Ποιο είναι το αγαπημένο μου τραγούδι; Εσύ δηλαδή έχεις ένα αγαπημένο τραγούδι; Ή αλλάζεις κάθε τόσο; Πώς μπορείς να ξεχωρίσεις μονάχα ένα· φόντο στη μισή ζωή μου ένα ραδιόφωνο που συνεχώς στέλνει τραγούδια. Το πρασινοκίτρινο φωτάκι με τα νούμερα, η συχνότητα, η ένταση, το κοντρόλ που έζησε μονάχα λίγους μήνες, η κεραία που έσπασε με τη μετακόμιση. Κι έπειτα μικρές επισκευές, μπαλώματα και βόλτες το δωμάτιο να ψάχνουμε το σήμα. Ποιο είναι λοιπόν; Σου έχω ανθολογήσει μερικά, έτσι για να σταματήσεις να ρωτάς και να με κουράζεις. Ξέρεις κι εσύ πόσο κουραστικές είναι οι σούμες παρόλο που επιδίδεσαι συνεχώς σ’ αυτή την διαδικασία. Με το πρώτο έμαθα να ακούω μουσική κάπου στα δεκατρία. Πριν από αυτό σκοτάδι. Πριν από αυτό ξεπεσμένα λαϊκά στο αυτοκίνητο και βίντεο-κλιπ και νιου τσάνελ τα μεσημέρια. Με το πρώτο έμαθα να θέλω να φύγω. Το δεύτερο ήρθε μέσα από ψάξιμο για ανανέωση του μουσικού αποθεματικού που τότε μετρούσε μόλις 4 δισκάκια και καμιά δεκαπενταριά κασέτες. Με το δεύτερο έμαθα να γυρίζω. Πριν από αυτό ένα σπίτι κι ένα μπαλκόνι στον πρώτο, η βαβούρα του δρόμου και η συνεχής παρουσία του γείτονα. Πριν από αυτό συντονισμένες συγκαλύψεις με καταναλωτικές υπεκφυγές. Πριν από αυτό υπήρχε πρόγραμμα. Με το τρίτο ταξίδεψα ευχόμενος τη μη επιστροφή. Πήγα και ήρθα μια φορά μέσα σε λίγα χρόνια κι αν με ρωτάς ούτε θα γύριζα ποτέ. Ποτέ- ποτέ. Πριν από αυτό η πραγματικότητα της φυγής περιοριζόταν σε μια ευχή, λίγα χαρτιά και μπόλικη μελάνη. Πάντα θηλυκή η μελάνη. Πάντα. Με το τέταρτο γνώρισα την Αθήνα. Χωρίς να το έχω σκοπό, να, έτσι, σαν να μην είχε άλλη διέξοδο η μοίρα και θέλησε να αποσπάσει ένα ηλεκτρόνιο από δίπλα. Δεν είμαστε πιο μεγάλοι από ένα ηλεκτρόνιο σου λέω. Ώρες ατέλειωτες, ξενυχτισμένες διαδρομές και ανήμπορες υποχωρήσεις, πείσματα και ξεσπάσματα, Φάληρο- Σύνταγμα με εκατόν τριάντα στη Συγγρού, αναζητώντας τη ριμάδα την ουσία που αν με ρωτήσεις τώρα, δύσκολα θα μπορέσω να σου πω πού διάολο τη χάσαμε. Παρόλο που κι όταν την είχαμε δύσκολα την ορίζαμε. Έτσι είναι οι ουσίες. Ουσίες, ντόπες της ψυχής και των ονείρων. Εσύ ακόμα ονειρεύεσαι; Καλά κάνεις. Το πέμπτο είναι «εγώ». Κι όταν λέω «εγώ» εννοώ από την πρώτη λέξη μέχρι και την τελεία του τελευταίου ρεφραίν. Με το πέμπτο σε ερωτεύτηκα. Μην κάνεις πως δεν το ξέρεις.

Ο πρώτος ζεστός καφές του φθινοπώρου αχνίζει στην κούπα. Μυρίζει χειμώνας, μα έχει ακόμα δρόμο. Μπουφάν ριχτό στους ώμους, δήθεν για να μην παγώσεις· πότε πάγωσες για να παγώσεις τώρα; Πάγωσα. Πώς παγώνεις μέσα στη λάβα των ανθρώπων; Θυμάσαι εκείνη τη μαλακία του Πάουλο Κοέλο περί συνομωσιών του σύμπαντος όταν κάτι το θες πολύ; Το πιστεύω. Τότε γιατί το κωλοσύμπαν αδιαφορεί συστηματικά εδώ και χρόνια και με αφήνει να ερωτεύομαι μια ανέγγιχτη περσόνα που ανθίζει με τα φώτα; Δεν φταίει το σύμπαν. Ποιος φταίει; Τα φώτα.

Όταν έγινε η συνέντευξη της Ελευθερίας Αρβανιτάκη την είχα ευθαρσώς ρωτήσει γιατί δεν έχει τραγουδήσει Θεοδωράκη. Η απάντησή της ήταν πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Μπορεί να μην είχε δισκογραφήσει μέχρι στιγμής Θεοδωράκη όμως, εκτός του ότι συμπεριλαμβάνει πού και πού τραγούδια του στις ζωντανές εμφανίσεις, έχει συμμετάσχει και σε ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα που έγινε κάποτε προς τιμήν του. Δεν το ήξερα. Το «κάποτε» ήταν μακρινό και το αρχείο στο πουθενά. Και καλά το αρχείο, η πληροφορία πού σκατά είχε κρυφτεί; Σήμερα, και αφού έχει μεσολαβήσει μία δεκάτη εβδόμη Ιουνίου του δύο χιλιάδες οχτώ, πετυχαίνω στο γιουτιούμπ αυτό το βιντεάκι και κρατιέμαι μετά βίας για να μην σαλτάρω. Είναι δυνατόν η Αρβανιτάκη να έχει ερμηνεύσει το συγκεκριμένο τραγούδι κι εγώ να βόσκω αλλού; Το συγκεκριμένο; 

Την ώρα που στερείσαι της δυνατότητας να ερωτευτείς άνθρωπο, εσύ ερωτεύεσαι με πάθος τη μυρωδιά από το χώμα της βροχής και τη δροσιά που απλώνεται στο στήθος.

Κι ευχαριστιέσαι.

Ο Μ. είναι 32 χρονών και δίνει μαθηματικά πρώτου εξαμήνου μετά από ένα μεγάλο κενό στα αμφιθέατρα. Αμέσως μετά θα πάει για δουλειά στην τράπεζα, έχει να κλείσει ταμείο. Το βράδυ θα πάει με την αρραβωνιαστικιά του σινεμά και μετά για φαγητό στην Πειραϊκή.

Ο Ε. είναι 23 χρονών, δίνει τελευταίο μάθημα την οικονομετρία, έχει διαβάσει πολύ και την Δευτέρα καταθέτει τα χαρτιά του για την ορκωμοσία. Αμέσως μετά θα πάει στο σπίτι της αδερφής του να φάνε για μεσημέρι μαζί με τα παιδιά και τον άντρα της. Κατατάσσεται στο στρατό τον επόμενο μήνα ενώ προς το παρόν δεν έχει σκεφτεί τι θα κάνει στο μέλλον. 

Η Α. είναι 22 χρονών, έχει 12 μαθήματα για πτυχίο και εξετάζεται στην Χρηματοοικονομική Ανάλυση Λογιστικών Καταστάσεων, αδιάβαστη. Αμέσως μετά θα πάει για καφέ στην Πλάκα να συζητήσει με τον σκηνοθέτη το ρόλο της σε ένα θεατρικό.

Ο Κ. κλείνει τα 20 μεθαύριο. Δήλωνε πάντοτε περισσότερα μαθήματα απ’ ότι διδασκόταν, περνούσε πάντοτε σε όλα και χρωστάει μόνο 2 θεωρητικά μαθήματα 5ου και 6ου εξαμήνου αντίστοιχα. Έχει ήδη κλείσει μεταπτυχιακό  Risk management στο Warrick. Αμέσως μετά θα πάει για καφέ στο Verde ενώ το βράδυ έχει κλείσει τραπέζι στο Villa Mercedes με την παρέα από την φοιτητική παράταξη στην οποία συμμετείχε. 

Η Μ. είναι 20. Πέρασε στο πανεπιστήμιο με την δεύτερη φορά και από το πρώτο έτος χρωστάει όλα τα μαθήματα εκτός από αγγλικά στα οποία έγραψε 7. Αμέσως μετά θα πάει στο σπίτι και θα κλειστεί στο δωμάτιό της μέχρι το βράδυ γράφοντας τη συνέχεια του διηγήματος με το οποίο θα συμμετάσχει σε έναν πανελλήνιο διαγωνισμό.

***

Ποιος είναι πιο ευτυχισμένος;