γράφω για να μη μιλάω. γράφω για να μη μουρμουράω καν. Σίγμα μεγάλο, σίγμα μικρό, σίγμα τελικό.
Γράφω για να μην ακούγομαι. γράφω για να ξεκουφάνω.Σσς.. γράφω

Τελικά είναι δύο οι επιλογές σου. Του καθενός. Θα πας εκεί που αγαπάς πιο πολύ. Ή θα πας εκεί που αγαπιέσαι πιο πολύ. Δεν υπάρχει κάποιο άλλο. Α ναι. και η χαοτική λύση, τόσο χαοτική όσο να έρθει ακμή αντί για κορώνα ή γράμματα, να πας εκεί που αγαπάς και αγαπιέσαι το ίδιο. Μη γελιέσαι. Το χάος δεν έχει βάσεις στην καθημερινή ζωή. Στη δικιά σου και στη δικιά μου.

Θα πας εκεί που αγαπάς πιο πολύ.
Δηλαδή θα πας κάπου που όλα όσα νοιώθεις θα ναι αληθινά, θα είναι ζουμερά και ζωντανά, τόσο που θα σε τσαντίζουν που και που. Τόσο που θα σου σπάνε τα νεύρα που και που. Αλλά όταν νοιώθεις τα καλά από αυτή την επιλογή θα ναι ολόκληρα. Ολόκληρα. Δεν θα λείπει τίποτα γιατί απλά θα σαι όλος εκεί. Δεν θα θες τίποτα τίποτα άλλο. Στο κόσμο όλο. Το καταλαβαίνεις αυτό? Αλλά θα πονάς που και που. Τις Τρίτες ας πούμε θα πονάς.

Θα πας εκεί που αγαπιέσαι πιο πολύ.
Θα σαι μισός πολλές φορές. Θα ταξιδεύεις αλλού. Θα σου αρέσουν όλα. Όλα όσα σου φτιάχνουν για να ζεις και να νοιώθεις όμορφα. Θα είσαι ήρεμος και σίγουρος για την ευτυχία που έρχεται. Την αντικειμενική, ίσως όχι εξ ολοκλήρου τη δική σου. Αλλά θα ναι όμορφα. Γαλήνια. Ευτυχισμένα. Όλα γύρω σου. Κι εσύ μέσα στη μοναξιά σου. όμως. αυτό θα πληρώνεις. Στιγμές που σαι αλλού, που πνίγεσαι που δεν θες να σε ακουμπάει κανείς. Κανείς να σου μιλάει. Στιγμές που θυμάσαι και τσαντίζεσαι με τον εαυτό σου επειδή δεν είσαι ολόκληρος εκεί. Τις Παρασκευές ας πούμε.

Τι θα διαλέξεις. Και που να ξέρεις?
μη διαλέγεις καλύτερα, υπάρχει λόγος?
Σίγμα μεγάλο, σίγμα μικρό, σίγμα τελικό.
Σσς

και ξέρω μια λέξη απο Σσς που απαντάει σε όλα

Αλέξης Π.

Επιτέλους ηχογραφήσαμε στο studio του ιντερνετικού σταθμού (και όχι μόνο) β.λ.ε.πο. το αγαπημένο τραγούδι της ζωής μου!!

Αερικό

με μια κιθάρα μόνο από τον αργύρη Π. τραγουδισμένο από τον βουρκωμένο -όπως κάθε φορά όπου το λέω- Αλέξη Π.

Πείτε μας τη γνώμη σας και ακούστε κι άλλα δικά μας αν θέλετε από το κανάλι μας στο youtube!

Να στε όλοι γεροί!

Αλέξης Π.

Πόσα να πώ, θα μείνουν κι άλλα
δεν τελειώνουν της ζωής μου τα μεγάλα
πόσα να πω να με ακούσεις
απλά με τη ματιά σου να με λούσεις

πόσα να πω δικά μου κι άλλων πόσα
κι αν μου τελειώσουν θα στα πω σε άλλη γλώσσα
πόσα να πω, νομίζω το χω παρακάνει
είναι κακό, αφού το “σ΄ αγαπώ” δε φτάνει..

δε σταματώ, θα σκεφτώ κι άλλα
πόσα θα πω απ της ζωής μου τα μεγάλα
δε σταματώ, για να μ ακούσεις
με λίγα μάγια της ψυχής σου να με λούσεις

τα “σ’ αγαπώ” μικρά ή μεγάλα
κι αν σου τα πω θα μαζευτούν χιλιάδες άλλα
τα “σ’ αγαπώ” μου στο ραδιόφωνο ν ακούσεις
χρώματα ήχοι την καρδούλα σου να λούσεις

πόσα να πω, νομίζω το χω παρακάνει
είναι κακό, αφού ένα “σ΄ αγαπώ” δε φτάνει..
πόσα να πω δικά μου κι άλλων πόσα
κι αν μου τελειώσουν θα στα πω και σ’ άλλη γλώσσα!

Αλέξης Π.

γνώρισα μια βιολέτα στο μπαλκόνι μου
πήγα κοντά και μου πε “είμαι μόνη μου”
έσκυψα να μυρίσω μα μου ντράπηκε
πήγα να την ποτίσω και ξεράθηκε

φύτρωσε μια μελένια στο χωράφι μου
ήταν πολύ γλυκιά για το συνάφι μου
πήγα να δοκιμάσω και με πίκρανε
όχι σε μένα. γλύκα στους άλλους ήτανε..

βασιλική σκαρφάλωσε στη φράχτη μου
πήγα να την κλαδέψω με τ αδράχτι μου
κόπηκε πιο βαθιά και μου μαράθηκε
η μάντρα μου ν ανθίσει άτυχη στάθηκε

χρυσή θαλιάνα μύρισε στον κήπο μου
κι αυτή δε θα γλυτώσει απο το γρίπο μου
δε πρόλαβε ν ανθίσει και τη κλάδεψα
στους τέλειους καρπούς της λίγο χάζεψα..

βιολέτες ανθισμένες πως μου λείψατε!
μελένιες μου στιγμές μ εγκαταλείψατε..
βασιλικούλα δε ζεσταίνει το χειμώνα μου
χρυσές θαλιάνες μαύρες γίναν απ τα χιόνια μου!

σταλίτσες από την ψυχή μου δε σας πότισα
αν σας αρέσει η ζωή μου ούτε που ρώτησα
λουλούδια.. λίπασμα στο χώμα που μεγάλωσα
σοφή κι απόψε ήταν η νύχτα.. και με μάλωσα..

Αλέξης Π.

ένα νέο τραγούδι μου

φιλιά σε όλους, χαθήκαμε..

Αλέξης Π.

κανείς δε νικά, κανείς δε χάνει

φτιάξε του φόβου σου αλλού το λιμάνι

ή μείνε εδώ να πλέεις μαζί μου

μέχρι να βρούμε τον τρόπο ψυχή μου

που θα μείνεις κοντά μου, θα νοιώσεις καρδιά μου..

Κανείς δε νικά, κανείς δε χάνει

νοιώθουμε απλά αυτά που μελάνι

τα κάνουν εικόνες ή γραμματάκια

τα κάνουν τραγούδια για κοριτσάκια

που μείναν για λίγο, τα έφτιαξα ποίημα

που γίναν των στίχων μου η πιο όμορφη ρήμα..

Κανείς δε νικά, κανείς δε χάνει

θυμάσαι παλιά που είχα πεθάνει?

κι αντί να μ’ αφήσεις, απλά να μ’ ακούς

με γέμισες  ήλιους χρυσούς, λαμπερούς!

Τα γράμματα γίναν ξανά ζωντανά, τα χρώματα πήραν φωτιά

που καίει ακόμα, με κάνει και νοιώθω

ακόμα κι αν λείπεις και τούτο το βράδυ.. το νόθο..

Αλέξης Π.

Βλέπω τους ανθρώπους  γύρω μου να είναι τόσο ρομαντικοί, τόσο βαθιά φιλοσοφημένοι για τη ζωή. Γράφουν μηνύματα αγάπης παντοτινής, λένε ο ένας στον άλλο πως η ζωή είναι μικρή, πως πρέπει να κάνουμε ότι θέλουμε σ αυτή τη πουτάνα τη ζωή γιατί αλλιώς δεν έχει νόημα. Ψυθιρίζουν ο ένας στον άλλο να ζει τη στιγμή, να μην νοιάζεται κανείς για το μετά, το πριν, παρά μόνο για το  τώρα..

Και άλλα τέτοια ρομαντικά, κι άλλα τέτοια όμορφα και ελεύθερα. Κι άλλα, κι άλλα..

Και στις εποχές μας είναι πολύ πιο εύκολο όλο αυτό ξέρεις. Ακούει κάποιος ένα τραγούδι στο utube του προκαλεί αυτές τις φιλοσοφίες στο μυαλουδάκι, ε και τις μοιράζεται μαζί μας στο status του. Τα συναισθήματα μετατράπηκαν σε 0 και 1 καιρό πριν. Απλά τώρα το καταλαβαίνουν και οι περισσότεροι.

Όλα τόσο καταπληκτικά, τόσο ελεύθερα, τους φαντάζομαι όλους αυτούς τους ηλεκτρονικούς φίλους σαν πουλιά που πετούν σε γαλανούς ουρανούς μόνο και μόνο για να χαίρονται τη ζωή, χωρίς κανόνες χωρίς καμιά υποχρέωση, χωρίς να σκέφτονται το πως και τι..Χαίρομαι γι αυτούς τους ανθρώπους..

..όμως αυτοί οι άνθρωποι δεν υπάρχουν.Δεν υπάρχουν. Κανείς δεν είναι έτσι. Κανείς και όλοι θέλουμε. Κι όλοι το ξέρουν ότι θα ταν τόσο ωραία. Αλλά κανείς δεν το κάνει. Κανείς δε ζει για να ζει. Απλά. και όμορφα. Τα χουν πει κι άλλοι όλα αυτά καμουφλαρισμένα μέσα σε τραγούδια, μέσα σε στίχους “κι αν είσαι χρόνια σκυφτός και θες να φτάσεις ψηλά, αυτός περήφανος του φτάνουν τα ψιλά..” ή”μα τα καλύτερα στη ζωή έρχονται τσάμπα..” και άλλα τέτοια.

Γιατί το κάνουν?Γιατί φαντάζονται μόνο όλοι αυτοί? Γιατί θέλουν να ναι κάτι αλλο από αυτό το απρόσωπο που είναι?Γιατί να μας πασάρουν κάτι άλλο?Γιατί να μην μας λένε τι σκέφτονται στα αλήθεια στο status τους. Για την αυριανή δουλειά που τους περιμένει, όχι στίχους. Για το διάβασμα που ρίχνουν για τις γαμημένες τις πανελλήνιες και τις εξεταστικές, όχι τραγουδάκια. Για τον τσακωμό και την ουρά στην εφορία, όχι φιλοσοφίες. Αυτό είστε. Καμουφλαρισμένοι είστε όλοι τόσο όμορφοι. Γιατί θέλετε να στε όμορφοι αλλά δεν είναι αυτή η αλήθεια.

Είστε όμορφοι και υπέροχοι στον κόσμο εκείνο που δεν έρχεστε σε επαφή με τους άλλους. Μόλις δείτε κάποιον να σας πλησιάζει εκεί που κλαίτε από ένα τραγούδι, από μια νότα, από ένα στίχο, από μια φιλοσοφία, πως στερεύει το δάκρυ μονομιάς! Πως τα ξεχνάτε όλα! Πως γυρνάτε πάλι στα ίδια! Πως σκληραίνετε ξανά και τσακώνεστε για κάτι αφού δεν είναι προς το συμφέρον σας! Πως γίνεστε πάλι άνθρωποι!

Δείξε στον άλλο ότι κλαις και αισθάνεσαι και μόνο ένας στίχος, κάτι, μπορεί να στα προκαλέσει όλα αυτά. Δειξτο! Κι αν μείνει μαλάκας άνθρωπος όπως όλοι αυτοί που περνούν δίπλα σου τρέχοντας στις δουλειές ή στα μαθήματά τους, να πάει να γαμηθεί! Εσύ δείξε τι σημαίνει για σένα ένα τραγούδι, με πράξεις..Δείξε ότι όταν διαβάζεις ένα ποίημα τρέμεις και δεν μπορείς να σταματήσεις, και δεν θες! Δείξε ότι όταν βλέπεις μια ταινία, ζεις στον κόσμο σου, φαντάζεσαι..Δείξε ότι ερωτεύεσαι, δείξε ότι χαίρεσαι, ότι στεναχωριέσαι..Στα αρχίδια σου ρε φίλε αν δεν σε καταλάβουν, αν σε κοροϊδέψουν, αν σε εκμεταλλευτούν, αν σε περάσουν για αδύναμο..Τι σε νοιάζει ρε φίλε?

Ζήσε όπως θες αγοράκι μου και κοριτσάκι μου. Ζήσε όπως θες, και να πάνε να γαμηθούν οι υπόλοιποι, που στις περισσότερες περιπτώσεις “οι υπόλοιποι” είναι όλοι!

αλέξης π.

Πάλι αυτή η αίσθηση..Δεν το μπορώ άλλο αυτό είναι τόσο ξαφνικό, τόσο ανισόρροπο.. Κρυώνω παντού και είμαι στο πιο ζεστό δωμάτιο..Ιδρώνω και κρυώνω παντού..Τρέμω απ’ το κρύο και είμαι κολλημένος στο καλοριφέρ.. Δεν είμαι άρρωστος, τουλάχιστον βιολογικά. Μια μουσική με περιτυλίγει, μια μουσική από αγνώστους που είναι οι καλύτεροί μου φίλοι. Που ζω μαζί τους, ερωτεύομαι τις τραγουδίστριες και κάνω παρέα με τους τραγουδιστές, χωρίς να το ξέρουν, κανείς δεν το ξέρει. Αλλά δεν το μπορώ αυτό. Δεν το μπορώ. Στη βιολογία είναι εύκολο να το εξηγήσεις, στη ζωή την ίδια όμως όχι. Όχι όταν το ζεις. Γιατί όλα να ναι τόσο ανισόρροπα? γιατί να τρέμω μεμιάς με μια σου νότα, με ένα κοίταγμα, με μια σου σκέψη μόνο?Να μείνω ήρεμος..να μένω ήρεμος..αυτό θέλω..

Και πάλι δεν έχει κανένα νόημα να είναι ήρεμος κανείς, να είναι ισορροπημένος..ποιο το νόημα?όλα γύρω μας αλλάζουν, γιατί όχι εμείς.. Γιατί όχι εσείς? γιατί εγώ δεν μπορώ αλλιώς. Προσπαθώ μα δεν μπορώ.. Είμαι έρμαιο της αλλαγής, της αλλαγής προς το καλύτερο ή το χειρότερο, έρμαιο των ορμονών. Μικρά μικρά μοριάκια που μας λένε τι θα κάνουμε, πως θα νοιώσουμε, τι θα γράψουμε και σε ποια, σε ποιες.. Μ’ αρέσει που ζω έτσι ανισόρροπα, το ξέρεις κι εσύ, απλά.. απλά μερικές φορές δεν αντέχω..θέλω ένα διάλλειμα.. να κοιμηθώ κατευθείαν μια νύχτα..μόνο μια.. να κοιμηθώ με το που κλείσω τα μάτια. Να μην σκεφτώ τίποτα, καμία, κανένα πρόβλημα και καμία λύση..γίνεται?

Να κάνω ένα διάλλειμα από αυτό το κρύο?

γίνεται..?

..δεν γίνεται

Αλέξης Π.

Χωρίς μικρόφωνα κι ενισχυτές,

μόνο κιθάρες και φωνές

στην παραλία της ψυχής μου τραγουδάμε..

Ακούω όμορφες φωνές,

χαμογελούν οι κοπελιές,

το κύμα δίπλα μου μιλά και δεν κοιμάμαι..

_

Είναι τ’ αεράκι δροσερό,

τραγούδια παίζει το νερό,

λουλούδια από τους κήπους σου μυρίζω..

μου λές “αγάπες δεν μπορώ..

ήρθα μια νύχτα να σε δω”

κι εγώ ξανά να σ’ ερωτεύομαι αρχίζω..

_

Μέσα σου καίει μια φωτιά,

που σε ζεσταίνει σε πονά..

μαζί τ’ αστέρια τ’ ουρανού μας ακουμπάμε..

Δε σε θυμάμαι καθαρά, το πρόσωπό σου..τα μαλλιά

μόνο τη γεύση στα φιλιά..αυτό θυμάμαι

_

Σβήνουν τα όμορφα κορμιά,

δεν τραγουδάνε τα παιδιά,

στη ζάλη του μυαλού ξαναγυρίζω..

μόνος. εδώ. σε μια γωνιά

που στο σκοτάδι μ ανοιχτά

τα μάτια μου..σε βλέπω.. και δακρύζω..

_

Αλέξης Π.

Ας το καταλάβεις κάποτε..έστω και αργά. Έστω και αφού στο εξηγήσω. Δεν τραγουδάω για σένα. Ούτε για τις όμορφες ούτε για τις άσχημες. Ούτε για τους γνωστούς ούτε καν για τους φίλους. Μην με παρεξηγήσεις. Σ αγαπάω όσο τίποτα. Σας αγαπώ όσο κανείς. Αλλά δεν έχει καμία σχέση αυτό.. Μη θίγεσαι, μη στεναχωριέσαι καν. Όλα είναι όμορφα, χαρούμενα όλα.. Τίποτα δεν έχει αλλάξει μετά από αυτό. Πάντα έτσι ήταν. Θα το καταλάβεις άραγε μετά από τώρα? Έστω, μετά από γράμματα που βγάζουν νόημα.. σχεδόν νόημα.. Δεν τραγουδώ για να με ακούει κανένας.Κανένας. Εγώ προσωπικά δεν θα θελα να με ακούσω ποτέ γιατί θα στεναχωριόμουν..Και γιατί να στεναχωρηθώ? Υπάρχει κανένας λόγος? Κανείς.. Όλα είναι ήσυχα, όλα κυλούν ρόδινα.. Μη μ ακούς όταν τραγουδάω, γιατί αν μ ακούσεις ποτέ θα στεναχωρηθείς. Δεν τραγουδάω για να με ακούσεις. Δεν τραγουδάω για να με νοιώσεις, δεν τραγουδάω για να με λυτρώσεις, για να με κάνεις να νοιώσω καλά και καλός, για να με απογειώσεις, για να με γοητεύσεις ή να σε γοητεύσω.. Δεν τραγουδάω για κανένα άλλο λόγο.

Δεν μπορώ αλλιώς. Απλά δεν γίνεται αλλιώς.. Ναι γράφω και τραγουδάω για κάποιους ανθρώπους που έχω στο μυαλό μου εκείνη την ώρα. Ναι. Πως αλλιώς θα γινόταν.. Με κανένα άλλο τρόπο δεν γίνεται. Πάντα κάποιος φταίει για κάτι που γεννιέται.. Μην συγχέεις τον εαυτό σου με όλα αυτά. Ή αν σε βλέπεις κάπου ας είναι, άκουσε με έτσι σα να σου μιλάω.. Τι να πω.. Μπορεί που και που να είσαι από αυτούς τους ανθρώπους. Σίγουρα που και που είσαι από αυτούς.. Δεν γίνεται αλλιώς. Για σένα ή και για σένα δεν γίνεται αλλιώς.. Και τα γράμματα σιγά σιγά αρχίζουν να χάνουν το νόημά τους..

Κράτα αυτό μόνο.. Δεν τραγουδώ, παραμιλώ.. Να τραγουδάω έτσι κ αλλιώς δεν ξέρω. Ποτέ δεν έμαθα και ποτέ δεν θα προσπαθήσω να μάθω, στο υπόσχομαι αυτό.. Στο ορκίζομαι! Παραμιλώ... κι ο Αλκίνοος έγραψε, προσευχές παραμιλώ, εγώ ούτε καν αυτό.. Παραμιλητά της σκέψης μου γίνονται στίχοι και τραγούδια και ψίθυροι.. Που κάποιος, κάποιος άσχετος τους έπιασε εκεί στον αέρα που ίσα ίσα που ακούγονταν και αναρωτήθηκε τι να σημαίνουν, γιατί υπάρχουν.. Κι αναρωτήθηκε.. κ στεναχωρήθηκε..

γιατί..? γιατί με άκουσε..

;'-)

καληνύχτα,

αλέξης π.

Με μεγάλη μου χαρά σήμερα ανακάλυψα ότι το τραγούδι μας, της ανάμνησης ο πόνος, είναι οριακά στα πρώτα οχτώ του δεύτερου group τραγουδιών στον διαγωνισμό τραγουδιού του musicheaven!!!

Αφού πρώτα ευχαριστήσω όλους όσους ψήφισαν (μέχρι τώρα 124 άτομα!!!!) είπα να κάνω μια μικρή διαφήμιση στο κομμάτι μας, που αγαπάμε τόσο πολύ και θέλουμε να φτάσει (και να μας πάει) όσο ψηλότερα γίνεται!!

Αγαπητοί φίλοι μου του musicheaven ρίξτε και μια ψήφο στο "Της ανάμνησης ο πόνος" να ακουστούμε παραπάνω σιγά σιγά.. Πάντα φυσικά με την προϋπόθεση ότι σας αρέσει!!

 Το κομμάτι μπορείτε να το ακούσετε αλλά και να διαβάσετε τους στίχους και στο προφίλ μας στο jumpingfish:

http://www.jumpingfish.gr/alexpan

Έφτανε η στιγμή που θα έπρεπε να αποδεχθεί πως είχε πια γεράσει. Καθισμένη στην πολυθρόνα της που δύσκολα αποχωριζόταν -γιατί με την ίδια δυσκολία μπορούσε να σηκωθεί από εκεί- ήταν σχεδόν σίγουρη πως σήμερα θα το παραδεχόταν. Μέχρι να νυχτώσει θα το παραδεχόταν. Και ύστερα? Και ύστερα ίσως όλα να άλλαζαν, ίσως να έμεναν ίδια.

Βράδιαζε. Μα καμιά σκέψη δεν είχε. Καθισμενη στην πολυθρόνα κοιτώντας το αγαπημένο της τηλεπαιχνίδι καμιά σκέψη δεν είχε. Καμιά σκέψη για τους μελλοθάνατους.

Σχεδόν κατουριόταν. Και μόνο αυτό την έκανε να θυμηθεί την ύπαρξή της. Κάπου εκεί μέσα στο κοινό ειδε για μια στιγμή τον εαυτό της να χειροκροτά την χαρωπή παίκτρια του τηλεπαιχνιδιού και είχε τόσο μεγάλη χαρά που ζούσε! Μάλιστα, ευχόταν η επόμενη παίκτρια να είναι αυτή. Ο παρουσιαστής -ένας ωραίος άντρας επιτέλους- θα την έπαιρνε από το χέρι να την τοποθετήσει στην περίοπτη θεση των παικτών πλέον. Όχι ότι δεν θα μπορούσε να φτάσει από μόνη της. Θα πετούσε αν κληρωνόταν τωρα να πάει να παίξει. Τώρα δα!

Σχεδόν κατουριόταν. Και βρήκε αυτό σαν το μοναδικό λόγο να γυρίσει στην πολυθρόνα της. Στην θέση της. Απέναντι από την τηλεόραση. Κοίταξε ξανά στην θέση που είχε πετύχει τον χαρούμενο εαυτό της στο κοινό αλλά μάταια. Σιγουρεύτηκε ότι δεν ήταν ποτέ εκεί. Με δυσκολία σηκώθηκε από την πολυθρόνα..

Γυρνωντας από το μπάνιο εριξε μια ματιά στην κρεβατοκάμαρα. Σε αυτή την κρεβατοκάμαρα κοιμόταν πάντα μόνη. Κατέβηκε σε αυτό το σπίτι αφού έχασε τον αντρα της. Ποτέ δεν χάρηκε την ανάσα του ν’ ακούει σε αυτή την κρεβατοκάμαρα. Ποτέ το ροχαλητό του να την ξυπνά. Μα ήταν σίγουρη πως κάποια στιγμή στην ίδια μεριά που συνήθιζε θα φανεί και με τον ίδιο ευγενικό τρόπο θα την καληνυχτούσε. Είδε επάνω στο καλοριφερ την κούκλα με το χαρούμενο πρόσωπο. Ή τουλάχιστον τα γέρικα μάτια της το έκαναν χαμογελαστό. Πάντα ημισκότεινα ήταν εκεί μέσα έτσι κι αλλιώς. Ήταν να αναρωτιέται κανείς πως γινόταν να χαμογελά ακόμα εκείνη η κούκλα..

Δεν ήθελε να σκεφτεί καν ότι μπορεί να γέρασε. Όμως βρήκε έναν τρόπο να σώσει τουλάχιστο την όμορφη εκείνη κούκλα από την μιζέρια του σπιτιού. Ήταν το σπιτι που γερνούσε τους ανθρώπους που ζουσαν εκεί, όχι ο χρόνος. Θα την έσωζε! Θα την έβγαζε έξω από εκεί πάση θυσία! Πως δεν το είχε σκεφτεί νωρίτερα..? “Καλά που θα προλάβω να την ελευθερώσω έτσι χαμογελαστή!”, σκέφτηκε αναθαρεμένη. Ηθελε να την πάρει κάποιο μικρό κοριτσάκι και να την κάνει φίλη του. Να μιλάνε μαζί με τις ώρες και να της λέει όλα του τα μυστικά. Να κοιμάται μαζί της και να λένε για τα αγόρια που μίλησε σήμερα στην τάξη. Για τα τόσο απόκρυφα μυστικά. Φανταστικά μυστικά. Μαγικά.. Τι όμορφα αυτά τα φανταστικά μυστικά. Που μόνο μια κούκλα μπορεί να τα καταλάβει και να τα κρατήσει μυστικά!

Ήθελε να κάνει ένα μικρό κοριτσάκι να χαμογελάσει με αυτή την κούκλα για συντροφιά. Μόνο να χαμογελάσει. Ένα χαμόγελο και μετά.. και μετά δε θα την ένοιαζε! Ας γερνούσε! Αλλά θα τακτοποιούσε αυτό πρώτα. Θα έδινε άλλο ένα χαμόγελο σε κάποιο άγνωστο μικρό κοριτσάκι. Πρώτα αυτό..!

…

Την άλλη μέρα έστειλε την Μαρία να της πάρει την εφημερίδα που ήθελε. Κοίταξε στα περιεχόμενα. Έψαξε την στήλη “Χαρίζονται αντικείμενα”, σελίδα 29..

Φυλλομέτρησε και φτάνοντας στη σωστή σελίδα με το ρυτιδιασμένο δείκτη της περνούσε μια μια τις αγγελίες. Εκεί προς το τέλος αντίκρυσε την δικιά της:

“Κούκλα παιδική, χαμογελαστή, χαρίζεται, τηλέφωνο …”

…

Λίγο πριν ξεκινήσει το αγαπημένο της τηλεπαιχνίδι, καθώς έπλεκε στην πολυθρόνα, το τηλέφωνο χτύπησε.. Ο ήχος ήταν αλλιώτικος..Χαρούμενος!

Χαμογέλασε..!

αλέξης π.

Δεν μπορούσα άλλο..έπρεπε να τα σταματήσω όλα αυτά. Μόνο που δεν ήξερα πως ακριβώς. Από τις ταινίες ότι είχα δει..

Πήγα στο μπάνιο κι άρχισα να γεμίζω την μπανιέρα νερό. Κρύο.. Δεν με ένοιαζε κ πολύ πια.

Μ’ ένα κοφτερό νυστέρι στο χέρι που πήρα από το εργαστήριο φεύγοντας, χαιρετώντας άλλη μια φορά σα να μην τρέχει τίποτα, κοιτούσα την μπανιέρα που γέμιζε. Έφτασε κάποια στιγμή εκεί που τα νερά φεύγουν από μια τρυπίτσα για να μην πλυμηρίσει ο τόπος. Για να αποτρέπει στιγμές σαν αυτές. Αυτοκτονικές..

Ξεγυμνώθηκα ολόκληρος. Με την λίγο παραπάνω κοιλιά μου να μου είναι πιστή εδώ και λίγο καιρό και να μη φεύγει από πάνω μου. Τις άτακτες τρίχες στο κεφάλι μου να αρνούμαι εδώ και καιρό να χτενίσω. Άγγιξα με τα ακροδάχτυλα του ποδιού μου το νερό. Πολύ κρύο.. Ένοιωθα ακόμα το κρύο.. ένοιωθα..

Βρέθηκα μέσα στην μπανιέρα με το νερό ως το σαγόνι, ξαπλωμένος και ήρεμος πλέον. Πιο δύσκολο μου φάνηκε να μπω μέσα στο κρύο νερό παρά αυτό που επρόκειτο να κάνω. Και που δεν ήξερα πως ακριβώς γίνεται. Πήρα το νυστέρι πάνω από το μάρμαρο της μπανιέρας και το έβγαλα από την θήκη του. Αυτή..την προστατευτική αλουμινένια θήκη..

Έκανα μια τελευταία βουτιά μέσα στην μπανιέρα. Λυγίζοντας τα πόδια μου μπήκα ολόκληρος μέσα. Το κεφάλι μου μούδιασε από το κρύο. Τεντώνοντας τα πόδια μου και κόντρα στην άλλη άκρη της μπανιέρας βγήκα πάλι έξω. Κι έμεινα έτσι με νερά να στάζουν από τα μαλλιά μου με κλειστά τα μάτια. Τίποτα δεν ακουγόταν..μόνο..

Μόνο μια σταγόνα. Και μετά άλλη μια..κι άλλη..

Η Βρύση έσταζε τις σταγόνες της ρυθμικά στην επιφάνεια του νερού. Μαζί με την σταγόνα άρχισα να χτυπάω έτσι ρυθμικά και τον δείκτη του χεριού μου πάνω στο πόδι μου. Και ο ήχος της σταγόνας σα να άλλαζε σιγά σιγά.. Ναι.. γινόταν σαν..παλαμάκια..??

Στην αρχή ένα και μετά πολλά. Σαν κόσμος πολύς να χειροκροτούσε ρυθμικά. Κάποιο ουρλιαχτό ενθουσιασμού ακούστηκε από το βάθος. Μια κοπέλα..σαν ανυπόμονη.. Κάποιος φώναξε «παμεεεεε!!!!» προστακτικά αλλά σα να περιμένει κάτι που ήθελε πολύ καιρό να το ακούσει . Κι όλο και πιο κοντά μου, και πιο δυνατά τα παλαμάκια..

Άνοιξα τα μάτια μου και στραβώθηκα στην αρχή. Με έτσουξαν και λίγο από τους πολλούς καπνούς. Όταν άρχιζε να σχηματίζεται εικόνα, διέκρινα πολλά χέρια, σηκωμένα ψηλά να κάνουν ακριβώς αυτό. Χτυπούσαν παλαμάκια ρυθμικά, χαρούμενα και περίμεναν..με περίμεναν να.. Ήμουν όρθιος τώρα, φορούσα την αγαπημένη μου μπλούζα με την ηλεκτρική κιθάρα, και στεκόμουν μπροστά από ένα μικρόφωνο. Ήμουν σίγουρος πια για το τι συνέβαινε..

Σαστισμένος ακόμα δεν ήξερα τι να πω. Ποιο τραγούδι να ξεκινήσω? Ήταν σα να το ξεραν όλοι εκτός από μένα. Κοίταξα δεξιά και αριστερά μου. Δυο αγαπημένα μου πρόσωπα με τα γνωστά τους όργανα περασμένα πάνω τους. Ο Αργύρης με κοιτούσε σα να μου έλεγε «άντε ρε μαλάκα, πάλι ξεχάστηκες?» και με παρότρυνε να μπω με ένα συνεχές νεύμα προς το μικρόφωνο μπροστά μου.. Μετά με την γνωστή φάτσα της απελπισίας πλησίασε το δικό του μικρόφωνο και άρχισε να τραγουδά.. δεν πήγαινε άλλο φαίνεται η αγωνία. Το κοινό έπρεπε να ακούσει κάποια στιγμή και τους στίχους.. «just because I m losing, doesn’t mean I lost, doesn’t mean I m lost, doesn’t mean I ll stop, doesn’t mean I will cross..»

Στη δεύτερη στροφή είχα καταλάβει πλεόν τι πρέπει να κάνω, που βρίσκομαι και τι ακριβώς κάνω πάνω στη σκηνή! Μπήκα κι εγω κι άρχισα να παρασύρομαι από την μαγεία του τραγουδιού. Τη μαγεία του κόσμου από κάτω.. Χαμήλωσα το βλέμμα και κουνούσα ρυθμικά το κεφάλι μου μαζί με τον ρυθμό.. Τα μάτια μου έπεσαν πάνω στα πόδια μου.. Ήμουν ξυπόλυτος..

Οι πατούσες μου ήταν πολύ κρύες σαν να βρίσκονταν μέσα σε κρύο νερό. Η μουσική και ο κόσμος άρχισε να χαμηλώνει..να χάνεται.. και το ρυθμό του τραγουδιού συνέχισε.. μια σταγόνα.. Μια μόνο σταγόνα.. και μετά άλλη μια.. κι άλλη..

Άνοιξα τα μάτια μου. Ήμουν μέσα σε μια μπανιέρα, ξαπλωμένος, με νερό μέχρι το σαγόνι.. Νερό κρύο και.. και κόκκινο. Μα πως γίνεται να ναι τόσο κόκκινο το νερό. ..Δεν καταλάβαινα. Τρόμαξα. Ταρακούνησα το κεφάλι μου όσο πιο δυνατά μπορούσα για να συνέλθω κι έκανα να σηκωθώ να βγω. Μα όλο γλυστρούσα.. σα να μην είχα δύναμη να κρατηθώ στα πόδια μου. Τέντωσα το χέρι μου να φτάσω μια πετσέτα που κρεμονταν δίπλα. Μόλις το χέρι μου βγήκε από το νερό έγινε κατακόκκινο.. «Μα τι..?Αίματα?» δεν αναρωτιόμουν πια. Καταλαβα τι είχε γίνει.. Τρόμαξα ακόμα περισσότερο! Με όση δύναμη είχα έφτασα την πετσέτα και την τύλιξα σφιχτά γύρω απ τις πληγές μου. Έγειρα το κορμί μου προς τα έξω και έπεσα στο πάτωμα του μπάνιου. Σέρνοντας άνοιξα την πόρτα..

«Πρέπει να παραδεχτώ ότι χρειάζομαι βοήθεια», σκέφτηκα.. «χρειάζομαι βοήθεια», φώναξα..

«Μπορεί την επόμενη φορά, ή ακόμα κι αυτή, η μουσική να μην είναι εκεί για να με σώσει..»

Αλέξης Π.

Δεν τραγουδάω τώρα που γιορτάζω.. Στη γιορτή μου θα τραγουδάνε άλλοι.. μόνο άλλοι και μόνο οι καλοί.. Εύκολα διαλέγω ποιοι με ένα κλικ. Και μου τραγουδούν.. μου τραγουδούν στενάχωρα, μα εγω.. μα εγώ γιορτάζω. Κλείνω τα μάτια και γιορτάζω με όποιον θέλω, με όποια θέλω.. Και δεν ξέρω αν προλαβαίνω  να γιορτάσω με όλους όσους θέλω μέσα σε μια νύχτα μόνο.. Με κοπέλες, με κορίτσια, με γυναίκες, με φίλους, με αδερφούς, με συναδέλφους, με μένα…  Κι αρχίζω ανάποδα.. Όπως πάντα.. Γιορτάζω με μένα, έτσι.. Να μη με αγαπάω πολύ όπως όλοι αυτοί.. Δεν θέλω να μ αγαπάνε πολύ..μονο λίγο.. όπως λίγο είναι το φεγγάρι σήμερα.. Τόσο περίπου.. Ως εκεί, μα τόσο λίγο.. Όσο με αγαπάω κ εγώ.. Δεν μ αρέσει πολύ που είμαι μόνος μου.. αλλά έτσι αποφάσισα..

Να μαι με ανθρώπους που με αγαπούν λίγο. Να μαι με κοπέλες που με θέλουν λίγο. Να μαι με μυαλά που με σκέφτονται λίγο, με φίλους που με θυμόνται λίγο. Να μαι με μένα που μ αγαπάω μόνο λίγο.. Γιατί μου φτάνει αυτό. Και ξέρω, έτσι κι αλλιώς εγώ είμαι.. Ξέρω ότι αυτό το λίγο μου αξίζει. Και είναι τόσο λίγο που θα διαρκέσει όλη νύχτα..

Δεν μου χρειάζεται άλλος τώρα.. Λίγη είναι και αυτή η νύχτα, ας βρεθώ με όλους τους υπόλοιπους που μ αγαπούν μια από τις επόμενες.. Τώρα μόνος. Σήμερα μόνος. Να μην τραγουδάω εγώ πια.. Μα αυτοί.. αυτοί που με πήραν στο λαιμό τους, που με σταναχώρησαν και μ έμαθαν να ζω ακριβώς όπως τώρα. Με μένα.

ας μείνω για λίγο ακόμα με μένα..

Αλέξης Π.

..ανεβάσαμε για πρώτη φορά ένα τραγούδι πολύ αγαπημένο μας γραμμένο και πρωτοτραγουδισμένο από τον Στάθη Αρτινό, το "όταν ο ήλιος θα παψει να ανατέλλει".  Έτσι αφού σου γράφω τόσο καιρό, ας σου τραγουδήσω κιόλας μια φορά!

https://www.youtube.com/watch?v=H81iuRUBFTw

αλέξης π.

.. κι αν σ αρέσει κι αν όχι θα περιμένω να μου πεις :)