Τελικός σήμερα. Στην Αθήνα μας!

Όλα τα μάτια το βράδυ είναι στραμμένα στο Ο.Α.Κ.Α.

Όλα;

μμμ...

Συμβουλή προς άντρες: Για καλό και για κακό, προσπαθήστε να είστε σίγουροι που και με ποιές "φίλες" βγήκε η αγάπη σας σήμερα το βράδυ, επειδή βαριέται να δει μπάλα. Είναι ύποπτη μέρα. Και στατιστικά να το δεις δηλαδή, σε κάτι τέτοιες μέρες γίνεται το κακό......

Δευτέρα απόγευμα, για καφέ στην πλατεία εδώ στο Παγκράτι. Γνωστές και μη φυσιογνωμίες μπαινοβγαίνουν στιγμιαία στις άκρες από το βλέμμα μου αλλά εγώ αρνούμαι να διακόψω την ιεροτελεστία με το όνομα: «ανάγνωση ελευθεροτυπίας». Με τους γνωστούς-αγνώστους αριστερίζοντες και μη κονδυλοφόρους στις επάλξεις (νομίζουν), προσπαθώ να αντιληφθώ τον παλμό αυτού του κόσμου, αυτής της κοινωνίας. Ίσως ζητάω πολλά από εβδομήντα φύλλα μη ανακυκλώσιμου χαρτιού (αφού είμαστε στην Αθήνα ντε.,,). Αλλά ποτέ δε ξες από πού σού’ ρχεται.

Το εξώφυλλο αδιάφορο εως ανυπόφορο. Πολιτικοί άρχοντες και φίλοι αυτών που έκλεψαν λεφτά (σώώώώπα, πότε έγινε αυτό!), θέσεις από πριν πουλημένες για μια δουλειά νευρωτική (και σου’λεγα, παρτο το γ@#^#$νο το απολυτήριο!), πάλι πολιτικές, περί εκμετάλλευσης ονομάτων της ιστορικής μας περιφέρειας (3000 χρόνια ιστορία, για να τα εκμεταλλεύονται πολιτικά, ξενέρωτοι βορειο-Ατλαντικο-τσιφλικάδες), δύο συμπαθείς κορασίδες να ποζάρουν με μια μασκότ (αλήθεια το παιχνίδι που θα γίνει την Τετάρτη τελικά είναι ο τελικός του πρωταθλήματος vodafone ή του Sony League;) και άλλα, μικρά χαριτωμένα. Η καταλληλότερη αφορμή για δυο τρεις γεμάτες γουλιές γλυκού ελληνικού, και ένα νεύμα με χαμόγελο στην δίμετρη κοπέλα του δίπλα καφε (γαμώτο πάλι ξεχάστηκα και κάθισα εδώ!).

Καλά αρχίσαμε στην δεύτερη σελίδα, με φωτογραφίες για εκδηλώσεις και επίμοχθες αποστολές στη Σμύρνη που βράζει (όπως και όλη η Τουρκιά αυτήν την εποχή), τι μου το χαλάς μετά με Ντόρες, Γιώργηδες και λοιπούς κληρονόμους. Κι ο Μπάμπης, ο γιος του δικηγόρου, δικηγόρος έγινε, σιγά το θέμα.

Ααα, ωραία, αρχίσαν οι γελοιογραφίες. Τι ελκυστική θα ήταν μια εφημερίδα μόνο με σκίτσα! Σε 5 σελίδες θα τα έλεγε όλα, απλά, λακωνικά και πάντα εύστοχα (καταπληκτικός Καλαϊτζής, μαεστρος ο καμένος, ασυναγώνιστος ο Στάθης). Χωρίς μπλα μπλα αναλύσεις και τρίχες κατσαρές. Μμμ τι άλλο, παρασκήνια (να διαβάζω πότε φεύγει για κατούρημα ο υπουργός δε με νοιάζει, έτσι κι αλλιώς αν είχαν να πουν κάτι ουσιαστικό, απλά δε θα το έλεγαν), άρθρα μετά, στο ίδιο κλίμα, στην ίδια θεματολογία…Μπααα, βαριέμαι να τα διαβάζω, ίσως το βράδυ. Ωπ, τι βλέπω, επιστρέφουμε λέει στο Ψυχρό πόλεμο. Αντιβαλλιστικά συστήματα και ραντάρ από Αμερικάνους, στην άμεση γειτονία της Ρωσίας. Τι λε ρε. Φοβερό! Ωραία, ας ζήσουμε κι εμείς κανα πόλεμο μπας και σταματήσουν να μας κατηγορούν οι «σοφοί» ημών πρόγονοι, τα παιδιά της δυσκολίας και της φτώχιας. Σελίδα 12 στάνταρ για Ισραήλ θα λέει και για Χαμάς… Αχά, τι είπα! Μέσα έπεσα. Οι Ρουμάνοι ψηφίζουν (και ξυνόμουνα χθες) και ο Σαρκοζής ετοιμάζεται να κυβερνήσει.

Ααα, εδώ έχουμε θέμα. Είμαστε τόσο τυχεροί να ζούμε σε μια εποχή (και η επιστήμη ακόμη πιο τυχερή) όπου ζει ένα θαύμα της φύσης. Ένας άνθρωπος που από μόνος του αποτελεί στοιχείο προς έρευνα. Ο Στίβεν Χόκινγκ, που άξια μπαίνει στη λίστα των μεγάλων αστεριών στο γαλαξία της παγκόσμιας γνώσης. Έδωσε (άλλη μια) διάλεξη μπας και καταφέρει να μας μεταδώσει αυτό το μεγαλείο που έχει κατανοήσει ο ίδιος, Το Θεό που του παρουσιάστηκε μέσω της Φυσικής, τις υπέροχες πτυχές αυτού του μάταιου (sic) κόσμου. Ωπ, να και το Πανεπιστήμιο το δικό μας. Θα του κάνουν λέει πλατεία και η Ακαδημίας θα γίνει υπόγεια! Ε ρε γλέντια! Να σταματά ο ταρίφας στη μέση του τούνελ να ξεφορτώσει την καθηγητούκλα και οι βρισιές να κάνουν αντίλαλο για κάνα πεντάλεπτο (λακα..λακα..λακα…άνας σου ρε…άνας σου ρε…άνας σου ρε…ργιολη..ργιολη…ργιολη).

Επιτέλους φτάσαμε στις τέχνες, να δούμε τι παίζει. To φεστιβάλ των Κανων γιορτάζει 60 χρόνια, αλλά οι ταινίες φέτος δεν εντυπωσιάζουν…εκθέσεις γλυπτών, μάλιστα…πρώτο Ελληνοαμερικανικό φεστιβάλ κινηματογράφου στο Χόλιγουντ ενδιαφέρον…Άριστα στην διεθνή έκθεση βιβλίου της Σαλονίκης (σε πείσμα σπουδαιοφανών απομονωμένων εξυπνο-ηλίθιων) μμμ και δυο σελίδες γεμάτες προτάσεις για θέατρο, μουσική, χορό και διαλέξεις σε όλην την Ελλάδα.

Μααα, που είναι η Βανδή, που είναι ο Ρουβάς; αφού όόόλη η Ελλάδα με αυτούς ασχολείται, αφού όόόλοι αυτους προβάλλουν κι εμείς οι «ποιοτικοί» οι «εναλλακτικοι» οι μη σκυλάδες δεν έχουμε που να παμε! Ε ανοίξτε τα στραβά σας και πάρτε μυρωδιά ότι στην Αθήνα τουλάχιστον γίνεται ένα όργιο μουσικο-θεατρικών παραστάσεων και εκθέσεων που δε γουστάρει τη μίρλα και την κλάψα σας, αλλά ώριμους καλόπιστους θεατές. Και τους έχει, ευτυχώς. Ωχ τι κάνει ο Άρης εδώ;

Α ναι, Δευτέρα, έχουμε σπορ ένθετο. Έτσι, γουστάρω Αυτοκράτορα να επιστρέφει με το νόμο του Αλεξάνδρειου (δεν θα ξεχάσω τις εποχές που μάθαινα τι είναι το μπάσκετ, πηγαίναμε ΠΑΟΚτσήδες, Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί στο Αλεξάνδρειο και βλέπαμε το μύθο που έχτιζε ο Άρης σιγά σιγά). Τι άλλο; τελικός τελικός και μόνο τελικός. Συνελήφθη λέει 27χρονος να πουλά εισητήριο για 7000 Ευρώ! Ρε πλάκα μας κανετε; Εδώ σπουδάζουμε 8 χρόνια Οικονομικά και τρώμε τα μούτρα μας και ο άνθρωπος σε μια μέρα έκανε επένδυση με κέρδη 2500%! Αισχροκέρδεια λέει. και ρωτάω: ήθελε αυτός που τα αγόρασε να τα δώσει; Ήθελε! Τα Εκατομμύρια ευρώ που έκλεψαν με τα ομόλογα ήθελαν να τα δώσουν οι ασφαλισμένοι; Όχι. Ποιος συνελήθφη από τους 2 "απατεώνες"; Μπράβο…

Λίγο Ράδιο «Ε», μια δόση Πανελλήνιες (τι ωραία που είναι να διαβάζεις για αυτές άνετος!) και φτάσαμε στο τέλος. Άστατος λέει ο καιρός, βροχές και πτώση θερμοκρασίας αλλά έχω σκάσει όλη μέρα στο κέντρο. Α, τελείωσε και το καφεδάκι. Αντε πάω καμιά βολτίτσα. Απόγευμα είναι όλο και κάποιος θα έχει όρεξη. 2 ευρουλάκια στο τραπέζι, εφημερίδα στο χέρι και δρόμο. (Την επόμενη φορά μη το ξεχάσω: για καφέ δίπλα, όχι εδώ πάλι!)

σεργιάνι με το Νίκο Παπάζογλου...

... Ο δρόμος που δεν έπαιρνες σού 'τρωγε την ψυχή,

ξοπίσω καθώς άφηνες κι αυτό το σταυροδρόμι.

Το ξέρω πως σε βάραιναν αόρατοι σταυροί

και έβλεπα να γέρνουνε οι όμορφοί σου ώμοι. ...

Αυτοεξόριστος. Για τον εξαγνισμό.

Αν υπάρχει, αν είναι δόκιμη η μανία μας αυτή.

Να καθαρίζουμε τoν εαυτό μας. Καμιά, καμιά χαρακιά του χρόνου πάνω μας.

Κανένα σημάδι του πόνου.

Παιχνίδι του νου είναι κι αυτό. Και ανώριμοι, σαν του Μάη τα κεράσια, παίζουμε.

Κι ας μας φώναζαν: η καρδιά είναι παντού. Δεν φεύγεις απ’ αυτήν.

Δε φεύγεις από τις χαρές τις, μήτε τη δυστυχία της.

Παίζουμε. Από πριν χαμένοι.

Μέχρι να αρχίσει η νοσταλγία, να σφίγγει τη θηλιά.

...Κρύβει πόνο ένα τέτοιο ταξίδι στα παλιά

τότε που μόνα μου σύνεργα δυο μάτια

να ρουφάν το ηλιοβασίλεμα αργά

κι άλλοτε πάνω στης βιτρίνας τα εργαλεία

να ξεροσταλιάζουν λαίμαργα...

Δεν είναι καλοπληρωτής ο χρόνος. Ακόμη περιμένω τους τόκους.

Μέχρι να το καταλάβω, την πάτησα. Μην του δανείζεις.

Καημένα νιάτα. Οξύμωροι συνδυασμοί, μα αληθινοί.

Αληθινοί όταν σέρνονται πίσω από σκόνες, απρόσκλητα θεάματα,

στις γειτονιές αυτής της Άνοιξης.

Και ανεύθυνα απατηλοί, όταν βασίζεσαι πάνω τους.

...Ρίχνω στα μάτια μου ένα φως

και κάνω ανάκριση μονάχος,

ο χωρισμένος μου εαυτός

είναι που χώρισε το κόσμο

από λάθος...

Θα στα πω Ζωή. Δε ξέρω από κολακείες εγώ.

Τα σύνορά σου είν’ ο έρωτας.

Έξω δε μπορείς να ανασάνεις.

Μέσα δε μπορείς να καταλάβεις.

Να καταλάβεις εσένα κι εμένα, πως προχωρούμε

ασταμάτητα, προς τη δύση.

Άλλη μια αγάπη, στρίβει στο σοκάκι.

Μαζί σου. Συνοδεύεις τις πιο όμορφες, πάντα.

Εύκολα, εύκολα σου δίνονται. Οι αδύναμοι.

Δε σε εξαφάνισα, σε είχα εδώ πάνοπλη. Κι εσύ

έχασες. Ναι έχασες, μοναξιά μου.

Τώρα που σε νίκησα, τι να φοβηθώ δε μένει.

Ούτε να ονειρευτώ.

Μένει μόνο να ζήσω. Ελεύθερος.

2 πράγματα δε μπορεί να κερδίσει ο άνθρωπος

το θάνατο και τις ορμόνες του

Υ.Σ. Love is our secret weapon.

Πολλά λόγια για τη χθεσινή μέρα δε μπορώ να πω! Δε βγαίνουν, δε μπορώ να εκφραστώ. Ήταν απίστευτα όλα!! Μπράβο στην Πανάθα για το τέταρτο αστέρι, μπράβο στον Αυτοκράτορα του Ευρωπαϊκού μπάσκετ τα τελευταία 20 χρόνια.

Θα κάνω όμως μια ευχή… Μακάρι όλοι οι αγώνες στη χώρα μας να ήταν σαν τον χθεσινό. Όχι μόνο γιατί κέρδισε ο Παναθηναϊκός. Δεν έχει τόση σημασία ο νικητής. Καλά… Έχει σημασία, αλλά πιο πολύ έχει αυτή η γιορτή που ζήσαμε. Τα μαθήματα που πήραμε από Ρώσους και κυρίως από τους Ισπανούς!

Το απόγευμα, οπαδοί της Μάλαγα και της Ταου, με 7 τρομπέτες(!!), 4 τρομπόνια, 2 σαξόφωνα(!!!) και δυο τύμπανα, μου χάρισαν προσωπικά την πιο όμορφη ατμόσφαιρα που έχω δει σε αγώνα. Μουσική ασταμάτητη με ρεπερτόριο απίστευτο! Έξοχη μουσική υπόκρουση για μπάσκετ!

Και το βράδυ, πέρα από τα πανηγύρια για το τρόπαιο, είχαμε την τύχη να δούμε στο γήπεδο ένα φανταστικό παιχνίδι, με το τελικό σκορ να τα λέει όλα.

Δεν θέλω να τα ισοπεδώνω όλα, ή να πέφτω σε μίζερα συμπεράσματα, αλλά αυτό που είδα, μόνοι μας οι Έλληνες ακόμα δεν είμαστε ώριμοι να το οργανώσουμε και να το κάνουμε πραγματικότητα. Οικογένειες με μικρά παιδιά, γυναίκες μόνες (αχ βαχ κάτι Ρωσίδες και κάτι Ισπανίδες…), εφηβικές παρέες, ταξίδεψαν όλη την Ευρώπη να έρθουν και να δουν όχι την ομάδα τους, αλλά το Final Four! Όχι να χαρούν νίκες αλλά να χαρούν με το άθλημα! Και στο τέλος, όλοι μαζί να βγάζουμε φωτογραφίες και να δίνουμε συγχαρητήρια ο ένας τον άλλον, ανταλλάσοντας κασκόλ, χαμόγελα και πολιτισμό.

Κι έλεγα από μέσα μου, δε μπορεί, κάποιος Ρώσος νευριασμένος θα κάνει φασαρία, κάποιος μεθυσμένος Ισπανός θα βρίζει κανέναν Έλληνα. Ίσως για να επιβεβαιωθώ ότι δεν είμαστε μόνο εμείς που τα κάνουμε αυτά. Οι μόνοι όμως που έβριζαν Έλληνα ήταν οι (περισσότεροι δυστυχώς) οπαδοί του Παναθηναϊκού, της Ελληνικής ομάδας! Τον Έλληνα που κάθε καλοκαίρι τα τελευταία χρόνια μας γεμίζει χαρές με την Εθνική ομάδα. Τέλος πάντων, ο καθένας αντιδρά σύμφωνα με αυτό που είναι όπως είπε σωστά και ο Παπαλουκάς μετά, ο οποίος ήταν με διαφορά ο καλύτερος παίκτης χθες στο γήπεδο.

Πάντως για να είμαστε δίκαιοι, η ατμόσφαιρα ήταν φανταστική χθες. Χωρίς ακρότητες, πέρα από κάτι άθλια συνθήματα που αναφέραμε πριν. Και όλοι δώσαμε ένα μάθημα κυρίως στους ίδιους μας τους εαυτούς για το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε στο γήπεδο. Αλλά τα Play 0ff του πρωταθλήματος έρχονται, εκεί θα δούμε πόσο βοήθησε αυτή η γιορτή.

Υ.Σ. Πρωταθλητές στις καρδιές μας, οι χορεύτριες από τη Λιθουανία οι οποίες έκαναν απίθανα πράγματα και όχι μόνο! Και μας έκαναν να φωνάζουμε: "Πάρε ταϊμ άουτ !" :P Κλείνω με μια φωτογραφία για να καταλάβετε...

Πως τα φέρνει καμιά φορά… Μέσα στην απίστευτη ατυχία, να σου’ ρχεται από τον ουρανό ένα μαγικό χαρτάκι!

Μεσημέρι, Βασ. Σοφίας, πανικός, και ο σκαραβαίος παραδίδει πνεύμα. Τα ηλεκτρικά απ’ ότι έμαθα μετά. Φωνές, βρισιές από τους αφηνιασμένους οδηγούς αλλά το αμάξι δε μπορει να κουνηθεί! Πώς να το κάνουμε!

Στο κέντρο του δρόμου, στο κέντρο της Αθήνας, ώρα αιχμής, χαλασμένο αμάξι, τα συννεφα δείχνουν βροχή, το αμάξι ανοιχτό, και η κουκούλα δεν κλείνει!

Και, το σημαντικότερο, 2 ώρες καθυστέρηση από τη δουλειά!

Και κάπου εκεί, μέσα στα κορναρίσματα και τις φωνές, χτυπάει το τηλέφωνο…

- Γεια σας…

- Ναι ποιος, πες μου γρήγορα.

- Από την cosmote είμαστε.

- Ναι τι θέλετε τώρα δε μπορώ να μιλήσω!

- Απλά σας ενημερώνουμε ότι κερδίσατε 2 εισιτήρια για το Final Four του μπάσκετ!

Περάστε αν θέλετε την Τετάρτη να τα παραλάβετε! Συγχαρητήρια!

Τέζα…

Υ.Σ. Ά ρε Γιάννη!!

Υ.Σ. 2 Το 2ο εισιτήριο για το Final Four είναι ορφανό ακόμα…

Υ.Σ. 3 (άσχετο) Όχι άλλο Βερνίκο! Έλεος!

Ότι κι αν είναι οι Άγγελοι, ας κατέβουν κάτω στη ζωή, τους προκαλώ…

Ότι κι αν είναι τ’ άστρα, εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω…

Όσο ψηλά κι αν είναι ο ουρανός, δε μας φτάνει...

Ότι κι αν είναι ο παράδεισος, δε μου αρκεί…

έχω εσένα…