Ξύπνημα στις 12. Καφές με μπόλικα παγάκια. Ραδιόφωνο. Ειδήσεις. Μουσική που αγγίζει την ενόχληση. Πρωινός εκνευρισμός. Τηλεόραση, ζάπινγκ. Άνοιγμα υπολογιστή. E mails, απαντήσεις, χαμογελάκια, επόμενα ομαδικά, σπαμ, ιός. Εκνευρισμός. Γλυκοκοιτάγματα στον καιρό, τηλέφωνα για θάλασσα. Αποτυχία. Καρέκλα και συγκέντρωση. Δίφωνο-Μετρό- Ως3, τεύχη πολλά. Σελίδες τσακισμένες. Μελέτη και σημειώσεις. Μολύβι, μαρκαδόρος και γραμμές κάτω από τις λέξεις. Διαδίκτυο. Και πάλι. Παράθυρο. Τηλέφωνο. Φαγητό. Κλιματισμός. Κλιματισμός. Κλιματισμός. Καφές δεύτερος. Εισερχόμενη. Προσκλήσεις. White Snake, Def Lepard; Σκέψη: άσχετος. Σκέψη δεύτερη: δε βαριέσαι. Σκέψη τρίτη: Εμπειρία- ναι. Τηλέφωνο. Τένις; Σκέψη: ζέστη. Σκέψη δεύτερη: δε βαριέσαι. Σκέψη Τρίτη: ας γυμναστούμε επί τη ευκαιρία. Σκέψη τέταρτη: το επί τη ευκαιρία δεν θέλει υπογεγραμμένες και άλλα; Σκέψη πέμπτη: έλεος.

Ντύνομαι, ρακέτες και νερό. Και μια δεύτερη μπλούζα. Τι ωραία που είναι να μην διαβάζεις για τη σχολή…

Άραγε θα απαλλαγώ ποτέ από αυτόν τον έρωτα...;

Την ώρα που για κάποιους ανθρώπους το καλοκαίρι είναι το τρίμηνο γύρω από το οποίο περιστρέφεται όλο το υπόλοιπο εννεάμηνο, για κάποιους άλλους είναι ένα φλας και μια προσπέραση. Πάει πακέτο με την αίσθηση πως κάποιος σου έχει κολλήσει από πίσω, βράδυ στην άδεια Πέτρου Ράλλη, ενώ έχεις ώρα να κοιτάξεις τον καθρέφτη. Βγάζει φλας και προσπερνά απότομα ενώ εσύ αναρωτιέσαι από πού διάολο ξεφύτρωσε τέτοια ώρα αυτός ο κάγκουρας. Ξυπνάς ένα πρωί στα μέσα Σεπτεμβρίου και με τον καφέ κοιτάς πίσω από την πλάτη σου και βλέπεις ένα καλοκαίρι να αφήνει σκόνη. «Κι εγώ πού ήμουν πάλι ρε γαμώτο;». Και του χρόνου.

Πριν λίγα χρόνια, καλοκαίρι, άρτι αφιχθείς στην Αθηναϊκή μαγεία της πολυσυλλεκτικότητας, με τα πρώτα λεφτά στο χέρι σκεφτόμουν πως αν για εμένα το καλοκαίρι αποτελούσε τον άξονα του χρόνου, θα μπορούσα δίχως άλλο να τα απολαύσω χωρίς πολλά- πολλά. Θα αγόραζα λίγη ξεγνοιασιά και παράλληλα θα εξαγόραζα λίγες τύψεις. Πακέτο σε προσφορά αιώνες τώρα. Δε θα’ ταν και η πρώτη φορά. Μπήκα στο δισκοπωλείο μη έχοντας καν θέσει προτεραιότητες για δισκοαγορές και τσίμπησα από το ράφι αυτό που μόλις είχε κυκλοφορήσει. Έκτοτε τα καλοκαίρια βγαίνουν αγκαλιά με δύο δίσκους: έναν της εποχής* κι έναν τον συγκεκριμένο. Και με τα δύο cd του. Και αν έπαιζε και από την ανάποδη, και από την ανάποδη. Αν ήταν άνθρωπος αυτός ο δίσκος, θα μου είχε φάει όλα τα λεφτά σε σφηνάκια κι όλο το κουράγιο σε ξαστεριές. Χαλάλι.


*Για φέτος είπαμε, Avatar.

Μπορείς
σε παρακαλώ
να μην χτυπάς
για ό,τι
δεν με αφορά;

Δεν είναι
όλες οι μέρες
και
οι ώρες ίδιες.

Ευχαριστώ.

Άλλοτε ετοιμαζόμαστε για ώρες, πλένουμε το αυτοκίνητο  μέσα- έξω σχολαστικά, αδειάζουμε τα τασάκια, τσεκάρουμε λάστιχα και λάδια, περνάμε με αλοιφή τα γδαρσίματα, ανοίγουμε καινούργιο αρωματικό και το κρεμάμε στο πίσω κάθισμα, καθαρίζουμε με άζαξ τους καθρέφτες και τα παράθυρα από μέσα και ξεκινάμε με ένα κόμπο στο λαιμό έχοντας υπολογίσει τους χρόνους και τα φανάρια, να φτάσουμε πέντε λεπτά νωρίτερα, να παρκάρουμε όσο πιο κοντά γίνεται, να πάρουμε τσίχλες από το περίπτερο, να φρεσκάρουμε το μαλλί για να επιστρέψουμε ξανά το ίδιο άδειοι.

Άλλοτε ανυποψίαστοι παίρνουμε καραβάκι από Σαλαμίνα, λεωφορείο από Πέραμα και ηλεκτρικό από τον Πειραιά και αφού περάσουμε το Μοναστηράκι, απλά κατεβαίνουμε Ομόνοια για να μας επιστραφεί ένα γεμάτο χαμόγελο μετά από μήνες.

Δώδεκα η ώρα έξω από το μεγάλο αμφιθέατρο ανάβουν τα τσιγάρα, τελειώνουν οι καφέδες με βουλιμία και οι μόνες ματιές που ανταλλάσσονται είναι οι παρεξηγημένες. Δύο ψήφοι από εδώ που δεν κατέληξαν στην κάλπη, δέκα σελίδες σημειώσεις από κει που δεν φωτοτυπήθηκαν ποτέ, έρωτες που δεν κατέληξαν να είναι έρωτες, έρωτες που έσπασαν, έρωτες που σπάνε μια φορά την εβδομάδα, έρωτες που ξέρουν πως θα σπάσουν. Αφίσες, διαδηλώσεις, προπώληση εισιτηρίων για το φεστιβάλ της ΚΝΕ που αρνούμαι εδώ και χρόνια, γαλάζια πουκαμισάκια περιωπής, πράσινα πακέτα Γκόλντεν Βιρτζίνια και καστανόχρωμα μαλλιά. Οι γωνίες πάντοτε πιασμένες. Ανάβουνε τα μάτια. Προσπάθησες ποτέ σου να αποκωδικοποιήσεις το εξηντάλεπτο του φοιτητή πριν δώσει το ευκολότερο μάθημα του εξαμήνου; Αυτός σκέφτεται τη συνδιακύμανση που μπορεί να προκύψει ανάμεσα στα δύο Αμοιβαία Κεφάλαια και τον συντελεστή συσχέτισης που προκύπτει (-1<ρ<+1). Αυτή τη συνδιακύμανσή της με αυτόν. Τι μου λες τώρα- μπερδεμένα πράματα. Κάθομαι παρέα με γνωστούς και συμφοιτητές και προσπαθούμε καθείς από τη μεριά του να χτίσουμε τα τείχη που θα μας προστατεύσουν έναντι του άλλου. Δουλεύουμε σκληρά γι’ αυτό- ακατάπαυστα. Και το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να μας συμβεί εκείνη την ώρα είναι να δεχθούμε επίθεση από κάπου αλλού, από κάποιον δυνατότερο, πιο έμπειρο και πιο μάγκα ας πούμε και να χάσουμε τα αυγά και τα πασχάλια. Μία και δύο το έχουμε ξαναδεί;

Βάζω τα ακουστικά και ακούω τα καινούργια μου τραγούδια. Ξέρω πως δεν τα έγραψα εγώ, ξέρω όμως ότι είναι και δικά μου. Γιατί αν υπάρχει ένα στοιχείο που μπορεί να ενώσει τα τείχη μας είναι ότι χρησιμοποιούμε τις ίδιες πέτρες και την ίδια λάσπη. Μία γη υπάρχει σ’ αρέσει δεν σ’ αρέσει.

Monika. Ακούστε την από το mp3 player δίπλα. Βρήκα πώς θα την βγάλω το φετινό καλοκαίρι. Τουλάχιστον μετά τις εφτά το απόγευμα.

http://www.myspace.com/monikarides