Χαρακτηριστική κουβέντα που είχα μετά από μια Γενική Συνέλευση στην ΑΣΟΕΕ, πριν από 2 χρόνια, για να καταλάβετε την κατάσταση όχι στα Πανεπιστημια, που είναι το δέντρο, αλλά στην Παιδεία, που είναι το δάσος που καίμε κάθε μέρα λίγο λίγο.

Μαρία (το όνομα εννοείται το έχω αλλάξει) : Τι κάνεις; γιατί έφυγες πριν τη ψηφοφορία;
Βαγγέλης (εγώ) : Δεν άντεχα εκεί μέσα. Είχε 500 άτομα, και ήταν μες την καπνίλα. Άλλωστε διαφωνούσα με όλους!
Μαρία : Καλά αφού ήσουν μαζί μας!
Βαγγέλης : Ε και; Τέλος πάντων, τι έγινε; ποιό πλαίσιο πέρασε;
Μαρία : Το δικό μας βέβαια. Της ΔαποΠασποΠουΚουΣουΕακάρας (το παράδειγμα είναι γενικό άρα η παράταξη δεν παίζει ρόλο).
Βάγγελης : Α, μπράβο. Άρα τι θα γίνει με το εργαστήριο και τις εστίες; Τι θα προτείνετε;
Μαρία : Τι εννοείς;
Βαγγέλης : Τι θα πει τι εννοώ! Τι λέει το πλαίσιο; Θα γίνουν εργαστήρια; Οι εστίες;
Μαρία : Α, δε ξέρω! Εγώ να ψηφίσω το πλαίσιο της ΔαποΠασποΠουΚουΣουΕακάρας πήγα!

Δεν έχω να κάνω άλλο σχόλιο. Τέτοια άτομα δυστυχώς έχουν τη φωνή και τα μέσα στα Πανεπιστήμια μόνο και μόνο επειδή είναι γραμμένα σε ένα κόμμα, σε μια "νεολαία".

Περιμένω πως και πως, πότε θα μας τη δώσει, πολύ άσχημα όμως, (γιατί το ξέρω είμαστε πολλοί) και θα διώξουμε όλους αυτούς έξω με τις κλωτσιές. Να σηκώνουν χρωματιστές σημαίες στα συνέδρια των κομμάτων τους.
Οι φοιτητές δεν είναι ούτε οι αναρχικοί, ούτε τα παιδάκια που κλαίνε πως "έχουν διαβάσει και θέλουν να γράψουν" μπροστά στις κάμερες. Ακραίες προπαγάνδες και οι δυο πλευρές, πρόσκλητοι επισκέπτες στις ανίατες ασθένειες αυτού το λαού. Που φοβάται να μιλήσει, να φωνάξει τη δική του γνώμη και κρύβεται σε μάζες κάτω από πολύχρωμες ομπρέλες-φυλακές.

Αχ, πότε θα μας τη δώσει, πολύ άσχημα. Πότε...

Υ.Σ. Άσυλο για τη βλακεία, μπορεί να ψηφιστεί παρακαλώ; Να της απαγορεύουν την είσοδο στα Πανεπιστήμια. Γίνεται; Όχι; Μα γιατί;

Φώτο: Ο διάλογος για την Παιδεία στην Ελλάδα (ποιός;)...

Καταπληκτικό, του Νίκου Ξυδάκη, το παραθέτω από την Καθημερινή της Κυριακής:

(...) σμίγει το χτύπημα στις ράγες με την electronica, ίδιοι χτύποι ανά λεπτό, 120 bpm. Οι λάμπες φθορισμού φωτίζουν τα πρόσωπα απόκοσμα, ψυχραίνουν τα πάντα, δείχνουν αχνές τις αυλακιές και τις ρυτίδες, αντανακλούν σε inox και δερμάτινα, παγώνουν τα ρούχα, το φθορίζον φως ψύχει τη ζωή επιτόπου και την κάνει βίντεο, εικόνα κορεσμένη, καμένη, υψηλού κοντράστ, με μονταρίσματα slow και freeze, κι ό ήχος απ’ όλα τα ακουστικά μιξάρεται κι αυτός και φτιάχνει μια μιγαδική μουσική, απ’ όλα δι’ όλους, τούμπες, τρομπόνια και ηλεκτρικά ριφ, λούπες και νταμπ, μπουζούκια, μαντολίνα, ένα ηχητικό βίντεο mix ατελεύτητο, διακόπτει στις στάσεις, και προσθαφαιρούνται ακουστικά λευκά και μαύρα, φρέσκοι ήχοι μιξάρονται, καινούργια πρόσωπα, κουρασμένα ή ζωηρά, πάνε στο σπίτι ή σε θορυβώδες ραντεβού με υποσχέσεις, προσδοκίες, κι όλα υφαίνονται στο σάουντρακ της αστικής ζωής. (...) Τα ακουστικά γλιστράνε από τα αυτιά μου. Πλάι μου ακούω ένα τσικ-τσικ-τσικ από τα ακουστικά του διπλανού μου νεαρού. Προσπαθώ να μαντέψω: Τι; Ποιος; Πού πάει; Ανώφελο, το ίδιο ακούμε. Φοράω πάλι τα ακουστικά.

Μ' έβαλε σε σκέψεις αυτό το κείμενο. Υπέροχα μελαγχολικό, σαν κρυφό παράπονο, δίνει με εικόνες και ήχους μια συνηθισμένη μετακίνηση με τα ΜΜΜ στην Αθήνα. Και τα πράγματα είναι όπως τα περιγράφει.

Έτσι ακριβώς. Έτσι, δυστυχώς.

Γίνονται κι οι μουσικές σειρήνες, που μας κρατάνε μακριά από τους ανθρώπους γύρω μας. Κλεισμένοι στον εαυτό μας, στα ακούσματα και στις σκέψεις μας, ακόμα κι όταν είμαστε έξω, με χιλιάδες ανθρώπους γύρω μας. Τι εποχή κι αυτή!

Κάθε μέρα μπαίνω στο τρόλεϋ από Παγκράτι. Συχνά, το τελευταίο χρόνο με ακουστικά στ' αυτιά. Μια μέρα, βαρέθηκα τη μουσική, τα έβγαλα λίγο από τα αυτιά μου. Και άκουσα την κυρία πίσω μου που ζητούσε να της ακυρώσω το εισητήριο με ένα γλυκό χαμόγελο, άκουσα δυο οδηγούς να μαλώνουν, κάτι συνθήματα από μια πορεία στη Σταδίου. Άκουσα το τηλέφωνο που χτυπούσε και μάλλον δε θα το σήκωνα αν είχα τα ακουστικά στ'αυτιά. Άκουσα επίσης μια συζήτηση για το που θα κατέβει ένας τουρίστας για να πάει στο Μουσείο, και τους βοήθησα γιατί δεν ήξεραν. Κατάλαβα ακόμη, πως παίζει μουσική και από τα ηχεία του λεωφορίου (κι όμως!). Δεύτερο πρόγραμμα μάλιστα!

Και συνειδητοποίησα πως το αληθινό σαουντρακ της πόλης μας, είναι αυτό. Είναι οι άνθρωποι, κι όχι η μουσική τους. Κι αυτό είναι που αξίζει να το έχεις στ'αυτιά σου. Την ίδια την πόλη, που αρνούμαστε ή μάλλον δε μπορούμε να αφουγκραστούμε. Αυτά που τα θεωρούμε τόσο κοινά, τόσο βαρετά ή και άσχημα πολλές φορές. Και προτιμάμε τη μουσική μας, να μας κρατήσει συντροφιά μέχρι τον προορισμό.

Όμως το πήρα απόφαση. Δε θα ξαναπάρω το ipod.

Θέλω να ακούσω τι μου λέει αυτή η πόλη...

Y.Σ. http://vlemma.wordpress.com Yπέροχο blog...

  Σκεφτόμουν χθες για συναυλίες...

  25 ευρώ και τρεις ώρες από το χρόνο μου διέθεσα στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου το καλοκαίρι που μας πέρασε, για τη συναυλία του στην Έδεσσα. Ακόμη το μετανοιώνω. Πολύ καλός ο Βασίλης αλλά δυστυχώς τίποτα το καινούριο. Αυτός που είναι πάντα. Κι εγώ νόμιζα πως είχε ακόμα πολλά να πει...

  Σε αντίθετη εντελώς κατεύθυνση, τα λεφτά που μετάνοιωσα περισσότερο που δεν έδωσα ήταν τα 45 ευρώ το καλοκαίρι πάλι, στην Αθήνα, όταν μας τίμησε ο Roger Waters με την παρουσία του. Όλο το dark side of the moon και τα δικά του αριστουργήματα, σε μια οπτικοακουστική, θεατρική, κλασική pink floyd style συναυλία. Ακόμη χτυπάω το κεφάλι μου, όμως το'χω βάλει σκοπό να τον (και θα τον) προλάβω σε μια συναυλία.

 Ευτυχώς που υπάρχουν σταθερές αξίες, που είναι και πάντα δίπλα μας (βλέπε π.χ. houman touch) και δεν κλαίμε ούτε τα λεφτά ούτε το χρόνο μας, εμείς που θέλουμε να ακούσουμε κάτι διαφορετικό, κάτι ξεχωριστό.

   Υ.Σ. Παρηγοριά στον άρρωστο, τα video...  

   https://www.youtube.com/watch?v=invo5D6SuBQ

    φωτο: Scanpix/Morten Holm

Είναι τόσο δύσκολο πράγμα τελικά η αγάπη;

Είναι τόσο άσχημο να ικανοποιείς ένστικτα και ορμές, ή πρέπει να ικανοποιείς πρώτα τη ψυχή;

Η καρδιά ή το σώμα μας προσφέρει ευχαρίστηση;

Ειλικρινά όμως...

Καλά, να βγάλεις άκρη τι στο καλό συμβαίνει σε τούτο τον πλανήτη, και κυρίως πως μπορεί και συμβαίνει, δε γίνεται. Το μόνο ίσως που μπορείς να προσεγγίσεις είναι το θέατρο που παίζεται αυτή τη στιγμή σε παγκόσμια μετάδοση από τους κυρίους πολιτικούς, που ως υπέροχοι ηθοποιοί διαβάζουν υποκριτικά το άψογα κατασκευασμένο σενάριο των ντροπαλών με τα φώτα της δημοσιότητας σκηνοθετών αυτού του έργου.

Το παρήγορο είναι ότι κάτι ψιλιαζόμαστε από το νόημα του μερικοί εδώ στο κοινό. Το οξύμωρο είναι που συνεχώς βγαίνουμε όλοι σε εφημερίδες, πλατείες, τηλεοράσεις ή παρέες και φωνάζουμε, διάσημοι και άσημοι, σχετικοί και άσχετοι, ότι πρόκειται περί θηριωδίας, ότι είναι τέρατα αυτοί και δεν είναι άνθρωποι, ότι σκοτώνονται αθώα παιδιά, ότι είναι άδικος ο πόλεμος. Ε βέβαια. Έτσι είναι. Αλλα για ποίον (νομίζουμε) ότι τα λέμε όλα αυτά;

Ποιος να τα ακούσει; Εμείς, τα ξέρουμε. Το θέμα είναι ότι κι αυτοί τα ξέρουν! Αυτοί τα ήξεραν πριν από μας! Λέτε οι πρωθυπουργοί των "δυτικών" χωρών, οι αρχηγοί του στρατού τους, ή οι μεγαλέμποροι όπλων να μην πληροφορούνται ότι σκοτώνονται αθώα παιδιά; να μην αντιλαμβάνονται τις καταστροφές που προκαλεί ο πόλεμος; λέτε να παραμυθιάζουν τα ίδια τους τα μυαλά με τις απειλές περί τρομοκρατικών οργανώσεων; ΄Η μήπως πιστεύουν οι αληθινοί στρατηγοί του «ιερού πολέμου» ότι επειδή ο Αλλάχ είναι μεγάλος άιντε σκοτώνουμε όποιον βρούμε; Ωραία η ταμπέλα του «κακού» ή του «φονιά». Βολική. Σκοτώνω δηλαδή επειδή είμαι σερνικό, επειδή δεν έχω καρδία, είμαι κακός άνθρωπος, γι’ αυτό. Όμως αυτό είναι η αναγκαία προυπόθεση, δεν είναι η αιτία. Είναι η δικαιολογία, αφού οι άνθρωποι δεν ασχολούνται με το πώς θα τους δούμε εγώ κι εσύ, γιατί εγώ κι εσύ δεν μπορούμε να τους σταματήσουμε. Όποιος δεν μπορεί να κατεβάσει τον γενικό σ’ αυτήν την παράσταση, ας κάνει κι ας νομίζει ότι θέλει.

Πότε θα καταλάβουμε επιτέλους ότι αυτούς τους τύπους δεν τους νοιάζει τι θα πάθει η ίδια τους η μάνα; ότι όταν ακούν για παιδιά που σκοτώθηκαν τρομάζουν λιγότερο απ’ όταν τους λέει η γραμματέας τους πως έπεσε λίγο παραπάνω γάλα στον καφέ; Ότι αυτοί που υποκινούν όλους τους «καταπιεσμένους» ή μη, κοιμούνται σε πούπουλα, τρώνε σε μια μέρα ότι τρώει ένας μέσος πολίτης της χώρας του σε ένα μήνα και (το σημαντικότερο) δεν έχουν ιερά ούτε πατρίδες, εκτός από μία που υπερασπίζονται με κάθε κόστος, το χρήμα. Και δυστυχώς πέφτουμε κι εμείς στην παγίδα τους λέγοντας «το φονικό έθνος του Ισραήλ» ή «οι Άραβες τρομοκράτες» ή «οι φονιάδες των λαών Αμερικάνοι». Γιατί τελικά πάλι αθώοι σκοτώνονται, πάλι απλός κόσμος καταστρέφεται, πάλι εμείς οι «κοινοί θνητοί» βριζόμαστε μεταξύ μας και μαλώνουμε.

Από πού κι ως πού ο άστεγος Howard που ζει κάτω απ’ τη γέφυρα του Illinois και είναι φονιάς των λαών; γιατί ο Levi που σπουδάζει στη Βαρκελώνη είναι αιμοβόρος φασίστας σύμφωνα με τα πρότυπα του Χίτλερ και πως διάολε το δύο μηνών βρέφος που πεινάει στην κούνια του στη Ραμάλα είναι ορκισμένος τρομοκράτης, εχθρός όλου του πολιτισμένου κόσμου. (πολιτισμένου κόσμου, χα. Χα,χα. Μπου,χα,χα,χα,χα. Καλό!).

Για μια εβδομάδα είχαν πρωτοσέλιδα οι εφημερίδες του κόσμου τον (χωρίς καμία αμφισβήτηση) αποτρόπαιο τρόπο θανάτου του Σανταμ. Μην παρεξηγηθώ εξηγούμαι: αυτές οι κινήσεις μας δίνουν τη δυνατότητα να ζήσουμε live το Μεσαίωνα που διαβάζαμε στην ιστορία. Διαφωνώ με τέτοιες ενέργειες κάθετα οριζόντια και διαγώνια. Όμως γιατί για τους τους πολίτες που σκότωσε και αυτός, και οι Αμερικάνοι στη χώρα του, με ίδιο και ίσως χειρότερο τρόπο, μας αρκεί ένας αριθμός των θυμάτων, κάπου κάτω δεξιά σε μια σελίδα; Γιατί να αποδεικνύουμε στην πράξη το απεχθές συμπέρασμα ότι ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι μια τραγωδία, αλλά ο θάνατος 1000000 ανθρώπων είναι απλά στατιστική; Γιατί δυστυχώς δε βλέπουμε ότι είμαστε στη μια όχθη οι πολίτες και στην άλλη οι «άρχοντές» μας. Αυτοί σκοτώνουν, αυτοί αποφασίζουν, αυτοί γίνονται ήρωες. Κι ο λαός κομπάρσος, θύμα. Μαλώνει με τους γείτονες.

Το μίσος και η συλλογική οργή είναι ένα πολύ καλό όπλο για αυτούς. Ας μην τους το χαρίσουμε κι αυτό.

Υ.Σ. Λέω τώρα...

Υ.Σ.2 Βάρυνε το κλίμα πάλι στα Πανεπιστήμια. Μάλλον θα' φαγε πολύ στις γιορτές...

Αχ αυτό το μινοράκι... Τι στο καλό έχει, γιατί είναι τόσο πολύ πιο όμορφο από τη μεγάλη του αδερφή;

Ακούς τραγούδια, ολόκληρα σε Μείζονες συγχορδίες, δυνατά και ευχάριστα, τραγουδάς, το χαίρεσαι. Μόλις τελειώσει όμως έχεις ξεχάσει τι άκουγες. Ακούς μετά τραγούδια δημιουργημένα με ελάσσονες, και καταλαβαίνεις ότι κάτι έχει μπει μέσα σου, κάτι σε ταξιδεύει στη μελωδία. Κι όταν τελειώσουν αδυνατείς να γυρίσεις αμέσως από εκεί που σ’ έχουν παει, εκεί που σε βρήκε η τελευταία νότα.

Ματζόρε είναι ο σκύλος! Ωραίο, περήφανο ζώο, πάντοτε πιστο και υπάκουο. Μινόρε είναι η γάτα, ναζάρια, ανεξάρτητη, υπέροχα μελαγχολική και ταξιδιάρα!

Στις Μείζονες όλα είναι προκαθορισμένα. Λίγες θα είναι οι εκπλήξεις (ξένες νότες), όλα θα κυλίσουν ήρεμα. Έχουν τις διέσεις τους, έχουν τις υφέσεις τους, όλα όπως τα σχεδιάσαμε. Με τις μινόρε ποτέ δε ξέρεις, έχουν μια εκδοχή για κάθε περίσταση, μια έκφραση για κάθε συναίσθημα. Έχουν και δεν έχουν προγαγωγέα, αλλάζουν τη κάθε συγχορδία σε ότι τους καπνίσει, σου προσφέρουν τις διακυμάνσεις της ζωής στο πιάτο, να τις γνωρίσεις και να τις αγαπήσεις.

Όπως σ’όλα σ’αυτή τη ζωή, η γλύκα είναι στο συναίσθημα, το οποίο είναι πάντοτε θολό, περίεργο, έτοιμο να χαθεί. Είναι όμως όμορφο, γιατί είναι αυθεντικό. Δε ξεγελιέται, δεν επηρεάζεται από κανέναν κι από τίποτα. Ωραίος ο ήλιος, μα τι καλύτερο από το ηλιοβασίλεμα.

Γι’ αυτό σου λέω Ματζόρε μου, είσαι ωραία, σ’ εκτιμούμε πολύ σαν κλίμακα και σα συγχορδία δε λέω..... αλλά να...μη μας παρεξηγείς...καταλαβαίνεις τώρα... όχι ότι δε σ’αγαπάμε κι εσένα... απλά ξέρεις... είναι κι αυτό το άτιμο...το μινοράκι...

Φώτο: πουλιά σαν τις νότες μιας μινόρε, θέλουν να πετάξουν, να φύγουν από το πεντάγραμμο. Πηγή: www.dpgr.gr

Τα χρόνια τελικά περνούν πιο γρήγορα απ’τις στιγμές. Μικραίνει σιγά σιγά και η ζωή μας, μα εμείς μεγαλώνουμε. Ή μικραίνουμε μαζί της, δε ξέρω.

Προχθές γιορτάζαμε το περιβόητο millenium, χθες ετοιμαζόμασταν για την Ολυμπιάδα, σήμερα έχουμε ήδη μπει στο 2007. Σήμερα το πρωί πηγαίναμε στο σχολείο, το απόγευμα γυρνούσαμε από τη σχολή, τώρα ξημερώνει κι εμείς ψάχνουμε δουλειά μ’ένα πτυχίο στο χέρι. Σίγουρα τα χρόνια περνάνε πολύ γρήγορα. Και το τρομακτικό είναι ότι αυτό το καταλαβαίνεις μετά, μόλις τα χάνεις ένα ένα.

Ευτυχώς είναι κάποια πράγματα που μένουν σταθερά, άφθαρτα, όσο γρήγορα κι αν περνά ο χρόνος. Σημεία, που λειτουργούν σαν πυξίδες μέσα στη ζωή, να μας θυμίζουν ότι παρόν, παρελθόν και μέλλον είναι ένα, κι αυτό το ένα λέγεται ζωή. Σαν ψηλά κτήρια που τα κοιτάς μέσα από το βαγόνι, με το βλέμμα καρφωμένο πάνω τους κι ας τρέχει σαν τρελό το τρένο μακριά τους.

Ήμουν τεσσάρων χρονών όταν η μάνα μου μάλωνε τη θειά μου που με άφηνε να τρώω συνέχεια κουραμπιέδες. Τότε είχε την ιδέα να τους κρύψει για να «μην πάθει τίποτα το παιδί από την πολύ ζάχαρη»! Κι εγώ έτρεχα στο κάτω διαμέρισμα και «καθάριζα» τους κουραμπιέδες που είχε φτιάξει η θεία, χωρίς ενοχές που την άφηνα χωρίς κεράσματα για τους καλεσμένους της. Μετά έβρισκα και τους δικούς μας βέβαια και συνέχιζα το έργο μου... Από τότε έχουν αλλάξει πολλά. Κυρίως οι άνθρωποι. Ξέρω όμως ότι κάθε φορά που θα ανοίξω το κουτί με τους κουραμπιέδες, θα γίνω πάλι τεσσάρων χρονών, σα να μην πέρασε μια μέρα, σα να μην άλλαξε τίποτα. Η ίδια λαχτάρα, η ίδια λιγούρα. Κάθε χρόνο, κάθε φορά, η ίδια αίσθηση. Περίεργο μα και ωραίο.

Φέτος στο σπίτι δεν κάναμε κουραμπιέδες. Ακόμα και η θεία τους ξέχασε. Κι έτσι το κουτί με τους κουραμπιέδες είχε πάνω του το όνομα και το τηλέφωνο του ζαχαροπλαστείου. Ε λοιπόν, δε μπόρεσα να φάω κανέναν! Δε με τραβούσαν, δεν είχα όρεξη. Εξαφανίστηκε κι αυτή η λιγούρα από το θεσπέσιο θέαμα των «χιονισμένων» κουραμπιέδων. Πρώτη φορά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δε βαρυστομάχιασα ούτε μια φορά από τα μικρά αυτά θαύματα των Χριστουγέννων! Δε δοκίμασα καν, κι ας τους περίμενα πως και πως, για άλλη μια χρονιά.

Αυτές τις γιορτές λοιπόν, κατάλαβα ότι το κουτί με τους κουραμπιέδες, η ωραία τους μυρωδιά και η υπέροχη γεύση, δεν ήταν τίποτε άλλο από την αισθηση της οικογένειας, τη σιγουριά που σου δίνουν οι δικοί σου άνθρωποι όταν είσαι γύρω τους, δίπλα τους. Ήταν η γεύση της φροντίδας, της ζεστασιάς του σπιτιού, ειδικά σε περίοδο γιορτών. Της ευτυχίας να έχεις ανθρώπους γύρω σου που, κι ας μην το καταλαβαίνεις, κι ας μην το εκτιμάς, θα είναι πάντα εκεί για σένα, να σε προσέχουν και να σε φροντίζουν. Φάρος μέσα στις δύσκολες θάλασσες, ένα στήριγμα διαχρονικό, μέχρι να φύγει από το τζάμι του τρένου και να πάψεις να τους βλέπεις... Κι όλα αυτά συμβολικά ζουν μέσα μου και με γλυκαίνουν σαν το κουτί με τους σπιτικούς, φρέσκους κουραμπιέδες. Για τους οποίους είμαι ευγνώμων.

Καλή χρονιά, με πολλή μουσική, και ανθρώπους που αγαπάμε γύρω μας...