Οφθαλμός αντί οφθαλμού

Καλώς τα μάτια μου τα δυο!

Το γινάτι βγάζει μάτι

Άλλα τα μάτια του λαγού κι’ άλλα της κουκουβάγιας

Το μάτι σου τ’ αλλήθωρο που τρέχει στον κατήφορο

…και άλλα πολλά περί ματιών.

Όλα λοιπόν ξεκίνησαν όταν ήμουν δέκα περίπου ετών. Έβλεπα έναν λίγο μεγαλύτερο ξάδερφο να παίζει κιθάρα, ζήλεψα και ζήτησα να μάθω και γω. Άρχισα να πηγαίνω σε κάποιο ωδείο της γειτονιάς, όπου δίδασκε ένας μουσικοδιδάσκαλος ολίγον τι ιδιόρρυθμος και τσαντίλας. Αφού με είχε βάλει να μελετήσω δύο κομμάτια, από αυτά τα αρχικά τα εύκολα για την εκμάθηση της κλίμακας, με άκουγε με κλειστά τα μάτια, μέχρι που σκεφτόμουν ότι τον έχει ψιλοπάρει (τον ύπνο ρε τομάρια), και ετοιμαζόμουν να την κάνω με ελαφρά διότι είχα αρχίσει να βαριέμαι, άσε που ήταν ώρα να αρχίσει και ο Γούντυ ο Τρυποκάρυδος (μιλάμε για τις αρχές των θρυλικών 80’s).  Ξαφνικά, όμως, ο μουσικοδιδάσκαλος αφυπνίζεται με ένα τίναγμα:

-          Για ξαναπαίξε τα τελευταία τρία μέτρα…

Τα ξαναπαίζω.

-          Παίξ΄το πάλι, έκανες λάθος.

Ξαναπαίζω.

-          Για παίξε αυτό μόνο το μέτρο.

Το παίζω κι αυτό.

-          Στο σημείο αυτό είναι σολ, όχι λα.

-          Εγώ για λα το βλέπω

-          Θα μας τρελάνεις παιδάκι μου, για δες καλύτερα,

και μου κολλάει την παρτιτούρα στη μούρη

-          Ναι, δίκιο έχετε, είναι λα, αλλά εκεί μακριά που ήταν το βιβλίο το έβλεπα για σολ

Αφού έπαιξα με λα το κομμάτι και ο μουσικοδιδάσκαλος ικανοποιήθηκε, πήγα σπίτι, είπα τα τεκταινόμενα στη μάνα μου που με πήγε στον οφθαλμίατρο την επομένη. Όχι βέβαια σε ιδιωτικά χλιδάτα οφθαλμιατρεία, που πηγαίνω τώρα, αλλά στο ΙΚΑ σε ένα κτήριο στην Πειραιώς, με θαμπά μωσαϊκά, τοίχους ξεφλουδισμένους, γλόμπους να βγάζουν ένα κίτρινο τσιμπλιάρικο φως, με κάτι βαμμένα άσπρα ξύλινα παγκάκια πάνω στα οποία περίμενες και κάτι κακάσκημες αντιπαθητικές χοντρές νοσοκόμες να κόβουν βόλτες. Αφού πήραμε το νουμεράκι μας, περιμέναμε κάμποση ώρα που τότε μου είχε φανεί από τη βαρεμάρα χιλιετία. Με εξετάζει ο γιατρός, μου ρίχνει κάτι φώτα μες τα μάτια, μου δείχνει κάτι νούμερα σε έναν πίνακα αλλάζοντάς μου φακούς σε έναν εντελώς γελοίο σκελετό, σαν αυτούς που έχουν κάτι αποκριάτικες μουτσούνες. Στο τέλος, μου δίνει κάτι κολλύρια που μου θόλωναν τα μάτια και μου είπε να κλείνω το ένα. Στο σχολείο, τα παιδιά με έβλεπαν σαν τέρας και οι δάσκαλοι μου έδωσαν χάρη από την καθημερινή εξέταση για καμιά 15αριά μέρες. Τελικά, έβαλα γυαλιά, υπερμετρωπία και αστιγματισμός με λίγη μυωπία, που έκτοτε δεν τα αποχωρίστηκα. Το πρόβλημα θα ήταν αμελητέο, αν μετά από αρκετά χρόνια δεν είχα ένα ατύχημα όπου το αριστερό μου μάτι τραυματίστηκε και σώθηκε από θαύμα. Αφού τη γλίτωσε το μάτι, άλλαξα και γυαλιά τότε, πριν δύο χρόνια άρχισε το μάτι αυτό να θολώνει. Πάω στο γιατρό για αλλαγή γυαλιών, και μου ξεφουρνίζει ότι «ό, τι φακό και να βάλεις δεν θα δεις καλύτερα διότι έχεις καταρράκτη! Πρέπει να κάνεις επέμβαση.» Αμ δεν τελειώνει εδώ αγαπητοί φίλοι η ιστορία! Αφού κάνω τον καταρράκτη και βλέπω καλύτερα είναι η αλήθεια, πριν από ενάμισι μήνα συνειδητοποιώ ότι σ’ αυτό το ταλαιπωρημένο μάτι αρχίζει να κατεβαίνει απειλητικά μια μαύρη κουρτίνα! Πάω στον ντόκτορα, ο οποίος φρίττει: «Μα καλά, τώρα έρχεσαι; Έχεις πάθει αποκόλληση αμφιβληστροειδούς, αύριο το πρωί στο χειρουργείο αμέσως!»

Έτσι λοιπόν, όλον τον επόμενο μήνα την έβγαλα χωρίς τηλεόραση, διάβασμα και υπολογιστή. Εδώ και καμιά δεκαριά μέρες κάπως λασκάρησα, είδα και το προολυμπιακό στο μπάσκετ και φχαριστήθηκα, διότι το euro το άκουσα από το ραδιόφωνο. Τεσπα, και μη χειρότερα. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι έχω πάρει αναρρωτική διαρκείας και το έχω τεντώσει για τα καλά.

Καλές διακοπές σε όλους, την κοπανάω από σήμερα και γω.