Η κατάλληλη εποχή, η κατάλληλη ηλικία, η κατάλληλη αφορμή. Τι άλλο να περιμένεις για να στήσεις ένα ταξίδι; Λεφτά... Μαζέψαμε κι από αυτά!

Πορτογαλία ήθελα πάντοτε να πάω. Υπάρχει κάτι σ' αυτή τη χώρα που με τραβάει. Αισθάνομαι ότι είμαστε πολύ κοντά στους Πορτογάλους και στη νοοτροπία αλλά και στο πως συνυπάρχουμε με τον υπόλοιπο κόσμο. Βέβαια το σχέδιο για Πορτογαλία είναι οδικό ταξίδι κι όχι αεροπορικό. Μου αρέσει πάντα να ταξιδεύω στη Γη, να είμαι μέσα στο ταξίδι, να το ζώ. Θα γίνει κι αυτό. Αλλά προς το παρόν, Τετάρτη πετάμε για Λισαβόνα!

Το πρόγραμμα είναι 3 μέρες Λισαβόνα - 4 μέρες Ισπανία. Τι θα προλάβουμε να δούμε σε τόσο λίγο χρόνο δε ξέρω, αλλά υπόσχομαι μόλις γυρίσω να μεταφέρω εδώ τις εικόνες και τους ήχους από εκείνη, τη δυτική πλευρά της Ευρώπης, όπως και με την Πόλη.

Φυσάει το αεράκι στην Πέλλα. Ευτυχώς μετά από καιρό, ένα δροσερό βράδυ. Βέβαια με τόσα δάση και νερά γύρω μας, είναι λογικό να μη νοιώθουμε τη ζέστη της Αθήνας εδώ.

Ήρθε ο βοριάς απόψε. Δεν είναι ζεστός, ώστε να μαλακώσουν τα ροδάκινα. Αλλά ψυχρός, όσο μπορεί μέσα στον καύσωνα. Να διευκολύνει λίγο τη ζωή των αγροτών που για άλλη μια μέρα θα σηκωθούν από τις 5, να μαζέψουν τους εργάτες, να φιλήσουν το παιδί στο ζεστό κρεβάτι και να κινήσουν για το μάζεμα των κόπων μιας χρονιάς.

Έχω εξαφανιστεί και από το blog και από τις εκπομπές. Αλλά πιστέψτε με, δεν είναι ότι δεν έχουμε υπολογιστές εδώ, ή γρήγορες συνδέσεις. Όσο περίεργο κι αν φαίνεται σε μερικούς, στη σημερινή εποχή, όλη η Ελλάδα, από την Αθήνα μέχρι το μικρότερο χωριό, εξελίσσονται μαζί, μαθαίνουν τα ίδια πράγματα, προχωρούν στον ίδιο δρόμο χέρι χέρι, κανείς δε μένει τόσο πίσω ώστε να χαθεί.

Το θέμα είναι ότι όλα είναι διαφορετικά εδώ. Υπάρχουν τα πάντα, αλλά δεν υπάρχουν σε τέτοιο βαθμό όπως στις πόλεις. Έχουμε και ADSL συνδέσεις, αλλά δε σε τραβάει το διαδίκτυο όσο στην Αθήνα. Και κυρίως, δε σου είναι τόσο χρήσιμο. Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα έξω να κάνεις. Και δε μιλάμε για δουλειές, αλλά για οτιδήποτε μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς όμορφα και άνετα.

Φυσικά και στις μεγάλες πόλεις έχεις περισσότερα πράγματα να ασχοληθείς, αλλά δε μπορείς να τα κάνεις όλα, και σίγουρα, πολλά θα ήθελες να μην τα κάνεις καθόλου. Για σκέψου σε μια μέρα: να πήγαινες σε μια γειτονική πόλη για καφέ, μετά να έκανες ένα πέρασμα στην αγορά της γειτονιάς σου, να καθόσουν για 2ο καφέ κάπου με φίλους που ήρθαν από αλλού, να πήγαινες σπίτι για μεσημεριανό, μετά μια βολτίτσα με το αυτοκίνητο σε κάποιο βουνό, να κατέβαινες απόγευμα σε μια ταβέρνα για να τσιμπήσεις κάτι, και σε μια ώρα, κατά τις 7.30, να ήσουν 90 χλμ. μακριά, σε μια υπέροχη παραλία να έκανες το απογευματινό (το καλύτερο από όλα) μπανάκι στη θάλασσα. Κατά τις 11, και μετά από ένα μπάνιο στο σπίτι να φύγει η αλμύρα, όλοι οι παλιοί συμμαθητές μαζεμένοι στο καφέ, να τα λέμε για όλα αυτά που δε ζούμε πλέον μαζί, και μετά, στη 1 το βράδυ να χωριζόμαστε για να καταλήξει ο καθένας με την παρέα σε ένα τοπικό club που το δουλεύουν γνωστοί και φίλοι, ώσπου να βαρεθούμε ή να ξημερώσει. Και αύριο, πάλι από την αρχή…

Αυτή θα μπορούσε να είναι η περιγραφή κάθε μιας από τις μέρες μας εδώ.

Όλα αυτά που κάνουμε εδώ σε ένα μερόνυχτο, στην Αθήνα ή στη Σαλονίκη πιθανών να χρειαζόμασταν μια βδομάδα να τα καταφέρουμε, κι αυτό με αυστηρό προγραμματισμό. Ναι, προγραμματισμό. Αυτή είναι η λέξη. Αυτό είναι που δεν υπάρχει εδώ. Δε σε κρατά δεμένο και με μια συνεχή αίσθηση της αγωνίας: τι θα κάνω μετά, σε λίγο, αύριο, την Τρίτη, σε μια βδομάδα. Είσαι ελεύθερος να ζήσεις όπως εσύ αισθάνεσαι εκείνη τη στιγμή. Ειδικά εμείς που ήρθαμε για διακοπές, για μια ανάσα ανάμεσα στις τρεις εξεταστικές.

Φυσάει ακόμη το βοριαδάκι, θα το εκτιμήσουμε περισσότερο αύριο το μεσημέρι, που θα είναι λίγο πιο ανθρώπινα τα πράγματα όσον αφορά στη ζέστη. Όπως εκτιμάμε όλα τα βοριαδάκια στη Ζωή μας, μόλις νιώσουμε τη κάψα του μεσημεριού.

Φώτο: Παριστάνοντας τον προβληματισμένο, στο πάρκο των καταρρακτών της Έδεσσας

Τυπικές τηλεφωνικές κουβέντες για ποτάκι...

στην Αθήνα...

- Έλα ρε τι κάνεις;
- Που είσαι ρε φίλε, όλα καλά, εσύ;
- Μια χαρά μωρέ. Πάμε για κανα ποτάκι να τα πούμε;
- Ναι ρε φίλε, έγινε. Πέμπτη είναι καλά;
- Αυτή τη Πέμπτη;
- όχι ρε, την άλλη!
- Χαχα, έλα που με δουλεύεις κι όλας.
- Δε σε δουλεύω! η Πέμπτη που μας έρχεται είναι σε τρεις μέρες ρε, έπρεπε να με πάρεις νωρίτερα!
- . . .
- Λοιπόν, την άλλη Πέμπτη στο μπαράκι "Ο Γιώργος" στις 9 οκ;
- Εντάξει, όπως θες.
- Απλά να ξες ότι στις 11 πρέπει να έχω φύγει γιατί την άλλη μέρα το πρωί έχει η μάνα μου γιόγκα και πρέπει να την πάω.
- Καλά, τι να κάνουμε. Έλα τα λέμε!
- Γειά σου!

στη Σαλονίκη...

- Δικέ μου, τι γίνεσαι;
- Που σαι πασάκα μου; Έχω να σε δώ χρόνια!
- Ε τι να κάνω, έμπλεξα με γκόμενες.
- Ωραίος ο Γκουσγκούνης μου.
- Πάμε για κανα ξυδάκι;
- Έγινε. Αύριο έλα εκεί κοντά στο σπίτι μου, στην Παύλου Μελά, έχει και γαμώ τα μπαράκια.
- Που κοντά στην Π.Μελά;
- Εεε, έλα μωρέ, στη Παύλου Μελά σε λέω, θες να σου δώσουμε και χάρτη;
- Χαχα, οκ ρε θα είμαι εκεί το βραδάκι. Άντε θα τα πούμε!
- Ναι ρε φιλαράκι. Έλα εκεί και μιλάμε! Μπααι!
- Γειά!

στο Χωριό...

- Έλα ρε μαλάκα, πηγαίνω στου Μάκη για ποτό. Τσακίσου κι...
- Σε βλέπω.
- Ά εδώ είσαι, κλείνω.

Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω, κι ίσως να μη μπορέσω ποτέ, αυτή την αστείρευτη ανάγκη των ανθρώπων να χειροκροτούν και να λατρεύουν «ηγέτες». Μου είναι εντελώς αδιανόητη η χαρά που δίνει σε έναν άνθρωπο να συνωστίζεται μαζί με χιλιάδες ακόμη, και κουνώντας χρωματισμένες σημαιούλες να φωνάζει το όνομα του αρχηγού, του μεγάλου σωτήρα, νομίζοντας ότι αυτός εκεί πάνω μάχεται για το καλό τους. Έχοντας της εντύπωση πως ο “εκλεκτός του λαού”, υπερασπίζεται τα συμφέροντά τους, νοιάζεται για τον καθένα προσωπικά, έχει τα ίδια όνειρα και τους ίδιους στόχους με αυτούς και την πατρίδα τους.

Είμαστε τόσο βλάκες που ακόμη πιστεύουμε ότι ο κάθε «ηγέτης» μας συμπονάει, νοιάζεται για μας. Είμαστε τόσο ηλίθιοι που εναποθέτουμε τις ελπίδες και τις ζωές μας, ξεφτιλίζοντας τις αξίες και τα πιστεύω μας, γλύφοντας και σκύβοντας το κεφάλι, σε αυτούς που το επάγγελμα τους είναι κυριολεκτικά πως θα καταστρέψουν ή καλύτερα πως θα λεηλατήσουν τη χώρα αυτή για να κερδίζουν. Πως θα αρπάξουν. Αντί εκεί πάνω στο βάθρο να βάλουμε τον εαυτό μας, να βάλουμε τον άνθρωπο, την αγάπη και τον έρωτα και να τα λατρεύουμε, βάζουμε ομοιώματα, ψεύτικα χαμόγελα και σακάκια, βάζουμε την απάτη και το γέλιο της αυτοικανοποίησης που τους διακρίνει. Ανθρώπους που ούτε να κοροϊδέψουν δεν είναι ικανοί, κι όμως μας δουλεύουν κανονικά. Δεν σκεφτήκαμε ποτέ πως νοιώθει η μύγα όταν τη διώχνουμε, κι όμως αυτό είμαστε. Μύγες γύρω από αυτούς που γλύφουμε και προσκυνάμε.

Αλλά, τι λέω! Αφού το όνειρό σου είναι το da capo και η καινούρια porche. Μήπως τους λατρεύεις γιατί είσαι σαν κι αυτούς; Γιατί κι εσύ, αν το φορούσες το σακάκι, θα άρπαζες ότι έβρισκες, από φτωχούς ή μη, θα έκαιγες κι εσύ για να χτίσεις, θα βύθιζες για να κερδίσεις, και θα γκρεμούσες για να κρατηθείς μέσα στο σακάκι; Mήπως είναι αυτό που πάντα ονειρευόσουν να γίνεις; Ή κάνω λάθος;

Y.Σ. Κράτησαν λέει ενός λεπτού σιγή στη Βουλή για τα δέντρα! Πόσο πιο γελοίο μπορούν να καταντήσουν το κοινοβούλιο οι κύριοι εκεί; Πιο πολύ κι από όσο είναι αυτοί;

Από το "Χαμηλές πτήσεις: Τίμα τον Πατέρα σου" του Αρκά, εκδόσεις γράμματα

Y.Σ. Μαζί με τα δάση, εκτός από τις ανάσες μας, καίγονται οι νεράιδες και τα ξωτικά που ζουν σ' αυτά. Καίγεται σιγά σιγά το παραμύθι και ο κόσμος που ονειρευόμασταν μικροί.