Άφιξη και επιτόπιο ξάφνιασμα. Φιλοξενία υπέρ του δέοντος καλή, χαμόγελα, χειραψίες. Να που ξεχάστηκαν κάποιοι και παραμένουν άνθρωποι σ’ αυτό τον κόσμο. Εδώ κρύβονται. Συνείδηση ή ανάγκη; Πού είναι το ποτάμι; Όλα εδώ, περπάτημα. Το χωριό μικρό, εκατό κάτοικοι φροντίζουν έναν ολόκληρο κάμπο κι έρχονται γύρω από τον εαυτό τους καθημερινά δίχως ανάπαυλα. Και οι στάχτες από το 43 ακόμη να λερώνουν το καθαρό χορτάρι και το στέρνο εκείνων που απέμειναν και ξαναφύτρωσαν. Η πλατεία του χωριού, η αποθήκη με τα αφρικανικά κρουστά και τον Βασίλη που τραβούσε όλη τη διοργάνωση σε βίντεο. Ντοκιμαντέρ θα γίνει, θα στο στείλω να το δεις και να μου πεις. Το γήπεδο του ποδοσφαίρου και η κατασκήνωση παραδίπλα, μέσα στο χωράφι με τις ελιές- παραχώρηση του ιδιοκτήτη «για τα παιδιά». Εναλλακτικά κρουστά σε βαρέλια, ο Σταυρόπουλος και ο Αναστασιάδης να μιμούνται την καταιγίδα σε ντουέτο με τις μπακέτες ανά χείρας. Σε κάνουν να μην θες πια να πιστεύεις σε ό,τι ακούς και βλέπεις. Μόνο στον ρυθμό κι αυτό που πάλλεται μέσα στο στήθος. Ο μαύρος από το Κονγκό που έκρυβε τα χρόνια του με μαγικά κόλπα από τη ζούγκλα- εξήντα δύο. Ο Στέφανος Λογοθέτης με μια δική του άποψη για το «όλον». Πότε θα ακούσουμε μελοποιημένο τον Σολωμό; Στις όχθες του ποταμού ένα γκρουπάκι μαθαίνει τους πρώτους ρυθμούς με την γαλήνη της νηνεμίας. Κιτρινοπράσινα φύλλα, χώμα νωπό και το τραγούδι του νερού δροσιά διάχυτη. Πορτοκαλιές, νερατζιές, παιδιά που κάποτε πηδούσαν από τα δέντρα στο νερό, φωλιές από γεράκια που δεν βρήκαμε, ο ξεναγός ο Γιάννάκης με την υπερβολή στα χείλη: εβδομήντα με ογδόντα μέτρα βάθος το ποτάμι. Κι εγώ είμαι δημοσιογράφος…

Η πλατεία του χωριού πλακόστρωτη με δυο πλατάνια στις άκρες να χαρίζουν σκιά εκεί που πρέπει- δεν θα μπορούσαν να είναι αλλιώς οι αρμονίες. Μια σκηνή στη μέση και τουλάχιστον εξακόσιες καρέκλες αντικριστά να φέρουν λίγο από το άγχος όλων. Γέμιζε κάθε βράδυ. Και όρθιοι να χορεύουν λάτιν με τους Κουβανούς. Από πού ξεφύτρωσαν όλοι αυτοί οι νοματαίοι; Και γέροι με το μπαστούνι και τα γκρίζα παντελόνια να χαμογελούν. Και γριές που σπάνια βγαίνουν από το σπίτι να κουνούν τους ώμους με τη μουσική. Η γριά που έχασε κόσμο στο ολοκαύτωμα του ‘43 και παιδί πριν από κάμποσους μήνες, τραγουδάει δυο μοιρολόγια για τους νεκρούς της. Μυσταγωγία- είχε να βγει από το σπίτι από τότε. Πένθος μέχρι τον θάνατο.

Αστεία με τον Νίκο Τουλιάτο και ιστορίες από το παρελθόν τού καθενός μας. Ένας γίγαντας με γκρίζα μαλλιά απέναντί μας να γελάει και να φχαριστιέται σαν παιδί. Κι εμείς, τα γειτονάκια που μοιράζεται το παιχνίδι. Ο μέγας των κρουστών ανάμεσά μας, απέναντί μας, δίπλα μας. Δεν θυμώνει ποτέ αυτός ο άνθρωπος; Μπίρες και σουβλάκια που ψήνουν τα πιτσιρίκια ανά εκατοντάδες. Τίποτα δεν μένει για αύριο. Η ώρα  κοντεύει τρεις τα ξημερώματα και ο κόσμος ακόμη έξω. Στο Κομμένο οι άνθρωποι δεν κοιμούνται πριν τις τέσσερις, μας είπαν. Και πώς δουλεύουν στα χωράφια το πρωί; Δουλεύουν. Λες να έχω ρίζες από εδώ; Ο Κώστας κι ο Γιορίκας υπεύθυνοι μετακινήσεων. Προλαβαίνεις να μετανιώσεις, μην φύγεις από τώρα. Ο Κώστας κερνάει δυο μπίρες κάτω από τα δέντρα. Διαβάζει και το μυαλό; Ο αντιπρόεδρος του χωριού τους πειράζει με υπονοούμενα που δεν αντιλαμβανόμαστε. Μας κλείνει το μάτι χαμογελώντας που τους αιφνιδίασε. Ένας άλλος Κώστας με κοιτάει στα μάτια και με ρωτάει κάθε μία ώρα πώς μου φαίνονται όλα αυτά. Μια χαρά αδερφέ, να’ μαστε καλά και του χρόνου.

Όταν ένα από τα τελευταία άκρα της ανθρωπιάς διψάει μοναχό, δεν φτάνει ένας ποταμός Άραχθος για να σβήσει αυτή τη δίψα. Το μόνο που μπορεί είναι να καταλαγιάσει κάπως τις ορμές. Κι όταν οι ορμές βρουν διέξοδο σε μια αντιληπτή από αυτές τέχνη, τότε ο χείμαρρος τους τροφοδοτεί εκ νέου το ποτάμι σε ένα αλισβερίσι που υπάρχει για να κερδίζουν όλοι. Κι εγώ μαζί τους, παρατηρητής και ταξιδιώτης.

Κρουστοπανήγυρις

Λίγες ώρες απομένουν
και
το σπίτι παραδίνεται
αμαχητί
στο πρόχειρο φαγητό,
στο μη-πρόγραμμα,
στη δυνατή μουσική
και
στην ηδονική ησυχία του εργένη.

Βότσαλο.
Κύμα (γενικώς).
Αρμύρα.
Αντιηλιακό.
Καφές.
Σάντουιτς με ντομάτα.
Θαλασσινά (γενικώς).
Σχίνος και ξεραμένο θυμάρι.
Κάπαρη.
Ξαφνικά άνθη από κάποιον κήπο που περνάμε.
Γλυκό νερό (μετά).
Σαπούνι, κολώνια και δέρμα παπουτσιών.
Νυχτερινό κάτι.
Μπύρα παγωμένη. Πολύ παγωμένη.
Γαρδένια και γιασεμί στο γυρισμό.

Το καλοκαίρι μοιάζει ασκός με μυρωδιές. Διαλέγω και κρατώ προς το παρόν αυτές. Όσο είμαι στο νησί μου. Από Παρασκευή θα την βγάζω δίπλα στον ποταμό Άραχθο ακούγοντας κρουστά, μυρίζοντας χώμα, φωτιά, φυτά του γλυκούν νερού και θα σκοτώνω κουνούπια με όσα μέσα μπορεί να διεθέσει κανείς σε ένα τριήμερο εναλλακτικών διακοπών.

Ξέρω πως έχω αυτό που ονειρεύεσαι. Ξέρω επίσης πως αν και ζω με τρεις κι εξήντα, εύκολα θα πέταγες τα στηρίγματά σου στον βούρκο της ανεπάρκειας για να κερδίζεις τις δικές σου τρεις κι εξήντα με τον ίδιο τρόπο. Αν σου άπλωνα το χέρι ζητώντας σου απλά μια συνέπεια και μια ελάχιστη παρουσία, εσύ θα μου κράταγες διπλάσια χρονικά ασφάλιστρα κινδύνου και θα ήσουν παρών ψυχή τε και σώματι χωρίς να είναι απαραίτητο, απλά επειδή το θέλεις. Ξέρω ακόμα πως αν έδινα και λίγο από το χρόνο μου συμβουλεύοντάς σε πώς να κάνεις από τη μεριά σου καλύτερο αυτό που ονειρεύεσαι και που το έχω, εσύ θα με κοιτούσες στα μάτια, θα κρατούσες σημειώσεις, θα αναθεωρούσες τις φιλοσοφίες μιας ζωής και θα έπινες νερό στην υγειά της νέας σου ζωής μέχρι τα ογδόντα σου χρόνια. Ξέρω πως θα ήσουν ευτυχισμένος αν σου παραχωρούσα ένα ελάχιστο μερίδιο από την δικιά μου υποτιθέμενη ευτυχία μα για την ώρα μου είναι πολύ δύσκολο. Δες με. Τα φρύδια κρέμονται και κρύβουν τα μάτια. Τα μάγουλα έχουν ζαρώσει και το μόνο που κυριαρχεί στα τριαντακάτι μου χρόνια είναι να περιφέρομαι από εδώ κι από κει, πίνοντας τεκίλα και καπνίζοντας κάμελ, να παρακολουθώ παραστάσεις που έχω μάθει απ’ έξω και να καταπίνω τα χάπια μου με τη δοσολογία του γιατρού. Ξενύχτια, μπαλκόνια και νυσταγμένες διαδρομές που πάνε άδικα. Ξέρω πως έχω αυτό που ονειρεύεσαι. Μα μου είναι δύσκολο να απλώσω το χέρι και να στο προσφέρω. Είναι τόσο βαθειά κρυμμένο πια που ακόμα κι αν είχες αυτό που ονειρεύομαι εγώ αμφιβάλλω αν θα μπορούσα να το ξεθάψω για μια ανταλλαγή. Κι εσύ είσαι απλά ένα παιδί. Καταλαβαίνεις; Τι καταλαβαίνεις πια;

Νερό κι ένα χρυσόψαρο.

Θα μου αγοράσεις
μια γυάλα
ως τον Σεπτέμβρη;

Θέλω να είναι μικρή
και ζεστή
και να χωράει τα βλέμματα δεμένα
με σιωπές.

Πολυακουσμένο;

Βάλε εσύ όσα χρειάζεται
κι άσε με εμένα
να φλυαρώ ευχαριστημένος
σε μια λωρίδα άμμου
που κόβει τη θάλασσα στα δυο.

Πριν κάποιες μέρες είχαμε τραπέζι σε ζευγάρι φίλων και η καλή μου τους έκανε μια από τις σπεσιαλιτέ της (χουνκιάρ μπεγιεντί, ο εστί μεθερμηνευόμενον μοσχαράκι κοκκινιστό με πουρέ μελιτζάνας – κόλαση δικέ μου, κόλαση!!!). Εγώ πέρασα ένα ευχάριστο μεσημεράκι, χαϊδολογώντας την μικρή πλην τίμια κάβα μου και προσδιορίζοντας τα μπουκάλια που θα σφαχτούν. Θύματα στον δίκαιο αλλά και άνισο αγώνα θα έπεφταν τελικά δυο φιάλες Νεμέα Κτήμα Δρυόπη του 2005, οι οποίες γέμισαν την βεράντα με το άρωμά τους και τα ποτήρια μας με νότε βύσσινου και κανέλλας κι έδεσαν τέλεια με την καπνιστή γεύση της μελιτζάνας και του μοσχαριού. Άψογο.

Προς το απόγευμα όμως συνειδητοποιώ ότι δεν έχω τίποτα να κάνω στην κουζίνα, μπαίνω, βγαίνω, ξαναμπαίνω ξαναβγαίνω. Η κυρά κι αφέντρα του σπιτιού μου ξεκαθαρίζει ότι δεν με θέλει μέσα στα πόδια της, είμαστε και τόσα χρόνια παντρεμένοι, κάνω ότι δεν κατάλαβα τι μπορεί να εννοεί. Στριφογυρνάω, ανοίγω το ψυγείο, ρίχνω μια ματιά, κλείνω το ψυγείο.

- Δεν έχουμε τυριά, λέω.
- Ε, και;
- Δεν μπορώ να φέρω τον Π. σπίτι και να μην του έχω τυρί!, απαντώ εμβρόντητος, με ύφος σαν να μου ζήτησε να πηδήξω καμήλα που φοράει πράσινες ζαρτιέρες.

Καβαλάω τον Πωλ (το γνωστό οικογενειακό αυτοκίνητο, που ονομάστηκε έτσι σε μια άτυχη στιγμή που προσπαθούσα να περιγράψω το χρώμα του στον κουμπάρο μου «Είναι σαν τα μάτια του Πωλ Νιούμαν» και του κόλλησε) και πάω για τα περαιτέρω. Γυρνάω με τα στοιχειώδη: μια γραβιέρα Κρήτης κι ένα ολοστρόγγυλο και βρωμερότατο camembert, σε συσκευασία πανεράκι που το αφήνει να «ανασαίνει». Αυτό ίσως ανασαίνει, όλοι οι άλλοι όχι.

Δέκα λεπτά μετά κι ενώ στήνω τα μαχαιροπήρουνα στη βεράντα, με προσεγγίζει η κυρά κι αφέντρα του σπιτιού εμφανώς ανήσυχη.

- Μυρίζει το ψυγείο μας, Κάτι έχει χαλάσει.
- Δεν είναι τίποτα, η ιδέα σου είναι.
- Σου λέω, κάτι χαλασμένο έχουμε. Θα ανοίξουν οι άνθρωποι να βάλουν κανένα νερό για τα παιδιά τους και θα γίνουμε ρεζίλι.
- Πήρα τυρί.
- Μην αλλάζεις θέμα.
- Αυτό μυρίζει. Το camembert.
- Χάθηκε να πάρεις brie;
- Δεν έχει γούστο αν δεν μυρίζει.
- Ναι, αρκεί να μην μυρίζει τόσο δυνατά που να το εντοπίζουν γέροντες με χρόνια καταρροή και δυσανεξία στα γαλακτοκομικά.
- Γίνεσαι υπερβολική τώρα.
- Δεν ξέρω τι γίνομαι, εγώ πάντως το ψυγείο δεν το ξανανοίγω. Φοβάμαι.
- Τι φοβάσαι;
- Έτσι που μυρίζει, μπορεί να είναι ακόμα ζωντανό και να μου επιτεθεί.
- Δεν έχουν αναφερθεί ποτέ και πουθενά επιθέσεις camembert στον άνθρωπο.
- Απλώς επειδή το τυρί είναι σατανικά ύπουλο και δεν αφήνει μάρτυρες στα εγκλήματά του.
- Λες;
- Κάτι που μυρίζει έτσι είναι οπωσδήποτε σατανικά ύπουλο. Ή ύπουλα σατανικό. Κάτι από τα δύο.
- Κι εγώ πίστευα ότι είναι απλώς απαστερίωτο.
- Ναι, έτσι θα ήθελε το ίδιο το τυρί να πιστέψεις. Μην γίνεσαι τόσο αφελής!

Και μετά, έκανε μεταβολή και γύρισε στην κουζίνα, όπου she went about her business. Ο μικρός μας όλη αυτή την ώρα ήταν ξάπλα στο σαλόνι και σκηνοθετούσε μια επέλαση σαρκοφάγων δεινοσαύρων σε ένα τραίνο. Το σπίτι περίμενε τριζάτο τους καλεσμένους. Το φαγητό ήταν υπέροχο, η παρέα άψογη, το τυρί βγήκε στην ώρα του, καταναλώθηκε (εν μέρει) συνοδεία λίγου γλυκού μοσχάτου Λήμνου και γενικά η βραδιά πήγε περίφημα. Κατόπιν, το camembert ξαναμπήκε στο ψυγείο, σε διαφορετικό περιέκτη (sic) σε μια προσπάθεια περιορισμού της επιθετικής μυρωδιάς του.

Την επόμενη μέρα, βρήκα το τάπερ που κλείνει πιο καλά από όλα, έβαλα μέσα το υπόλοιπο τυρί, το έβαλα στο συρτάρι του ψυγείου και φρόντισα να μην είναι τόσο εκκεντρική η παρουσία του μέχρι να το τελειώσουμε. Ούτε εκείνη ούτε εγώ ξανασυζητήσαμε για το θέμα, είτε εκνευρισμένοι από την μυρωδιά, είτε απαιτητικοί ως προς την παρουσία του βρωμότυρου στο ρημαδο-τραπέζι μας.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον τίτλο περί επιτυχημένης συμβίωσης αναρωτιέστε.

Φαντάσου λοιπόν ότι το ψυγείο σου είναι η σχέση σου. Το μοιράζεσαι με τον άνθρωπό σου, τον άνθρωπο που συμβιώνεις. Και μέσα βάζεις όλα τα πράγματα που έχεις ανάγκη ή που απλώς θα ήθελες να δοκιμάσεις. Και βάζει και αυτός (ή αυτή) τα δικά του (της). Και ακόμα κι αν δεν ενθουσιάζεσαι με ό,τι βλέπεις όταν ανοίγεις το ψυγείο, ξέρεις ότι για να είναι εκεί το θέλει, το χρειάζεται, το επιλέγει. Και το ανέχεσαι μέχρι να καταναλωθεί ή μέχρι να αποφασίσει (η ίδια) να το πετάξει. Η μεγάλη επιτυχία της σχέσης είναι όταν ο καθένας αφήνει στον άλλο την ελευθερία να γεμίζει το ψυγείο με ό,τι επιθυμεί, αναγνωρίζοντας παράλληλα ότι δεν είναι μόνο δικό του το ρημαδο-ψυγείο κι ότι πρέπει να έχει χώρο και άνεση για τις ανάγκες και των δύο. Κι όπως μέσα από την διαδικασία της συμβίωσης καταλήγεις σε μια μάρκα γάλα που αρέσει και στους δυο, έτσι φροντίζεις και στην σχέση να είσαι στις επιλογές που ταιριάζουν και στους δύο κι όχι μόνο στον έναν ή στην άλλη. Κι όπως αποφεύγεις να βάζεις χαλασμένα πράγματα στο ψυγείο του σπιτιού σου, αποφεύγεις να βάζεις και δηλητήρια στη σχέση σου με τον άνθρωπό σου.

Και τελικά, όπως το ψυγείο γεμίζει από κοινού με όσα χρειάζεται και διαλέγει ο καθένας από τους δύο, έτσι κι η επιτυχημένη συμβίωση δίνει την ελευθερία χρειάζεται και διαλέγει ο καθένας από τους δύο, μέσα στην ίδια την συμβίωση. Κι ισχύει για τον καθένα από τους δύο.

ΥΓ: Για την ιστορία πάντως, το εν λόγω τυρί «κατέληξε» δυο βράδια μετά, σε άλλο τραπέζι σε άλλη ομάδα φίλων. Προς μεγάλη ανακούφιση της καλής μου. Ανάσανε επιτέλους η γυναίκα!

***

Τα έκλεψα όλα. Ακόμη και τη φωτογραφία. Είναι να ξυπνάς εννιά η ώρα το πρωί με τα μάτια σου βαρίδια, να πίνεις έναν καφέ που ξέρεις πως δεν θα σε ικανοποιήσει με την ταπεινή του ποσότητα, να ανοίγεις το ίντερνετ σε μια προσπάθεια ανέβρεσης ταιριαστού μπλογκ για τον μήνα Αύγουστο και να πέφτεις πάνω στον προτεινόμενο (από άλλον) Μπαμπάκη για να πάρεις μια γερή δόση για το πόσο τρυφερά μπορεί να σκεφτεί και να αποτυπώσει ένας ενήλικας με δουλειά και παιδί το θέμα της συμβίωσης.

Πάρτε κι από μόνοι σας μια ιδέα http://mpampakis.wordpress.com/ .

Καλημέρα.

Α, Δέοντα... συγγνώμη για χθες.

Στο ανύποπτο το πλήθος, από τα στοιχειά του νου έτρεξα για να ξεφύγω μα όλα έτρεχαν παντού. Μες στο βλέμμα μου, μες στο αίμα μου, ησυχία μόνο να ακούς τον πόνο. Η μορφή σου εδώ, η ηχώ σου εγώ και μια σκέψη μόνο, μοναχά ποτέ, ποτέ ξανά. Η παράσταση αρχίζει κι όλα παίρνουνε ζωή μες στο βλέμμα μου, μες στο αίμα μου, ησυχία μόνο να ακούς τον πόνο. Η μορφή σου εδώ, η ηχώ σου εγώ και μια σκέψη μόνο, μοναχά ποτέ, ποτέ ξανά.

Να είναι βράδυ, να κινδυνεύουν τα νεύρα σου να βγουν έξω από το δέρμα, να έχει βουλώσει η παραλιακή, ο δίπλα να οδηγεί ένα MG κάμπριο με τον Χάρη Κωστόπουλο στο τέρμα και το ξεβαμμένο ξανθό να νιώθει η θεά της Αθήνας, να έχεις αργήσει και να προβλέπεται πως θα αργήσεις κι άλλο, να διψάς και να μην έχεις νερό, οι σταθμοί σου να ανταγωνίζονται για το χειρότερο πρόγραμμα της Παρασκευής και ξαφνικά να βρίσκεις τη λύτρωση από την Amy...

Φαντάσου, δεν είναι καν ελληνικό.

Ανοίγουμε ένταση.

Την Τρίτη πρώτη Ιουλίου 2008 στο στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης όπου ελάμβανε χώρα συναυλία σκληρής ροκ μουσικής από τα μουσικά σύνολα των Γουάιτ Σνέικ και Ντεφ Λέπαρντ, εθεάθη το γνωστό και καταξιωμένο μέλος Deos να κτυπιέται ακατάπαυστα υπό τον ρυθμό και τις μελωδίες σε εκκωφαντικές εντάσεις. Ανά διαστήματα το γνωστό μέλος πόζαρε στα φώτα των δημοσιογράφων με αφάνταστη άνεση κάνοντας χειρονομίες που παραπέμπουν σε σκοτεινές ιδεολογίες και θρησκευτικές αιρέσεις αριστερών πεποιθήσεων...

Στην φωτογραφία ο Deos με ένα άσημο και άνευ σημασίας μέλος που θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία του.