Έτσι λοιπόν, κάποια Σάββατα με έπαιρνε τηλέφωνο να πάμε για ψώνια (δηλαδή για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους, να του κάνω παρέα που πηγαίνει για ψώνια). Εμένα με ήθελε για παρέα, όπως καταλαβαίνω εκ των υστέρων, διότι με εκτιμούσε ως πιο έξυπνο, καλό μαθητή που τον ξελάσπωνα στα μαθηματικά, του έκανα τη λιγότερη καζούρα απ΄ όλους και κυρίως δεν κομπλεξαριζόμουν όπως τα άλλα μέλη της παλιοπαρέας από την εμφανή διαφορά στην οικονομική άνεση. Δεν με ένοιαζε καθόλου, αλλά ακόμα και σήμερα είτε το πιστεύετε είτε όχι δεν έχω ζηλέψει κανέναν για τα λεφτά. Για άλλα ίσως πράγματα μπορεί να έχω ζηλέψει, για τα λεφτά όχι.

Ένα από αυτά τα Σάββατα του σωτηρίου έτους 1987 πήραμε τον ηλεκτρικό για την Ομόνοια για να αγοράσει ο Θοδωρής δίσκους (βινυλίου φυσικά, το ‘89 πήρε CD είπαμε). Όπως βέβαια καταλάβατε ήθελε πάντα να έχει το πιο μοντέρνο, το τελευταίο από ότι κυκλοφορεί, το πιο τρέντυ που λέμε σήμερα. Τότε η pop και η disco pop ήταν στα πολύ πάνω της, με αξιόλογα συγκροτήματα που ευτυχώς όπως βλέπω όχι μόνο δεν ξεχάστηκαν αλλά ζουν στις μέρες μας μια δεύτερη καριέρα αφού τα 80΄s ακούγονται πολύ στα ραδιόφωνα και στα κλαμπ. Ο Θοδωρής είχε ακούσει ένα μπιτάτο τραγούδι που είχε αρχίσει τότε να ακούγεται πολύ όμως δεν ήξερε ούτε πως λέγεται το τραγούδι ούτε το γκρουπ που το έλεγε. Με ρωτάει εμένα, “μήπως ρε Νίκο ξέρεις αυτό το τραγούδι που πάει α-α-αα-α-α-α-αα-α-α-α-αα-α-α-α-αα ντουπ-ντουπ-ντουπ -μμμμ-μμμ-μμ” (δεν ήξερε και τους στίχους, μόνο προσπαθούσε να πετύχει τη μελωδία!) “Όχι, ρε Θοδωρή δεν το ξέρω, η μάλλον δεν το καταλαβαίνω έτσι που το λές” (εγώ δεν πολυάκουγα τότε pop, ήμουν περισσότερο του rock, που βέβαια δεν συμπαθούσε ο Θοδωρής). Φτάνουμε στον τότε “Λαμπρόπουλο”, νυν “Notos Galleries”, όπου στο υπόγειο υπήρχε μεγάλο και πλήρως ενημερωμένο δισκοπωλείο. Τι να ψάξει εκεί ο Θοδωρής που δεν ήξερε τι να πάρει; Του είπα να κοιτάξει στις νέες κυκλοφορίες μήπως του θυμίσουν κάτι. Τίποτα. Θα πάω, λέει, να ρωτήσω τον υπάλληλο. “Και τι θα του πεις;”, “Θα δεις”, μου λέει. Εγώ καλού-κακού απομακρύνομαι να γλιτώσω το ρεζιλίκι και κρύβομαι πίσω από ένα πάγκο χαζεύοντας τα εξώφυλλα κάποιων δίσκων.

Πλησιάζει ο Θοδωρής τον πωλητή: “συγγνώμη, μη με παρεξηγήσετε, αλλά ψάχνω ένα δίσκο που να έχει το τραγούδι που πάει κάπως έτσι: α-α-αα-α-α-α-αα-α-α-α-αα-α-α-α-αα ντουπ-ντουπ-ντουπ -μμμμ-μμμ-μμ-μμμ !!!!. Μήπως το ξέρετε;”

Ο πωλητής τον κοιτά εμβρόντητος με γουρλωμένα μάτια. “Δεν ξέρεις το συγκρότημα τουλάχιστον;”, -“Όχι!”. Κουνάει ο πωλητής το κεφάλι απορημένος και πάνε σε κάποιον άλλο κοντά στο ταμείο. Εκεί, απ’ ότι κατάλαβα, επαναλαμβάνει ο Θοδωρής το σόου του, και μετά από πέντε λεπτά καταφθάνει περιχαρής με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά με το νέο, τότε, άλμπουμ των Pet Shop Boys όπου στην Α πλευρά του δίσκου το πρώτο τραγούδι ήταν το “It’s a Sin”, το αντικείμενο του πόθου του. Το τραγούδι αυτό το άκουγε τουλάχιστον δέκα φορές τη μέρα τον επόμενο μήνα, αυτός και όλη η γειτονιά ήθελε δεν ήθελε, μέχρι να βγει καμιά καινούρια επιτυχία…

https://www.youtube.com/watch?v=oFu9z8AmxW4 (Live)

Καλή ακρόαση.

Την ημέρα που έφτασα, το βράδυ είπαμε να πάμε κάπου για φαγητό, όχι όμως σε καμιά παρακμιακή ψησταριά της πλατείας που σας είπα. Μάθαμε ότι έχει κάποιες ταβέρνες λίγο πιο έξω από την πόλη. Οδεύω λοιπόν προς το Μυστρά που απέχει 6 χμ., και το θέαμα της βυζαντινής καστροπολιτείας να αναδύεται φωτισμένη από τον όγκο του Ταύγετου ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακό. Σταματάμε σε μια εξοχική ταβέρνα που μας φαίνεται συμπαθητική σε μια καταπράσινη και δροσερή μεριά. Αφού καθίσαμε στην αυλή και αρχίσαμε να τρώμε τα καλομαγειρεμένα εδέσματα (τέλειοι οι κολοκυθοκορφάδες γιαχνί) κοιτάζω γύρω μου και τι βλέπω: Στα άλλα τέσσερα κατειλημμένα τραπέζια κάθονται μόνο αντροπαρέες. Άντρες, ηλικίας από τριάντα μέχρι εξήντα χρόνων, σε παρέες των τεσσάρων, επτά και δέκα ατόμων. Γυναίκα ούτε για αστείο. Μόνο η μαγείρισσα μέσα στην κουζίνα. Δεν ρώτησα τον σερβιτόρο τίποτα, απλώς μας έκανε μεγάλη εντύπωση. Την άλλη μέρα, στην πλατεία που σας είπα πριν, το λέω στον σερβιτόρο του μαγαζιού που κάθισα και μου επιβεβαιώνει τις υποψίες μου. Οι γυναίκες στη Σπάρτη ΔΕΝ βγαίνουν βράδυ. Κάθονται στο σπίτι και βγαίνουν οι άντρες, παραδοσιακά και ωραία. This is Sparta! Αλλά και το πρωί, ελάχιστες γυναίκες είδα στις καφετέριες. Άσε που πολλοί άρχισαν από τις 10 το πρωί τα ούζα και τις μπύρες. Και ένα τελευταίο: σε ένα από αυτά τα μαγαζιά, βλέπω πρωί-πρωί έναν παπά πολύ νέο, ήταν δεν ήταν 20 ετών με τα γένια ακόμα αραιά και μαδημένα, να φοράει μοκασίνια τύπου τίμπερλαντ, με στυλάκι που έτσι και του έβγαζες το ράσο τον τοποθετούσες άνετα στην πλατεία Εξαρχείων να κάθεται σε πεζούλι πολυκατοικίας χύμα, να κατεβάζει μπύρες και να καπνίζει αρειμανίως Winston “σκληρά” 25αρια. Τον έβλεπες και σκεφτόσουν “τι κάνει φίλε μου η ανεργία σήμερα”(!).

Ποτέ δεν μπορούσα να ανεχτώ πιτσιρίκια και έτι περισσότερο τους πάντοτε αντιπαθείς γονείς τους. Σιχαινόμουν (και συνεχίζω να σιχαίνομαι, αυτό δεν άλλαξε) τις εξοχικές ταβέρνες τις Κυριακές τα μεσημέρια που κατακλύζονται από “αγίες οικογένειες” με κατά κανόνα χοντρό και αδιάφορο σαραντάρη μπαμπά, μαμά καραβοτσακισμένη να τρέχει πανικόβλητη και να τσιρίζει, δυο-τρία πιτσιρίκια να γκρινιάζουν να τρέχουν γύρω γύρω και να κάνουν τον κακό χαμό, ενώ την ομήγυρη συμπληρώνει και γιαγιά – όλα τα λεφτά- καθώς και παρόμοιου ύφους και κοπής φιλικό ζευγάρι με άλλα τόσα σκασμένα. Οι δε συζητήσεις πάνω από τα παϊδάκια να είναι εμετικά ανούσιες και ηλίθιες, όπως και οι ίδιοι. Σιχαινόμουν (και επίσης συνεχίζω να σιχαίνομαι) τις οικογενειακές εκδρομές που καταλήγουν σε πικ-νικ που εκτός της καφρίλας που προανέφερα θεωρούν ότι τα μουσικά τους γούστα είναι και τα γούστα όλων όσων βρίσκονται σε ακτίνα 500 μ, ήτοι τα τελευταία σκυλοσουξέ της κάθε εποχής να ουρλιάζονται από φορητά (και αφόρητα) σιντοραδιοκασετόφωνα αλλά και από τα ηχεία και τα σαμπγούφερ του αυτοκινήτου τους. Έτσι, για να μη μείνουμε ούτε για ένα λεπτό μόνο με τους ήχους της φύσης, χωρίς ηχορύπανση. Έχει τύχει επίσης στο παρελθόν να φύγω από μεζεδοπωλείο επειδή στο διπλανό τραπέζι παιζόντουσαν τέτοια σκηνικά με παιδάκια και άλλη φορά να μετακομίσω από το σημείο της παραλίας που βρισκόμουν επειδή κατέφθασε ασκέρι με παρόμοια σύνθεση με την προαναφερθείσα, κουβαλώντας μαζί τους όλη τους την προίκα, ομπρέλες, ξαπλώστρες, καρεκλάκια, ρακέτες, φουσκωτές βάρκες, ψυγεία, τάπερ με αηδιαστικά πολτοποιημένα παρασκευάσματα και ό, τι άλλο βάλει κάποιος στο μυαλό του. Έτσι, λοιπόν, στο άκουσμα και μόνο της φράσης οικογένεια, παιδιά κλπ, επί χρόνια ανατρίχιαζα σύγκορμος, μου έρχονταν σκοτοδίνη και πανικός. Απέφευγα συστηματικά κατά το δυνατόν κάθε μαζική συνεύρεση, ιδίως όταν υπήρχαν πιτσιρίκια, αλλά και γενικότερα (θα παραθέσω εν καιρώ τις απόψεις μου για τα λαϊκά-μαζικά δρώμενα).

Και εκεί που είχα την πεποίθηση ότι θα πεθάνω άτεκνος, ρεμάλι και μισάνθρωπος αλλά αξιοπρεπής, ο καλός Θεούλης, που όπως οι περισσότεροι έχετε καταλάβει είναι μέγας πλακατζής και φαρσέρ, μού χαρίζει ένα τρισχαριτωμένο αγοράκι! Σιγά-σιγά, άρχισα να βάζω λίγο νερό στο κρασί μου, αν και νομίζω ότι ακόμα είναι αρκετών αλκοολικών βαθμών. Παιδικές χαρές (και γονεϊκές λύπες, που λέω εγώ), παιδικά πάρτυ, λούνα παρκ και τακτικές επισκέψεις στα “Τζάμπο” μπήκαν στο πρόγραμμα. Όμως, αισθάνομαι υπερήφανος που ΔΕΝ έκανα, και ούτε προτίθεμαι να κάνω, αυτά που περιέγραψα πριν. Ακόμα και στην παραλία, συνεχίζω να παίρνω τα απολύτως απαραίτητα. Και φτάνω στο προκείμενο: Τελειώνοντας η σχολική χρονιά, η σαφέστατα πιο κοινωνική από εμένα σύζυγος μου, κανονίζει με άλλες μανάδες “γουίκεντ” σε παραλιακό μέρος διότι “τα παιδιά έχουν γίνει παρέα και παίζουν μεταξύ τους”, “αν εσύ είσαι ιδιότροπος δεν σου φταίει σε τίποτα το παιδί” κλπ κλπ. Επειδή όντως έτσι είναι τα πράγματα, σκέφτομαι, “ένα ΣΚ είναι, θα περάσει”, “τουλάχιστον θα κάνω ένα μπάνιο”, “από το να σκάμε από τη ζέστη στη Βικτώρια ας πάμε σε καμιά παραλία” και άλλα παρηγορητικά, και τέλος “αν δεν μπορείς να αποφύγεις το βιασμό, χαλάρωσε και απόλαυσέ τον”. Έτσι, πήγαμε όλοι μαζί σε ένα ξενοδοχείο σε μια πολύ φιλική παραλία στη Ν. Εύβοια (φωτό). Το ευτύχημα ήταν ότι οι άλλοι γονείς ήταν όλοι άνθρωποι πολιτισμένοι και ευγενείς, καμία σχέση με τις καταστάσεις που περιέγραψα πριν. Τα παιδιά, δώδεκα τον αριθμό, πράγματι πέρασαν εκπληκτικά. Ήμασταν στην παραλία από το πρωί ως το βράδυ ξένοιαστοι. Τα παιδιά δεν μας ενόχλησαν καθόλου και για τίποτα και εμείς είτε παίζαμε μαζί τους ή και μεταξύ μας (!) είτε πίναμε την μπυρίτσα μας ή το καφεδάκι μας καλαμπουρίζοντας πραγματικά ήσυχοι. Αφού να φανταστείτε, ακόμα σκέφτομαι πόσο ωραία πέρασα και αν είναι δυνατόν να μου συνέβη κάτι τέτοιο!! Και ότι συμφωνήσαμε να επαναληφθεί σύντομα!!

NEVER SAY NEVER!!!