Μέσα στην άδεια αυτή νύχτα, μια γάτα, που προσπαθεί να σκαρφαλώσει στον τοίχο του παλιού σπιτιού απέναντι.

Σαν τη ζωή μου σκέφτομαι, που προσπαθεί να γαντσωθεί από κάπου, να ανέβει όσο πιο ψηλά μπορεί, και ν’αρπάξει το βάζο με το μέλι. Ν’αρπάξει πάλι την καρδιά σου. Τον έρωτά σου.

Με κοιτά το φεγγάρι και μου γνέφει. Ίσως να σκέφτηκε το ίδιο. Ίσως, μα εγώ ακόμα φοβάμαι, που μας βγάζει της αγάπης η τρομερή η εξαφάνιση.

YΣ. μετά από πρόσκληση της αγαπητής Αιμιλίας και της γατούλας της (:P)

Ο νόμος του Μέρφυ:

Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά θα πάει.

Το Θεώρημα του Ginsberg:

1. Δεν μπορείς να νικήσεις

2. Δεν μπορείς να φέρεις ισοπαλία

3. Δεν μπορείς καν να βγεις από το παιχνίδι.

Το σχόλιο του Freeman για το θεώρημα του Ginsberg:

Κάθε φιλοσοφική αρχή που προσπαθεί να δώσει νόημα στη ζωή, βασίζεται στην άρνηση κάποιου από τους κανόνες του θεωρήματος του Ginsberg.

O νόμος του Booker

Ένα γραμμάριο εφαρμογής αξίζει όσο ένας τόνος ιδέες.

Ο νόμος του Perlsweig:

Όσοι δυσκολεύονται να πληρώσουν νοίκι, πληρώνουν νοίκι.

Όσοι έχουν την άνεση να πληρώσουν νοίκι, ιδιοκατοικούν.

Ο πρώτος νόμος της δηλωτής:

Το λάθος είναι πάντα του συμπαίκτη.

Ο νόμος της απογοήτευσης των αιλουροειδών:

Όταν η γάτα σου έχει αποκοιμηθεί στα γόνατά σου και δείχνει αξιαγάπητη κι ευτυχισμένη, τότε είναι η στιγμή που πρέπει ξαφνικά να πας στην τουαλέτα.

Η παρατήρηση του Etorre:

Η διπλανή ουρά κινείται πάντα πιο γρήγορα.

Ο νόμος της φυσικής ανωμαλίας:

Δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος σε ποιά πλευρά της φέτας πρέπει να αλείψεις το βούτυρο.

Ο νόμος του Sattinger:

Δουλεύει καλύτερα αν το βάλεις στην πρίζα.

Ο νόμος του Heller:

Ο πρώτος μύθος του μάνατζμεντ είναι ότι υπάρχει.

Η παρατήρηση του Peter:

Η υπερ-ικανότητα ενοχλεί περισσότερο από την ανικανότητα.

Ο σιδηρούς νόμος της Διανομής:

Αυτοί που τα έχουν, παίρνουν.

Ο νόμος του H.L. Mencken:

Αυτοί που μπορούν – κάνουν.

Αυτοί που δεν μπορούν – διδάσκουν.

Η προσθήκη του Martin:

Αυτοί που δε μπορούν να διδάξουν – διοικούν.

Ο νόμος του Jones:

Όποιος γελάει όταν όλα πάνε στραβά, έχει βρει κάποιον να «του τα φορτώσει»

Ο νόμος του Truman:

Αν δεν μπορείς να τους πείσεις, μπέρδεψέ τους.

Ο πρώτος νόμος της δημόσιας συζήτησης:

Μη διαφωνείς δημόσια με έναν ηλίθιο. Ο κόσμος μπορεί να μην καταλάβει τη διαφορά.

Ο νόμος της καθυστέρησης, του Parkinson:

Η καθυστέρηση είναι η πιο αποτελεσματική μορφή άρνησης.

Ο Πέμπτος κανόνας:

Έχεις πάρει τον εαυτό σου πολύ στα σοβαρά.

Η Αρχή του Beifeld:

Η πιθανότητα να συναντήσει ένας νέος τη γυναίκα των ονείρων του αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο, όταν βρίσκεται μαζί με: 1) την κοπέλα του 2) την γυναίκα του 3) έναν πλουσιότερο και ομορφότερο φίλο του.

Ο νόμος του Beckhap:

Το άθροισμα της ομορφιάς και της εξυπνάδας είναι πάντα σταθερό.

Ο νόμος του Captain Penny:

Μπορείς να κοροϊδέψεις πολλούς για λίγο καιρό ή λίγους για πολύ καιρό, αλλά δεν μπορείς ποτέ να κοροϊδέψεις τη μαμα.

Το αξίωμα του Cole:

Η ποσότητα της εξυπνάδας στον πλανήτη είναι σταθερή. Ο πληθυσμός αυξάνει.

Η σταθερή αρχή του Kennedy:

Μη θυμώνεις, εκδικήσου.

Το Γνωμικό του Canada Bill Jones:

Είναι ηθικό λάθος να αφήνεις τα κορόιδα να κρατάνε τα χρήματά τους.

Ο 1ος Νόμος του Πόκερ:

To καρέ του Άσσου κερδίζει το φούλ.

O 2ος νόμος του Πόκερ:

Ένα περίστροφό κερδίζει το καρέ του Άσσου.

Υ.Σ. Ο 6ος νόμος των blogger:

Ποτέ μη γράφεις κάτι απλά και μόνο επειδή έχεις να γράψεις μια βδομάδα...

Φώτο: Η αρχή του Pollyanna IBM προσαρμοσμένη στο 2007:

Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές θα έπρεπε να δουλεύουν. οι άνθρωποι να σκέφτονται.

Το θέμα δε σηκώνει προλόγους: Θα ζήσουμε αρκετά πράγματα, θέλοντας και μη. Σημαντικά και ασήμαντα.

Όμως όσον αφορά στις διαδικασίες που θα περάσουμε (και περνάμε) ως άνθρωποι, μια είναι η σημαντικότερη, η οποία επισκιάζει όλες τις άλλες.

Το πως σιγά σιγά θα χάσουμε ή όχι τις ευαισθησίες μας.

Από τους μπλε ουρανούς που βλέπει ο Armstrong ως τον άγριο κόσμο που περιγράφει στο μωρό του ο Stevens υπάρχει μια τεράστια απόσταση, συνήθως τόσο μεγάλη όσο η ζωή μας. Ή μάλλον, όσο η Διαδικασία.

Η αλήθεια δεν είναι ούτε στη μια άκρη ούτε στην άλλη. Δεν είναι καν στη μέση.

Η αλήθεια τρέχει από τη μια στην άλλη πλευρά ανεξέλεγκτα και πολύ επίπονα.

Από τους μπλε ουρανούς που θέλουν να βλέπουν τα μάτια μας, στην άλλη πλευρά, τη δύσκολη, που θέλει να βλέπει η λογική και αντίστροφα.

Κι όσο περνούν τα χρόνια, αισθάνεσαι και νοιώθεις μέσα σου ότι ο ουρανός δεν είναι τόσο μπλε. Δεν είναι θέμα εφηβικής μελαγχολίας ή κάτι τέτοιο. Δυστυχώς είναι θέμα ρεαλισμού, είναι η ίδια η ζωή.

Βλέπεις πως ξεθωριάζουν πράγματα μέσα σου που κάποτε σε έκαναν να κλαις ή να γελάς, να φωνάζεις από αγανάκτηση ή να ξεσπάς σε γέλια. Αυτό θα γίνει, είτε το θέλουμε είτε όχι. Πολλά από αυτά ήταν περιττά ή λάθος. Πολλά όχι.

Το ζητούμενο είναι τι θα κρατήσουμε και τι θα αφήσουμε. Ποιές ευαισθησίες θα σώσουμε και ποιές θα θυσιάσουμε. Πως θα προσαρμοζόμαστε συνεχώς στα νέα δεδομένα.

Και το 1ο στάδιο είναι να το δούμε. Να καταλάβουμε ότι δεν είαι έτσι ο κόσμος όπως τον φανταζόμαστε ή τον ονειρευόμαστε. Ή καλύτερα, είναι ακόμη πιο ωραίος, κι ας μη το καταλαβαίνουμε, γιατί άλλα ζητάμε, αλλού θέλει να γελάει η καρδιά μας.

Μολις το καταλάβουμε, αρχίζουν τα δύσκολα.

Και τότε αρχίζει η Διαδικασία. Και τελειώνει μαζί μας.

Υ.Σ. προσαρμογή: μια πιο καθησυχαστική λέξη για το συμβιβασμό

Τελικά γίνεται χαμός με τα blogs στον κόσμο! Ναι, κανονική επιδημία! Εγώ γράφω, εσύ μπλογγάρεις, αυτός ποστάρει (άκου λέξεις)!

Παντού! Όλοι!

Αλέξης: Όλοι έχουν ανάγκη από ένα βήμα!

Ναι! αν και δε είναι απαραίτητα κακό αυτό! Αντίθετα θα έλεγα πως είναι ενθαρρυντικό. Γιατί αν έχεις ανάγκη από βήμα, σημαίνει ότι έχεις και κάτι να πεις! Και βλακεία να ‘ναι τη λές! Δεν πειράζει καθόλου! Είναι η γνώμη σου, ο εαυτός σου!

Εμένα άλλο μ’ανησυχεί. Αυτή η περίεργη κατάσταση με το ποιός λέει τι, και ποιανού είναι το κάτι, ποιός το έκλεψε και ποιος θα το ξαναπεί. Ένας πανικός!

Κι ακόμα περισσότερο, η σκέψη ότι δε συζητάμε πια. Αυτή η έμμεση επικοινωνία ελπίζω να είναι απλά σημάδι της εποχής κι όχι «κατόρθωμα» της τεχνολογίας!

Ουφ, πόσταρα και ηρέμησα...

Φώτο: Ο μικρός Κωστάκης. Ο μόνος στην πολυκατοικία που δεν έχει ακόμα blog.

FRANCHISE ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ

Συνελεύσεις λέει. Διαδηλώσεις λέει. Αντίσταση λέει. Τάξη λέει. Θέλω ανοιχτό Πανεπιστήμιο λέει. Ποιός το λέει; Ποιόν αφήνουν να τα λέει; ποιός έχει δικαίωμα να μιλά; Θα σας πω…

Εντελώς αποπολιτικοποιημένες, καθοδηγούμενες παρατάξεις για ξένους σχετικά με την Παιδεία λόγους. Και το καθηγητικό κατεστημένο, που έχει καταντήσει τα Πανεπιστήμια έτσι όπως είναι και τώρα νοιώθει πως απειλείται. Αυτοί που τόσα χρόνια έχουν μετατρέψει το λειτούργημα του Πανεπιστημιακού καθηγητή σε αγγαρεία, που έχουν καθιερώσει το γλύψιμο και την υπακοή στο κόμμα ως μέσο ανάδειξης, αυτοί που πάντα καπελώνουν και φιμώνουν τους καθηγητές που διδάσκουν με το σπαθί τους και με πόνο για την Παιδεία και τους φοιτητές τους κι αυτούς που κάνουν έρευνα με λεφτά από την τσέπη τους, και κλαίνε όταν βλέπουν κακομαθημένα κωλόπαιδα να σπάνε και να καίνε χωρίς να ξέρουν το λόγο.

Ναι, αυτό είναι το πρόβλημά μας. Ότι δε ξέρουμε το λόγο. Αναιμικοί δανειολήπτες της τσακισμένης δημοκρατίας μας, σαστισμένα στρατιωτάκια, που περιμένουν οδηγίες μουγγά κι ανίκανα. Αυτοί είμαστε(;) Χρειαζόμαστε καθοδήγηση; Δεν μπορούμε να σκεφτούμε μόνοι μας; 20 χρονών παιδιά, αντί να προχωράμε με τον ήλιο κόντρα στα μάτια, φοράμε τα τρέντυ γιαλιά ηλίου μας, και φωνάζουμε σε συνελεύσεις συνθήματα σαν τις μαϊμούδες, α και ου και ου ου οε οε οε...

Λυπάμαι που, όπως όλα δείχνουν, μπαίνουμε σα γενιά, σε λογικές και μηχανισμούς τόσο σάπιους και ψεύτικους. Νοοτροπίες που οι γενιές πριν από εμάς δημιούργησαν και δυνάμωσαν τόσο πολύ, ώστε να μας ρουφούν σα μαύρες τρύπες. Και εμείς μπαίνουμε με χαρά. Τι τύχη να έχει μια γενιά όταν τους φοιτητές της εκπροσωπούν(;) 30ρηδες φαλακροί αρχηγοί «νεολαίων» κομμάτων; Και φοβάμαι που για τα σημαντικά θέματα αποφασίζουν ανίκανοι. Φοβάμαι για όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, λέει το τραγούδι, χωρίς εμένα. Και τώρα, αυτό γίνεται. Κι όσο κι αν προσπαθούμε, δεν μπορούμε (ακόμα) να το αλλάξουμε. Ο εχθρός είναι εσωτερικός και αριθμητκά (πολύ) ανώτερος.

Και δυο ερωτήσεις πρόχειρες: Εαν δίνατε κύριοι βουλευτές, τα χρήματα που δίνει η Φιλανδία (ως ποσοστό πάντα) για την παιδεία, και εαν αγαπητοί κύριοι Καθηγητές, αξιποιούσατε αυτά τα λεφτά εκεί που πρέπει κι όχι στα εξοχικά και τις επενδύσεις σας, τότε δεν υπήρχε περίπτωση κάποιος ιδιώτης να τολμήσει να σταθεί απέναντί σας. Γιατί στην Αγγλία όλα τα Πανεπιστήμια είναι δημόσια και έχουν (στην πλειοψηφία τους) ποιότητα στις σπουδές τους;

Και ωραία, δε ζούμε σε μια ουτοπία, αφήνουμε τις «υπερβολικές απαιτήσεις». Όλοι εμείς οι φοιτητές, κυρίως σε κλάδους όπως τα Οικονομικά (να έρθουμε λίγο στα δικά μας), για να πάρουμε μια θέση σε μια εταιρία δε τρωγώμαστε; αυτός δεν είναι ο στόχος του κάθε εκκολαπτόμενου manager στη σημερινή Ελλάδα; ή μήπως όταν πατήσουμε τα -άντα, δε θα μείνουν στην άκρη οι κόκκινες σημαίες και δε θα πανηγηρίζει ο φοιτητής που τον πήρε στην εταιρία του ο ιδιώτης που τώρα βρίζει ως κατεστημένο; Όχι, δε λέω να πάψουμε να αγωνιζόμαστε για τα ιδανικά μας. Αν το κάνουμε αυτό έχουμε σβήσει ως γενιά όμως, διάολε, δεν είναι γελοία αυτή η υποκρισία, όταν ενώ βρίζεις το «κεφάλαιο που μπήκε στην εκπαίδευση», κινείς ουρανό και Γη για να βρεις μια καλοπληρωμένη θέση στις επιχειρήσεις αυτού του «κακού» κεφαλαίου; Διάλεξε μια πλευρά και πήγαινε. Αλλά μείνε.

Έτσι φίλε μου, ο εχθρός δεν είναι στα Υπουργεία, ούτε στα Εξαρχεια. Είναι μέσα στο κεφάλι σου, δίπλα από το θολωμένο μυαλό.

Υ.Σ. Τόσο καλό υλικό, κρίμα να πηγαίνει χαμένο. Τόσες γενιές, χωρίς ουσιαστική παροχή παιδείας, από μια χώρα που μας πληγώνει συνέχεια. Λένε ότι αν οι γονείς σου σε μεγαλώσουν με ξύλο, εσύ τα παιδιά σου δε θα τα χτυπήσεις ποτέ. Ελπίζω εμείς που μεγαλώνουμε χωρις παιδεία, να το έχουμε ως πρώτο μέλημα στην κοινωνία που θα χτίσουμε αύριο.

Φωτο: Καζαντζάκη Ν., Ασκητική. Χαρακτικό του Χρήστου Σανταμούρη. © Χρήστος Σανταμούρης & Εκδόσεις 'Αρτεμις, 1991

Βαγγέλης: Παιδιά, πότε τελειώνετε με την εξεταστική;

Γιάννης: Εγώ την άλλη Τετάρτη γιατί ... .... ....

Βαγγέλης: Ναι ρε Γιάννη, το ξέρω για σένα, ρωτάω για τα κορίτσια

Γιάννης: Α, τα κορίτσια μου είπαν ... ... ...

Βαγγέλης: Ε άσε να μιλήσουν αυτές!

Γιάννης: Α έτσι είμαι εγώ ... ... όπως τότε που έκανα ... ...

Βαγγέλης: Καλά καλά!

Γιάννης: Ναι σου λέω, δε θυμάσαι που εγώ ... ... και μετά μάλωσα με ... ...

Βαγγέλης: Ναι, μπράβο. Λοιπόν Μαρία που πήγατε χθες;

Γιάννης: Α εγώ πήγα στο ... ... ναι πέρασα τέλεια ... ... γνώρισα μια και ... ...

Βαγγέλης: Ρε συ, τη Μαρία ρώτησα!

Γιάννης: Ναι κι εμένα με έχει ρωτήσει κάποιος κάποτε πως ... ...

Μαρία: Πήγαμε στου Θάνου με τα παιδιά Βαγγέλη!

Γιάννης: Α στου Θάνου, τον ξέρω, μια φορά είχαμε πάει ... ... και μου είπε ... ...

Βαγγέλης: (χεστήκαμε ρε φίλε) Μπράβο ρε Γιάννη!

Γιάννης: Α μπράβο μου είχε πει και ο ... ... τότε που εγώ ... ... χαχα ναι ήμουν πρώτος, εγώ άσε που να στα λέω ... ...

Βαγγέλης: Μαρία έχεις το αμάξι να πάμε καμιά βόλτα, βαρέθηκα εδώ (με τον μα#@$κα!)

Γιάννης: Α το δικό μου αμάξι είναι άσπρο και ... ...

Βαγγέλης: Ρε Γιάννη πάψε να πετάγεσαι και να μιλάς για σένα, μας έσπασες τα νεύρα!

Γιάννης: Εγώ? Εγώ?! Μιλάω για μένα? Που έχω ... ... και είμαι ... ... Εγώ?

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ δε μπορώ άλλο τους Me sters….

Είχε πάει 3 ηώρα το ξημέρωμα. Το σημείωμα που είχε αφήσει η νεαρή φοιτήτρια στην είσοδο της πολυκατοικίας, και προειδοποιούσε για το σημερινό πάρτυ, είχε μισοσκιστεί! Η μυστηριώδης, περίεργη γριά του ισογείου, άρχισε να βάζει της φωνές, με όση δύναμη της είχαν αφήσει τα 70 χρόνια που κουβαλάει.

Και τι δεν έχει ειπωθεί γι’αυτήν! Ότι ήταν σε ψυχιατρείο, ότι ο άντρας της την είχε παρατήσει κι από τότε δε μιλάει σε κανέναν, ότι δεν έχει φίλους, ότι έχει φάει τις γάτες της... Κι άλλα φρικιαστικά πράγματα που δεν μπορεί να φανταστεί ένας απλός άνθρωπος. Μα κι αυτή, δε σταματούσε να δίνει δικαιώματα. Ανοίγει συνέχεια την πόρτα της όταν κάποιος μπαίνει στην πολυκατοικία και κοιτάει μ’ενα μισό, σκοτεινό βλέμμα, μουρμουρίζοντας. Κάποιο μέρα έριχνε κατάρες σε ένα παιδί που είχε λερώσει με σοκολάτες τις σκάλες, και πάρα πολλές φορές την έχουν ακούσει από τα γύρω διαμερίσματα να μιλάει και να φωνάζει μόνη της. Είχε δημιουργήσει μια εικόνα κακιάς μάγισσας, που χτυπημένη από τη μοναξιά τόσα χρόνια ξεσπά σε όποιον βρει γύρω της. Ένας θηλυκός, ανήμπορος διάολος που προσπαθεί να κάνει όλους γύρω της να τη μισήσουν. Και τη μισούσαν.

Ήταν 3 ηώρα και η γριά στο ισόγειο είχε σηκώσει το τηλέφωνο να πάρει την αστυνομία φωνάζοντας και βρίζοντας! Είχε την κατάλληλη αφορμή να πάρει το αίμα της πίσω από όλον τον κόσμο. Ήταν ξημερώματα, έκαναν φασαρία. Το δίκιο, απόλυτα με το μέρος της. Η αστυνομία θα ερχόταν και θα έκανε μήνυση στη φοιτήτρια που τολμά να περνά τόσο καλά, που κάνει αυτά που δεν έκανε αυτή σε όλη της τη ζωή. Η ζήλια και η παραξενιά είχε κερδίσει.

Όμως τότε, με το ακουστικό στο χέρι, ήρθε στ’ αυτιά της ένα από τα τραγούδια από το πάρτυ πάνω, από αυτά τα "σατανικά" που ακούν τα παιδιά σήμερα και της είχαν πάρει τ’αυτιά όλο το βράδυ. Όμως αυτό ήταν κάπως διαφορετικό. Αυτό από κάπου το ήξερε, κάτι της θύμιζε.

«Μη μου θυμώνεις μάτια μου, που φεύγω για τα ξένα...πουλί θα γίνω και θα’ρθω πάλι κοντά σε σένα». Μα’ναι ήταν αυτό που της είχε αφιερώσει ο άντρας της, πριν από κοντά μισό αιώνα. Τότε που ο ήλιος έλαμπε στα μάτια και στην καρδιά τους, και η αγάπη έλουζε κάθε μέρα τα ξανθά της μαλλιά. Όταν ένοιωθε τη νιότη να καίει μέσα της. Και θυμήθηκε τη ζωή που άφησε πίσω, αυτή που φοβήθηκε να ζήσει. Είδε με τη ψυχής της τον εαυτό της να στέκεται εκεί, 3 τα χαράματα, με μίσος για τα τραγούδια, μίσος για τη ζωή. Ξαφνικά ένα τεράστιο βάρος πλάκωσε την καρδιά της, δεν μπορούσε να ανασάνει. Μα ταυτόχρονα ένιωθε την καρδιά της να πετά σαν πουλί πάνω από το μικρό διαμέρισμά της, πάνω από την ασήμαντη ζωή της, και να πηγαίνει στον τρίτο όροφο, στο πάρτυ και να τραγουδά με τα παιδιά, να αγκαλιάζεται με όλους και να γελά! ναι να γελά, με όλες τις αναμνήσεις, με το παρελθόν που βλέπει στο παρόν αυτών των παιδιών.

- Άμεση δράση παρακαλώ.

- ...

- Παρακαλώ μιλήστε

- Συγνώμη, έκανα λάθος...

Την επόμενη μέρα, κάπου στο μεσημέρι, το κουδούνι ξύπνησε τα παιδιά στον τρίτο όροφο. Είχαν κοιμηθεί δυο τρεις ώρες μετά το χθεσινοβραδινό ξενύχτι και με δυσκολία μπορούσε κάποιος να πάρει την απόφαση να ανοίξει την πόρτα. Όταν τελικά κατάφερε να σηκωθεί η φοιτήτρια και να ανοίξει, δε βρήκε κανέναν, παρά μόνο μια μεγάλη ζακούλα γεμάτη ζεστές τυρόπιτες και κουτιά από γάλα. Και μέσα το σημείωμα που είχαν βάλει πριν το πάρτυ στην είσοδο της πολυκατοικίας, με γραμμένη από πίσω μια φράση, με ένα μπλέ ξεθωριασμένο στυλό: «Να δυναμώνετε τη μουσική κάπου κάπου, σας παρακαλώ»

Τα παιδιά, ποτέ δεν κατάλαβαν ποιός το έγραψε. Αυτός που το έγραψε όμως, ξέρει...