Για δυο ανάσες, στη βεράντα του σπιτιού.

Στη βεράντα της καρδιάς, για μια δυο σκέψεις στα γρήγορα.

Δεν έχω χρόνο για κάτι περισσότερο. Δεν αντέχει το μυαλό μου κάτι βαθύτερο.

Αφηρημένα σαν κοιτώ τα αστέρια, βλέπω από ψηλά να έρχεται με ημικυκλικές, ασταθείς κινήσεις ένα κιτρινισμένο φύλλο. Αρχίζω να παρατηρώ προσεκτικά το χορό του ανάμεσα στους μικρούς ανέμους, τα παιχνίδια που παίζει με τη γη και τον ουρανό, πλησιάζοντας πότε το χώμα και πότε το φεγγάρι.

Την απολαμβάνει την ελευθερία του. Τι κι αν δεν έχει μέλλον μακριά από το δέντρο. Ανήμπορο αλλά όχι παραδομένο, με αποχαιρετά καθώς συνεχίζει το τελευταίο του ταξίδι κλείνοντάς μου πονηρά το μάτι.

Κι εγώ, παραδομένος μα όχι ανήμπορος, παρατώ τις επιτηδευμένες καλησπέρες των σκέψεων μου και τις άγονες νυχτερινές αναζητήσεις, μαγεμένος από τη δύναμη που μπορεί να κρύβει, ένα ωχρό φύλλο, μόνο του στην παγωμένη βραδιά. Και απολαμβάνω σαστισμένος τις διαδρομές του.

Γενιόμαστε κι εμείς σαν φύλλα πάνω σε δέντρα. Μεγαλώνουμε και ομορφαίνουμε μέχρι να ωριμάσουμε και να έρθει η στιγμή του μεγάλου, πρώτου και τελευταίου ταξιδιού. Χλωμοί και φοβισμένοι μέσα στο κρύο, μια προς τη Γη, μια προς τον ουρανό ταλαντευόμαστε. Στην ευτυχία και στη θλίψη. Στην αγάπη και στη μοναξιά. Στη ζωή και στο θάνατο.

Και προσπαθούμε σαν τα φύλλα να νιώσουμε, όσο μπορούμε, τους ανέμους στην πορεία μας και να χορέψουμε μαζί τους χαμογελώντας. Τώρα. Αυτή τη στιγμή. Όσο κρατάει η διαδρομή για το χώμα. Όσο αντέχει το θνητό σαρκίο μας και τα αναλώσιμά μας όνειρα. Όσο κρατάει η ζωή.

Καμιά στιγμή, κανένας χορός, κανείς άνεμος δεν γυρίζει πίσω. Μόνο υπάρχουν, τώρα, καινούριες φιγούρες, νέοι αγέρες να μας παρασύρουν, μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας και να τους αποχαιρετήσουμε.

Πολύ μέλλον υπάρχει στα αποθέματα και κουμπώνομαι.

Γιατί όταν το μέλλον κυριαρχεί στη καρδιά και τα όνειρά μας, το παρόν κινδυνεύει να γίνει ενόχληση.

Oι ευαίσθητες

Λίγα λόγια: Είναι σαν την κατηγορία «χαμογελάκι» χωρίς χαμόγελα! Πολλά παράπονα, πολλά προβλήματα, αλλά συνήθως τύπου: δεν-με-πήρε-τηλέφωνο-σήμερα-εκτός-από-τις -καθιερωμένες-δεκαεφτά-φορές-την-ώρα. Το παράδοξο είναι ότι είναι και πολύ σκεπτόμενα, έξυπνα άτομα, από αυτά που αν ήταν όλοι, ο κόσμος θα ήταν μάλλον καλύτερος. Ένα επίσης χαρακτηριστικό που τις διακρίνει είναι το σαρκαστικό, απολαυστικό χιούμορ τους, που τις περισσότερες φορές το στρέφουν στον εαυτό τους. Το κακό είναι ότι έχουν την τάση να αναλύουν και να ψάχνουν τα πάντα, γεγονός που (σχεδόν πάντα) οδηγεί σε άσχημα συμπεράσματα. Η ευαίσθητη κοπέλα δυσκολεύει αφάνταστα τη ζωή της επιμένοντας σε αυτά που την πονούν, ψάχνοντας σε όλα και για όλα τη λύση. Μια φορά κάθε βδομάδα κατεβαίνει στην Ιερά οδό στο Αιγάλεω να προμηθευτεί από τα κεντρικά της «Diana» πακέτα χαρτομάντηλα για το stock αφού το δάκρυ είναι δυστυχώς πάντα έτοιμο, και σαν μιας μορφής άμυνα, στον σκληρό για τέτοιες ψυχές κόσμο. Είναι οι μόνοι άνθρωποι που μπορούν να μεταμορφώσουν έναν ευαίσθητο άντρα σε ένα «αρσενικό γουρούνι» με την μέθοδο της ομοιοπαθητικής (πάρε ευαισθησίες να χεις μέχρι να τα βροντήξεις όλα κάτω). Αλλά και το αντίστροφο, έναν κλασικό μαλάκα άντρα δηλαδή, να τον κάνουν να κλαίει μαζί τους. Όταν αυτό το τελευταίο δεν πετυχαίνει, συνήθως οι συνέπειες είναι καταστροφικές για τη ψυχολογία τους, αφού συνήθως αφήνονται άνευ όρων, ελπίζοντας και πιστεύοντας ότι αυτός που είναι δίπλα τους είναι αυτός που φαντάζονται και περιμένουν. Μέγα λάθος. Η κρυψώνα και το γιατρικό τους είναι οι καλλιτεχνικές τους ανησυχίες, όπως η μουσική, τα ποιήματα, η ζωγραφική.

Στη σχέση μαζί τους χρειάζεσαι οπωσδήποτε ειδικό λεξικό. Πχ «Θυμήθηκα την κουβέντα μας προχθές για τη δεκτικότητα στην πρώιμη σχέση, και συνειδητοποίησα πως ότι η καρδιά ζητάει, πρέπει να υπακούει και το μυαλό κι αν δεχτώ την ακατανίκητη δυστυχώς υποκειμενικότητα αυτού του αξιώματος και συνυπολογίσω ως δεδομένο την άρνηση του εαυτού σου ως σύντροφος μου, που ξυπνά μια επιθυμία αλτρουϊσμού , είμαι σε θέση να συζητήσω τη σημερινή μας εμφάνιση ως ένα ον και αδιαίρετο ή ως δύο ξεχωριστά πλάσματα χωρίς να τραυματιστεί η σχέση μας» που θα πει: «θέλω να βγω με τη Μαρία σήμερα». Τις περισσότερες φορές, μιλάμε για αληθινά και ώριμα άτομα, με πολύ όμορφο χαρακτήρα και ικανότητες που εκπλήσσουν ευχάριστα όταν αποφασίσουν να βγάλουν προς τα έξω αυτά που κρύβουν. Είναι όμως αυτό το καταραμένο το κλαματάκι που έχει σφηνώσει μέσα τους για ανεξερεύνητους λόγους και δεν τις αφήνει να χαρούν όπως πρέπει όλες τις εκφράσεις της καθημερινής ζωής και τις κάνει να είναι αρνητικές απέναντι σε αυτό που ζουν ή βλέπουν. Πολύ καλή παρέα για βοήθεια και παρηγοριά σε δύσκολες καταστάσεις καθώς μπορούν να συμβουλεύσουν και να παρηγορήσουν όλους εκτός από τον εαυτό τους.

Κάπου στα 40: Δεν ξέρω πως ή γιατί αλλά αυτό το κλαματάκι που είχε σφηνώσει θα έχει φύγει.

Τι λέμε; Ναι, με πολύ προσοχή στους χειρισμούς και αρκετές δόσεις υπομονής. Δεν ενδείκνυνται για ευαίσθητους.

Επόμενη κατηγορία: «η κολλητή»

… του ΑΕΠ για την Παιδεία προβλέπει ο προϋπολογισμός του ελληνικού κράτους για το 2008.

Τρία!

κόμμα δώδεκα!

τοις εκατό!

Σε απόλυτες τιμές, πόσο; καμιά δεκαριά μίζες; για μετρίας κερδοφορίας κομπίνες έτσι; (ψιλικατζίδικο..)

Έυγε!

Μετά μας φταίνε οι αλήτες οι φοιτητές που βγαίνουν στους δρόμους και είναι…υποκινούμενοι (όχι δε γίνεται να σκέφτονται μόνοι τους!)…

Αγανακτεί ο κύριος Εξηντάρης για τα σημερινά παιδιά που βλέπουν τηλεόραση όλη μέρα και παίζουν μπροστά σε ένα pc (εναλλακτικές προτάσεις κύριε εξηντάρη;;)

Απορεί ο κύριος Σαραντάρης και θλίβεται (Ω θεέ..) που το δωδεκάχρονο φιλαράκι του γιου του δεν ξέρει τι έγινε την 28η Οκτωβρίου (εσύ ξέρεις μίστερ;)!

Μας προκαλεί έκπληξη πόσο απολίτιστοι είμαστε τελικά, όταν περπατώντας σε ένα πεζοδρόμιο αυτής της χώρας συναντάς από σκουπίδια (χαλαρά), έπιπλα πεταμένα, μέχρι και περιττώματα σκύλων (όχι αδέσποτων..).

Μας εκπλήσσει ο τρόπος που λειτουργεί η δημόσια διοίκηση, η διαπλοκή, η αδιαφορία για τον πολίτη (τι λες τώρα, πού γίνονται αυτά;…)

Σπαζόμαστε (ώπα λέξεις..) που βλέπουμε όλους τους 16άρηδες σαν κακές απομιμήσεις Αμερικάνων, να κουτσαίνουν στα φαρδιά τους παντελόνια.

Στεναχωριόμαστε (ντεμεκ) που ζούμε πέντε εκατομμύρια Έλληνες σε μια πόλη και είμαστε όλοι, και τα πέντε εκατομμύρια ξένοι.

Και ρωτάμε ο ένας τον άλλον με περιέργεια, αν είναι δυνατόν στα κοινά της χώρας μας, στον καθημερινό μας βίο, να μην υπάρχει ούτε μια φωνή της διανόησης (πώς;) , της τέχνης (ποιας;), της φιλοσοφίας (έλα πάλι;) Ψάχνουμε και παρακαλάμε να δώσουν σημάδια ζωής οι φιλόσοφοι, οι πανεπιστημιακοί, οι συγγραφείς, οι διανοούμενοι, ο καλλιτεχνικός κόσμος αυτής της χώρας (όχι δεν εννοώ την Άτζελα). Αυτοί που πρέπει να μπαίνουν μπροστά και να δείχνουν το δρόμο, να θέτουν νέους ορίζοντες και καινούρια οράματα στην κοινωνία κι όχι να βολεύονται (πόσο ελληνική ακούγεται αυτή η λέξη) σε μια θέση και να σκοτώνουν το μυαλό τους, τη φωνή τους και τις ελπίδες μας.

Και αφού για όλα αυτά τα στραβά φταίνε οι άλλοι (και ο Χατζηπετρής), τι να πετάμε τζάμπα λεφτά σε παιδείες και σχολεία και κουραφέξαλα… Δώσε εκεί ίσα να ‘χουν να πληρώνουν τη ΔΕΗ και το νερό (δικά μας παιδιά είναι κι αυτά), άντε και καμιά καθαρίστρια και τέλος.

Αλλά, έλα μωρε τώρα... Πως κάνεις έτσι... Η παιδεία φταίει για όλα αυτά;... Ουφ μωρέ...

Υ.Σ. Για εξοπλισμούς, πόσο είναι το ποσοστό; Ααα ναι! Είμαστε έτοιμοι για πόλεμο! Ναι! Οι κακοί οι Τουρκαλάδες ξημεροβραδιάζονται με έναν πόνο, πώς να πάρουν την Ελλάδα! Με συγχωρείς, το ξέχασα!

Υ.Σ.2 Κωλοέλληνες…