Σε λίγο θα κλείσω τη μουσική και θα γράψω. Στο υπόσχομαι. Άσε με ακόμα μόνο λίγο.. Δε σ’ ακούω -με τόσο δυνατά τη μουσική- και ξεχνιέμαι. Ακούω τραγούδια που δεν ξέρω ακριβώς τι λένε. Επίτηδες το κάνω. Αλλιώς θα καταλάβαινα τι λένε και δε θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο από το να σκεφτώ. Τώρα γράφω. Μα σου εχω πει. Δε σκέφτομαι όταν γράφω. Συνεχίζεις να ρωτάς τα ίδια πράγματα και να έχεις τις ίδιες απορίες. Όχι. Δε σκέφτομαι όταν γράφω. Δε φαίνεται άλλωστε από τον τρόπο γραφής μου?

Τελειώνει το τραγούδι. Έρχεται η ώρα –μάλλον- να γράψω. Μήπως να σε αποχαιρετήσω κάπου εδώ? Μήπως λίγο πρόωρα? Όπως αποχαιρέτησα κι εσέ πριν φτάσει να μας φέρει κοντά το αυθόρμητό μου? Ή και το δικό σου.. Μπα, δεν το πιστέυω για σένα. Μόνο το ελπίζω. Σκοπεύω να την κλείσω τη μουσική, όχι να την χαμηλώσω ή να αλλάξω τραγούδι –όπως κάνω τώρα. Να την κλείσω. Να ακούω μόνο την δική σου μέσα μου. Κανενός άλλου. Ούτε καν τη δική μου.. Στο κάτω κάτω.. λίγο νομίζω διαφέρουν οι μουσικές μας.

Ζεις. Με περίεργο τρόπο μα ζεις. Σαν αυτούς τους ήρωες ηλίθιων –κυρίως- τηλεοπτικών σειρών που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν δουλεύουν ποτέ οι ήρωες της ιστορίας.. Δουλεύεις ποτέ? Πως γράφεις? Πως κάθεσαι στο γραφείο σου? Πως πηγαίνεις στα πάρτυ? Πως έχεις σπίτι? Γειτονιά? Καλημέρες και καληνύχτες? Δουλεύεις ποτέ?

Μήπως ζεις κι συ στο τρένο που μας παροτρύνεις ν’ ανεβούμε? Μήπως είσαι η οδηγός? Δεν ξέρω τι δουλειά κάνεις..πρέπει –πάντως- να είσαι όμορφη. Βασανιστικά όμορφη. Από τις ομορφιές που μου αρέσουν εμένα. Βασανιστικά όμορφη και η σκέψη σου. Άγρια. Τη φοβάμαι που και που αλλά συνεχίζω να διαβάζω, να υπάρχω μέσα της. Και μέσα σου καμιά φορά.. όχι ότι μου αρέσει. Γιατί? Γιατί δε θα σε προτιμούσα κοκτέιλ στα πάρτυ μου. Δε θα ήθελα με μια κίνηση απλή σχετικά –λύνοντας ένα κόμπο για παράδειγμα- να σε ξεγυμνώσω. Ούτε εσέ, ούτε την ψυχή σου. Δύσκολο βέβαια το δεύτερο, αφού αυτή την κρατάς –σωστά- κλειδωμένη στην ντουλάπα σου όποτε νοιώθεις ότι θα ξεγυμνώσεις το κορμί σου. Ή το ένα ή το άλλο, λες. Και τα δυο μαζί μάλλον δεν θα τα αντέξω, λες. Και ξέρεις τι? Μάλλον ούτε κι αυτοί. Μάλλον ούτε κι εγώ.. Μη φορέσεις το μαύρο σου φόρεμα φέτος λίγο πριν την Πρωτοχρονιά. Μη βαφτείς στις στάχτες.. Κάνε αυτό το Χριστουγεννιάτικο δώρο στον εαυτό σου φέτος.. Αυτό το ΜΗ..

Ξέρεις τι? Σε ξεγέλασα! Δεν την έκλεισα τη μουσική! Δε σε άκουσα! Μόνο σε φαντάστηκα. Και τώρα ακούω αυτό το τραγούδι, και χωρίς να σε αντέχω άλλο, ανοίγω την ένταση!! Έτσι. Να ξεχάσω τα πάντα σου. Όχι ότι τα έμαθα ποτέ. Όχι ότι σε έμαθα ποτέ.. Έτσι! Μπας και ακούσει κανένας στην πεθαμένη γειτονιά μου και ζωντανέψει μαζί μου. Ή χωρίς εμένα. Γιατί εγώ πεθαίνω εύκολα, ας ζήσει αυτός!

«Λαξεύονται απ’ το νερό.. μέρες και νύχτες… γνωρίζουν ακρωτηριασμό..»

Αλέξης Π.

Υ.Γ. τιμή μου ολες σου οι λέξεις, όλες σου οι σκέψεις! Αλήθεια, τιμή μου..!

Κλέβω στιγμές από την ημέρα που περνάει, και τις μαζεύω όλες μαζί σε ένα ακόμη post χωρίς αξία. Πολύ περίεργο.. Αλλά σημαντικό. Για μένα είναι σαν να σου χαρίζουν όλα τα τετράδια του κόσμου και να μην θέλεις να γεμίσεις ούτε ένα. Ε, εγώ είπα να γεμίσω ένα.. Ή και δύο. Γιατί γεμίζει.. Είναι 50 Mb, του τέστιν 9999999999999999 περίπου λέξεις. Ε, εντάξει όμως .. θα ζωγραφίσω και κάτι (θα κάνω upload φωτος δλδ), θα γεμίσει το τετράδιο. Και πάμε γι’ άλλα. Αν μου αρέσουν πολύ αυτά που γράφω στο τετράδιο? όχι. Αλλά ούτε μ’ αρέσουν πολύ αυτά που γράφω στο τετράδιο του εργαστηρίου (πρόχειρο και καλό), ούτε μ’ αρέσουν πολύ αυτά που γράφω στο ηχοτετράδιο (ένος άλλου τύπου- περίεργου), ούτε αυτά που έγραφα και γέεεμιζα στις Πανελλήνιες, ούτε αυτά του Πανεπιστημίου… Αλλά όλα τα κρατάω. Και μάλιστα κάθε φορά που συγκυρίες τα φέρνουν να πρέπει να πεταχτούν, προτάσσομαι μπροστά τους και με πυγμή προσπαθώ να αποδείξω πόσο σημαντικά είναι.. Πόσο πολύ (δεν) μου αρέσουν. Αλλά τα γέμισα.. Μη μου τα αδειάζεις λοιπόν μέσα σε μια στιγμή.. Κρίμα είναι. Κανενός το τετράδιο δεν θα έπρεπε να αδειάζει μέσα σε μια στιγμή.. Θυμήθηκα τώρα ένα τετράδιο Βιοχημείας που είχα χάσει στο Πανεπιστήμιο. Το πιο ωραίο μου ίσως.. Με όμορφες σημειώσεις με πολλά και σημαντικά (ή ασήμαντα - όπως το πάρει κανείς) μοριακά μονοπάτια.. Και το έχασα.. Και δεν είναι ότι δεν είχα από που να διαβάσω, αλλά έχασα αυτά που έγραφα με ζήλο στο άκουσμά τους από εκείνο το δάσκαλο, που σχεδίαζα ωραία πως συνδέεται το ένα με το άλλο μόριο και που καταλήγουν όλα μαζί στην ωραία τους βόλτα.. Και το έχασα..

Ίσως μόνο ένα τετράδιονα μου αρέσει, ένα που έχω στο σπίτι μου και το ανοίγω που και που και διαβάζω. Και σπάνια κάτι προσθέτω.. Αλλά ξέρω γιατί μου αρέσει.. Ακριβώς γι’ αυτό.. Γιατί σπάνια κάτι νέο προσθέτω.

Αυτά τα άχαρα (χωρίς χάρη ή και χαρά) πράγματα είπα να γράψω σήμερα στις στιγμές που ένωσα σε λεπτά για να τα αφιερώσω σ’ αυτό το τετράδιο.

Ανοιχτό το αφήνω να περάσεις να του ρίξεις μια ματιά..

Τα τραγούδια σου δεν μου λένε τίποτα. Τα ακούω έτσι απλά μια ώρα τώρα. Έτσι όπως όλοι οι άνθρωποι. Μιλούν τυχαία, όπως πρέπει. Όλα τυχαία είναι γιατί να διαλέγω εγώ τισκατά τραγούδια θα ακούσω. Ας τους να μιλούν τυχαία. Τυχαιοί που δε ξέρουν τι λένε. Που δεν ξέρω κι εγώ τι λένε… τι λέω..

Θα γράψω μόνο για σένα. Ή Μόνο για σένα. Μα για ποια? Ποια? Δεν μπορώ να γράφω όλο για άλλους. Για άλλες να γράφω, να ζω. «Δεν γίνεται αλλιώς» τυχαία ακούστηκε αυτός ο στίχος… χμ.. τυχαία? Δεν μπορώ άλλο να ζω.. Έτσι δε ζεις. Μα δεν ξέρω και πως.. Μόνο φαντάζομαι. Και κοιμάμαι και ξυπνώ και συνεχίζω να φαντάζομαι. Τον παράδεισό μου. Κι όλο τον βαριέμαι. Αυτή είναι η διαφορά του σήμερα από το χτες. Του σήμερα μου από το χτες μου.. Είναι η πρώτη φορά που βαριέμαι το όνειρο. Με όνειρο ζω.. με σένα. Με όνειρα υπάρχω κι αισθάνομαι.. Με εσάς. Και τώρα βαριέμαι. Σας βαριέμαι.. είναι , θαρρώ, η πρώτη φορά..

Ηλίθια τραγούδια μπαίνουν στη σειρά και κάθομαι και τα ακούω. Και είναι εντελώς μαλακισμένα. Ακούω το καθένα όσο μπορώ. Μέχρι να θέλω να ουρλιάξω από τον πόνο που προκαλείται στα αυτιά μου από αυτές τις μαλακίες. Που θεωρεί κάποιος μουσική. Και δε θα πω εγώ τι είναι μουσική. Εγώ ξέρω μόνο.. μπα τίποτα δεν μπορώ να πω πια ότι ξέρω. Αλλάζω τραγούδι, μου έρχεται να ανοίξω το παράθυρο να ουρλιάξω από αηδία. Εμετό νοιώθω να μου πιέζει το λαιμό, να ίσως το ποτό..?? αλλάζω αμέσως τη μαλακία..

Αλέξης Π.

Μα δε μπορώ ν' αγγίξω τα όνειρά σου,

με τη σιωπή μου χίλιες λέξεις να σου πω..

Όταν ο ήλιος θα πάψει ν' ανατέλλει,

ίσως τότε να πάψω να σου λέω "σ' αγαπώ"

μελαγχόλησε, βοήθησέ με, λιώσε το φεγγάρι μου κάντο βροχή και ξέπλυνέ με,

αγάπησέ με

..έχω και ταξιδεύω

Αϊντε, αμαν αμαν αμαν.. έχω και ταξιδεύω..

Τα μαγικά σου κόλπα προσπαθώ
Να μην τα μιμηθώ μια νύχτα ακόμα
Και να κουρνιάσω μόνος πάλι εδώ
Μέχρι να κοιμηθώ στην πολυθρόνα

Θυμάμαι τα’ άσπρα σου παράθυρα ανοιχτά
Για να ακούς μέχρι τη θάλασσα το κύμα
Κι όλα όσα θα θελες να ζήσεις, στα κλεφτά
Να γράφεις στριμωγμένα σ’ ένα ποίημα

Της γράφεις πάλι για αιώνια αλλαγή
Ότι θα φτάσεις στις γωνιές όλου του κόσμου
Όλες οι μέρες σου γιορτές στη δίπλα γη
Μια ώρα ακόμα εδώ, της λες, ο θανατός μου

Και να που έφτασες μακριά πριν απ’ τους άλλους
Και μείναν πίσω όλοι αυτοί που σ’ αγαπάνε
Γνώσεις να πάρεις απ’ τους πιο καλούς δασκάλους
Μα άνθρωποι είναι κι αυτοί.. κι αυτοί ξεχνάνε

Μα θες καιρό τώρα να πας πίσω ξανά
Τα αστεράκια να κοιτάς με τον μπαμπά σου,
Να καταλάβεις πως δεν είσαι πουθενά
Κι απ’ την αρχή να αγαπήσεις τα όνειρά σου

Μαγικά κόλπα άλλο πια μη προσπαθείς
Δεν πιάνουν πια.. παλιώσαν με τα χρόνια
Απ’ τη δουλειά σου κουρασμένος σα θα ρθεις
Κούρνιασε μόνος πάλι εδώ στην πολυθρόνα

Αλέξης Π.

Το αμάρτημα μεγάλο και βαρύ,

στην πιο δύσκολη γλώσσα δε μπορεί

να γράψει για τις συντροφιές τις νύχτες

να πει δυο λέξεις όμορφες για χτες.

_

Γεμίζει χρώματα όλο το σπίτι, ζει

ψυχές και σώματα χορεύουνε μαζί,

θεές γυναίκες σε όλα του ανοιχτές

πριν ξημερώσει τον αφήσανε κι αυτές.

_

Γαλήνη μέσα του θα ψάξει απ την αρχή,

να ζήσει πρέπει στη δική του εποχή,

σκυλί να γίνει από τα κόκαλα να φάει

και να ξεχάσει ό,τι ηλίθιο αγαπάει..

_

Αλέξης Π.

"Μαμά βγήκα με τους φίλους μου.
Πήγα σε ένα πάρτυ και θυμήθηκα αυτό που μου είχες πει, να μην
πιω αλκοόλ.

Μου είχες ζητήσει να μην πιω επειδή θα έπρεπε να οδηγήσω μετά,
έτσι ήπια ένα αναψυκτικό. Ήμουν περήφανη για μένα, γιατί είχα
ακούσει αυτό που τόσο γλυκά με είχες συμβουλεύσει πριν φύγω, να μην πιω αν πρέπει
να οδηγήσω, σε αντίθεση με αυτό που μου έλεγαν οι φίλοι μου.

Έκανα τη σωστή επιλογή! Η συμβουλή σου ήταν η σωστή.
Όταν το πάρτυ τελείωσε όλοι μπήκαν στα αυτοκίνητά τους χωρίς να είναι
σε θέση να οδηγήσουν. Εγώ πήρα το αμάξι μου. Ήμουν σίγουρη ότι
ήμουν καθαρή.
Δεν μπορούσα να φανταστώ μαμά αυτό που με περίμενε .....
Τώρα είμαι εδώ ξαπλωμένη στην άσφαλτο και ακούω έναν αστυνομικό να
λέει «το παιδί που προκάλεσε το δυστύχημα ήταν μεθυσμένο».
Μαμά η φωνή του ακούγεται τόσο μακρυνή.
Το αίμα μου είναι παντού στην άσφαλτο και εγώ προσπαθώ με όλες μου τις
δυνάμεις να μην κλάψω.
Ακούω τους γιατρούς να λένε ότι αυτή η κοπέλα δεν θα τα
καταφέρει.
Είμαι σίγουρη ότι το άλλο παιδί που οδηγούσε δεν το είχε καν
φανταστεί όταν έτρεχε τόσο πολύ.
Στο τέλος, αυτός είχε αποφασίσει να πιει και εγώ τώρα πρέπει να
πεθάνω.
Γιατί το κάνουν αυτό μαμά? Αφού ξέρουν ότι θα καταστρέψουν ζωές?
Ο πόνος που νιώθω είναι σαν να με καρφώνουν χιλιάδες μαχαίρια.
Πες στην αδερφή μου να μην φοβηθεί, στον μπαμπά να είναι δυνατός.
Κάποιος έπρεπε να πει σε αυτό το παιδί ότι δεν έπρεπε να πιει αν
θα οδηγούσε.

Ίσως αν του το έλεγαν οι δικοί του όπως έκανες εσύ, τώρα να ήμουν
ζωντανή .....

Η ανάσα μου γίνεται όλο και πιο αδύνατη και αρχίζω να φοβάμαι
μαμά..
Αυτές είναι οι τελευταίες μου στιγμές και είμαι τόσο απελπισμένη.
Θα ήθελα τόσο να σε αγκαλιάσω μαμά....και να σου πω πόσο σε αγαπάω
Σε αγαπάω μαμά....αντίο!!!"

Για να αρχίσουμε να γινόμαστε άνθρωποι σιγα σιγα..

Αλέξης Π.