ρεσιτάλ. Είχε μάλιστα στραμμένο το μάτι του προς το μέρος μου και με κοίταζε επίμονα. Τι άλλο ήθελε να μου πει; ότι τραγουδούσε για μένα. Εγώ όμως δεν είχα καιρό για χάσιμο και έφυγα αστραπή για το σχολείο, αφήνοντας τον καλό μου φίλο να τραγουδά ευτυχισμένος.
Στο σχολείο η κυρία μας, μας έβαλε μια έκθεση. Ο τίτλος της ήταν.. «Για τον καλύτερό μου φίλο».
Εγώ έγραψα για τον Καλογιάννο. Τον ζωγράφισα κιόλας, να κελαηδάει πάνω σε ένα ανθισμένο κλαδάκι αμυγδαλιάς. Όπως τον είδα να κάθεται και να κελαηδεί, πριν λίγη ώρα…
Ζωγράφιζα πάρα πολύ όμορφα. Ο πατέρας μου έλεγε πως άμα μεγάλωνα θα πήγαινα στη Σχολή Καλών Τεχνών, να γίνω ζωγράφος.. και όποιος με ρωτούσε τι θα γίνω άμα μεγαλώσω, αυτό έλεγα και εγώ. Ζωγράφος θα γίνω… έλεγα με στόμφο.
Η δασκάλα μου μόλις τελειώσαμε όλα τα παιδιά την έκθεση, πήρε το τετράδιο μου και άρχισε να διαβάζει αργά, αργά και με απαλή φωνή την έκθεσή μου.
Όπως πάντα άρχιζε από εμένα. Μάλλον της άρεσαν οι εκθέσεις μου.
Εγώ έγραψα ότι καλύτερο αισθανόμουν για τον Καλογιάννο μου. Καλογιάννο μου, γιατί τον θεωρούσα δικό μου φίλο. Έβαλα όλες τις εικόνες που έζησα μαζί του στο χαρτί με τα πιο όμορφα λόγια που μπορούσα. Όταν τελείωσε η κυρία μου, γύρισε και μου είπε.
-Πάντα φαντασιόπληκτος είσαι Γιάννη, αλλά είναι πανέμορφη η έκθεσή σου.
-Όχι κυρία, αλήθεια γράφω. Κάθε πρωί έχω στο σπίτι μου έναν Καλογιάννο. Είναι φίλος μου. Δυο χρόνια τώρα, κάθε χειμώνα έρχεται και με βρίσκει. Τον πιάνω στα χέρια μου κυρία. Αλήθεια λέω, επανέλαβα σαν να αισθανόμουνα προσβεβλημένος που δεν με πίστευε.
-Άσε τα ψέματα Γιάννη, είπε χαμογελώντας με νόημα η κυρία μου.
-Ρώτα και τη μαμά μου κυρία, της είπα με παράπονο. Κάθε πρωί έχουμε έναν τέτοιο επισκέπτη στο σπίτι μας.
-Φοβάμαι όμως μην τον χάσω, γύρισα και της είπα σοβαρά. Άμα πεθάνει; Τι θα κάνω;
-Θα βρεις άλλο Καλογιάννο Γιάννη. Έχεις μεγάλη φαντασία Γιάννη.
Αυτή ήταν κολλημένη με την φαντασία μου, ενώ εγώ της έλεγα την αλήθεια.
Πώς να με πιστέψει όμως; Ήταν συνηθισμένο πράγμα κάποιος να πιάνει έναν Καλογιάννο στα χέρια του; Να τον ταΐζει να παίζει κα να μιλά μαζί του;
Δεν μπορούσε να πιστέψει η δασκάλα μου αυτό που συνέβαινε. Της είπα να βρει την μάνα μου και αυτή να της πει την αλήθεια.
Πράγματι, σε μια γιορτή η δασκάλα μου και η μαμά μου συναντήθηκαν.
-Κυρία Ιουλία, της είπε.. λέει την αλήθεια ο Γιάννος μου για το πουλάκι.. για τον Καλογιάννο. Κάθε πρωί έρχεται στο σπίτι μας. Τον πιάνει με τα χέρια του, ο Γιάννος μου, και τον διώχνει.. και αυτός.. δεν θέλει να φύγει.
-Σοβαρά κυρία Κωνσταντία; της είπε εκείνη. Και δεν το πιστεύω.. το κου-τσουνάκι μου.
-Είναι σίγουρο αυτό που σου λέω. Να έλα στις επτάμιση αύριο το πρωί στο σπίτι μας… και θα δεις με τα ίδια σου τα μάτια τι ακριβώς συμβαίνει. Έλα να πιούμε έναν καφέ και ο Γιάννος θα τον φέρει.. Είμαι εντελώς σίγουρη γι’ αυτό. Θα έρθεις;
-Θα έρθω. Είναι περίεργη να δω, τι ακριβώς συμβαίνει, είπε η δασκάλα μου.
Πράγματι την άλλη μέρα μόλις γύρισα από την Ούντρα κρατώντας το γάλα και όλα τα λοιπά φαγώσιμα, βρήκα την κυρία μου στην κουζίνα να πίνει καφέ με τη μαμά μου.
Εγώ είπα «καλημέρα» και πήγα καταλαβαίνοντας γιατί ήρθε η δασκάλα μου αλλά και από καθημερινή συνήθεια να ταΐζω τον Καλογιάννο μου λίγο πριν φύγω για το σχολείο και την έστησα στο τζάμι του δωματίου μου.
Πίστευα πως ο φίλος μου, δεν θα με προδώσει και πως θα είναι παρών στο καθημερινό μας ραντεβού. Σε λίγο πράγματι, ο Καλογιάννος μου, χαρούμενος και πεταχτός, προσγειώθηκε στο πρεβάζι του παραθυριού.
Λες και τόξερε πως δε έπρεπε να αργήσει, για να αποδείξω την αλήθεια στην δασκάλα μου. Ούτε λεπτό δεν άργησε σήμερα. Να μην της περάσει από το μυαλό πως έγραφα ψέματα στην έκθεσή μου και πως είχα δίκιο που επέμεινα να της λέω πως τον πιάνω κάθε πρωί τον Καλογιάννο μου στα χέρια μου. Και του άνοιξα και που με το μπήκε μέσα έφαγε όπως πάντα και σχεδόν θριαμβευτικά πήδηξε στη χούφτα μου. Εγώ κρατώντας τον απαλά και σχεδόν τρέχοντας, τον πήγα και τον έδειξα στη δασκάλα μου. Εκείνη αιφνιδιασμένη από αυτό που έβλε-πε, γύρισε προς την μάνα μου και της είπε.
-Ακόμα και που το βλέπω, δεν το πιστεύω, κυρία Κωνσταντία μου, είπε κεραυνοβολημένη. Πω, πω, τι όμορφο που είναι.
-Σου είπα κυρία, πως εγώ δε λέω ποτέ ψέματα. Της φώναξα θριαμβευτικά. Μόνο άμα πρόκειται να φάω ξύλο, σου λέω ψέματα, της είπα με παιδική αφέλει-α.
-Τι να πω, τι να πω Γιάννο μου; Από εδώ και πέρα στα περισσότερα που θα μου λες, θα σε πιστεύω. Όχι όλα, γιατί όλο και κάποιο ψεματάκι θα μου λες, είπε γεμάτη χαρά. Μεγάλη η χάρη σου Θε μου, είπε τελειώνοντας και θεωρώντας θαύμα αυτό που γινότανε κάθε μέρα σε μένα.
Όσα χρόνια και αν έχουν περάσει, πολλές φορές φέρνω στο μυαλό μου τον αγαπημένο φτερωτό μου φίλο των παιδικών μου χρόνων. Τον Καλογιάννο μου. Και ακόμα χαίρομαι για όσα έζησα μαζί του. Τι καλύτερη ανάμνηση από την παιδική μου ζωή;
Γιάννης Ανδρεόπουλος
Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι,
γύρισα από τις διακοπές μου, μια και έχω την τύχη να μπορώ να πηγαίνω διακοπές, στο σπίτι που έφτιαξα στην νεότητά μου με χέρια και με δόντια στο κοντινό νησί, τότε που η εργασία είχε αντίκρισμα, στην φτωχική αλλά ανερχόμενη οικονομικά Ελλάδα, που αργότερα-και αυτό είναι το περίεργο εξέθρεψε και εκτρέφει εκατομμύρια λαθρομετανάστες και μετανάστες που έγιναν επίσημοι χωρίς να μας ρωτήσουν και τώρα ξαφνικά φτώχυνε- και που παλιότερα το επισκεπτόμουνα πολύ συχνά.
Αλήθεια στα 25 περίπου χρόνια που είναι εδώ οι ξένοι, πόσα δις ευρώ ή δολάρια έστειλαν στις χώρες τους; Πάνω από 600 δις σημερινά ευρώ. Αυτοί είναι οι υπολογισμοί μου. Και μη βιαστεί κανείς να με πει ρατσιστή. Όχι δεν είμαι, αλλά δεν μας ρώτησαν για να έρθουν, πήραν τις δουλειές των Ελλήνων, στείλανε τα δις στις πατρίδες τους και εξακολουθούν αυτά να γίνονται.
ΕΓΩ ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΤΡΟ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΑΙΡΝΑ θα ήταν η απαγόρευση εξαγωγής χρημάτων ελεύθερα, γιατί εμείς δανειζόμαστε συνέχεια και αυτοί στέλνουν ελεύθερα τα χρήματα στις πατρίδες τους.
Γιατί τους αφήνουν; Και βέβαια το μέτρο να είναι γενικό, και για τους Έλληνες δηλαδή.
Και για να συνεχίσω…
Όμως σας βεβαιώνω πως η σκέψη μου ούτε στιγμή δεν έφυγε από τις εκατοντάδες χιλιάδες, ανάμεσα σε αυτούς και ο γιος μου, ανέργους, που βασανίζονται με τα μύρια και ξαφνικά προβλήματα που επισώρευσαν και επισωρεύουν οι ανίκανοι κυβερνήτες μας, που δεν μπορούν να κάνουν ότι θα έκανε και ο πιο μικρός έμπορας στην επιχείρησή του, που δυστυχώς μόνο να σκύβουν το κεφάλι στους ξένους οικονομικούς τυράννους μας ξέρουν, που ξεσπάθωσαν όπως οι Φιλανδοί παράδειγμα, που θα δώσουν την συμμετοχή τους στο νέο δάνειο, εφόσον δώσουμε εγγύηση για το ποσό που θα μας δανείσουν. Περιττό να σας πω πως κατά την διάρκεια των διακοπών μου, απαλλάχτηκα από τα δημοσιογραφάκια και τις πομπώδεις απειλές τους, από τα μέτρα που παίρνουν οι σωτήρες και τον τρόμο που έχουν σκορπίσει στους Έλληνες.
Και να συνεχίσω…
Η άθλια Φιλανδική κυβέρνηση λοιπόν και όχι ο Λαός, που από ότι έχω πληροφορηθεί έχει δημιουργήσει πάμπολλους Ελληνοφιλανδικούς συλλόγους εδώ και πολλά χρόνια, γιατί από ότι φαίνεται αγαπά την Ελλάδα και τους Έλληνες, απήτησε και πέτυχε εγγύηση για το δάνειο.
Μια ενέργεια εξωφρενική που μόνο μια αλλοπρόσαλλη κυβέρνηση, όπως αυτή που μας κυβερνά θα έκανε. Ούτε σε οικονομικό νηπιαγωγείο να ήτανε.
Η κυβέρνησή μας άνοιξε την πόρτα και την όρεξη και για τους άλλους εκμεταλλευτές εταίρους. Έτσι το μέλλον είναι φοβερά δυσοίωνο και δεν υπάρχει κυβερνήτης σε αυτή την χώρα που να τους στείλει όλους στο διάολο και να πορευθούμε όπως πορεύετε η Ουγγαρία που έχει έναν δυναμικό πρωθυπουργό που άλλαξε την πορεία της χώρας του , που βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση τώρα, χωρίς κανείς να σκεφθεί να διώξει την χώρα του από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εμείς τίποτα, μας αρέσει να τρώμε καρπαζιές. Γιωργάκη σήκωσε το ανάστημά σου, τόλμησε…να αντισταθείς και θα σου βγάλω το καπέλο.
Δεν θα την διαλύσουν την Ευρωπαϊκή ένωση. Η περιπέτεια τους θα είναι τραγική. Θα γυρίσουν όλοι στον περασμένο αιώνα; Μα είναι ικανοί να πεινάσουν; Δεν νομίζω. Μετά η Ρωσία… η Κίνα.. σε περιμένει.. Τι τους φοβάσαι;
Συνεχίζω…
Έναν τέτοιο ηγέτη , σαν τον Ούγγρο πρωθυπουργό Βίκτωρα Ουρμπάν, αν τον λέω καλά και γιατί όχι έναν Τσάβες, χρειάζεται η χώρα και όχι έναν στην ουσία αλλοπρόσαλλο και τρομαγμένο οικονομικό «δυνάστη», που παραβιάζει μαζί με την δυστυχώς κοινοβουλευτικά εκλεγμένη ομάδα του πάρα πολλά άρθρα του συντάγματος, παίρνοντας μέτρα που περιορίζουν πολλά δικαιώματα των Ελλήνων, παράδειγμα ένα από αυτά είναι το δικαίωμα στην εργασία, στα ατομικά και κοινωνικά αγαθά και πάρα πολλά άλλα.
Και οι κυβερνήτες αυτοί ευθύνονται και για άλλα πολύ σοβαρά θέματα. Παράδειγμα έκοψαν τα φάρμακα από εκατομμύρια ασθενείς, εκθέτοντάς τους σε κίνδυνο, ακόμα και θανάτου.
Φάρμακα δοκιμασμένα που κρατούσαν στη ζωή εκατομμύρια Έλληνες. Η πολιτική δηλαδή είναι να πεθάνουν χιλιάδες ασθενείς, να μην αναπληρωθούν από νέες γεννήσεις, αφού δεν παντρεύονται και δεν γεννούν οι Έλληνες, και να έχει μείωσει εξόδων το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία;
Και βέβαια κάποια στιγμή κάποιος εισαγγελέας θα καλέσει κάποιους από αυτούς που δεν έχουν ασυλία να λογοδοτήσουν, όταν τα παιδιά χιλιάδων ανθρώπων που πεθαίνουν από την έλλειψη φαρμάκων αρχίσουν τις μηνύσεις;
Δεν έχουν τελειωμό όλα όσα έχουν κάνει οι κυβερνώντες, με συγκλονιστική την περίπτωση της ψυχολογίας χιλιάδων ανθρώπων που οδηγημένοι στη απόγνωση, που δεν έχουν να ζήσουν την οικογένειά τους, να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, βρίσκονται σε άθλια κατάσταση.
Δεν θα πω που οδηγούνται κάποιοι, αλλά τα προβλήματα σε αυτό τον τομέα θα ενταθούν δυστυχώς. Στην φωνή μου πρέπει να προστεθούν εκατομμύρια φωνές, και όλοι μαζί να βάλουμε χαλινάρι στους μάγους που μας κυβερνούν, στους δοκιμαστές , που δεν επιτυγχάνουν τίποτα με τα πειράματά τους και αντί να βγούμε από το τούνελ όλο και βυθιζόμαστε πιο πολύ στην καταστροφή.
Ήμουν πολλά χρόνια εκτός από καθηγητής μουσικής και λοιπά, εισαγωγέας-έμπορας μουσικών οργάνων και ξέρω από τράπεζες και δανειστές.
Μόνο ένα παράδειγμα θα δώσω: δάνειο 4.000.000, που χρησιμοποιήθηκε για αρκετό χρόνο , έφτασε στην αποπληρωμή του τα 17.000.000. Αυτό σημαίνει ότι όσο δανείζετε το κράτος μας , τόσο πιο πολύ μπαίνει πιο βαθιά στο τέλμα..
ΠΡΟΣ ΤΙ ΟΜΩΣ Ο ΤΙΤΛΟΣ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ;
Έχω την απάντηση..
Πριν λίγες μέρες διάβασα ένα άρθρο του μεγάλου δημοσιογράφου του κ. Πασαλάρη. Ούτε λίγο , ούτε πολύ, κάνοντας συγκρίσεις με το παρελθόν της σημερινής κατάστασης, παρακαλούσε να φανεί ένας σωτήρας για την Ελλάδα και αναφέρθηκε σε κάποιον Συνταγματάρχη Ζορμπά, που έκανε ένα κίνημα στις αρχές του περασμένου αιώνα και αυτό έγινε η αιτία να ανακάμψει η χώρα και να ακολουθήσουν κάποιοι πολιτικοί, που την απογείωσαν για κάποιο χρονικό διάστημα την χώρα, άσχετα μετά που ήρθαν από λάθη τους άλλες καταστροφές.
Και ο κ. Πασαλάρης ήταν βέβαιος πως θα φανεί κάποιος Ζορμπάς.
Στις μέρες μας βέβαια δεν χρειάζεται κάποιος στρατιωτικός για να διαολοστείλει τους εκμεταλλευτές μας και να μας απαλλάξει από τους πάσης φύσεως και χρώματος πολιτικούς μας.
Μπορεί να βγει ένας κυβερνήτης τύπου του Ούγγρου πρωθυπουργού ή του Τσάβες, εκλεγμένος κανονικά από τον Λαό, που κυριολεκτικά έσωσαν την χώρα τους.
Να αλλάξει την ψυχολογία μας, να ενδιαφερθεί για τον πλούτο της χώρας, να υπάρξει δουλειά για όλους, περίθαλψη σε όσους την έχουν ανάγκη και ένα σωρό άλλα.
Ενώ γράφω ρίχνω κλεφτά και μια ματιά στις πλασματικές εικόνες της τηλεόρασης, όπου δείχνει κάποιες υπάρξεις σε γνωστό νησί μες την τρελή χαρά ακόμα. Δυστυχώς και για αυτούς , αυτές τελειώνει το πανηγύρι.
Η φουρνάρισσα της γειτονιάς μου, μου είπε μια μέρα:
Να δεις άμα τελειώσουν τα έτοιμα τι θα γίνει.
Ξέρω τι θα γίνει, μα αποφεύγω να το σκέπτομαι. Το μυαλό μου είναι κολλημένο στην έλευση αυτού που ο ΘΕΟΣ Της ΕΛΛΑΔΟΣ έχει κανονίσει να έρθει. Και έχω το προαίσθημα πως θα έρθει. Και γι’ αυτό και ο τίτλος.
Και με αυτή την σκέψη σας αποχαιρετώ αισιόδοξα. Για όλους σας εύχομαι να βρείτε ένα τρόπο να αισιοδοξείτε. Και όποιο μπορούν να βοηθούν τους άλλους.
Υ.Γ. Σε ένα διεθνές δικαστήριο, αν κατέφευγε η Ελλάδα, είμαι σίγουρος πως αυτό θα επιδίκαζε μια συνεχή αποζημίωση στην Ελλάδα, από όλους τους Λαούς, γιατί έχουν κλέψει την γλώσσα μας και χωρίς τις δικές μας λέξεις δεν θα μπορούσαν να μιλήσουν και να συνεννοηθούν. Να πληρώνουν εσαεί.
Και έτσι κανένα δάνειο δεν θα χρειαζόταν. Τι μας το παίζουν σπουδαίοι οι άνευ γλώσσας; Βέβαια να μην αναφέρω και τους Γερμανούς που μας κατέκαψαν και μας κατακρεούργησαν, που οι αποζημιώσεις τους και μόνο σβήνουν το χρέος. Αλλά έχουμε πολιτικούς;
Γεια σας
adreo
Είναι επικίνδυνο να έχεις δίκιο όταν η εξουσία έχει άδικο. Βολταίρος
Το άρθρο που συμπληρώνει την σημερινή δημοσίευση είναι από … http://river-site.blogspot.com/2010/10/blog-post_06.html
Είναι τρελοί αυτοί οι Ούγροι.
Δύο άλλα λαμπρά παραδείγματα χωρών που πέσαν στα δίχτυα ...εεε συγνώμη που βοηθήθηκαν από το ΔΝΤ ήθελα να πω, είναι η Αργεντινή και η Ουγγαρία. Δε θα αναλύσω τις συνέπειες της επιδρομής ..εε της οικονομικής βοήθειας ήθελα να πω. Λίγο πολύ είναι γνωστές. Στην Αργεντινή το αποκορύφωμα ήταν η φυγάδευση του Προέδρου της χώρας με ελικόπτερο. Ας πάμε στην Ουγγαρία....
Τον περασμένο Απρίλιο γίνανε εκλογές. Το αποτέλεσμα; Το Σοσιαλιστικό κόμμα, το οποίο έφερε το ΔΝΤ στη χώρα , από 43,2% στις προηγούμενες εκλογές τώρα πήρε 19,3% ενώ το αντίπαλο δεξιό κόμμα Fidesz του Βίκτορ Ούρμπαν πήρε 52,8% δηλαδή 206 έδρες σε σύνολο 386 εδρών! Πάμε τώρα στο καλό. Τέλη Καλοκαιριού ο Βίκτορ Ούρμπαν κάνει πράξη αυτό που υποσχόταν προεκλογικά. Ξεκινάει την αποδέσμευση της χώρας από το ΔΝΤ. Με μια κίνηση που αφήνει άναυδο το ΔΝΤ και τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες δηλώνει άρνηση υπακοής στις εντολές του ΔΝΤ και αρνείται περαιτέρω μείωση των απολαβών και αύξηση φορολογίας. Δε σταματάει εκεί αλλά αυξάνει τη φορολογία στο τζίρο των τραπεζών επί τριετία, επιβάλει μια έκτακτη εισφορά στις ασφαλιστικές και χρηματιστηριακές εταιρίες και μειώνει υπέρογκους μισθούς υπαλλήλων της κεντρικής τράπεζας! Πολύ απλά δηλαδή αρνήθηκε την περαιτέρω εξόντωση του λαού του! Αναμένονται έσοδα της τάξης των 700 εκάτ. ευρώ. Βέβαια η απάντηση από τα κοράκια του ΔΝΤ υπήρξε άμεση. Διέκοψαν τη χρηματοδότηση και τις συνομιλίες και με το φόβο να δημιουργηθεί κύμα απειθαρχίας προς το ΔΝΤ οι ίδιοι οι άνθρωποί του κάναν λόγο για καταστροφή της χώρας. Τα ανά τον κόσμο φερέφωνά τους γράφανε και διέδιδαν τα χειρότερα. Για επικίνδυνους χειρισμούς της νέας κυβέρνησης, για αναίδεια προς τους πιστωτές τους, για προσβλητική συμπεριφορά προς την Ε.Ε., για προκλητική στάση και τόσα άλλα τα οποία όπως λέγαν θα οδηγούσαν την Ουγγαρία στην καταστροφή. Μέχρι και στελέχη της προηγούμενης κυβέρνησης καλούσαν τον Ούρμπαν και το λαό να συμμορφωθεί και πάλι στις εντολές του ΔΝΤ. Κάναν λόγο μέχρι και για μείωση της οικονομικής ανάπτυξης και εκφοβισμό των ξένων επενδυτών με αυτή τη φορολογία των τραπεζών. Όλα τα είπαν. Το μόνο που δεν είπαν ήταν ότι σχεδόν όλες οι τράπεζες της Ουγγαρίας δεν είναι Ουγγρικές αλλά Γερμανικές, Αυστριακές, Αμερικάνικες και δε ξέρω εγώ τι άλλο. Καταλάβατε τώρα γιατί κόπτεται το ΔΝΤ να μην φορολογηθούν οι τράπεζες; Το ΔΝΤ φοβήθηκε για την κυριαρχία του λοιπόν και άρχισε τους τραμπουκισμούς μόνο που δεν του πέρασε. Η Ουγγαρία συνεχίζει και χωρίς αυτό και πάει καλά με μια μικρή μόνο υποτίμηση του νομίσματός της. Στα χνάρια της φαίνεται να βαδίζει και η Σερβία η οποία απαίτησε από το ΔΝΤ και κέρδισε το ξεπάγωμα των μισθών και συντάξεων. Η χώρα μας δεν είναι η πρώτη που μπήκε στο ΔΝΤ και πριν το κάνει η κοσμαγάπητη κυβέρνησή μας έπρεπε να μελετήσει το αποτέλεσμα που είχε σε άλλες χώρες. Δεν το έκανε βεβαίως γιατί το σχέδιο έλεγε ένταξη στο Ταμείο. Δε τους νοιάζει που θα χάσουν τις επόμενες εκλογές αφού αυτό που ήταν να κάνει ο Παπανδρέου το έκανε. Ο Ούρμπαν δε γνωρίζω τι πολιτικός είναι γενικότερα έκανε όμως κάτι όντως πολύ τολμηρό και απέδειξε πως έχει τόλμη και ενδιαφέρεται για τη χώρα του και τους πολίτες της. Ο δικός μας Γιωργάκης αποδεικνύει κάθε μέρα πόσο μεγάλος πολιτικός είναι και το επόμενο μεγάλο πολιτικό του βήμα είναι η αύξηση της φορολογίας στα σουβλάκια!!!
Καληνύχτα Ελλάδα...
- Στείλε ΣχόλιοΣκοπός του BLOG μου είναι η προώθηση και προαγωγή της ΜΟΥΣΙΚΗΣ, οποιασδήποτε μορφής τέχνης (των λεγόμενων ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ) και του λόγου, (ΠΟΙΗΣΗ, ΣΤΙΧΟΣ, ΔΙΗΓΗΜΑ, ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ), σχετική αρθρογραφία και προσωπικές απόψεις, κρίσεις και εκτιμήσεις.
Γάτες να αφυπνιστούμε ολοι ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ www.musicheaven.gr/html/story.php?id=1523 ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΔΙΗΓΗΜΑ Η ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ