Επειδή καλοκαίριασε για τα καλά κι εγώ ακόμα στον ύπνο μου μαζεύω το χιόνι των περασμένων μηνών από το καπό του αυτοκινήτου, αρχίζω και κολλάω το πρόσωπο στο τζάμι πιστεύοντας πως αν βγω απότομα από το σπίτι θα εξαγνιστώ πριν προλάβω να πιω τον τελευταίο μου καφέ (καημός κι αυτός…). Κι επειδή σε συνδυασμό με τα γιουτιούμπ με έχει πιάσει ένας ανελέητος Κραουνακισμός που ξεκινά από τα πρώτα- πρώτα και καταλήγει στα «υπερσύγχρονα» του στυλ Άθενς Βόις, σήμερα την έβγαλα τραγουδώντας φάλτσα πλην ανέμελα όλη του τη δισκογραφία, περπατώντας ξυπόλυτος στο σπίτι και στα μπαλκόνια, τρώγοντας δημητριακά (φίτνες) με γάλα και τσαλαβουτώντας στην μπλογκόσφαιρα προσευχόμενος να βρω κάτι γεμάτο για τον Ιούλιο μήνα και να το απλώσω σε 600 λέξεις μπας και σώσω την κατάσταση. Πάρτε λοιπόν ένα Κραουνακικό βιντεάκι με ένα τραγούδι που είναι για πολλά ριπείτ αυτές τις μέρες και σταματήστε να γκρινιάζετε για τη ζέστη και την εξεταστική.

Κάπου εκεί μέσα κρύβομαι κι εγώ.

Κοντά δυόμιση ώρες πριν το φως και ο καπνός πνίγει κάθε ζωντανό κύτταρο που έχει απομείνει. Θαμώνες κρυφονυσταγμένοι, άλλοι κρυφοζαλισμένοι, άλλοι κρυφομεθυσμένοι. Κάμποσοι από αυτούς κρυφοδυστυχισμένοι. Το πάτωμα κομμένο σε διάφορα μεγέθη να ξαπλώνει σε τετράδες ξύλινα ποδάρια και να στηρίζει το χορό του καθενός με τον ίδιο αναστεναγμό που καταπίνουν τα γκαρσόνια και οι κοπέλες των λουλουδιών. Οινόπνευμα μιας δεκάρας τσακισμένης σε αποχρώσεις ανάλογες της μυρωδιάς των χαρτονομισμάτων. Πορτοφόλια γεμάτα, πορτοφόλια στεγνά, κάρτες, υποσχέσεις, ξύλο. Επιχειρηματικότητα. Μεγέθη που αγγίζουν το ελάχιστο ρίχνουν τον ίσκιο τους στον τοίχο και δείχνουν αστρονομικά. Να ο Μορφέας. Τον είδα σου λέω. Αν μετρήσω σωστά τους εσταυρωμένους απόψε θα μου δώσεις ένα φιλί; Λουλούδια, τασάκια, χέρια απλωμένα που χορεύουν ανάμεσα στα φώτα, χείλη που ψελλίζουν δίστιχα της συμφοράς και μάτια διπλωμένα στα δύο, στα τέσσερα στα οχτώ, μόνο και μόνο να για χωρέσουν στις διαθέσεις μιας ολόκληρης εποχής που μοιάζει να σαπίζει κάνοντας κουλτούρα το ίδιο της το σαράκι. Έρχεσαι στο σπίτι με τον ήλιο ήδη κρεμασμένο και κάθεσαι δυο λεπτά πριν ξαπλώσεις, ίσα να φέρεις να μυαλά σου στη σωστή θέση, να χαζέψεις λίγο τη βιβλιοθήκη, να σκαλίσεις τη δισκοθήκη και να ξαναβάλεις κάποια πράγματα στη θέση που τα είχες αφήσει πριν ξεκινήσει η νύχτα που χαιρετάς.

-Πώς γίνεται γαμώτο;
-Γίνεται.
-Γαμώτο...

Δεν υπάρχουν σύνορα στους ανθρώπους από τη στιγμή που δεν υπάρχουν διακριτά σύνορα στον ίδιο σου τον εαυτό. Πού τελικά κρύβεται η γαμημένη η ουσία; θα πεις. Πάντως όχι στα συρματοπλέγματα που βιάζεσαι να απλώσεις. Σίγουρα.

-Από πότε;
-Έχω ξεμάθει να μετρώ.

-Ως πότε;
-Μέχρι να ξαναστάξει νερό από τον ουρανό
και όχι δάκρυ.

Τελειώνει το μυθιστόρημα που άρχισε πριν ένα μήνα. Βιλέτ της Σαρλότ Μπροντέ για μια γυναίκα της εποχής των αμαξών, της αριστοκρατικής Ευρώπης, των μεγάλων ερώτων με την υποψία του πραγματικού, της ελπίδας για την υπέρβαση και της πορσελάνης. Βγαίνει στο νυχτερινό μπαλκόνι και κόβει ένα κόκκινο γεράνι από αυτά που συντηρεί σχεδόν στα κρυφά, που τα ποτίζει βράδυ, που αρνείται να τα αποσύρει για ένα ντουλάπι- παπουτσοθήκη χρηστικής σημασίας. Το μυρίζει, το μαδά και ρίχνει λίγα πέταλα ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου. Έπειτα το βάζει οριζόντια σε ένα σημείο της βιβλιοθήκης ανάμεσα σε έναν τσελεμεντέ, δυο τρία βαριά ιατρικών θεμάτων για παιδιά, έναν ονειροκρίτη και τη σειρά «Άστρα και όραμα» 2007,  πάνω από τον «Καιρό των Χρυσανθέμων». Το τσάι έχει κρυώσει εδώ και ώρες αλλά δε βαριέσαι. Αύριο θα μαγειρέψει μακαρόνια με κιμά για τα παιδιά, θα βράσει λαχανικά στον ατμό για τον άντρα που έχει κακές εξετάσεις, εκείνη θα φάει δυο παξιμάδια με λίγο λάδι, ντομάτα και τυρί. Δίαιτα, αιώνια σύντροφος από τα χρόνια της αγάπης. Μυτοπατά ως το παράθυρο, ρίχνει μια ματιά στο απέναντι μπαλκόνι. Ο φοιτητής πάλι ξέχασε την τηλεόραση ανοιχτή. Μένει μόνος. Εκείνη δεν έμεινε ποτέ της μόνη. Να πλένει μόνο για τον εαυτό της, να μαγειρεύει για τις φίλες της, να ξυπνάει πρωί- πρωί για τη ζωή της. Γυρίζει και ξαπλώνει στον καναπέ. Ρίχνει τη μαύρη ζακέτα της στα πόδια και αγναντεύοντας το ταβάνι την παίρνει ο ύπνος. Θα ονειρευτεί για δύο ώρες πως είναι κοριτσάκι σε μια διαδρομή από το Λονδίνο ως τη Βιλέτ κι έπειτα θα ακούσει το ξυπνητήρι, το καζανάκι της τουαλέτας και τα νερά που ξεκινούν να τρέχουν στο καλοριφέρ.

Jack Daniel's
+
Drambuie
+
3 σταγόνες Grand Marnier

Το σφηνάκι λέγεται Valia
και συμπεριλαμβάνει απαραίτητο τελετουργικό.
Αυτό από κοντά.

Θα περάσουν τα χρόνια γρηγορότερα από τα περασμένα. Θα ασπρίσουν όσα μαλλιά θα έχουν καταφέρει να επιβιώσουν μες  στο χρόνο. Ο κόσμος θα εξακολουθεί να με φωνάζει Χρήστο, πλην κάποιοι θα μου έχουν προσθέσει ένα επίθετο από αυτά που ακολουθούν τους γέρους μέχρι να πεθάνουν. Θα έχω μια μικρή καμπουρίτσα και ένα πρόσωπο που ακόμα και τότε θα βαριέμαι να ξυρίσω. Θα ακούω μουσική και θα διαβάζω. Θα λατρεύω το ελληνικό τραγούδι και την ελληνική λογοτεχνία. Θα φαντασιώνομαι ότι γνώρισα προσωπικά τη Μάρω Δούκα και τον Νίκο Καρούζο, τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Άλκη Αλκαίο για να καταλήγω πάντα πως είμαι ένας φαντασιόπληκτος. Θα αναπολώ συναυλίες και φάλτσες επωδούς. Θα θυμάμαι αλκοολικές διαδρομές με μούσες νυσταγμένες και άλλες από την αρχή στεγνές με ατέλειωτες μουτζουρωμένες σελίδες. Θα περπατάω πολύ και θα προτιμώ τα μέσα μαζική μεταφοράς. Θα απαγορεύεται να πίνω αλκοόλ ή να καπνίζω. Θα απαγορεύεται και το λίπος και η ζάχαρη. Θα απαγορεύονται τα πολλά θαλασσινά. Θα μ’ αρέσει να παρανομώ κρυφά και θα χαίρομαι μόνος μου.

Θα εξακολουθώ να λατρεύω τον ζεστό καφέ, ξημέρωμα μπροστά στη θάλασσα και όλο αυτό το παραμύθι δεν θα το αλλάζω ούτε με τις πιο δελεαστικές επιστροφές των τελευταίων δεκαετιών.

'Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - Μα πού γύριζες
Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους.
Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο
Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της χίμαιρας
Ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση!
Πού είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου
Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω
Τους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών
Τις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυοσμαρίνια

- Μα πού γύριζες
Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Σου' λεγα να μετράς μες στο γδυτό νερό τις φωτεινές του μέρες
Ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων
'Η πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους
Μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου.

Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα
Βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού
Και τ' άρωμα των γυακίνθων - Μα πού γύριζες

Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα βότσαλα
'Ηταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε
Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομά του
'Οπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας

'Ακουσε ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας
Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα
'Εχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.
Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο άλλο καλοκαίρι,
Για ν' αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια
Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους,
Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές
'Η για να πας καβάλα στο μαΐστρο.
Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,
Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας
Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.

*Οδυσσέας Ελύτης,
"Η Μαρίνα των βράχων".