Μάλλον θα πρέπει να συνηθίζουμε στη μοναξιά μας. Είναι δύσκολο να φανταστώ τι εννοείς μοναξιά. Μέχρι και αυτό δύσκολο το βλέπω και ακριβώς γι’ αυτό φτιάχνω δικές μου λέξεις για να σου μιλήσω. Αλλοιώνω λίγο τις λέξεις όταν μιλάω. Και ιδιαίτερα όταν σου μιλάω. Αλλά δεν καταλαβαίνεις ακριβώς γιατί ούτε κι εσύ. Και το θεωρείς ένα αστείο θέμα. Μα για μένα, το πιο σοβαρό. Αλλοιώνκω λίγο τις λέξεις..

Πρέπει νομίζω να συνιθίζουμε. Να συνιθίζουμε να μιλάμε στους ανθρώπους χωρίς να μας μιλούν κι αυτοί. Να συνηθίζουμε να κοιταζόμαστε για διαφορετικούς λόγους. Να λέμε τις ίδιες λέξεις και να μιλούμε για τελείως διαφορετικά πάγματα. Πρέπει. Αλλιώς.. Αλλιώς τίποτα δε θα μείνει.

Και δεν πειράζει. Κάθε χρόνος που περνά χωρίς να έχεις γράψει όχι μια φράση, γιατί έτσι στο ζήτησα. Θυμάμαι σου είπα “μη γράψεις μια φράση μόνο, δεν θα μου φτάνει. Αν είναι για μια φράση τυπική μόνο ας μη γράψεις τίποτα.” Τουλάχιστο έτσι ελπίζω ακόμα ότι γράφεις κ γράφεις για μένα και κάποτε όλα θα τα βρω στην πόρτα μου. Στη νέα μου πόρτα που την βρήκες λέει με περίσσεια προσπάθεια. Πρέπει λοιπόν να συνηθίσω σε αυτό.

Πρέπει και σε σε να συνηθίσω που αντί να μιλήσεις, να φερθείς ανθρώπινα, φτύνεις από μέσα σου ότι δικό μου, αντί να το μυρίζεις ακόμα, αφήνεις άλλους να σε προστατεύουν. Και για άλλη μια φορά ξεχνάς ότι υπάρχεις κι εσύ, εκτός από τους άλλους που σε κάνουν ότι θέλουν. Ναι, θέλεις κι αυτούς, τους χρειάζεσαι. Από μικρή, από παιδάκι τους χρειάζεσαι, έτσι μεγάλωσες άλλωστε. Με ανθρώπους που σε κάνουν ότι θέλουν. Αλλά να θυμάσαι που και που ότι υπάρχεις κι εσύ. Κι όταν το θυμάσαι αυτό, τότε -μόνο τότε- θυμήσου κι εμένα. Σκληρό ε? Χμ.. εμένα θα μου πεις? Σκληρό ναι. Όπως ό,τι αισθάνομαι για σένα.. ή και όχι πια..

Να συνεχίσω έτσι σκληρά.. Πρέπει κι εσύ να συνηθίσεις να μιλώ έτσι σκληρά, έτσι όπως σκέφτομαι για σένα σκληρά πολλές φορές. Όχι όλες.. προς θεού όχι. Δεν είμαι ακόμα τέτοιο ζώο. Αλλά κάποια στιγμή λέω να γίνω. Ελπίζω. Μη σου πω ότι ελπίζεις κι εσύ. Έτσι λοιπόν, η πρώτη μου εντύπωση για σένα ξέρεις ποια θα ήταν. Στο είπα άλλωστε. Η πρώτη μου εντύπωση.. Πρώτη στην αρίθμηση πρώτη και στην επιλογή. Πρώτη και τώρα ίσως.. Ίσως και όχι..

Πρέπει να συνηθίσω επιτέλους.. Πρέπει όλοι μας να συνηθίσουμε. Στην αδιαφορία του άλλου. Στις μικρές λέξεις που μας απαντούν κοφτά όταν όλο τον κόσμο μας τους δώσαμε. Και πρέπει να συνηθίσουμε γιατί δεν ξέρουν. Δεν ξέρουν τίποτα. Αλλά μερικές φορές δεν είναι έτσι. “Είναι μικροί που ξέρουν πολλά και με τρομάζουν” Μερικές φορές, όπως αυτή, δεν είναι έτσι.. Συνήθως όμως.. μπορώ κι εγώ να συμφωνήσω. Συνήθως δεν ξέρουν ότι γκρεμίζουν τον κόσμο μας. Συνήθως δεν ξέρουν ότι φτιάχνουμε παλάτια για να ζήσουμε μέσα μαζί αγαπημένοι για πάντα, συνήθως δεν βλέπουν και ποδοπατούν ενστικωδώς πάνω σ’ όλα αυτά. Πάνω στις μνήμες, στις ακριβές γνώσεις, στα όμορφα παραμύθια που τους φτιάξαμε.. Ναι, και είμαι σίγουρος. Το κάνω κι εγώ αυτό. Αλοίμονο. Δε θα μουν άνθρωπος αλλιώς. Αλλιώς δε θα άνηκα εδώ, ούτε να γράψω δε θα ήξερα.

Κι εμείς αυτό το συνηθίσαμε, και παλάτια θα συνεχίσουμε να χτίζουμε. Κι εγώ θα φτιάχνω αγάλματα από πάγο να λάμπουν, από άμμο να πετρώσουν.. Μα ο πάγος λιώνει και η άμμος ποδοπατείται εύκολα. Μα δεν το ξέρω τώρα. Τώρα άσε με, τώρα χτίζω.. Και ξέρεις τι? Δεν σε έχω πια ανάγκη ούτε και γι’ αυτό. Άσε. Ξέρω μόνος να χτίζω. Μα να γκρεμίζω μόνος έχω μάθει πλέον καλύτερα..

Πρέπει να συνηθίσω στη μοναξιά μου. Στη μοναξιά σου..

Αλέξης Π.

Σας βλέπω τώρα, σας σκέφτομαι. Είστε κοντά ή μακριά μου. Είστε σπαρμένες. Αυτή η πλατεία είναι δικιά σου Ε., αυτό το ξέφωτο μόνο δικό σου Α. μου. Η καφετέρια αυτή πάλι, ούτε μπουρδέλο, όλες σχεδόν περάσατε από εδώ. Αυτή ακριβώς η μεριά του δρόμου είναι της Χ., και αυτή η θέση παρκινγκ ανήκει στην Α.. Η παράνομη στάθμευση σε πιάτσα ταξί μου θυμίζει, αν δεν με γράψουν, πάντα την Β., η στάση αυτή στην παραλία εσένα Β. που σ’ ερωτεύθηκα χωρίς να σε ξέρω.. Τι να πεις για την τουαλέτα του κλαμπ, τι για την κρεβατοκάμαρά της ή την μεριά εκεί πάνω από το σπίτι της;

Οι τόποι είναι χωρισμένοι σε κομμάτια. Υποσύνολα του τόπου που συχνά συναντιούνται, μπαίνουν το ένα στο άλλο και μπερδεύομαι. Όσο για τον χρόνο, δεν μπορώ να πω ότι τον χώρισα. Ίσως να δικαιολογούμαι λέγοντας πως ο ίδιος χρόνος σε έναν άλλο τόπο είναι ένα διαφορετικό σύμπαν. Μια άλλη ζωή, ένας άλλος έρωτας ή μια άλλη δικαιολογία να μπορείς να κάνεις σεξ με όποια.

Ο χρόνος; Ο χρόνος μάλλον δεν κυλά, μάλλον είναι πολύ αργός για εμένα. Εμένα που τρέχω σε διαφορετικούς ρυθμούς κάθε φορά. Που δεν μπορώ ποτέ να συμβαδίζω με την έννοιά του. Γιατί είναι απόλυτος ο χρόνος και ίδιος πάντα. Γιατί δεν μπορώ να κάνω τον εαυτό μου να βαδίζει συνεχώς με τον ίδιο ρυθμό. Μ’ αυτόν τον ρυθμό που λέμε όλοι βαρετό. Βαρετός δεν είναι αυτός που πάει αργά. Βαρετός είναι αυτός που βαδίζει συνέχεια στον ίδιο ρυθμό, στον ρυθμό του χρόνου. Εγώ προτιμώ περισσότερο τον πιο αργό ρυθμό. Χάνω. Εσύ, πιο γρήγορη κερδίζεις σε ρυθμό, χάνεις όμως εμένα. Την σκέψη μου για εσένα, όχι εμένα. Με ξέρεις εμένα. Ξέρεις ότι πότε πότε περνώ στον γρήγορο ρυθμό και δεν είναι ότι σου αρέσει, είναι ότι εκπλήσσεσαι. Και με εκνευρίζεις. Ποιος σου είπε ότι αυτό που κάνεις είναι δύσκολο; Ποιος σου είπε ότι δεν μπορώ να κάνω κι εγώ κάτι τέτοιο; Νομίζεις πως δεν ταιριάζω σ’ αυτόν τον ρόλο; Είσαι λάθος. Είσαι τίποτα αν νομίζεις πως αυτός ο ρόλος γράφτηκε μόνο για εσένα. Αν πάρεις τον άλλο μου ρυθμό ποτέ, θα σε χειροκροτήσω. Θα σε αγκαλιάσω γλυκά, μπορεί και να σε φιλήσω, και θα στο πω: «Πήρες τον ρυθμό μου» και ας μην καταλάβεις ποτέ τι εννοώ. Ας μην νοιαστείς κι ας αφήσεις να περάσει έτσι. Κι ας το ξεχάσεις. Φτάνει που πήρες τον δικό μου ρυθμό, τον άλλο, έστω και για λίγο. Για μια στιγμή.

Λίγα αυτά που ξέρω. Γράφω και τίποτα δεν θα μείνει. Μια, δυο φράσεις σοφές σ’ όλες αυτές τις λευκές οθόνες που συμπληρώνω και που ποτέ δεν τελειώνουν. Ποτέ δεν μου λένε σταμάτα. Όπως όλοι εσείς. Και παίρνω θάρρος και συνεχίζω. Ξέρω βέβαια ότι οι οθόνες δεν δίνουν σημασία τι θα γραφτεί πάνω τους. Μόνο να συμπληρωθούν θέλουν, και να ξαναδειάσουν και να εκπληρώνουν τον σκοπό τους. Και να πεθάνουν κάποτε, να σκάσουν να καούν, να γλιτώσουν. Γεννήθηκαν έτσι κι αλλιώς χωρίς να το θέλουν. Άλλος τις ήθελε. Εγώ που τώρα δεν προσπαθώ τόσο να γράψω, δεν κουράζομαι. Και γι αυτό γράφω βλακείες. Δεν κουράζομαι τόσο για να σκεφτώ καλά πριν γράψω. Και γράφω για σένα. Και γράφω βλακείες.

Όλα είναι μια ερωτική πράξη. Όλα έτσι πρέπει να τα βλέπεις μάλλον. Όχι μόνο αυτό που έχουμε στο μυαλό μας, αλλά όλα. Εσύ είσαι μια ερωτική διαδικασία. Εσύ από μόνη σου. Θέλεις να είσαι. Για τον καθένα είσαι διαφορετική, και για εσένα επίσης, μα κάθε τι σου είναι ερωτικό. Κάθε σου κίνηση υπάρχει κι εξυπηρετεί ένα πράγμα. Την ερωτική σου διάθεση. Είσαι φτιαγμένη ερωτική. Σιχαίνεσαι κάθε αντικειμενικά αντιαισθητικό πράγμα γιατί είναι μη ερωτικό. Θέλεις οι γύρω σου να σε σκέφτονται με αυτό τον τρόπο, και πολλοί, όπως κι εγώ, να σε αντιλαμβάνονται σαν μια ερωτική διαδικασία. Σε παρατηρώ και είσαι ο έρωτας. Κάθε μικρή σου κίνηση, κάθε σου ματιά, κάθε λέξη σου, ο έρωτας. Κάτι ερωτικό που το κάνεις όπως θες εσύ. Και γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο το κάνεις τέλεια. Σου αρέσει να ξετυλίγεις τις ικανότητές σου. Δεν το κάνεις πλέον επειδή το σκέφτεσαι. Το ζεις πλέον. Ζεις. Κάνεις έρωτα..

Όταν τελικά σου μιλώ, μπορώ να γράψω. Απλά έχω το πρόσωπό σου στο μυαλό μου και γράφω. Δεν ξέρω τι μέχρι που μετά από μερικές σειρές το διαβάζω.

Δεν μ’ αφήνεις να ξεφύγω αλλά στην έκανα

Είμαι εδώ και περιμένω ν’ ανεβώ

στου ουρανού σου το μουντό το κατασκεύασμα

..τα υπόλοιπα σαν απογειωθώ

_

Εδώ πατάω ακόμα πάνω σου και σέβομαι

τις όμορφες στιγμές που έχω ζήσει

συγγνώμη όμως που από τώρα ονειρεύομαι

πως απ’ τον χάρτη μου έχεις για πάντα σβήσει

_

Είπαν μεγάφωνα πως πρέπει να σ’ αφήσουμε

κυλάω πάνω σου για τελευταία φορά

για λίγο την βαρύτητα ας νικήσουμε,

σε λίγη ώρα θα πατάμε στη χαρά!

_

Μας καθυστέρησε το πλήθος στον αέρα σου

κόσμος πολύς πηγαινοέρχεται σε σένα,

κανείς δε φαίνεται να είναι από τα μέρη σου

όλοι γυρεύουνε να φάνε από τα ξένα.

_

Τώρα που βρίσκεσαι από κάτω από τα σύννεφα

θυμάμαι τις ωραίες σου στιγμές

και σιγουρεύομαι, δε θα μου λείψεις σύντομα

γιατί στη γλώσσα μου μιλούσανε κι αυτές!!

_

Αλέξης Π.