Το παρακάτω κείμενο το μετέφρασα από ένα Blog και σύμφωνα με τον αναρτήσαντα την ιστορία, αυτή αναφέρεται σε πραγματικό γεγονός που το παραθέτω στη συνέχεια, γιατί μας οδηγεί σε κάποιες σκέψεις ....

   Η ιστορία μας λοιπόν, συνέβη μεταξύ ενός πελάτη της General Motors και της Customer-Care Executive υπηρεσίας της, όταν το τμήμα της Pontiac της General Motors έλαβε το εξής παράπονο από αυτόν:

   "Αυτή είναι η δεύτερη φορά που σας γράφω, και δεν σας κατηγορώ που δεν μου απαντήσατε, γιατί ακούγεται τρελό, αλλά οφείλω να σας επισημάνω και πάλι τα παρακάτω:

   Eίναι γεγονός ότι έχουμε παράδοση στην οικογένειά μας, να τρώμε παγωτό για επιδόρπιο μετά το δείπνο κάθε βράδυ. Αλλά επειδή το είδος του παγωτού που τρώμε διαφέρει κάθε βράδυκαθώς μετά το δείπνο η οικογένεια μου ψηφίζει σχετικά με το τι γεύση θα επιλέξουμε, κατόπιν εγώ με το αυτοκίνητο μου πηγαίνω στο πλησιέστερο παγωτατζίδικο να το αγοράσω.

   Είναι επίσης γεγονός ότι πρόσφατα αγόρασα ένα νέο Pontiac και από τότε οι ΄΄επισκέψεις΄΄ μου στο παγωτατζίδικο, μου έχουν δημιουργήσει το εξής πρόβλημα. Συγκεκριμένα, κάθε φορά που αγοράζω παγωτό βανίλια, όταν γυρνώ στο αυτοκίνητό μου μετά την αγορά, αυτό δεν παίρνει μπροστά ! Με οποιαδήποτε άλλη γεύση το αυτοκίνητο αρχίζει μια χαρά. Θέλω να ξέρετε ότι όσα γράφω τα εννοώ σοβαρά για το θέμα αυτό, άσχετα με το πόσο ανόητο μπορεί να ακούγεται. Τι φταίει σε ένα Pontiac που το καθιστά ανίκανο να εκκινήσει όταν παίρνω παγωτό βανίλια και εύκολα ξεκινά κάθε φορά που παίρνω οποιοδήποτε άλλο είδος; "

   Ο πρόεδρος της Pontiac ήταν δικαιολογημένα δύσπιστος για την επιστολή, αλλά έστειλε ένα μηχανικό καλού κακού να το ελέγξει. Ο τελευταίος αισθάνθηκε ευχάριστη έκπληξη όταν έγινε αποδεκτός με ιδιαίτερη εγκαρδιότητα από τον πελάτη της ιστορίας μας. Αυτό λοιπόν που συμφωνήθηκε μεταξύ τους ήταν αμέσως μετά το δείπνο, να μπαίνουν στο αυτοκίνητο και να κατευθύνονται στο παγωτατζίδικο. Εκείνο το βράδυ, συμπτωματικά είχε αποφασισθεί από την οικογένεια, η γεύση του παγωτού βανίλιας και αρκετά βέβαιος ο πελάτης, με την επιστροφή στο αυτοκίνητο και το παγωτό ανα χείρας, καθώς γύριζε τη μίζα, η συνέχεια τον επιβεβαίωσε καθώς η μηχανή της Pontiac δεν εκκινούσε. Ο  μηχανικός αποφάσισε να είναι παρών για τρεις ακόμα νύκτες.

   Τη 1η, πήραν γεύση σοκολάτα. Το αυτοκίνητο ξεκίνησε κανονικά. Τη 2η,
επιλέχθηκε γεύση φράουλα. Και πάλι το αυτοκίνητο ξεκίνησε κανονικά. Τη 3η νύχτα διαλέχτηκε και πάλι η βανίλια. Το αυτοκίνητο αυτή τη φορά αρνήθηκε να ξεκινήσει.  

   Ο μηχανικός, ως άνθρωπος λογικός, δεν μπορούσε να πιστέψει ότι το αυτοκίνητο του πελάτη ήταν ΄΄αλλεργικό΄΄ σε παγωτό βανίλια. Ως εκ τούτου, αποφάσισε να συνεχίσει τις νυχτερινές επισκέψεις του για όσο χρονικό διάστημα απαιτούνταν για να λύσει το πρόβλημα. Είχε ήδη αρχίσει να κρατά σημειώσεις: για την ώρα της ημέρας, για τον τύπο του καυσίμου, για το χρόνο μετάβασης και επιστροφής, κ.α.

   Σε σύντομο χρονικό διάστημα, είχε τη 1η διαπίστωση. Ο πελάτης, χρειαζόταν λιγότερο χρόνο για να αγοράσει βανίλια από οποιαδήποτε άλλη γεύση. Αυτό οφειλόταν στη διάταξη του καταστήματος. Επειδή η βανίλια ήταν η πιο δημοφιλής γεύση, ήταν σε ξεχωριστή θέση στο μπροστινό μέρος του καταστήματος για γρήγορη πώληση και εξυπηρέτηση των πελατών. Όλες οι άλλες γεύσεις κρατήθηκαν στο πίσω μέρος του καταστήματος σε άλλο ψυγείο γεγονός που απαιτούσε πολύ περισσότερο χρόνο για να προετοιμασθεί από τον υπάλληλο το προς πώληση προϊόν.
   Το ερώτημα όμως για το μηχανικό παρέμενε. Ποιος ήταν ο λόγος που το αυτοκίνητο δεν ξεκινούσε με το παγωτό βανίλια!

   Δεν άργησε να βρει την απάντηση. Ο χρόνος ήταν πλέον το πρόβλημα
και όχι το παγωτό βανίλια φυσικά ! Συγκεκριμένα, στο αυτοκίνητο συνέβαινε το φαινόμενο του «Κλειδώματος Ατμών" ή «Vapor Lock» όπως είναι η αγγλική ορολογία στα μηχανοκίνητα. Αυτό συνέβαινε κάθε βράδυ, αλλά ανάλογα με το επιλεγμένο παγωτό, ο χρόνος που απαιτούνταν για να κρυώσει ο κινητήρας δεν ήταν αρκετός με την επιλογή του παγωτού βανίλιας σε σχέση με τις υπόλοιπες γεύσεις παγωτών, που λόγω της χωροταξίας του καταστήματος, ανάγκαζαν τον υπάλληλο να καταναλώνει περισσότερο χρόνο στη προετοιμασία τους. Συνεπώς όταν ο πελάτης αγόραζε βανίλια, ο κινητήρας ήταν ακόμα πάρα πολύ ζεστός και συνέβαινε το «Vapor Lock» που διαρκούσε για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα μέχρι να εξαλειφθεί. Έτσι ο πελάτης δικαιώθηκε και δεν ήταν τελικά ΄΄τρελό΄΄ αυτό το οποίο επικαλούνταν.

...... ακόμα και ένα ΄΄τρελό΄΄ πρόβλημα μπορεί μερικές φορές να είναι πραγματικό
και όλα τα προβλήματα φαίνονται απλά μόνο όταν βρεθεί η λύση κατόπιν ήρεμης και διεισδυτικής σκέψης.

Δεν υπάρχει "αδύνατο"  πρόβλημα χωρίς ειλικρινή προσπάθεια ...  Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι η στάση και αντίληψη σε κάθε πρόβλημα, όσο απλό ή σύνθετο μπορεί να μας φαίνεται .....

…. την Δευτέρα 5-8-13, μόνο γυναικείες φωνές σε καλοκαιρινό, ήρεμο απογευματo-βραδυνό mood, ξανά με 3ωρη εκπομπή, ΄΄δανειζόμενος΄΄ όπως πάντα τη μία ώρα του Suspect.

Η ΄΄μουσική του Αιθεροβάμονα΄΄ από τις 20.00 – 23.00, τη Δευτέρα 5-8-2013,  θα σας κρατήσει παρέα με επιλογές από:

 Με τον Κωνσταντίνο στο mic του ΜΗ.....

   Όταν γύρισε σπίτι ένα βράδυ, καθώς η γυναίκα του σερβίριζε το δείπνο, της κράτησε το χέρι και της είπε ότι έχει κάτι να της ανακοινώσει. Κάθισαν και έτρωγαν ήσυχα. Στη διάρκεια του δείπνου, όταν μερικές φορές ο άντρας τη κοίταζε, παρατηρούσε την έκφραση του πόνου στα μάτια και το πρόσωπό της. Δεν ήξερε πώς να ανοίξει το στόμα του. Επρεπε όμως να την ενημερώσει για το τι σκεφτόταν. ΄΄Θέλω διαζύγιο΄΄. Τόσο απλά και λίγο άκομψα, έθεσε το θέμα ήρεμα.

   Εκείνη δεν φάνηκε να είναι ενοχλημένη από τα λόγια του, αντ΄ αυτού τον ρώτησε ήρεμα, ΄΄γιατί;΄΄. Απέφυγε την ερώτησή της. Αυτό την έκανε να θυμώσει μαζί του. Πέταξε μακριά τα σερβίτσια και του φώναξε ΄΄δεν είσαι άντρας΄΄. Εκείνο το βράδυ, από τη στιγμή αυτή και μετά κανείς δεν μιλούσε στον άλλο. Εκείνη έκλαιγε. Ήθελε να μάθει τι είχε συμβεί στο γάμο τους. Αλλά αυτός δεν μπορούσε να της δώσει μια ικανοποιητική απάντηση. Η καρδιά του πλέον χτυπούσε για άλλη. Δεν την αγαπούσε πια. Την λυπόταν μόνο!

   Με ένα βαθύ αίσθημα ενοχής, ο άντρας συνέταξε μια συμφωνία διαζυγίου η οποία ανέφερε ότι η συζυγός του θα μπορούσε να κρατήσει το σπίτι τους, το αυτοκίνητό τους και το 30% των μετοχών της εταιρείας του. Αυτή το κοίταξε με μια ματιά και στη συνέχεια το έσκισε σε κομμάτια. Η γυναίκα που είχε περάσει είκοσι χρόνια από τη ζωή της μαζί του, ήταν πλέον γι΄ αυτόν μία ξένη. Αυτός λυπήθηκε για το χαμένο χρόνο και την ενέργειά που του είχε μέχρι τότε προσφέρει, αλλά δεν θα μπορούσε να πάρει πίσω ότι είχε πει, γιατί αγαπούσε την άλλη τόσο πολύ. Τελικά, η γυναίκα του ξέσπασε σε κλάματα μπροστά του, κάτι που περίμενε ο άντρας. Ήταν μία κραυγή λύτρωσης. Η ιδέα του διαζυγίου, που ήταν εμμονή του για αρκετές εβδομάδες, φάνηκε πλέον να είναι πιο σταθερή και πιο σαφής.

   Την επόμενη μέρα, ο άντρας γύρισε πολύ αργά στο σπίτι και την βρήκε καθισμένη στο τραπέζι του σαλονιού να γράφει κάτι. Δεν είχε δείπνο και πήγε κατευθείαν για ύπνο και αποκοιμήθηκε πολύ γρήγορα, γιατί ήταν κουρασμένος μετά από μια ΄΄γεμάτη΄΄ μέρα με την άλλη. Όταν ξύπνησε, ήταν ακόμα εκεί,  στο τραπέζι και συνέχιζε να γράφει. Δεν τον ένοιαξε ιδιαίτερα και γι 'αυτό γύρισε ξανά στο κρεββάτι και ξανακοιμήθηκε.

   Το επόμενο πρωί, η γυναίκα του, του παρουσίασε τους δικούς της όρους για το διαζύγιό τους. Δεν ήθελε τίποτα από αυτόν, αλλά απαίτησε μία δέσμευση για κάτι, ένα μήνα πριν από την έκδοση του διαζυγίου. Ζήτησε, στην περίοδο αυτού του μήνα, οι δυό τους να προσπαθήσουν να ζήσουν μία φυσιολογική ζωή όσο το δυνατόν πιο ΄΄ρεαλιστικά΄΄. Ο λόγος ήταν απλός. Ο γιος τους είχε τις εξετάσεις του στο σχολείο σε ένα μήνα και δεν θα ήθελε να τον ΄΄αποσυντονίσει΄΄ με το διαλυμένο γάμο τους.

   Αυτό ήταν ευχάριστο για το άντρα. Αλλά όμως η σύζυγος είχε κάτι ακόμα. Του ζήτησε να θυμηθεί, το τρόπο που την είχε μεταφέρει στη κρεββατοκαμαρά τους και στο νυφικό κρεββάτι την ημέρα του γάμου μας. Του ζήτησε λοιπόν τώρα, κάθε μέρα, για τη διάρκεια του μήνα αυτού, να την μεταφέρει με τον ίδιο τρόπο από το υπνοδωματιό τους στην εξώπορτα, κάθε πρωί. Αυτός, προς στιγμή τη νόμισε για τρελλή. Προκειμένου όμως να κάνει τις τελευταίες ημέρες μαζί της υποφερτές, αποδέχθηκε αυτό το περίεργο αίτημά της.

   Ενημέρωσε την άλλη, σχετικά με τις συνθήκες με τις οποίες θα χώριζε τη σύζυγό του. Αυτή γέλασε δυνατά και σκέφτηκε ότι ήταν παράλογο. ΄΄Δεν έχει σημασία τι κόλπα σκαρφίζεται, θα πρέπει να αντιμετωπίσει το διαζύγιο΄΄ είπε περιφρονητικά.

   Μέχρι τότε, τόσο ο άντρας όσο και η γυναίκα, δεν είχαν καμία σωματική επαφή από την ημέρα που ανακοινώθηκε η πρόθεση για διαζύγιο. Έτσι, όταν το  πραγματοποίησαν τη πρώτη ημέρα, και οι δύο ήταν αδέξιοι. Ο γιός τους χειροκροτούσε πίσω τους και φώναζε γελώντας... ΄΄ο μπαμπάς κρατάει στην αγκαλιά του τη μαμά΄΄. Τα λόγια του, έφεραν στον άνδρα μια αίσθηση πόνου. Από το υπνοδωμάτιο στο σαλόνι, στη συνέχεια, προς την εξώπορτα, περπάτησε πάνω από δέκα μέτρα μαζί της στην αγκαλιά του. Αυτή έκλεισε τα μάτια της και είπε σιγανά...΄΄Δεν θα πούμε στο γιό μας για το διαζύγιο΄΄. Αυτός κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι του, νιώθοντας κάπως αναστατωμένος. Την άφησε προσεκτικά κάτω, έξω από την πόρτα. Αυτή στη συνέχεια πήγε στη στάση όπου θα περίμενε το λεωφορείο για τη δουλειά της. Αυτός πήγε μόνος του στο γραφείο.

   Την δεύτερη ημέρα, και οι δύο προσποιήθηκαν πολύ πιο εύκολα. Αυτή έσκυψε στο στήθος του και αυτός μπορούσε πλεόν να μυρίζει το άρωμα της, τό άρωμα του κορμιού της. Συνειδητοποίησε ότι δεν είχε κοιτάξει αυτή τη γυναίκα προσεκτικά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν πια νέα. Υπήρχαν λεπτές ρυτίδες στο πρόσωπό της και τα μαλλιά της γκριζάριζαν. Ο γάμος τους είχε αφήσει τα σημάδια του πάνω της. Για μια στιγμή αναρωτήθηκε τι είχε κάνει γι αυτήν;

   Την τέταρτη ημέρα, όταν την σήκωσε, ένιωσε μια αίσθηση οικειότητας να επιστρέφει. Αυτή ήταν η γυναίκα που είχε δώσει είκοσι χρόνια της ζωής της σε αυτόν. Την πέμπτη και έκτη μέρα, συνειδητοποίησε ότι η αίσθηση της οικειότητας αυξανόταν. Δεν είπε τίποτα στην άλλη γι 'αυτό. Με τη πάροδο του χρόνου γινόταν πιο εύκολη αυτή η διαδικασία. Ποιός ξέρει, ίσως η καθημερινή προπόνηση τον καθιστούσε πιο δυνατό.

   Ένα πρωί, η γυναίκα δεν μπορούσε να επιλέξει τι να φορέσει. Προσπάθησε για αρκετά φορέματα, αλλά δεν μπορούσε να βρει το κατάλληλο. Τότε αναστενάζοντας είπε ... ΄΄όλα τα φορέματά μου, έχουν γίνει μεγαλύτερα΄΄. Ο άντρας, μόνο τότε συνειδητοποίησε ότι η γυναίκα του είχε αδυνατίσει αρκετά και ότι αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο μπορούσε να την μεταφέρει πιο εύκολα. Ξαφνικά αισθάνθηκε ότι κάτι τον ΄΄χτύπησε΄΄. Αυτή η γυναίκα είχε θάψει τόσο πολύ πόνο και πίκρα στην καρδιά της. Υποσυνείδητα την πλησίασε και άγγιξε το κεφάλι της.

   Ο γιος τους ήρθε εκείνη τη στιγμή και είπε ΄΄μπαμπά, ήρθε η ώρα να φέρεις τη μαμά έξω΄΄. Γι 'αυτόν, το να βλέπει τον πατέρα του να μεταφέρει τη μητέρα του, είχε γίνει ένα ουσιαστικό μέρος της ζωής του. Η σύζυγός του, έκανε νόημα στο γιο τους να έρθει πιο κοντά και τον αγκάλιασε σφιχτά. Ο άντρας γύρισε το πρόσωπό του μακριά, επειδή φοβόταν μην αλλάξει το μυαλό του αυτή τη στιγμή. Στη συνέχεια, την πήρε στην αγκαλιά του και συνέχισε έτσι, βαδίζοντας μέσα από το υπνοδωμάτιο, στο καθιστικό και στο διάδρομο. Το χέρι της, το είχε πίσω από το λαιμό του, απαλά και φυσικά. Αυτός, κράτησε σφιχτά το σώμα της, ακριβώς όπως την ημέρα του γάμου τους.

   Αλλά το πολύ ελαφρύτερο βάρος της, τον έκανε λυπημένο. Την τελευταία ημέρα, όταν την κρατούσε στην αγκαλιά του, μετά βίας μπορούσε να κινηθεί μόλις ένα βήμα. Ο γιος τους είχε πάει στο σχολείο. Την κρατούσε σφικτά και της είπε ... ΄΄ δεν είχα παρατηρήσει στη ζωή μας ότι είχε χαθεί η αμεσότητα, η οικειότητα και η επαφή μεταξύ μας....΄΄.  Πήγε στο γραφείο και πήδηξε έξω από το αυτοκίνητο γρήγορα χωρίς να κλειδώσει την πόρτα. Φοβόταν ότι οποιαδήποτε καθυστέρηση θα τον έκανε να αλλάξει γνώμη. Πήγε στον επάνω όροφο. Όταν η άλλη άνοιξε την πόρτα, της είπε: ΄΄Συγγνώμη, αλλά δεν θέλω το διαζύγιο πια΄΄.

   Τον κοίταξε, έκπληκτη, και στη συνέχεια άγγιξε το μέτωπό του. ΄΄Έχεις πυρετό;΄΄ είπε. Πήρε το χέρι της από το κεφάλι του. ΄΄Δυστυχώς, δεν θα χωρίσω. Η ζωή του γάμου μας ήταν βαρετή, ίσως γιατί αυτή και εγώ δεν δώσαμε σημασία σε λεπτομέρειες της ζωής μας, όχι όμως γιατί δεν αγαπάμε ο ένας τον άλλο πιά. Τώρα συνειδητοποιώ από τότε που την έφερα σπίτι την ημέρα του γάμου μας, ότι είμαι διατιθεμένος να την κρατήσω μαζί μου μέχρι ο θάνατος μας χωρίσει΄΄.

   Η άλλη φάνηκε σαν ξαφνικά να ξύπνησε. Του έδωσε ένα δυνατό χαστούκι και στη συνέχεια χτύπησε την πόρτα και ξέσπασε σε δάκρυα. Ο άντρας έφυγε χωρίς δεύτερη κουβέντα, πήγε στο αυτοκίνητο και οδήγησε μακριά. Σε ένα ανθοπωλείο στο δρόμο, παρήγγειλε ένα μπουκέτο λουλούδια για τη γυναίκα του. Το κορίτσι των πωλήσεων τον ρώτησε τι να γράψει στην κάρτα. Χαμογέλασε και ο ίδιος έγραψε: ΄΄ Θα σε μεταφέρω κάθε πρωί στην αγκαλιά μου, μέχρι ο θάνατος να μας χωρίσει».

   Εκείνο το βράδυ, έφτασε στο σπίτι με τα λουλούδια στα χέρια του και ένα χαμόγελο ευτυχίας στο πρόσωπό του, που είχε καιρό να σχηματιστεί. Έτρεξε και ανέβηκε τις σκάλες, μόνο για να βρει τη γυναίκα μου στο κρεβάτι νεκρή.

   Αργότερα από τους γιατρούς έμαθε, ότι η σύζυγός του, ασχολιόταν για μήνες με την καταπολέμηση του καρκίνου που είχε. Δεν ήθελε να το μάθει κανείς. Αυτός άλλωστε ήταν τόσο ΄΄απασχολημένος΄΄ με την άλλη, που ούτε καν το είχε παρατηρήσει. Η γυναίκα του ήξερε ότι θα πεθάνει σύντομα και ήθελε να τον προστατέψει από την όποια αρνητική αντίδραση εις βάρος του από τον γιο τους, σε περίπτωση που πραγματοποιούνταν το διαζύγιο. Τώρα πια, που τα δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό του, δεν είχαν σημασία, αυτή ήταν εκεί, αμίλητη. Τουλάχιστον, στα μάτια του γιου του, είναι ακόμα ένας στοργικός σύζυγος.

    Ο άνδρας, η γυναίκα, η άλλη (ή ο άλλος) είναι στη καθημερινότητά μας. Είναι γύρω μας. Οι μικρές λεπτομέρειες της ζωής, είναι ίσως αυτό που πραγματικά έχει σημασία σε μια σχέση. Δεν είναι το εξοχικό, η μεζονέτα, το σπορ αυτοκίνητο, η περιουσία, τα χρήματα στην τράπεζα. Αυτά είναι ένα περιβάλλον ευνοϊκό για την ευτυχία, αλλά δεν δίνουν την ίδια την ευτυχία. Πρέπει να διαθέτουμε χρόνο στο σύντροφό μας και να κάνουμε εκείνα τα μικρά πράγματα για τον άλλον που δημιουργούν οικειότητα, αμεσότητα και έχουν μια πραγματική έννοια σε ένα ευτυχισμένο γάμο.