Άμα ρίξεις ένα βάτραχο σε μια χύτρα με βραστό νερό, αυτός θα δώσει ένα πήδο με όλη του τη δύναμη και θα βρεθεί πολλά μέτρα μακριά και ούτε βέβαια που θα ξαναζυγώσει τη χύτρα.

Άμα, τώρα, βάλεις στη χύτρα κρύο νερό και ρίξεις μέσα το βάτραχο, αυτός θα κολυμπά αμέριμνος και ευτυχισμένος. Και αν ανάψεις το μάτι κάτω από τη χύτρα σε μέτρια φωτιά, το νερό θα αρχίσει σιγά-σιγά να ζεσταίνεται, να γίνεται χλιαρό στην αρχή. Ο βάτραχος θα συνηθίσει εύκολα, μπορεί και ευχάριστα, τη ζέστη και δεν θα καταλαβαίνει την ολοένα και αυξανόμενη θερμοκρασία του «μπάνιου» του.  Μέχρι που το νερό κάποια στιγμή θα βράσει, και ο βάτραχος θα γίνει βατραχόσουπα χωρίς καν να πάρει χαμπάρι τι παίχτηκε και να πηδήξει έξω.

Αυτό λοιπόν που δεν ξέρω με τη δικιά μας περίπτωση, είναι αν έχουμε ήδη γίνει βατραχόσουπα ή είμαστε αποχαυνωμένοι στο σημείο λίγο πριν αρχίσουμε να βράζουμε…