Ένα από τα πράγματα που με ενοχλούν πολύ, είναι η αδιακρισία. Ιδίως όταν συνοδεύεται η αδιάκριτη ερώτηση από τη φράση-κλειδί "αν επιτρέπεται". Τα νεύρα μου τσατάλια. Παραδείγματα για να καταλάβετε τι εννοώ: "και, αν επιτρέπεται, πόσα κερδίζετε το μήνα;", "πόσα κιλά είστε, αν επιτρέπεται;", "πόσων ετών είστε, αν επιτρέπεται;", "πόσο κόστισε το νέο σας αυτοκίνητο/σαλόνι/σπίτι κλπ, αν επιτρέπεται;", "πως τα βρίσκετε μεταξύ σας αν επιτρέπεται;", "αν επιτρέπεται, αυτός/αυτή που αε είδα χθές είναι, ας πούμε, φίλος ή κάτι άλλο;"(τι άλλο δηλαδή, γκόμενος εννοεί, αλλά το λέει...διακριτικά) κλπ κλπ.

Μια μικρή ανάλυση τώρα: αυτός/ή που ρωτά τις αδιακρισίες που προανέφερα (και φυσικά το πλήθος των παρεμφερών ερωτήσεων είναι δυνητικά άπειρο) σαφώς είναι εν πλήρη γνώσει του αδιάκριτος έως και γάιδαρος, αλλιώς δεν θα κοτσάριζε τη φράση κλειδί. Με άλλα λόγια, τι σημαίνει όταν κάποιος χρησιμοποιεί αυτή τη φράση; Σημαίνει λοιπόν, "το ξέρω ότι τώρα γίνομαι αδιάκριτος και αφόρητα ενοχλητικός, αλλά αυτή η γ@$%*νη και αρρωστημένη περιέργειά μου όχι μόνο υπερτερεί, αλλά αφανίζει, ισοπεδώνει και εκμηδενίζει οποιοδήποτε ίχνος ευγένειας, καλών τρόπων και αγωγής. Επιπροσθέτως, ύπουλα ενεργώντας, λέγοντας τη φράση-κλειδί, το παίζω και ευγενής αφήνοντας δήθεν το περιθώριο στον άλλον που τον έχω φέρει σε θέση άμυνας να μην απαντήσει, έλα όμως που δεν γίνεται να μην απαντήσει αφού είμαι τόοοοσο ευγενικός!"

Όχι, αγαπητέ/ή μου, ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ!!!

Αφού είναι και η εποχή κατάλληλη, καύσωνας γαρ και το καλοκαίρι θεριεύει, ας πάμε μια βόλτα στις παραλίες. Εκτός από το γεγονός ότι όλες οι καλές παραλίες της χώρας έχουν γεμίσει με ομπρέλες, ξαπλώστρες και τύπους με ρακέτες που βάζουν σημάδι το μάτι σου, η λαοσύναξη που λαμβάνει χώρα τραβά σαν το σκατό τις μύγες διάφορους εμποράκους που εποφθαλμιούν το πορτοφολάκι των λουομένων.

Κατά καιρούς σε διάφορες παραλίες έχω δει πλανόδιους να πουλάνε παγωτά, αναψυκτικά, ντόνατς, κουλούρια, σάντουιτς και χοτ-ντογκ, καλαμπόκια και ποπ-κορν, μπαλόνια Μπομπ Σφουγγαράκη και Πάτρικ Αστερία, αφρικανούς με πειρατικά CD και τώρα τελευταία και DVD, άλλους αφρικανούς με καφτάνια, μαντίλια, καπέλα, χαϊμαλιά, βραχιόλια, τόξα, ξύλινα αγαλματάκια, κινέζους με τους τεράστιους δίσκους με απλωμένο πάνω κάθε είδους ψευτοψιλοκοκό, ραδιοφωνάκια, φακούς, αναπτήρες, στυλό κλπ όλα της κακιάς ώρας, της Κυριακής χαρά και της Δευτέρας λύπη που λένε, άσε τα κινέζικης αισθητικής κουκλάκια-τέρατα που τσιρίζουν κάτι ακατάληπτους τριτοκοσμικούς ήχους. Έχω δει, ακόμα, σε νησιά ντόπιους μπαρμπάδες και θειες να σου πουλάνε ντόπια προϊόντα, κυρίως ζαρζαβατικά με τις τσάντες και να θέλουν να βγάλουν άλλη μια σύνταξη του ΟΓΑ σε μια μέρα φορτώνοντάς σε με πέντε κιλά κολοκύθια και μελιτζάνες τα οποία φυσικά δεν έχεις πού να τα μαγειρέψεις στο ξενοδοχείο που είσαι (και σιγά μη κάθεσαι να φτιάχνεις γεμιστά στις διακοπές), ή θα τα φέρεις πίσω μαραμένα και στο τέλος θα τα πετάξεις. Μέχρι και εργόχειρα, καλάθια, και προικιά έχω δει σε παραλίες να προσπαθούν να βρουν νέο ιδιοκτήτη-κορόιδο.

Αυτό που δεν είχα δει ως τώρα και μου έκανε, είναι η αλήθεια, μεγάλη εντύπωση, είναι αυτό που είδα την τελευταία φορά πριν λίγες εβδομάδες που πήγα στη Σαντορίνη. Στην πιο κοσμική παραλία του νησιού, στην Περίσσα (για την ακρίβεια μεταξύ Περίσσας και Περίβολου) είχα πάει για άραγμα, φρέντο και κολύμπι. Παρατήρησα κάτι Κινέζες αλλά και Κινέζους να κόβουν βόλτες πέρα-δώθε, ντυμένοι κανονικά (δηλαδή όχι με μαγιό), με τα καπελάκια τους και να κρατούν ένα χαρτόνι. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία, όταν όμως μια Κινέζα ήρθε από πάνω μου, μού έδειξε το χαρτόνι και μου λέει “massage, mister?”, τότε κατάλαβα. Αυτόματα είπα “Νο, thanks” και κοίταξα το χαρτόνι που ήταν ο τιμοκατάλογος! Για του λόγου το αληθές παραθέτω και φωτογραφία-τεκμήριο όπου με φόντο τη μαύρη ηφαιστειακή άμμο, διακρίνεται στο δεξί άκρο η κινέζα μασέζ με το λουλουδάτο-ροζ παντελόνι, τη λευκή μπλούζα και το λευκό καπέλο να κρατά τον τιμοκατάλογο και να συνομιλεί με συνάδερφο συμπατριώτισσα της, η οποία ευρίσκεται επί το έργον γονατιστή (με την κίτρινη μπλούζα). Όπως βλέπετε και εσείς, το όλο στήσιμο είναι τέτοιο ώστε να μην πάει το μυαλό κάποιου στο «πονηρό», αλλά ότι προσφέρουν υπηρεσίες «παραϊατρικές». Και αν έχετε περιέργεια για τις τιμές, το χαρτόνι γράφει:

CURE: 50 min 30E

WHOLE: 40 min 25E

PART: 30 min 20E

FOOTCARE: 20 min 15E

Όσοι λοιπόν θέλετε κινέζικο μασάζ, σπεύσατε! Να δούμε τι άλλο μας επιφυλάσσει το μέλλον και τι άλλες υπηρεσίες και αγαθά θα διατίθενται στις παραλίες (μα, γιατί όταν ακούτε "υπηρεσίες" πάει το μυαλό σας στο κακό;-αν ήταν κακό θα έλεγα πρώτα "με το συμπάθειο")!.

Λοιπόν, παίρνω...

αμπάριζα και βγαίνω

των ομματιών μου

πρέφα

τζούρα

χαμπάρι

πίπα 

στο κρανίο (τα)

μάτι

ταξί

πόδι

"φωτιά"

τ' αρ%*$^@ μου

τα πάνω μου

ανάποδες

τα μυαλά μου αέρα

ληγμένα

Πριν από αρκετά χρόνια σε τετάρτη Δημοτικού, προς το τέλος της σχολικής χρονιάς, όταν ακόμα υπήρχε η περίπτωση να μείνει κάποιο παιδί στην ίδια τάξη.

Ένα από τα παιδάκια, ο Κωστάκης, ήταν από αυτά που λέμε στουρνάρι-δεν ήξερε σε τίποτα την τύφλα του. Έλα όμως που ο δάσκαλος ήταν καλός και προσπαθούσε με το φιλότιμο να τον κάνει να του πει κάτι, έστω και ελάχιστο, για να τον περάσει. Τον σηκώνει λοιπόν στον πίνακα, του γράφει μια πρόταση, και του λέει να βρει το ρήμα. Τίποτα ο Κωστάκης. Του γράφει μετά μια πρόσθεση με απλά νούμερα. Με ύφος μπλαζέ ο Κωστάκης χαζεύει σαν να βλέπει ελέφαντα να κάνει ποδήλατο και να παίζει φυσαρμόνικα. Μετά και από μια σειρά άλλων ερωτήσεων με ανεπιτυχή έκβαση, ο δάσκαλος του λέει:

"Λοιπόν, Κωστάκη, αν μου απαντήσεις έστω και σε αυτή την ερώτηση, θα περάσεις την τάξη. Ποιος έκτισε την Ακρόπολη;"

Μπροστά στην κρίσιμη αυτή στιγμή, οι συμμαθητές άρχισαν από κάτω συνομωτικά να μουρμουράνε: "Ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης, ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης, ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης"

Οπότε ο Κωστάκης παίρνει ύφος και με σιγουριά απαντάει:

"Αυτό το κτήνος, ο Καλλικράτης"

Θυμήθηκα και εγώ ένα παλιό ανεκδοτάκι.

Η δασκάλα της τάξης του Τοτού έκανε μάθημα γραμματικής για τις συμπερασματικές προτάσεις, με τη χρήση φράσεων όπως "ως εκ τούτου", "συνεπώς", "άρα" κλπ. Είπε λοιπόν στα παιδιά να της δώσουν από ένα παράδειγμα.

Για πες μου Κωστάκη.

Κωστάκης: "Εμείς όταν πάμε διακοπές ή θα πάμε στην βίλλα μας με τις τρεις πισίνες στη Μύκονο, ή με την 36 μέτρων θαλαμηγό μας κρουαζιέρα στη Μεσόγειο, στο Σαιν Τροπέ στο Μονακό και στη Μαγιόρκα και το χειμώνα στην Ελβετία για Σκι. Συνεπώς, είμαστε μια πολύ πλούσια οικογένεια"

Πολύ ωραία Κωστάκη. Εσύ Αννούλα;

Αννούλα: " Εμείς στην οικογένειά μας θα επισκεφτούμε οπωσδήποτε τρεις εκθέσεις Τέχνης το μήνα στην Αθήνα και από μία σε Παρίσι, Λονδίνο, Βερολίνο και Ν. Υόρκη, θα παρακολουθήσουμε όλες τις παραστάσεις Όπερας και Μουσικής Δωματίου στο Μέγαρο Μουσικής και στη Λυρική καθώς και κάθε μέρα επί τρεις ώρες όλοι διαβάζουμε Λογοτεχνία και Ιδιαίτερα Γερμανική Ποίηση. Άρα, είμαστε μια πολύ μορφωμένη και υψηλού πνευματικού επιπέδου οικογένεια"

Πολύ ωραία Αννούλα. Για πες εσύ Τοτέ.

Τοτός: "Εκεί στο κατσικοχώρι του πατέρα μου 20 χλμ χωματόδρομο πάνω από την Κόνιτσα της Ηπείρου, ξαφνικά βλέπω τη μπάμπω τη θεια-Μαριγούλα, να πηγαίνει σε κάτι πουρνάρια κρατώντας τη Financial Times. Ως εκ τούτου, πήγαινε για χέσιμο".

Μιας και είναι εξεταστική για πολλούς από εσάς όπως έχω καταλάβει, διαβάστε αυτό, το οποίο επίσης έχει συμβεί αρκετά χρόνια πριν.

Κάποιος φοιτητής, τριτοετής αν δεν με απατά η μνήμη μου, του Φυσικού μισοαδιάβαστος-μισοδιαβασμένος πάει να δώσει μάθημα, δεν έχει σημασία ποιο, πάντως όχι από τα θεωρούμενα εύκολα, μήπως και "κάτσει" κάνα θεματάκι και τσιμπήσει τη βάση.

Μοιράζονται οι κόλλες, παίρνει τα θέματα, 5 υποχρεωτικά, διαβάζει το πρώτο - κινέζικα- (ρε μπας και ήρθα σε λάθος μάθημα...), διαβάζει το δεύτερο -σανσκριτικά- (μα που τα βρήκε τα θέματα ο π$#%ς!) το τρίτο και το τέταρτο -σουαχίλι με εβραϊκά στοιχεία ενώ το πέμπτο ιερογλυφικά των Αζτέκων (Μεγάλε, την κάτσαμε τη βάρκα).

Σηκώνεται να φύγει λοιπόν (λευκή με σταφίδες) αλλά ο προφέσορας τον ξανακαθίζει κάτω, διότι "δεν επιτρέπεται η αποχώρηση  πριν από το πέρας μίας τουλάχιστον ώρας"! Εδώ σ' έχω τώρα. Πως θα σκοτώσει την ώρα ο φιλαράκος; Δεν περνούσε με τίποτα η ρημάδα. Αρχίζει λοιπόν να γράφει περιγραφή ποδοσφαιρικού αγώνα, ως το alter ego του θρυλικού Μανώλη Μαυρομάτη (Θυμάστε την ατάκα του "κερδίζει κόρνερ σε πολύ καλή θέση";)

"Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας, βρισκόμαστε στο Καραϊσκάκη, στο μεγάλο ντέρμπυ Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού, οι κερκίδες είναι κατάμεστες. Οι ενδεκάδες των δύο ομάδων όπως έχουν παραταχθεί είναι Νικοπολίδης, Γεωργάτος, Ανατολάκης...Ριβάλντο και Οκκάς ενώ για τους φιλοξενούμενους Γκαλίνοβιτς, Μόρις, Γκούμας...Νίνης, Σαλπιγγίδης " κλπ κλπ, περιγράφει τα γκολ, τα κόρνερ, τις φάσεις, κίτρινες και στο τέλος κλείνει καληνυχτίζοντας. Μ' αυτά και μ' αυτά περνά η ώρα δίναι την κόλλά και φεύγει.

Μετά από καμιά 10ριά μέρες, περνώντας από το διάδρομο που βγαίνουν τα αποτελέσματα κοιτάει το μάθημα αυτό και βλέπει το όνομά του με ένα ολοκάθαρο δεκάρι δίπλα!!! Τρελαίνεται εντελώς ο τύπος -

(Δεν είναι δυνατόν! Φαίνεται πως ο Καθηγητής εκτιμάει πολύ το χιούμορ που και με επιβράβευσε. Α! πρέπει να πάω να τον ευχαριστήσω οπωσδήποτε!)

Πράγματι, πηγαίνει αμέσως στο γραφείο του:

-κ. Καθηγητά, καλημέρα σας. Ήρθα να σας ευχαριστήσω για το βαθμό, ξέρετε είμαι ο (του είπε όνομα)

-Α μάλιστα, εσύ είσαι λοιπόν ο χιουμορίστας, ε;

-Ναι, ναι, εγώ είμαι!

-Λοιπόν κ. χιουμορίστα, για τράβα στη γραμματεία να δεις τι ωραίο κουλουράκι σου έστειλα!

Τώρα που τελείωσαν οι Πανελλήνιες και οι νεαροί bloggers δεν έχουν πια το άγχος των εξετάσεων, είπα να γράψω για ένα αγαπημένο μου θέμα.

Δεν ξέρω τι μπορεί να νομίζετε για τα μαθηματικά και τους μαθηματικούς. Πιθανότατα αυτόματα έρχονται στο μυαλό σας σχολικές μνήμες με αντιπαθητικούς και «ξερούς» μαθηματικούς, ακαταλαβίστικα σύμβολα και εξισώσεις, τρομερό άγχος για τα διαγωνίσματα και γενικά μια εμφανής δυσφορία. Και εγώ, όσο είχα το άγχος των εξετάσεων κάπως έτσι τα έβλεπα τα μαθηματικά, σαν ένα δυσάρεστο αλλά απαραίτητο φάρμακο που έπρεπε να το καταπιώ. Τα τελευταία όμως χρόνια, κάτι η ιστορία των επιστημών με την οποία ερασιτεχνικά ασχολούμαι κάτι η λεγόμενη μαθηματική λογοτεχνία (βλ. π.χ. το πολύ καλό βιβλίο του Απ. Δοξιάδη «Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ») με έκαναν να τα δω με άλλο μάτι. Αναμφισβήτητα είναι η γυμναστική του μυαλού, η κορύφωση της ικανότητας της ανθρώπινης διάνοιας, η γλώσσα της επιστήμης.

Και οι μαθηματικοί; Οι άνθρωποι που ασχολούνται με αυτά; Πως είναι; Βέβαια, δεν εννοώ τους καθηγητές των σχολείων και των φροντιστηρίων που ως καλά μαγνητόφωνα επαναλαμβάνουν τη θεωρία και το ασκησιολόγιο για τις πανελλήνιες  (δεν τους υποτιμώ, επί σειρά ετών και εγώ το ίδιο έκανα) αλλά τους ανθρώπους που παρήγαγαν τη γνώση αυτή, τα μεγάλα πνεύματα που έχουν δώσει το όνομά τους σε θεωρήματα, αξιώματα και μαθηματικούς τύπους και μορφώματα. Πυθαγόρας, Αρχιμήδης, Gauss, Fibonacci, Newton, Lagrange, Decartes, Abel,  Euler, Fermat…τι τύποι ήταν όλοι αυτοί; Μήπως ήταν τίποτα «φυτά» ή σεβάσμιοι γέροντες; Κάποιοι από αυτούς ναι, κάποιοι όχι. Για κάποιον λοιπόν από τους «όχι» θα ήθελα να σας πω. Έναν από τους μεγαλύτερους μαθηματικούς όλων των εποχών, τον Evarist Galois, προσέχοντας να αποφύγω κουραστικές αναφορές σε μαθηματικά.

Τον Γκαλουά, λοιπόν, εγώ τον παρομοιάζω με τον Τζέιμς Ντην ο οποίος όπως οι περισσότεροι γνωρίζετε σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα οδηγώντας την καινούρια πόρσε του σε αυτοκινητόδρομο της Καλιφόρνια, το 1955 σε ηλικία 23 μόλις ετών. Πρόλαβε, όμως, να ζήσει έντονα, να αμφισβητήσει και να γυρίσει όλες κι όλες τρεις ταινίες (και να συμμετάσχει και σε άλλες τέσσερις), εμβληματικές όμως στην ιστορία του κινηματογράφου (επαναστάτης χωρίς αιτία, ανατολικά της Εδέμ, ο Γίγας). Πάμε λοιπόν.

Το 1831 δημοκρατικοί της ομάδας του Γκαλουά συλλαμβάνονται γιατί αρνήθηκαν να καταθέσουν τα όπλα αλλά στη δίκη αθωώνονται και πηγαίνουν να γιορτάσουν σε κάποιο εστιατόριο. Εκεί, μια επαναστατική πρόποση του Γκαλουά προκαλεί τη σύλληψή του. Αθωώνεται για να συλληφθεί ξανά μετά από λίγο μαζί με τον φίλο και συναγωνιστή του Ερνέστ Ντυσατελέ καθώς οδηγούσαν ένα πλήθος 600 ατόμων την Ημέρα της Βαστίλλης στις 14 Ιουλίου 1831 σε διαδήλωση. Ο Γκαλουά ήταν ντυμένος την απαγορευμένη πλέον στολή της Εθνοφρουράς και οπλισμένος ως τα δόντια. Καταδικάζεται σε φυλάκιση μερικών μηνών αλλά στη φυλακή όπου οδηγείται ξεσπάει επιδημία χολέρας και οι κακές συγκυρίες διαδέχονται η μία την άλλη. Οδηγείται σε ένα σανατόριο και εκεί γνωρίζει τη Στεφανί ντυ Μοτέλ, που μένει εκεί, όντας κόρη παλιού αξιωματικού του Ναπολέοντα και φίλου του ιδιοκτήτη. Την ερωτεύεται τρελά, εκείνη όχι, τον απορρίπτει, εκείνος επιμένει λίγο περισσότερο και εκείνη κάπου τα λέει όλα αυτά ώστε τελικά εμφανίζονται δύο άντρες, εκ των οποίων ο ένας, ο Ντ’ Εμπρανβίλ, ισχυρίζεται ότι ήταν ο αρραβωνιαστικός της,  που τον καλούν σε μονομαχία. Ο θρύλος λέει ότι την προηγούμενη νύχτα της μονομαχίας ο Εβαρίστ ξενυχτά γράφοντας με ροή συνεχούς σκέψης 60 σελίδες με τη μαθηματική θεωρία του, τη διάσημη πλέον Θεωρία Ομάδων. Το πρωί της 30ής Μαΐου 1832 οι μονομάχοι αποφασίζουν να μην πυροβολήσουν ταυτόχρονα αλλά ο καθένας με τη σειρά. Ο Γκαλουά κάνει τα πάντα για να μην είναι πρώτος και στη συνέχεια, αντί να σταθεί με το πλάι δίνοντας μικρότερο στόχο, όπως είχε δικαίωμα, κάνει το αντίθετο και δέχεται μια σφαίρα στην κοιλιά, από τον άριστο σκοπευτή Ντ’ Εμπρανβίλ. Στην ουσία αυτοκτονεί. Κάποιος τον πηγαίνει στο νοσοκομείο αλλά είναι αργά. Έπειτα από λίγο πεθαίνει για ένα επιπόλαιο νεανικό πάθος, για μια γυναίκα που ασχολήθηκε μαζί του μόνο όσο χρειάστηκε για να τον καταστρέψει, μόλις στα 21 του χρόνια. Οι φίλοι του και συναγωνιστές μάζεψαν τα όσα έγραψε την προηγούμενη νύχτα και αυτή τη φορά οι σημειώσεις του έπεσαν σε καλά χέρια, ευτυχώς για την ανθρωπότητα και την επιστήμη των μαθηματικών.