Έφτανε η στιγμή που θα έπρεπε να αποδεχθεί πως είχε πια γεράσει. Καθισμένη στην πολυθρόνα της που δύσκολα αποχωριζόταν -γιατί με την ίδια δυσκολία μπορούσε να σηκωθεί από εκεί- ήταν σχεδόν σίγουρη πως σήμερα θα το παραδεχόταν. Μέχρι να νυχτώσει θα το παραδεχόταν. Και ύστερα? Και ύστερα ίσως όλα να άλλαζαν, ίσως να έμεναν ίδια.

Βράδιαζε. Μα καμιά σκέψη δεν είχε. Καθισμενη στην πολυθρόνα κοιτώντας το αγαπημένο της τηλεπαιχνίδι καμιά σκέψη δεν είχε. Καμιά σκέψη για τους μελλοθάνατους.

Σχεδόν κατουριόταν. Και μόνο αυτό την έκανε να θυμηθεί την ύπαρξή της. Κάπου εκεί μέσα στο κοινό ειδε για μια στιγμή τον εαυτό της να χειροκροτά την χαρωπή παίκτρια του τηλεπαιχνιδιού και είχε τόσο μεγάλη χαρά που ζούσε! Μάλιστα, ευχόταν η επόμενη παίκτρια να είναι αυτή. Ο παρουσιαστής -ένας ωραίος άντρας επιτέλους- θα την έπαιρνε από το χέρι να την τοποθετήσει στην περίοπτη θεση των παικτών πλέον. Όχι ότι δεν θα μπορούσε να φτάσει από μόνη της. Θα πετούσε αν κληρωνόταν τωρα να πάει να παίξει. Τώρα δα!

Σχεδόν κατουριόταν. Και βρήκε αυτό σαν το μοναδικό λόγο να γυρίσει στην πολυθρόνα της. Στην θέση της. Απέναντι από την τηλεόραση. Κοίταξε ξανά στην θέση που είχε πετύχει τον χαρούμενο εαυτό της στο κοινό αλλά μάταια. Σιγουρεύτηκε ότι δεν ήταν ποτέ εκεί. Με δυσκολία σηκώθηκε από την πολυθρόνα..

Γυρνωντας από το μπάνιο εριξε μια ματιά στην κρεβατοκάμαρα. Σε αυτή την κρεβατοκάμαρα κοιμόταν πάντα μόνη. Κατέβηκε σε αυτό το σπίτι αφού έχασε τον αντρα της. Ποτέ δεν χάρηκε την ανάσα του ν’ ακούει σε αυτή την κρεβατοκάμαρα. Ποτέ το ροχαλητό του να την ξυπνά. Μα ήταν σίγουρη πως κάποια στιγμή στην ίδια μεριά που συνήθιζε θα φανεί και με τον ίδιο ευγενικό τρόπο θα την καληνυχτούσε. Είδε επάνω στο καλοριφερ την κούκλα με το χαρούμενο πρόσωπο. Ή τουλάχιστον τα γέρικα μάτια της το έκαναν χαμογελαστό. Πάντα ημισκότεινα ήταν εκεί μέσα έτσι κι αλλιώς. Ήταν να αναρωτιέται κανείς πως γινόταν να χαμογελά ακόμα εκείνη η κούκλα..

Δεν ήθελε να σκεφτεί καν ότι μπορεί να γέρασε. Όμως βρήκε έναν τρόπο να σώσει τουλάχιστο την όμορφη εκείνη κούκλα από την μιζέρια του σπιτιού. Ήταν το σπιτι που γερνούσε τους ανθρώπους που ζουσαν εκεί, όχι ο χρόνος. Θα την έσωζε! Θα την έβγαζε έξω από εκεί πάση θυσία! Πως δεν το είχε σκεφτεί νωρίτερα..? “Καλά που θα προλάβω να την ελευθερώσω έτσι χαμογελαστή!”, σκέφτηκε αναθαρεμένη. Ηθελε να την πάρει κάποιο μικρό κοριτσάκι και να την κάνει φίλη του. Να μιλάνε μαζί με τις ώρες και να της λέει όλα του τα μυστικά. Να κοιμάται μαζί της και να λένε για τα αγόρια που μίλησε σήμερα στην τάξη. Για τα τόσο απόκρυφα μυστικά. Φανταστικά μυστικά. Μαγικά.. Τι όμορφα αυτά τα φανταστικά μυστικά. Που μόνο μια κούκλα μπορεί να τα καταλάβει και να τα κρατήσει μυστικά!

Ήθελε να κάνει ένα μικρό κοριτσάκι να χαμογελάσει με αυτή την κούκλα για συντροφιά. Μόνο να χαμογελάσει. Ένα χαμόγελο και μετά.. και μετά δε θα την ένοιαζε! Ας γερνούσε! Αλλά θα τακτοποιούσε αυτό πρώτα. Θα έδινε άλλο ένα χαμόγελο σε κάποιο άγνωστο μικρό κοριτσάκι. Πρώτα αυτό..!

…

Την άλλη μέρα έστειλε την Μαρία να της πάρει την εφημερίδα που ήθελε. Κοίταξε στα περιεχόμενα. Έψαξε την στήλη “Χαρίζονται αντικείμενα”, σελίδα 29..

Φυλλομέτρησε και φτάνοντας στη σωστή σελίδα με το ρυτιδιασμένο δείκτη της περνούσε μια μια τις αγγελίες. Εκεί προς το τέλος αντίκρυσε την δικιά της:

“Κούκλα παιδική, χαμογελαστή, χαρίζεται, τηλέφωνο …”

…

Λίγο πριν ξεκινήσει το αγαπημένο της τηλεπαιχνίδι, καθώς έπλεκε στην πολυθρόνα, το τηλέφωνο χτύπησε.. Ο ήχος ήταν αλλιώτικος..Χαρούμενος!

Χαμογέλασε..!

αλέξης π.