και τι να απαντήσεις τώρα? όταν, έτσι σε μια ανύποπτη στιγμή, ακούς αυτό το ξέσπασμα.. Και δεν ήταν μόνο αυτό..

“τα βαρεθηκα όλα τα χωρίς νόημα. Δεν έχει νόημα να της μιλήσεις γιατί δεν πρόκειται να κάνετε οτιδήποτε από όλα αυτά που θες να της κάνεις. Δεν έχει νόημα να την παρηγορήσεις γιατί δεν θα το εκτιμήσει πραγματικά. Δεν έχει νόημα να πάτε βόλτα γιατί σε χρησιμοποιεί για να ξεχάσει και σε καμία περίπτωση δεν θα σε αφήσει να την χρησιμοποιήσεις κι εσύ όπως θέλεις..”

πράγματα ασυνάρτητα σχεδόν, χωρίς λογική συνέχεια, που πάσχιζα να αντιληφθώ γιατί μιλούσε κάθε φορά. Και πριν καλά καλά καταλάβω το νόημα αυτού του ξεσπάσματος.. τελείωνε.. Δεν έβρισκα καν το χρόνο να γράψω με αυτό στο μυαλό μου. Ήταν τόσο γρήγορα όλα.

Παλιά με θυμάμαι να κρατούσε περισσότερο ο θυμός μου. Με πράγματα, με ανθρώπους, με κοπέλες..Τώρα σχεδόν καθόλου. Κι ενώ όλοι το βλέπουν καλό αυτό εγώ νοσταλγώ την περίοδό μου εκείνη. Του απόλυτου θυμού. του συνεχούς εκνευρισμού.

Τη νοσταλγώ γιατί είχα όρεξη να είμαι έτσι, ενώ τώρα και αυτό με κουράζει υπερβολικά. Γιατί την εκμεταλλευόμουν εκείνη την ώρα, νομίζω δημιουργικά. Έγραφα θυμωμένα, βρίζοντας άμεσα ή έμμεσα μέσα σε ποιήματα, σε ημερολόγια, σε τραγούδια… Έκανα πράγματα εκείνη την ώρα, έπαιρνα αποφάσεις εκείνη την ώρα, έκανα που κ που σεξ εκείνη την ώρα..όμως πάνω από όλα τραγουδούσα.. Τραγουδούσα εκείνη την ώρα. Τότε λοιπόν μήπως ήταν που τραγουδούσα καλά?

“Όσο μεγαλώνουμε δεν αλλάζουμε. Όσο μεγαλώνουμε χαλάμε. σαν τα φρούτα πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να μένουμε στο ψυγείο όσο περισσότερο γίνεται. Στο ψυγείο. Όπου το αίμα παγώνει, δεν κυλά. Εκεί να διατηρούμαστε να μη ζούμε. Λίγο καιρό μένουμε εκτός ψυγείου και πρέπει να τον εκμεταλλευτούμε πριν αρχίσουμε να σαπίζουμε και αγχωθούμε. Λίγος ή καθόλου καιρός μας έμεινε εκτός ψυγείου αλέξη..”

..την πρόλαβα αυτή τη σκέψη. Μάλλον γιατί άρχισα να κουράζομαι πάλι και σκέφτομαι πιο αργά.. πιο βαριεστημένα πάλι.. Πάλι θα περιμένω μια αστραπή να την περιγράψω με λέξεις. Με κουμπάκια που πατιώνται αργοπορημένα, αφού η σκέψη θα έχει γίνει και θα έχει χαθεί..

..ό,τι θυμάμαι από αυτή σου το έγραψα εδώ πέρα..

αλέξης π.

μικρή μου … βγες στην ακτή για λίγο. Να με δεις. Ψάχνω για κοχύλια.Τα πιο όμορφα κοχύλια στην ακτή τα βρήκα, τα πιο σπάνια. Έλα να περπατήσουμε μεχρι την ακρη στα βράχια -τη βλέπεις?- και να σου μάθω τι σημαίνουν τα ονόματά τους και να σου μάθω ό,τι ξέρω.. Όσο υπάρχει φως θα σου μαθαίνω ό,τι ξέρω. Σαν πέσει το φως θα μου μάθεις ό,τι ξέρεις?

Το φως έπεσε … πέφτει νωρίς αυτή την εποχή, κι αναρωτιέμαι.. Να συνεχίσω να σε σκέφτομαι? Σκιά δεν είσαι στο σκοτάδι, μόνο φως. Αόρατη δεν είσαι. Εσύ και οι πράξεις σου, οι ερωτικές κινήσεις σου, φροντίζουν γι αυτό. Αόρατη γίνεσαι στο φως. Δεν ξέρεις τι να κάνεις στην φωτεινή ζωή σου. Σκιά γίνεσαι σαν σε χτυπά ο ήλιος. Κάτω από τον ήλιο, τον ελληνικό, τον δυνατό ήλιο θέλω να σε βρω, να πάμε μέχρι εκεί τα βράχια -τα βλέπεις?-.. Να σου μάθω τι να κάνεις τις ημέρες. Και μετά από λίγο να νυχτώσει, γρήγορα νυχτώνει αυτή την εποχή .. Και να μη φύγεις .. Και να λάμψεις μπροστά μου. Και να μου μάθεις πως να γίνομαι φως στο σκοτάδι κι εγώ. Εγώ και οι πράξεις μου..

Νυχτώνει να…

νυχτώνει πια..

αλέξης π.