Πολλές φορές όλοι μας έχουμε αναρωτηθεί αν το επάγγελμα που διαλέξαμε (ή μας διάλεξε) ήταν το καλύτερο δυνατό, αυτό που μας ταιριάζει, αυτό που πραγματικά γουστάρουμε. Λένε, ότι αν κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα τότε θα είσαι ευχαριστημένος. Σε αυτό μπορούν να μας απαντήσουν οι φίλοι επαγγελματίες μουσικοί που πιθανότατα διαβάζουν τις κρυάδες μου. Ως γνωστόν, ο επαγγελματικός προσανατολισμός στα σχολεία δεν υφίσταται, εγώ θυμάμαι στο Λύκειο όταν είχαμε ΣΕΠ ήταν η ώρα του παιδιού, γινόταν το έλα να δεις και η δύσμοιρη η καθηγήτρια δεν έβλεπε την ώρα να την κάνει μια ώρα αρχύτερα. Ένιγουαίυ (όπως λέμε και στην Κέρκυρα που μου θύμισε κάποιος στο blog του) ότι έγινε, έγινε. Σου μένουν όμως κάποια απωθημένα. Κάποτε π.χ,. στο γυμνάσιο, είχα πρωταγωνιστήσει σε σχολική παράσταση και μου μπήκε το μικρόβιο της υποκριτικής. Ευτυχώς για την Τέχνη, μου πέρασε γρήγορα ως σοβαρό ενδεχόμενο, μου έχει αφήσει όμως την πετριά της θεατροφιλίας (δυστυχώς σε πολλούς άλλους και άλλες δεν πέρασε και έτσι τους τρώμε στη μάπα ακόμα).

Αυτή είναι δουλειά!

Αν μάλιστα συνδυαστεί και με κάνα θεατράκι ή έστω σινεμαδάκι πριν, έτσι για να σου ανοίξει η όρεξη, τόσο το καλύτερο. Λέτε όμως κι’ αυτή να καταντάει ρουτίνα; Μη μου χαλάτε τη φαντασίωση…

Δεν μπορεί να λείψει κανένας για δυο μέρες και έρχονται τα πάνω-κάτω. Είχα πάει επαγγελματικό ταξίδι στη Θεσσαλονίκη όπου με είχαν στείλει σε ένα συνέδριο. Έκανα τις βόλτες μου στην Καμάρα, στη Ροτόντα και στην Τσιμισκή, πήρα φεύγοντας και τα τσουρέκια μου από τον Τερκενλή της πλατείας Αριστοτέλους. Σήμερα το πρωί, ένα βροχερό χινοπωριάτικο μελαγχολικό πρωινό (πάλι μ΄ έπιασε το ποιητικό μου τον κερατά), ερχόμουν στη δουλειά με το τσουρέκι για τους συναδέρφους ανά χείρας και προσβλέποντας στον απαραίτητο πρωινό μου καφέ. Όμως αντί για το γραφείο μου αντικρίζω τη Βενετία! Όλο το βράδυ “η βρόχα έπεφτε ράιτ θρου” που έλεγε και ο Ζαμπέτας και τρύπωνε μέσα από μια χαραμάδα του παραθύρου ποτίζοντας όλα τα έγγραφα που είχα στοιβάξει ως εκκρεμότητες πάνω στο γραφείο μου το οποίο είχε την ατυχία να βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο εν λόγω παράθυρο. Έτσι αντί για καφέ και τσουρέκι αρχίζω να μαζεύω πανικόβλητος τα έγγραφα και να τα απλώνω να στεγνώσουν πάνω σε πάγκους επιστρατεύοντας και ένα σεσουάρ, στεγνώνοντας με χαρτοπετσέτες και το γραφείο. Εικόνα απείρου κάλους στις 7.45πμ.

Αφού έσωσα τα έγγραφα, έστω και κατσαρωμένα από το βρέξιμο, φτιάχνω επιτέλους αυτόν τον ρημαδιασμένο τον καφέ, κάθομαι στον υπολογιστή και μπαίνω στο ΜΗ. Και τι να δω!

Κοσμογονία!

Η σελίδα των αναρτήσεων των μπλογκ αλλαγμένη! Το μεγάλο σοκ όμως το έπαθα όταν κατάλαβα ότι ο φίλος KTG απώλεσε το αστεράκι του! Και το ακόμα μεγαλύτερο σοκ το υπέστην όταν αντιλήφθηκα και τον λόγο! Ένα post για τους γκέι που σήκωσε θύελλα διαμαρτυριών! Εντάξει, ο αγαπητός φίλος είχε την ειλικρίνεια να πει ότι δεν συμπαθεί τους γκέι. Και λοιπόν; Είναι ρατσιστής; Εσείς όλοι οι άλλοι έστω και αν είστε “gay friendly” (και εγώ είμαι άλλωστε, έχω διασκεδάσει και έχω κάνει πολύ ωραίες συζητήσεις με γκέι, ακόμα και με τρανσέξουαλ άτομα) είστε τόοοσο άνετοι με όλους τους άλλους;

Ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία είναι πράγματι κατακριτέα. Συμφωνώ. Πρέπει να δεχόμαστε τους άλλους έστω και αν δεν συμφωνούμε με τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις ή με τις πολιτικές τους ή θρησκευτικές απόψεις, ή λόγω καταγωγής και φυλής. Όμως είναι δυστυχώς στην ανθρώπινη φύση να κοιτάζει με δυσπιστία το διαφορετικό και δεν εξαιρώ ούτε τον εαυτό μου παρότι κάνω προσπάθεια να είμαι όσο γίνεται λιγότερο ρατσιστής, πιο ανοιχτός, πιο “κουλτουριάρης”.

Αυτό που με εξοργίζει είναι η υποκρισία των δήθεν “κουλτουριάρηδων”. ΟΚ, οι γκέι είναι μια χαρά παιδιά, έξυπνοι, με αίσθηση του χιούμορ και καλλιτεχνικές ευαισθησίες. Γι’ αυτό και όταν ανάβεις το χαζοκούτι, ειδικά τις μεσημεριανές ώρες που βλέπουν και μικρά παιδιά, κάνεις αμάν να δεις έναν στρέιτ αφού οι εν λόγω κύριοι μονοπωλούν πλέον τον κόσμο του θεάματος μαζί με τις ανεγκέφαλες ξεϊγκλωτες συνήθως ξανθές μπάρμπι-πιπαπαίρνογλου. Μήπως αυτό το τελευταίο, δεν ήταν ρατσιστικό; γιατί δεν διαμαρτύρεται κανένας;

Θα παντρευόσασταν Τούρκο ή Εβραίο;

Θα πηγαίνατε σε γιατρό μουσουλμάνο;

Θα κάνατε παρέα με έναν καταθλιπτικό ή έναν με ψυχολογικά προβλήματα;

Δεν έχετε, αφού οι περισσότεροι τυγχάνετε μουσικόφιλοι, υποτιμήσει κάποιον λόγω ακόμα και μουσικών προτιμήσεων (“σκυλάς”, “μεταλάς”, “κουλτουριάρης της κλασικής”, “ποιοτικός”, “ρειβάς” κλπ)

Θα προσλαμβάνατε μια άσχημη γυναίκα ως γραμματέα σας με πέντε γλώσσες με επάρκεια και δύο πτυχία ή μια θεογκόμενα με μόνο ένα ξερό λόουερ και απολυτήριο λυκείου με 12;

Εσείς αγαπητές φίλες θα θέλατε να σας κάνει ιδιαίτερο μάθημα ένας εξηντάρης άσχημος με 35 χρόνια πείρα ή ένα εικοσιπεντάρικο θεότεκνο που μόλις έχει πάρει πτυχίο;

Ποτέ δεν έχετε κοιτάξει υποτιμητικά τους επαρχιώτες χωρικούς και δεν τους έχετε αποκαλέσει “βλάχους”;

Μήπως οι βορειοελλαδίτες δεν αποκαλείτε υποτιμητικά και κομπλεξικά “χαμουτζήδες” τους Αθηναίους;

Δεν γελάτε όλοι με τα ανέκδοτα με τους πόντιους;

Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω, λοιπόν.

Αφήστε τώρα τη φωτογραφία και συγκεντρωθείτε στο κείμενο.

Είπαμε, αφήστε τη φωτογραφία και συνεχίστε.

Το ΠΣΚ που μόλις τελείωσε ήταν πλήρες κοινωνικών υποχρεώσεων, με τέσσερα πάρτι γενεθλίων και μία βάπτιση (κατά το γνωστό “τέσσερις γάμοι και μια κηδεία”). Αρχής γενομένης των πάρτι από την Παρασκευή το βράδυ, συνεχίστηκαν Σάββατο μεσημέρι, Σάββατο βράδυ, Κυριακή μεσημέρι και κερασάκι στην τούρτα μια βάπτιση την Κυριακή το απόγευμα. Προσθέτοντας και τα δύο πάρτι του περασμένου ΣΚ, είμαι πλέον ένα τέλειο kid party animal.

Θα αλληθωρίσετε φίλοι μου, συγκεντρωθείτε στην ανάγνωση.

Θα συνεχίσετε να διαβάζετε ή θα βγάλω τη φωτογραφία;

Ένα από τα πάρτυ αυτά έγινε σε ένα χώρο διαμορφωμένο σε “ντίσκο”, τρομάρα τους, που αν υπήρχε στον ποινικό κώδικα το παράπτωμα της αισθητικής κακοποίησης θα έπρεπε να φάει τουλάχιστον 20 χρόνια κάθειρξη επιεικώς, διότι υπάρχουν και χειρότερα και άλλα 20 λόγω προσβολής εφηβικών αναμνήσεων. Άσε που μας γάνωσαν τα φρύδια με Χατζηγιάννη. Το μεγαλύτερο, όμως, αισθητικό έγκλημα διεπράχθη σε πάρτι σπιτιού, όπου και παρευρίσκετο μια περασμένης ηλικίας και οικτρής εμφάνισης θλιβερή κλόουν που προσπαθούσε αγωνιωδώς να απασχολήσει τα 7χρονα που την πήραν στο μεζέ. Τρις ισόβια χωρίς αναστολή. Σε ένα άλλο πάρτι σε κήπο σπιτιού, τα καμάρια μου μάδησαν όλα τα λεμόνια μιας λεμονιάς με τα οποία έπαιζαν λεμονοπόλεμο και δεν έμεινε όρθιο ούτε ποτήρι, ούτε λουλούδι, ούτε γλάστρα και τα γατιά είχαν ανέβει τρομοκρατημένα στα δέντρα. Σε άλλο πάρτι σε παιδότοπο, αυτούς με τα σχοινένια κλουβιά που σκαρφαλώνουν σαν τα πιθήκια, τα απασχόλησε μια “ανιματέρ” με τουμπερλέκι (ακούς antreas_dr, Che και Hastaroth;) που όπως έμαθα έχει ταρίφα 150 ευρώπουλα την ώρα και έπαθα μια συντριβή, όταν θυμήθηκα ότι εγώ με δέκα-και χρόνια σπουδών έπαιρνα σε ιδιαίτερα 25 την ώρα…

Αισίως τη σκαπουλάραμε και αυτό το ΠΣΚ. Τώρα ηρεμώ στη ρουτίνα του γραφείου αν και δεν θα ‘λεγα και όχι σε κανένα λουκανικοπιτάκι. Έχουμε όμως πολύ μέλλον…

(Σιγά μη διάβασε κανένας το κείμενο τελικά…δεν έπρεπε να τη βάλω τη φωτογραφία)

Διάβαζα εχθές για την ιστορία του Λωτ. Το μόνο που ήξερα από τα σχολικά μου χρόνια γι΄ αυτόν, είναι ότι ο Θεός του παρήγγειλε να φύγει από τα αμαρτωλά Σόδομα που θα τα κατέστρεφε χωρίς να κοιτάξουν πίσω και η γυναίκα του, ως περίεργο και ανυπάκουο θηλυκό, γύρισε και μετατράπηκε σε στήλη άλατος. Βέβαια, σε σχολικά εγχειρίδια δεν μπορεί παρά να υπάρχει λογοκρισία στις πικάντικες λεπτομέρειες της όλης ιστορίας. Ο Λωτ λοιπόν, ανιψιός του Αβραάμ, επιστρέφοντας από την Αίγυπτο στη Χαναάν μαζί με το θείο του, στο δρόμο χώρισαν οι δρόμοι τους και αποφάσισε να μείνει στην περιοχή των Σοδόμων και και Γομόρρων, όπου βρίσκονταν συνολικά πέντε πόλεις (Γένεσις 13:10-12). Όμως ο Λωτ ατύχησε, διότι βρέθηκε σε μια άκρως αμαρτωλή πόλη, τα Σόδομα, όπου οι κάτοικοι επιδίδονταν σε κάθε είδους ακολασία: παρά φύσιν ασέλγειες, ομοφυλοφιλικές επαφές, κτηνοβασίες, ομαδικές ερωτικές συνευρέσεις μετά δημοσίων θεαμάτων κλπ. Ο αυστηρός Θεός δεν τα σηκώνει όμως κάτι τέτοια. Αποφάσισε να εξολοθρεύσει μια κι΄έξω όλη την περιοχή, όμως ήθελε να σώσει τον ευσεβή Λωτ. Στέλνει τότε στον Λωτ δύο αγγέλους Tου με τη μορφή νεαρών ανδρών για να τον συμβουλεύσουν να φύγει και να του δώσουν οδηγίες. Έλα όμως που τους είδαν κάτι τύποι και έπεσε σύρμα ότι ήρθε νέο αίμα στην πόλη. Μαζεύτηκε λοιπόν έξω από το σπίτι του Λωτ ο όχλος των ακόλαστων και απαιτούσε να βγάλει ο Λωτ έξω τους ξένους για να …(τι άλλο;) τους σοδομίσουν! (Γένεσις 13:5) (στην μετάφραση λέει “τους γνωρίσουν”, αλλά σαφώς εννοείται “βιάσουν”). Ο ευσεβής και σεμνός Λωτ φρίττει και τους λέει “αδερφοί μου, δεν μπορώ να κάνω τέτοιο πράγμα στους ξένους μου, η φιλοξενία είναι ιερή. Μπορώ όμως να σας δώσω τις δύο μου κόρες, που είναι παρθένες, δεν έχουν πάει ποτέ με άντρα, να τους κάνετε ό, τι θέλετε” (!!!) (Γένεσις 19:8). Οι ξαναμμένοι Σοδομίτες όμως ήθελαν τους ξένους και απογοητεύτηκαν, όμως για την αγένειά τους τιμωρήθηκαν από τους φιλεύσπλαχνους αγγέλους με τύφλωση. Φεύγοντας ο Λωτ και η οικογένειά του προς το παρακείμενο βουνό, ο Θεός καταστρέφει τα Σόδομα και τα Γόμορρα καθώς και τις άλλες πόλεις και η γυναίκα του υποπίπτει στο ασυγχώρητο έγκλημα της περιέργειας και τιμωρείται μετατρεπόμενη σε στήλη άλατος! (πολύ δίκαιο αυτό, να πετρώνεις για την περιέργεια ενώ για την προσφορά σε βιασμό των θυγατέρων σου να τη βγάζεις καθαρή!). Ο Λωτ με τις κόρες του πήγαν στο βουνό και έμεναν σε μια σπηλιά. Στις κόρες όμως άρχισε να λείπει δραματικά η αρσενική “παρέα”, χτύπησε και το βιολογικό καμπανάκι μέσα τους για τη διαιώνιση του είδους. Έτσι, η μεγάλη κόρη είχε την ιδέα να μεθύσουν τον Λωτ για να κάμψουν τις αντιστάσεις του (Γένεσις 19:30-38). Το πρώτο βράδυ του μεθυσιού, η μεγάλη κόρη συνουσιάσθηκε με τον πατέρα της και κατέστη έγγυος. Την επόμενη νύχτα, ήταν η σειρά της μικρότερης. Με την ίδια μέθοδο, έκαμψε τις όποιες αντιστάσεις του Λωτ και κατέστη έγγυος και αυτή. Τον Θεό όμως δεν Τον ένοιαξε καθόλου αυτό. Η πρώτη γέννησε τον Μωάβ και η δεύτερη τον Άμμωνα (ή Μπεν-Αμί), γενάρχες και οι δύο στα ομώνυμα έθνη.

Τώρα έχω άδικο ότι μπροστά στην Παλαιά Διαθήκη τα σενάρια του Παπακαλιάτη δεν πιάνουν μία;

Ποτέ βέβαια δεν κατάλαβα γιατί απαγορευόταν η είσοδος για κάτω των 17. Αν είναι να παίξεις videogames σε εκείνη την ηλικία θα τα παίξεις, αργότερα αρχίζεις άλλα “παιχνίδια” πιο επικίνδυνα αλλά και πιο ενδιαφέροντα… Πάντως όταν κλείναμε τα 17, την επομένη των γενεθλίων μπαίναμε θριαμβευτικά με την ταυτότητα ανά χείρας και την κολλούσαμε στα μούτρα του τύπου. Όμως, μετά από λίγες φορές, τουλάχιστον για μένα, δεν είχε το ίδιο ενδιαφέρον, άρχιζε λίγο-λίγο να ατονεί και οι επισκέψεις στα ουφάδικα άρχισαν να αραιώνουν. Η γλύκα του απαγορευμένου και του παράνομου, που όταν γίνει νόμιμο αρχίζει να γίνεται ρουτίνα και η έκκριση αδρεναλίνης παύει.

Η τελευταία αναλαμπή των βιντεοπαιχνιδιών ήταν στην τρίτη Λυκείου. Πίεση, διάβασμα, δέσμες, φροντιστήριο. Παραδίπλα από το φροντιστήριο ήταν ένα καφενείο-ουφάδικο όπου και πηγαίναμε, εγώ και άλλοι τρεις συμμαθητές, στα διαλείμματα από τα οποία επιστρέφαμε κατά 10 και 15 λεπτά καθυστερημένοι ακούγοντας την κατσάδα του μαθηματικού: “πάλι στα μηχανάκια ήσασταν ρε μ@λ@%^&*α;” Εκεί, λοιπόν, υπήρχε ένα ποδοσφαιράκι, που λεγόταν World Cup 86 ή κάτι τέτοιο, σαν τραπεζάκι σαλονιού, η οθόνη ήταν οριζόντια προς τα πάνω, έβλεπες το γήπεδο σαν να ήσουν σε ελικόπτερο από πάνω (φωτό) και οι παίκτες κάθονταν αντικριστά στις δύο πλευρές του τραπεζιού. Όταν έπαιζες με το μηχάνημα άρχιζες με την Σκωτία και μετά συνέχιζες όσο κέρδιζες, με Τσεχία, Ολλανδία, Βραζιλία, Αγγλία, Αργεντινή και τελικό έπαιζες με τη Γερμανία με αυξανόμενο βαθμό δυσκολίας. Μετά από κάποια πενηντάρικα που σου έτρωγε το δραχμοβόρο μηχάνημα μάθαινες τα κόλπα για την κάθε αντίπαλο και έφτανες εύκολα τελικό. Η μεγάλη φάση όμως γινόταν με τα διπλό που παίζαμε ο ένας αντίπαλος του άλλου, αυτοσχέδια τουρνουά, όπου βάζαμε και στοιχήματα. Κόλαση, το τι καντήλι έπεφτε δε λέγεται, ούτε και γράφεται. Η εκτόνωση ήταν δεδομένη και επιβεβλημένη μετά από ένα δίωρο ασκήσεων σε ολοκληρώματα…

Τελικά, η τέχνη δεν ξεχνιέται, όπως επίσης το κολύμπι, το ποδήλατο και το σεξ.