Ξαφνικά η ζωή άλλαξε, απότομα, κοίταξα πίσω μου

Κοίταξα μες το φεγγάρι που φαινόταν βαθιά στο νερό του πηγαδιού.

Η μορφή ακαθόριστη ξένη τα λόγια αλλόκοτα δύσκολα.

Ο έρωτας γήινος απάνεμος καθαρός ανεμπόδιστος κατακτητής.

Σήκωσα τα μάτια με κόπο κούνησα αργά τα χέρια,

προσπάθησα να συναντήσω  τον ήλιο.

Πέρασα την αυλόπορτα ανέβηκα το πρώτο σκαλί

ανέβηκα και το τελευταίο σίγουρα.

Η αγκαλιά με έσφιξε δυνατά, πέρασα τη δοκιμασία ήμουν εγώ.

Ήθελε ακόμα πολύ ανάσα πολύ οξυγόνο η ζωής για να αντέξει.

Το βήμα ψηλά δίπλα στα αστέρια περπατά κοντά μας το μέλλον.

Μα δεν σε πρόδωσα, έδεσα σφικτά τα χέρια σιγοτραγούδησα

στον ανέμελο ουρανό κρέμασα τις νότες του έρωτα σφυρίζοντας.

Σε σένα χάρισα το φεγγάρι κυφά,

θλιμμένο απαλό ανοξείδωτο

τιμαλφή αχώριστο.

Κρυφά σιγαρμενίζουν φωτόλουστα πουλιά λευκοντυμένα  

 άψογα στολισμένα με αλμύρα και νοτιά. 

Λαμπροντυμένα με φανταχτερά φουστάνια λυπημένα. 

Κλειστά τα μάτια στην ορμή αυτού του μαύρου κόσμου. 

Σου φράζουνε το δρόμο με γέλια και χαρές. 

Κλεμμένες νύχτες κλαμένες μέρες στον καιάδα της ιερής αγρύπνιας. 

Ιερή εξέταση ιερή καταδίκη της όποιας ελπίδας και καταδίκη. 

Κρυμμένη φούρκα στημένες ξόβεργες και σκιάχτρα  

ντυμένα με το δρόμο των καλών προθέσεων,  

μια άσχημη Πολυξένη σε κρατά ξένη σε καυτή γη.  

Κάποιο γιαταγάνι κάποιο κανόνι σιμώνει το ακόνι.  

Σφάζει πονεί.