Τι θα κάνω Θεέ μου!! Τι!! Κρίση, χρέη, λεφτά, καταστρεφόμαστε! Καταστρεφόμαστε! μελαγχολία! Άγχος! Δεν υπάρχει αύριο!!!

> θα μάθεις τις βασικές σου ανάγκες. θα τις ζυγίσεις ξανά και ξανά. θα γνωριστείς με αυτές. το φαγητό, τη στέγη, τους ανθρώπους, την επαφή. θα εκτιμήσεις αυτά που έχεις. θα μάθεις να κάνεις και όχι να αγοράζεις. να ζεις κι όχι να εξαρτάσαι. να μετράς τα πάντα με τη μεζούρα της ζωής κι όχι με το ταμπελάκι της τιμής.

θα φτιάξεις μόνος το χαλασμένο παράθυρο, θα μαθαίνεις τα νέα από τη γειτονιά, θα προσέχεις τις ντομάτες που έχεις βάλει και τις λίγες πιπεριές δίπλα, να τις κόψεις όταν πρέπει, να τις καθαρίσεις, να τις φας, θα συνεχίζεις το βιβλίο το απόγευμα, θα μαζέψεις δυο τρεις φίλους να ακούσετε μουσική, να παίξετε, να γελάσετε, να συνομωτήσετε για την κατάκτηση του κόσμου. θα αφήσεις τα ψεύτικα πρότυπα, θα διαβάζεις τη ζωή του Καζαντάκη κι όχι τη ζωή του Bill Gates γιατί δε θα σε ενδιαφέρει.

Θα αφιερώσεις χρόνο στην κοπέλα σου, τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου. ίσως κάπου εκεί βρεις και τον εαυτό σου που έχασες ανάμεσα σε δουλειά και ύπνο. θα ανακαλύψεις ξανά κι αυτή τη φορά από μέσα σου κι όχι να σου πουν τι είναι αγάπη, τι είναι ο έρωτας, η γυναίκα, ο άντρας. θα βρεις χρόνο να σκεφτείς απελευθερωμένος από εφημερίδες, τηλεοράσεις, περιοδικά, blogs, ειδήμονες και επιστήμονες, ελεύθερος από όσα σε σκλαβώνουν μέσα στα τεχνολογικά λούσα και κατασκευασμένα αρώματα. Μακριά από προϊόντα και προσφορές, διαφημίσεις και show. Τι θέλεις, τι έχεις, τι αξίζει, τι αξίζεις. τι πρέπει να κρατάμε, τι είναι υπερβολή, τι είναι πρόοδος  και τι είναι απλά εμπόρευμα.

θα σε ρωτάνε πόσα παίρνεις από τη δουλειά και δε θα θυμάσαι ακριβώς. Πάνω κάτω όσα χρειάστηκες για να αγοράσεις ψωμί, λίγα τρόφιμα, σπόρους να φυτέψεις, να φτιάξεις το ψυγείο, να πάρεις δυο τρία βιβλία, να πληρώσεις το ρεύμα, να βάλεις κάτι στην άκρη για ένα ταξίδι φέτος του χρόνου όταν μαζευτούν. Κι ως τότε θα κάνεις εκδρομές με φίλους, με ποδήλατα, στο βουνό. Θα βρίσκεις το δρόμο εσύ, δε θα στο λέει μια φωνή από ένα μηχάνημα. θα βρεις την ομορφιά μιας παραλίας, τη μαγεία ενός ηλιοβασιλέματος, μιας ζωής βγαλμένη από άλλες εποχές.

θα αφήσεις την άσχημη τερατώδη πόλη και θα εκτιμήσεις και πάλι τα αγαθά της ζωής στη φύση. θα βγαίνεις στην αυλή και θα βλέπεις άλλους δέκα, να ψήνουν καφέ να φωνάζουν τα παιδιά τους, θα μάθεις κιθάρα και θα την κουβαλάς μαζί σου και με λίγο τσίπουρο που θα φτιάξεις από το μικρό αμπέλι σου θα τους καλείς για γιορτή. θα βγαίνεις βόλτες χωρίς κινητό, θα δεις ότι υπάρχει ζωή χωρίς αμάξι, χωρίς 40GB memory, υπάρχει μουσική χωρίς itunes και γραφή χωρίς word.

θα δεις ότι τα chat rooms παλιά λεγόντουσαν bar, θα μάθεις ότι nicknames έλεγαν τα ονόματα, θα γνωρίσεις κόσμο μέσα από τα μάτια του, θα μαλώσεις και θα τα ξαναβρείς, θα απογοητευτείς και θα κλάψεις, θα κλάψεις για πράγματα σημαντικά, θα αγχωθείς για πράγματα σημαντικά, θα μισήσεις για πράγματα σημαντικά.

και εν πάση περιπτώση θα θυμηθείς τον τρόπο ζωής που έκανε ευτυχισμένο έναν άνθρωπο, έναν Έλληνα και θα αφήσεις τον american way που προσπαθούν να σου επιβάλλουν και ποτέ δεν θέλησες πραγματικά, ποτέ δεν ένιωσες ούτε αποζήτησες μέσα σου, ποτέ δε μπόρεσες να τον κάνεις αυτοσκοπό. Δεν ζεις για να δουλεύεις, δε ζεις για να καταναλώνεις, να εντυπωσιάζεσαι από πυροτεχνήματα και λαμπερά κουμπιά.

Ζωή δεν είναι μόνο η οικονομία, τα λεφτά, το ηλίθιο glamour της κενότητας. Ζωή είναι οι σχέσεις, οι αναζητήσεις, ο εαυτός μας, οι άλλοι, η λογοτεχνία, η μουσική, ο πόνος, η πίκρα, τα δύσκολα και τα εύκολα, τα μεθύσια, τα πρωινά με ήλιο, οι βροχές. Κι αυτά υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν ανεξάρτητα απο μισθούς, ομόλογα και ηλίθιες αγορές. για δες καλύτερα και σταμάτα τον πανικό που τεχνικά σου εμποτίζουν στο μυαλό.

Αν δεν πιάσει, έλα πες μου… Θα σου δανείσω όσα κογχύλια θέλεις.