Μια φορα κι έναν καιρο ηταν ένα μικρο αγορι που δεν ηξερε πώς να μιλαει κι ολο σωπαινε.τον λεγαν μουσικουλη γιατι η ζωη του ηταν η μουσικη.καθοταν με τις ωρες στο πιανο και τραγουδουσε με το παιξιμο του,η με τις ωρες ακουγε τραγουδια στο ραδιοφωνο.σε καποιο άλλο κομματι της γης ηταν ένα μικρο κοριτσι που δεν ηξερε να σωπαινει κι ολο μιλαγε.το λεγαν συννεφια γιατι καθοταν με τις ωρες και μιλουσε με τα συννεφα και τις σκιες.ειδικα τις ωρες που ενοιωθε μοναξια τα στοιχεια της φυσης της εκαναν παρεα.ολοκληρες ιστοριες είναι γραμμενες στον ουρανο ελεγε,αρκει να μπορεσει καποιος να τις δει και να τις διαβασει.η συννεφια αγαπουσε πολύ τους ανθρωπους και πιο πολύ αυτους που δε μιλαγαν ποτε για τον εαυτο τους όπως εκανε εκεινη.ένα βραδυ ο μουσικουλης που δεν θυμοταν ποτε τα ονειρα του ειδε ότι βρισκοταν σε έναν τοπο που δεν φαινοταν το σωμα του παρα μονο διαβαζοταν η φωνη του κι αρχισε να μιλαει τοτε με ένα συννεφο.το συννεφο αυτό του ειπε την ιστορια της ζωης του και τον συγκινησε.εκεινος της εστειλε κομματια μουσικης που αγαπουσε και την συγκινησε κι αυτος.από τοτε κάθε βραδυ συναντιονταν σε αυτόν τον μαγεμενο τοπο και σιγα σιγα αγαπηθηκαν και ηθελαν να συναντιουνται και την μερα.’’τι κριμα να συναντιομαστε μονο στα ονειρα μας’’ειπε ο μουσικουλης στο συννεφο/’’τι κριμα να σ αγαπαω και να μην μπορω να αγκαλιασω το σωμα σου τα πρωινα’’ειπε το συννεφο στον μουσικουλη.από τοτε και οι δυο ζουσαν για να ρθει το βραδυ και δεν ειπαν σε κανεναν τι τους συνεβαινει τοτε.ηταν τα βραδυα γεματα μελωδιες και ποιηματα,μουσικες του μουσικουλη και ιστοριες του συννεφου.κι ηταν όλα τοσο αληθινα που εμοιαζαν με παραμυθι.το συννεφο όμως δεν αρκουταν σε αυτό το παραμυθι.ηθελε να γινει σωμα και να παρει μορφη ανθρωπινη.μονο ενας τροπος υπηρχε να ριζωσει στη γη.να κρατησει σιωπη για τριαντα μερονυχτα διπλα στο φεγγαρι χωρις να πει σε κανεναν τιποτα.το συννεφο τρομαξε στην ιδεα ότι όταν ο μουσικουλης το εβλεπε θα του γυριζε την πλατη μονο και μονο για να μπορεσουν καποιο πρωι να αγαπηθουν σαν σωματα.ετσι τα βραδυα ο μουσικουλης εβλεπε το συννεφο να στεκεται διπλα στο φεγγαρι και να μην του γυριζει λεξη.’’με θυμασαι?ειμαι η σκια της αγαπης σου’’το συννεφο κοιταζε αλλου και σκουπιζε λιγα δακρυα’’κλαις?μπορω να σε κανω να γελασεις’’το συννεφο δεν απαντουσε.ετσι ο μουσικουλης σταματησε να πεφτει για υπνο να ονειρευεται το συννεφο και διαβαζε συνεχως μουσικη.αφου περασαν τα τριαντα βραδυα το συννεφο μεταμορφωθηκε σε ένα γλυκο κοριτσακι και ξεκινησε να παει να βρει τον μουσικουλη και να του τα εξηγησει όλα.μα ο μουσικουλης δεν κοιμοταν και ετσι δεν μπορουσε να τον συναντησει πουθενα.’’φεγγαρακι ξερεις που είναι ο μουσικουλης?’’ ‘’στο χωμα καποιας μελωδιας κατοικει αλλα δεν ξερω ποιας’’ ‘’αστερακια μηπως ειδατε τον μουσικουλη?’’ ‘’τον ειδαμε στην αθηνα κατω από κατι παρτιτουρες σε έναν σταθμο ενός τρενου να κοιμαται πηγαινε να ρωττησεις τα περιστερια της αθηνας θα ξερουν ισως αυτά καλυτερα’’’’περιστερια μηπως ειδατε τον μουσικουλη?’’ ‘’ναι..πριν από λιγο περασε από τον σταθμο αττικης αλλα εφυγε με έναν φιλο του..τον ακουσα να του λεει ότι εδώ ερχεται τα βραδυα για να μην σκεφτεται..να βλεπει μονο τους περαστικους και να ξεχνιεται στα ανθρωπινα’’ετσι η συννεφουλα περπατησε μεχρι τον σταθμο αττικης και τον περιμενε μεχρι το επομενο απογευμα..ξαφνου ακουσε μια γνωριμη φωνη να μουρμουριζει έναν σκοπο από το απεναντι πεζοδρομιο..ηταν εκεινος..χωρις να χασει λεπτο επεσε στην αγκαλια του ενώ εκεινος με δυσκολια στεκονταν ορθιος..ειμαι το συννεφο που αγαπησες στον υπνο σου του ειπε..επρεπε να γινω ανθρωπος για αυτό δεν σου μιλουσα τριαντα βραδια..ο μουσικουλης τα χε χαμενα κι αρχισε να κλαιει..δεν ηταν δυνατον!δεν μπορουσε να είναι αληθεια!τα ονειρα γινονται πραγματικοτητα?τοτε σηκωσε το βλεμμα του στο προσωπο της συννεφιας κι αφου την αναγνωρισε της κρατησε το χερι και την ταξιδεψε στην πολη του..από τοτε ο μουσικουλης κι η συννεφια ηταν αχωριστοι μεχρι να τους χωριζε ο θανατος και να τον εκανε αυτόν μουσικη κι εκεινη παλι συννεφο στον ουρανο..θα γυριζαν παλι στις μορφες με τις οποιες αγαπηθηκαν και ολος ο κοσμος που θα περνουσε από την γη θα αναγνωριζε την ανθρωπια σε μια νοτα και τον ερωτα σε καποιο συννεφο