Αφιερωμένος σε όλους αυτούς που ψήφισαν "τοπικούς άρχοντες" επειδή αυτούς ήθελε το κόμμα τους, και σε όλους αυτούς που υποστηρίζουν ότι οι εκλογές είναι (ακόμα) η ανώτερη μορφή έκφρασης της Δημοκρατίας.

 Υ.Σ.    : Της ποιάς;

 Υ.Σ. 2  : Προυποθέσεις για τη Δημοκρατία σίγουρα είναι η ελευθερία, η ισότητα, η λαική κυριαρχία μα ξεχνάμε μία, ίσως τη σημαντικότερη από όλες... Τη κριτική σκέψη όλων εμάς που αποτελούμε την κοινωνία. Χωρίς αυτήν, χαιρετίσματα στην εξουσία!

 Υ.Σ. 3  : Γιατί η Δημοκρατία έχει απαιτήσεις, που αν δεν τις ικανοποιήσεις, φεύγει νύχτα και δεν το παίρνεις χαμπάρι!

 Υ.Σ. 3,5 : Καλό Σαββατοκύριακο! 

 Φώτο: Ο "εκλογικός χάρτης", όπως διαμορφώθηκε μετά τις φετινές νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές...

Θέλουμε δε θέλουμε, τα ωραία πράγματα στην Αθήνα είναι λίγα. Τα άσχημα είναι τα πολλά και τα μέτρια τα ακόμα περισσότερα! Γι' αυτό αυτήν την πόλη πρέπει να την αγαπάς πολύ για να τη ζεις. Και κάτι άλλο. Κυρίως εμείς οι "επαρχιώτες" (Θεέ μου, ζω σε μια χώρα με δύο πόλεις, την Αθήνα και την Επαρχία!) αυτό που ψάχνουμε από συνήθεια εδώ είναι η φιλική ατμόσφαιρα, η ζεστή αύρα στο μαγαζί που θα βγούμε (κυρίως για να διασκεδάσουμε). Να ξέρεις βρε αδερφέ έναν δυο μόλις θα πας, να πεις ένα γεια στο μπαρ, να βριστείς με κανένα γνωστό πριν, να σου κεράσουν και κάτι (όλα)... Γι' αυτό γουστάρω Παγκράτι! Και ακόμα περισσότερο πλατεία Βαρνάβα! Η κυρα Μαρία στο φούρνο που σου λέει καλημέρα, ο Παλιάκης που θα σου δώσει κανα καλαμάκι κι ας μην έχεις λεφτά πάνω σου, ο Μουστάκας στο περίπτερο που κυνηγάει τα παιδιά με τη μπάλα κλπ κλπ μη συνεχίσω βαριέμαι... Μια γειτονιά δηλαδή. Άνθρωποι παντού ωραίοι. Φοιτητές, καλλιτέχνες (και καλά), ηλικιωμένοι, μετανάστες σωστοί οικογενειάρχες, με τα παιδιά τους που τους χαίρεσαι, λυκειόπαιδα με τα εξωπραγματικά Modenas (τι στο δι&#&λο βάζουν και κάνουν ΤΕΤΟΙΟ ΘΟΡΥΒΟ;), ωραίες γυναίκες.. Ακόμα κι όταν μας πάρει η νύχτα οι δρόμοι είναι δικοί μας! Καμιά γιαγιά μόνο με το σκυλάκι της να μυρίζουν και τέτοια, ήσυχα πράγματα, ότι ώρα κι αν γυρνάς (ή βγαίνεις..). Κι αν βαρεθείς και μουχλιάσεις, παίρνεις το 209 ή ένα τρόλευ και σε 5' ακριβώς είσαι στον πανικό, δίπλα στα McDonalds στο Σύνταγμα. Έτσι απλά. Άσε το άλλο, που είναι μακρυά από την ΑΣΟΕΕ και μας προσφέρει έξτρα δικαιολογίες (για τον εαυτό μας κυρίως) σε περίπτωση απουσιών .. Το μόνο μείον είναι αυτή η Υμηττου που γεμίζει με αμάξια που βρίζουν και φανάρια που κορνάρουν, κόλαση πραγματική! Αλλά εμείς μακρυά απ' αυτά..
Λοιπόν βαριέμαι σπίτι, πάω Μπρίκι... Παγκράτι σου 'ρχομαι!

Φώτο: Οι γνωστοί Παγκρατιώτες οργανοπαίχτες Νώντας (κλαρίνο) και Μηνάς (κιθάρα) με κάτι Άγγλους θαυμαστές τους στο Άλσος Παγκρατίου την Άνοιξη του 1965

 Αααα τα ταξίδια με το αυτοκίνητο είναι άλλο πράγμα. Δε μπορώ καθόλου τα πλοία, με ζαλίζουν. Τα τραίνα τα βαριέμαι. Το αεροπλάνο σε πηγαίνει τόσο μακρυά χωρίς να δεις τίποτα από τη διαδρομή. Ενώ με το αμάξι, μπορείς να την απολαύσεις! Μακρυά από τις πόλεις και τις αφόρητες Εθνικές οδούς, δρόμοι διασχίζουν βουνά και πεδιάδες, μέσα και όχι δίπλα στη φύση. Αυτά είναι τα ταξίδια που αγαπώ. Είμαστε τυχεροί γιατί η Ελλάδα έχει απίστευτα μέρη που μπορεί να διασχίσει κάποιος με αμάξι ή (ακόμη καλύτερα) με μια μηχανή. Από τη Φλώρινα ως τα βουνά της Πέλλας, την υπέροχη Ήπειρο, τα χωριά της Ξάνθης.

Εδώ και έξι χρόνια πάντως μου έχει καρφωθεί στο μυαλό κάτι άλλο, λίγο τρελό μα άκρως ελκυστικό. Δε μου φεύγει από το μυαλό η ιδέα να γυρίσω την Ευρώπη με αμάξι. Να ξεκινήσω από Θεσσαλονίκη και να φτάσω ως την Πορτογαλία διασχίζοντας όσες χώρες από την κεντρική και νότια Ευρώπη μπορώ. Το ξέρω θέλει χρόνο, χρήματα στην άκρη, καλή παρέα ή μάλλον την κατάλληλη παρέα για αυτού του είδους το ταξίδι, ένα αξιόπιστο αμάξι. Επίσης ξέρω πως αυτή τη στιγμή δεν έχω τίποτα από αυτα!  Έτσι για να χαίρομαι έχω λογαριάσει τα χιλιόμετρα, τα λίτρα βενζίνης που θα χρειαστώ (λίτρα παρακαλώ γιατί οι τιμές αλλάζουν), που θα σταματήσω και για πόσο, τι θα δω. Το μόνο που μένει είναι να κανονίσω τις "λεπτομέρεις" που ανέφερα λίγο πιο πάνω! Αλλά το ταξίδι αυτό θα το κάνω! Γιατί τι είναι ταξίδι; Να δω ένα καινούριο τόπο και να φύγω πάλι πίσω ή να ζήσω και τη διαδρομή, το "ταξίδι" αυτό καθεαυτό.. Πόσο πιο μεγάλη απόλαυση είναι να διασχίζεις την Ελβετία ή την Ανατολική Ισπανία από το να κερδίσεις 3 ή 4 μέρες παραπάνω στη Βαρκελώνη ή τη Λισσαβώνα. Γιατί να πάω στο Παρίσι να δω τον πύργο αυτόν που χρόνια τώρα τον βαρέθηκα από την υπερπροβολή και να μην πάω στην Νότια Γαλλία να χαρώ τα τοπία και τα κρασιά του κόσμου εκεί; Να γεύεσαι τη κάθε στιγμή, το κάθε μέτρο, την κάθε εικόνα, γνωρίζοντας και ζώντας τους ανθρώπους και τις κουλτούρες από μέσα, συνολικά. Αυτό σου προσφέρουν τα (μακρινά) ταξίδια με το αμάξι. Τα road trips που λέμε στο χωριό μου. Γιατί δε με νοιάζει ο προορισμός, προορισμός είναι τα πάντα στη διαδρομή.

 Αααα τα ταξίδια με αυτοκίνητο τα λατρεύω... Εσείς;

Φώτο: Η οδός Πατησίων όπως την έβλεπαν τα μάτια μου ένα χάραμα που κοιμόμουν και ονειρευόμουν όρθιος στο δρόμο για τη σχολή.

 Στις 31 Ιουλίου 1761, ύστερα από οκτώ μήνες ταξιδιού με προορισμό τον Μαυρίκιο, το δουλεμπορικό «L' Utile» της γαλλικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών ναυάγησε σ' ένα ερημονήσι - κουκκίδα στον Ινδικό Ωκεανό, που δεν είχε σχεδόν τίποτε άλλο εκτός από αυτό που δήλωνε η τότε ονομασία του: Sable, δηλαδή άμμο. Το πλήρωμα κατασκεύασε μια σχεδία και εγκατέλειψε το ανθρώπινο «εμπόρευμα» των περίπου 60 σκλάβων από τη Μαδαγασκάρη, δήθεν για να αναζητήσει βοήθεια. Η υπόσχεση δεν τηρήθηκε. Δεκαπέντε χρόνια μετά, ο Γάλλος ιππότης Τρομλέν, κυβερνήτης της κορβέτας «La Dauphine», ανέλαβε να διασώσει τους τελευταίους οκτώ επιζήσαντες - επτά γυναίκες κι ένα μωράκι οκτώ μηνών! - γράφοντας τον επίλογο ενός από τα πιο συνταρακτικά επεισόδια στην ιστορία της δουλείας (το νησί ακολούθως πήρε το όνομά του). Ωστόσο, κάποια κρίσιμα ερωτήματα παρέμειναν αναπάντητα: πώς επιβιώνει κανείς σε ένα νησί ενός τετραγωνικού χιλιομέτρου, με ελάχιστη βλάστηση, κανένα φυσικό καταφύγιο και καθόλου πόσιμο νερό; Και γιατί επιβίωσαν μόνο γυναίκες;

Από τα "Φωτογραφήματα" της Καθημερινής 

(απορία: Γατί παντού επιβιώνουν μόνο οι γυναίκες..;!)

   Μια εξαιρετική έκθεση,ιστορικά και αισθητικά συνεπής, διεξάγεται αυτές τις μέρες στον εκθεσιακό χώρο του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων στη γωνία των οδών Φιλλελήνων και Μητροπόλεως στο Σύνταγμα.
   Με τίτλο "Η Αττική γη υποδέχεται τους πρόσφυγες του '22" μας ξεναγεί στην Οδύσσεια των ανθρώπων που αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν από τα σπίτια τους, να αφήσουν τις περιουσίες και τις ζωές τους, και, όσοι τα καταφέρουν, να ξεκινήσουν ξανά από το μηδέν, στην άλλη όχθη του Αιγαίου.
   Φωτογραφίες, έργα τέχνης, κειμήλια, χάρτες και επίσημα έγγραφα της εποχής αποτυπώνουν το πολιτικό-κοινωνικό πλαίσιο στην Αττική του Μεσοπολέμου και φωτίζουν προσωπικές ιστορίες των προσφύγων. Των προσφύγων που προσπάθησαν, με πολλά προβλήματα να ενταχθούν στην κοινωνία, και χάρη στην ικανότητά, το φιλότιμο και την εργατικότητα τους, όχι μόνο ενσωματώθηκαν, αλλά πρόσέφεραν και πολλά στην οικονομική και πολιτισμική ανάπτυξη του τόπου.
   Την έκθεση, που εγκαινίασε η πρόεδρος της Βουλής, Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη, θα πλαισιώσουν και άλλες εκδηλώσεις, όπως βραδιές προβληματισμού και προσωπικές αφηγήσεις ανθρώπων που καταθέτουν τις προσωπικές τους αναμνήσεις από τα πρώτα χρόνια της προσφυγιάς.
   Μια έκθεση που την προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους, ανεξάρτητα από τις ρίζες τους, γιατί είναι ένα πραγματικό μάθημα της σύγχρονης ελληνική ιστορίας. Αλλά πολύ περισσότερο θα τη νοιώσουν και θα συγκινηθούν (γιατι όχι) άνθρωποι που έχουν στο αίμα τους και στο μυαλό τους τις αφηγήσεις των παππούδων τους από εκεί και τα βουρκωμένα τους μάτια όταν μιλούν για την "πατρίδα". Εγώ πάντως συγκινήθηκα...
   Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τον Απρίλιο του 2007. Τα ωράρια:
   Δευτέρα -Παρασκευή 9 π.μ.-8 μ.μ./ Σάββατο 9 π.μ.-5 μ.μ. / Κυριακή 9 π.μ.-3 μ.μ.

 Καλωσήρθα λοιπόν στον κόσμο των blogs, και πιο συγκεκριμένα στα blogs του  Musicheaven..! Θα προσπαθήσω να τα βγάλω πέρα και να γράφω όταν προλαβαίνω..!