Της νιότης το φως απλώνει τον ήχο του στου δρόμου τη στράτα.

Ρότα που πάει ακλόνητη παραπλανητικά αργά κι ασίγαστα μπροστά.

Κάθε που κουράζεται που γέρνει και γερνά και σε βαθύ ύπνο πέφτει

νέα ξυπνά,

γιατί η ζωή δε σταματά στου δρόμου τη μέση.

Ένα χαμόγελο δυνατό στης βροντής την αράδα

ένα χαμόγελο δυνατό στη φωνή της λιακάδας

μια βροχή σιγανή στο ξερό το χορτάρι.

Κλάψε ανεμόβροχο στου ήλιου τη θλίψη.

Φωτεινό το πρόσωπο του.

Λάφυρα χαράς το χαμόγελο.

Χρήσιμη κούραση κρεμασμένη στο κορμί του.

Δέσανε τις ελπίδες .

Η κούραση ευλογημένη καρπός γλυκός της εργασίας.

Η απόμακρα σκληρή αμοιβή εξαΰλωνε τη χαρά της δημιουργίας.

Τρίβει τις μέρες τα χρόνια με το ανάκατο μίγμα μιας τέτοιας ζωής.

Πικρό καταστάλαγμα αναποτελεσματικότητας.

Και η χαρά μας πάει.

Ζωγράφιζε τις εικόνες της πικρόγλυκης αλληλουχίας,

Μπερδεμένη με την φυλίσυχη ζωή ξεχνά να βάλει σε σειρά τα χρώματα.