Εδώ στα ξένα παίρνω κάθε μέρα το λεωφορείο. Το λεωφορείο είναι ένας τρόπος που επινόησαν οι άνθρωποι για να πηγαίνουν από ένα σημείοτης πόλης στο άλλο. Αυτό που χρειάζεσαι είναι το λεωφορείο και δύο στάσεις. Αυτή που ανεβαίνεις και αυτή που κατεβαίνεις. Το λεωφορείο αυτό όμως περνά κι από άλλες στάσεις. Εσύ σημασία δε δίνεις. Εύχεσαι μάλιστα αν γινόταν να μην υπήρχαν άλλες στάσεις παρά μόνο αυτές οι δυο που σ’ ενδιαφέρουν..

Οι άνθρωποι γύρω μου ακούν μουσική. Κι εγώ. Εγώ την τραγουδώ κιόλας μερικές φορές. Τις περισσότερες. Η μουσική για τους ανθρώπους είναι μια από αυτές τις στάσεις που δεν χρειάζονται στο καθημερινό τους δρομολόγιο με το λεωφορείο. Η μουσική για τουςανθρώπους είναι μια από αυτές τις στάσεις που θα θελαν να μην υπάρχει. Χωρίς να το ξέρουν.. Αυτό που θέλω είναι όλοι τους μια μέρα να κατέβουν σ’ αυτή τη στάση. Έτσι.. χωρίς να έχουν δουλειά εκεί. Έχοντας αργήσει στη δουλειά τους, χωρίς καν να πάνε, να κατέβουν σ’ εκείνη τη στάση. Στη στάση “Μουσική”.

Τραγουδώ στους ανθρώπους για την Μουσική. Εκεί θα με δεις να κάθομαι στη στάση αυτή και δήθεν να περιμένω το επόμενο λεωφορείο για να πάω στη δουλειά μου. Μα όλα περνούν και όλα δε μου κάνουν. Μάλλον δουλειά δεν έχω.. Και κάθομαι και τραγουδώ σ’ αυτούς που κατέβηκαν για να πάνε στη δουλειά τους. Έτυχε και κατέβηκαν, δεν ήξεραν και κατέβηκαν. Κι εγώ δεν έτυχε ν’ ανέβω σε κανένα από όλα τα λεωφορεία της μεγαλούπολης, από όλα τα λεωφορεία του κόσμου. Μένω στη στάση μου, στο σπίτι μου το ζεστό και τραγουδώ γι’ αυτή! Σου τραγουδώ γι’ αυτή.

Για μια στάση σου εδώ.. τραγουδώ..

Αλέξης Π.

Λίγες είναι οι πρόσθετες λέξεις που μπορούν να συντροφεύσουν μια τέτοια φωτογραφία. Πρόσφατα πήγαμε με το φιλαράκι μου (μποτσώνακο) σε μια έκθεση αυτοκινήτου. Εκεί, την λέξη ομορφιά συνήθως την βρίσκεις να αστράφτει πάνω σε μια Ferrari, Elise ή ότι ποθεί ο καθένας. Υπάρχουν και μοντέλα (κοπέλες) που συνοδεύουν τα πιο όμορφα αυτοκίνητα. Εδώ όμως συνέβη το αντίθετο. Η “ομορφιά” ήρθε να προσωποποιηθεί στα μάτια αυτής της κοπέλας που κοίταξε κατάματα τον φακό μας (το φιλαράκι να είναι καλά!) και μας χάρισε το πιο ωραίο πλάνο της έκθεσης! Και να σκεφτείτε πως η κοπέλα συνόδευε το Audi R8, για όσους είναι γνώστες. Κρίμα το αυτοκινητάκι, θα ζήλευε!

Απολαύστε ένα από τους καλύτερους τρόπους να ορίσεις την ομορφιά!

omorfia2.jpg

Ευχαριστούμε για τη ματιά σου!

Αλέξης Π.

Όλη η γη σου ένα νησί, γεμάτο καυτό χώμα

έχει νυχτώσει στην ψυχή μα ο ήλιος καίει ακόμα

_

Τη θάλασσά σου άκουσα εχθές καθώς κοιμόμουν

τι μου πε όταν ξύπνησα, σκέφτηκα.. δε θυμόμουν

_

Φαντάστηκα δροσιές πολλές, κοχύλια στο βυθό σου

όμορφες μόνο κοπελιές μες στο αλμυρό νερό σου

_

Φαντάστηκα τη ζέστη σου να με περιτυλίγει

τον καθαρό σου ουρανό φτερά να μου ανοίγει..

Αλέξης Π.

Τη μοναξιά μου, τη σιωπή, τη ζωγραφίζω μουσική

Θα κοιμηθώ, και στο όνειρο πάλι θα τραγουδάω

Και θα αγαπήσω τη ζωή μου όταν κοιμάται

Κι οταν ξυπνάω το ρυθμό μου θα ξεχνάω

_

Τη νοσταλγία, τη στοργή, τη ζωγραφίζω μουσική

Τη μελωδία μου, που τόσο εύκολα ξεχνάτε

Και στο βουβό του δωματίου απαντάω

Όταν συνέχεια με ρωτά γιατί δε μου μιλάτε.

_

Την έκλαψες τη μουσική, δε σ’ έκλαψε

Την έφτιαξες τη μουσική, δε σ’ έφτιαξε

Την κέρασες τη μουσική, δεν κέρασε

Την κάλεσες τη μουσική, δεν πέρασε..

_

Το πάθος μου στη ξένη γη, το ζωγραφίζω μουσική

Και με τα χείλη μου το δέρμα του ακουμπάω

Και η Μουσική κάνει πως τάχα με λυπάται

Αφού το ξέρει ότι μόνο αυτή αγαπάω

_

Την άφησες τη μουσική?Σε άφησε..

Την χάλασες τη μουσική? Σε χάλασε..

Την ξέχασες τη μουσική? Σε ξέχασε..

Τη γύρεψες τη μουσική?Σε έχασε..

Αλέξης Π.

http://alexpan.wordpress.com

Η ξένη χώρα, η πεδινή καιρο μου κάνει

μου λέει “καλώς τον, ήρθες κι εσύ” μα δε μου φτάνει

εγώ γυρίζω στο νησί, πιάνω λιμάνι

ρίχνω την άγκυρα, σφίγγω πανί, κι ας με ξεκάνει..

_

Κοκκινα σπίτια γραφικά, παντού γρασίδι

με μονοπάτια ερημικά, σκέτο στολίδι

μα που θα βρω κοχύλι πια, σε ποια αμμουδιά σου?

που έχω ξεχάσει το αλμυρό της θάλασσάς σου..

_

Είμαι -το ξέρω- βιαστικός, είμαι αστείος

Μα αυτός ο πόνος στην καρδιά, σχεδόν γελοίος

Άρχισε ξάφνου βλέποντάς σε να θολώνεις

και θα τελειώσει όταν θα κοντοζυγώνεις!

Άκουσα γι εκείνο τον ποιητή που, λέει, ήταν στην θάλασσα από την στιγμή που ξημέρωσε μέχρι που ο ήλιος έφυγε και πλέον μόνο να ακούσει μπορούσε. Εκεί στην ίδια μεριά στην ακροθαλασσιά να κάθεται για ώρες χωρίς να καταλαβαίνει γιατί κάτι τέτοιο μπορεί να θεωρείται βαρετό. Κι εγώ πήγα σε κείνη τη θάλασσα. Και περπάτησα. Και βρήκα ένα κοχύλι και το μάζεψα. Το ίδιο είδος το είχα, μα ποιος ξέρει γιατί, έφερα άλλο ένα στο σπίτι. Στο σπίτι μου. Πήρα το κοχύλι εκείνο από το σπίτι του και το έφερα στο δικό μου. Κι ο ποιητής έκανε το άλλο. Έκανε την θάλασσα και τα κοχύλια σπίτι του, κι έμεινε εκεί να τον φιλοξενήσουν. Κι όσο κάθεται εκεί ο ποιητής τόσο περισσότερους λόγους βρίσκει για να μείνει. Τόσο μεγαλώνει η παρέα. Όταν όλοι φεύγουν, και οι φωνές των κοριτσιών δεν ακούγονται πια, αυτός μένει εκεί. Δεν καταλαβαίνω μερικές φορές γιατί μπορεί να μένεις εκεί ενώ τα κορίτσια έχουν φύγει. Αυτός ξέρει. Ακούει. Ακούει κι άλλα εκτός από τις φωνές των ανθρώπων. Ακούει την θάλασσα να χαϊδεύει τα χαλικάκια καθώς με τον ίδιο ρυθμό κινείται όλη την ώρα, ακούει τον αέρα να περνά μέσα από τα δέντρα του παραπάνω δάσους. Όταν μάλιστα πέφτει η νύχτα, όταν η όραση πλέον αδυναμεί και κυριαρχεί το άκουσμα, οι νότες σ’ αυτήν τη μοναδική συναυλία της φύσης γίνονται όλο και περισσότερες. Μόνο αν προσέξεις ένα τραγούδι πολύ μπορείς να αναγνωρίσεις το μπάσο ή μια ήσυχη κιθάρα που κρατά τα ακόρντα. Μόνο αν πέσει η νύχτα ακούς τα σύννεφα να πετούν από πάνω σου, ακούς τα καβουράκια να περπατούν ανάμεσα στις πετρούλες, τα μαλάκια να ανοίγουν φοβισμένα το κλείθρο τους. Καθώς τα σύννεφα κινούνται, το φεγγάρι τοποθετεί αλλού τις σκιές των δέντρων και καθώς αυτές κινούνται δημιουργούν έναν ήχο πολύ δύσκολο να ακούσεις, ακόμα και να εμπνευστείς. Ο ποιητής αυτόν τον ήχο δεν τον άκουσε ποτέ τις χίλιες νύχτες που πέρασε εκεί, στην ίδια θέση της ακροθαλασσιάς. Λέγεται πως μέχρι τώρα κανείς δεν έχει ακούσει κάτι τέτοιο, δεν υπάρχει μάλλον αρκετή φαντασία.

Αν πας ποτέ σε κείνη τη θάλασσα, θυμήσου τον ποιητή. Που τόσο πάσχισε να ακούσει έναν παραπάνω ήχο από τους άλλους και δεν τα κατάφερε. Όταν δεις το πρώτο κοχύλι, μην το σηκώσεις μα μίλησε του. Κι αν δεν σου απαντήσει είναι που φοβάται. Που ντρέπεται. Κι αν το δεις να κοκκιννίζει, είναι που θέλει να σου φωνάξει να ακούσεις τη νότα του μα δε σ΄εμπιστέυεται. Όταν πας σε κείνη τη θάλασσα, φώναξε. Κι ο ποιητής, που χίλιες νύχτες σε περίμενε, θ’ ακούσει επιτέλους έναν ακόμη ήχο. Τον ήχο τον δικό σου. Τη νότα που του έλειπε. Και θα πάρει χαρά κι ελπίδα. Θα έρθει πίσω και την νότα των σκιών θα μπορέσει τότε να τη φανταστεί. Δε θα την ακούσει, μα θα τη δεί. Μέσα στη νύχτα, θα τη δει!

Αλέξης Π.

http://alexpan.wordpress.com