Δεν το κάνεις γιατί δε ξέρεις.

 Δε μπορείς να φανταστείς πόσο δυνατός αισθάνεσαι όταν αντιμετωπίζεις τους φόβους σου, όταν το αποφασίζεις και σηκώνεσαι όρθιος, ετοιμοπόλεμος απέναντί τους. Μόνος, άοπλος, γυμνός απέναντι στο προσωπικό σου δαίμονα, μέσα στο σπίτι του, με τους δικούς του κανόνες.

 Κι όμως κάτι υπάρχει μέσα σου. Μια ροή, μια ένταση, μια έκρηξη που δε ξέρεις καν ότι ζει μέσα σου, ότι είναι δική σου. Αυτή η αίσθηση της δύναμης που ξεχειλίζει στο μυαλό και την καρδιά. Το μυστικό μας όπλο απέναντι στο φόβο. Δεν είναι το θάρρος, ούτε το κουράγιο. Δεν είναι η πίστη ή η σιγουριά. Είναι κάτι πιο πάνω απ' όλα αυτά. Είναι η προσδοκία της νίκης. Της πιο σημαντικής μας νίκης. Γιατί δεν αρκεί να φτάσουμε στα όριά μας. Πρέπει να τα ξεπεράσουμε, να γίνουμε ανώτεροι από αυτά. Κι όταν νικήσεις το φόβο, δεν υπάρχει τίποτα που να σε κρατάει. Δεν υπάρχει όριο στον εαυτό σου, για να πετάξει στο τέλειο.

 Το όπλο του αντιπάλου, η αδράνεια. Η αποφυγή του με κάθε τρόπο. Ο παραγκωνισμός της ύπαρξής του. Θέλει να κρύβεται ο φόβος, και να επιτίθεται κάθε φορά, ακόμη πιο δυνατός. Είναι ένα φίδι, που αν το αρπάξεις όμως από το λαιμό, είναι ακίνδυνο.

 Δε μπορείς να φανταστείς πόσο δυνατός αισθάνεσαι όταν σηκωθείς να αντιμετωπίσεις τις φοβίες σου. Τις ανασφάλειες και τους τρόμους που σε κρατάνε εδώ χαμηλά. Δεν έχεις ιδέα για τη θεϊκή αίσθηση που απολαμβάνεις, σαν καταλάβεις ότι το τοίχος που ήταν μπροστά σου, είναι μια παραπλανητική κουρτίνα, ένα απλό ύφασμα, αδύνατο να αντισταθεί στα χτυπήματά σου. Γιατί ο φόβος είναι κατώτερος από εμάς, είναι δημιούργημά μας, προσωρινό.

 Γι' αυτό την επόμενη φορά που θα δεις μια αράχνη ή θα μπεις σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, την επόμενη φορά που θα δεις έναν άνθρωπο να σε πλησιάζει ή που θα αισθανθείς την ανάγκη να αγαπήσεις, κάν'το, μη φοβηθείς.

 Γιατί αν κερδίσεις το φόβο σου, ξανοίγεσαι απέραντος μέσα στη ζωή, μέσα στον εαυτό σου.

Το "μυστήριο" του ταξιδιού,ένας τύπος, Έλληνας, τον οποίο καταλάβαμε όταν τον ακούσαμε να βρίζει στα Ελληνικά έναν οδηγό σε μια διάβαση και αμέσως πιάσαμε κουβέντα. Μας είπε ότι είναι αστυνομικός, αλλά δε μας είπε ακριβώς τι δουλειά είχε εκεί. Μιλούσε άσχημα για τους Τούρκους, έλεγε τα καλύτερα για την αστυνομία και κάπως τραβήχθηκε όταν τον ρωτήσαμε για το ιδιόμορφο στρατιωτικό κατεστημένο στην Τουρκία. Ρωτούσε συνεχώς πληροφορίες για το πρόγραμμα μας και εντελώς τυχαία (;) τον συναντήσαμε και το βράδυ, και την επόμενη μέρα πριν πάμε στα σύνορα! Είχα ακούσει ότι παλιά, τους Έλληνες που πηγαίναν την Πόλη, τους παρακολουθούσαν. Δεν νομίζω πως υπάρχει κάτι τέτοιο σήμερα. Άλλωστε είναι τόσοι πολλοί οι Έλληνες στην Πόλη. Αλλά ίσως αυτός να είχε αναλάβει κατά κάποιον τρόπο την «προστασία» μας. Αυτό το συμπαιράναμε γιατί μας είπε δυο τρεις φορές ότι «έπεσαν τηλέφωνα για να έρθετε εδώ»! Η κάτι στο παρασκήνιο παιζόταν για την ασφάλειά μας, ή πέσαμε σε κανένα ψώνιο...

Περιστατικά άξια αναφοράς, για να καταλάβετε τι επικρατεί στην Τουρκία δύο. Το ένα στην πλατεία Ταξίμ όπου απέναντι από 40-50 άτομα που έκαναν διαδήλωση, υπήρχαν 15(!) κλούβες της αστυνομίας, γύρω στους 50 αστυνομικούς με γκλομπ και αυτόματα όπλα (κάτι σαν τα δικά μας ΜΑΤ), 20 με μάσκες, 10 γυναίκες αστυνομικοί, και 5 με εκπαιδευμένα σκυλιά!! Το άλλο, Σάββατο βράδυ, πάλι στο κέντρο όπου ενώ περπατούσαμε αμέριμνα και αθώα, έστριψε τρέχοντας στη γωνία μπροστά μας ένας τύπος και από πίσω δύο αστυνομικοί, από τους οποίους ο ένας πυροβόλησε δύο φορές! Μπροστά μας, πάνω στη στροφή, με χιλιάδες κόσμο γύρω! Κι όποιον πάρει ο χάρος! Προτού συνέλθουμε, ο δεύτερος αστυνομικός προλαβαίνει τον «ύποπτο», τον πετάει κάτω, και, παιδιά δεν έχω ξαναδεί μπροστά μου άνθρωπος να τρώει τόσο ξύλο. Αφού πολλοί τρομάξαμε και κάποιες κοπέλες έβαλαν τα κλάμματα. Το πιο πιθανό είναι αυτός ο άνθρωπος να είχε κλέψει κάτι, ή να είχε χτυπήσει κάποιον. Δε φαινόταν έτσι όπως ήταν, ικανός για κάτι χειρότερο. Όμως η οδηγία σαφής: τον πιάνουμε ζωντανό ή νεκρό. Πολύ άγριες καταστάσεις. Σου θυμίζουν ότι στην Ελλάδα απολαμβάνουμε ακόμα, έστω τις βασικές ελευθερίες, τα βασικά δικαιώματα.

...

Το πιο περίεργο συναίσθημα, το οποίο εντόπισα σε αρκετούς, ήταν η ανεξήγητη (;) αίσθηση οικειότητας μέσα στην Πόλη. Ένοιωθα πως είμαι στην Αθήνα, ή πολύ περισσότερο τη Θεσσαλονίκη, ότι θα τελειώσω τη βόλτα και θα πάω σπίτι, το οποίο είναι κάπου εκεί κοντά! Δεν ξέρω τι φταίει. Ίσως ότι μοιάζουμε σα λαοί, ίσως ότι είναι η Πόλη που ζούσαν και χτίσαν εν μέρει οι προπαππούδες μας, ίσως ότι η ίδια η Πόλη έχει το μοναδικό χάρισμα να σε αγκαλιάζει και να σε κάνει δική της, όπως έχει κάνει μέ τόσους και τόσους λαούς και πολιτισμούς που την επισκέφθηκαν (και ουσιαστικά την έπλασαν, όλοι κι από λίγο). Αυτήν την αίσθηση δεν την είχα ούτε στο Λονδίνο, ούτε στη Γαλλία όταν πήγα, πόσο μάλλον στη κρύα Φιλανδία. Παντού μου άρεσαν τα μέρη αλλά ήμουν επισκέπτης, τουρίστας και το καταλάβαινα, το ένοιωθα. Έλεγα ότι το σπιτάκι είναι πολύ μακριά από εδώ. Στην Πόλη όμως...

Πράγματα που πρέπει να κάνετε και μέρη που πρέπει να επισκευθείτε:

Αγια Σοφιά (χωρίς σχόλια)

το Μπλε Τζαμί, για να δείτε την αξιόλογη αλλά όχι αρκετή, προσπάθεια των τούρκων να επισκιάσουν τη Αγια Σοφιά,

το παλάτι Ντολμάμπαχτσέ για να μπουχτίσετε από χρυσάφι και πολυτέλεια,

την πλατεία Ταξίμ, για να κατεβείτε το πεζόδρομο με τα μαγαζιά, την «Ερμού» της Πόλης, μόνο υπολογίστε τριπλάσιο μέγεθος και δεκαπλάσιο κόσμο!

τα Πριγκηπόνησα, όπου πέρα από τη θεολογική σχολή της Χάλκης, θα πάρετε μια γεύση από το πως ζούσε ο κόσμος 100 χρόνια πριν,

οπωσδήποτε κανονίστε μια κρουαζιέρα στο Βόσπορο, είναι σχετικά φθηνή και διασχίζει όλο το στενό, περνώντας κάτω από τις κρεμαστές γέφυρες που ενώνουν Ευρώπη και Ασία,

για τα ψώνια σας προτείνω να πάτε στην κλειστή Αιγυπτιακή αγορά, όπου θα δοκιμάσετε τις ικανότητες σας στα παζάρια, στις δημόσιες σχέσεις και τις διαπραγματεύσεις. Να ξέρετε πως τις αρχικές τιμές που ζητάνε, δεν τις πιστεύουν ούτε και οι ίδοι και να μη μείνετε ευχαριστημένοι αν δεν ρίξετε την τιμή δύο και τρεις φορές κάτω!

για καφέ Ιντερκοντινένταλ, 19ος όροφος στο καφέ μπαρ, καμία σχέση με Τουρκία το ξενοδοχείο, όμως η υπέροχη θέα του Βοσπόρου από τη μεγάλη τζαμαρία είναι ένας πολύ σημαντικός λόγος που δεν πρέπει να το χάσετε. Α, πιείτε καλύτερα μια σόδα, αν θέλετε να έχετε λεφτά να γυρίσετε πίσω...

για φαγητό: Galik. Που μη ρωτάτε δεν είμαι το lonely planet. Είναι το παλιό σπίτι μιας ξακουστής Πολίτισας, της Λωξάνδρας, το οποίο τώρα είναι εστιατόριο (κατάντια...). Είναι όμως από τα καλύτερα της Πόλης και εκεί θα δοκιμασετε παραδοσιακά φαγητά με πολύ έντονες γεύσεις και μυρωδιές. Τόσο πολύ μπαχαρικό, που χάνεται το κρέας! Αλλά είναι υπέροχα και όχι τόσο ακριβά.

Πρόταση για βράδυ: ένα από τα αμέτρητα oriental houses που θα βρείτε παντού στην Πόλη. Πολλά πλεον προσφέρουν show με χανούμισες (κλασικά), δερβίσιδες, παραδοσιακούς χορούς, ντόπιους τραγουδιστές και διάφορες εκπλήξεις με αρκετό κέφι. Συμβουλή: τα κυρίως πιάτα φαγητού, που είναι προπληρωμένα βέβαια, τα σερβίρουν όταν βγαίνουν οι χανούμισες και όπως καταλαβένετε η προσοχή φεύγει από το κοτόπουλο και στρέφεται αλλού (άλα marketing οι Τούρκοι!). Οπότε μη ξεχνιέστε γιατί τα παίρνουν και θα μείνετε νηστικοί! Εμείς βέβαια μείναμε, αλλά δεν το μετανοιώσαμε! :)

Προσοχή μακριά από τα μαγαζιά της Πλάκας, δηλαδή τα αντίστοιχα «τουριστικά μαγαζιά», εστιατόρια και gift shops που σας βλέπουν σαν πενηντάευρα. Βέβαια αν πάτε με γκρουπ (καλή ώρα) δεν θα τα γλυτώσετε.

Αυτά είχα να πω για την Πόλη. Η μάλλον αυτά επέλεξα να γράψω εδώ. Αν τα διαβάσατε θα καταλάβατε πως δεν κάνω για τουριστικές συμβουλές. Ήθελα να γράψω κυρίως τις σκέψεις και τα αισθήματα που είχα σε αυτό το ταξίδι και όχι τόσο για (όλα) τα μέρη που επισκευθήκαμε. Αυτά στην Πόλη είναι πάρα πολλά και υπάρχουν σε όλους τους τουριστικούς οδηγούς. Πραγματικά, οι 4 μέρες είναι ελάχιστος χρόνος για να δεις την Πόλη. Αρκετός όμως για να κάνεις μια πρώτη γνωριμία...

Υ.Σ. Συγχαρητήρια που φτάσατε ως εδώ! Αν διαβάσατε και τα τρία μέρη, διαβάσατε 2.402 λέξεις!!!

Υ.Σ.2 (προς τους musicheaven generals..) Προτείνω πρώτη εκδρομή του musicheaven στην Κωνσταντινούπολη!!

Ο ναός της Αγίας Του Θεού Σοφίας είναι εκεί. Ήταν και θα είναι εκεί. Ταλαιπωρημένος, ξεθωριασμένος, λεηλατημένος, αμήχανος με τα ισλαμικά στολίδια που τόσο ξένα φαίνονται μέσα του, όμως είναι εκεί. Και είναι ακόμα ότι ωραιότερο, ότι καλύτερο έχει να δώσει η Πόλη σε όλον τον κόσμο. Μουσείο πλέον, ούτε τζαμί ούτε φυσικά εκκλησιά, με τοίχους βαμμένους από φθηνή μπογιά ώστε να καλυφθούν οι Αγιογραφίες, και λογής λογής ανθρώπους με μηχανές στα χέρια που προσπαθούν να βρούν τι να φωτογραφήσουν. Αμ δε θα βρούν. Πέρα από την αρχιτεκτονική και το μεγεθός της δε μπορούν να θαυμάσουν τίποτ’ άλλο. Εκτός κι αν είναι Έλληνες. Και δεν το λέω αυτό με καμιά πρόθεση εθνικισμού ή κάτι τέτοιο. Απλά αυτό συμβαίνει γιατί είναι κομμάτι της ιστορίας μας, κομμάτι του λαού μας, κομμάτι από μας. Όταν μπήκαμε από την πύλη, κανείς δεν είχε όρεξη για αστεία ή καλαμπούρι. Είχαμε αφεθεί στις εικόνες που ξετύλιγαν γύρω μας , αιώνες ιστορίας. Μας είχε μαγνητίσει το φως που μπαινόβγαινε από το μεγάλο τρούλο και μάγευε τα μάτια μας, και ξαφνικά όλα γύρω ζωντάνευαν, λες και ζούσαμε τότε, λες και μπροστά μας περνούσε ο Αυτοκράτορας με τη συνοδεία του, και ο Πατριάρχης ετοιμαζόταν να ψάλει. Συγκινηθήκαμε σχεδόν μηχανικά, χωρίς να προσπαθήσουμε ή να σκεφτούμε κάτι. Και πλάθαμε με το νου μας εικόνες, ακούγαμε με τη φαντασία μας ήχους και μουσικές. Οφείλω να ομολογήσω πως δεν το περίμενα αυτό. Γενικά, δύσκολα με συγκινούν κτήρια ή άψυχα αντικείμενα. Φανταζόμουν ότι θα δούμε κάτι ιστορικό, θα μας αρέσει, θα χαρούμε που οι πρόγονοί μας το έχτισαν κι αυτό, τέλος. Όμως δεν ήταν καθόλου έτσι... Οι Αγιογραφίες και γενικότερα τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι ήταν κάποτε Ορθόδοξη εκκλησία πολύ λίγα. Οι Τούρκοι έβαψαν τους τοίχους (αν είναι ποτέ δυνατόν!) και καταστράφηκαν τα πάντα. Τώρα απ’ ότι μάθαμε ψάχνουν να βρούν μια μέθοδο για να «ξύσουν» τη μπογιά και να φανούν από κάτω οι εικόνες, αλλά τι να το κάνεις. Ο βανδαλισμός έγινε, η καταστροφή είναι γεγονός. Απ’ όσα σώζονται, ξεχωρίζει βέβαια η Παναγία με το Βρέφος στον τρούλο του Ιερού της παλιάς εκκλησίας και ένα εκπληκτικό ψηφιδωτό το οποίο αν και μισοκατεστραμένο, (ήταν βλέπετε φτιαγμένο εν μέρη από επιχρυσωμένες ψηφίδες γυαλιού, τις οποίες τις πήραν οι κατακτητές) έχει φοβερές αναπαραστάσεις και εκπληκτική αμεσότητα όταν το κοιτάς. Ειδικά η Παναγία, με βουρκομένα μάτια που νομίζεις ότι στάζουν δάκρυα και με το γλυκό μοιδίαμα της, σχηματίζεται στο πρόσωπό της μια εξωπραγματική έκφραση, που δεν έχω δει σε κανένα άλλο έργο, είτε ψηφιδωτό, είτε ζωγραφιστό. Έχει βέβαια (ως μουσείο) και εκθέματα αρκετά όμορφα από την ισλαμική παράδοση, αλλά είναι τόσο ξένα εκεί μέσα, που νομίζεις πως τα ακούμπησε κάποιος εκεί και θα έρθει να τα πάρει σε λίγες μέρες...

(Παρένθεση: Οι Τούρκοι γενικά, μου φαινόντουσαν ξένοι στην Πόλη, επισκέπτες. Κοντά 600 χρόνια πλέον, δε δείχνουν να έχουν καταφέρει να τη νοιώσουν, να την καταλάβουν, να την προστατεύσουν. Ανήμποροι ίσως να διαχειριστούν την ομορφιά και τα χαρίσματά της. Χαμένοι κι αυτοί, μπροστά στο σταυροδρόμι της Ευρώπης με την Ανατολή.)

Τα λάφυρά μου τα πήρα από την πρώτη μέρα. Δε μιλάω για μπασμίνες ή ναργιλέδες, αυτά τα πήραμε με τρελά παζάρια στην κλειστή Αιγυπτιακή αγορά. Ένας υπέροχος χώρος γεμάτος με μαγαζιά, τα οποία έχουν πάνω κάτω τα ίδια πράγματα. Το μόνο που αλλάζει είναι ο ιδιοκτήτης και η διάθεση του να παίξει μαζί σου για τις τιμές. Να φανταστείτε τι γίνεται, ενώ στην αρχή μας ζητούσε 45€ για τον ένα ναργιλέ, τελικά πήραμε 4 με 75€, καρβουνάκια και καπνό και πάλι αισθανόμασταν ότι δώσαμε πολλά! Έλεγα λοιπόν, ότι τα λαφυρά μου, πάντα είναι CD. Και η Τουρκία είναι η χαρά του μουσικού. Τόσοι ρυθμοί, όργανα και μελωδίες, οικείες μα και απόμακρες. Είναι ένας κόσμος που ξαφνιάζεσαι καθώς τον ανακαλύπτεις σιγά σιγά. Ξαφνιάζεσαι γιατί βλέπεις ότι είναι ο (μουσικός) κόσμος που πάνω κάτω μεγαλώσαμε κι εμείς εδώ στην Ελλάδα! Κι αν είστε πολλοί που θεωρείτε την παραδοσιακή μουσική και τίς μουσικές στα πανηγύρια αστείες, τότε πολύ καλά θα κάνετε να τις δώσετε άλλη μια ευκαιρία. Ή μάλλον να σας δώσουν αυτές, μέσα από την ιστορία τους. Αφού έψαξα λοιπόν και με τη βοήθεια κάποιων Ελλήνων που βρήκα στο μαγαζί με τους δίσκους αυτά που ήθελα. Ανάμεσα στην παραδοσιακή και σύγχρονη Τούρκικη μουσική και ένα CD με καταπληκτικές διασκευές γνωστών rock και latin κομματιών σε οριεντάλ ρυθμούς.

Τούρκικα όργανα, τούρκικοι ρυθμοί, προσπαθούν να προσαρμόσουν και να προσαρμοστούν με αμερικάνικες μουσικές και ευρωπαϊκές συνήθειες. Σαν τη σημερινή Τουρκία που προσπαθεί να βγάλει το φέσι της και να φορέσει ένα καινούριο, άκρως ελκυστικό, nike καπελάκι. Μέχρι και Χριστουγεννιάτικα δέντρα στόλισαν! Δεν ξέρω τι γίνεται στο εσωτερικό της χώρας και στα ανατολικά. Ίσως εκεί το Ευρωπαϊκό στοιχείο δεν υπάρχει καθόλου και είναι λογικό. Παντού συμβαίνει αυτό, ακόμα και στην Ελλάδα. Το ότι δηλαδή περιοχές μέσα στην ίδια χώρα, έχουν άλλες νοοτροπίες, άλλο πολιτισμό και συνήθειες λόγω της επίδρασης από γειτονικές χώρες και πολιτισμούς. Πάρτε για παράδειγμα τη Θεσσαλονίκη με τη Κρήτη. Πόσο περισσότερο πολυπολιτισμική και ανοιχτή σε νέα δεδομένα είναι η Νύφη του Θερμαϊκού και πόσο το Ηράκλειο. Χωρίς βέβαια να παρεξηγηθώ με τους Κρητικούς φίλους μου, με συγκινούν περισσότερο οι πόλεις που είναι ανοιχτές στον κόσμο, που έχουν στα σπλάχνα τους εναρμονισμένα στοιχεία από διάφορους ανθρώπους και κουλτούρες. Γιατί τι είναι άλλωστε η εξέλιξη, αν δεν είναι η σύγκρουση, η διαμάχη, η ζύμωση και το αποτέλεσμα αυτών; Το Λονδίνο σου λέει ένα πράγμα. Ωραίο ή όχι, αυτό είναι. Η Αυστρία είναι αυτή που φαίνεται, το ίδιο και η Φιλανδία ή η Νεβάδα των Η.Π.Α. Η Πόλη όμως σου μιλάει συνέχεια. Σου λέει για τους Έλληνες, για τους Τούρκους, τους Πέρσες. Αναφέρει τους Λατίνους κατακτητές και τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες της. Συγκινείται με τις δόξες του Βυζαντίου και σου τραγουδά την ιστορία του Αλλάχ. Χορεύει τσιφτετέλι και tango, βαλς και ζειμπέκικο. Κι αυτή είναι η μαγεία της. (...)

Υ.Σ. Την επόμενη εβδομάδα, μάλλον την Τετάρτη, στο Tacto Humano θα παίξουμε αποκλειστικά Τούρκικη μουσική, παραδοσιακή και σύγχρονη. Σας περιμένω να μοιραστούμε μαζί αυτά τα υπέροχα ακούσματα...

«Γιουναν καρντάς, γιουναν καρντας» ήταν οι δυο πρώτες λέξεις που μάθαμε στα Τούρκικα. «Έλληνες αδέρφια», όπως μας αποκάλεσε ο υπάλληλος του εστιατορίου που καθήσαμε να ξεκουραστούμε και να φάμε κάτι, μετά από 12 ώρες ταξίδι. Τις επόμενες μέρες θα καταλαβαίναμε ότι δεν το έλεγε απλά επειδή ήμασταν πελάτες, αλλά επειδή το πίστευε και ίσως επειδή είναι αλήθεια.

Άυπνοι και κουρασμένοι, κάναμε σχέδια για το βράδυ και για τις επόμενες ημέρες καθώς περιμέναμε τα σουτζουκάκια και το ρύζι με τα μπαχαρικά. Στους τοίχους χαλιά, ανατολίτικη διακόσμηση και στο ταμείο διαφημιστικά για την Αγια Σοφιά. Ήμασταν πλέον στην Κωνσταντινούπολη. Είχαμε επιτέλους φτάσει στην Πόλη!

Υπάρχει μια υπέροχη συνταγή, όπου βάζεις ένα μικρό πήλινο στο φούρνο, γεμάτο με ρύζι, αρακά και 15 ειδών μπαχαρικά. Πάνω πάνω, ρίχνεις τυρί, έτσι ώστε να σχηματιστεί μια κρούστα που δεν θα αφήνει τις μυρωδιές και τις γεύσεις να φύγουν. Όταν βγαίνει από το φούρνο και «σκάει» η κούστα του τυριού, έχεις τότε την ωραιότερη μυρωδιά που μπορείς να πάρεις. Μια γεύση δημιουργημένη από τη συνύπαρξη 15 διαφορετικών μεταξύ τους μπαχαρικών σε ένα σκεύος. Κάπως έτσι γίνεται και με την Πόλη. Άνθρωποι και πολιτισμοί, μέσα της, ενώνονται, γίνονται ένα και μαγειρεύουν με τους αιώνες ένα απολαυστικό πιάτο για κατοίκους και επισκέπτες.

Μείναμε σε ένα ωραίο ξενοδοχείο, στην κεντρικότερη πλατεία της Ευρωπαϊκής Πόλης, τη πλατεία Ταξίμ. Ακριβώς δίπλα, η περιοχή Μπεσικτάς, με το γήπεδο της ομώνυμης ομάδας, το Ινονού, όπου έκανε τους πρώτους του αγώνες ο ερασιτεχνικός τότε σύλλογος που μετονομάστηκε σε ΠΑΟΚ. Λίγο πιο κάτω στην παραλία, το απόλυτο μνημείο «νεοπλουτισμού», ο ορισμός της επίδειξης, το παλάτι Ντολμάμπαχτσε. Λέγεται έτσι (και δεν είναι αστείο) διότι είναι φτιαγμένο σε έναν κόλπο που το γεμίσαν με χώμα για να χτιστεί, όπως εμείς γεμίζουμε τους ντολμάδες. Κρυστάλλινοι πολυέλαιοι που ζυγίζουν τόνους, χαλιά από μετάξι κεντημένα στο χέρι μεγέθους 80 τ.μ., χαυλιόδοντες με ασήμι στολισμένοι, τζάκια από χρυσάφι, αμέτρητης αξίας πίνακες και έργα γλυπτικής, τι άλλο να πω... Υπέροχο, λαμπερό, τεράστιο και επιβλητικό. Και με αυλή το Βόσπορο! Τώρα, γιατί το σχόλιο στην αρχή; Γιατί ο Σουλτάνος τότε, δανείστηκε υπέρογκα ποσά για να το φτιάξει, ώστε να εντυπωσιάζει τους Ευρωπαίους ηγέτες. Και γιατί το χαρέμι, το οποίο είναι ο χώρος του παλατιού, (χώρος όταν λέμε εννοούμε ένα δυο στρέμματα!) όπου δεν πατάει κανείς παρά μόνο ο Σουλτάνος και οι γυναίκες του, δε θυμίζει σε τίποτα το υπόλοιπο παλάτι. Λιτή διακόσμηση, μικρά ξύλινα κρεβάτια και τίποτα (σε σχέση με τα υπόλοιπα ε;) τόσο ακριβό, αφού δεν το βλέπει κανείς ξένος! Αφήστε που για να φτιαχτεί αυτό πέθαιναν εκατομμύρια άνθρωποι από την πείνα τότε και καταστράφηκαν χιλιάδες (και ελληνικά βέβαια) κειμήλια, για να πάρουν το χρυσάφι και το ασήμι. Παρ’ όλα αυτά το αποτέλεσμα οφείλω να ομολογήσω ότι εντυπωσιάζει, περισσότερο μάλιστα κι από το άλλο πασίγνωστο παλάτι, το Τοπ Καπί.

Πολύ όμορφο και περιποιημένο κομμάτι (από αυτά βέβαια που προλάβαμε να δούμε σε 4 μέρες) της Πόλης, τα παράλια του Βοσπόρου, όπου τα έχουν με αρκετό πράσινο, δέντρα, μεγάλα πάρκα και πεζόδρομους για υπέροχες βόλτες. Μοιάζουν σαν όαση μέσα στην αρκετά βρόμικη Πόλη. Κάδοι σκουπιδιών δεν υπάρχουν καθώς φοβούνται τρομοκρατικό χτύπημα, οπότε φανταστείτε 17 εκατομμύρια κόσμο χωρίς κάδους σκουπιδιών... Από εκεί λοιπόν, από τα δυτικά παράλια του, ξεκίνησε και η μίνι κρουαζιέρα που κάναμε στο Βόσπορο. Πόσο μαγευτικό ακούγεται αυτό, πόσο το ήθελα σαν τρελός. Όμως δε θυμάμαι και πολλά να πω την αλήθεια. Κι αυτό γιατί δυστυχώς δε βρήκαμε τη χρυσή ισορροπία του ταξιδιώτη. Το σημείο που ο τουρισμός δεν επισκιάζει τη διασκέδαση, και η διασκέδαση δεν ακυρώνει τον τουρισμό. Τρείς μέρες βλέπετε είχαμε κοιμηθεί συνολικά τέσσερις ώρες! Που να αντέξει ο οργανισμός ρε παιδιά... Αλλά τι να κάνουμε, τόσοι Έλληνες φοιτητές σε ένα ξενοδοχείο; Να μη βγούμε; Και μετά τι, θα κοιμηθούμε; Δύσκολα πράγματα... Θες δε θες παρασύρεσαι. Οπότε την κρουαζιέρα την απόλαυσαν όσοι κοιμήθηκαν στα (λιγά) ήσυχα δωμάτια ή όσοι δεν καταλαβαίνουν από ύπνο και τέτοιες ιστορίες (είχαμε και τέτοιους)... Πάντωςμου έμειναν στο μυαλό οι εικόνες και ίσως αυτές είναι πιο σημαντικές κι από τα σχόλια του ξεναγού για το πως και το τι... Απλά μια συμβουλή: αφήστε τη (τρελή) διασκέδαση για την Ελλάδα, για να μπορέσετε να χαρείτε τα πάντα στην πόλη! (...)

Υ.Σ. Τελικά είναι τόσα πολλά που βλέπεις και αισθάνεσαι εκεί... Έτσι λοιπόν βγήκαν αρκετά αυτά που έγραψα, και είπα να τα μοιράσω σε 3 ποστάκια για να μη γίνω κουραστικός. Συγχωρέστε με για λάθη στα ονόματα ή τις εντυπώσεις. Περιμένω και τις δικές σας...

Υ.Σ.2 Στη φώτο, η ανατολική πύλη του παλατιού Ντολμάμπαχτσε, μπροστά στα μαγευτικά νερά του Βοσπόρου. Οι υπόλοιπες φώτογραφίες δυστυχώς αυτή τη στιγμή είναι κάπου στη Θεσ/νίκη οπότε θα προστεθούν αργότερα.

σαν κιθάρα που μόλις σταμάτησε κι ακους την ηχώ της τελευταίας νότας, σαν έρωτας που έσβησε κι έχεις τη γεύση του τελευταίου φιλιού στο στόμα.

Είναι πολύ γλυκιά η πόλη όταν κοιμάται. Μακρυά απ'τα τραγούδια, έξω από τις λέξεις ξαπλώνει κουρασμένη μα χαμογελαστή, μεθυσμένη από τη γλύκα της προσμονής.

Εγώ δεν κοιμάμαι, φοβάμαι να χάσω αυτήν την ομορφιά. Κι όσο δεν κοιμάμαι ακούω τα βήματά σου, τις ανάσες σου καθώς σκορπάς όνειρα και ευωδίες, αγάπη και ζεστασιά. Ίσως τελικά δεν είναι η πόλη τόσο όμορφη τα βράδια μα η συντροφιά σου, κι αυτά τα άσπρα γιασεμιά μες την καρδιά σου. Μια αρμαθιά από αλήθειες στα δυο σου μάτια. 

Ναι, είναι όμορφη η πόλη όταν κοιμάται, γιατί κοιμάσαι πλάι μου...

 Υ.Σ. Όταν ξυπνήσει αυτή η πόλη, εγώ θα βρίσκομαι στο δρόμο για την μία, τη μοναδική Πόλη με Π κεφαλαίο. Εύχομαι όταν γυρίσω, να έχω μαζί μου εικόνες και μυρωδιές από εκεί για να τις μοιραστούμε...