Πάλι μόνος, γυρίζω στους δρόμους
χαμηλώνω τους ώμους
και δεν ξέρω που θα βγει
που θα είμαι σαν θα έρθει η αύγη
’δειοι δρόμοι, πονάω ακόμη
το αίμα παγώνει
μα δεν ξέρω που θα βγει
που θα είμαι σαν θα έρθει η αύγη
Βάζω στο πάρελθον φωτιά
να κάψει ό,τι με πονά
στάχτη να γίνουν όλα πια
ο χρόνος να επιστρέψει
ό,τι είχε κλέψει στην καρδιά
Μια συγγνώμη γυρεύω ακόμη
κι αυτό με σκοτώνει
καρδιά μου πάψε να ζητάς
ό,τι σε πλήγωσε πάψε να αγαπάς
Βάζω στο παρελθόν φωτιά...
3 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Σήμερα ένω ήμουν στο μαγαζί και δούλευα,κάποια στιγμή σε ένα κενό ήμουν έξω από την πορτα των καμαρινιών και ο μπασίστας μου έθεσε ένα ερώτημα με διάφορες παραλλαγες.
Με ρώτησε λοιπόν...
α)Αν μου έλεγε κάποιος οτι θα ζήσω επιπλέον 10 χρόνια (αντί να φτάσω μέχρι 70 να πάω 80) και να ξέρω ότι τα φέρνω βόλτα ή αντί για 80 και την παραπάνω εκδοχή, να φτάσω μέχρι τα 60 και με πολλά πολλά πάρα πολλά λεφτά τι θα έκανα?
β)Αν μου έλεγε κάποιος οτι αντί για 70 θα πάω μέχρι τα 60 με πλήρη υγεία και μπόλικα χρήματα ή αντί για 70 θα πάω μέχρι 80 με πλήρη υγεία αλλά χωρίς μπόλικα λεφτα (ίσα να τα φέρνω βόλτα) τι θα έκανα?
Και στις 2 περιπτώσεις απάντησα να φτάσω μέχρι τα 80.Ο άνθρωπος απόρρησε και μου ζήτησε να του εξηγήσω το γιατί...
Του είπα λοιπόν ότι δεν μου εγγυάται κανείς οτι με τα πλούτη θα είμαι ευτυχισμένος.Το πιο πιθανό είναι να είμαι δυστυχισμένος.Γιατί? Διότι ποτέ δεν θα είμαι σίγουρος αν έχω πραγματικούς φίλους,αληθινό έρωτα ,αληθινή αγάπη.Οπότε συναισθηματικά θα είμαι μια ζωή αβέβαιος.
Επίσης του είπα οτι η βιοπάλη έχει και τα καλά της.Αξίζει να παλέυεις για αυτά που θες να "κατακτήσεις" ή μάλλον καλύτερα να αποκτήσεις.Αν τα έχεις όλα για πιο λόγο να παλεύεις??
Και τέλος ..η ζωή είναι γλυκειά,είναι ένα θαύμα,αξίζει και το τελευταίο milisecond.....(και εδώ που τα λεμε 20 χρόνια δεν είναι λίγα....)
Δεν ξέρω αν είμαι τρελός που απάντησα και στις 2 εκδοχές έτσι..απλά έτσι νιώθω....
7 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΕίναι από τους πιο αγαπημένους μου δίσκους (όχι μόνο του Σωκράτη αλλά γενικά).Εδώ ο Μάλαμας παρουσιάζει 13 τραγούδια που σίγουρα είναι κατάθεση ψυχής...Οι στίχοι είναι απλά μαγικοί!!Η ερμηνεία είναι Σωκράτης..αυτό τα λέει όλα!!!!Έχει λαϊκούς ήχους, ηλεκτρικούς..τα έχει ΌΛΑ!!!
Δανείζομαι ένα κείμενο από το music.gr
"Σ'αυτό το άλμπουμ δε θ'ακούσεις τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από αυτό που είναι ο Μάλαμας.Θα ακούσεις και θα αισθανθείς όλες του τις πλευρές μία προς μία.Ένας Μάλαμας τρυφερός και αιχμηρός μαζί,λες κι αυτά τα δύο πηγαίνουν πακέτο!"
Οι στίχοι του Οδυσσέα Ιωάννου, του ’λκη Αλκαίου, της Φωτεινής Λαμπρίδη, άλλα και του ίδιου προσωπικά με συγκινούν,με ταξιδεύουν και σε ορισμένες περιπτώσεις μου βγάζουν μια οργή για αυτά που γίνονται γύρω μου...
Το "γλυκό" δένει με την συμμετοχή του μοναδικού Μανώλη Λιδάκη αλλά και της υπέροχης Μελίνας Κανά.
"Φωνάζω μεσ' τη νύχτα
κι ύστερα σωπαίνω
σαν τα πουλιά μεσ' τα κλαδιά σου
το χειμώνα...."
1 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Tι μέρα κι αυτή!!!!
Τελικά όταν έχω ρεπό βαριέμαι...Λες να έχω πρόβλημα?(Γιατρέ μου?)
Λόγω ωραρίων κοιμάμαι ως συνήθως στις 06,30 ξυπνάω στις 12,00..και μετά??
Τι κάνω μετά?Λίγο internet,λίγο κιθάρα,αν έχει καλό καιρό λίγο τρέξιμο στο μικρό άλσος παρέα με τις χελώνες και τις γάτες!!!
Ως εδώ καλά..όταν φτάνει το βράδυ όμως,έρχονται τα δύσκολα.Έχω συνηθίσει να πηγαίνω για δουλειά και μου φαίνεται περίεργο που κάθομαι σπίτι μόνος (και βαριέμαι θανάσιμα).’ντε στην καλύτερη να βγω (αν βρω παρέα)για ποτάκι!!!!
Μάλλον έχω λαλήσει από την πολλή δουλειά!!!
Χρειάζομαι διακοπές (μάλλον).Έχω να πάω διακοπές 7-8 χρόνια ούτε που θυμάμαι....
Γιατρέ μου θα γίνω καλά???
Καλό σας βράδυ!!!!
7 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Ήταν τέλη καλοκαιριού σε μια συνοικία της Αθήνας με χαμηλά σπιτάκια.ήταν η εποχή που η ανοικοδόμηση και οι αντιπαροχές ησαν σε οργασμό.
Απέναντι λοιπόν από ένα γιαπί μιας υπό θεμέλια κατασκευής πολυκατοικίας υπήρχε μια μονοκατοικία,με ανοιχτά παράθυρα...Μέσα από αυτά διέκρινες μια όμορφη νοικοκυρά να σιδερώνει...
όπως ήταν λογικό οι μάστορες την κοιτούσαν και τους έτρεχαν τα σάλια (σλουρπ,σλουρπ..)
Σε κάποια φάση (είχε και ζέστη) ένας μάστορας λέει στους άλλους..Πάτε στοίχημα ότι θα πάω και θα την γ.........?
Ξεκίνησε λοιπόν,ψιλοσουλουπώνεται,χτυπάει την πορτα.
Μαστ:Γεια σας μανδάμ
Νοικ:Γεια σας
Μαστ:Ξέρετε..ε...έχουμε ξεμείνει από νερό και θα ήθελα αν έχετε την καλοσύνη να μου προσφέρετε ένα ποτήρι παγωμένο νερό (την ίδια στιγμή βγάζει ένα μαντήλι από την τσέπη του και σκουπίζει το ιδρωμένο μέτωπο του)..
Νοικ:(μμμ..τι άντρας!!Βαρβατίλα...)βεβαίως περάστε μέσα..
Παρατάει το σίδερο του πηγαίνει το νερό και μετά ..ααααχχχχ,ναιιιι,ναιιι,όχιιι,όχιιιι,μηηηη,μηηηη,ναιιι,ναιιι,μηηηη,θεε μουυυυ
Μόλις τελειώνει ο μάστορας πάει και τους λεει τι έγινε.Κέρδισε το στοίχημα φυσικά,μόνο που οι άλλοι ζηλέψανε.Κι έτσι λοιπόν ένας ένας πήγαινε να πιει νερό (τάχαμ,τάχαμ!!!)
Και το ζουμί της ιστορίας μας είναι.....
Όπου πηδούν πολλοί μαστόροι αργεί να σιδερώσει!! :):):)
Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να νοσταλγει τα παιδικά μου χρόνια,την εφηβεία μου και όλα αυτά που τότε θεωρούσα ως αγγαρεία,ως ρουτίνα ως μια καθημερινότητα που μ'έπνιγε..Σχολείο,σπίτι,σχολείο,σπίτι άντε και καμιά τσάρκα.Θυμάμαι ακόμα τα άγαρμπα πρωϊνά χειμωνιάτικα ξυπνήματα..(Μανώληηη σήκω παιδί μου..θα αργήσεις!!!)(Γεια σου ρε μάνα!!!!!)Να σηκώνομαι λοιπόν βιαστικά να βάζω την σάκκα στον ώμο και να τρέχω στην στάση να προλάβω το αστικό!!!Δε μπορώ να πω έκανα και κοπάνες και τα ισσοροπούσα τα πράγματα...όμορφα χρόνια.Τελικά μεγαλώνουμε...
Βλέπω πολλές φορές τους πιτσιρικάδες του MusicHeaven να παραπονιούνται για το σχολείο για τα μαθήματα..και προσπαθώ να τους πείσω ότι πρέπει να το απολαμβάνουν αυτό που ζούνε αλλά μάταια.Τους καταλαβαίνω όμως μολονότι κι εγώ κάπως έτσι αισθανόμουν....
Αχχ και τι δε θα δινα για να ζήσω έστω και μια μέρα του δημοτικού,μια μέρα του γυμνασίου,του λυκείου, με τα μπλε τετράδια που λέει και ο Jorge....
Πέρναν τα χρόνια,φεύγουν χωρίς να το καταλαβαίνουμε....
Βεβαια κάθε ηλικία έχει τις ομορφιές της,δεν έχω παράπονο,όμως αυτή η παιδική ανεμελιά δεν θα ξανάρθει.
Τελικά μεγαλώνουμε.....
6 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Σε μια στιγμή όλα τέλειωσαν,
έφυγες,χάθηκες
Φύγαν οι χαρές με προσπέρασαν
και έμεινα..έμεινα εδώ
Πως φοβάμαι...
Κλείνω τα μάτια να μη βλέπω ουρανό
κάνω κομμάτια της αγάπης τ'ονειρο
σβήνω απ'τα αστέρια τη δική σου τη μορφή
γίναν μαχαίρια τα σ'αγαπώ που είχες πει
Δεν έχω λόγια να περιγράψω την σιωπή
χάθηκες,χάθηκες κι εσύ
έμειναν οι σκέψεις καρφωμένες στο μυαλό
χάνομαι,χάνομαι κι εγώ...
Πως φοβάμαι...
Κλείνω τα μάτια.......
1 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΚαταπληκτική ομοιότης....
Αν και εδώ που τα λέμε αν μας κυβερνούσαν οι πίθικοι θα ήμασταν πολύ καλύτερα....
4 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΗ νύχτα έπεσε και η πόλη στολίστικε...όμως οι άδειοι δρόμοι ,τα υγρά μονοπάτια...Δεν ξέρω..Μου αρέσει αυτή η ερημιά.
Ανοιχτό το παράθυρο στο αυτοκίνητο,τσιγάρο,καφές και στα ηχεία να ακούγεται φωνή του Bob...
Senor,senor do you know where we're headin'
Lincoln county road or Armaggedon
seems like i've been down this way before
Is there any truth in that Senor?
Χιλιάδες σκέψεις περνούν σαν σφήνες από το μυαλό αλλά και μερικές φορές κενό...απλά πηγαίνω,χωρίς να έχω τελικό προορισμό,όπου με βγάλει.
Είναι κάποιες στιγμες που το χρειάζομαι αυτό το ταξίδι αυτήν την ερημιά.....
Photo courtesy of Sotiris Kouvopoulos - www.cadu.gr Template design by Jorge |