Δ.

Είχε επιτέλους καταφέρει να βρει χρόνο μόνη. Μακριά από τη μαμά να την φωνάζει όλη την ώρα για ανούσιες δουλειές που όσο θυμάται τον εαυτό της τις έκανε. Την αγαπούσε τη μαμά αλλά τώρα που ο χρόνος ξαφνικά έγινε χρήμα, της ήταν δύσκολο να τον αναλώνει σε χαζοπράγματα. Να σερβίρει τα ξαδέρφια της, να πάει το άδειο ποτήρι στην κουζίνα, να φτιάξει καφέ στο μεγάλο της αδερφό..

Βρήκε λίγη ώρα μόνη. Και θα ξεκινούσε την προσπάθεια να συνδεθεί στο Ίντερνετ. Προσπάθεια χρειαζόταν να συνδεθεί από το σπίτι της.. Προσπάθεια και υπομονή.. Κι αλλιώς τα είχε συνηθίσει τόσους μήνες εκεί..

Έπρεπε κι αυτή να ασχοληθεί με τις δικές της ανούσιες δουλειές. Με αυτόν. Σχεδόν ένοιωθε τύψεις τόσο καιρό μακριά του. Μακριά από τις σκέψεις του.. Με το που η σύνδεση θα ήταν επιτέλους επιτυχής θα πήγαινε στο στέκι του με την ελπίδα να έχει γράψει κάτι. Και ίσως αυτό το κάτι να περιείχε κι αυτή κάπου.. Αυτή ή αυτά..

..Είχε καταλάβει την επιρροή που ασκούσαν αυτά πάνω του. Επιρροή. Αυτή –παραδόξως- ήταν η σωστή λέξη. Της είχε δώσει να το καταλάβει άλλωστε. Ουσιαστικά η μόνη της επιρροή ήταν αυτή, προσπαθούσε όμως να μην το πιστέψει.. Και μόνο για λόγους ευγένειας αυτός δε θα το παραδεχόταν ποτέ, και αυτό το έκανε πιο εύκολο γι’ αυτή να μην το πιστέψει.

Πολλές ήταν εκείνες οι στιγμές που σκεφτόταν πόσο όμορφα θα ένοιωθε αν του έδινε ποτέ αυτό που τόσο ήθελε. Αυτά που τόσο ήθελε.. Πρώτα από όλα αυτός.. αλλά και αυτή. Θα το έκανε, αλλά θα το έκανε με χίλιες δυο προϋποθέσεις.. Και ήξερε ότι ένας τέτοιος άνθρωπος δε θα δεχόταν ποτέ προϋποθέσεις. Ενώ κάποιος άλλος πριν μερικούς μήνες φάνηκε να δέχτηκε, κι έτσι τον προτίμησε. «Πάντα οι σχέσεις που στηρίζονται σε προϋποθέσεις είναι πιο σταθερές» συνήθιζε να επιχειρηματολογεί στον εαυτό της κάθε φορά που αναρωτιόνταν γιατί δεν τα εδωσε όλα για να τον αποκτήσει. Αφού αυτόν ήθελε, αφού μόνο αυτόν ήθελε, έπρεπε να δώσει μάχη. Κι ας την έχανε. Ποτέ δεν έχασε αυτός που αγάπησε έτσι κι αλλιώς.. Και αυτό το ήξερε, μα καθησύχαζε τον εαυτό της «Πάντα οι σχέσεις που στηρίζονται σε προϋποθέσεις είναι πιο σταθερές».. ηλιθιωδώς επαναλάμβανε προσπαθώντας να εξηγήσει στον εαυτό της. Σε εκείνο το κομμάτι της που ακόμα ήταν ερωτευμένο μαζί του. Αλλά που..

Επιτέλους είχε πρόσβαση..! «Έφτασε η τεχνολογία στο σπίτι!», αναφώνησε αστεία, χωρίς καθόλου χιούμορ.. Πάτησε το κατάλληλο link στον υπολογιστή της και η σελίδα άρχισε να εμφανίζεται.. Πάνω πάνω πρώτα, ο τίτλος: «Δεν ξέρω παρά να τραγουδώ. Να γράφω και να σου μιλώ..» Και αφού σιγουρεύτηκε ότι δεν ήταν κανείς γύρω και ότι η στιγμή αυτή ήταν πραγματικά δική της, είπε σχεδόν δυνατά.. «Αυτό το “σου” που γράφεις αγόρι μου, αυτό το “σου” ας ήταν για μένα..!» Η δόση του αστείου δεν έλειπε –ήταν το χαμόγελο στα χείλη της που δύσκολα έφευγε- αλλά ήταν μικρή μπροστά στην σοβαρή της δήλωση..

Ναι! Υπήρχε ένα νέο κομμάτι του εκεί! Άξιζε ο κόπος της αναμονής.. Εξαλλου με τη δική του σκέψη στο μυαλό πέρασε ευχάριστα..!

Είχε ένα ακόμη κομμάτι του μπροστά της. Σε μια μαύρη οθόνη με λευκά μικρά γράμματα. Δεν ήταν ποίημα αυτή τη φορά. Το ονόμαζε «Πρέπει να συνηθίσουμε – μάλλον- στη μοναξιά μας» Ένα αρκετά μεγάλο κείμενο. Έψαξε να βρει που μπορεί να λέει και γι’ αυτή. Ευχόταν να λέει γι’ αυτή οπουδήποτε, οτιδήποτε ακόμα και κακό.. Αρκεί να την είχε σκεφτεί.. Και την είχε..! Μια μικρή παράγραφος αφιερωμένη σε αυτή.. Καλή κακή δεν ήξερε ακόμη, πάντως ήταν αλήθεια..! Την είχε σκεφτεί. Και μόνο αυτό την συγκίνησε ξανά. Χωρίς να ξέρει πως αυτόν αυτά της θα τον συγκινούσαν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Αληθινά θα τον συγκινούσαν.. Χωρίς να το ξέρει, χωρίς όμως να το αγνοεί κιόλας..:

«Να συνεχίσω έτσι σκληρά.. Πρέπει κι εσύ να συνηθίσεις να μιλώ έτσι σκληρά, έτσι όπως σκέφτομαι για σένα σκληρά πολλές φορές. Όχι όλες.. προς θεού όχι. Δεν είμαι ακόμα τέτοιο ζώο. Αλλά κάποια στιγμή λέω να γίνω. Ελπίζω. Μη σου πω ότι ελπίζεις κι εσύ. Έτσι λοιπόν, η πρώτη μου εντύπωση για σένα ξέρεις ποια θα ήταν. Στο είπα άλλωστε. Η πρώτη μου εντύπωση.. Πρώτη στην αρίθμηση πρώτη και στην επιλογή. Πρώτη και τώρα ίσως.. Ίσως και όχι..»

Κάθεται να καταλάβει την παράγραφό της. Και θα την κοιτάξει ξανά πρόταση πρόταση. Σκέψεις που περνούν με ταχύτητα από το δικό του μυαλό, ολόκληρα αινίγματα που απαιτούν πολύ χρόνο για να λυθούν γι’ αυτή.. Έτσι είναι.. Έτσι κι αλλιώς της αρέσει.. Αγαπημένη της ασχολία να τον σκέφτεται..!

«Σκληρά μιλάει μα και σκληρά σκέφτεται.. Έτσι όπως θέλει κι όπως μπορεί να θέλω κι εγώ.. ζωωδώς σκληρά..» κατάλαβε..!

Κοκκίνισε. Λίγο από θυμό και λίγο από ντροπή. Δύσκολο να του θυμώσει. Ακόμα κι αν εννοούσε αυτό. Πίστευε σε ό,τι έλεγε ακόμα κι αν δεν συμφωνούσε. Και ήξερε ότι αυτό είναι κάτι που την κάνει αξιοπρόσεκτη στα μάτια του. Στη σκέψη του.. Και αυτό.. εκτός από αυτά..

Κάθε λεπτό που περνούσε από κοντά μαζί του πάσχιζε να τον κοιτά συνεχώς μέσα στα μάτια με αυτό το χαμόγελο το αστείο μα χωρίς καθόλου χιούμορ. Αληθινό χαμόγελο πάντως. Ήταν χαρούμενη μόνο που της μίλαγε, μόνο που μπορούσε να τον κοιτά από τόσο κοντά, μόνο που αναφερόταν σε αυτή, μόνο που της αφιέρωνε αυτή την ώρα. Τιμή της ήταν, αλήθεια..! Και το πιο όμορφο σε όλα αυτά ήταν ότι αυτό δεν το έκρυβε.. Συνήθως οι άνθρωποι που θαυμάζουν κάποιον προσπαθούν να του το κρύβουν νοιώθοντας ένα περίεργο φόβο γι’ αυτόν. Ε λοιπόν αυτή δεν ήταν έτσι!

Όλα της.. Τα μάτια, το μυαλό, το κορμί (αν το άφηνες γυμνό εκείνη την ώρα) ήταν μόνο θαυμασμός γι’ αυτόν. Και καταλάβαινε μερικές φορές ότι αυτό τον εκνεύριζε. Αλήθεια τον εκνεύριζε. Δεν ήθελε να δώσει στον εαυτό του τόσο μεγάλη και ψεύτικη αξία. Η ψεύτικη αξία ήταν από τους χειρότερους εφιάλτες του.. Ποτέ δεν πίστεψε κανένα μεγάλο επιστήμονα που του έλεγε πόσο καλός είναι, ποτέ καμιά γκομενίτσα που θαύμασε κάποτε τη φωνή του. Και αυτή το ήξερε.. Ένοιωθε ακόμα ένα μικρό σπουργίτι αν και πολλοί τον ήθελαν αετό.. Και αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που του έδινε τόσο μεγάλη αξία! Ναι! Ακόμα και στις πρόστυχες σκέψεις, στα βρώμικα “θέλω” του έδινε αξία. Δε συμφωνούσε, μα άκουγε και έδινε αξία.. και πίστευε!

Έμεινε αρκετή ώρα να κοιτά την μαύρη σχεδόν οθόνη με τα μικρά λευκά γράμματα. Και ιδιαίτερα εκείνα που την ενσάρκωναν.. Ήθελε να του ξεφύγει γιατί σιγά σιγά ένοιωθε ξανά να μην αντέχει. Πριν λίγο ζούσε αμέριμνα κάνοντας χαζοδουλειές της βοηθού νοικοκυράς και μετά από αυτό είχε σκεφτεί τόσα πράγματα που φάνταζαν σοβαρά.. «Αφού περιείχαν μέσα αυτόν θα είναι σίγουρα σοβαρά» σκεφτόταν, μάλλον άδικα. Η αφορμή για να επανέλθει ήρθε ξανά από τη μαμά της.. Συχνά, θυμήθηκε, αυτή η μαμά ήταν η αφορμή για να αλλάξει η ατμόσφαιρα στο μυαλό της. Με ένα τηλεφώνημα σε στιγμές που της είχε συγχρονίσει στρατιωτικά ή με ένα φώναγμά της.. όπως τώρα: «Παιδί μου που χάθηκες? Ήρθε ο θείος σου ο Δημήτρης..! Έλα -μια ώρα- να χαιρετήσεις!!», της είπε χαρούμενα και αυστηρά μαζί ανοίγοντας απότομα την πόρτα. Ήταν μια ακόμα σημαντική υποχρέωση που έπρεπε να γίνει από την βοηθό της νοικοκυράς.. Κάτι τέτοιες στιγμές ήλπιζε μόνο να μην μείνει έτσι στην ιστορία, σαν τη βοηθό της νοικοκυράς. Και το φοβόταν τόσο όταν έμενε πολύ καιρό στο σπίτι… και αυτή η κωλοσύνδεση δεν τη βοηθούσε και πολύ για να δει που και πόσο μακριά θα πάει για να σπουδάσει..

«Μάλλον θα πρέπει να συνηθίζουμε στη μοναξιά μας. Είναι δύσκολο να φανταστώ τι εννοείς μοναξιά. Μέχρι και αυτό δύσκολο το βλέπω και ακριβώς γι’ αυτό φτιάχνω δικές μου λέξεις για να σου μιλήσω. Αλλοιώνω λίγο τις λέξεις όταν μιλάω. Και ιδιαίτερα όταν σου μιλάω. Αλλά δεν καταλαβαίνεις ακριβώς γιατί ούτε κι εσύ. Και το θεωρείς ένα αστείο θέμα. Μα για μένα, το πιο σοβαρό. Αλλοιώνκω λίγο τις λέξεις..

Πρέπει νομίζω να συνηθίζουμε. Να συνηθίζουμε να μιλάμε στους ανθρώπους χωρίς να μας μιλούν κι αυτοί. Να συνηθίζουμε να κοιταζόμαστε για διαφορετικούς λόγους. Να λέμε τις ίδιες λέξεις και να μιλούμε για τελείως διαφορετικά πράγματα. Πρέπει. Αλλιώς.. Αλλιώς τίποτα δε θα μείνει.

Και δεν πειράζει. Κάθε χρόνος που περνά χωρίς να έχεις γράψει όχι μια φράση, γιατί έτσι στο ζήτησα. Θυμάμαι σου είπα “μη γράψεις μια φράση μόνο, δεν θα μου φτάνει. Αν είναι για μια φράση τυπική μόνο ας μη γράψεις τίποτα.” Τουλάχιστο έτσι ελπίζω ακόμα ότι γράφεις κ γράφεις για μένα και κάποτε όλα θα τα βρω στην πόρτα μου. Στη νέα μου πόρτα που την βρήκες λέει με περίσσεια προσπάθεια. Πρέπει λοιπόν να συνηθίσω σε αυτό.

Πρέπει και σε σε να συνηθίσω που αντί να μιλήσεις, να φερθείς ανθρώπινα, φτύνεις από μέσα σου ότι δικό μου, αντί να το μυρίζεις ακόμα, αφήνεις άλλους να σε προστατεύουν. Και για άλλη μια φορά ξεχνάς ότι υπάρχεις κι εσύ, εκτός από τους άλλους που σε κάνουν ότι θέλουν. Ναι, θέλεις κι αυτούς, τους χρειάζεσαι. Από μικρή, από παιδάκι τους χρειάζεσαι, έτσι μεγάλωσες άλλωστε. Με ανθρώπους που σε κάνουν ότι θέλουν. Αλλά να θυμάσαι που και που ότι υπάρχεις κι εσύ. Κι όταν το θυμάσαι αυτό, τότε -μόνο τότε- θυμήσου κι εμένα. Σκληρό ε? Χμ.. εμένα θα μου πεις? Σκληρό ναι. Όπως ό,τι αισθάνομαι για σένα.. ή και όχι πια..

Να συνεχίσω έτσι σκληρά.. Πρέπει κι εσύ να συνηθίσεις να μιλώ έτσι σκληρά, έτσι όπως σκέφτομαι για σένα σκληρά πολλές φορές. Όχι όλες.. προς θεού όχι. Δεν είμαι ακόμα τέτοιο ζώο. Αλλά κάποια στιγμή λέω να γίνω. Ελπίζω. Μη σου πω ότι ελπίζεις κι εσύ. Έτσι λοιπόν, η πρώτη μου εντύπωση για σένα ξέρεις ποια θα ήταν. Στο είπα άλλωστε. Η πρώτη μου εντύπωση.. Πρώτη στην αρίθμηση πρώτη και στην επιλογή. Πρώτη και τώρα ίσως.. Ίσως και όχι..

Πρέπει να συνηθίσω επιτέλους.. Πρέπει όλοι μας να συνηθίσουμε. Στην αδιαφορία του άλλου. Στις μικρές λέξεις που μας απαντούν κοφτά όταν όλο τον κόσμο μας τους δώσαμε. Και πρέπει να συνηθίσουμε γιατί δεν ξέρουν. Δεν ξέρουν τίποτα. Αλλά μερικές φορές δεν είναι έτσι. “Είναι μικροί που ξέρουν πολλά και με τρομάζουν” Μερικές φορές, όπως αυτή, δεν είναι έτσι.. Συνήθως όμως.. μπορώ κι εγώ να συμφωνήσω. Συνήθως δεν ξέρουν ότι γκρεμίζουν τον κόσμο μας. Συνήθως δεν ξέρουν ότι φτιάχνουμε παλάτια για να ζήσουμε μέσα μαζί αγαπημένοι για πάντα, συνήθως δεν βλέπουν και ποδοπατούν ενστικτωδώς πάνω σ’ όλα αυτά. Πάνω στις μνήμες, στις ακριβές γνώσεις, στα όμορφα παραμύθια που τους φτιάξαμε.. Ναι, και είμαι σίγουρος. Το κάνω κι εγώ αυτό. Αλίμονο. Δε θα μουν άνθρωπος αλλιώς. Αλλιώς δε θα ανήκα εδώ, ούτε να γράψω δε θα ήξερα.

Κι εμείς αυτό το συνηθίσαμε, και παλάτια θα συνεχίσουμε να χτίζουμε. Κι εγώ θα φτιάχνω αγάλματα από πάγο να λάμπουν, από άμμο να πετρώσουν.. Μα ο πάγος λιώνει και η άμμος ποδοπατείται εύκολα. Μα δεν το ξέρω τώρα. Τώρα άσε με, τώρα χτίζω.. Και ξέρεις τι? Δεν σε έχω πια ανάγκη ούτε και γι’ αυτό. Άσε. Ξέρω μόνος να χτίζω. Μα να γκρεμίζω μόνος έχω μάθει πλέον καλύτερα..

Πρέπει να συνηθίσω στη μοναξιά μου. Στη μοναξιά σου..»

Αλέξης Π.

Αη.

Πάντα της άρεσε να περνά έτσι το Σάββατο τα βράδια της. Να βγαίνει από το σπίτι εκεί γύρω στα μεσάνυχτα. Και να κάνει αρκετές στάσεις για ποτάκι σε αρκετά στέκια της πόλης. Όλα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Δύσκολα θα μπορούσε να διαλέξει ένα συγκεκριμένο στυλ. Σίγουρα παντως ήξερε πως πάντα θα προτιμούσε κάποια ατμόσφαιρα με πολύ δυνατή μουσική. Είτε μπουζούκια είτε κλαμπ. Πάντως σίγουρα μια ατμόσφαιρα που δύσκολα μιλάς με τον άλλο. Κι αν αυτό είναι συνήθειο, όπως συνήθιζε να του λέει, τότε δύσκολα καταλαβαίνεις τον άλλο.

Πάντα προκαλούσε έλξη σε όλους γύρω της, και σίγουρα αυτοί είναι οι κατάλληλοι τόποι για να μην ντρέπεσαι καθόλου που προκαλείς έλξη. Αν ρωτούσε πάντως κάποιον από όλους αυτούς τους αντρες γύρω της τώρα, δύσκολα θα συμφωνούσαν στο τι σημαίνει «έλξη» για τον καθένα..

Κοντά στο μπαρ με τις δύο φίλες και την αδερφή της, χορεύουν τώρα με το ποτό στο χέρι ένα γνώριμο ξενόφερτο τραγούδι που αποφασίστηκε να γίνει μόδα κι έγινε. Χωρίς πολλές συζητήσεις. Έτσι κι αλλιώς οι συζητήσεις είναι δύσκολες σε τέτοιες ατμόσφαιρες. Κοιτάζει την αδερφή της τραγουδώντας και χαμογελά χαρούμενη. Είναι στα αλήθεια χαρούμενη, γιατί την ενδιαφέρουν λίγα πράγματα πλέον, έχει κατασταλάξει. Και δεν υπάρχει και κανείς στη ζωή της που να την ενδιαφέρει τόσο ώστε να τον σκέφτεται σαν κάτι που την δένει. Ελεύθερα λοιπόν, χορεύει. Το κορμί της υπέροχο. Μαύρες γόβες με μικρό τακούνι, μαύρο κολλητό υφασμάτινο παντελόνι και μια ζώνη μεγάλη και αστραφτερή στη μέση. Η μέση της κινείται με τέτοιο τρόπο που αν προσέξεις λίγο παραπάνω σιγουρεύεσαι πως αυτή δημιουργεί τον ρυθμό που ακούς. Δεν είναι τα γούφερ του κλαμπ. Αυτά απλώς υπακούν στον τέλειο ρυθμό της. Κάνοντας μικρές στροφές γύρω από τον εαυτό της μπορεί κανείς να δει όλα τα μέρη του κορμιού της να διαγράφονται καθαρά μέσα από το κολλητό παντελόνι. Ποθητά γι’ αυτούς γύρω, ζηλευτά για τις υπόλοιπες.

Τα φωτορυθμικά πού και πού την στοχεύουν στιγμιαία και βοηθούν τα μάτια της να λαμπιρίσουν μέσα στο σκοτάδι και τον καπνό. Γελούν κι αυτά. Γαλήνια και μόνο γελαστά, χωρίς να μπορείς να βρεις ούτε ένα μικρό πρόβλημα να τριβελίζει το μυαλουδάκι της. Το απλό της μυαλουδάκι. Ο ρυθμός πιο έντονος και γνώριμος τώρα, την κάνει να κινεί το κορμί της ακόμη πιο σέξυ, χωρίς να έχει ιδέα τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Συνεχίζει να γελά με τις φίλες της, καθώς έχουν ώρα τώρα αντιληφθεί κάποια αγόρια από μια γειτονική παρέα να μην μπορούν να κρύψουν τον ενθουσιασμό τους. Στην παρέα τους επικρατεί μια ένταση για το πώς θα συνεχίσουν το ψηστήρι. «Συζητούν μισή ώρα τώρα για μας»Της φωνάζει ένα εκατοστό από το αυτί η αδερφή της. «Να δω αν θα πει ποτέ κανένας να έρθει προς τα εδώ». Και μ’ ένα νεύμα την καθοδηγεί προς τα πού να κοιτάξει για να τους δει. Και χωρίς βοήθεια, εύκολα θα τα κατάφερνε να τους ξεχωρίσει. Από την άλλη μεριά του μπαρ, ακριβώς απέναντί τους. Όλοι καλοντυμένοι και δύο από αυτούς ωραίοι! «Ας ήταν κάποιος από αυτούς τουλάχιστο. Να είχε και λίγο ενδιαφέρον.», σκέφτηκε για μια στιγμή μόνο. Ύστερα συνέχισε στον ξέφρενο ρυθμό της.. Στην βουή και την δόνηση του κορμιού και των ηχείων, στον απίστευτο θόρυβο που γινόταν εκεί ούτε άκουσε ούτε πρόσεξε τίποτα να την ενοχλεί στην τσέπη της.

«Τι ώρα έχει πάει ρε? Μήπως να φεύγαμε?» τη ρωτά η αδερφή της μετά από την σύγχυση που είχε πάρει όταν κανείς από την γειτονική παρέα δεν τόλμησε να πάει προς τα εκεί.. Και ήθελε πολύ σήμερα.. Έκανε να βγάλει το κινητό από την τσέπη, με δυσκολία το τράβηξε από το τεντωμένο πάνω της βελούδινο ύφασμα. «Πεντέμισι πήγε Κούλα!! Να φύγουμε λες σιγά σιγά??», της φώναξε πριν με έκπληξη διαπιστώσει –όχι την περασμένη ώρα φυσικά- μα ότι ένα μήνυμα περίμενε να διαβαστεί. Τον θυμήθηκε πριν καν το ανοίξει. Είχε ξεχάσει σήμερα να τον πάρει τηλέφωνο, μήπως έπρεπε να του πει να έρθει κι αυτός μαζί..? Μα δε θα δεχόταν, το ήξερε από πριν. Ήταν σίγουρη δηλαδή. Και δεν είχε άδικο. Πράγματι, δεν θα ερχόταν. Πριν αρχίσει να στεναχωριέται που ξεχάστηκε, θυμήθηκε ότι δεν είχε απαντήσει καν στο χθεσινό της τηλεφώνημα. Οπότε μάλλον δεν ήταν αυτή που θα έπρεπε να είχε τύψεις.. Διάβασε το μήνυμά του: «Γεια σου.. αύριο θα σε πάρω τηλέφωνο. Αρχίζει και με ανησυχεί αυτή σου η σιωπή.. Να μου προσέχεις, καλή συνέχεια. Φιλάκια!»

«Καλή συνέχεια?? Πως ξέρει ότι είμαι κάπου τέτοια ώρα..?» Έριξε μια πιο σχολαστική ματιά γύρω της. Μα ήταν σίγουρη πως δεν ήταν ποτέ κάπου εδώ μέσα. Θα τον είχε προσέξει πολύ πριν κι από τους ωραίους της απέναντι παρέας. Πολύ πριν όμως. «Κάτι είναι που σε κάνει να λάμπεις πραγματικά μεσα σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο» Θυμήθηκε που του είχε πει σε μια έξαρση θαυμασμού. «Είναι που είσαι γοητευτικός! Πραγματικά γοητευτικός!» Χαρούμενα λόγια που φυσικά δε μετάνοιωσε ποτέ. Ή τότε μετά την συνάντησή τους εκείνη που γυρνώντας στο σπίτι ακόμη τον είχε στο μυαλό του –για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, και χωρίς να το πολυσκεφτεί του έγραψε «Σ’ ευχαριστώ πολύ για σήμερα! Τώρα μπορώ να πέσω στο κρεβάτι μου και να λιώσω στη σκέψη σου!».. Χωρίς να το πολυσκεφτεί, τα πιο όμορφα λόγια της!

Πάντα απολάμβανε την παρέα του. Ήξερε πολλά κι ένοιωθε μεγάλη ασφάλεια μαζί του. Χωρίς να είναι όμορφος –τις περισσότερες φορές τουλάχιστο – κάθε του φράση της προκαλούσε μεγάλο ενδιαφέρον. Πολύ θα ήθελε να μιλάνε με τις ώρες όταν βρίσκονται. Αλλά όχι να κάνουν και άλλα πράγματα. Τουλάχιστον όχι ακόμα.. Άλλο ένα πράγμα που την στενοχωρούσε στον εαυτό της. Αυτός να θέλει τόσο πολύ να προχωρήσει κι άλλο, να της μάθει κι άλλα, κι αυτή να μην το σκέφτεται καν. Της έκανε πραγματικά εντύπωση μερικές φορές.. «Μην ανυσηχείς και μην αγχώνεσαι για μένα μικρή μου.», τον θυμάται να της αποκρίνεται συχνά όταν του έλεγε γι’ αυτό της τον προβληματισμο. Και το έλεγε με ένα χαμόγελο. Γέλιο, θα νόμιζε κανείς. Αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτό το γέλιο.. «Είναι επειδή δεν γελάει συχνά» , τον δικαιολογούσε κάθε φορά.. Όμως κάτι συνέχιζε να μην πηγαίνει καλά.. Χωρίς να πολυσκέφτεται τα πράγματα δεν το έψαξε και πολύ..

Ήθελε να τον βλέπει όποτε τύχαινε να έρθει. Αλλά παρ’ όλες τις προτροπές από τις φίλες της, δεν είχε στο μυαλό της να κάνει κάτι παραπάνω. Έτσι προσπαθούσε να μην είναι η συχνότητα που θα βρίσκονται μεγάλη για να μην χρειάζεται να προχωρήσει όλο αυτό. Το μεγάλο της άγχος σε κάθε ραντεβού τους ήταν μήπως αυτός ήθελε να κάνει ένα βήμα παραπάνω από αυτά που είχαν κάνει μέχρι σήμερα. Του το έθεσε απλά την τελευταία φορά «Αν είναι να κάνεις ένα βήμα παραπάνω ξανασκέψου το. Γιατί τότε θα αναγκαστείς να φτάσεις μέχρι την κορυφή και να μείνεις εκεί. Ξανασκέψου το..» Προσπαθούσε έτσι να κερδίσει χρόνο. Δεν αντιλαμβανόταν ότι αυτός δεν είχε κανένα πρόβλημα. Πραγματικά κανένα. Ότι έτσι κι αλλιώς δεν θα έκανε κανένα βήμα παραπάνω. Ούτε μισό. Αντιθέτως με αυτά που της έλεγε τις περισσότερες φορές. Αλλά πάλι πώς να το αντιληφθεί. Αφού πίστευε κάθε του φράση. Αυτό ήταν που τη βάραινε, έπρεπε με κάποιο τρόπο να αντισταθεί. Κι ο τρόπος ήταν να ελέγχει την συχνότητα που θα βρίσκονταν. Να μην αφεθεί στα λόγια του, στις σκέψεις του γι’ αυτήν, στη γοητεία του…

«Να με πάρεις τηλέφωνο αγόρι μου! Φυσικά και να με πάρεις!!» Φώναξε κοιτώντας την οθόνη του κινητού μέσα στο κλαμπ. Κανείς δεν άκουσε φυσικά.. Άλλωστε εκεί δύσκολα ακούς το διπλανό σου. Και όσοι την κοιτούσαν εκείνη την ώρα δεν στόχευαν το βλέμμα τους στο πρόσωπο. Σ’ αυτό το γλυκό, απλό πρόσωπο!

“Να λιώνεις στις σκέψεις μου στο ζεστό σου κρεβάτι,

οι όμορφες λέξεις μου σου κλείνουν το μάτι,

και μεσα στη θλίψη μου, λίγο πριν κοιμηθώ

σα να σε άκουσα, σα να νοιωσα κάτι..!

_

Λουλούδια τα χειλη σου σε ψεύτικο χωμα

το όνειρο που χασα το ψάχνω ακόμα

κι εγώ στο κρεβάτι μου να λιώνω στις σκέψεις,

σε κεινες που μ’ έβαλες με λίγες σου λέξεις..

_

… ενα απλό ποιήμα για ένα απλό κορίτσι…”

Αλέξης Π.

It's a pity you already have a wife

Αν είσαι σπίτι, τότε ετοιμάσου για Χαβάη.

and me done have a man inna mi life

Πάμε κάπου που δεν έχουμε πάει

rudeboy it's such a pity

μόνο μην κάτσουμε άλλο σπίτι.

I say it is such a pity you already have yuh wife

Αν είσαι σπίτι, τότε ετοιμάσου για Χαβάη.

And me have a one man inna mi life

Πάμε κάπου που δεν έχουμε πάει

rudeboy it is a pity, mm mm mm

μόνο μη μείνουμε άλλο σπίτι.

Κάποιος άκουσε λάθος τον πρώτο στίχο του "It's a pity" (Tanya Stephens) κι έτσι βγήκε η επιτυχία του μήνα!! Πάντως μου αρέσει!

Άλκιστις άκου πάντως και την Tanya.. γιατί.. πως να το πω τώρα.. -->> Μετράει!!!

https://www.youtube.com/watch?v=t5v1zcoRbOA

Τα λέμε!!

Καλή στιχουργική Θωμά!!

αλέξης π.

Κάποιοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος..

κι από σπουργίτι -λέει- θα γινόμουνα αετός..

.. τι να τους κάνω?? Τι να κάνω..

..απο σπουργίτι -κι εγώ- αητός θα γίνω

...

Α.

Την ξύπνησε βίαια το κινητό πλάι της. Ήταν ο ήχος που σημαίνει μήνυμα. Πολύ νωρίς το πρωί ή και νύχτα ακόμα. Ήταν σχεδόν σίγουρη ποιος ήταν. Αλλά δε βιάστηκε. Γύρισε το πλευρό της να τον δει. Είχε κι αυτός γυρίσει την πλάτη του μέσα στη νύχτα. Το έκαναν πριν μερικές ώρες και τώρα της είχε γυρίσει την πλάτη. Άλλο που δεν το ήξερε, το έκανε. Χωρίς να ξέρει αν άκουσε κι αυτός το κινητό της αποφάσισε να μην κάνει καμία κίνηση. Θα το έβλεπε το πρωί, έτσι κι αλλιώς πολύ που την ένοιαζε. Κάποια βλακεία θα της είχε γράψει πάλι. Ήταν κι αυτός ο φόβος μήπως ο Νίκος είναι τώρα ξύπνιος με ανοιχτά τα μάτια και τ' αυτιά του και περιμένει να δει ποια θα είναι η επόμενη κίνησή της. Όσο λεπτή κι αν ήταν θα την καταλάβαινε, τόσο κοντά που ήταν, σχεδόν κολλητά. Αυτό το κρεβάτι δεν το είχε αλλάξει από τότε που είχε εγκατασταθεί εδώ. Αποφάσισε. Θα το έβλεπε το πρωί..

Την ξύπνησε ένας ήχος από την κουζίνα. Αυτός ο ήχος που μας ξυπνά όλους που δεν ξέρουμε τι ακριβώς είναι. Είναι ολόκληρη η παρουσία κάποιου στην κουζίνα. Την θυμάται καλά και από τη μάνα της. Μόνο που τότε ξυπνούσε μάλλον από αγάπη κι όχι από θόρυβο..

Θυμήθηκε το μήνυμα! "Λες να το είδε ο Νίκος?" Κοίταξε στο κομοδίνο, το κινητό στην ίδια ακριβώς θέση με χθες. Ή έτσι νόμισε. Ξεκίνησε μια κίνηση για να το φτάσει, όταν είδε τον ίσκιο του να φτάνει στο κάσωμα της πόρτας. Πήρε την κίνηση πίσω και κοίταξε προς τα εκεί. Την κοιτούσε χαρμόσυνα. Όπως ακριβώς καθε μέρα που το σεξ της προηγούμενης νύχτας ήταν όπως το ‘θελε. "Καλό σημάδι" σκέφτηκε με μια επιφύλαξη..

"Άντε να δούμε πως θα βγει πάλι ολόκληρη η κωλοβδομάδα!", σχεδόν φώναξε αφού τη φίλησε. Έβαλε το σακάκι του και γοργά έκανε να φύγει. Την κοιτάζει μια τελευταία φορά "Να προσέχεις μωρό! Και σήκω κι εσύ σιγά σιγά να δεις τι θα κάνεις!". Ένας γδούπος σήμανε ότι έκλεισε η εξώπορτα. Σηκώθηκε να σιγουρευτεί. Θυμάται και την προηγούμενη φορά που ο γδούπος είχε κλείσει την πόρτα αλλά ο Νίκος ήταν ακόμη μέσα. Μετά από τόσο καιρό ακόμα προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό της ότι δεν το είχε κάνει επίτηδες. Περπάτησε τον μικρό διάδρομο κι έφτασε στην πόρτα. Με μια ματιά και στο σαλόνι σιγουρεύτηκε ότι κανείς δεν ήταν εκεί. Δεν βιάστηκε να πάει προς το κινητό.

Έτσι κι αλλιώς, αν ήταν αυτός, δεν την πολυένοιαζε. Έτσι έπεισε τον εαυτό της να πάει πρώτα στο μπάνιο. Μπροστά της ο μεγάλος καθρέφτης πάνω από το νεροχύτη. Κοιτάχτηκε στιγμιαία. Μικρή ακόμη στην όψη. Κι εκείνα τα μαλλιά, τα τόσο πλούσια, κομμένα πιο κοντά τώρα. "Άτσαλα που θα ταν τώρα αν δε τα είχα κόψει", σκέφτηκε. Ήλεγξε το σπυρί που όλο και μεγάλωνε κάτω από το χείλος της. Συχνό φαινόμενο. Θα το έσπαγε σε λίγες μέρες. Θυμήθηκε ξαφνικά σαν σκηνή από έργο που τον κυνηγούσε να του σπάσει εκείνο το γιγαντιαίο σπυρί στο χείλος του! Και φοβόταν τόσο αυτός, που της ξεφούρνιζε χίλιες δυο επιστημονικές αηδίες περί λάθους τεχνικής! Σα να είδε ένα αμυδρό χαμόγελο στον καθρέφτη με την άκρη του ματιού της. Αμέσως επανήλθε και σοβάρεψε. Έτσι, χαζά, όπως συνήθιζε τελευταία μετά από τέτοιες σκέψεις. Έριξε νερό στο πρόσωπό της με αυτό τον περίεργο τρόπο που είχα μάθει από μικρή. Γέμιζε κάθε παλάμη με πολύ νερό και κατευθείαν στο μάτι της! Με το άλλο χέρι στο άλλο μάτι τώρα..

Δροσερή και ακόμα μέσα στις κίτρινες πιτζάμες της γύρισε προς την κρεβατοκάμαρα. Σκέφτηκε προς στιγμήν να στρίψει αριστερά προς την κουζίνα στο τέλος του διαδρόμου αλλά αμέσως μετάνιωσε. Θα άρχιζε κι εκείνη σιγά σιγά πως υποκρίνεται την αδιαφορία της. Έπρεπε να δει επιτέλους εκείνο το μήνυμα. Πάλι ένας φόβος στιγμιαία την αναστάτωσε μήπως ο Νίκος πρόλαβε να το δει κι ύστερα το έσβησε. Δεν πειράζει. Σε αυτή την περίπτωση θα έπειθε τον εαυτό της ότι το κινητό είχε χτυπήσει στο όνειρό της. Κι όλα καλά!

Βούτηξε στο κρεβάτι για να χωθεί κάτω από το πάπλωμα, να χάσει την δροσιά της βρύσης. Άτσαλα όπως έσκυψε, σα να φάνηκαν τα ζεστά της ακόμα στήθη. Στρογγυλεμένα ακόμα χωρίς να φαίνεται πάνω τους καμιά ταλαιπωρία. Μόνο πάθος είχαν, μόνο αρμονία θηλυκή. Δεν την ένοιαξε και πολύ, σάμπως την έβλεπε κανείς?

Έφτασε το κινητό. "1 εισερχόμενο μήνυμα". Δεν ήταν όνειρο. Και δεν το κοίταξε κι ο άλλος, ευτυχώς. “Ανάγνωση"

"Χρόνια σκατά και κακούς απογόνους... ".. Αυτός ήταν, ήταν περισσότερο από βέβαιη. Τι ηλίθιες ποιητικές ασυναρτησίες έγραφε πάλι ο μαλάκας? "Καλά που δεν κατάλαβε τίποτα ο Νίκος, με τον ηλίθιο" Ούτε που έδωσε σημασία. Πάτησε το κόκκινο κουμπάκι του κινητού και το άφησε στο κρεβάτι. "Έπρεπε τώρα σώνει και καλά να γίνει κάτι για να εκνευριστώ πρωί πρωί!! Κι έχω και τόσα πράματα να κάνω!" Σκέφτηκε φωναχτά.

Πήγε στην κουζίνα κι άνοιξε το ψυγείο. Λίγο γάλα να πιεί, κανένα μπισκοτάκι να δοκιμάσει. Από αυτά της μαμάς της. Ακόμα δεν τα είχε τελειώσει από τις γιορτές που της έφερε. "Τόσα που έφερε κι αυτή η γυναίκα!" ξαναφώναξε θυμωμένα.

Θυμήθηκε -ευτυχώς- να σβήσει το μήνυμα. Από τα εισερχόμενα έφτασε πάλι στη μαλακία του. Κοιτώντας για λίγο το κινητό της, και πριν το σβήσει, το διάβασε άλλη μια φορά: "...που ποτέ δεν υπήρξες κανείς δε θα χάσει". Κάτι κατάλαβε τώρα..

" Ε, αϊ στο διάολο ρε παλιομαλάκα!! Χαμένος είσαι εσύ, ηλίθιε.. Άντε και γαμήσου επιτέλους, μαλάκα!!" Συνέχισε με ακόμα μερικές χασαποκουβέντες, πάτησε "Διαγραφή" και ηρέμησε.

Ώρα να ντυθεί όμορφα, να περπατήσει προς τον υποδιευθυντή καυλιάρικα και να κάνει την έξυπνη.. Ήρθε η αγαπημένη της ώρα! Και κανένας μαλάκας δεν θα της τη χαλάσει!!

«Χρόνια σκατά και κακούς απογόνους

Ευχές γιατρικά στους αφόρητους πονους

Πόνους του μίσους και της λησμονιάς

Πόνους του πάθους και της μοναξιάς

_

Ο νέος σου χρονος πίκρα να φέρει

Να μην έχεις φίλους, λεφτάκια στο χέρι

Παρτούζες να κάνεις για να επιζήσεις

Από την κόλαση ποτέ μη γυρίσεις

_

Αυτά να κρατήσεις από μένα κακό μου,

Να μη σε πετύχω ξανά στο όνειρό μου

Ηλίθια να μένεις με άδειο κεφάλι

Να μη σου αξίζει ζωή πιο μεγάλη.

_

Αυτά, να τελειώνουμε με τον εμετό σου

Νομίζω σε σκότωσα, θρηνώ το χαμό σου

Σε λίγες στιγμές μου θα σ’ έχω ξεχάσει

Που ποτέ δεν υπήρξες κανείς δε θα χάσει..»

_

Αλέξης Π.

Ξαφνικά..

Όλα είναι ίδια ξανά, όλα όπως παλιά..

Σε ερωτεύτηκα..

Ερωτεύτηκα..

..ξαφνικΑ!

αλέξης Π.