Μ’ αρέσουν όλα στη ζωή μου. Μου αρέσει που μαθαίνω συνεχώς, κάθε μέρα και περισσότερα. Μου αρέσει ακόμα περισσότερο που τίποτα ποτέ δεν πρόκειται να τελειώσει, γιατί μόνο έτσι θα μπορώ συνεχώς να μαθαίνω. Κι εκεί που νομίζεις ότι κάτι πας να μάθεις σωστά, όλα πάλι να χρειάζεται να τα καταλάβεις. Μου αρέσει που σκεφτομαι τι πρέπει να κάνω ακόμα κι αν δεν είναι το σωστό τελικά σχεδόν πάντα. Μου αρέσει να δοκιμάζω και να χάνω. Τον χρόνο μου και την ηρεμία μου. Μου αρέσει να μην μπορώ να θυμηθώ κάτι που το έχω κάνει μερικές εκατοντάδες φορές. Μου αρεσει όταν χτυπά το timer και δεν θυμάμαι τι χρειαζόταν η αντίστροφη μέτρηση που μόλις τελείωσε και με ξυπνά με ένα διαπεραστικό θόρυβο από τις σκέψεις μου. Τις σκέψεις μου για το τίποτα. Τις σκέψεις μου γι’ αυτήν… Για το τίποτα…

Αλήθεια για το τίποτα..

Μου αρέσει πολύ αυτή η ζωή. Αυτή που κέρδισα, αυτή που μου χαρίστηκε. Και πόσο οξύμωρο είναι κι αυτό. Την ίδια κέρδισα με την αξία μου και την ίδια μου χάρισαν. .Ετσι, λέει, για να μην είμαι ποτέ σίγουρος για το τι και πόσο αξίζω.. Αλλά δεν πειράζει, εγώ θα συνεχίσω να μαθαίνω. Μόνο να μαθαίνω.

Υπάρχει, ναι στο έκρυβα, υπάρχει και κάτι που δεν μου αρέσει από αυτή τη ζωή.. ναι.. Στο έκρυβα…

Υπάρχουν οι άνθρωποι που αδιαφορούν. Αυτό είναι όλο. Μέσα σε μια πρόταση σου έκανα γνωστό ποιο είναι το μόνο πράγμα που δεν μου αρέσει στη ζωή. Και δεν είναι η ζωή η ίδια, αλλά κάποια άλλη. Αυτών που αδιαφορούν. Οι άνθρωποι που αδιαφορούν. Μπορούμε ίσως πια να το παίρνουμε σα δεδομένο ότι αδιαφορούν, κι έτσι να λέμε από εδώ και πέρα μόνο “οι άνθρωποι”.. Έτσι. Σα να φτιάχτηκαν για να αδιαφορούν. Αναρωτιέμαι μερικές φορές πως γίνεται, πως το κάνουν και πως μαζεύονται όλο και περισσότεροι..Αλλά μάλλον δε συμβαίνει αυτό. Απλά εγώ ανακαλύπτω όλο και περισσότερους. Δεν μπορεί να πέφτω όμως πάντα στις εξαιρέσεις. Οπότε, πράγματι, νομίζω ότι όποτε λέμε από εδώ και πέρα “άνθρωποι” δεν θα χρειάζεται βαρετά να τους χαρακτηρίζουμε αδιάφορους..

Αυτό που αναρωτιέμαι είναι αν κι εγώ είμαι αδιάφορος και δεν μπορώ να το καταλάβω. Αλλά αυτό είναι το βασικό χαρακτηριστικό του αδιάφορου. Του ανθρωπου. Δεν το αναρωτιέται ποτέ αυτό..

Πρέπει να αδιαφορήσω κι εγώ! Πρέπει να βρω τον τρόπο! Το να σκέφτομαι κάποιον και να μην του μιλαω δεν είναι ο τρόπος. Για να γίνω αδιάφορος πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι κάποιον. Όχι να προσποιούμαι οτι δεν υπάρχει αλλά να το πιστεύω πραγματικά. Οτι δεν υπήρξε ποτέ…

Αλλά το πιο δυσκολο από όλα είναι όταν ρωτάω τους αδιάφορους να μου πουν πως να μπορέσω κι εγώ να τους μοιάσω έστω λίγο… Δεν παίρνω ποτε απάντηση όμως.. Αδιαφορούν..! Μάλλον έτσι μου δείχνουν τον τρόπο. Το ταλέντο τους.

Πραγματικά μεγάλο ταλέντο η αδιαφορία. Δεν το έχω. Σίγουρα.

Μου αρέσουν όλα στη ζωή μου, μόνο λίγο αν ήξερα ότι που κ που θυμάσαι που κάποτε ήμουνα ζωντανός. Μόνο λίγο αν που και που μιλούσες πρώτα. Τίποτα άλλο. Μου αρέσει να ζω.. Απλά..

να ζω

αλέξης π.