Μένει κρυμμένη η καρδιά...

                                              ... κι όλο ρωτά τα μάτια και τα χέρια

 πως είναι εκεί έξω...

 Μα τι να δουν κι αυτά...

                                              ... τι να νοιώσουν

 Με κάποιο ψέμα θα αποκοιμηθούν και σήμερα...

                                              ...και η καρδιά απάντηση δεν παίρνει

 Υ.Σ. Αφιερωμένο

Σενάριο χωρίς πλοκή της ιστορίας εμπλοκή
αυτά τα χρόνια που χρεώθηκες να ζήσεις
με ποια τραγούδια να σωθείς με ποιους δικούς σου να βρεθείς
και ποιαν αλήθεια τώρα πια να μαρτυρήσεις.

                    Αντώνης Ανδρικάκης 

Σκέφτομαι καμιά φορά, μήπως ζούμε σε μια τόσο περίεργη εποχή, μια εποχή του τίποτα, ένα διάλειμμα που κάνει η ιστορία, ίσως για να ξεκουραστεί, ίσως έτσι, για ένα τσιγάρο. 

Σίγουρα τα σημαντικά γεγονότα δεν τα αντιλαμβάνεσαι παρά μόνο αν περάσουν χρόνια, αλλά αδυνατώ να βρω κάτι που θα κληρονομήσoυν οι επόμενες γενιές, οι επόμενες δεκαετίες, από τη σημερινή, ή μάλλον από τα τελευταία 30 χρόνια. Και στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως. Τι έχουμε να δείξουμε; Πολέμους που υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα, και την ασταμάτητη εξέλιξη τεχνολογίας-ιατρικής. Όλα τα άλλα, θνητά και εφήμερα γνωρίσματα του καθημερινού μας παραμυθιού. Αδυνατούν να σηκώσουν στις πλάτες τους το βάρος της ιστορίας. Ο Καζαντζάκης έγραφε: "Όχι να βλέπεις πως πηδάει η σπίθα από τη μια γενεά στην άλλη, παρά να πηδάς, να καίγεσαι μαζί της." Αυτή η σπίθα όμως εμάς μας λείπει, δεν υπάρχει ή μάλλον, ακόμα χειρότερα, δεν τη βλέπουμε.

Δεν είμαι με τους μηδενιστές ούτε με τους απαισιόδοξους. Απλά ανησυχώ...

Που είναι τα μνημεία, οι ιδεολογικές επαναστάσεις, η διανόηση, η φιλοσοφία, η τέχνη; Σιωπηροί παρατηρητές,  νυσταγμένα μεγαλεία... Παραμένουν ασάλευτα εδώ και χρόνια, κι ελπίζω να βρούμε, ως γενιά πάντα, το αντίδοτο, να τα ξυπνήσουμε, για να ξυπνήσουμε κι εμείς. Να μη μείνουμε σαστισμένοι απέναντι σ'αυτήν την αδράνεια...
Αν και η δική μου εντύπωση είναι πως η ιστορία μας διάλεξε για να ξαποστάσει, να ηρεμήσει λίγο, δεν πιστεύω στη μοίρα. Στο χέρι μας είναι όλα.

ΥΣ  Ευτυχώς που η Ζωή μας δίνει τα διαχρονικά της "αγαθά", την αγάπη, τη φιλία, τον έρωτα, την ελπίδα.

ΥΣ2 Μιλώντας για λήθαργο των τεχνών και της σκέψης, αναφέρομαι σε γενιές και στην εποχή μας συνολικά. Σίγουρα υπάρχουν εξαιρέσεις..

Ακουστικό πιάνο, πλήκτρα, ακουστική & δωδεκάχορδη κιθάρα, udu drum, shaker, ταμπούρο, ντέφι, ντραμς, tενόρο & σοπράνο σαξοφωνο, πίκολο φλάουτο, φλάουτο, vibraslap, bongos, windchimes, ένταστο και άταστο ηλεκτρικό μπάσο, bongos-cabassa,rainstick, πλήκτρα, handbells και το περίφημο "καφας" ή "κτι" ή "box"!

3 μουσικοί, 23 όργανα! Μ'αυτά μας ταξίδεψαν την Τετάρτη οι συνονόματοι του blog, Human Touch σε ένα μαγαζί στο Παγκράτι. Όλα στην (μουσική) τους ώρα, στο κατάλληλο (μουσικό) χρόνο, άψογα ενορχηστρωμένα.

Λίγος και καλός κόσμος, φιλική διάθεση, παρείστικη ατμόσφαιρα, από τρεις εξαιρετικούς μουσικούς που έπαιζαν σε φίλους, για φίλους. Τίποτα το φτιαχτό, τίποτα το ψεύτικο. Γεμάτο πρόγραμμα, με ευχάριστα διαλείμματα και ενθουσιώδη σόλο από ένα σχήμα που δημιουργεί χωρίς να ξεφεύγει από το στόχο, που ξέρει να συνδιάζει παραδόσεις και νεοτερισμούς, εικόνες και ήχους από τους πολιτισμούς που μας τριγυρνάνε. David Lynch, Γιώτης Κιουρτσόγλου, Σταύρος Λάντσιας, αντιστέκονται με τη μουσική τους στη σημερινή μουσική σκηνή, παρουσιάζοντας αυτό που εγώ θεωρώ εξέλιξη της μουσικής. Ακούγοντας τους αισθάνεσαι αμέσως τη ξεχωριστή ένωση παραδοσιακής μουσικής της Μακεδονίας, με τη jazz του Αμερικανικού Νότου, τα Αραβικά τερτίπια με τη rock διάθεση, τις funky μελωδίες που χορεύουν με τα latin ακούσματα.

Οι ίδιοι αυτοσυστήνονται: Τρεις μουσικοί με ιδιαίτερη προσωπική πορεία που γράφει στο ελληνικό μουσικό γίγνεσθαι, μα όταν γίνονται HUMAN TOUCH συνθέτουν άλλο σκηνικό. Λειτουργούν συμπληρωματικά στην έμπνευση, στην αίσθηση, στην απόδοση. Παίρνει ο ένας από τον άλλο και τελικά δίνει ο καθένας κάτι παραπάνω από αυτό που θα έδινε μόνος του. Γίνονται ακόμη πιο HUMAN, ίσως γιατί αφήνονται πιο ελεύθεροι, ίσως γιατί περνούν καλά μαζί. Ζεστές μελωδίες που αποδίδονται λιτά εναλλάσσονται με δυνατούς αυτοσχεδιασμούς και ερμηνευτικές εντάσεις.

Το σημαντικότερο; Χωρίς διαφήμιση, σε μικρά μαγαζιά, με πωλήσεις δίσκων όχι εντυπωσιακές, παίζουν γιατί το γουστάρουν, κι αυτό φαίνεται! Και είναι ότι καλύτερο!

Δεν ταιριάζει η μιζέρια και η κλάψα για την δήθεν "κατάντια της μουσικής" στους ανθρώπους που την αγαπούν. Τι να την κάνεις τη διαφήμιση; γιατί να πρέπει να σε ακούει ο πολύς κόσμος; Κάποιος, κάπου, κάποτε (συγνώμη αλλά δε θυμάμαι) είπε: "Οταν βρεθώ με το μέρος της πλειοψηφίας, ήρθε η ώρα να αλλάξω". Οι Human Touch (και όσοι ασχολούνται στην Ελλάδα με αυτή τη μουσική, σε αυτό το περιβάλλον, υπο την υπάρχουσα κατάσταση) δεν πρόκειται ποτέ να βρεθούν κάτω από τα φώτα της πλειοψηφίας. Και αυτό ευχόμαστε, γιατί στα μισοκόκκινα φώτα του "Αλάβαστρον" ακούγονται καλύτερα...

Παιδιά περιμένουμε (κι άλλα) πολλά από σας, μη μας απογοητεύσετε!

Υ.Σ. Η φωνή ως μουσικό όργανο, απαλλαγμένη από λόγια, ήταν το 24ο που ακούσαμε χθες...

Υ.Σ.2 Δικαιολογημένη λοιπόν η απουσία του Tacto Ηumano της Τετάρτης, ε..!

 H ανάγκη για τη μεγάλη έξοδο ήταν επιτακτική! 3 συνεχόμενα μηνάκια στο L.A. (Lekanopedio Attikis), εκτός του ότι ήταν γεμάτα εξατάσεις και δύσκολες περιόδους, είναι το ρεκόρ μου μακριά από την πατρίδα! Οπότε βρήκα ευκαιρία τη γιορτή του Πολυτεχνείου για να γιορτάσω κι εγώ την (προσωρινή) απελευθέρωση μου από τη "Χούντα" της Αθήνας...
 Τέσσερις μερούλες υπέροχες, είδα αυτούς που ήθελα να δω, έκανα μια βόλτα στην πανέμορφη Σαλονίκη (τα ρέστα μου για αυτήν τη γλυκιά ομίχλη, που διάσπαρτη στην ατμόσφαιρα κάνει το Θερμαικό να μοιάζει σκηνικό ταινίας..) και γέμισα μπαταρίες ως τα Χριστούγεννα.
 

 Στο τραίνο του γυρισμού, περικυκλωμένος από γιαγιάδες που έπλεκαν(!) και βαρετούς σαραντάρηδες, από εκείνους που δε μιλάν ούτε στον εαυτό τους, αναγκάστηκα να περάσω την ώρα μου με ένα βιβλίο που άρπαξα τελευταία στιγμή, φεύγοντας από το σπίτι.                                 

"The picture of Dorian Gray" του Oscar Wilde. Γραμμένο σε κακής ποιότητας χαρτί, δώρο από την "Κυριακάτικη", θα ήταν το όπλο μου στη μάχη με τις 6 ολόκληρες ώρες του ταξιδιού. Από τις πρώτες σελίδες άρχισα να το ψιλοβαριέμαι. Πολύ ωραίος ο Wilde, υπέροχες οι θεωρίες του, ριζοσπαστικές στην εποχή του (μάλλον συντηρητικές πλέον), καταπληκτικοί ορισμοί για την τέχνη, όμως η ιστορία μάλλον αδιάφορη. Ένας νεαρός, που τον θέλουν δύο άντρες και  αυτός ερωτεύεται μια κοπέλα, όπου τελικά τον πείθουν πως αυτός ο έρωτας είναι παράλογος! Τουλάχιστον ως εκεί διάβασα. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους ομοφυλλόφιλους. ο καθένας είναι ελεύθερος να ζήσει όπως θέλει τη ζωή του. Πολλούς μάλιστα, τους εκτιμώ σαν άνθρωπους. Αλλά αυτή η εμμονή τους να βγάζουν όλους εμάς του "straight" (άκου όρος!) οπισθοδρομικούς ή κολλημένους με νευριάζει! Άφησα λοιπόν το βιβλίο και προσπάθησα να ρίξω κανέναν υπνάκο...

Πράγμα αδύνατο για μένα στο τραίνο. Προσπερνώντας λοιπόν τις σεξουαλικές προτιμήσεις και τα κολλήματα του Wilde, και με το μισό βαγόνι σε λήθαργο, είπα να συνεχίσω λίγο το βιβλίο γιατί δεν περνούσαν με τίποτα, όχι οι ώρες, αλλά τα λεπτά! Κάπου λοιπόν στη σελίδα 33, και χωρίς να καταλάβω από που μου ήρθε, διαβάζω έναν εξαιρετικό ύμνο, μια ανεπανάληπτη ωδή στη νιότη και την ομορφιά! Παραθέτω αποσπάσματα μόνο, για να μη γίνω κουραστικός:

 [...] Αχ! Συνειδοποιήστε τη νιότη σας όσο ακόμα την έχετε. Μη σπαταλήσετε απερίσκεπτα το χρυσάφι των ημερών σας ακούγοντας τους ανιαρούς ανθρώπους. [...] Μετά, σιγά σιγά εκφυλιζόμαστε σε φρικαλέες μαριονέτες, στοιχειωμένες απ' την ανάμνηση των παθών που φοβηθήκαμε κι αποφύγαμε, απο τους εξαίσιους πειρασμούς στους οποίους δεν είχαμε τι θάρρος να ενδώσουμε. Αχ, Νιότη!
 [...] Και η ομορφιά είναι μια μορφή μεγαλοφυϊας, για την ακρίβεια είναι ανώτερη από τη μεγαλοφυϊα γιατί δε χρειάζεται να την εξηγήσεις. Είναι ένα από τα μεγάλα γεγονότα της ζωής. [...] Τελικά η αναζήτηση της ομορφιάς είναι το κρυφό νόημα της ζωής...

 Έκλεισα το βιβλίο και κόλλησα χαζευόντας αφηρημένα τα βουνά της Θεσσαλίας. Ακόμη και ο Mick Jagger σταμάτησε να τραγουδά από τα ακουστικά μου, φαίνεται άρχισε να σκέφτεται κι αυτός. Ναι, η αναζήτηση της ομορφιάς. Το έβρισκα λίγο άδικο πάντα αυτό, να θεοποιούμε την ομορφιά. Πολύ ρηχό και επιπόλαιο. Όμως σήμερα τα είδα όλα ξεκάθαρα. Αν αφήσουμε στην άκρη τα κόμπλεξ και τα κολλήματα με τον εαυτό μας, θα δούμε πως η ομορφιά είναι το παν στη ζωή. Η ομορφιά και τα νιάτα. Εκεί μας οδηγεί το ένστικτο, στην ομορφιά τείνουμε πάντα ασυνείδητα, γιατί αυτό αισθανόμαστε, αυτός είναι ο προορισμός μας, για αυτήν υπάρχουμε. Κάθε είδους αναστολή ή περιορισμός της ομορφιάς, μας σκλαβώνει τελικά, κάνει τη ζωή μας πιο μικρή, πιο μίζερη, ανούσια. Ασήμαντη είναι η σκέψη, ο διαλογισμός, ακόμα και η τέχνη, μπροστά στην ομορφιά. Όλα προσπαθούν είτε να την εξηγήσουν είτε να τη μιμηθούν.
 Μη συμβιβάζεστε. Τίποτα λιγότερο από το όμορφο, δεν είναι αρκετό.

 Υ.Σ. "Τίποτα πέρα από τις αισθήσεις, δε μπορεί να θεραπεύσει τη ψυχή"

 Υ.Σ. Εκπληκτικές οι σκέψεις και οι διαπιστώσεις στα ταξίδια, όσο βαρετά κι αν προβλέπονται... Ίσως λόγω αυτής της αίσθησης, της αλλαγής, της διαρκούς κίνησης. Αυτής που μας κρατάει ζωντανούς...
 

 Και ποιός σου είπε εσένα ότι μπορώ να γιορτάζω όποτε θες; Ε; Επειδή βάλαμε ταμπέλες στο χρόνο, γιατί δεν πρόκειται ποτέ να τον καταλάβουμε ούτε να τον κατακτήσουμε, θα κάνεις κουμάντο στη διάθεσή μου; στα συναισθήματά μου; στο πρόγραμμα της ζωής μου; Δε με νοιάζει που έχω Γενέθλια, ούτε αν είναι Χριστούγεννα ή "μέρες αγάπης". Αυθαίρετα θεσμοθετημένοι αριθμοί, που μας μετρούν, δε μπορούν να με αγγίξουν. Χρήσιμες οι ώρες, οι μήνες και τα χρόνια, απαραίτητα στην καθημερινότητά μας τα ρολόγια και τα ημερολόγια, αλλά όχι και να κατευθύνουν τη διάθεσή μας! Θα γιορτάζω και θα αγαπώ, θα μελαγχολώ και κάνω βόλτες και πάρτυ όποτε θέλω. Γιατί την καρδιά δε μπορείς να την κοροιδέψεις. Η καρδιά γιορτάζει αισθήματα και συναισθήματα, δε γιορτάζει επετείους. Και εγώ την ακούω πάντα. Άρα αγαπητή μου 14η Νοέμβρη, είσαι μια μέρα σαν όλες τις άλλες.

Υ.Σ.  Το μόνο καλό που προσφέρεις είναι η αφορμή να βρεθούμε όλοι μαζι, χωρίς "δε μπορώ" ή "είμαι πτώμα". Αφού: "έχει γενέθλια, πρέπει να πάμε".

Υ.Σ.2 ΟK, ηρέμησα...

Τρέξανε τα παιδιά, πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι κι όλη τη νύχτα παίζανε στον κάμπο.

Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά, τα πόδια τους χρυσά, κι όπου πατούν αφήνουνε κάτι μικρά φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα.

Γιάννης Ρίτσος

Έτυχε προχθές να βρεθώ με τη μικρή μου ξαδέρφη μετά από χρόνια. Όπως είναι φυσικό μεγάλωσε, και τώρα και πηγαίνει 1η Γυμνασίου. Ε, να το παίξω κι εγώ παλιός, άρχισα να ρωτάω για το σχολείο και πως αισθάνεται που τώρα πάει Γυμνάσιο και τέτοια. Τις βλακείες δηλαδή που με ρωτούσαν εμένα και μου' σπαγαν τα νεύρα (απάντηση για να ξεμπερδεύεις: εσύ πως αισθάνεσαι που έγινες 45; τρομάζει μετά η θεία, νευριάζει και σ'αφήνει ήσυχο). Μου είπε πως είναι αγχωμένη και δυσκολεύεται πολύ και γενικά δε πολυγουστάρει και δεν προλαβαίνει...

Έμεινα. Καλά, της λέω, είσαι λιγάκι υπερβολική. Σίγουρα η αλλαγή είναι μεγάλη, αλλά η πρώτη γυμνασίου δεν έχει τίποτα το φοβερό. Είμαι σίγουρος πως θα τα πας καλά. Πάνω λοιπόν που σκέφτηκα "σκίζεις μεγάλε ξάδερφε, είσαι ρήτορας" αρχίζει και μου βγάζει δυο τρία βιβλία που κάνουν. Μετά άλλα τέσσερα, από το συρτάρι δύο, από το σαλόνι φέρνει άλλα τρία και στη τσάντα είχε πέντε!! Να πω την αλήθεια είχα χάσει το μέτρημα.. Φυσική, Όμηρος, μαθηματικά, βιολογία, κείμενα, γλώσσα, κι άλλο με λογοτεχνία, ιστορία, αρχαία, θρησκευτικά κλπ κλπ κλπ... Η αποκορύφωση: βιβλίο Φυσικής Αγωγής! Ναι! Κάνουν γυμναστική στην αίθουσα. Θεωρία! Μια φορά την εβδομάδα και μια έξω.. Γυμναστική..! Θεωρία..!

Το ραφάκι που τα ακουμπούσε για να μου τα δείξει είχε αρχίσει να γέρνει. Όπως γέρνει και η πλάτη της όταν τα κουβαλά στο σχολείο. Μάλλον έτσι έχει αρχίσει να γέρνει και η παιδεία μας. Μα πάμε καλά! 12-13 χρονών παιδιά, που παίζουν ακόμα μήλα και κρυφτο, μαζεύουν χαρτάκια απο τις "Ανυπότακτες Καρδιές" (κάπως έτσι μου το'πε) και προσπαθούν σιγά σιγά να μπουν στη ζωή και να μεγαλώσουν (μην ακούω χαζουπερβολές και γενικεύσεις ειδικών "κακών" περιπτώσεων, αυτά κάνουν τα παιδιά της ηλικίας αυτής), τα φυλακίζουμε σε μια στοίβα βιβλία; Σε ένα γραφείο γεμάτο με τη μούχλα του χαρτιού; Μέχρι το μεσημέρι σχολείο, μετά διάβασμα, άντε και Αγγλικά, ύπνο και τα ίδια αύριο; Αφήστε ρε τα παιδιά ήσυχα, να βγούν, να παίξουν, να κάνουν καμιά βόλτα, να μάθουν μουσική, να ζωγραφίσουν, να ερωτευθούν. Τουλάχιστον αφήστε τους χρόνο να παλέψουν μόνα τους για την διαπαιδαγώγιση που δυστυχώς δεν παίρνουν από τα σχολεία. Από τόσο μικρή ηλικία μπαίνουν στη διαδικασία του άγχους, της ρουτίνας, της δυσκολίας, ώρες και ώρες σε σπίτι(διάβασμα)-σχολείο, βόλτα μόνο Σάββατο! Μετά φταίνε τα κινητά και τα videogames, κούνια που σας κούναγε..

Άλλο παράδειγμα, ένα παιδί από το χωριό. Ξεκίνησε να παίζει στο Ωδείο μπουζούκι. Το λάτρευε. Σήμερα έμαθα πως το παράτησε "γιατί τώρα στη δευτέρα γυμνασίου δυσκολεύουν τα πράγματα και δεν προλαβαίνει"!!! Αδιανόητο..! Άντε Δευτέρα Τρίτη Λυκείου, πάει στο καλό. Μεγάλωσες, θες να μπεις στο Πανεπιστήμιο, πρεπει να μάθεις δυο πράγματα, πρέπει να τα μάθεις καλά, αλλά από πρώτη Γυμνασίου φροντιστήρια; από δευτέρα Γυμνασίου παρατάμε τη ζωή και ανοίγουμε τα βιβλία; Δέκα μέρες να διαβάζει το παιδί, αυτά που κερδίζει μια ώρα με τους φίλους του ή δέκα λεπτά με το μπουζούκι είναι πολύ περισσότερα..
Τι να πω.. Τίποτα (άλλο) δε λέω. Ανησυχώ όμως..

Υ.Σ. Φταίνε και οι γονείς αλλά τι να κάνουν. Πρέπει να πάει Πανεπιστήμιο το παιδι..!

Υ.Σ.2 Και εμάς μας καίει αν θα γίνουν ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Κούνια που μας κούναγε και μας, χάνουμε ξανά την ουσία...

Υ.Σ.3 Γυμναστική..! Θεωρία..!

Φώτο: Ο μικρός Πετράκης, κάνει επανάληψη στις μιγαδικές δυναμοσειρές για το αυριανό τεστ.

  Μπαααα.. Χυλόπιτα..!

Μα ποιά είναι επιτέλους αυτά "τα ίδια"; Που όλοι τα κάνουν όλοι;

Τι έγινε ρε φίλε;  Τα ίδια!

Πως πάει ρε δικέ μου;  Τα ίδια μωρε.

Τι έκανες σήμερα μωράκι μου;  Τι να κάνω, τα ίδια, ξέρεις..

Τόσο βαρετή γίνεται ρε παιδιά η ζωή μας; Η μήπως εμείς δε μπορούμε να την αλλάξουμε; Τι στο καλό μας έλκει στα "ίδια" και στα "ίδια".
Μη ξανακούσω κοπέλα μου τα ίδια! Θα νευριάσω..
Εκτός κι αν βαριέσαι να μιλάς. Παίζει κι αυτό..

                Γλυκοχαράματα στην Ίο... 

Δε ζητώ πλέον τίποτα. Για τα ρούχα μου θα παλέψω. Για τα τσιγάρα μου θα ματώσω. Για την καρδιά θα ξεψυχήσω. Για τον έρωτα θα τραγουδήσω. Τι να έχω άραγε; Ότι χρειάζομαι, δυο πνευμόνια, μια κιθάρα και μια ζωή. Μοίρα μου είναι η ματιά μου, η κορμοστασιά. Ο άνεμος αρχίζει από μέσα μου, η φωτιές ανάβουν από τη σπίθα των χεριών μου(..)

 Σβήνω τα πάντα από τό μυαλό μου. Όσο κι αν με τρομάζει, φορώ το σκοτάδι, και μόνος πλέον ισοπεδώνω τα χτισμένα μου όνειρα, τις ετοιμόροπες ιδέες και τους σχολικούς δρόμους, καθαρίζω το κεφάλι μου ακόμη κι από τη σκόνη και τα συντρίμια, αδειάζω. Πετώ όλα αυτά που μου δανείσαν, όλα τα σχοινιά που με έδεσαν στις πλάτες τους. Χαίρομαι με τους ανθρώπους που μου προσφέρουν, γλεντώ με την αγάπη τους. Δεν θέλω όμως βοηθούς, μήτε χορηγούς, σε κανέναν να χρωστάω(..)

Τι να τα κάνω τα τραγούδια εδώ, χωρίς εσένα; Σπάνε μέσα μου, δε μοιράζονται. Μόνος να ακούω, μόνος να κλαίω και να χορεύω, ποτέ δε νοήθηκα. Μόνος έζησα κοιτάζοντας τη μαύρη θήκη με το βελούδινο μωβ χνούδι. Νύχτες ατέλειωτες, σύννεφα και εφιάλτες άσκοποι. Δεν με τρομάζουν ούτε διδάσκουν. Μόνο εγώ, όρθιος, μικροκαμωμένος και ασάλευτος μπροστά στη βουρκωμένη θήκη. Εγώ είμαι το παιδί της, εγώ την ανασταίνω και τη σκοτώνω κάθε στιγμή. Δεν μπορεί να γεννήσει χωρίς εμένα κι εγώ δεν θα ζήσω αν δε τη βλέπω, αν δεν τη πιάσω, αν την αφήσω κλειστή. Χα. Τα τραγούδια τελειωμό δε ξέρουν, ότι κι αν τους πεις. Απρόσμενα τραίνα στη μέση της ερήμου, που με μαγνήτες σε τραβούν να συμμετάσχεις στην ανούσια ρότα τους. Ας ξέρουν πως δε με ενδιαφέρει το πλοίο μα ο καπετάνιος, ότι δε με ενδιαφέρει η μοίρα, μα ο Θεός, δε με συγκινεί ο πόνος, μα η αγάπη, δε με μαγεύουν οι νότες, μα το σαξόφωνο στα χέρια μου. Τώρα σαλιώνω το ξυλάκι και ξεμουδιάζω τα δάχτυλα πατώντας τα μισοσκουριασμένα κλειδιά. Φυσώ να καθαρίσω το λαιμό, τα πνευμόνια και το μυαλό μου. Πεθαίνω για το ολόσωμο τρέμουλο της πρώτης μου νότας. Για την ανατριχίλα του πρώτου λάθους, τα πρησμένα χείλη στο τέλος. Μα δε γιατρεύει η μουσική τις απουσίες(..)

Είναι εκεί. Όλη η ζωή είναι εκεί, απέναντι, μπροστά μου, εδώ, μέσα μου, παντού. Του κόκκινου κρασιού η μυρωδιά, ένα χάδι σε γυναικείο λαιμό, η σι ύφεση ελάασονα, μια γαρδένια στο στόμα, η ολύμπια δροσιά της ανατολής. Αλήθεια πες μου παράδεισε μου εσύ τι θα μου δώσεις ; Τι κρατάς στα χέρια και στο παινεμένο σου μαυσωλείο; Με ποια φώτα θα μας διώξεις από τη ζωή; (..)

Δεν μου φτάνουν τα φώτα, θέλω κι άλλα, πιο δυνατά, πιο λευκά. Να μη μπορώ να κρυφτώ πουθενά. Να βλέπω τα θνητά μου όνειρα όσο καλύτερα γίνεται. Τα πολυαγαπημένα μου. Αυτά με κάνουν άνθρωπο. Αυτά κι εσύ (..)

Ήρωας μου είναι ο εαυτός μου, δεν είμαι εγώ. Έχω την εικόνα του κρεμασμένη και τον θαυμάζω για αυτά που έχει κάνει. Τον χλευάζω και καίω το κάδρο του όταν με απογοητεύει. Τον αγαπώ γιατί δίνει νόημα στις προσπάθειές μου και τον μισώ όταν μου τις καταστρέφει. Μα πάντα τον έχω μέσα μου και προσέχω να έχει ότι χρειάζεται(..)

Θα δακρύσω όταν νοιώσουν τα τραγούδια μου, όχι όταν χειροκροτούν το όνομά μου γιατί τα τραγούδια μου δακρύσαν σαν άνθισα την αγάπη μέσα μου, όχι όταν γέμιζα το νου μου με αρώματα (..)

 Υ.Σ. Τους συνειρμούς του πρωϊνού να τους προσέχεις, κρύβουν μέσα τους κάτι από ανατολή...

                                                                             Ίος 04.08.05

 ...είναι ο τίτλος του topic που άνοιξαμε πριν από λίγες μέρες στο forum του musicheaven, με σκοπό να μαζευτούμε οι "πιστοί" και να μιλάμε για τη μουσική που αγαπάμε. Join us!

Για τη jazz τι να πει κανείς... Είναι ίσως το μοναδικό είδος μουσικής που πρέπει να το ακουσεις για να καταλάβεις τι κρύβει μέσα του. Ούτε να τη διαβάσεις μπορείς, ούτε να την εκφράσεις την εκπληκτικά μελωδική μελαγχολία της, αλλά και το φοβερό πάθος για ζωή που σου περνούν οι ρυθμοί της. Γιατί πάθος στη μουσική δεν είναι μόνο βρώμικες κιθάρες και (εντέχως καθοδηγημένα) τραγουδιστές-φρικιά. Είναι οι νότες και πως "φορτίζονται" από αυτούς που τις εκτελούν. Και μπορεί για τους Αμερικάνους να λέμε τόσο και τόσα, και σε πολλά να έχουμε δίκο, αλλά όσον αφορά τη μουσική, εγώ τουλάχιστον, τους βγάζω το καπέλο! Μουσική με μοναδικά χαρακτηριστικά, που αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ότι η μίξη πολιτισμών και αισθημάτων κάνει θαύματα.

Ελπίζω να έχετε "γνωριστεί" με τη jazz. Αν όχι, δώστε της μια ευκαιρία! Για το δικό σας (μουσικά πάντα) καλό... 

Φώτο: "John Coltrane and Thelonious at the 5 Spot" του Kevin Neireiter