Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φαντάζουμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου,
σαν το θόρυβο δυο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ’ αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου – η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ’ η καρδιά μου).
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.....

ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΑΥΞΗΜΕΝΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΚΟΤΗΤΑ Η ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΤΣΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΕΓΩ. ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΚΑΙ ΓΩ.ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΦΟΡΑΕΙ ΑΚΟΥΣΤΙΚΑ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ ΜΟΥΣΙΚΗ ,ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΧΑΜΕΝΟ ΣΕ ΜΙΑ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΜΑΓΕΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΡΗΧΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ  ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΝ ΜΕΣΑ ΤΗΣ, ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΧΟΡΕΥΕΙ ΠΑΕΙ ΣΕ ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΒΙΩΝΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΞΩΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ. ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ  ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΑΝ ΚΑΙ ΜΕΝΑ ?Η ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ ΜΟΥ? ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΗΝ  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΠΑΦΗ? ΠΟΥ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΖΟΥΝ ΕΝΤΟΝΑ ΝΑ ΔΙΨΑΝΕ ΓΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ?