Ίδια αθώοι,
ίδια φταίχτες
σαν αντικρυστοί καθρέφτες.

Α.Α

Ξανά η βροχή.
Σβησμένα αυτοκίνητα στην άκρη του δρόμου,
βυσσινάδα με πάγο μες στο καταχείμωνο,
βαριά βιβλία και σκέψεις για καινούρια έπιπλα στο χρώμα του ξύλου,
σκοτάδι με φώτα κίτρινα του λιμανιού,
τσίγκοι που παίζουν μουσική σ’ αυτό το βροχερό ξενύχτι,
ένα ζευγάρι καλτσάκια που ποτέ δε βρέθηκαν
και μια επιστροφή που μύρισε φθινόπωρο.

Ένας μήνας μετά και οι λεπτομέρειες στη θέση τους.

Το σώμα κουρασμένο που κρατά τις αποστάσεις.
Η καρδιά ζεστή που τις μηδενίζει.
Το άρωμα που παραπλανά ακόμα και το σήμα του κινητού.
Τα μάτια με την απόχρωση της νύχτας.
Τα μαλλιά, καταρράκτες στο μέτωπο και στο λαιμό.
Τα χέρια σε αιώνιο μπαλέτο.
Το γέλιο βιτρίνα στην πραγματικότητα.
Τα μάγουλα κόκκινα από το κρύο.
Η βότκα με τον πάγο και το λεμόνι που δεν προλαβαίνει να πάρει ανάσα.
Τα μυστικά, μυστικά.
Και το σκουλαρίκι απόν.

Πώς αλλιώς άλλωστε;

Η αναισθησία του βλάκα είναι γεγονός. Στον ευφυή, τα κάθε είδους συμβάντα εγγράφονται ανεξίτηλα ως γνωστικές και συναισθηματικές εμπειρίες· οι ευχάριστες ή οδυνηρές αναμνήσεις πλουτίζουν τον ψυχικό του κόσμο και του χαρίζουν λεπτότητα κι ευαισθησία: οι έξυπνοι άνθρωποι είναι αισθαντικοί, έχουν μια αδιόρατη θλίψη πάνω τους. Το αντίθετο με τον ηλίθιο που είναι κομμάτι αδιάβροχος σ’ αυτά, αφού όσο λιγότερα εννοεί, τόσο λιγότερα νιώθει· είναι όπως λέμε «χοντρόπετσος», δεν «συν- αισθάνεται». Ο «εντυπωτικός μηχανισμός» του αδυνατεί να καταγράψει όλη την γκάμα των συναισθηματικών αποχρώσεων· τα περισσότερα είναι ψιλή βροχή που πέρασε. Ο στόκος συγκινείται, χαίρεται, θυμώνει, πονάει, πεισμώνει με τα πρωτογενή. Γι’ αυτό και η επαφή του με τις τέχνες είναι από ανύπαρκτη ως επιδερμική· είναι φτωχός σε παραστάσεις και δεν διαθέτει τα εφόδια (κρίση και συναίσθημα) για να συμμετέχει. Οι ιδέες και οι αφηρημένες έννοιες είναι περίπου αλαμπουρνέζικα· συνήθως αντιλαμβάνεται και θαυμάζει ποσότητες, απτά μεγέθη, χειροπιαστά: ώρες δουλειάς και όχι αποτέλεσμα, μεγάλη ορχήστρα και όχι άκουσμα· πολλά λεφτά, μεγάλο σπίτι, πολύ φαΐ, μεγάλα βυζιά.

Αντιγραφή από το βιβλίο
του Διονύση Χαριτόπουλου
με τίτλο "Εγχειρίδιο βλακείας".